Jeugdsentiment

Vanochtend gingen we op pad om wat spullen voor de toekomstige Reus te kopen (lijkt inmiddels al een dagelijkse bezigheid, en de hond is er nog niet eens. Bij terugkomst kreeg ik een SMSje van Simon Rikkers. Daarin vertelde Simon dat het vandaag de laatste dag was, dat comicwinkel Wonderland haar deuren opende. Anders gezegd, op zaterdag 31-10-2009, om 17.00 ging de zaak voor het laatst op slot, en dat na 28 jaar een vaste waarde bij de stripliefhebbers van Amsterdam geweest te zijn. Nu spaar ik al bijna twee jaar geen "floppies" meer (dat zijn de normale amerikaanse comics, in plaats van de tradepaperbacks en hardcovers) en daardoor ben ik ook al twee jaar geen klant meer van Wonderland, maar dat ben ik daar wel 20 jaar geweest. Het was dus toch wel even slikken om dit nu expliciet te horen. Helaas lukte het me niet om mijn afspraken 's middags te verplaatsen, anders was ik wel even langs gegaan. In de avond nog even met Simon hierover gemaild, en het is denk ik niet meer dan logisch dat de twee grootste klanten van Wonderland, te weten Rik van Deijl en Simon zelf de laatste twee waren die samen met eigenaar Han Slotema de deur op slot deden. Simon was zelfs de allerlaatste winkelklant wiens geld in de kaslade van Wonderland terecht kwam.

The end of an era. Ik kan het niet anders zeggen. Ik heb vele mooie momenten meegemaakt bij Wonderland. Zo was het de winkel met de beste back issue collectie comics in heel Nederland en omstreken, waar ik veel pronkstukken uit mijn verzameling heb gekocht en ik kan me nog goed herinneren hoe blij ik bijvoorbeeld was met het vinden van een hele serie Moon Knight "voor weinig". Maar veel belangrijker blijken nu juist de andere dingen te zijn. Wonderland was een verzamelplek voor de echt comic liefhebber van Nederland. Zo heb ik twee van mijn beste vrienden (Simon en Frank Rikkers) daar ontmoet. Iedere zaterdag was het afgeladen druk met allemaal fans die hun boekjes kwamen kopen, maar ook soms uren gezellig bleven praten over hun hobby. En dat was prima, vonden Han en Gerda, het moest ook gezellig zijn! Uiteindelijk heb ik ook nog een tijdje op zaterdag in de winkel gewerkt (samen met Frank en Simon zorgden we ervoor dat vanuit de voorraad de bakken aangevuld werden als comics verkocht waren). Dat was om 11 uur binnen zijn en om 17 uur weer weg en dan een superdag gehad hebben (met een broodje satékroket met satésaus als lunch en een grillburgertje toe als vaste lunch). En toen ik nog studeerde heb ik geruime tijd op maandagmiddag in de winkel gestaan als winkelpersoneel. Uiteraard werd dat "loon" uitbetaald in comics, maar dat was prima, want anders had ik het geld toch direct in boeken omgezet :-). En ook hele bijzonder: in de winkel het ontvangen van comic legende Jim Lee, die daar een tijdje ging signeren. Of het met de winkel naar vele beurzen gaan, waar in de goede oude tijd de mensen echt vochten om bij de stand te komen en te mogen kopen. Twee dagen hard werken (met op zaterdag overblijven in Breda of Den Bosch en dan met de boys.....PARTTTYYYYYYY, daar zijn vele dingen gebeurd die ik niet meer ga navertellen!!) en op zondagavond afsluiten bij Kota Radja (kipsaté en een peking eendje). Ach ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Veel van de sfeer werd gezet door Gerda en Han, de eigenaars van de zaak. Bijzonder aardige mensen, waarbij Han altijd een gesprek lardeerde met gepeperde opmerkingen. Een paar bekende "Hannetjes" wil ik de lezers van dit blog zeker niet onthouden:
- Die slag is jou, waar wil je hem hebben?
- Fijn weekend! Ook zo een end!
- Kan ik korting krijgen? Ja hoor, ik zal de kaft er even afscheuren!
- Als ik hem niet meer heb, dan heb ik er wat aan verdiend!
- Doe mij maar een 7up, maar wel graag het flesje erbij, want ik wil geen gore Sprite!
- Nee, ik verkoop geen Pokemon!

Ik moet eerlijk zeggen, bij het schrijven van de Hannetjes heb ik in een deuk gelegen, omdat ik precies voor me kan halen in welke situaties die gezegd werden (je kon het zelfs voorspellen) en welke mimiek erbij paste, maar wellicht zal de normale mens nu denken: waar heeft ie het over, waarom zou dit ook maar "remotely funny" zijn. Verontschuldigingen voor deze trip down memory lane :-).

Maar nu is het dan eindelijk over. Han zinspeelde al jaaaaaren over een vertrek en sluiting van de winkel (een Hannetje: "dit is geen winkel, het is opslag waar mensen langs mogen komen"), maar nu is het een feit. En dat is toch vreemd, want het is een plek uit mijn jeugd waar veel goede herinneringen liggen. Na de sluiting van Boudisque in Amsterdam (in Utrecht is Boudisque gelukkig nog open!), is dit weer een instituut dat niet meer bestaat. Voor de liefhebbers: de winkel van Wonderland is nu definitief gesloten, maar de webwinkel blijft open. Han en Gerda, heel veel succes!!!!

Een ongeluk zit in een klein.....bochtje

Vandaag was het zo een dag. Na de jongens naar school gebracht te hebben (en Daan gelijk kwam vragen of Anne Sophie mocht komen spreken) zat er van alles tegen. Zo kon ik geen parkeerplek vinden in Haarlem, was het vol bij Anne & Max en kon ik geen lekkere hazelnoot Machiatto drinken, kon ik geen passend tijdelijk confectie overhemd vinden, was de man van de maatwerkhemden bij Society shop ziek en kon ik er dus geen aan laten meten,, waren er maar twee kassa's open bij de Albert Hein en duurde het afrekenen van een nieuwe DVD speler voor Daan en Jeroen zo lang dat ik me als de rappe hazen weer naar school moest begeven om de mannen te halen. Gevolg was dat ik net voor ik de parkeerplaats bij school opreed het laatste bochtje nette krap nam. Gevolg: een geweldige klap en vervolgens een dashboard dat begon te piepen. Dat piepen werd gevolgd door een melding "lekke band rechtsachter". Nou dat was lekker! Na de auto geparkeerd te hebben snel eruit en inderdaad de band was lek (met een echt GAT erin van 2 cm in doorsnee was dat niet moeilijk om waar te nemen). In de hoop verder niets te zien keek ikde auto van boven naar beneden langs en helaas......aan de onderkant zat een kras tot op het metaal bij de rechter achterdeur. Zucht.............Gelukkig kon Ans de kinderen ophalen en mee naar huis nemen, terwijl ik op een slakkengang naar ons erf reed (dat is dan weer het voordeel als de school op een paar 100 meter ligt). Nu weet van een vorige keer dat het laten verwisselen van een band niet in het lease contract zit en je dan 100 euro betaald, dus ging ik als handige Tinus even zelf aan de slag. Wat er tien minuten later toe leidde dat ik Ans vroeg om handige Herman (onze redder in de nood voor bijna al onze klussen) te bellen om de band maar te vervangen. Die kon gelukkig en had binnen een kwartiertje een nieuwe band erop liggen. Dus we kunnen weer rijden. Nu maandag maar weer bellen met de lease maatschappij om de schade te melden en afspraken voor herstel te maken. Gelukkig heb ik geen eigen risico, maar het is wel weer allemaal gehannes om dit weer hersteld te krijgen.

T minus 7 and counting....

Vandaag is de dag van de gezinsuitbreiding vastgesteld. Op donderdag 5 november zullen we onze Witte Reus op kunnen halen. Daan en Jeroen zijn er al helemaal zenuwachtig voor. Wat dan altijd goed werkt is om een kalender te maken, zodat ze af kunnen tellen. Dus heeft Ans een mooi velletje gemaakt met 7 hondjes erop kunnen ze er elke dag één doorstrepen tot het uur U. Nu is Jeroen een slimmerd, dus die dacht dat als je er per keer twee doorstreept, het nog sneller gaat. Kinderlogica is altijd aandoenlijk :-)!! Inmiddels zijn ook, na de inrichting van het "hondenhok" (wat de oude paardenschuur is, dus Reus heeft lekker de ruimte) de eerste spullen aangekomen, met als hoogtepunt de "bench" (inclusief matje) waar Reus lekker in kan rusten en eten. En je kan er ook nog leuk mee spelen als hij leeg is! Dit weekend worden de riem en het eerste bot gekocht, en dan zijn we er helemaal klaar voor!

