Red John.....is dead???

Vandaag na een dag buffelen even naar de season finale gekeken van The Mentalist seizoen 3. Het gebeurt niet zo vaka meer dat ik verrast ben door de afsluiting van een seizoen, maar dat is de makers van de avonturen van Patrick Jane toch wel gelukt. Ik ga het maar niet verraden, dus wie wil weten wie de verrader in de CBI is, wordt het toch even kijken. Hmm....nu ik erover nadenk, raden wie de verrader was, was niet zo moeilijk, dat wist ik 15 afleveringen geleden al. De laatste 5 minuten van deze aflevering, waren echter goed en verrassend genoeg om dat allemaal goed te maken!! Zojuist op internet gelezen dat men offcieel ook seizoen vier heeft aangekondigd, dus ik ben benieuwd welke draai de makers er dan weer aan zullen geven.

Fabulous Food Festival

Katies Cookies waren erg goed!

Als echte foodies was er dit weekend in Haarlem een festival waar we natuurlijk heen moesten. Geen muziek, maar wel veel verschillende soorten eten. we waren hierop geattendeerd door de Slow Food organisatie waar we lid van zijn en die het erg aanprees. Een kleine tegenvaller was dat toen ik nog even op de site keek waar we zijn moesten, ik zag dat er geen vis en vlees geserveerd werd, dus dat was toch wel een beetje erg jammer. Met Daan en Jeroen op de achterbank reden we naar de Lichtfabriek, klein kwartiertje rijden. Na binnenkomst doken de heren gelijk de trap op naar boven, want daar bleek een workshop bonbon maken te zijn en liefhebbers van het bruine goud dat chocolade heet, zaten ze als eerste aan de tafel om daaraan deel te nemen. Overigens lieten ze de groenten en vruchten die ze onderweg op de tafels passeerden zonder problemen links liggen, om de een of andere reden leek ze dat bijna geen enkele moeite te kosten :-).

Topchefs patisserie

Dat gaf Ans en mij de mogelijkheid om de rest van de beursvloer te verkennen. Sommige leveranciers kenden we ondertussen maar al te goed, zoals Anne & Max en L'Amuse. Maar we maakten ook kennis met Lovechock, heerlijke "raw chocolate"  uit Ecuador. En Katies Cookies was ook een mooie ontdekking. Ans werd verblijd met een kaart van Amsterdam met daarop veel vegetarische en veganistische restaurants. Ondertussen waren de mannen klaar met de bonbons, die zagen er verrukkelijk uit, maar met Daan en Jeroen op een festival rondlopen, daar zijn ze nog net even te klein voor. We liepen denk ik nog een uur rond, aten waterijsjes met rabarber smaak en kochten nog wat gezonde snoepjes en twee flesjes Big Tom tomatensap en toen besloten we maar naar huis te gaan. Op weg naar de uitgang namen de heren nog even een tosti en speelden "uitgestorven dieren memory" en toen was het wel genoeg. Volgende keer a) graag vlees en vis en b) toch even opvang voor Daan en Jeroen zoeken :-).

Betonlook uit Goirle, dat is pas echt heel erg slecht!!

Even een betonvloertje storten!

Ik zat vanavond naar mijn scherm te staren op zoek naar inspiratie voor een blogpost. Lukte niet, dus ging ik om 22.00 uur naar "Dit was het nieuws"  kijken. En binnen twee minuten had ik een onderwerp! Vorige week maakte Thomas Acda de open haard aan met Wouts Keukens (niet uit Haarlem..:-)), en vandaag ging Raoul Heertje daar overheen, met een klaagzang over Betonlook uit Goirle. Bij Ans en mij gingen de oren rechtop staan. Want wij hebben ook een ongelofelijk slechte ervaring met dit uitgesproken kut bedrijf (en dat zeg ik niet snel). In onze slaapkamer hebben we een goudkleurige vloer laten leggen een kleine drie jaar geleden, waarbij de toezegging was dat de vloer absoluut krasvrij zou zijn, makkelijk in het onderhoud en zeker niet glad. Nou, ik kan jullie verzekeren dat dit allemaal een grove leugen was! Daarnaast zijn het een stel zwijnen die de vloer gelegd hebben, want ze hebben uiteindelijk de hele muren ondergesmeerd met hun voorstrijkmiddel en dat is ook op onze andere vloeren terecht gekomen waar dat niet meer af te halen valt.

Wat nog het allerergste was, was dat er echt geen enkele service uiteindelijk verleend werd. Wat deze ongelofelijke eikels wel kunnen, is als je op vrijdag in Milaan staat, je gaan dreigen dat ze maandag de vloer niet komen leggen, als diezelfde dag niet even het hele bedrag van de vloer betaald wordt. Maar als er iets fout gaat, dan geeft dit tuig uit Goirle niet thuis en wordt er verwezen naar alle kleine lettertjes in allerlei contracten, waarbij volstrekt voorbij gegaan wordt aan de beleving van de klant. Ik steun graag Raoul Heertje in zijn strijd tegen Betonlook in Goirle, want dit zijn echt de grootste prutsers en eikels die ik ooit meegemaakt hebt bij een professionele transactie. Mijn grote advies van de dag: boycot dit bedrijf, koop er nooit wat!!!

Druk, drukker, drukst?

Nou, dat zijn wel heel veel afspraken!!

Het leven van een programma manager gaat niet over rozen :-). De dagen op kantoor staan vaak bol van de afspraken die je agenda vullen en ook nog wel eens bijzonder volatiel kunnen zijn. Gelukkig helpt een goede assistent erg veel om een en ander enigszins binnen de perken te houden, dus in dat kader is een grote dankzegging aan Natahlie niet meer dan op zijn plaats. Toch werd ik deze week opgeschrikt door een onverwachte wending. In een meeting kreeg ik een pop up op mijn iPad dat er een uitnodiging binnen was gekomen. Niet iets wat ongebruikelijk is, maar toen ik het scherm aanraakte om te kijken waar het over ging, schrok ik me een rolberoerte, het scherm vertelde me namelijk dat ik 1.573.864 nieuwe uitnodigingen had. Nou ben ik best een druk bezet man, maar zoveel uitnodigingen is wel erg veel, dat red ik dit leven niet meer. Niet kort daarna kwam er een bericht dat er problemen waren met de synchronisaties van de agenda's op de iPads en dat er war doublures konden zijn. Goh, je meent het, ik dacht even dat ik de rest van mijn leven nieta anders meer zou doen dan bilateralen met al mijn projectmanagers ging doen (en dat wil ik ze zeker niet aandoen :-).....).

Het slot van de avondvierdaagse

Een vierdaagse traktatie: sinaasappel met pepermunt

Deze week was het weer de week van de avond vierdaagse in Halfweg en Zwanenburg. Maandag startten we, waarbij Daan er eigenlijk al snel achter kwam dat hij toch beter de 10 km had kunnen lopen dan de 5 km (omdat al zijn vrienden de 10 liepen). Dinsdag kon ik helaas niet vanwege de CRMeeting van de Rabobank waar ik samen met collega's Berber en Amerik de Internet Portaal stand kon bemannen, woensdag was ik weer van de partij, en liepen we een mooie tocht in heerlijk weer (dan is het zeker geen straf om met de jongens een rondje te lopen). Vandaag was het wat minder weer, maar gelukkig hebben we alleen een paar spatjes gehad. Verder was het een leuk loopje, waar het spektakel aan het eind zat, namelijk ene ongeduldige automobilist die een EHBO'er van zijn fiets wist te rijden en daarna een klein volksoproer ontstond. Nu reed de automobilist in een KIA, dus de schade zat meer aan de auto dan aan de fiets :-).

May the force be with you!

De speeltuin van Zwanenburg is altijd het eindpunt. Normaal worden we begeleid door de fanfare, maar aangezien wij de laatste school waren die aankwamen, hadden die niet op ons gewacht. Dat kwam ook omdat het opnieuw geopende eetcafe Het Zwaantje aan de jeugd patat uit stond te delen :-).  Het laatste stuk van de wandeling naar de speeltuin kregen we de meeste druppels en konden we nog naar het Surinaams eethuis in Zwanenburg zwaaien (zijn we vier keer langs gekomen de afgelopen dagen, ik heb er nog niemand binnen gezien, daar moet zwart geld witgewassen worden....). In de speeltuin kregen de heren hun zuur verdiende medaille, maar waar ze nog geïnteresseerder in waren, waren hun cadeaus. Daar had Ans de juiste snaar geraakt, want de Star Wars light sabres die uit de rugzak kwamen, werden met een grote smile ontvangen en tien seconden later was het eerste gevecht tussen Darth Vader en Luke Skywalker al uitgebroken. En toen Jeroen het ook mee naar bed wilde nemen, wisten we dat het erg aangeslagen was :-). Het was toch weer erg leuk die vierdaagse, volgend jaar zullen we toch wel moeten splitsen, Jeroen de 5 km en Daan de 10 km.

Delfts Blauw

Toch wel leuk bedacht van de KLM

Delfts Blauw. Een begrip in Nederland. Maar los van het feit dat mijn goede vriend Onno in het prachtige Delft woont, heb ik er niets mee. Sterker nog: ik vind het eigenlijk foeilelijk. Het verzamelen van de Delftsblauwe huisjes die je kunt krijgen aan het eind van een business class vlucht van KLM is dan ook volstrekt niet aan mij besteed. Wat KLM wel leuk doet, is dat ze via Facebook af en toe leuke dingen aanbieden. Zo kon je laatst voor gratis gepersonificeerde reislabels aan laten maken (die er echt goed uitzagen, maar ja, ik reis met een Privium label aan mijn bagage...) en een tijdje geleden kon je Virtueel een Delfts Blauw tegeltje maken om oa op je facebook prikbord te hangen. Nu ben ik altijd wel een voorstander van een truttig tegeltje (zie: www.truttigtegeltje.nl, het bestaat echt) dus dat wilde ik toch eens proberen. Nu is het principe hetzelfde als bij de voetbalplaatjes van Albert Heijn (je pimpt een beetje een bestaande foto om hem goed in het model te laten passen), dus helemaal super wordt het nooit, maar na 2 minuten had ik toch een aardig resultaat. Voeg er nog een boodschap aan toe (ik pakte mijn favoriete uitspraak van ex coureur Mario Andretti...) en klaar is Clara. Nou, best een aardig resultaat met een goede boodschap en ik ding nog mee naar een mooie prijs bij de KLM ook. En dat voor 5 minuten aardig tijdverdrijf!

