Gault Millau

Binnen bij Bolenius

Nadat eerder deze maand de Lekker 2012 uitgekomen was, was het vandaag de beurt aan de tweede gids die zijn "lijstje"  ging presenteren, de Gault Millau 2012. Waar de Lekker door sommige chefs als de "Story"  van de culinaire wereld wordt aangeduid, staat de Gault Millau wat hoger aangeschreven. Ik vind zelf altijd het puntenstelsel dat Gault Millau hanteert wat lastig, maar wat mij opviel was dat in de hoogste regionen toch ook gewoon de namen staan van de restaurants die je ook in de Lekker ziet. Dus ook hier een maximale score voor Oud Sluijs, op de voet gevolgd door Librije, Beluga, Interscales en De Leest. Veel oude wijn in een nieuwe zak, derhalve. Wat mij wel opviel was dat de prijs voor meest talentvolle chef ging naar Luc Kusters van Bolenius. De jury gaf hem als typering "...een jong en eigenwijs talent die voor zijn Nieuw-Amsterdamse keuken". Dat spreekt toch wel aan, dus ik heb Bolenius op de lijst van aan te doene bestemmingen gezet, waarbij ook de prijs van het menu zeker aanspreekt, 55 Euro is in vergelijking tot de sterrenrestaurants een schijntje. Eens kijken wanneer we hier een gaatje voor in de agenda kunnen gaan vinden!

Het wordt.......St Louis!!

Bush Stadium in Saint Louis

Gisterenavond werd de zevende en laatste wedstrijd gespeeld in de 2011 world series. Waar de zesde wedstrijd een ongelofelijke thriller was, was de zevende wedstrijd dat niet, want het werd een eenvoudige 6-2 overwinning voor de St. Louis Cardinals over de Texas Rangers (die voor de tweede keer achter elkaar de world series verloren). Dit was ook voor onze vakantie in 2012 naar het diepe zuiden van de Verenigde Staten van invloed, want deze win en het schema van de Cardinals en de Atlanta Braves heeft de doorslag gegeven: we willen de wereldkampioenen wel eens live aan het werk zijn. Dat betekent dat we Atlanta deze keer niet aan gaan doen, maar dat deze keer het reisschema gaat worden: Nashville - Memphis - Saint Louis, waarin we in Busch Stadium de wedstrijd tussen de Cardinals en de Philadelphia Phillies (de gedoodverfde kampioenen van dit jaar....) gaan bekijken. Nu gaat het puzzelen beginnen hoe we de week die we daar gaan besteden door gaan brengen, dat wordt nog best wel een flink werkje, want hoe gaan we alle drie de plaatsen voldoende tijd geven om de juiste dingen te zien. Maar goed, het is pas in mei 2012, dus we hebben nog even :-).

Say cheese at L'Amuse!

Wat een goed idee van L'amuse!!

Gisterenavond had ik trek in een stukkie kaas. Dan is er maar een plaats om naar toe te gaan en dat is L'Amuse. Ik wist dat de winkel in Amsterdam verhuist was, dus ik was wel benieuwd wat er nu gewijzigd was. Na eerst brood bij het Vlaamsch Broodhuys gehaald te hebben, reed ik naar Amsterdam Zuid, maar naar het Olympiaplein 111 in plaats van de Stadionweg. Het eerste wat mij opviel was dat de zaak naast Le Fourniel de Sebastien gevestigd is, een traditionele Franse bakkerij, waar de mensen in een lange rij buiten stonden. Dat was bij L'Amuse niet het geval. Er stonden een paar klanten binnen, zodat ik even de tijd had om rond te kijken. Wat mij direct opviel, was dat direct links van de deur een nieuwe toonbank gevestigd was, die deze keer niet op kaas was gericht, maar op de charcuterie (vleeswaren). Ik zag een paar heerlijke hammen, salami's en mortadello liggen. Het was even "doorbijten", maar deze keer liet ik ze liggen. Martin was zelf nog de laatste hand aan de zaak aan het leggen, maar ik denk dat hij beter zich op de kaas kan richten dan een carrière als handige klusser ambiëren :-). Wat mij het meest in het oog sprong, was dat er achter in de zaak een aantal tafels en stoelen geplaatst waren, waar ook een bord bij geplaatst was. Dat bord is op de bijgaande foto te zien, en ik vond het een bijzonder aantrekkelijk idee. Geen High Tea, maar een High Cheese, waar heerlijke kazen en vleeswaren geserveerd gaan worden. Briljant!!! Even navraag gedaan bij Martin en het idee is om binnen twee weken dit ook daadwerkelijk uit te gaan serveren. Nu wil het zo zijn dat we een dergelijk initiatief ook in Chicago hadden gezien, maar daar zijn we er niet aan toegekomen om daar gebruik van te maken. Dus er is maar een manier om dat goed te maken, namelijk zsm eens bij L'Amuse aan te schuiven, ik heb daar eerlijk gezegd ook meer vertrouwen in. Binnenkort in dit theater: een recensie van een High Cheese bezoek!!!