ING

Ik ben mijn werkbare leven (naast het werken in de zaak van mijn vader, mocht je ooit nog willen weten hoe je Belgische wafels of suikerpinda's wilt maken, laat het me weten :-)) ooit begonnen bij de ING groep. Om specifiek te zijn, bij de Postbank, toen nog gesituationeerd in de Leeuwenburg naast het Amstel Station. Dat was een mooie tijd, waar ik veel geleerd heb, veel vrienden heb leren kennen en wat mijn opmaat is geweest om uiteindelijk bij het reeds teloor gegane CMG te gaan werken. Overigens wel bijzonder: als je op CMG zoekt, is er weinig meer van terug te vinden, behalve dit nieuwsbericht over toen het nog goed ging :-(. Maar dat is wellicht voer voor een andere post. Deze ging dus over ING, maar er is wel een parallel, want ook ING gaan met rappe gang weer naar beneden. Omdat Postbank mijn eerste echte werkgever was, heeft het wel een plekje in mijn hart. Het was dus ook een droef moment toen het merk opgeheven werd. Echt een goede zet van Tilmant om zijn beste merk naar de bodem van de zee te jagen. Is ook nog een aardig boek, Blauw Bloed, over geschreven. Leest, vind ik, zelf ook beter weg dan de Prooi over ABN AMRO, maar dat komt wellicht omdat ik meer mensen ken en de situaties herkenbaarder zijn. Vandaag ging het handelsysteem van Euronext over zijn nek en kon er niet meer in ING gehandeld worden Oorzaak: er was een te groot volume transacties van verkopen van aandelen ING (hoor ik dat het tijd wordt voor een uitgebreide performance test, ik zie een opportunity voor performance architecten!) omdat beleggers het niet eens waren met de opsplitsing van de Groep (toedeledokie Nationale Nederlanden..) en met name ook het uitbrengen van nieuwe aandelen twv 7,5 miljard Euro. Daar gaat de eens zo grote en machtige financiële reus. En ja, dat doet toch wel een beetje pijn......

Ons aller Ajax!

Het heeft een tijd geduurd, maar ik weet nu eindelijk waarom ik vorig jaar besloten heb om een abonnement te nemen op het alom populaire eredivisie live. Vanmiddag was AZ - Ajax daar op tv en ik ging er eens goed voor zitten. Het begon redelijk, maar na een kwartier begon het al billenknijpen te worden. Daar waar Anita donderdag iedereen in de zak had, liep Dembele hem nu iedere keer voorbij. Blij dat het met rust slechts 1-0 was, Daan had er gelijk genoeg van: "dat gaat Ajax vast niet meer winnen, pap, ik ga met de Lego spelen". Als echte die-hard fan bleef ik toch gewoon zitten, want je weet maar nooit. Het was in ieder geval goed dat Gabri er de tweede helft inkwam, die knakker moet altijd spelen (tenminste, als hij niet weer geblesseerd is). Je zag gelijk dat men er strakker op zat en na 11 minuten was er een supergoal van Emanuelson die Romero van AZ verkeerd opgesteld zag staan. Nu waren de kinderen wel wat rumoerig vandaag, maar papa deed dat tot geroezemoes verstommen. En toen Suarez (wie anders) twee minuten later de bal ik het dak schoot moest ik me even inhouden om niet op de net door Ans geverfde tafel te springen! De 1-3 van van der Wiel en de 1-4 van wederom Suarez (die er nu al 15 goals in heeft liggen deze competitie, wat een held!) zorgde voor een absolute feeststemming in Casa di Janssen (en voor de buren goed dat ik vrijstaand woon), daar kon de 2-4 van Pelle (overigens ook bijzonder fraai doelpunt) niets meer aan veranderen. Het heeft even geduurd, maar eindelijk kon ik weer eens een helft echt van Ajax genieten. Voor wie de samenvatting nog niet gezien heeft, die kan op youtube hiervoor terecht! Nu volgende week alleen nog even de vrienden uit Rotterdam op hun juiste plek wijzen!

Oh ja, helaas was New York Yankees vs Los Angeles Angels verregend, vandaag hopelijk een nieuwe poging.

Zeg ken jij de mosselman?

Vandaag was het tijd voor een jaarlijkse traditie. Niet geheel onverwacht heeft die met eten te maken. Ieder jaar worden we namelijk bij mijn ouders getrakteerd op een "mosselavondje". Of misschien moet ik zeggen: een half mosselavondje. Dat betekent niet dat er slechts halve mossels geserveerd worden of dat we maar een halve avond mogen blijven, maar dat slechts de helft van het gezelschap ook daadwerkelijk mosselen eet. Ans, Hans en Edwin doen zich eraan tegoed, terwijl mijn moeder, zuster en ik dit festijn overslaan. Zoals gebruikelijk neemt Hans voor de mosselen de honneurs waar en zoekt hij een speciaal, nieuw recept. Dat was hem ook deze keer weer uitstekend gelukt. Het kost een middagje voorbereiding, maar dan heb je ook at als ik de mosseleters mag geloven. Ook de wijn die erbij uitgekozen was, was bijzonder prettig en completeerde het mosselpannetje goed!

Voor de niet-gelovigen was het deze avond Thai avond, en aangezien we dit zelf net zo goed koken, werd het opgehaald bij een verborgen sieraad in de Pijp, te weten Thai Deum. Aangezien ik dit zelf gegeten heb, kan ik uit eerste hand zeggen dat dit voortreffelijk was en Suvarnaphum naar de kroon steekt. De vangst van vandaag was een noodles gerecht, een stevig pikant kipreepjes gerecht met paprika, Thaise basilicum en bosuitjes en een biefstukgerecht met thaise groenten. |De liefhebebrs zullen dit zonder meer herkennen als nummers 140, 157 en 202 gerechtHet was een bijzonder gezellige avond, waarbij veel gelachen werd. De jongens vermaakten zich ook meer dan uitstekend, toch wel heel leuk om te zien dat de neefjes zo goed met elkaar op kunnen schieten, dat ze altijd feest hebben en dat het maar heel erg zelden voorkomt dat ze met elkaar overhoop liggen.  Om 9 uur braken we de tenten op, vanwege het feit dat de jongens ondertussen al half in slaap op de grond lagen en dat ligt toch wel een beetje hard :-). Volgend jaar: same place, same time, same mosselen!

World Series coming right up!!

Ik kijk in de schaarse tijd die ik heb graag naar sport. Jaja, ik ben er eerlijk in, ik kijk in deze situatie liever dan dat ik het zelf doe. Eens per 4 jarr bereikt die gekte zijn hoogtepunt, namelijk bij de Olympische Spelen. Ik zou normaal nooit kijken naar een fijne pot dames waterpolo of paarden die op muziek net doen of ze bij het ministry of funny walks solliciteren, maar als er gouden medailles te behalen zijn voor onze jongens en meiden, zit ik toch aan de buis gekluisterd. Maar goed, normaal dus niet. Wedstrijden van Ajax zijn natuurlijk verplichte kost, officiële wedstrijden van het Nederlands elftal ook en een clash als Real Madrid - AC Milan pak ik ook graag mee. Maar naast voetbal heb ik toch wel een grote voorliefde voor de drie belangrijkste Amerikaanse sporten: American Footbal (NFL), basketbal (NBA) en honkbal (MLB). Met name honkbal op het hoogste niveau vind ik een verademing om naar te kijken. Het liefst natuurlijk in een mooi stadion en als ik in de USA ben probeer ik altijd een wedstrijdje mee te pikken. Mooi om te zien hoe goed alles daar altijd geregeld is en dat er NOOIT rellen zijn. Zo was ik afgelopen lente bij de wedstrijd van de Baltimore Orioles tegen de Texas Rangers (samen met mijn matties Frank, Simon en René) en daar zaten de fans gewoon door elkaar heen en als de Rangers scoorden werden die niet door de Orioles fans neergeknuppeld. en het heeft ook wel wat om te zien dat wanneer er een man binnenkomt met een grote koelbox hij gewoon door de poort komt (uiteraard wel na contNew York Yankeerole of hij gene bom of uzi bij zich heeft), terwijl je bij de Arena nog niet eens een flesje water mee naar binnen mag nemen. Anyways, het honkbal seizoen nadert inmiddels alweer haar einde en dat resulteert dan in de World Series. Twee dagen geleden werd de eerste finalist al bekend, namelijk de regerend kampioen de Philadelphia Phillies. Zij versloegen de LA Dodgers. De andere halve finale (of eigenlijk de finale van de American League) spelen een van 's werelds bekendste sport teams, de New York Yankees tegen de LA Angels (voorheen de California Angels, voorheen de Anaheim Angels). Bij die laatste is de stand nu 3-2, het gaat om vier gewonnen wedstrijden. Ik heb eigenlijk altijd een beetje een hekel gehad aan de poenerige Yankees, maar met spelers als Derek Jeter en Alex Rodriguez hebben ze wel twee toppertjes waar het je vingers bij aflikken is (mag ook wel, want voor Rodriguez betalen de Yankees in 10 jaar tijd een salaris van 300 miljoen dollar).

