Amtrak naar Boston

Om kwart voor tien deden we een snelle check out bij The Muse. Ik kreeg nog 15 dollar extra korting, omdat ik een bon scheen te hebben waar ik het bestaan niet van wist, maar tegen korting zeg ik natuurlijk nooit nee. De doorman riep een taxi voor ons (die 12 blocks lopen met een zware tas en enigszins pijnlijke voeten was toch even teveel gevraagd) en we waren op weg naar Penn Station. De taxirit duurde nog geen kwartier en daarvan was de helft ongeveer over de eerste paar honderd meter om op 7th avenue te komen. Het was namelijk net gaan regenen en opeens kregen alle taxi’s het druk! De chauffeur zal meer dan één set remblokjes per jaar verslijten, ik kreeg flashbacks naar Chennai en hoe de taxi’s daar rijden (maar dat is toch eigenlijk geen vergelijking, dat is echt nog veel erger, maar deze man kon er ook wat van). Voor 7,50 dollar werden we vlak voor Penn Station afgezet en konden we naar binnen om een Quick Trak machine te vinden om onze voucher om te ruilen voor echte kaartjes. Dat was snel gebeurd, want we waren nog niet binnen of er stond er al één ons vriendelijk toe te lachen. En binnen twee minuten waren de kaartjes in the pocket, dus dat was ook weer een last(je) van onze schouders af. De route naar het Amtrak gedeelte was goed aangegeven, dus ook daar waren we snel.  Amtrak hanteert wel een bijzonder systeem. De perrons waar de treinen gaan stoppen wordne pas 15 minuten voor vertrek bekend gemaakt. We moesten dus in de wachtkamer plaats nemen. Maar aangezien het daar warm was, maakten we nog even een ommetje om een watertje, sapje en espresso te halen. En omdat ik ook wat te lezen wilde hebben, vergreep ik me aan een tradepaperback van Green Lantern, voor de 32^ste keer denk ik een hervertelling van de oorsprong van het figuur, maar geschreven door Geoff Johns, een verhaal dat vorig jaar in Washington door de plaatselijke comicwinkel eigenaar me aangeraden was.  

Daarna toch maar even plaats nemen, om te zien dat de trein 15 minuten vertraagd was. Maar daar bleef het gelukkig bij en om 11 uur werd aangekondigd dat Amtrak 172 naar Boston aan was gekomen en over een kwartier ging vertrekken van perron 9 E. Het was even zoeken waar dat was, maar dat kwam doordat door de rij die ervoor stond het bord naar het perron niet helemaal goed te zien was!!! Gelukkig loste de rij redelijk snel op en konden we in de business class van de Amtrak plaats nemen. Jammer dat e rgeen vaste plaatsen aangewezen werden, want nu leek het erop dat we niet naast elkaar konden zitten, ook niet nadat Ans ruzie had gemaakt met een opstandige tiener die voor zijn ouders ook nog even snel twee plekken kaapte (en 5 minuten later er weer uitgezet werd, want hij was even vergeten dat je voor business class plaatsen ook business class kaarten moet hebben, aaaaaaiiiii…..). Maar een aardige dame stond haar plaats af en zaten we toch weer lekker naast elkaar. En nadat de kaarten door een zeer amusante conducteur waren gecontroleerd klonk de al oude kreet: “aaaaaaall aaaaaaaaaboaaaaaard!!” en vertrokken we richting de hoofdstad van Massachussettes, Boston!