 |
| Een van de klassiekers uit mijn jeugd |
De top 2000 is alweer bijna ten einde. Hoewel ik zeker niet bij de groupies hoor (er zijn dus mensen die bijna niet slapen om alles te kunnen luisteren) en ik die vele liedjes uit de jaren zestig op een gegeven moment ook zat begin te worden, komen er wel heel veel mooie plaatjes langs. Wat mij dit jaar het meest opviel, is dat ikzelf een aantal platen hoorde, waarvan ik eigenlijk vergeten was dat ik ze vroeger echt grijs heb gedraaid. Ik laat de heavy metal, hard rock en punkrock (die staan sowieso niet in de top 2000, schande!!!!) even achterwege, maar wil toch graag drie platen noemen die ik me nog erg herinner en die door de afgelopen dagen weer mijn interesse gekregen hebben. Allereerst had ik ooit de cd "Money for nothing" gekregen voor mijn verjaardag. Leek mij wat suf toen ik hem kreeg, maar een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Dus toch maar opgezet en het was helemaal geweldig! Mark Knopfler kan een aardig stukje pingelen, met als hoogtepunt "Telegraph Road" (14.30 minuut luisterplezier). Overigens hoef je niet meer naar een concent van Dire Straits te gaan (kan ook niet meer, natuurlijk, want ze zijn uit elkaar), dat heb ik samen met Rene ook gedaan, maar dat is net alsof je de plaat opzet, ik heb tijdens het concert niet kunnen achterhalen waarom Mark zijn traditionele haarband draagt, want zweten heeft hij niet gedaan.
 |
| Bat out of Hell behoort bij mij drie beste platen ooit! |
De tweede plaat:
Tango in the night van Fleetwood Mac. Deze CD kocht ik op aanraden van Rene na hem daar een keer gehoord te hebben. Ik ken helemaal niets van Stevie Nicks en Mick Fleetwoord, maar ik vond dit echt een geweldige CD, met al een heerlijke opener "Big Love". Deze heb ik tijdens het studeren ook heel veel gedraaid. Maar ook bijvoorbeeld Mystefied, Everywhere en Seven Wonders klinken nog steeds geweldig als ze langskomen.
De derde dan maar, "
Bat out of Hell" van Meatloaf. Dit is denk ik wel echt een van de allerbeste platen ooit, ooit, ooit gemaakt! Er staat geen enkel minder nummer op en ik kan ieder nummer probleemloos meezingen. Paradise by the Dashboard Light kent natuurlijk iedereen, maar Bat out of Hell zelf is natuurlijk nog tien keer beter. Ook Two out of three ain't bad en you took the words right out of my mouth kun je heel veel keer achter elkaar draaien en ze worden steeds beter, beter, beter en beter. Deze CD was vaste prik om te draaien bij het spelen bij een van mijn all time favoriete computerspellen,
Rick Dangerous. Aan beide geweldige herinneringen.
Tijd om in ieder geval die eerste twee platen maar weer eens op te zoeken (bat out of hell heb ik op de iPOD al een hele tijd staan). En verder vandaag tijdens het oudejaarsfeest de laatste vijftig nummers luisteren. Misschien raak ik nog wel meer geïnspireerd....