Mijn voorspelling: we krijgen een finale Philadelphia Phillies - New York Yankees en de Phillies hebben een net iets beter team en winnen, maar het wordt beslist in de laatste wedstrijd. Ziggo abonnees hebben ESPN America en kunnen het daarop volgen.Grijp die kans!

Forbidden Forest

Mijn eerste computer was een Commodore 64. Je kunt bijna niet meer geloven hoe snel dat zich eigenlijk ontwikkeld heeft. Ik weet nog dat mijn eerste spelletje Pirate Adventure was (overigens via iFiction nu te spelen op internet). Dat stond op een cassette bandje dat aan de computer zat en het duurde 15 minuten voordat het spel ingeladen was (en dan gign het ook nog eens 1 op de 4 keer fout en moest je weer opnieuw beginnen). En je had ook bladen waarin code listings stonden die je over moest typen en dan had je een spelletje (hier heb ik veelvuldig de term syntax error en checksum error geleerd). Hoewel ik een groot liefhebber was van adventure games (leuk met tekeningen, maar de tekst adventures van Infocom waren favoriet), was uiteindelijk mijn aller favorietste spelletje Forbidden Forest. Hierin had je een pijl en boog en moest je diverse tegenstanders neerschieten (hoe verzin je het, wat een concept :-)). Allemaal hadden ze hun eigen zwakheden, die moest je uitzoeken en dan snel en accuraat handelen. Nu had ik vandaag een nostalgische bui, dus ging ik even surfen op internet om eens te kijken of ik het spel kon vinden. Dat was niet zo moeilijk, maar zoals met zoveel van dat soort zaken had ik het beter even bij de herinneringen kunnen laten. Als je wilt weten hoe Forbidden Forest eruit zag en hoe het speelde, dan kun je dat via een demo op Youtube bekijken. Dan ziet het er wel heel erg knullig uit en vele malen minder cool dan in mijn geheugen gegrift stond. Nu moet je het natuurlijk altijd in de tijdgeest zien, en toen was het wel degelijk een toppertje en heb ik er echt heel veel uren speelplezier van gehad, maar ik moet toch zeggen dat ik het beter in mijn hoofd had kunnen naspelen ipv nog eens het hands on te proberen. Ik denk dat ik andere klassiekers zoals Realms of Impossibility, Castles of Dr Creep, Jumpman en Beach-Head maar even laat zitten om op te zoeken. 

Top Gear Show in Amsterdam

Een van mijn favoriete TV programma's is Top Gear. Zoals al in een eerdere post aangegeven een geweldig programma door de liefde voor auto's van de presentatoren. Nu gaat Top gear "in the road". Tussen 21 - 24 januari staat de show van Jeremy Clarkson, Richard Hammond en The Stig in Amsterdam in de Rai. Dat gaat genieten worden, want er gaan natuurlijk weer bizarre zaken gebeuren (wat kun je anders verwachten van een team dat een mini op ski's zet en van een springschans naar beneden laat gaan). Voor de echte liefhebbers is er een voorverkoop van de kaarten, maar morgen gaat de normale voorverkoop helemaal los. in de UK waren de kaarten binnen een dag uitverkocht, dus je moet er snel bij zijn. Wil je zien wat er allemaal te doen is en hoe je kaarten kunt bestellen, klik dan hier. Ik heb er in ieder geval al zin in om eens te kijken wat onze Engelse vrienden ons te bieden hebben (love the "cool" humor).

Alweer thuis

Vanochtend om 8 uur waren we alweer wakker. Rustig opgestaan, de koffers ingepakt (we kwamen met twee koffers, we gingen weg met 2 koffers en 3 tassen vol) en een ontbijtje gedaan. Daarna een snelle check uit, Jamie de conciërge gedag gezegd en we gingen op weg naar Heathrow. Deze keer in een wat betere auto, namelijk een Mercedes limousine, het bedrijf had wat goed te maken na donderdag denk ik :-). Met een half uurtje waren we op terminal 4 en een kwartier later waren we helemaal ingechecked. Dus tijd om nog wat te winkelen. Hoewel de verleiding erg groot was, wist ik me nogmaals ervan te weerhouden om een IWC DaVinci te kopen (het hielp dat Ans erbij was :-)). De enige aankoop was Terre de Hermes. Daarna naar gate D3, waar het vliegtuig al stond te wachten en ons zonder vertraging naar huis bracht. Net buiten gekomen (nadat we onze koffers van de band hadden gehaald) kwam Jos eraan rijden die ons lekker thuis bracht. Dat was helemaal top, en waarvoor natuurlijk onze hartelijke dank! De jongens waren helemaal blij dat we weer terug kwamen en hoewel het weekend veel te snel voorbij was, was het natuurlijk wel fantastisch om te zien dat ze zo blij waren! na nog wat bijkletsen gingen Jos en Willie weer naar Elst. Jeroen is helemaal gek met zijn Bolt knuffel en wil natuurlijk nu de film weer zien.

En vanavond: bloemkool met gekookte piepers en een balletje gehakt van mama!!!

High Tea om 11 uur?

Na het slot van "An Inspector Calls..." vonden we heel snel een taxi om ons naar het hotel te brengen. Dat was een leuk ritje, waarbij we onder andere langs een mooi verlicht Buckingham Palace kwamen. Terug in het hotel gingen we naar onze kamer, waar ik snel een check deed op de verrichtingen van ons aller Ajax (een fraaie 4-0 overwinning, helaas zwijnden Twente en PSV er doorheen vanavond!!), zagen we dat David Blaine, the street magician, op TV. Die is trouwens echt heel goed, ook al hou je helemaal niet van goochelaars, dan moet je wel een keer gezien hebben wat deze gast allemaal doet, dat is echt top! Inmiddels had Ans nog wat trek gekregen, en wilde eigenlijk een high tea, maar waar haal je dat vandaan om 11 uur 's avonds? Nou ja, het Pelham staat bekend om zijn service, dus vragen staat vrij. Bij de conciërge even navraag gedaan: een potje thee was natuurlijk geen probleem, maar scones met clotted vream werd erg lastig, maar hij ging zijn best doen. Een kwartier later werd er op de deur geklopt en...daar waren de scones!! 10 punten voor de flexibiliteit en service van het Pelham hotel, want de kok had er gewoon een paar gebakken. en dat was niet gelogen, want ze waren nog hartstikke warm. Smullen hoor!

An inspector calls

Na het diner moesten we ons even haasten om op tijd in het theater te zijn. Uiteindelijk lukte dat zonder problemen en waren we op tijd in het Novello Theatre in West End. Helaas lukt het niet meer om de jassen en tassen in de garderobe achter te laten, want daar stond een flinke rij, dus maar hup mee de zaal in en onder de stoelen stoppen. Lukte gelukkig ook. Strak om half acht begon de voorstelling. Die werd in ieder geval heel erg goed geacteerd, met name de vrouw des huizes werd uitstekend neergezet. Het verhaal was grotendeels wel te volgen, maar om eerlijk te zijn denk ik dat ik de dieper betekenis erachter gemist heb. Ik had een thriller a la The Mousetrap verwacht, maar dat was het zeker niet. Volgens mij zat er ook nog iets in over sociale misstanden en hoe mensen omgaan met hun fouten en hoe die ontdekt worden, maar dat is niet helemaal over gekomen. Nou ja, het was verder een leuke avond..... Overigens leuk om te melden: de persoon die de schoonzoon in het stuk speelde lijkt fysiek als twee druppels water op een Informatie Manager bij de Rabobank! Eens kijken of Bert in zijn vrije tijd in Londen bijklust...

L'Atelier de Joel Robuchon

Bij binnenkomst bleek L'Atelier al heel anders te zijn dan Gordon Ramsay. Waar Ramsay het houdt op klassiek en degelijk (en dat tot in de puntjes uitgewerkt), richt Joel Robuchon zich meer op het hip en trendy publiek. Zo is de inrichting heel anders en wordt er moderne jazz en funk gedraaid tijdens het eten. Het idee bij L'Atelier is dat je aan de bar eet, dus ook zittend op een barkruk. Dat betekent in ieder geval dat het geen avondvullend programma kan zijn, want dat red je rug niet! Aan de bar zittend kun je ook direct de keuken in kijken, waar je de koks hun werk ziet doen (hier in het zwart terwijl bij Ramsay iedereen in statig wit liep). Aangezien we voor het theater gingen eten, bestelden we, hoe verrassend, het pre-theater diner. Dat bestond uit een paté van wil zwijn, voor Ans een risotto met kippevleugels en voor mij Dorade en een verrassingsdessert. Het begin was uitstekend, paté was erg smaakvol en werd uitstekend aangevuld door de oesterzwammen die erbij geserveerd werden.