Star wars: The Next Generation

Een nieuwe Star Wars fan is geboren!

Ik weet nog dat ik in 1978 voor de eerste keer Star Wars keek. Dat was goed te onthouden, omdat het de manier was om de smaak van de verloren WK finale tegen Argentinie ("Rensenbriiiiiink.......op de paal!!") weg te spoelen. Bij een van de eerste videotheken in Amsterdam, een hele grote Philips videoband en kijken maar. Dat was een gigantisch feest, waarbij ik helemaal in het Star Wars Universum gezogen werd (ik wilde natuurlijk Han Solo zijn) en uiteindelijk ook heel veel speelgoed ervan ging komen om veldslagen na te spelen. Nu draaien we de klok 33 jaar vooruit. Daan is van dezelfde leeftijd als ik was toen ik Star Wars ontdekte en hij is nu een echte fan! Grote verschil: hij vind delen 1 tm 3 geweldig en is gek van The Clone Wars, terwijl ik natuurlijk opgroeide met de klassieke delen 4 tm 6 (voor de niet kenner: 4 tm 6 waren er 25 jaar eerder dan 1 tm 3 :-)). En een ander verschil: Daan houdt ook van Star Wars speelgoed, maar dan eigenlijk alleen Lego Star Wars, hij vindt het heerlijk om alles te bouwen, maar nog heerlijker om daarna veldslagen na te spelen of vanuit zijn eigen fantasy nieuwe gevechten te bedenken (wel raar dat Het Rijk telkens wint....hmmm......). Het is ook heerlijk om te zien hoe hij kan genieten van de films en hoe we er een evenement van maken als we gezamenlijk (Ans doet ook mee en Jeroen kijkt of en toe ook een paar minuten :-)) de films bekijken. We hebben er nu vijf gezien, dus nog een te gaan.Op naar "The Battle of Endor"!

Toch erg leuk om te zien hoe een bepaalde voorkeur toch ook in de genen van je kinderen komt te zitten (zijn voorkeur van Micheal Jackson heeft hij overigens niet van mij ...).

You thought you knew me by now

Ik heb eigenlijk niets met al die talentenshows op de TV. Idols en X-Factor hebben me nooit kunnen interesseren, evenmin als Popstars of zaken van een nog lager allooi als "So you think you can dance...". Des te bijzonderder dat ik een tijdje geleden wel elke vrijdagavond voor de buis zat om "The Voice of Holland" te kijken. Had een beetje met het format te maken, maar zeker ook dat Daan en Jeroen het geweldig vonden en het gezellig was om met zijn allen dan te kijken. Het succes van "The Voice..." zat natuurlijk ook in de volgetatoeëerde, kooivechtende en soul zingende deelnemer, Ben Saunders, die al mijn zijn hele persoonlijkheid de show kon vullen (en waarvan je vanaf dag 1 natuurlijk al wist dat hij ging winnen).  Vaak raken de winnaars van dit soort talentenjachten al snel in de vergetelheid of leveren ze voorgeprogrammeerde shit op dit het beluisteren niet waard is. Zo niet onze Ben. Hoewel ik het zeker zelf niet verwacht had (mijn normale muzieksmaak is toch net even anders dan Ben gebruikelijk ten gehoren brengt), moet ik bekennen dat sinds zijn CD op de markt is verschenen, hij regelmatig bij mij thuis op staat. De hele CD ligt lekker in het gehoor, met eerst veel nieuwe nummers, waarbij ikzelf het openingsnummer Next Fool en de single Dry Your Eyes wel toppertjes vindt. Na de nieuwe nummers, sluit Ben af met zijn "eigen" nummer dat hij in "The Voice" song, namelijk Kill for a broken heart en de twee nummers die hem eigenlijk tot nu toe het bekendst hebben gemaakt, namelijk de covers van When a man loves a woman en If you don't know me by now.

Tja, het is weer eens wat anders dan Dropkick Murphys, Metallica, AC/ DC of Airbourne en natuurlijk ook anders dan Frank Sinatra en Chet Baker, maar ik vind het zeker de moeite waard. Op Spotify is het album uiteraard te beluisteren, dus waag er eens een uurtje tijd aan. Toen ik vanochtend op wilde staan en me bijzonder beroerd voelde (griep en keelontsteking werken nog steeds niet volledig mee) en wee rin bed in elkaar stortte, was het heerlijk om deze cd even op te zetten. Niet zo dat je uit je bed dendert, maar zeker ook uptempo genoeg om je weer wat vrolijker te maken, maar je kunt er heerlijk bij uit blijven rusten. Ik geef hem een dikke thumbs up!

Op stap met Daantje

Ook Daan kreeg een ijsje als snoepje!

Nadat gisteren Daan op stap was geweest met AnnaSofie, was het vandaag de beurt aan Jeroen om de hort op te gaan. Toen we ons vanochtend klaar aan het maken waren om naar turnen te gaan, belde Gunny, de moeder van een van Jeroen zijn beste vrienden Aniek, of Jeroen misschien zin had om mee te gaan naar AviFauna. Nou, daar had Jeroen wel zin in, dus hij ging fijn met Aniek eerst naar turnen en daarna gelijk door naar Alphen aan de Rijn. Ik bleef daarom alleen met Daan achter en hadden we de zelfde vraag als gisteren met Jeroen: wat te doen. Daar had Daan een goed antwoord op, namelijk: wat dacht je ervan als we thuis bleven en dat ik met mjn Star Wars Lego ga spelen. Dat was niet helemaal het goede antwoord, dus iets later gingen we naar Zwanenburg, omdat we beloofd hadden aan Jeroen om voor een gebakje te zorgen als hij terug zou komen. Dat was voor Daan dan weer goed nieuws, want bij het langslopen bij Intertoys, zagen we dat er een nieuw PS3 spel uit was wat hij graag wilde hebben (en waarvan hij zeker wist dat Jeroen ook mee wilde betalen :-)), te weten Lego Pirates of the Carabbean. Zo blijft er toch altijd wat aan de strijkstok hangen. Daarna aten we gezellig thuis een broodje en ging Daan idd met zijn Star Wars Lego spelen, maar om een uur of half vier vertrokken we weer even naar de Jordaan, om daar sushi te halen bij Sugoi!, want dat hadden we met Gunny en Edward afgesproken, zodat we gelijk aan konden vallen wanneer ze met Jeroen terug kwamen.

Sushi en soesie!

Volgens mij was er een nieuwe bezetting in Sugoi!, maar dat deed aan de kwaliteit niets af. Na een korte ronde in de Jordaan onder andere met een loopje over de Noordermarkt en de Italiaanse specialiteiten winkel Basilico
(waar ik nog was San Pellegrino mee nam), wilde Daan natuurlijk zijn snoepje hebben, en net als voor Jeroen werd het deze keer een ijsje. Deze keer waren we bij L-Arcobaleno, waar Daan een beker met voornamelijk chocolade en noten smaken nam en ik, om de keel te koelen, een selectie sorbet ijs nam. Zeker ook niet slecht, maar geen Garrone. Toen we thuis kwamen konden we nog heerlijk op de lounge bank in de zon zitten. Zo rond een uur of half zeven waren de avifauna gangers weers terug en werd het tijd voor sushi en soesie (deze laatste speciaal voor Jeroen en Daan, die toch liever een slagroom soesje hebben dan de sushi van de Japanner). Met een mooie witte wijn en een San Pellegrino gemaakt van bloed sinaasappels erbij werd het nog erg gezellig in Halfweg. 

Op stap met Jeroentje

Jeroen na een bezoek aan Garrone

We mogen niet klagen met Daan en Jeroen. Tuurlijk, soms vechten ze elkaar de tent uit, maar over het algemeen zijn ze graag bij elkaar en spelen ze leuk (hoewel Jeroen soms nog wel het bloed onder de nagels van Daan kan halen, maar ja, waar zijn kleine broertjes anders voor....). Vandaag was er even een moeilijk momentje, want Daan had besloten dat hij 's middags bij zijn grote vriendin AnnaSofie zou gaan spelen en vaak gaat Jeroen dan mee om met Anke te spelen. Maar zij had al een feestje, dus moest Jeroen onverrichte zaken met mij mee, terwijl ik nog op mijn wenkbrauwen liep van mijn keelontsteking. Om er een gezellige mannen middag van te maken, besloten we naar Hofje zonder Zorgen te gaan om de lunch te genieten. Dat bleek voor mij wat lastig, omdat op dat moment ook mijn hele neus en holtes dicht sloegen en ik alle smaak verloor. Maar Jeroen ging er eens goed voor zitten, nam een heerlijke decafe cappuccino en een smullboll en nam de broodjes van de soep die ik bestelt had en at zijn buikje rond. Daarna liepen we nog gezellig even door de winkelstraten van Haarlem, maar geheel tegen onze gewoontes in, kochten we niets (dat is een unicum voor Jeroen en mij).  Op de terugweg naar de garage Houtplein kwamen me langs Garrone, waar het een stukje drukker was dan vorige week, zeg maar: veel drukker dan vorige week toen Ans en ik zo doorliepen. Nu stond er een giga rij, maar het was snoepjestijd voor Jeroen, dus hij stond erop dat hij daar een ijsje voor mocht hebben, zoals ik hem beloofd had (leuk als je kinderen begrijpen dat ze je aan je beloften kunnen houden....). Gelukkig had hij een makkelijke bestelling: vanille ijs met slagroom, altijd goed. Daarna gingen we zo net na vieren weer op huis aan. Ondanks keelpijn, hoofdpijn, spierpijn en welke pijnen ik nog meer kan bedenken, was het een zeer geslaagde middag, om ook eens een keertje rustig alleen met Jeroen te zijn. Gaan we zeker vaker doen!!!

