De zoektocht naar een Flash shirt

Flash en Kid Flash

Bij het schrijven van het reisverslag besef ik me dat ik een bepaald onderdeel helemaal vergeten ben. Dat moet ik even goedmaken. Een van de opdrachten die ik mee had gekregen voorafgaand aan de reis was van Jeroen. Ik kijk inmiddels met hem de series Arrow en Flash en met name die laatste vindt hij helemaal te gek. Daarom had hij mij gevraagd om een Flash T-shirt voor hem mee te nemen. Klinkt als een eitje, toch? Nou, dat bleek wat meer voeten in de aarde te hebben dan verwacht, want in alle comic winkels die we bezochten was er bijna geen Flash shirt te krijgen en degene die we vonden was XXXL en dat was toch wat aan de ruime kant voor Jeroen. Na ook diverse andere winkels bezocht te hebben, bedacht ik me dat bij Old Navy (een vrij goedkope kledingzaak in New York) men vaak superhelden shirts verkocht. Toevallig kwamen we op die dag langs een filiaal en daar bleek men wel Flash T-shirts te hebben, maar alleen in heren maten en niet in kindermaten (raar, alle andere shirts waren er wel in kindermaat). Dan maar voor de S gaat, dacht ik. Maar het Flash shirt bleek bizar populair te zijn, dus de bedrijfsleider van het eerste filiaal verwees ons naar een filiaal een kilometer verderop die nog Flash Shirt zou hebben. Daar aangekomen waren er inderdaad Flash shirts (yippie!!), mar helaas niet in S (minder yippie).

Een van de medewerkers wilde wel even kijken of andere filialen het shirt nog in S hadden (waarom had de bedrijfsleider uit de eerste zaak dat niet gedaan, denk je dan) en dat leverde op dat in een derde filiaal op 3 km lopen er nog 1 S zou moeten zijn. Dus Frank, Simon en ik als de rappe hazen daarheen, maar na bestudering van alle shirt was er geen S te vinden. Alhoewel, we hadden de paspop die op een hoge plank stond en die ook een Flash shirt aan had nog niet bekeken. Het zou toch niet..... Simon en Frank waren niet voor een gat te vangen, dus voordat ik het wist hadden ze met een stok de paspop al van de plank getikt en wat denk je: ja hoor, het was de S die we zochten!! Dank aan de inventiviteit van mijn maten uit Volendam!!! Het shirt ging snel mee, plus een XL voor mezelf, zodat we thuis Flash en Kid Flash konden gaan spelen :-). Het was het allemaal waard, want huis gekomen toverde het shirt een grote lach op het gezicht van Jeroen en het is inmiddels ook zijn lievelingsshirt geworden!!

De reis naar huis

Wachten op de shuttle

Na ons bezoek aan Katz's was het een korte metrorit naar het Ravel, waar we onze spullen oppikten en met een shuttle naar het vliegveld werden gebracht. Helaas wat duurder dan de eerder aangegeven prijs, want die was niet berekent op 4 grote kerels uit Nederland met 4 grote tassen, waardoor het niet een town car werd, maar een busje. Deze bracht ons in no time naar JFK, waar we ook direct door konden lopen voor het afgeven van de bagage. Helaas ging daar iets fout, want Frank zijn naam bleek verkeerd op de baardig pass te zijn gekomen. Na wat zenuwachtig heen en weer geschuifel achter de balie, maakten de dames van KLM het in orde, maar voor alle zekerheid werd er iemand van de beveiliging meegestuurd om ons te begeleiden, mocht de douane nog lastige vragen gaan stellen. Dat was een geluk bij een ongeluk, want deze beveiliger had geen zin om in de rij te staan, dus loodste hij ons langs alle rijen en in plaats van 45 minuten die de rij wel langs was, werden we nu in 5 minuten overal doorgelaten. Na de douane werd er nog een bier gedronken en aten Simon en ik als afscheid nog even een hamburger bij de Shake Shack, waarna we al konden boarden in ons vliegtuig en de reis verder snel en aangenaam verliep. Zo kwam er alweer aan eind aan de avonturen van de "Boys in the USA 2015 Tour". Het was weer gezellig en we hebben weer ontzettend veel meegemaakt en gelachen. Volgend jaar weer en dan weer met Frank erbij, hoor!!!

Katz's Deli

Bij Katz's aan tafel

Iets wat ik altijd al heb willen proberen is een sandwich te eten in een echte New Yorkse Joodse Deli. Tot nu toe was het er nog niet echt van gekomen, maar vandaag ging de dag worden, waarop we naar de "moeder alle deli's" gingen, namelijk Katz's. De winkel is om verschillende redenen bekend, onder andere omdat je er een salami vandaan kunt sturen naar de USA troepen in oorlogsgebied, maar voor de wereld buiten de USA met name uit de film "When Harry met Sally", waar zelfs een bordje van in de zaak hangt aan welke tafel het opgenomen is. Katz's staat bekend om de pastrami en corner beef sandwiches, dus dat moesten wij zeker ook proberen. Ondanks dat het druk was, hadden we geluk (met dank aan Frank zijn assertiviteit) en konden we bijna direct aan tafel.