Daarna begon mij een gelijkenis op te vallen. Ook hier werden de gerechten in razende vaart geserveerd. Dus het voorgerecht was nog niet op of de hoofdgerechten kwamen al door. Hoewel er geen truffel op zat (wat 40 pond scheelde t.o.v.gisteren :-)), was de risotto van Ans geweldig en ook de dorade mocht er wezen. Allen keek ik op mijn horloge en zag dat het op dat moment kwart over zes was! Na overleg met de serveerster bleek het geen probleem te zijn het menu met een extra gang uit te breiden. Ans was nog vol lof over de vorige avond en bestelde daarom een extra lamsgerecht. Ikzelf nam de special van de dag en dat was kreeft op drie manieren bereid. Dat was echt fantastisch (klaargemaakt door Cederic die ons vrolijk vanuit de keuken toezwaaide). Zowel de schaar, als de mix van kreeft met paddstoelen en groenten geserveerd in de hoofdschelp van de kreeft als ook het normale kreeftvlees was bijzonder mooi gebakken. Niet te versmaden, een echte aanrader.

Als dessert was er een hele zware chocolade mousse die geserveerd werd. Een tweede gelijkenis tussen de restaurants merkte ik trouwens toen ik in mijn beste Engels grappig (zoals mij dat eigen is) vroeg of dit gerecht soms "death by chocolate" heette en deze grap niet aankwam: er werken wel heel veel Fransen in de restaurants in Londen. Behalve de dames van de receptie die je na binnenkomst naar je stoel brengen, zijn het hier uitsluitend Fransen die met een bijzonder leuk accent Engels (proberen) te praten, maar dat betekent dat er in de vertaling nog wel eens enkele kleine details verloren gaan. Na het dessert had Ans nog een heerlijke cappuccino en daarna moesten we er helaas van door. Met een rekening van een kleine 100 pond (deze keer hadden we geen wijn) kan ik alleen maar zeggen dat ook dit "top value for money" is. Ga je alleen voor het pre-theater menu, dan ben je nog geen 6o pond kwijt en dat is gezien de kwaliteit (ook dit heeft namelijk een ster) echt een koopje. Wil je een avond gezellig zitten (wat bij De Nederlanden en Vermeer bijvoorbeeld voor mij dan weer een groot pluspunt is), dan moet je hier zeker niet zijn (maar ja, als Ramsay op sommige tafels ook al twee seatings per avond doet, is dat niet raar :-))). Maar wederom super gegeten!!

Leicester Square en Covent Garden

Na een ritje met de Picadilly Line kwamen we op Leicester Square uit. Daar was het fijn vertoeven, het is wel een stuk veranderd sinds de laatste keer dat we hier waren, veel meer winkels en .... mensen! De vangst deze keer een mooi truitje voor Ans en voor beiden een tas. De meest verrassende ervaring: we kwamen een Ugg winkel tegen. Daar wilden we wel even naar binnen, maar dat bleek niet te kunnen, want er stond een rij voor de deur en er mochten maar een beperkt aantal mensen naar binnen. Nu heb ik dat wel eens in Milaan gezien met bij een Prada winkel, maar it'll be a cold day in hell wil ik voor een winkel gaan staan wachten voordat ik naar binnen mag! Daarom maar even een eindje doorlopen en kwamen we in het theater district. Het eerste theater waar we tegenaan liepen was een oude bekende. The Rat Pack waar we in Las Vegas al kennis mee hadden gemaakt, treedt inmiddels ook in Londen op. Mocht je die nog niet gezien hebben, een echte aanrader, je waant je even terug in de tijd met de oude crooners die allemaal klassiekers spelen! Zoals ze bij Nike zeggen: just do it!

Daarna was het al rond een uur of vijf, dus werd het tijd om eens richting West Street te lopen waar we het diner zouden gaan gebruiken. De snelste weg bleek via Neal Street te zijn, maar laat daar nu een mooie laarzenwinkel zitten! Die kon Ans niet links laten liggen, dus even naar binnen. Niet heel veel later weer naar buiten, maar wel met een extra paar laarzen :-). Om half zes strak waren we in West Street (via een stukje china town) om binnen te gaan bij L'Atelier van Joel Robuchon. Bepakt en gezakt gingen we naar binnen, om dit concept nu eens van binnen te gaan bekijken!

Greenwich en Canary Wharf

Na het diner bij onze vriend Ramsay, was het niet een hele grote verrassing dat het ontbijt vanochtend niet de belangrijkste maaltijd werd. Uiteraard wel een bodemplje gelegd, maar we waren nog aan het nagenieten nadat we opgestaan waren. Daarom een klein ontbijt en daarna op pad. Deze keer wilden we graag naar Greenwhich en Canary Wharf. We hebben inmiddels al twee keer eerder geprobeerd om daar te komen, maar tot op heden was het doot diverse omstandigheden niet gelukt. Maar nu met frisse moet ertegenaan. Voordat we weg gingen nog even bij de conciërge, Jamie (die ook alle reserveringen voor ons had geregeld) even gevraagd hoe we er het beste konden komen. Dat was maar goed ook, want er bleek enorm veel werk aan de ondergrondse. Dus in plaats van rechtstreeks te kunnen reizen hadden we drie overstappen nodig, maar dan zouden we er zijn! En inderdaad, na drie overstappen waren we bij Canary Wharf, en moesten we met de DLR (een monorail) naar Greenwich. En toen ging het weer helemaal mis! Want de DLR lag eruit en we konden dus niet naar Greenwich. Aaarggghhhhh! Maar we besloten ons niet te laten kennen, dus namen we een taxi en 30 pond later waren we op de plaats van bestemming.

Greenwich was een leuke plek om een tijdje door te brengen. De eerste stap was een bakkie troost bij Starbucks en daarna maakten we een leuke wandeling door Greenwich. Leuke stop was de Greenwich Market met een leuke speelgoed winkel met veel denkspelletjes (waar we voor Daan uitbreidingen op Traffic Jam kochten en een moeilijke variant van solitaire) en een kinderkleding zaak (wederom een score voor Daan, trui met "lock up your daughters" erop). Verder was er echt heel erg veel eten uit alle streken van de wereld. We liepen ook door de Universiteit van Greenwich en het Martine College, voordat we besloten om de terugtocht te aanvaarden. Deze keer heen taxi en geen metro, maar een ritje met een gemotoriseerde katamaran over de Thames. En ik weet weer waarom ik zo een grote liefhebber van boten ben (het is saai en je wordt er misselijk van). We stapten uit bij Embankment, namen de metro voor het laatste stukje terug naar het hotel, namen eeb broodje "op de hand"mee en gooiden vervolgens onze gekochte spullen in de hotel kamer. Na een half uurtje rusten gingen we weer op pad, deze keer naar Leicester Square en Covent Garden.

Nog even een nabrander

Nog even een kleine nabrander naar aanleiding van het bezoek aan Gordon Ramsay. Toen we net aan tafel zaten, kwam de maitre langs om te vragen: "who will be hosting the table tonight?". Deels als leuk antwoord en deels omdat ik dacht dat het het juiste antwoord was zei ik "you are". Dat bleek het verkeerde antwoord, hij wilde weten wie het primaire aanspreekpunt was. Vond ik een beetje rare vraag, maar vooruit, ik wierp mezelf maar op. Even later bleek waarom hij de vraag gesteld was. Toen ik aan Ans vertelde dat het menu Prestige duurder was dan het seasonal menu, vroeg ze hoe ik dat nou kan weten. Nou, gewoon op de kaart kijke, dacht ik zou, En toen bleek dat ik als "head of the table" de enige was met het menu waar ook de prijzen van de gerechten en de menu's opstonden. Dat is de eerste keer dat ik iets dergelijks mee heb gemaakt. het had wel een bepaalde chique moet ik eerlijk zeggen!