In de lappenmand

Na gisteren uitstekend uit eten te zijn geweest, voelde ik bij het terug rijden naar Halfweg opeens dat mijn keel een heel stuk dikker aan het worden was en dat het wat rauw in mijn keel aanvoelde. Vijf minuten later begon ik spontaan flink te zweten en werd ik rillerig. Toen ik thuis kwam was eea omgevormd tot een algehele staat van malaise en toen ik vanochtend wakker werd, was er weinig reden om te juichen: keel deed extreem veel pijn en ik zweette als een otter. Jammer van alle afspraken op kantoor en een afscheidslunch van een hele goede ontwikkelaar, maar ik kreeg het niet voor elkaar om de auto in te stappen. Gelukkig kun je met de moderne technologie nog echt heel veel doen, dus productief ben ik als nog flink geweest, maar wel even met een paar slaappauzes ertussen (en deze keer geen powernaps). Leve het nieuwe werken, kun je ook verder als je inde lappenmand zit....

Hofje zonder Zorgen: een leuke nieuwe ontbijtstek

Om 10.15 was het Hofje wel open

Als ik op een dag dat ik niet op kantoor ben wil ontbijten, heb ik twee vaste plekken waar ik naartoe ga. In Amsterdam rij ik langs Gary's Deli (met de beste bagels van het land, met name die met cheddar en guacamole en die met humus en geroosterde groenten zijn goddelijk) en in Haarlem ga ik naar Max en Anne, die diverse heerlijke ontbijtjes op het menu hebben staan in een redelijk Amerikaanse sfeer (niet te verwarren met een American Breakfast). Een tijdje geleden vertelde Ans echter dat ze een nieuwe leuke stek had gevonden in Haarlem, namelijk het Hofje zonder Zorgen. Zij was er erg enthousiast over, dus dan is het altijd zaak om ook zelf de proef op de som te gaan nemen. Afgelopen vrijdag hadden we, na de vakanties, weer eens tijd om hier invulling aan te geven. De eerste stap bleek echter wat lastig te nemen. Uitgaande van onze bijna 24 uurs economie, gingen we er vanuit dat om half tien het Hofje wel open zou zijn. Dat bleek echter een miscalculatie, want het Hofje gaat pas om 10 uur open. Voor een etablissement dat ontbijt serveert lijkt dat mij wat aan de late kant, maar dat mag de pret niet drukken, we gingen eerst even naar de Natuurwinkel om boodschappen voor Ans te doen en daarna om 10.15 uur weer terug. Gelukkig vonden we de deur toen wel open. Wat toen ook direct opviel was de hartelijke ontvangst door gastvrouw en eigenares Marja Jochemus, die je direct het gevoel geeft dat je welkom bent en dat ze het leuk vinden dat je er ook bent. Een goede aandacht voor de gast en geen opdringerig gedoe om snel te beslissen wat je wilt hebben, zodat je ook snel weer weg bent om de tafel weer voor een andere gast te gebruiken, wat in veel zaken toch wel het geval is, zeker als er echt "personeel" staat, met weinig hart voor het vak of het bedrijf.

Ontbijt bij Hofje zonder Zorgen

Een check in via Foursquare was snel gemaakt (je bent enigszins sociaal exhibitionistisch of je bent het niet ;-)) en er werd zelfs een tip opgegeven om toch zeker eens het brood met geitenkaas en honing te proberen. Dat sprak mijn ega aan en zij bestelde deze. Ikzelf ging voor het signature ontbijt plus een Zweedse delicatesse, de smolboll (Zweedse variant van een krentenbol). Dit omlijst met een cappuccino, latte machiato en  een bessen smoothy was uiteindelijk ons ontbijt. De koffie was uitstekend en geserveerd in mooie glazen, het oog wil ook wat. Het ontbijt bestond uit diverse soorten brood, vers gebakken, en daardoor knapperig en zeer smaakvol. Beleg bestond uit oude kaas, serranoham, zalm, jam en verse eiersalade. Teveel om op het bijgeleverde brood te passen, dus even gevraagd om een extra boterham, wat zonder problemen gegeven werd. Dat lijkt vanzelfsprekend, maar uit ervaring kan ik zeggen, dat dat niet altijd zo is. Beleg was heerlijk, met name de zelf gemaakte eiersalade was om je vingers bij op te eten. De smollbol bleek een warm gerecht te zijn, dat als een soort muffin geserveerd werd en zeker in combinatie met de latte een bijzonder fijne ervaring was.

Al met al een uitstekende ervaring: eten was heerlijk, koffie bijzonder goed, maar wat bovenal bleef hangen was de goede sfeer die in de zaak aanwezig was. Dit alles bij elkaar geeft een combinatie waarmee ik Hofje zonder Zorgen voor een ieder aan kan raden die in Haarlem even rustig iets wil eten. Ik ga hier zeker terug komen, waarbij ik ook de high tea die geserveerd wordt binnenkort graag uit wil gaan testen, als ik de kaart bekeek zou dat ook een feest moeten zijn. Twee duimen omhoog voor Hofje zonder Zorgen, hoogste aanbeveling!!!

Wat een ontlading

Feest in vak 427!

Na het trauma van de ochtend, bracht ik Daan en Jeroen naar de verjaardag van Jeremy, waar ze gelijk naar boven verdwenen om met de neefjes te spelen. Daarna gingen Hans en ik richting de Arena, om de wedstrijd van het jaar te gaan bekijken. Het was lekker rustig, dus ik kon makkelijk parkeren. Hans liep naar het stadion en ik wachtte even op mijn vaste voetbalmaten, Erik en Onno. Die waren er ook snel en om 14.00 uur waren we al bij vak 427. Daar was de sfeer al geweldig, het was bomvol en je kun proeven dat iedereen zoiets had van: "we gaan dit niet meer uit handen geven, we zullen ze naar de overwinning schreeuwen". Bij het fluitsignaal werd al duidelijk dat dit een speciale wedstrijd ging worden, want waar normaal iedereen gaat zitten, bleef nu iedereen staan en dat bleef ook voor de volgende 95 speelminuten zo (een wat oudere man wilde iedereen weer laten gaan zitten, want hij had toch voor een zitplaats betaald, maar dat was echt onbegonnen werk).

Deze man had wel goed zicht op het Museumplein

Ik hoef niet te vertellen hoe de wedstrijd verliep, want wie er in geïnteresseerd is weet het al en andere mensen zal het verder worst wezen. In vak 427 was het een speciale aangelegenheid, zo bleken de twee mannen voor ons een flinke "apotheek"  ingeslagen te hebben, beginnende met een klein blowtje, daarna een snuifje coke en aan het eind wat XTC pillen, want ze moesten nog de hele nacht door. Dat een van de mannen zijn zoon van een jaar of acht bij zich had, scheen niet echt uit te maken....ongelofelijk. Veel beter was de blijdschap die zich van het vak meester maakte bij de doelpunten van Ajax. Bij ieder doelpunt rolde iedereen over elkaar heen en bij het tegendoelpunt van Twente was het even elkaar steunen in een zenuwachtige periode. Na het fluitsignaal was er een ongelofelijke ontlading, en braken volwassen mannen in huilen van vreugde uit. Er werd erg hard geschreeuwd en meegezongen met de overwinningsliederen (ik ben er nog schor van, en Ben Saunders met bolhoed deed het ook wel aardig :-)) en ik denk dat de tatoeëerders in het hele land overuren moeten draaien, want in het vak bleken heel veel mensen deze week langs te gaan om hun tatoeages luister bij te zetten door een derde ster erbij te laten zetten.

's Avonds thuis op de bank in de kimono verder alle analyses bekeken en alle doelpunten ongeveer 101 keer gezien. Dat bleef toch genieten. En wat niet tegenwerkte, een van mijn eerste afspraken de dag na de wedstrijd was met een wijze uit het Oosten die fan is van Twente.....:-)

Een klote begin van de dag

Zondagochtend. Bij het wakker worden zit het kriebelende gevoel omtrent Ajax - Twente al in mijn buik. Maar eerst gewoon de normale dingen doen, dus met Daan naar Aikido. Als ik hem afzet zie ik al dat het wat raar is, want het is een stuk drukker dan normaal met volwassenen, maar de kinderles gaat door, dus Daan gaat tikkertje spelen en Jeroen en ik gaan lekker naar de kinderboerderij. Om 11.10 uur, terwijl de les om 11.15 uur af loopt normaal, komen Jeroen en ik aan en zien dat de kinderles al gestopt is, want er liggen alleen volwassenen op de mat allemaal oefeningen te doen. Op het bankje zitten alle kinderen.....behalve eentje.....Daan! Dat is raar, dus ik ga hem zoeken, maar hij is nergens te bekenen en na vijf minuten zoeken komt Jeroen tot de conclusie: "Papa, Daan zijn jas en schoenen zijn weg...".