Corned Beef Sandwich

We werden geholpen door een serveerster die volgens mij de oprichting nog meegemaakt had en ons te woord stond in het meest platte New Yorks wat ik ooit had meegemaakt. Geweldig! De keuze voor het eten was niet moeilijk gemaakt: drie keer de pastrami sandwich en één keer de corner beef, waarbij ik met Simon afsprak om te delen. Daarbij nog wat coleslaw en friet en we waren klaar. Niet al te lang na de bestelling werden de monsters al aangeleverd. Ik heb nog nooit zulk dik belegde boterhammen gezien. Simon, Frank en ik vochten ons door de broodjes heen, maar René liet deze keer niet alleen het toetje staan, maar ook een half broodje. Die ging mee in de doggybag. Maar wat vond ik er nu van? Nou, eerlijk gezegd vond ik de verhalen beter dan het eten. Het is voornamelijk heel erg veel en daardoor indrukwekkend en het vlees is op zich goed, maar verder is het gewoon een boterham en dat voor de somma van 20 dollar. Voor de beleving vond ik het leuk om te doen, maar ik ga zeker niet terug, de smaak en de value for money zijn voor mij niet in verhouding.

Bij het weggaan stond buiten een dakloze te bedelen. We konden nu eindelijk eens iets doen waar we het al vaker over gehad hadden: we gaven hem geen geld om aan bier te verspillen, maar de halve sandwich van René. Zo kreeg die toch nog een goede bestemming!

Chinatown en Little Italy

Volendammers in Chinatown

Na ons bezoek aan The Village stond op het schema om een wandeling te doen door twee van de etnische wijken op Manhattan, te weten Chinatown en Little Italy uit het boek "De magie van New York".  De eerste stop was bijna een flashback naar een aantal dagen geleden, toen we op Flushing "the real NY Chinatown" hadden bezocht. Veel Chinezen (hoe is het mogelijk) en meer borden en reclames in het Chinees dan in het Engels. Dat sommige plekken duidelijker memorabel zijn dan andere laat wel zien dat een belangrijke plek in Chinatown The Bloody Angle (waar de meeste Triade moorden werden gepleegd vanwege het feit dat je anderen niet aan zie komen) historisch wel erg interessant is, maar dat er fysiek weinig aan te beleven valt. Gelukkig was dat bij Chinatown Ice Cream Factory wel anders, want daar haalden we een paar van de grootste en lekkerste ijsjes van deze vakantie!

Bijzondere muurtekeningen in Little Italy

Chinatown liep bijna naadloos over in Little Italy en daar voelde ik dat het einde van de vakantie in mijn benen begon te slaan. Ik kon me voor sommige delen wat moeilijker motiveren om enthousiast te worden, ondanks dat er wel degelijk veel te zien (zoals erg bijzondere muurtekeningen die we tegen kwamen) en nog meer te proeven was. Want Little Italy, dat betekent natuurlijk eten, eten en nog eens eten. Op de wandeling stond aangegeven dat we een cannelloni bij Ferrara moeten proberen, omdat die de beste van de stad zou zijn. Dat kun je je als lekkerbek natuurlijk geen twee keer laten zeggen, dus gingen we aldaar onze benen laten rusten (wat Frank uiteindelijk een paar leuke flirts van een Argentijnse dame opleverde), waar Frank, Simon en ik het gebak ons goed lieten smaken. René deed niet mee, want zoals het in Nederland natuurlijk al algemeen bekend is, hij eet geen desserts en daar is hij heel streng in (nou ja, als hij met ons weg is, dan, in ander vrouwelijk gezelschap schuift hij ze probleemloos naar binnen :-)). Na deze stop liepen we nog wat rond en bezochten we onder andere nog de laatste vestiging van Midtown Comics waar Simon nog een fiks aantal aankomen deed, waarna het eigenlijk al tijd werd voor de laatste stop van de vakantie, de plek waar we nog iets te eten gingen nemen voordat we de reis terug naar Nederland zouden gaan beginnen.

De laatste dag van de vakantie

De fontein in Washington Park Square

Met een wat onbestemd gevoel werd ik wakker vandaag. Zo'n laatste dag is altijd wat raar, maar deze keer was het voordeel dat we pas om 22.45 uur terug gingen vliegen en dus nog een volle dag hadden om door New York te toeren. We namen uiteraard de metro en na het uitstappen renden Simon, Frank en ik de trappen omhoog. Dat bleken er echter meer te zijn dan we in eerste instantie gedacht hadden. Maar bikkels als we zijn stopten we natuurlijk niet en kwamen uitgeput boven. Het bleek dat we echter een goede invloed hadden op andere reizigers want velen hadden na ons besloten om ook de trap te nemen. Het kwam bij Simon spontaan op om een soort erehaag te maken voor deze New Yorkers en onder hard applaus en high fives verwelkomden we vele reizigers boven aan de trap. Geweldig om te zien hoe Amerikanen hier dan in mee gaan, iedereen lachen en enthousiast in plaats van chagrijnige Nederlanders die gewoon doorlopen met een strakke kop. Na een ontbijtje bij Fresh & Co (de health food variant van een fast food restaurant) liepen we onze eerste bestemming in, te weten Greenwich Village. Het is altijd gezellig om daar doorheen te lopen, want de sfeer is er relaxed en nergens zo relaxed als op Washington Park Square. Ondanks de hitte die er inmiddels al was, was het erg druk met veel optredens, van gitaristen en zangkoren tot mensen die touwtje springen tot een kunst hadden gemaakt en waar je (tegen betaling) mee mocht doen. Het is altijd een bijzondere verzameling van mensen hier, neem er de tijd voor om daarvan te genieten als je in New York bent.