USA 2012 en nog iets eind 2011??

Je bent nog niet terug van de ene vakantie en de discussies over de volgende beginnen alweer. Net een week koud terug uit Chicago, kreeg ik al weer mails over ons bezoek aan de USA in mei 2012. Een besluit over de laatste stad in de drie steden trip is nog niet definitief genomen, maar ik zie een tendens richting St Louis ipv Atlanta. Maar het is nog geen zekerheid, want Atlanta schijnt wel een erg mooie Segway toer te hebben en aangezien ik die in Chicago echt te gek vond, kan dat nog de doorslag geven, als we een leuke honkbal wedstrijd kunnen vinden. Zoals eerder gemeld zijn Memphis en Nashville zekerheidjes op deze reis en als je daar bent, dan is Graceland, hoe "corny" ook, een absolute must. Ik be er een paar leuke foto's van gezien en ik wil wel een mooi Elvis overhemd!! Daarnaast denken Ans en ik ook nog na over een korte vakantie aan het einde van het jaar, wellicht met de jongens een paar dagen naar Engeland, Schotland of Ierland. Eens kijken of we daar ook nog wat leuks kunnen vinden, Tips worden geapprecieerd!!!

Lekkerrrrrrrr

Toevallig keek in vanochtend op internet of de Lekker 2012 al uit was. Nee, nog niet, ging begin november komen. Nou ja, even wachten  maar. Maar toen Rene mij vanavond via Skype liet weten dat hij de lijst van 2012 al aan het bekijken was, wist ik niet hoe snel ik naar de betreffende site moest surfen. Natuurlijk stond Oud Sluijs weer op nummer 1 en de verschuivingen in de top 10 waren niet echt spectaculair, Ivy waar ik afgelopen maand ben wezen eten stond er ook in. Uiteraard even kijken hoe het mijn favoriete restaurants stond. Vermeer en De Nederlanden waren allebei een heel klein beetje gezakt, maar nog steeds in de regionen waar ze stonden. Ciel Bleu was een klein beetje gestegen, maar Vinkeles had een monstersprong van 18 plaatsen gemaakt. En dat is niet meer dan terecht, want zij hebben er de laatste tijd echt een wereldzaak van gemaakt! ML waar ik laatst met Rene heb gegeten was een nieuwe binnenkomer in de top 100 op plaats 91. Maar wat mij absoluut het meest in het oog sprong, was dat Ron Blaauw Amsterdam maar liefst 29 plaatsen gezakt was, naar nummer 56. Nu had Ron gelijk zijn woordje klaar, want hij beschuldigde Lekker van vriendjespolitiek en dat hij niet meer mee wenste te werken aan de recensies van Lekker. Ook vond hij het vreemd dat men hem aansprak op het feit dat hij op het dragen van een spijkerbroek en gympen in het restaurant werd aangesproken. Nu heb ik ook liever dat de chef er wat verzorgder bij loopt, maar om daarom 29 plaatsen te zakken zou ook wat te veel van het goede zijn. Maar als ik eerlijk ben, dan zou het zo maar ook eens te maken kunnen hebben met de weinig geïnteresseerde houding van ome Ron in zijn restaurant voor zijn gasten. En als de chef dat uitstraalt, dan heeft dat ook invloed op de gasten. Gelukkig heeft hij een sommelier die veel gaten dicht loopt (zie ook de recensie op Smulweb), maar kom op, er als eigenaar met een chagrijnige kop bij staan en alleen zonder bijna een woord de kaart te overhandigen, dat is niet kies. Beste Ron, misschien is dat wel de reden van de daling van je restaurant in de Lekker en niet alleen vermeend vriendjespolitiek.