Paniek slaat toe, waar kan hij heen zijn??? Een aardige moeder van een andere deelnemer helpt zoeken, maar geen Daan. Nog meer paniek. Dan heb ik een idee: op de heenweg hadden we het al over de kinderboerderij gehad en hij is er een keer met Ans geweest. Hij zal toch niet.....? Snel Jeroen in de auto geladen, met een noodgang naar de kinderboerderij. De tranen staan in mijn ogen, laat hem hier alsjeblieft zijn.....We steken snel de weg over, rennen het hek door en ik de verte zie ik een blauw jasje met een witte broek. Ja hoor, gelukkig daar staat Daan een geitje te aaien. Ik wenk hem en hij komt snel aanrennen. Nou, als hij een geit staat te aaien, dan kan er niks aan de hand zijn, totdat hij dichtbij is en hard huilend aan komt lopen. Hij dacht dat we hem vergeten waren en was zelf op onderzoek uit gegaan, maar kon ons hier niet vinden. Hij was eerst bij de konijntjes gaan staan, omdat die lief zijn en had gehoopt daar wat rustiger te worden. Was dat gelukt? Nee, helaas niet, wij waren er niet, en daardoor werd hij nog verdrietiger want hij was bang dat hij voorgoed zwerver zou moeten worden...

Nou, dan lopen de tranen wel even over je wangen als je dat uit de mond van zo een jongetje hoort. Dat hij natuurlijk gewoon had moeten wachten tot ik hem op kwam halen doet er dan niet toe. En dat de Aikido leraren misschien ook even beter op hadden kunnen letten (understatement van het jaar.....) is ook waar, maar jemig crimineel, wat voelde ik me verschrikkelijk schuldig. Gelukkig konden we het met een " group hug" (drie man sterk) oplossen, maar de rit naar huis toe hebben we het er toch nog de hele tijd over gehad en Daan weet ook wat hij volgende keer moet doen (misschien ook al eens tijd voor een telefoontje voor onze topper). Gelukkig liep het allemaal goed af, maar dit was wel een van de zwaarste halve uren uit mijn leven.....

La Grange en Boom Boom

De oude rockers van ZZ Top!

Iedere vakantie heeft wel een plaat of nummer dat zo de hele tijd terug keert. Na heel lang zoeken op de radio stations in Florida vonden we eindelijk een paar keer een station dat classic rock uitzond. Zeker geen 94WYSP uit Philadelphia (die nog steeds niet te ontvangen is in Nederland via Internetradio potverdikkeme!!), maar het was redelijk aan te horen. Op een van die stations op de weg tussen Miami en Tampa Bay, kwam echter steeds een nummer terug, dat wel een favoriet van Simon was. Ik dacht in eerste instantie dat het Boom Boom van John Lee Hooker was, maar het bleek La Grange van ZZ Top te zijn! Ik kan inderdaad niet anders zeggen, dan dat het een bijzonder lekker in het gehoor liggend nummer was. Nu ben ik zelf bij ZZ Top eigenlijk nooit verder gekomen dan de CD Eliminator, en daar staat dit nummer niet op, maar gelukkig is Spotify geduldig en was het nummer zo gevonden en heb ik het nummer aan mijn favoriete lijstje toegvoegd, en de afgelopen dagen knalt het met grote regelmaat uit de Sonos. En zo zie je maar dat ook gehoor een hele goede trigger voor herinneringen is, want ik zie Simon alweer headbanged in de auto zitten (Alligator Alley om precies te zijn) waar ons voorruit met insecten bedekt werd! En voor de rockers die het nummer nog niet kennen, gauw naar Spotify (en Boom Boom mag er overigens ook wezen, hoor).

Blogmans

Bloggen vanuit alle posities in Tampa Bay!

Vanavond zat ik weer eens door mijn oude blogposts heen te snuffelen. Zo zag ik een mooi optreden van Jeroen toen hij bijna vijf was en toen ik helemaal terug bladerde zag ik dat de oudste blogpost van 20 januari 2009 dateert (oorspronkelijk uit het blog mbt de reis naar Philadelphia/ Baltimore/ Washington). Dat is inmiddels toch alweer bijna 2,5 jaar geleden. En na die reis begon ik officieel met "Daily Dose of Dennis", exact 2 jaar geleden dus. Als ik kijk naar die eerste blogposts en die van nu, dan zit daar ook wel wat verschil in. Zo waren er in den beginne erg veel blogposts zonder een illustratie of foto, terwijl ik dat nu eigenlijk nauwelijks meer doe, omdat een illustratie bij de tekst toch wel heel erg krachtig werkt. En de opmaak in de eerste posts was eerlijk gezegd ook niet je dat: regels die versprongen, teksten die in het midden van een foto begonnen (soms ook door de niet altijd optimale functionaliteit van Blogger..), teksten die ik schreef die te kort waren om een foto goed fysiek te omlijsten, het zat er allemaal in. Daar let ik nu zeker veel meer op, want juist ook dat soort zaken maken een blog beter leesbaar. Net zoals af en toe een alinea opnemen in plaats van de tekst maar aan een stuk door te schrijven :-).

Ik zag ook dat ik sommige zaken die ik ooit bedacht had niet waar kon maken/ wilde maken. Zo heb ik in het begin ooit gedacht aan een "plaat van de week", maar dat is er eigenlijk nooit van gekomen. Het zij zo, er was genoeg te schrijven en als er reden voor was, heb ik er wel een entry aan geweid.

Ondertussen hoort bloggen er voor mij "gewoon bij". Zowel als ik thuis ben, om persoonlijke zaken vast te leggen of te delen of om een mooie plaat, film of app te bespreken. Maar zeker ook op vakantie om de ervaringen van de reizen bij te houden. Zo zijn er in de "Daily Dose of Dennis" inmiddels verslagen van reizen naar (zoals eerder gememoreerd) de oostkust van de USA, een rondreis door California, Nevada en Arizona, een week New York, een lang weekend Rome, een lang weekend Londen en ons meest recente bezoek aan Florida (het weekend in Zwolle schaar ik maar even niet onder de vakanties, hoewel de crew van Librije's hotel ons zeker wel dat gevoel gaf!). Heerlijk, om aan het eind van de dag of 's morgens vroeg de ervaringen nog een keer te herbeleven en ze later ook weer op te kunnen zoeken en dan het weer voor je ogen te zien. Het blijft een mooi medium, waarvan ik denk het nog lang in welke vorm dan ook te gaan gebruiken!

MLB.TV

Tijden veranderen....

Toen ik klein was, had je twee netten op de televisie, Nederland 1 en Nederland 2. Ik weet nog goed dat er een dag was, waarop de VARA (ja, de VARA, rode rakkers als ze zijn...) een hele dag bestede aan Amerikaanse televisie. Wat daar de gedachten precies achter was, weet ik eerlijk gezegd niet, het kan zijn dat ze ons gewoon kennis wilde laten maken met wat programma's, een inkijkje wilden geven in de Amerikaanse manier van televisie maken of dat het een manier was om de verderfelijke Amerikaanse kapitalistische wegwerp maatschappij (het blijven toch socialisten.....) te tonen, het zou allemaal kunnen. Wat ik nog wel weet, is dat ik bijzonder onder de indruk was van alles wat op tv getoond werd. Zo was er een aflevering van Hawaii Five-O, Gilligan's Island en Jeopardy!. Maar het meeste indruk op mij maakte de sportuitzending, waar ik voor het eerst American Footbal zag, maar ook hoe basketbal en honkbal echt gespeeld konden worden. Maar na deze uitzending bleef ik jaren en jaren verstokt, want geen enkele andere omroep zond dit soort zaken uit, hooguit in Studio Sport een samenvatting van een minuut van de Superbowl of de World Series.

Later kregen we de BBC en die gaven wat meer Amerikaanse Sport op TV. En weer later kreeg je via Sport1 een heel kanaal waar je dit allemaal kon zien, maar dan zat je wel achter de decoder en had je keus uit 1 wedstrijd tegelijk. Maar dat is natuurlijk niet meer van deze tijd. Een bijzonder goed voorbeeld vind ik MLB TV. Via je PC of Laptop en ja, tegenwoordig ook tablet of smartphone kun je voor 100 dollar per jaar een abonnement op het hele amerikaanse honkbal seizoen nemen. Dat betekent dagelijks ongeveer 9 wedstrijden die live uitgezonden worden, die je allemaal parallel kan bekijken als je het wilt. De keus is aan jou of je de Yankees wilt zien, of liever de Red Sox of meer voor de Giants gaat. En als je het wilt kun je de wedstrijd even pauzeren en later verder kijken. Ik kan niet anders zeggen dan dat het echt een geweldige service is, voor een erg laag bedrag. Content die JIJ wilt, WANNEER jij het wilt, van over de hele wereld. We zijn in dat kader toch erg ver gekomen, vanaf een uitzending van de VARA....

Komt de derde ster eraan?

Hopelijk kunnen we dit tafereel weer eens herhalen!

Vandaag zat ik in de auto (nou ja auto, de C5 staat bij de garage, en ik mag tijdelijk in een fan-tas-ti-sche Opel Zafira rijden) op weg naar huis en op de radio hoorde ik Rob van Someren (ik luister eigenlijk nooit, maar zelfs BNR was even niets aan en al het nieuws had ik al drie keer gehoord) alvast overwinningsliederen draaien voor ons aller Ajax. Zondag is natuurlijk de climax van de eredivisie, waarin mijn clubbie het tegen FC Twente op gaat nemen. Ik had gehoopt dat we alvast met de beker in de prijzenkast hieraan konden beginnen, maar dat mocht helaas niet zo zijn. Nu is een kampioenschap veel belangrijker dan die beker, maar toch. Ik hou me maar vast aan het spreekwoord dat zegt dat een slechte generale repetitie een perfecte uitvoering betekent. Zou mooi zijn, om eindelijk eens na heel veel jaar weer een keer feest te mogen vieren en als extra beloning de derde ster op het shirt bij te mogen plaatsen volgend jaar. Als ik aan zondag denk, word ik toch wel een beetje zenuwachtig. Of dat overigens van de wedstrijd komt of van het feit dat Andre Hazes jr voor de wedstrijd het wiegeliedje "Bloed, zweet en tranen"  ten gehoren gaat brengen, daar ben ik nog niet uit :-).