Gordon Ramsay

Uiteindelijk was het dan zover. Na even de voetjes gerust te laten hebben en van kleding gewisseld te zijn, liepen we om 18.00 uur naar beneden. Bij de conciërge vroegen we om een taxi en die was er één minuut later. De hele rit duurde om precies te zijn 9 minuten en om tien over zes stonden we voor de deur. Dat was even raar, want naar binnen kijkend zagen we dat de zwart witte brigade nog even de avond aan het doorspreken was, dus we wilden eigenlijk nog niet naar binnen gaan, maar de portier drong bij ons aan om dat toch te doen, dus terwijl de maitre zijn mensen nog aan het instrueren was, werden wij al naar onze tafel begeleid. Wat mij in ieder geval direct opviel was het grote aantal mensen dat in de bediening loopt, alles bij elkaar wel een stuk of 20 (terwijl er maximaal 50 gasten tegelijk kunnen eten!). Verder bleek er een groot aantal nationaliteit te bedienen, in ieder geval de obligate Engelsman, maar ook veel Fransen, Duitsers en Italianen werken bij Gordon. Na de kaart gekregen te hebben kwam er een man bij ons met een kistje. Ik dacht eerst dat ik een sigaar aangeboden zou krijgen (en dan niet eens uit eigen doos...), maar toen het kistje open ging kwam er een heerlijk aroma ons tegemoet. In het kistje bevond zich witte truffel en er dat bleek de eerste van het seizoen te zijn. Heerlijk en ik liet me verleiden om een risotto te bestellen met deze truffel (ach, het maakte het menu slechts 40 pond duurder, maar wat geeft een boer om een aardappel). Wat leuk was om te zien, was dat dit ritueel zich bij iedere tafel herhaalde, en dat, wanneer de doos open ging, je telkens de geur rook, ook al was het aan de andere kant van het restaurant! We bestelden overigens het menu prestige, dat na twee amuses begon met een heerlijke foie gras en gevolgd door de Gordon Ramsay signature dish, een ravioli van kreeft, krab en zalm. Ik moet eerlijk zeggen: dit is één van de lekkerste dingen die ik ooit gegeten heb. Het maakt een perfecte start van een menu, maar ook moeilijk om eroverheen te komen!

Na deze twee toppers, werd ons een tarbot geserveerd met een heerlijke saus van langoustine. Dat was een zeer intens gerecht. Inmiddels was Ans ook al aan haar derde glas wijn door en hoewel we om "kleine beetjes" hadden gevraagd, schonk de sommelier die oorspronkelijk uit Hamburg kwam de glazen lustig vol. Toen begon mij overigens nog iets anders op te vallen. De mannen en vrouwen bij Ramsay houden van een beetje dooreten. We waren namelijk al aan het derde gerecht toe en het was nog niet eens zeven uur. Ik heb dat tempo wel eens eerder meegemaakt, maar dat was in het pakhuis (een studenten eetcafé) of Yamazato (maar dat is Japans en daar hoort het bij de cultuur). Om heel eerlijk te zijn: dit was eigenlijk het enige dat een beetje tegenviel aan de avond: waar ik bij Vermeer, De Nederlanden of Ciel Bleu een hele avond kan zitten, lukt dat hier niet (sterker nog: ik merkte dat tafels soms twee keer op een avond verkocht worden, goed voor de omzet van Ramsay, maar je voelt je soms een beetje gehaast erdoor). Maar goed, dat is ook het enige dat ik als kritiek op kan noemen en daar is goed mee te leven. Zeker als vervolgens het hoofdgerecht geserveerd wordt: een bijzonder smakelijk stukje lam voor Ans en voor mij de risotto met truffel. Om je vingers bij op te eten!

Hierna volgde de kaas en dat is natuurlijk ook een must. Prima selectie en uitleg over de kazen maakt het altijd een grotere belevenis om ze goed te laten smaken. Met wat druiven en walnotenbrood hadden we een mooie combinatie. Daarna was het tijd voor het zoet. Net voordat wij onze desserts zouden krijgen, zag ik dat een andere tafel een hele mooie tarte tartin uitgeserveerd kreeg. Die zouden wij niet in het menu hebben, maar een kort overleg met de maitre verder stond hij opeens wel op het menu. Dus na de cocktail van ananas en kokos (met daarin stukjes snoep die in je mond "ontplofte") krijgen wij omgekeerde appeltaart uit het pannetje. Erg lekker, erg zoet en ERG HEET!!!! Gelukkig had ons een heerlijke Tokaji om de brand te blussen :-). En dat deed ze dan ook met erg veel plezier, kan ik nu uit ervaring mededelen!!

Na het dessert wilden we natuurlijk aan de koffie, maar voordat dat mocht, moesten we een kijkje in de keuken komen nemen. Dat was gaaf om te zien. De keuken is erg klein en er werken heel veel mensen. We ontmoette chef kok Mark Askew (helaas, helaas, Gordon zelf was er uiteraard niet) die ons een tour door de keuken gaf. Ongelofelijjk hoeveel mensen daar nog werken (25!), hoe houden ze dat restaurant rendabel! Na de toer namen we plaats in de lounge voor koffie en chocolade, en kreeg ik volgens mij de kleinste verjaardagstaart ter wereld uitgereikt. Bijzonder leuk dat ze eraan dachten en ook nog eens bijzonder lekker. Ook deze laatste gang was weer helemaal top! Om half tien hielden we het voor gezien en gingen we terug naar het Pelham. Ik vond het een bijzondere mooie ervaring om dit allemaal een keer mee te maken. Echt heerlijk eten en bijzonder attente bediening maken dit inderdaad een top-, top, toprestaurant. Een prachtig cadeau en een prachtige avond. Grote dank aan Ans om dit allemaal mogelijk gemaakt te hebben. Super!!!

Je komt die Hans ook overal tegen!!

Dachten we een weekendje met z'n tweeën weg te zijn, blijkt het toch onmogelijk om aan Hans Waal te ontkomen. Hoewel hijzelf niet in persona gesignaleerd is, is wel zijn straat en huis in Londen door Ans en Dennis ontdekt. In het chique Chelsea, aan de Sloan Street (de PC-Hooftstraat van Londen), werden deze foto's door onze speciale verslaggevers genomen. Zoals je kunt zien heeft Ans nog geprobeerd de deur geopend te krijgen door herhaaldelijk aan te bellen, maar helaas, helaas, het mocht niet zo zijn!

Knightsbridge en Chelsea

Na onze lunch liepen we naar de metro, station Camden Town. Hier was ik enkele jaren al een keer geweest met Frank, Simon en René. Mocht je een goth zijn, dan is dit the place to be! En als je überhaupt in het alternatieve circuit verkeerd, kun je hier goed terecht voor al je primaire levensbehoeften. Die tijd heb ik al grotendeels achter me, dus Ans en ik gingen snel de metro in naar het station Knightsbridge (Northern Line en dan een leuke overstap op de eerder gebruikte Picadilly Line). Hier liepen we een tweede route uit het inmiddels befaamde "100% Londen" boekje. De start was bij Harvey Nicols (warenhuis) en daarna langs Harrods. Na deze twee reuzen van warenhuizen, liepen we Sloane Street af, waarin we alle favoriete winkels van de Londense fashionista (Chanel, Prada, Louis Vutton en D&G to name but a few) tegen kwamen. Oh ja, Hermes was er ook en uiteraard kon ik het niet laten om daar even binnen te wippen. Niet veel later stonden we overigens alweer buiten, enkele ponden lichter, maar een bijzonder fraaie stropdas rijker. Vanuit Sloane street liepen we King's Road af (waar ik nog een Hacket Polo op de kop tikte), toen langs de Chelsea Flower Market en zo weer richting het hotel. Rond 17.00 uur waren we weer binnen, om even bij te komen, de voetjes te laten rusten, voordat we naar Gordon Ramsey af gingen reizen.

Lunch in de York & Albany

Bij de York & Albany binnen gekomen konden we kiezen: of een soort tapas aan de bar of een drie gangen lunch menu in het restaurant. Moeilijke keus, ongeveer 14 seconde later zaten we in het restaurant. Wat opviel was dat de tafels redelijk dicht bij elkaar stonden. Daardoor was het vrij luidruchtig en aangezien ik naast een Engelsman zat die zichzelf enorm graag hoorde praten en dat ook graag met de wereld wilde delen, werd ik wat doof in mijn linkeroor. Gelukkig ging de "beste" man na mijn voorgerecht elders zitten blaten. Over voorgerechten gesproken: die mochten ter zijn! Ans had een tartaar van zalm en ik een salade met peer, gecarameliseerde walnoten en gorgonzola. Daarna volgde de hoofdgerechten, voor mij de gnocci en Ans had een pannetje met zoutwater forel. Het geheel werd afgemaakt met rijstpudidng en een kek potje en een ananas taartje. Voeg daaraan toe een flesje water en een fris glas witte wijn, en je hebt een prima lunch. Toen gingen we natuurlijk schrikken, want dit was een Gordon Ramsay locatie, dus dat ging duur worden............maar niet heus! In totaal moest ik 50 pond (=55 euro) betalen voor een meer dan uitstekend lunch menu. Ik weet zeker dat ik in Nederland voor dezelfde kwaliteit ongeveer het dubbele zou betalen. Daarom bij deze voor iedere Londen bezoeker: schrijf dit alsjeblieft op als een grote aanrader, een culinair zeer verantwoorde uitstap voor een klein bedrag. Echt "value for money"!!!