Last night in New York

Engelse boksfans in Brooklyn

Onze verkenning van Brooklyn bracht ons langs diverse straten die het aanzien meer dan waar waren en waar we onder andere een rustpauze namen bij een van de vele brouwerijtjes die Brooklyn rijk is. Daar was het echter zo druk, dat we na een half uur weer het hazenpad kozen. Daarna kwamen we onder andere langs het Barclays Center, normaal de thuishaven van het basketbal team de Brooklyn Nets, maar vanavond het strijdtoneel van een bokswedstrijd tussen en Amerikaan en en Engelsman van Algerijnse afkomst (Amir Kahn). We zagen wat TV opnamen en er bleken ook een handvol fans uit de UK overgekomen te zijn. De kaartjes voor de wedstrijd bleken al uitverkocht te zijn en op de zwarte markt waren ze veel en veel te duur, waarna we zo rond een uur of 22.00 eigenlijk geen idee meer hadden wat we zouden gaan doen.

Taartje van Carlo

Maar we zijn niet voor één gat te vangen. Vanaf Brooklyn was het maar een klein stukje rijden naar Broadway op Manhattan, want er stond nog een actie open die we al vaak uitgesteld hadden. Gedurende de vakantie waren we namelijk al heel vaak langs Carlo's Bakery op Times Square gelopen. Carlo is een bekende chef die in de USA een programma op TV heeft, Cake Boss, waarin hij de prachtigste taarten maakt. De oorspronkelijke winkel staat in Hoboken, maar inmiddels zijn er al vele vestigingen. Volgens de dochters van Frank waren dit "hemelse taartjes", dus wilden wij ze graag proeven, maar iedere keer dat we langs de vestiging op Times Square kwamen was het er voor ons veel te druk. Deze keer besloten we om wat er ook gebeurde in de rij te gaan staan. Dat bleek geen probleem, want het was wel druk, maar niet overdreven. Wat mij wel opviel was dat het eigenlijk een soort McDonalds was, want je kon er ook aan plastic stoeltjes zitten om met plastic bestek je taartje te eten. Dat had een Puerto Ricaans gezin ook gezien, want wij waren er met de hele familie, kochten er een taart en gingen er de verjaardag van een van de gezinsleden vieren. Kennelijk gebeurde dat vaker, want niemand in de zaak keek er van op. Toen wij bijna aan de beurt waren, had Frank even een moeilijk momentje, want de persoon voor hem kocht precies alle koekjes waarvan hij er een wilde proberen. Met wat Volendams gevloek in mijn oren, zag ik dat er uiteindelijk nog wel dezelfde koekjes waren, alleen wat kleiner, maar voor de smaak maakte dat natuurlijk niet uit, dus Frank was alsnog gelukkig. Ikzelf had een aardbeien taartje met VEEL slagroom. Wat zal ik er eens over zeggen: het was zeker een lekker dessert, maar na alle verhalen kon het toch niet helemaal tippen an de verwachtingen die ik ervan had (het gebak in Grand Central Terminal bij Magnolia Bakery was beter, vond ik). Mocht er geen lange rij staan en je trek in iets zoets hebben dan is een bezoek aan Carlo's Bakery prima om te doen, maar er speciaal voor heen rijden zou ik niet direct meer doen.

Hiermee kwam een einde aan onze laatste avond in New York. Na een korte metrorit en onze dagelijkse avond wandeling waren we weer terug in Ravel en met moeie voetjes gingen we te bede. 

Ki Sushi in Brooklyn

Vers bereide sushi bij Ki-Sushi

Het restaurant van de avond was Ki-Sushi. Jammer dat we weer meer dan een uur onderweg waren vanuit Coney Island, dit was wel de dag waarop we het meest gereisd hebben, zonde van de tijd, eerlijk gezegd. Tijdens het stukje lopen van het metro station naar het restaurant, dook ik nog even de plaatselijke LuLuLemon binnen om een shirt voor Ans te kopen, maar daarna schoven we snel aan een van de tafels bij Ki-Sushi. Er werd eerst gevraagd of we gereserveerd hadden, dat was niet het geval en leverde moeilijke blikken op, wat mij wat verbaasde aangezien er maar weinig tafels bezet waren. Echter, een kleine 20 minuten later begreep ik de vraag wel, want toen was het restaurant inmiddels tot de nok toe gevuld en werden er mensen weggestuurd bij de deur. Als voorgerecht hadden Simon, Frank en ik een sushi rol en als hoofdgerecht namen we de kip teriyaki. Rene was afwijkend bezig en ging voor de groze en de sashimi. Allemaal uitstekend eten, maar Ki-Sushi heeft er, ten opzichte van 5 jaar geleden en wat Amerikaanse aanpak op nagehouden, wat betekende dat ongeveer anderhalf uur na binnenkomst we alweer buiten waren. Daar scheiden voor de rest van de avond onze wegen: René had er zat van en ging naar het hotel, terwijl Frank, Simon en ik verder ging met het verkennen van Brooklyn. 