I was tempted....

Ik was bijna tot aanschaf over gegaan....

Als je een hele tijd op een vliegveld door moet brengen (lees: 8,5 uur) dan ga je soms rare dingen denken en doen. Zo liep ik op Newark Airport langs een aantal winkels en daar kwam ik de Blackberry winkel tegen. Nu heb ik warme gevoelens voor Blackberry, want het blijft voor zakelijk gebruik uiteindelijk de beste smartphone die er is, een echte mail killer (zelfs de almachtige iPhone kan hem hier niet op verslaan). In de deuropening van de winkel stond echter een dame met Blackberry's antwoord op de iPad te spelen, namelijk de Blackberry Playbook. Ook dit is een erg kek uitziend apparaat, waarbij je de meeste zaken die op een iPad kunnen ook uit kunt voeren. Ik kreeg een korte demo en ook de functionaliteit die op het apparaat zat, was prima (niets echt verrassends). Er zitten in ieder geval betere camera's op dan bij de iPad2, maar dat is ook niet zo moeilijk :-). En er zitten USB poorten op en je kunt er Flash op gebruiken. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik erg in de verleiding werd gebracht om tot aanschaf over te gaan. Maar gelukkig kwam ik toch enigszins bij zinnen, want a) wat moet je met een Playbook als je al een iPad hebt en b) 3G was in Europa niet mogelijk met deze versie, dus ik hing vast aan een wifi connectie, die niet door mijn werkgever ondersteund wordt. Dus dat zou een mooi apparaat worden, wat erg op een plak bleef liggen om stof te vergaren. Sterk als ik deze keer was, dwong ik mezelf door te lopen, denkend aan mijn iPad2 die thuis op me lag te wachten en het geld dat op mijn rekening bleef staan.

Interview Todd van ACME Superstore

I'll do this in English, because it is a blogpost for international purposes. As I blogged earlier this week, we had a blast at the ACME Superstore in Longwood, Florida (please read the entry, if you haven't done so already). Lots and losts of comics over there and almost even more toys, statues, action figures and other stuff were available. But what makes a good store a great store are the people who run the place and ACME Superstore has a very knowledgable and enthousiastic staff, who make you feel at home right away. There is good advice to be had over there, without the staff being pushy about buying certain books. If they want you to buy somethng, it's because they themselves really like the book!

We spoke to Todd Fischer, who runs the store and was kind enough to entertain us with a small a small interview, in which we posed him our regular questions, when visiting a shop. These being: what are your three all time favorite comics and what are the three highest recommendations concerning comic books being published now. Todd was kind enough to answer these questions, and his answers can be seen on video. I tried to embed it here, but because of the size, I had to switch it to YouTube, but you can see the video by clicking this link. There's some good advice in there, so please make sure you watch the interview!! By the way, Todd is also an old school horror movie buff and really recommends you watching John Carpenters The Thing and Trick or Treat (which score 5.2 on IMDBm shows you what they know :-).

Again, thanks to Todd for doing the interview and as a closer, I can only repeat what I said earlier on about ACME Superstore: if you're looking for comics, collector toys and memorabilia, this is the place to be in Florida. Highest recommendations!  

Thuiskomst in Halfweg

Thuis werd ik onthaald door een enthousiaste familie, die gelukkig blij waren dat ik weer thuis was. Ik kreeg een knuffel van Jeroen, die me bijna wurgde en Daan die zelfs een klein traantje wegpinkte. De cadeaus vielen gelukkig ook bij iedereen in goede aarde, waarbij ik met name blij was dat de Uggs die ik voor Ans gekocht had ook goed pasten (blijft toch altijd een gokje). Na even bijgepraat te hebben en een paar boterhammen met kaas van L'Amuse gegeten te hebben (dat mis je toch echt in de USA) en te zien dat er inmiddels al twee Lego sets in elkaar gejetst waren, vielen mijn ogen ondertussen dicht, dus ik kon niet anders dan naar boven verhuizen om een paar uur een tukje te doen. Daardoor sliep ik een deel van de wedstrijd Twente - Ajax voor de KNVB Beker, maar daar heb ik uiteindelijk niets aan gemist (stelletje prutsers, maar hopen dat dit de waarschuwing is om volgende week het wel goed te doen en het kampioenschap binnen te halen).

Tassen zijn inmiddels uitgepakt, was ligt in de wasmand, nieuwe zaken opgevouwen in de kast. Morgen nog een paar kleine huishoudelijke zaken doen, zoals onder andere de auto naar de garage brengen voor een grote opknapbeurt, en thuis werken om de mail die ik nog open heb staan weg te werken (is redelijk binnen de perken gebleven, omdat ik afgelopen week 's ochtend de hoogtepunten heb weggewerkt) en dinsdag weer aan de slag.

New York - Amsterdam

Een kleintje voor de smaak!

Na onze tijd bij Samuel Adams volgezeten te hebben, was het tijd voor een diner. We hadden sushi en noodles gezien, welliswaar op een food court, maar het zag er prima uit. Zo hebben we deze vakantie helaas ook mee kunnen maken dat schijn bedriegt, want uiteindelijk was de smaak heel erg vlak. De enige manier om dat weg te spoelen? Een lekker ijsje halen bij de Ben en Jerry's! Gelukkig zat die ook op het foodcourt, dus terwijl Simon en ik de klassier van de Infectious Grooves uit de kast haalden (whipped cream, put it al over your body!!!), waardoor al het personeel van ben & Jerry's in een stuip achter de counter lag, kozen we drie kleine bakjes uit met ieder drie kleine bolletjes en een ietsiepietsie beetje slagroom. Dat spoelde de smaak van de redelijk smakeloze sushi en noodles tenminste weer weg. Daarna was het ongeveer half negen en vertrokken we richting de Gate 96, want van daar ging ons vliegtuig naar Amsterdam vertrekken. Deze keer verliep dat allemaal soepel en half tien zaten we in de lucht. Helaas deze keer geen actie om op een rij te komen te zitten waar minder mensen zaten, zelfs niet toen ik aanbood om extra te betalen voor 1 stoel met extra beenruimte om zo Simon en Rene ook meer ruimte in de breedte te geven. Bleek "policy" te zijn dat dat tijdens de vlucht niet meer mag. Kan ik wel begrijpen, maar wel jammer dat ze niet op deze flexibiliteit ingesteld zijn bij Continental (waar ik overigens nooit meer mee ga vliegen, wat een slechte maatschappij). Slapen ging ons daarom allemaal slecht af deze terugreis, maar dat gaf ons wel de mogelijkheid om de eerste twee afleveringen van de serie The Cape te kijken, een must voor alle comic fans!

Tassen op band 18 ophalen

Verder liep de reis redelijk voorspoedig, in plaats van 8 uur deed het vliegtuig er 7 over, konden we zo bij de douane doorlopen en kwam de bagage snel op de band. Ik had voor de zekerheid mijn Tag Heuer maar uit de doos gehaald voor een eventuele check op hetgeen we invoerden, maar dat bleek ook niet nodig te zijn geweest, want er stond niemand bij de poort (beter zo dan tijdens mijn vorige bezoek aan de USA). Overigens bleek wel de tas van Rene door de TSA doorzocht te zijn, niet zo raar gezien het monster dat het is qua omvang en kleur :-). Er zat wel een mooie flyer in, waarin dit aangegeven werd, met als uitleg "it's a small price to pay for your safety", dat dan weer wel (zoals een vakantiekreet luid). In de hal van Schiphol scheiden onze wegen. Simon werd buiten opgehaald door Mirella, terwijl Rene en ik op de dame van Alma Taxi wachtte. Die was er snel en een half uur later waren we allebei veilig thuis. Het officiële einde aan onze vakantie in Florida 2011 was daarmee bereikt.

Orlando - New York

Helaas niet gevonden op Newark

Zaterdag sliep ik uit! Om zeven uur werd ik pas wakker, terwijl dat de hele vakantie zes uur was geweest. Tijd voor een lekkere douche en dan voor het eerst in een week weer een lange broek aan. Tassen ingepakt en voor alle zekerheid een extra tas ingechecked vanwege het gewicht. Iedereen was goed uit de veren gekomen en om tien over negen reden we weg, dat  moest toch vroeg genoeg zijn als we om 11.15 naar New York zouden vliegen. Maar dat werd uiteindelijk toch nog erg krap! Allereerst verdwaalden we in een parkeergarage (ja, dat is echt waar, het had een bijzonder hoog Spinal Tap gehalte!), waar we poas na een kwartier weer uit kwamen om uiteindelijk Dollar Rental te vinden om de auto terug te brengen. Vervolgen stond er een mega rij bij de check in van Continental, maar Rene spotte een man die kijk of er reizigers met haast waren en ik regelde vervolgens de check in via deze man, waardoor we een flinke rij omzeilde en tijd bespaarde. Uiteindelijk geen tijd meer om winkels enzo te bekijken, maar rechtstreeks naar gate 35 om daar nog op tijd aan te komen. Ik had niet verwacht me nog zo te moeten haasten.