Marylebone & Regent Park

Na ons ontbijt togen we naar de underground, station South Kensingon om precies te zijn. We hadden besloten om wandeling nummer 5 uit het "100% Londen"-boekje te gaan lopen, de route van Marleybone naar Regent Park. Na het kopen van een dagkaart namen we eerst de Picadilly Line en vervolgens de Jubilee Line om bij Bond Street uit te stappen. Bij het naar buiten komen uit het metro station, was het eerste wat we zagen een Disney winkel. Nu hebben we in juli ongeveer heel Californië afgezocht naar een knuffel van Bolt, zonder succes.  Het zou toch niet.....en jawel hoor, er liggen er ongeveer 100! Hup, gelijk één in de tas en voor Jeroen een mooie jurk van Assepoester voor de verkleedkist, maar die krijgt hij pas van Sinterklaas (wij helpen de Sint graag de cadeau's te vinden). Hierna liepen we een stukje door Oxford Street (oa even snel bij Selfridges binnen), maar we we verlieten dit drukke winkelgebied al gauw om door te steken naar Saint Christopher's Place en daarna naar Marylebone Road. Ze hebben daar VEEL juweliers met VEEL mooie horloges. Ik werd erg in de verleiding gebracht om een Jaeger LeCoultre te kopen, maar kon mezelf nog net beheersen, voordat ik weer met een klok naar huis zou gaan. Na een flinke tippel kwamen we bij Regent Park. Dat is een flink stukkie groen (niet direct vergelijkbaar met het Sarphati Park in Amsterdam Zuid), en leuk om een keer te zien. Bij het uitkomen van Regent Park kwamen we op Parkway Road uit. En laat daar nu "York & Albany" zitten, één van de bistro's van Gordon Ramsay......:-).

Lekker ontbijtje

Na een goede nachtrust waren we, zoals ouders gebruikelijk is, toch gewoon weer om 8 uur wakker, terwijl we eigenlijk uit hadden willen slapen. Maar ja, als je naar het plafond gaat staren, dan is het tijd om wat anders te gaan doen. Dus hup uit de veren en gebruik maken van de badkamer. Die is prima, lekker ruim maar ook een heerlijke douche. Na deze verfrissing gingen we naar beneden om het ontbijt te gebruiken. Dat was wederom in Bistro 15. Aangezien we een continental breakfast inbegrepen hadden en we geen trek in de eieren en "kippers" hadden, mochten we aanvallen op de "ontbijttafel". En die zag er voortreffelijk uit. Heel veel vers fruit, zoete broodjes, noten en yogurth mixen. Prima start van de dag, daar kunnen we een goede wandeling op gaan maken!

Bistro 15

Om 9 uur kwamen we in Bistro 15 van het Pelham Hotel. De meeste gasten aten kennelijk elders of waren al klaar, want behalve drie wat luidruchtige personen aan de bar was het verder leeg. De inrichting van Bistro 15 was "klassiek met een twist", dus typisch Engels, maar wel redelijk modern. Omdat we geen heel menu wilde hebben, sloegen we het voorgerecht over en begonnen we met het hoofdgerecht. Ik at voor het eerst van mijn leven fazant, en Ans nam de heilbot. De fazant was ok, wat moeilijk te snijden vanwege de vel die er nog aanzet (en een vel, die eet Dennis niet), maar verder een ruime voldoende. na de hoofdgerechten konden we het niet laten om toch een dessert te nemen, voor Ans deze keer cheese cake van witte chocolade en boor mij heelrijke verse Bramble appeltaart met ijs van clotted cream (2x zo vet als slagroom, maar wel heeeerlijk!!). Ik moet zeggen: de desserts waren boven verwachting en vele malen beter dan de hoofdgerechten. Kijk, het is geen souffle van De Nederlanden of het vijf gangen dessert van Chalet Royal, maar potdikke, deze was toch ook wel om de vingers bij af te likken (hoewel mijn dessert wel op een tegel uit ons huis uit Geuzenveld geserveerd leek te worden, aan de opmaak op dat gebied kan nog wel het e.e.a. verbeterd worden.

Na het dessert stopten we ermee voor de dag. Nog even het blog aanpassen en dan lekker slapen om morgen fris en fruitig te zijn voor een mooie wandeling uit de 100% Londen gids en dan 's avonds naar Gordon Ramsay. En natuurlijk nog even aan de jongens denken, snif, na een uur of 7 mis ik ze al :-(.

Pelham Hotel

De begroeting in het Pelham Hotel was gelukkig 180 graden anders dan de vrolijke Frans uit de taxi wereld. we werden hartelijk verwelkomd door de conciërge (met een onuitspreekbare oostblok naam), dirome na het inchecken ons keurig naar onze kamer bracht en deze liet zien. Heerlijk ruime kamer met een dito badkamer. en het bed ziet er heerlijk en ruim uit! En aangezien Ans het "business arrangement" had genomen, is de wifi in de prijs van de kamer inbegrepen (ik typte eerst gratis, maar dan hou ik mezelf voor de gek :-)).  Even later werden de koffers ook nog netjes langs gebracht, waarmee de conciërge de tip van de taxi chauffeur in ontvangst mocht nemen. Na de kleuren uitgehangen te hebben en de koffers uitgepakt was het tijd om een late night supper te gaan bestellen in de bistro 15, het restaurant van het hotel.

Vlucht en taxirit naar Pelham Hotel

Na de sushi naar de gate. Dat bleek D3 te zijn en ongeveer naast de sushibar te liggen. Het was een flinke voettocht van wel ongeveer 3 minuten. Daarna was het even alsof ik in India was, want we moesten door de security heen, daar was één van de drie poorten maar open, dus ontstond er een lange rij. Maar na even wachten (altijd goed om de blackberry bij te werken, oa even afstemmen met Erik Passchier in San Francisco) waren we erdoor, en liepen rechtstreeks door het vliegtuig in. Ans verwende ons door KLM geregeld te hebben. Daar ging alles op schema, dat was wel even anders dan vorige keren bij de toppers van British Airways. Vluchttijd ongeveer 45 minuten, dat leek langer te duren, omdat we voor een rij ING trainees zaten die allemaal "the next hot things in finance" waren (tenminste, dat dachten ze zelf in ieder geval, allemaal wilden ze naar de investment bank want retail was voor losers, ik geloof niet dat deze mannen iets van het afgelopen jaar mee hebben gekregen). Na landing liepen we de aankomst hal van Heathrow in. Beetje giebelend, want daar zou straks die man met pet en handschoenen strak in het pak staan met een bordje "Mrs van der Weg" om ons naar het Pelham hotel te brengen. Helaas......veel bordjes (weinig pakken overigens), maar geen Mrs van der Weg. And belde even en toen bleek de beste man er nog niet te zijn, want er zou een ongeluk gebeurd zijn. Gelukkig was er een Starbucks waar we de tijd konden doden, en drie kwartier later, ja hoor, daar was hij dan. Zonder excuses haalde hij Ans (mij heeft hij volgens mij nooit gezien), liet ans haar eigen tas dragen, rende naar de Mercedes die klaar stond, reed als een gek weg, heeft geen woord met ons gewisseld (wel veel gebeld) en na ongeveer 40 minuten zei hij: "kijk eens aan, daar is jullie hotel, jullie komen er zelf wel uit, hé, en doe de deur even achter je dicht". Ik heb zelden zo een onbeschofte hork als chauffeur meegemaakt! Maar we hadden het Pelham in ieder geval bereikt, dus met goede moed stapten we het hotel binnen!

De eerste maaltijd is binnen!

Zojuist op Schiphol gearriveerd en na de paspoort controle, op naar de eerste maaltijd: sushi aan de bar! Heerlijk, een goed begin is het halve werk!! Drie porties met z'n tweeën, dat was net genoeg om het vliegtuig te halen :-).