Coney Island

De dappere strijders

Na een metrorit van meer dan een uur, stopten we uit bij een van de meest bekende plekken in Brooklyn: Coney Island. De meest korte en krachtige beschrijving hiervan is dat het een permanente kermis is, met hier en daar wat grote attracties. Het was een korte wandeling van het metro station naar de boulevard, waar het druk op het strand bleek te zijn, maar er bijna niemand de moeite nam om de attracties van het pretpark te bezoeken. Maar wij waren hier niet voor het strand, wij waren hier voor de moeder aller achtbanen: The Cyclone. Deze houten achtbaan is in 1927 gebouwd en daarmee de oudste nog functionerende achtbaan ter wereld. Er stonden flink wat dranghekken om iedereen die erin wilde in goede banen te leiden, maar dat bleek niet nodig te zijn, want er was echt helemaal niemand te vinden. Dat betekende dat Frank en Simon zonder problemen door konden lopen en 1 minuten naar aankoop van de kaartjes al in de wagonnetjes zaten, samen met een wat oudere donkere dame, die een ritje in de Cyclone op haar "bucket list" had staan. Ondanks dat het natuurlijk niet de meest geavanceerde achtbaan ter wereld was, maakte hij toch genoeg indruk op de heren om het de entree prijs meer dan de moeite waard te vinden. Zelfs toen bleek dat Frank zijn zonnebril tijdens de rit verloren was (de Brutus gaf er echter niets om, "dan gooien we er gewoon 5 dollar tegenaan voor een nieuwe", riep hij uit). Na dit bezoek liepen we nog even langs alle attracties, maar werd er geen geld meer uitgegeven. Na een korte blik op het stadion van de Brooklyn Cyclones (een farm team van de New York Mets), was ons bezoek aan Coney Island wel klaar en besloten we weer terug te gaan naar het stuk van Brooklyn dat direct aan Manhattan grenst om daar de avond door te brengen. Mijn afdronk: Coney Island is een begrip in de New Yorkse cultuur en als echte USA liefhebber moet je het een keer gezien hebben, maar voor mij zal het bij deze ene keer blijven, net zoals de Navy Pier in Chicago (die hier wel mee te vergelijken is).

Radegast

Echte Duitse kost....

Williamsburg is een van de nieuwe, hippe wijken in New York. Van mijn boksmaat Glenn Jagmont had ik de tip gekregen om te gaan eten bij Radegast, een Duitse Biergarten die in het hartje van deze wijk gevestigd is. Vanaf de halte van de watertaxi was het ongeveer 10 minuten lopen naar Radegast. Daar aangekomen waande je je even in Beieren, met lange houten tafels en een serveerster die met vele grote pullen bier in haar handen door de zaal liep. Het was echter erg rustig, waardoor de sfeer er niet echt in zat. Ook was er geen airco, waardoor het vies benauwd was. Van het lunch menu bleken alleen de hamburgers en de worsten aanwezig te zijn. Tot overmaat van ramp was de bierkaart gevuld met, hoe verrassend, Duitse bieren die ook nog eens bizar duur waren. Vervelend, want mijn reisgenoten wilden juiste micro brewery biertjes uit Brooklyn proeven, maar die waren hier nou juist niet te krijgen. Voeg hier aan toe dat tijdens onze lunch we er ook nog achter kwamen dat onze volgende stop, Coney Island, meer dan een uur met de metro rijden was en je kunt je voorstellen dat we wel eens een betere sfeer aan tafel hebben gehad. Het is niet anders, elke vakantie zit er wel eens iets tegen en tot nu toe was bijna alles probleemloos verlopen. Dus even overheen stappen, de worsten en hamburgers opeten, de biertjes ledigen en op weg naar onze volgende plek van bestemming.

Wat ad hoc Brooklyn zaken

Brooklyn Bridge Park geeft mooie foto mogelijkheden

Na de oversteek van de Brooklyn Bridge was het even flink zoeken om René weer te vinden, maar na een kwartiertje ronddwalen vonden we hem weer bij een van de parken. Daarna zouden we de noord-west kant van Brooklyn gaan verkennen, maar laten we het erop houden dat dit niet het best onderzochte deel van onze vakantie was. Uiteindelijk maakten we een leuke wandeling langs plekken die ik in 2010 ook met Ans bezocht had: de Brooklyn Heights Promenade en de Brooklyn Ice Cream Factory (de Sundaes zijn daar geweldig!). Helaas was Grimaldi weer te druk om een pizza te pakken (er stond een rij van meer dan 30 mensen buiten te wachten). Voor de lunch hadden we het plan opgevat om deze in de hippe, nieuwe wijk van Brooklyn, Williamsburg, te gebruiken, maar ook hier had onze research tekort geschoten. Brooklyn blijkt namelijk wat groter dan verwacht en in plaats van snel op een neer te kunnen met de metro, moesten we de watertaxi nemen. Laat die nou net vertrokken zijn.....Het betekende dat we nog even een bezoek konden brengen aan het Brooklyn Bridge Park, voordat we de boot op stapten om naar Williamsburg te varen. Een geluk bij een ongeluk, want het boottochtje bleek, ondanks de eerste bijzonder onbeschofte Amerikaan die we tegen kwamen, een mooie aanvulling op onze dag te zijn!