Helaas wel gevonden op Newark

De vliegtuig naar New York Newark vertrok op tijd, en de reis ging erg voorspoedig (ik las de Dr Solar tradepaperback en die was dus echt zo ongelofelijk slecht dat het een volledige verspilling van tijd was, ik had beter anderhalfuur voor me uit kunnen staren, dat had een betere tijdsbesteding geweest!). Nu is het grote wachten begonnen op Newark. Tussen aankomst daar en vertrek naar Amsterdam zit 8,5 uur. We hebben inmiddels alle winkels wel gezien (met nog wat kleine aankopen, ook voor een van mijn teamleden, een echte Yankees fan!!!), een lunch gegeten bij Garden State Diner en hele slechte koffie gedronken bij een Starbucks rip off, Jake's Coffeehouse. Oh ja, en Simon had de verkeerde boardingpass weggegooid, maar gelukkig konden we die via de Continental Service Desk weer snel tevoorschijn laten toveren, dus dat was snel weer verholpen. We zitten nu bij de Samuel Adams Brew Club, waar de bediening ons op 1 drankje per persoon inmiddels al meer dan twee uur laat zitten (goed business model), en dat is op zich niet slecht toeven. Simon is al aan zijn tweede hardcover toe (Walking Dead), Rene heeft ok Dr Solar gelezen en is nu een eigen verslag van de vakantie aan het maken. En ik? Ik blog :-).

Zodadelijk een diner locatie zoeken en dan zitten we al dicht tegen check in tijd aan. Hopelijk gaat de vlucht op tijd naar Amsterdam, want van het hangen op een vliegveld word je echt wel lamlendig!

BB Kings Blues Club

Leuke band bij BB Kings Blues Club

Na het diner liepen we snel naar BB Kings Blues Club. Bij binnenkomst kregen we te horen dat de band over 10 minuten ging spelen en wonder boven wonder vonden we een tafeltje met een uitstekend zicht op het podium. Voordat de band los ging werden er uiteraard diverse nummers gedraaid, waarbij Rene helemaal los ging op een nummer van Usher. Om tien over elf kwam de band het podium op en begon er op los te spelen. Dat deden ze erg goed, met steeds andere mensen die de zang verzorgden, waarbij het nummer "play that funky music. white boy" mij het meest bij is gebleven. Ze maakten er een feestje van en dat verwacht je natuurlijk ook van een live band, daarin stelden ze zeker niet teleur! Waarom BB Kings Blues club overigens Blues Club heeft weet ik niet. De band speelde motown muziek en wat er gedraaid werd door de DJ was meer rap en R&B (en als ik ergens een pesthekel aan heb....). Maar goed, zal wel verkopen.

Om middernacht sloot de band zijn een na laatste set af en taaiden wij af, want zaterdagochtend vertrekken we weer op de terugweg naar Nederland en gezien de tijd die de reis gaat duren, moeten we wel een klein beetje fris aan de start verschijnen! 

Tommy Bahama's Tropical Cafe

Twee heren aan de cocktails

In het hotel aangekomen, was er relax tijd voor Rene en Simon, maar niet voor ondergetekende. Ik had de taak om ons in te checken voor de terugreis. Via de site van Continental ging dat redelijk voorspoedig (met name omdat alle informatie van de heenreis onthouden was, goed geprogrammeerd mannen!!), maar daarna moest ik de boarding passen printen. Nou, dat werd weer even een flink obstakel in het business center van Floridays Resort, want je kon niet zomaar op een computer even wat printen. Nee, er moest eerst een kaart gekocht worden, die moest opgeladen worden, dan weer naar een speciale PC, dan weer....ppfffff......maar uiteindelijk was het gelukt en zaten alle papieren bij onze set reisbescheiden. en was het tijd om naar onze bestemming voor diner af te reizen. Dat werd Tommy Bahama's Tropical Cafe, dat gelegen bleek in een winkelcentrum, genaamd Pointe Orlando. Dat bleek overigens een hele leuke plek te zijn, bij aankomst kon je direct de valet parking inschakelen en als je een stempel door het restaurant op je kaartje liet zetten was het gratis (toch 10 dollar in the pocket, goede service).

Aardige kerel, die Jeremy, nu nog even het werk leren

Bij de balie bleek dat er om negen uur een tafeltje buiten was, en aangezien we toch nog even rond wilde lopen besloten we om die reservering maar te maken. Aangrenzend aan het restaurant was ook de Tommy Bahama winkel waar nog een klein aantal kopen gesloten werden (1x Rene en 2x Dennis). Daarna liepen we het centrum rond en vonden we de BB King's Blues Club, wat eigenlijk was wat we van House of Blues verwachten. We besloten daar na het diner nog even terug te komen, zeker nadat Simon een t-shirt had gekocht, omdat hij met zijn tank top niet naar binnen mocht. Om negen uit strak zaten we bij Tommy Bahama aan tafel en werden we verwelkomd door onze ober voor de avond, Jeremy. Spontane kerel, leuke babbel, maar hij was net begonnen, en daarom verliep de avond niet foutloos. Zo kregen we plat water ipv bruisend, duurde het drie kwartier om van voorgerecht tot hoofdgerecht te komen en werden bij het dessert de lepels niet meegeleverd. Tja, dat ben ik eerlijk gezegd niet gewend, maar het pleitte voor Jeremy dat hij eerlijk toegaf dat hij de fouten had gemaakt.En de cocktails waren in ieder geval goed, als ik Rene en Simon mag geloven :-).

Taco's met tonijn, overheerlijk!

En laten we ook eerlijk zijn, het eten bij Tommy Bahama was heerlijk! Vooraf hadden we allemaal hetzelfde gerecht, namelijk de taco's met tonijn, en die waren helemaal super! Daarna scheiden onze wegen. Rene had zijn zinnen gezet op een stukje Red Snapper en die was er ook. Simon, als visliefhebber, liet deze keer verstek gaan en nam een fijn stuk filet mignion. Ik liet me in deze overtuigen door Jeremy die vol overtuiging de sea bass aan het aanprijzen was (ik had ook een beetje medelijden, hij probeerde het zo goed :-)), en aangezien die ook nog een met quinoa geserveerd werd, besloot ik deze maar te nemen. Alle hoofdgerechten waren stuk voor stuk uitstekend. Wel weer even jammer: we hadden als side dish chive saardappelen besteld, maar die werden geserveerd toen iedereen het eten al op had. Dus die gingen linea recta weer terug naar de keuken. Na het hoofdgerecht kwam de manager, Mario, naar ons toe om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor alle fouten van die avond en bood ons gratis desserts aan, dat was dan wel weer klasse (en uiteraard kwam het platte water en de chives aardappelen niet op de rekening).

Al met al was ik nog steeds blij dat we hier gegeten hebben, want ik denk dat dit samen met Fogo de Chao het beste diner van de vakantie voor mij was. Ze moeten alleen nog wel even sleutelen aan de bediening, dan komt het vast helemala goed met deze tent!

Daytona Beach

Vintage Hooters, a girl with a bucket of beer!

Na ons bezoek aan de ACME Superstore, besloten we om naar Daytona Beach te rijden. Maar net als in 1993 begon het onderweg te regenen. En aangezien de grootste attractie van Daytona naast de Nascar race die daar gereden wordt (maar niet nu :-)) het strand is, wordt de spoeling dan wel erg dun. Omdat het al tegen onze lunchtijd aan zat, zat er derhalve niets anders op dan het eerste de beste restaurant in te duiken om daar snel een lunch te gebruiken, want anders begon de honger hoofdpijn erg toe te slaan.  Laat nu net Rene de afslag nemen bij Daytona Speedway Stadium, naar het culinaire hoogtepuntje van Daytona, Hooters (met gratis Wifi). Serveerster was Nicole, en het kan zonder enige twijfel gesteld worden: deze "dame" had het buskruit niet uitgevonden, maar ze kon wel een emmer met 5 flesjes Corona aanbieden voor 15 dollar, wat volgens mijn metgezellen een dusdanig koopje was, dat ze dat echt niet konden laten lopen, dus 2 minuten later hadden we een emmer met bier op tafel staan (dat gebeurd me niet zo vaak in De Nederlanden of Vermeer, maar het is wel eens wat anders). De lunch bestond verder uit de huisspecialiteit van "boneless chicken wings" met de pittige saus, waarvan ik in ieder geval de zweetdruppels op mijn voorhoofd had staan na een stukje geprobeerd te hebben, de andere twee helden hebben het bordje verder keurig leeg gegeten. Vervolgens nam Rene de Speedway Sandwich (de plaatselijke specialiteit, natuurlijk) en Simon en ik hadden allebei de "test burgers", mini van formaat, maar het aantal (vier) compenseerde dat weer.

Beach bum!!

Na onszelf weer gelaafd en gespijsd te hebben, konden we er weer even tegenaan om toch het strand te gaan bewonderen, want inmiddels was het in ieder geval opgehouden met regenen. Dat was redelijk makkelijk te vinden, want het was de weg gewoon 10 kilometer rechtdoor rijden en en reden we de zee in. Dat kan overigens echt in Daytona, want het is een van de weinige (zo niet enige) stranden in de Verenigde Staten waar je met je auto het strand op mag en daar ook mag parkeren. Zo een ervaring wil je natuurlijk niet missen, en zeker toen bleek dat er geen toegang geheven werd, moesten we met de door Simon inmiddels verafgode Ford Escape even het strand op. Maar aangezien er geen zon was en het erg hard begon te waaien, was dat uiteindelijk een uitstapje van tien minuten. Daarna vertrokken we weer, zochten nog even naar een Appel winkel in Daytona die uiteindelijk niet bleek te bestaan en reden toen weer terug naar Orlando, om uiteindelijk nog de Ugg winkel in een nieuw winkelcentrum met een bezoekje te vereren, met een uiteindelijke score van drie paar voor de familie Janssen. Als laatste op de terugweg nog even bij de Orlando Premium Outlet gestopt om een oude belofte qua aankoop in te lossen en daarna waren we weer terug bij ons appartement 408 F op de Floridays Resort om ons op te maken voor het avond programma!