Een nieuw pak

Dinsdag werd ik gebeld door de kleermaker van de Society Shop. dat mijn nieuwe pak klaar was. Omdat er op de uitnodiging van Gordon Ramsay stond dat een pak verplicht is (nette bewoordingen ipv No Short, No Shoes, No Service) en het toch mijn verjaardagsdiner is, vond ik het wel een leuk idee om dan ook het nieuwe pak maar in te wijden, Dus gisteren maar even opgehaald en ik moet zeggen dat ik zeer tevreden ben over de kwaliteit. Ik heb getwijfeld of ik er de foto bij moest zetten, want ik vind dat hij daar niet helemaal tot zijn recht komt, maar vooruit. Stof is heerlijk (70% wol en 30% zijde), wat in de zomer afkoelt en in de winter isoleert. Draagt heel licht en flexibel (eigenlijk net mijn eigen inborst :-)). Bijzonder mooie kleur die goed te combineren is, met een voering van paars zijde en onder de kraag dan natuurlijk bijpassend paars vilt. En paarlmoer knopen als slagroom op de taart. Nou, daar komen we Ramsay wel mee binnen (in combinatie met mij natuurlijk helemaal niet elitaire rode Hermes stropdas). En omdat ik zo onder de indruk was, kon ik het niet nalaten van de AIX aanbieding van Society Shop gebruik te maken (waar ik nog een extra korting op kreeg) om nog een additioneel maatpak te laten maken, deze keer van twill. Wie nog een pak nodig heeft: sla je slag, vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan!

Londen

Korte post: vanavond heel veel mail weggewerkt zodat mijn mailbox op dit moment nagenoeg leeg is (vooruit, nog drie mails, maar die pak ik in ieder geval morgenochtend nog wel op), zodat ik nu pas naar het blog kan kijken. Maar ja, ik heb de tik dat ik niet met een volle mailbox en openstaande acties weg wil gaan, ook al is het maar voor anderhalve dag.

Voor Londen staat nu alles op de rit, met twee bijzondere restaurants, mooie wandeltochten in wijken van Londen die we nog niet gezien hebben, een bezoek aan het theater en een executive suite in ??n van de meest luxe hotels van Londen. Daar kun je toch niet tegen zijn :-).

Een fraai aanzoek

Afgelopen zondag gingen we met de familie naar Zutphen. Daar was het tijd om de verjaardag van Yinte, het nichtje van Daan en Jeroen te voeren. Strak om 13.00 uur waren we er aanwezig. Na een heerlijk stukje taart ging ene groot gedeelte van het gezelschap op weg naar het Bockbier festival, dat vele bezoekers trekt in Zutphen. Maar voordat men vertrok had Yinte een mooie tekening gemaakt voor Daan met een heel groot hart erop. En na de tekening gegeven te hebben, gaf ze Daan ook nog eens een mooie roos! En dat terwijl zij toch degene was die jarig was! Daan werd er helemaal verlegen van, want zulke directe toenaderingspogingen is onze beste vriend niet gewend :-).

Een heel mooi cadeau

Inmiddels behoor ik alweer bijna drie weken lid van de "club van 40". Blijft toch nog wel een klein beetje wennen, dat wanneer je je leeftijd in moet vullen je deze keer met een 4 moet beginnen, maar ja, ik heb inmiddels van vele mensen gehoord "het leven begint bij 40", maar dat zijn wel mensen die het nog niet zijn :-). Gisterenavond hadden we nog een klein nabrandertje van mijn verjaardag, omdat mijn moeder en zuster het cadeau dat ze voor me besteld hadden afgelopen week hadden binnengekregen en het even langs wilde brengen. Dus na weken van opbouw van de spanning, was het dan eindelijk zover. Ik kreeg een mooi pak aangereikt, even schudden om te luisteren of het tikte (je weet maar nooit, je kan niet voorzichtig genoeg zijn...) en na het voorzichtig uitgepakt te hebben, kwam er een prachtig portret schilderij uit van Daan en Jeroen. Ik herkende wel de foto's waarvan het nageschilderd is, maar dat is wel heel briljant gedaan. Ze staan er stralend op. Een prachtig cadeau waar ik nog lang van ga genieten en waar we samen met de plaatselijke interieur ontwerpster een mooie plek voor moeten gaan zoeken. Ma, Daniëlle, Hans en Edwin, bedankt voor dit fantastische cadeau!!

Puppies kijken

Gisteren brachten we een bezoek aan Warmenhuizen. Niet een plaats waar ik normaal heen ga om een middagje door te brengen, maar in Warmenhuizen bevindt zich de fokker van ons toekomstig familielid, Witte Reus. Wel bijzonder dat we wel al een naam hebben voor onze hond, maar dat we op dit moment nog eigenlijk niet weten welke het is! In het nest zijn uiteindelijk drie reuen geboren en de "toewijzing" van welke pup naar welke nieuwe eigenaar gaat moet nog gebeuren. Dus gisteren in ieder geval maar eens kennismaken met de pups. Samen met Oma Willy en Opa Jos gingen reden we in een kleine 40 minuten (er was nog even file, zelfs op zaterdag) naar het rustieke dorpje in Noord Holland waar we hartelijk ontvangen werden. Na koffie en koek, was het tijd voor de pups om te gaan eten. Dat was leuk, want dan konden we ze allemaal even voorbij zien komen. Nog niet heel dicht bij, want moeder Luna was nog erg waaks over de pups (goede moeder!). Na zich tegoed gedaan te hebben aan een heerlijk bordje rundergehakt, mochten Daan en Jeroen alle drie de reutjes even aaien. Jeroen was er nog wat giechelig over, maar Daan zat er gelijk helemaal in. Ik zie hem al helemaal door de tijd rennen met zijn Tatra vriend achter hem aan! De drie pups hadden allemaal een bijnaam gekregen: de burgemeester, dikkerd en mooie man. Allemaal schatjes om te zien en ze voelen ook nog zo zacht aan :-). Over twee weken mogen Daan en Jeroen nog langskomen om met de pups te spelen, dan bekijken de eigenaren ook welke pup het best interacteert met de jongens om zo tot een goede keuze te komen. En over 4 weken nemen we er dan 1 mee.

Bij het weggaan kon Daan het toch niet laten of we niet gelijk een grote Tatra mee konden nemen. Helaas, dat lukte niet, maar net voor we weggingen, vond er toch nog een stoeipartij plaats met twee van de volwassen Tatra's en Daan die schaterlachend langs het kolenveld en de molen rende met de honden achter hem aan (die hem ook nog ene paar keer omduwden, maar dat mocht de pret niet drukken. Zowel Jeroen als Daan kijken alweer uit naar een volgens bezoek.

Hoe simpel kun je zijn?

Lees net een bericht dat Gregory vd Wiel (de rechtsback van Ajax) gaat stoppen met Twitteren. Dat doet hij omdat hij zich afmeldde voor een trip van het Nederlands Elftal omdat hij een hersenschudding had, maar enkele twee dagen later naar een hiphop concert is gegaan. Nu is het natuurlijk ieders goed recht om je wel of niet beschikbaar te stellen voor een wedstrijd, maar als je twee dagen later kennelijk alweer naar een concert kan gaan en dan ook nog lekker berichten daarover de ether instuurt, dan kun je natuurlijk wel eens even op je nummer gezet worden. En terecht!!!! Zeg dan gewoon eerlijk dat je er geen trek in hebt, in plaats van de boel een beetje voor te liegen en dan nog zo simpel zijn dat je de bewijslast vervolgs gewoon publiekelijk maakt. Ik vond Greg altijd al een aardige voetballer, maar een wat simpele ziel (ik denk dat hij zijn post academische opleiding net niet af heeft gemaakt). Accepteer nu maar gewoon dat je betrapt bent, geef het toe en doe een mea culpa en leer ervan. Dat is beter dan het gejank dat hij een Ryan Babel nu opeens tentoon spreiden. Voor straf: 4 weken Bruno Silva op rechts!

Gescout

Hoewel ik naar aanleiding van de koptekst graag zou willen melden dat het dan eindelijk gebeurd is (iemand heeft mij in de tuin een balletje hoog zien houden en ingezien dat ik dé perfecte kandidaat ben om Luis Suarez in de spits bij Ajax bij te staan op d reis naar het kampioenschap), is dat helaas niet het geval. Enkele dagen geleden vonden we in de brievenbus een brief van een bedrijf dat Nijenhuis en de Levita heet. Voor ons volstrekt onbekend. In deze brief stond dat men een verkenning van onze wijk had gedaan en dat ons huis hen opgevallen was en dat ze graag eens zouden komen praten of we ons huis wellicht voor film doeleinden ter beschikking zouden willen stellen. Uiteraard denk je gelijk "is dat wel in de haak?", maar na een check op internet en even een telefoontje bleek het een echt bedrijf te zijn. Vrijdag kwam de "location caster" bij ons langs en was onder de indruk van huis en tuin (ja, wie zou het niet zijn :-)). Na een flink aantal foto's genomen te hebben en door huis en tuin gelopen te hebben, kregen we ene opsomming van de tv-series, films en commercials die dit bedrijf al gemaakt of in geparticipeerd heeft en dat was best indrukwekkend. Er was nu 1 directe mogelijkheid, die wordt aan de regisseur voorgelegd en dan komende week terugkoppeling. En hij zet ons huis nu met een hoge rating in de locatie database, ook voor reclames e.d. Ik ben zeer benieuwd, lijkt mij wel erg leuk als hier wat uitkomt. Je bent toch trots op je huis, dus als je het dan ergens weer terug kan zien op film, is dat toch wel geinig!