Brooklyn Bridge

In de stalen kabels van de Brooklyn Bridge

Het was alweer de voorlaatste dag van onze vakantie, maar daarom was de pret er niet minder om. Vandaag gingen we de 5de borough van New York aandoen, te weten Brooklyn en daarmee was die queeste dan compleet (in het oude Foursquare hadden we er vast een badge voor gekregen....). De start zou zijn bij Clinton Street Bakery, maar daar aangekomen bleek er een enorme rij voor de deur te staan, waarna we maar besloten om bij het Pause Café aan de overkant te ontbijten. Ontbijt was ok, maar niet bijzonder te noemen, misschien hadden we toch beter kunnen wachten :-). Daarna namen we de metro naar het begin van de Brooklyn Bridge, waar Simon, Frank en ik uitstapten, terwijl René een paar haltes doorreed, omdat hij vanwege hoogtevrees de brug niet over durfde te lopen. Bij het verlaten van het metro station, was het geen probleem om de brug te vinden: er stond een groot bord met de richting, maar ook de hordes mensen die dezelfde richting opliepen was een weggevertje: we waren zeker niet de enigen die het idee hadden opgevat om met dit prachtige weer de brug te voet over te steken. De brug zelf is een kleine drie kilometer lang en heeft magnifieke bogen. Ook het geheel van staalkabels geeft het een zeer herkenbaar uiterlijk. De ondergrond waarover je loopt zijn houten planken, wat het geheel een sfeer uit vroegere tijden geeft, ondanks het feit dat onder je de auto's voorbij razen. Er waren ontzettend veel toeristen en ook veel schoolklassen die vandaag een wandeling over de brug maakten.

Crossing the bridge

Ik vraag me dan wel altijd af wat kinderen van een jaar of vijf nu van zo'n uitje opsteken, ik was er zelf nooit zo ondersteboven van als kind zijnde, maar als volwassene vond ik de oversteek toch wel echt heel erg gaaf om te doen. Je krijgt een mooi uitzicht op zowel Brooklyn als ook op Manhattan en het is toch ook echt een ervaring om mee te maken om over een van de meest bekende bruggen van de Verenigde Staten, zo niet van de wereld te lopen. Fietsend schijnt het ook erg leuk te zijn om te doen, maar ondanks dat er een apart fietspad was (nou ja, een stukje van de brug was met hier en daar een paaltje afgezet), is dat op een drukke dag zeker niet aan te raden, ik heb op onze wandeling een keer of vier een "bijna ongeluk" zien gebeuren en dan geeft het wegdek echt niet mee. En als het dan om 3 km gaat, ben je ook wel snel uit gefietst. Nee, mijn tip is toch echt om dit te voet te doen, heb je ook wat makkelijker de ruimte om van de vele mooie uitzichtpunten te genieten!

Club Penthouse

"Onze" brug vanaf de rooftop bar van het Ravel

Na het concert van Billy Joel vertrokken we weer naar het hotel, waar we bij aankomst benaderd werden door twee jonge "dames" (en ik gebruik die term losjes....) die ons probeerden over te halen om onze "most embarrising moments" te vertellen, zodat zij deze konden delen op hun YouTube Kanaal. Ondanks dat het moeilijk was, lieten wij ons niet in de verleiding brengen (yeah, right) en gingen naar onze kamer. Daar hoorden we de Turkse Disco die die avond plaats vond dwars door ons plafond stampen en omdat we eigenlijk wel eens een kijkje vanaf de rooftop bar op Manhattan wilde nemen, gingen we naar boven. Druk was het in Club Penthouse niet te noemen en terwijl de Turkse Disco vol continue doorging (van pauzes hebben de artiesten niet gehoord) en er af en toe geld op de grond gegooid werd (dat is de manier om je waardering voor de artiesten te tonen) zagen wij een mooi uitzicht op de skyline van New York aan de ene kant en aan de andere kant werd een lesje "gold digging" gegeven, want er waren diverse dames die met oudere hotel gasten aan het aanpappen waren en waar de drankjes niet aan te slepen waren. Niet verwonderlijk hadden de dames die wij beneden hadden gezien ook de weg naar de club gevonden en een heer met grijze haren aan de haak geslagen. Aangezien wij de enige nuchtere mensen in de club waren, was het vermakelijk om te zien, maar na een half uur waren we er wel klaar mee, gingen we weer naar onze kamer en sliepen we rond 1 uur 's nachts in, nog wat Billy Joel liedjes neuriënd.

Billy Joel in Madison Square Garden

Buiten bij Madison Square Garden

De rest van de middag liepen we rustig Broadway af, onder andere met een bezoek brengend aan de New York vestiging van Forbidden Planet en The Strand (de grootste boekenzaak van de VS). Rond zes uur was het tijd om te gaan eten (daar zouden we René ook weer treffen), we hadden een reservering bij Becco's. Ik had daar goede herinneringen aan, maar ik vond het deze keer wat tegenvallen. Het was superdruk en de pasta's waren prima te hachelen, maar de bediening vond ik voor Amerikaanse begrippen ongeïnteresseerd, op het onbeschofte af. Gelukkig moesten we snel weer weg, want om acht uur ging ons hoofdprogramma van de avond beginnen, te weten het concert van Billy Joel. We hebben bijzondere herinneringen aan Billy, zo kochten we bijvoorbeeld bij ons eerste bezoek aan New York in 1993 zijn toenmalige nieuwe CD, River of Dreams bij Tower Records (een mega platenwinkel, die inmiddels zoals zovele ter zielen is gegaan). Die CD blijkt tot nu toe de laatste studio plaat van Billy Joel te zijn geweest en ik vermoed dat er ook geen nieuwe meer gaan komen. Een van zijn nummers hebben we in een busje van Venice Beach terug naar ons onderkomen in Los Angeles (de Banana Bungalows) mee zitten galmen om René aan de Duitse vrouw te brengen :-).

Leuke geste, Gavin ging wandelen door het publiek!