Voetbal International

De matadoren van VI

Op mijn achtste werd ik helemaal verzot op voetbal. Turning point was, zoals al eerder op het blog beschreven, het WK van 1978 wat we bijna wonnen (....Rensenbrink.......op de paal!!!!!!!). Daarna verslond ik alles wat met voetbal te maken had. De wekelijkse bijbel was de Voetbal International, die ik echt van A tot Z doorspitte en vaak ook de posters op mijn slaapkamer ophing (ik weet nog dat ik een fantastische eruit heb gehaald van een in zweefvlucht verkerende Jan van Beveren, geweldig!!!). Later ging ik zelf mijn eigen voetbal weekblad samenstellen, die vaak uitgeknipt waren uit de VI. Ik las ook nog wel wat andere tijdschriften, zoals bijvoorbeeld de ELF, maar dat waren toch slappe aftreksels. Na eerst het abonnement van mijn vader gebruikt te hebben, nam ik toen ik uit huis ging wonen zelf een abonnementje en bleef dat rustig volgen, waarbij ik uiteindelijk wel merkte dat ik minder tijd kreeg om het blad echt grondig te lezen en dat het vaak bleef bij koppen snellen en het lezen van de stukjes over Ajax.

Klassieke voorkant VI

Fast Forward naar 1999. In de Vara Gids zie ik staan dat er een nieuw programma komt. Sport aan Tafel. Er staat Sport in de titel, dus dat wil ik wel eens zien. Aan tafel zie ik Ruud ter Weide als presentator, een kale Belg die poetische zinnen maakt over met name wielrennen en een kerel met een veel te grote plofkop en onverzorgd haar maar met een erg uitgesproken mening en een grote mond. Ik zie dat het Johan Derksen is, die ik qua naam natuurlijk wel ken als redacteur bij VI. Na even gekeken te hebben komt Ans erachter dat Johan een oom van haar is (Grootje Derksen is de oma van vaders kant). Wat een leuke formule!! Drie mannen (later komt er een roulerende plek bij voor een extra gast, vaak bv Henk Spaan) die over sport praten, alsof je met ze in het cafe zit. En zeker omdat niemand een blad voor de mond neemt, is het geweldig om te zien. Ook helemaal van die tijd: Johan Derksen zit gewoon een dikke sigaar te roken in de studio. Je kunt het je niet meer voorstellen anno 2011, maar toen was een sigarenroker nog geen onruststoker :-). Een mooi begin van een traditie, die later via Sunday United opgaat in Voetbal Insite (met Wilfred Gennee als anchorman) en inmiddels is verworden tot het televisie programma Voetbal International. Dat kijk ik nog regelmatig, het blad lees ik wegens tijdsgebrek eerlijk gezegd niet meer (hoewel ik wel een keer ene versie op de iPad heb geprobeerd). Maar het programma heeft nog weinig van zijn oorspronkelijke charme verloren en de formule is nog steeds hetzelfde als met Sport aan Tafel (waarvan je overigens nog stukken op Youtube kunt bekijken als je wilt). En is het dan niet mooi dat dat gewaardeerd wordt met een Televisier Ring? Ja, dat is het!!! En is het dan niet nog veel mooier als van die nep mensen als Mies Bouman, Henny Huisman, Viola Holt en Bert vd Veer vinden dat het een schande is dat dit programma gewonnen heeft? Jazeker, dat is het, want het toont alleen maar dat ze een grote minachting voor het publiek hebben. En als er iets is dat de mannen van VI in ieder geval wel hebben, dan is respect voor de mensen die kijken naar hun "ouwehoer"  programma, zoals ze het zelf noemen. Dus chapeau voor Johan, Wilfred en Rene, en dat ze nog maar veel afleveringen mogen maken!!!