London here we come....

Voor mijn 40ste verjaardag heb ik een mooi bezoek aan London van Ans gekregen met als hoogtepunt een bezoek aan Gordon Ramsay's restaurant. Maar daar vullen we natuurlijk niet 2 volle dagen mee. Daarom vanavond met name gespendeerd aan het verder opdoen van ideeën. Zo hebben we bij de conciërge van het Pelham Hotel gevraagd om kaartjes te regelen voor het toneelstuk "An inspector calls" voor zaterdag 17 oktober, zodat het avond programma daarvoor ook geregeld is. Verder hebben we goede ervaringen met de 100% wandelroutes, dus gebruiken we tijdens ons bezoek 100% Londen om wandelroutes te bepalen naar plekken waar we nog niet zo vaak geweest zijn (wat lastig is want Ans heeft in Londen gewoond en ik ben er inmiddels vele malen geweest oa in dienst van CMG). Maar ik heb al leuke dingen gezien, we zullen in ieder geval Greenwich en Canary Wharf aandoen en waarschijnlijk ook Marlyebone. Bij alles zijn ook nog wel hier en daar een winkel te vinden, dus laten we ook nog maar een goed gevulde portefeuille mee nemen :-). Ook gekeken of we de pubs van Ramsay aan kunnen doen, ama die liggen helaas net even te ver buiten de routes, dus die moeten we links laten liggen.

Tip van De Nederlanden

Eind november ga ik binnenkort met twee maten, Onno Verdonk en Erik Brouwer, gezellig uit eten. Dat is alweer een tijdje geleden, dus we gaan er een mooie gelegenheid van maken. Dan is het natuurlijk even zoeken naar de juiste locatie. Dan kom je op dit moment al snel in één van mijn twee favoriete "huiskamers" uit, De Nederlanden of Vermeer. Deze keer viel de keuze op De Nederlanden, zoals eerder geschreven super spijzen en wijnen en een nog superieurdere gastvrijheid en sfeer! Dus even een mailtje naar Caroline om een reservering te maken. Gelukkig waren we welkom, en ik heb ook Caroline verteld over het geplande bezoek aan Gordon Ramsay. Wat dan weer helemaal De Nederlanden is, is dat ik net even later een mailtje van Wilco krijg met nog een gouden tip, namelijk een bezoek aan L'Atelier van Joel Robuchon, waar hijzelf uitstekend gegeten heeft. Ik ga met Ans een plek zoeken in de agenda om te zien hoe we dit in kunnen passen, maar ik vind het echt top dat er zo met je meegedacht wordt. Dame en heer, wederom heel erg bedankt hiervoor, much appriciated!!

Bowlen, bowlen, bowlen

Dit weekend waren de neefjes van Daan en Jeroen, Morrison en Jeremy bij ons te logeren. Hartstikke gezellig voor alle jongens, na zaterdag eerst een paar uur heerlijk in de tuin gespeeld te hebben (ze speelden Mario versus Sonic) gingen de mannen even bijkomen met een paar minuten (nou ja, 120 is ook een paar) op de Nintendo DS te spelen. Daarna lekker soep en tosti's, altijd smakelijk en makkelijk te maken. Na nog wat gespeeld te hebben met de Lego en, vooruit, nog even een uurtje op de DS, was het tijd om naar bed te gaan. De jongens lagen gezamenlijk op de kamer van Daan en Jeroen, met twee opblaas matrassen en slaapzakken erbij was het net kamperen. Jeremy had nog even wat moeite om de slaap te vatten, maar gelukkig was de superslaapkip dichtbij, zodat hij daarmee ook bijtijds in slaap viel.

's Ochtends waren de jongens al om 7 uur beneden. Gelukkig was er een Nintendo DS (aaarrrggghhh.....) en konden de Nickelodeon kijken, maar om half negen was er ontbijt en daarna als de rappe hazen de tuin in. Iedereen was een beetje zenuwachtig want, vanmiddag zou het hoogtepunt bereikt worden: we gingen bowlen! Na eerst een dramatisch Ajax gezien te hebben (na een kwartier 3-0 voor moeten staan en uiteindelijk blij moeten zijn dat je met 2-2 uit Kerkrade vertrekt) gingen we naar de Zoete Inval, waar de bowling gevestigd is. De jongens hadden er veel zin in, aan enthousiasme geen gebrek, hoewel de techniek van de "perfect bowl" ze soms wat in de steek liet. Maar de heren lieten zich ook van hun innovatieve kant zien. Zo perfectioneerde  Jeremey de "push bowl", waar de bal op de grond gelegd wordt en dan aangeduwd wordt, terwijl Jeroen een volstrekt nieuwe techniek ten uitvoering bracht, namelijk bovenhands bowlen met een aanloop (bal optillen, heel hard rennen, bal bovenhands gooien en jezelf ook de baan op lanceren!). Alle technieken ten spijt was het traditionalist Daan die met een vette score van 96 punten de winnaar was. Ik voel een kampioen in wording ontstaan. Nou ja, iedereen heeft wel heel veel plezier gehad, zeker ook met de bittergarnituur (veel beter dan bij De Roskam vorige week) en de sorbets na afloop!!

Volleybalsters in de finale!

Soms heb je van die dingen die je niet zo goed kan begrijpen. Hoewel het natuurlijk iets kleins is, snap ik niet waarom de halve finale van de Europese Kampioenschappen Volleybal voor dames niet live op tv was. Ik ben geen directe fan, maar het is natuurlijk wel bijzonder raar dat zo een halve finale niet uitgezonden wordt, terwijl we elke scheet die een schaatser laat te zien is. Gelukkig kon je het op internet wel volgens (de stream was redelijk goed) en de dames deden het prima, morgen mogen ze de finale spelen. Die zou eerst ook alleen via internet te volgen zijn, maar gelukkig heeft de NOS een plek in de programmering gevonden (je gelooft het toch niet...) die ze op konden offeren hiervoor. Ik zit in ieder geval morgen voor de buis om Manon Flier en de andere dames aan te moedigen (opportunist als ik ben ... :-)).

Ace Frehley: Anomaly

Bij het begin van het bloggen had ik in ieder geval de intentie om iedere week wel een keer een cd recensie op te stellen. Helaas, helaas, dat blijkt er toch niet altijd van te komen. Ik merk dat er echt een trigger af moet gaan om dit te gaan doen. Dat kan soms het horen van een oud nummer zijn, maar deze keer is het het verschijnen van een nieuw album. In een eerdere post had ik al aangekondigd dat er een nieuwe plaat van de gitarist van de originele KISS line up, Ace "the space" Frehley. Deze plaat is inmiddels een paar weken uit, maar omdat ik meestal muziek in de auto luister en ik nog bezig was met het afluisteren van het audio boek "Mannen die vrouwen haten" van Stieg Larson, en dat nogal een lange zit was, kwam ik er niet echt toe. Maar nadat dat boek af was, ging ik er eens goed voor zitten. En ik moet zeggen: dit is een toppertje!!! Ik was al enigszins voorbereid omdat als teaser het tweede nummer van de plaat al vrijgegeven was ("Outer Space"), wat bijzonder lekkere gitaren ten gehoor bracht, en gelukkig bleek dit maatgevend voor de hele plaat te zijn! De plaat breekt open met Foxy & Free, en deze had zo op de betere KISS platen kunnen staan, dus dat is een lekkere binnenkomer. En na het eerder genoemde Outer Space gaan we lekker verder met Pain in the Neck, en echte ouderwetse hardrock rampestamper. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan, maar een collega blogger heeft de plaat verder prima gerecenseerd en waarom alles nog een keer opschrijven als iemand dat nummer voor nummer in zijn blog hier al gedaan heeft. Nog wel speciale aandacht voor de cover "Fox on the Run", het origineel is van The Sweet, misschien een wat rare keus gezien de artiest, maar komt lekker over en weet dat je na het luisteren van dit nummer grote kans loopt dat het nummer in je hoofd blijft zitten en dat je te pas en te onpas "fooooxxxxxxx ooooooon the run....." gaat lopen neuriën. Hoewel natuurlijk nu net uitgegeven is het voor mij wel een flashback naar platen van 15 tot 20 jaar geleden, maar daarom zeker rniet gedateerd. Ik ga de plaat zeker nog veel draaien (en dan is het ook minder erg om af en toe in de file te staan :-)). Nu alleen nog een leuke club tour en ik ben helemaal blij!!!