Binnen een half uur waren we bij de plek waar het concert gehouden werd, te weten Madison Square Garden. Bij binnenkomst kregen we al direct een eerste schok te verwerken: de verkoopster van het eerste biertentje dat we tegen kwamen viel als een blok voor Frank (of het was een goede manier om iemand een biertje voor veel dollars te verkopen, de meningen zijn er nog over verdeeld :-)). Daarna liepen we naar onze plaatsen en kwamen tot de conclusie dat om vijf minuten voor acht de zaal nog maar voor een kwart gevuld was. Echter, om acht uur strak ging het licht uit en begon het voorprogramma te spelen. Naast mij zag ik wat vragende blikken bij mijn maatjes, maar ik had gelijk door dat Gavin DeGraw op het podium stond. Dat was schok twee, want dit is in vele grote zalen een hoofd act, maar Gavin vertelde dat hij altijd al een bijzonder grote fan van Billy Joel is geweest en de eer om voor hem te openen zo groot vond, dat hij graag een stapje terug deed voor zijn leermeester. Bijzonder inderdaad om te zien, want in Europa speelt Gavin DeGraw voor meer mensen dan Billy Joel.

Billy stal de show

In de VS is dat niet het geval, want toen DeGraw klar was met zijn set om 20.40 uur, begon de zaal opeens vol te stromen, wat ertoe leidde dat om 21.00 uur alle plaatsen bezet waren (voor de 17de keer op rij overigens...). Geen seconde later gingen de lichten uit en begon Billy met zijn set. Het was een feest der herkenning, want alle bekende nummers kwamen voorbij (behalve in het in de USA nog steeds controversiële Goodnight Saigon), zelfs Uptown Girl, het nummer dat Billy voor een van zijn ex-vrouwen had geschreven en waarvan hij na de scheiding had gezegd het nooit meer te zullen spelen (kennelijk heelt tijd alle wonden, of doet een zak geld wonderen :-)). Daarnaast waren er nog twee intermezzo's. Bij de eerste kwam Felix Cavaliere op het podium om een nummer van The Young Rascals te spelen, te weten Good Lovin' (een nummer wat ik goed kende, maar geen idee had van welke band dat eigenlijk was). Het tweede optreden was een "blast from the past", want met de aankondiging dat een vriend van Billy ons een "religious song" wilde gaan laten horen, kwam Chainsaw, net als in Billy zijn laatste optreden in Rotterdam, ten tonelen om zijn uitvoering van ACDC's Highway to Hell te vertolken. De set werd afgesloten met Piano Man, maar natuurlijk kwam er een toegift met ons favoriete nummer You May Be Right en werd de avond afgesloten met Only the Good Die Young. Na iets meer dan twee uur was Billy klaar en kwam er een einde aan een gedenkwaardige avond: het was geweldig om deze rasartiest weer aan het werk te zien, maar helemaal om hem dat te zien doen in zijn thuishaven Madison Square Garden. Kort samengevat: een avond om nooit te vergeten! 

Muziek in Bryant Park

Even tukken

Na het bezoek aan Top of the Rock besloot René terug te gaan naar het hotel om wat uit te rusten, terwijl Simon, Frank en ik naar Broadway liepen om van daaruit naar de zuidpunt van Manhattan af te zakken. Het was inmiddels flink warm geworden, ongeveer 33 graden Celsius, waardoor er een moeheid over ons heen neerdaalde. Tijd dus om even rustig te zitten en ook om even een toilet op te zoeken, want door de warmte hadden we al heel veel water gedronken. Dat was nog even een hele toer, want waar je in de USA normaal overal winkels en restaurants vindt waar je even een pitstop kunt maken, was dat hier een stuk lastiger, totdat ik een ranzige pizzeria vond, waar ik terecht kon. Jaja, soms kan dat een hele opluchting zijn! Bij terugkomst zag ik Frank met de ogen dicht zitten en Simon was op een bank gaan liggen. Maar na deze powernapjes konden we weer verder.

De zangeres van The Engagements

Het was een kort loopje richting Bryant Park, waar we langs wilden lopen, gewoon, omdat het kon. Maar aldaar aangekomen bleek er net een muziekaal optreden te starten. Deze week was er een film festival, georganiseerd door HBO, waar op een groot scherm in Bryant Park gratis films getoond werden. Niet de hits van nu, maar klassiekers van vroeger. De eerste film die men op het festival ging tonen was Back to The Future en de band die het podium op was gekomen, The Engagements (een band bestaande uit 11 mensen), ging allemaal nummers uit deze film spelen. Er stonden stoelen net voor het podium, dus we gingen zitten om een nummertje of twee te kijken om daarna weer door te lopen. Echter, vanaf de eerste tonen van de muziek, was het gelijk een feest, waarbij bleek dat er veel mensen in de band waren die konden zingen, want bijna ieder nummer kwam er een andere zanger naar voren, waarbij eigenlijk de enige stabiele factor de zangeres was die elke nummer meedeed. In plaats van de twee nummers waarvan we hadden gedacht die we zouden blijven kijken, bleven we de hele set van bijna een uur zitten, om mee te zingen, stampen en klappen. Het optreden eindigde met een uitvoering van de klassieker Power of Love, oorspronkelijk door Huey Lewis and the News. Dit zijn toch wel echt leuke momenten in een vakantie, situaties die je niet verwacht of voorspellen, maar die dan gewoon gebeuren en waar je dan flexibel op in moet spelen. Een onverwacht pleziertje, zo kunnen we dit optreden van The Engagements het best beschrijven. Echt leuk!