ACME Superstore

Ze hebben veel comics en toys bij ACME Superstore

"Old habits die hard". Een gezegde dat maar al te waar is, ook voor ons. Als ooit echte hardcore comic verzamelaars (Simon is dat nog steeds, Rene en ik een stuk minder) was bij onze reis in 1993 door de USA dit eigenlijk de rode draad (zelfs een reden om te gaan). Toen naar zowel uitgeverijen als ook naar heel veel comic winkels. Dat is er nu eigenlijk wel af, maar iedere vakantie zit er wel een activiteit in om dit toch in ere te houden. Deze keer had Rene via een comicsforum research gedaan en was alom het advies om naar de ACME Superstore te gaan. Deze bleek in Longwood te liggen, dus vertrokken we, na een ontbijt van tonijn sandwich en cream cheese bagel, naar het noord oosten, waar we drie kwartier later de winkel bereikten. Van buiten leek het eerlijk gezegd nog niet zoveel, maar dat veranderde wel toen we uiteindelijk de deur door gingen en in een walhalla kwamen voor de echte nerd in ons!

Gezellig in de ACME Superstore!

Als we in 1993 hier waren binnen gekomen, dan hadden we er denk ik een hele dag voor uitgetrokken om in deze winkel alles te verkennen. Op het gebied van comics had men rijen en rijen en rijen aan long- en short boxes met allerlei back issues om doorheen te struinen.  Op het gebied van speelgoed, beeldjes en andere prullaria en hebbedingetjes was het zelfs nog een stuk groter. Het was al een ervaring op zich om daar eens doorheen te lopen, want voor mij kwam er een deel van mijn jeugd weer voorbij toen ik bijvoorbeeld de Star Trek poppen zag die ik toen ik zeven of acht was op de Albert Cuyp bij de Markt Toko kocht (Kirk, Spock en McCoy en Scotty met de lichtblauwe communicators en phasers) en ook een hele horde aan Star Wars figuurtjes uit 1980 toen "The Empire Strikes Back" net uit was. De storemanager was Todd Fischer, die ons hielp om een aantal zaken te vinden en om ons van advies te dienen. Dat deed hij erg goed, bleek grote kennis van zaken te hebben, waarbij ik overigens wel erg merkte dat ik nu toch niet meer mee kan met de trivia van de comicmarkt van deze tijd, daarvoor lees ik toch echt veel te weinig (heeft Simon geen last van :-)). Helaas voor Simon vond hij geen van de zaken op zijn lijstje, maar ging er wel een Superman: Earth One mee naar Volendam, evenals hardcovers van Heroes (voor 50% korting) en het eerste deel van Walking Dead in Hardcover. Rene was echter euforisch, want hij vond het enige missende deel van de Legion of Super Heroes Archives, en dat nog wel tegen cover prijs. Daarnaast nam hij ook nog hardcovers mee van de nieuwe Legion of Super Heroes serie en Astro City. Ikzelf kwam niet verder dan Doctor Solar (wat overigens een miskoop bleek te zijn, do not buy that book!!) en een paar lego star wars poppetjes voor Daan. Ondanks de aanbevelingen om ook GI Joe vs Cobra tradepaperbacks te kopen en de verleiding die ik hiertoe voelde, heb ik me kunnen beheersen, at was 18 jaar geleden wel anders :-).

Al met al een super winkel om te bezoeken als je in dit soort zaken geinteresseerd bent. Zeer grote collectie en zeer vriendelijk (we kregen gratis drank!) en ter zaken kundig personeel. Dat laatste valt binnenkort ook te bewonderen in een klein interview dat we met Todd hielden en wat ik later op het blog voor de liefhebbers zal posten. Maar de korte samenvatting van ons bezoek aan ACME: Highest Recommendations!

Een bericht voor Frank

Zo op de laatste dag van de vakantie ben je toch wat aan het delibereren. Hoewel we het echt geweldig hebben gehad de afgelopen dagen, missen we de aanwezigheid van Frank ook heel erg in deze setting. Zo missen we natuurlijk zijn opgewekte ochtendhumeur dat als we slecht geslapen hebben ons er altijd weer overheen helpt :-). Maar serieus, de drie musketiers hebben het wel aanzienlijk minder gevonden zonder hun D'Artagnan  erbij. De groepsdynamiek is toch anders en dat is toch iets wat we eigenlijk niet willen missen. Zoals Simon ook zei: als je het niet probeert weet je het niet, dus het is ook goed dat we dit zo gedaan hebben, maar een volgende vakantie gaan we zeker weer met zijn vieren op pad, linksom of rechtsom. Overigens bleken wij niet de enige te zijn die Frank misten. In het rustieke Daytona Beach, tegenover het meest bekende autorace stadion van de Verenigde Staten (waar ook de film Cars op gebaseerd is), vonden we nog een fan die een woordje aan Frank wilde richten, en heren als wij zijn wilden we hem deze videoboodschap zeker niet onthouden.

Laatste volle dag van de vakantie

Vandaag is alweer de laatste volle dag van onze vakantie. Time really flies when your having fun! Vannacht goed geslapen, maar ik schijn de enige geweest te zijn. Simon heeft last van een stijve nek (probeert hij op dit moment eruit te rennen en door in de spa pool te gaan zitten) en werd vannacht weer gebeld, zo rond een uur of half drie (ik zeg: that's three in a row for you, bij Foursquare krijg je dan extra punten!), om da laatste zaken omtrent het schuren van de vloer te regelen. Ook scheen zijn telefoon een paar keer op alarm af te zijn gegaan, waardoor Rene uit zijn slaap gerukt werd en daardoor een mindere nachtrust heeft gehad.

Vandaag een allegaartje van zaken, maar daardoor juist ook erg leuk. We zullen beginnen met de aankoop van een nieuwe tas om zaken mee naar Nederland te nemen en te zien of we eindelijk eens iets fatsoenlijks voor Rene kunnen vinden in plaats van die afgeleefde sporttas van hem, dat is zo 1993, dat kan echt niet meer :-). Vervolgens een tochtje naar de grootste comics winkel van Orlando, de ACME Superstore (for old times sake), een ritje naar Daytona Beach waar we ook denken te gaan lunchen en daarna weer terug naar Pointe Orlando, een klein winkelcentrum waar we uiteindelijk bij de Tommy Bahama Club lijken te gaan dinere. ik zeg een paar keer "lijken" want voor vandaag staat het minst vast op de agenda. Als het in Daytona zo leuk is, blijven we er wellicht wel hangen of als er niks is, gaan we eerder weg en lunchen we elders. Jaja, zo flexibel zijn we nu eenmaal :-).

House of Blues

Eten ok, muziekaal een flop

House of Blues was onze laatste stop van de dag. De naam doet veel beloven, net zoals de website. je denkt dat er continue live muziek is door allerlei soorten muziekanten van pop, rock en jazz tot....blues (ja, je gelooft het niet!!). Maar eerlijk is eerlijk: dat is echt teleurstellend. We begonnen bij de HoB op het terras, toen daar net iemand zich ging installeren om te spelen. Alleen is het terras echt simpelweg slecht. Klote tafels en dito stoelen die niet uitnodigen om lang te blijven zitten, dure drank die dan ook nog ene keer met mega veel ijs en in plastic bekertjes geschonken wordt en een zanger die op zich wel aardig zingt, maar niet uitstraalt van "joepie, we gaan er een feest van maken". Daarom deden we tussentijds maar een bezoek aan de giftshop, maar ook daar vonden we niets van onze gading (veel blues brothers dingen, maar ook allemaal van zulke slechte kwaliteit, dat het bijna pijn aan je ogen deed). Omdat het diner om 8 uur was, gingen we nog even op het terras van het Cubaanse Bongos zitten, waar drank, service en stoelen beter verzorgd waren.

Om acht uur weer terug naar House of Blues, waar ikeen reservering gemaakt had. die bleek niets waard te zijn, want hoewel men bevestigde dat hij gemaakt was en andere mensen hem niet hadden gemaakt, werden die toch eerst allemaal weggewerkt. Om kwart over acht konden we uiteindelijk aan tafel, maar bleek het wel een ordinaire Amerikaanse vreetschuur te zijn. Wel even echt wat anders dan bijvoorbeeld de Fogo de Chao of Red Lobster waar we gegeten hebben. Op zich was de bediening niet onvriendelijk en het eten zeker niet slecht (de jambolaia die ik had was prima te eten, wel weer een echte Amerikaanse portie, dus de helft ging onverrichte zaken weer terug naar de keuken), maar er was geen noot live muziek en dat wat uiteindelijk waar we toch voor gegaan waren. Nu kan dat ook aan ons slechte onderzoek gelegen hebben, maar de verwachtingen die we hadden waren dusdanig dat ik het uiteindelijk een grote teleurstelling vond. Tot nu toe de minste "dining experience"  van de vakantie.

Downtown Disney

Met veel pijn in het hart moest ik de Deathstar laten liggen....