Top of the Rock

Top of the Rock, baby!!!

Een goed gevulde maag en met de oren nog vol muziek, zo verlieten we Ellen's Stardust Diner, om een korte wandeling te maken naar Rockefeller Center. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en er was een klein briesje. Ook voor deze attractie hadden we tickets waarmee we op een vaste tijd naar binnen konden, zodat we niet in lange rijen hoefden te wachten. Achteraf bleek dat niet echt noodzakelijk te zijn geweest deze dag, want er was bijna geen kip te bekennen. Wellicht had dat iets te maken met de boodschap die ons bij binnenkomst verteld werd, namelijk dat het zicht vanaf het "observation deck" om precies te zijn 0 (als in nul) procent was. Dat was natuurlijk wel even een grote tegenvaller, want met 0 procent zicht zie je niet zoveel :-), maar we kregen wel direct de aanbieding om de kaarten voor een ander moment in te ruilen. Toen wij aan het besluiten waren wanneer we dan terug zouden komen, kwam er een bericht dat het zicht aan het verbeteren was en dat er nu ongeveer 50 tot 75% zicht was.

Het was inderdaad wat mistig

Wat doe je dan? Het programma van de komende dagen zat tjok en tjok vol en er waren ook weinig tot geen momenten meer dat we hier in de buurt terug kwamen. Daarom besloten we toch maar gewoon naar boven te gaan. Zoals gezegd was er verder bijna niemand, dus liepen we richting liften, waar we eerst nog in een opvangruimte kwamen (die is zeker nodig als het druk is) om drie filmpjes over het gebouw te bekijken, alvorens we naar boven gingen. De lift bracht ons in minder dan een minuut omhoog, waar we vervolgens alle drie de verdiepingen van het observatie deck betraden en echt geweldig mooie uitzichten over New York voorgeschoteld kregen. De eerste twee verdiepingen werden nog met glas omringd, op de derde verdieping heb je daar geen last van en deze geeft dan ook de beste onbelemmerde "views". Het was inderdaad jammer dat het wat mistig was, waardoor de zaken die wat verder af lagen in mistflarden gehuld was (mn richting Bronx was dat het geval), maar ondanks dat was het toch bijzonder imposant hoe New York er van boven af uit ziet. Dertig dollar vind ik persoonlijk nog steeds stevig aan de prijs (het is in ieder geval goedkoper dan ESB of het nieuw geopende deck op het nieuwe WTC), maar toch zeker wel de moeite waard!

Ellen Stardust Diner

Almost heaven, West Virginia.....

Deze donderdag begonnen we met een ontbijtje op Broadway. Niet bij een gemiddelde diner, maar bij de Ellen Stardust Diner. Qua eten is het niet bijzonder, de normale Amerikaanse kost maar wel wat beter dan gemiddeld. Waarom ga je er dan heen? Nou, omdat de bediening daar heel bijzonder is. Alle mensen die daar namelijk werken, zijn afgestudeerd aan het conservatorium en hebben de droom om op Broadway in een musical te spelen. Om dat aan te tonen, zingen ze om de beurt een nummer, zodat bijna continue tijdens het eten er bekende liedjes te horen zijn (zoals Crazy Little Thing Called Love van Queen en Country Road van John Denver). Soms komen ze uit een musical en soms zijn het gewoon populaire nummers die bijna iedereen mee kan zingen. Onze serveerster deze dag was Dee, die ons met het gebruikelijke Amerikaanse enthousiasme bediende en zelf ook enkele liedjes voor haar rekening nam, waarbij we ervan overtuigd waren dat zij misschien wel de beste van het stel was (hoewel de jongen die John Denver klassiekers ten gehoren bracht er ook wel mocht zijn). Dat haar talent niet onopgemerkt was gebleven (en dat wij dus ook wel oor voor goed geluid hebben), bleek wel uit het feit dat Dee ons vertelde dat ze inmiddels ook een rol had gescoord bij The Lion King. Good for her!! Wij hebben er in ieder geval van genoten, een bezoekje aan Ellen Stardust Diner is een absolute aanrader voor iedereen die een Amerikaans ontbijt met mixen met live muziek! 

Fogo de Chao

Na ons bezoek aan het 9-11 memorial en museum liepen we een stukje om een korte shop stop te doen bij Century 21, waar Simon en ik droog bleven staan en Frank en René aankopen deden, waarbij het spijkerjasje van René het meest in het oog sprong (René gaat binnenkort ook een staartje in zijn haar nemen en zijn motorrijbewijs halen :-)).  Daarna reden we door naar het restaurant van de avond, een klassier onder The Boys, namelijk Fogo de Chao. Tijdens deze reis kregen we de enige regendruppels van de vakantie op ons hoofd, maar ook dat was maar marginaal. Foto was zoals altijd: druk en met heel veel vlees. Om eerlijk te zijn voelde ik me een beetje ongemakkelijk, want waar wij in t-shirts en shorts binnen kwamen, liepen alle andere bezoekers er keurig gekleed bij. Al met al waren we een uurtje of twee binnen, werd er veel gelachen en gegeten en zaten aan het eind van het bezoek de buikjes vol. Op zich was het een geslaagd bezoek, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik inmiddels wel Fogo een beetje gezien heb. Mochten mijn maatjes volgend jaar weer hierheen willen, dan ga ik natuurlijk mee, maar voor mij is het geen "must".

9/11 Memorial

In het 9/11 museum

Vanaf de USS Inteprid was het een korte metrorit naar het financieel hart van de Verenigde Staten: Wall Street. Dat was de halte waar we uit moesten stappen om van daar naar het 9-11 memorial en museum te lopen. Normaal was dat geen probleem, maar er was wat extra "werk aan de weg", waardoor we een flinke omweg moesten maken. Hierdoor waren we iets later dan op onze toegangstickets aangegeven stond, maar dat bleek geen probleem te zijn, want er was geen rondleiding, maar de tijd was eigenlijk alleen om ervoor te zorgen dat de museum niet te druk werd. Het museum staat overigens op de plek waar de torens die door de terroristen neergehaald werden gebouwd waren. Bepaalde fundamenten van het gebouw zie je ook nog op de oorspronkelijke plaats binnen het museum liggen. Nadat we de grote hal waren binnengelopen, startten we onze telefoons weer op om daar de app van het museum te openen en deze te gebruiken om een audiotour door het museum te gaan volgen. Het was een bijzonder indrukwekkend geheel (onder andere een galerij waarin de foto's hangen van alle slachtoffers, die zo nog meer een eigen gezicht krijgen en era heel persoonlijk maakt). De tour duurde ongeveer 90 minuten en ik heb bijna de gehele tijd met kippenvel op mijn lichaam gelopen van alle zaken die ik hier gezien heb en het drama dat hier plaats heeft gevonden. Je kunt er nog veel langer blijven, maar op een gegeven moment zat mijn "werkgeheugen" wel vol en moest er eerst iets verwerkt worden alvorens ik meer kon innemen. Daarom ging ik met Simon alvast naar buiten om nog even het memorial te bekijken. Frank een Rene volgden niet veel later. We maakten nog een fraaie foto van het memorial doordat Frank en ik Simon optilden voor het juiste perspectief, maar dat werd niet gewaardeerd, want bijna direct kwam er een Ranger aan die ons kwam waarschuwen dat we dat toch echt niet mochten doen....voorzichtigheid troef hier in dit deel van New York City. 

USS Intrepid

Astronaut René reporting in for duty

De USS Intrepid is een vliegdekschip dat in diverse oorlogen heeft deelgenomen. Sinds enkele decennia ligt het aan de ketting, nadat de huidige eigenaar het opkocht net voordat het naar de schroot gebracht zou worden en er een museum van besloot te maken. Op het topdek van de boot staan verschillende vliegtuigen en helicopters om te bewonderen. Je kunt ook daar het schip in, waarna je door diverse ruimtes geleid wordt en vrijwilligers je over het schip kunnen vertellen. Franks, Simon en ik gingen van kamer naar kamer en kwamen daar Steve tegen, een jongen met een hipster uiterlijk die ons ontzettend veel over het schip kon vertellen. Zoals eerder gezegd, dan gaat zoiets toch echt veel meer leven. Na hem uitgebreid aan de tand te hebben gevoeld liepen we verder, kwamen nog in andere locaties, onder andere de brug, waar we konden zien dat het schip echt met maar 1 stuurwiel gestuurd werd (je gelooft het niet....). Na deze rondwandeling liepen we, inclusief René, naar het onderdeel op het schip dat over de ruimtevaart ging en de Space Shuttle Enterprise "opgebaard" ligt. Ik vond dat deel een stuk minder interessant (maar ja, ik ben ook niet zo van de ruimtevaart), zodat we een oude bekende tegen kwamen. Daar was Steve namelijk weer, die ons ook heel veel wetenswaardigheden over de ruimte programma's van de USA en Rusland wist te vertellen. En ja hoor, het ging alweer veel meer leven! Hierna keken we nog wat rond bij diverse andere opstellingen in het schip, maar toen begonnen we er wel weer genoeg van te krijgen (hoeveel vliegtuigen kun je hebben in twee uur). Het bezoek aan de onderzeeër sloegen we over, ondanks het feit dat toen wij er langs liepen we Steve daar ook weer op zagen duiken! 

The Circle Line

Op de boot, bij deBrooklyn Bridge

Na Queens bezocht te hebben, bleven we deze woensdag op het onderdeel van New York dat het meest bekend is bij de meeste mensen: Manhattan. De ochtend werd in beslag genomen door een rondvaart om het eiland heen. De meest bekende maatschappij om dan mee te varen is The Circle Line en ook wij stapten daar aan boord. Nu sta ik niet bekend om mijn voorliefde voor boten, maar samen uit, samen thuis, dus ik vergezelde mijn maten op het bovendek. De tocht duurde plus minus 2,5 uur. Het is altijd leuk als er een gids bij is, want die geeft je toch wat meer info over de dingen die je ziet en dat perspectief is altijd erg interessant. Ook deze rondvaart had een gids, maar hij bleef de hele tijd binnen staan en was bijna niet te verstaan op het dek waar wij zaten. Jammer.......Het was wel gaaf om langs het vrijheidsbeeld te varen en onder alle grote bruggen door te gaan. De stad vanaf het water zien geeft toch weer andere perspectieven. Nadat we van boord kwamen, liepen we een kwartiertje naar de Sullivan Street Bakery, waar er precies vier krukjes stonden waar we op plaats konden nemen om een goede koffie te drinken en lekkere broodjes te eten, meer Europees van stijl dan de normale USA versies. Weer gespijsd en gelaafd gingen we weer op pad en liepen naar onze volgende halte van vandaag: de USS Intrepid.