Na Animal Kingdom, vertrokken we naar de locatie waar normaal de "Disney After Party" wordt gehouden, te weten Downtown Disney. Dit is een samenvoeging van winkels, shows, bars en restaurants. Na een kop koffie, hotdog en een ijsje, liepen we eerst naar het gedeelte waar de meeste winkels gevestigd waren, want er was een woord dat daar prominent terug kwam: LEGO! De winkel was snel gevonden en na de winkel in Denemarken was dit de grootste die ik gezien heb. Nu had ik een beetje een grote mond gehad en tegen Rene en Simon gezegd dat als ze de Deathstar in Lego zouden hebben, ik die mee zou nemen en wat denk je: het eerste wat Simon zag was deze set en nog voor een redelijke prijs ook, Maar de doos is zo verschrikkelijk groot en ook echt zwaar, dat ik dat nooit op een ordentelijke manier het vliegtuig mee in krijg. Na een kwartier dubben besloot ik het niet te doen en twee andere, kleinere doosjes voor Daan mee te nemen (naast degene die ik al had). Met pijn in mijn hart, want dit is echt wel een mega mooi pakket. Maar ja, het is niet anders :-(. Pakte er ook nog twee goedkope t-shirts bij voor Daan en Jeroen en we konden de winkel weer verlaten. Wel leuk overigens was dat in deze winkel er twee series waren die niet in Nederland verkrijgbaar zijn (Pirates of the Carribian en een ruimtevaarders set), maar ja, aangezien Daan helemaal into Star wars is heb ik daar maar op gefocused.

Na het oppakken van de hamer veranderde ik in Thor, God van de donder!

Daarna vond Rene het wel welletjes met het gewinkel en ging even uitrusten op een bankje op het plein, terwijl Simon en ik nog een tijdje door de diverse winkels struinden. Daar was overigens veel hetzelfde, met name gericht natuurlijk op Disney figuren en onderwerpen, maar ook sport en recente films kwamen veelvuldig aan de orde. Zo was er veel merchandise die over de film Thor gaan, een van mijn oude favoriete figuren uit de comic winkel. Omdat ik me natuurlijk nergens voor schaam, werd het dan ook even tijd om me in de winkel even tot Thor om te laten toveren, door het opzetten van zijn helm en het vasthouden van de hamer (dat kan natuurlijk alleen als je er waardig genoeg voor bent volgens de legende, maar Koning Dollar die hier regeert heeft daar een wat makkelijke hand in). Uiteraard moest Simon dit voor het nageslacht op de gevoelige plaat vastleggen, waarvan acte. En ik heb nu ook het gevoel dat ik de film moet gaan kijken (eens zien of Spotnet daar al in voorziet).

Na al het gewinkel was het tijd om even uit te blazen. Dat deden we op een terras van een Ierse pub die hier gevestigd was, waarna we later vertrokken naar de laatste stop van de dag, The House of Blues.

Disney Animal Kingdom

Disney's laatste loot aan de boom

Donderdag stond in het teken van Disney. Met name Rene en Simon wilden graag een pretpark bezoeken en als je samen uit gaat, ga je ook samen naar huis, dus ging ik mee. De keus was gevallen op het nieuwste Disney park en dat is Animal Kingdom. Vanuit Floridays Resort zijn alle pretparken goed te bereiken, dus dat gold ook voor Animal Kingdom. Binnen 20 minuten stonden we op de parkeerplaats van Disney's Dierenrijk (dat overigens nog geen locatie in Foursquare was, dus die heb ik maar snel even aangemaakt :-)) en 5 minuten later waren we in het park. Het zag er al best wat druk uit, maar zoals gisteren al geschreven hadden Simon en Rene een aanvalsplan gemaakt, waarbij ook een volgorde was bepaald welke attractie in welke volgorde te doen. De eerste attractie bleek degene te zijn waar normaal de langste rijen staan, dus Kilimanjaro Safari liepen we het eerst heen. Dat is niets anders dan een rondrit over een groot stuk land, waarin veel Afrikaanse dieren rondlopen. Op zich veel beter dan een gemiddelde dierentuin, maar ja, als je al op safari in Afrika geweest bent zoals ik, dan is dit toch wel een heel slap aftreksel daarvan.

Een stukje Expedition Everest

Daarna volgde de Kali River Rapids, met als ondertitel "you will get wet, you might get soaked". Nou, dat heb ik idd geweten, want ik viel in de laatste categorie. Bij de val naar beneden van de waterbaan, kreeg ik de grote hoos met water in mijn nek en was echt alles tot op de draad nat. Erg verfrissend in het klimaat van Florida, maar ik moest wel mijn shirt echt uitwringen, want het voelde aan of het drie kilo zwaarder was geworden van al het water. Dit was wel een aanrader. Expedition Everest was als volgende op het programma, dat is de roller coaster van Animal Kingdom. Met alt thema dat je op zoek gaat naar een team dat niet teruggekeerd is van een expeditie en men vermoed dat er eenYeti achter zit, oei..! Rene liet deze aan zijn deur voorbij gaan, maar Simon en ik gingen wel. Was zoals het Disney betaamt mooi gemaakt, met name ook het stuk waarin je ook in het donker weer stijl achteruit gaat. De echter thrill seeker op achtbaan gebied gaat niet uit zijn dak, maar ik vind het een prima ride. Daarna daden we nog Dinosaur (een prehistorische versie van Back to the future) en It's tough to be a bug (een 4D film, waarin je onder andere door een wesp gestoken wordt en kakkerlakken onder je billen door voelt lopen). Maar toen waren de attracties eigenlijk wel op. Met veel pijn en moeite wisten we nog wel wat zaken te bezoeken, maar om heel eerlijk te zijn, dat had wel een heel erg hoog dierentuin gehalte of waren zaken waar ik prima een tijd met Daan en Jeroen zou kunnen zitten, maar niet met Simon en Rene. Daarom was het al om half drie dat wij het Animal Kingdom verlieten. Dit vroege tijdstip heeft zeker ook met de wachttijden te maken gehad: die waren er namelijk bijna niet. Het langst dat we een keer hebben moeten wachten is 10 minuten geweest en dat is natuurlijk helemaal niets, en dat was prima! Tijd was verder prima besteed, maar van alle parken die ik in de USA bezocht heb, is dit wel duidelijk degene met het karakter dat mij het minst aanspreekt.

Red Lobster

Garnalen, coquilles en kreeft, goede combo!

Het diner stond in het teken van het invullen van een door Rene al 21 jaar lang gekoesterde wens. Ooit had hij op de Bahama's de tip gekregen om bij The Red Lobster te gaan eten, maar tot woensdag was het er niet van gekomen. Dat gingen we nu herstellen, Red Lobster licht naast Hooters, dus we konden de weg snel vinden. Reserveren bleek niet nodig te zijn, een tafel was zonder problemen voor ons beschikbaar. Onze ober zijn naam was Orlando (grappig he, Orlando uit Orlando, on nee, uit Columbia). Simon had even een moeilijk moment, want hij had geen trek in schaaldieren, dus dan is de keus bij de Red Lobster wat beperkt, maar uiteindelijk bestelden we vooraf kipreepjes en crab cakes, terwijl de hoogfgerechten een kip cajun pasta voor Simon en voor Rene en mij schotel van garnalen met een barbecue coating, geroosterde kreeftstaart en coquilles. En als dessert een klein stukje cheesecake, die we New York Style namen!

Kwaliteit was zonder meer goed te noemen, ik vond met name de kreeft goed gemarineerd en gebakken. Wat me ook opviel was dat de porties meer Europees dan Amerikaans zijn, dus een drie gangen diner is hier goed te doen. Rekening aan het eind van de avond: 150 dollar en dat is zeker niet te duur!

Na afsluiting van het diner even langs de Publix voor bier en chips (en een watertje), waarna Simon en Rene begonnen aan het plan de campagne voor de dag van morgen: Disneys Animal Kingdom (ik hoop niet dat ik in een Peter Pan-achtige ride moet, dat weiger ik!!!).

Sleutel stress

Na al het gewinkel keerden we even terug om de spullen in het hotel te leggen en even de voeten te laten rusten. Bij het weer willen vertrekken was er even paniek. De autosleutels waren zoek (en ja, dat is kennelijk echt een mannen ding, maar ja, als je dan met drie mannen op vakantie bent, dan is er even geen vrouwelijke hand die hierin kan helpen). Na een speurtocht vond ik ze uiteindelijk in de tas met moederdag cadeautjes, waar ze bij het open doen van de deur waarschijnlijk in gevallen waren. Toch even een opluchting toen ze weer voorhanden waren, want ook al hadden we wel een oplossing gevonden, op dat soort ellende zit je nu niet te wachten. Wel bijzonder overigens, Dollar heeft ons twee sleutels gegeven, waarbij een voor de reserve, maar de twee sleutels zitten wel met een staaldraad die niet los te maken is aan elkaar vast. Er is dus een back up, maar als het origineel verdwijnt, verdwijnt de reserve eenvoudigweg mee. Daar is over nagedacht!

Een hapje tussendoor

De bediening van Hooters

Tussen de bedrijven van het winkelen door moest er even een kleine, kordate lunch gegeten worden. Nu waren we toevallig bij het aanrijden een klein, pittoresk tentje langs gereden, waar met name natuurlijk Simon en Rene hun ook op hadden laten vallen. Dat was Hooters Orlando, de keten die zichzelfs adverteert met het feit dat je er uitstekende chicken wings en hamburgers kan eten en oh ja, de serveersters lopen er in korete broeken en tanktops bij. Uiteraard gingen wij voor de extra assests van dit top restaurant, namelijk de gratis wifi die daar ook beschikbaar is :-). We werden bedient door Anni, die daar als stagair werkte. Jaja, dat kan dus echt, het opschrijven van 2 bier, 1 cola en 3 hamburgers behoeft natuurlijk wel enige training. Bleek overigens dat ze dat niet nodig had, want het bleek een bijbaan te zijn zoals veel van de meiden daar, onze Anni ging vanaf het nieuwe schooljaar Internationale Economische Betrekkingen studeren aan de Universiteit van Miami. Zo leer je elke dag wat nieuws: bij de Hooters kun je dus (naast de wings en hamburgers en gratis wifi) oof voor iets anders binnen komen, namelijk een goed gesprek :-).