Wat een slecht advies van TMobile

Echt slechte service van TMobile

Net voordat ik in het vliegtuig stapte, had ik TMobile gebeld om Mobiel Internet tegen een schappelijke prijs te regelen in de USA. Dat bleek helaas moeilijker dan in Italie, want daar kochten we een weekpas voor onbeperkt gebruik. In de USA konden we alleen een weekpas voor 10MB kopen, ook voor 15 Euro. "Maar wat nu als ik die 10 MB opgemaakt heb?", vroeg ik naïef. Tja, was het antwoord, dna heb je geen mobiel internet meer en zit je de rest van de week zonder, tenzij je je afmeld, maar dan krijg je wel de normale kosten doorbelast. Nou, dat viel natuurlijk niet mee. Maar, vertelde de mevrouw aan de telefoon, 10 MB was best veel, dus daar moest ik een eind mee komen. Maar na anderhalve dag in Chicago kreeg ik al de melding dat 80% op was en zondagochtend was het inderdaad uit met de pret. Maar wat schets mijn verbazing? Direct daarna krijg ik een SMS waarin ik weer een weekabonnement voor 10 MB af kan sluiten? Huh, dat kon toch niet? Nou ja, toch maar "weekpas2" sms'en en daarna "akkoord" en.....hop, we hebben weer beeld.

Uiteindelijk heb ik 3 weekpassen verbruikt en dus voor 45 euro klaar. Op zich prima, ook de sms afhandeling is goed. Maar het feit dat we dus verkeerd ingelicht zijn over de mogelijke verlenging (zelfs na diverse malen doorvragen) en de duur van 10MB (en ik heb echt geen foto's geüpload ofzo) is echt ver onder de maat. Wanneer gaat men ook in de call centers nu eens investeren in mensen die je wel goed kunnen adviseren en helpen? Dat zou nog eens een satisfier zijn!!1

Einde van de reis naar Chicago

Gelukkig heb ik het t-shirt nog (nou ja, exclusieve polo mag ook :-))

Door de douane waren we snel heen, voor de vorm deden we dat met onze Privium kaart, maar met ons gewone paspoort waren we sneller geweest. In tegenstelling tot de heenreis kwamen onze koffers bijna als eerste van de band en tien minuten later zaten we in de taxi naar Halfweg. Daar aangekomen bleken Willy en Jos alle hekken op slot gedaan te hebben en wij hadden geen sleutels bij ons!! Dan maar aanbellen en gelukkig waren ze al wakker en nog voordat ik de deur door was, vloog Jeroen me al in mijn armen, waarna ook Daan snel volgde. Ook de harde programma manager kan het dan net even niet droog houden. Jos en Willy hadden net de ontbijttafel gedekt en onder het genot van een paar bruine boterhammen met Old Amsterdam vertelden we wat highlights (maar het blog was goed gelezen, merkte ik, dat deed me goed :-)) en gaven we Daan en Jeroen hun nieuwe kleren, waarvan Daan dacht "leuk, ik ga weer spelen", maar waar Jeroen helemaal in zijn nopjes was met zijn shirt van Psycho Baby (van de Beastie Boys, echt cool!!!) en zijn donszachte vest van de GAP. Maar omdat we geen leuke dingen voor ze mee hadden genomen, mochten ze iets in de speelgoedwinkel uitzoeken. En zo stond ik om 10 uur weer bij de Toys XL en begon het normale leven in Halfweg weer. Nu alleen nog even onszelf door de jetlag heen werken, en we zijn weer helemaal up & running.

De terugreis: niet zo best

O'Hare hadden we snel bereikt!

Het inklaren van de tassen ging bijzonder snel, met vijf minuten waren we hier mee klaar. Om een spreuk van Rene te hergebruiken: hier kan ik aan wennen :-). Daarna werd het allengs minder. De rij door de security check was lang, maar voornamelijk ook rommelig en ik heb niemand gezien die niet zonder fouillering  door mocht lopen. Daarna bleek dat na de security check er niets mee was, anders dan gates. Ja, een tentje waar je een krant en een flesje drinken kon kopen, maar that's it!! En voor de security was er ook al bijna niks: een tax free shop, ja echt 1, en een Lou Mitchells Express en een mc Donalds, c'est tout!! Dat verwacht je toch niet oor de luchthaven van de derde stad van de USA.  Gelukkig was het vliegtuig wel op tijd, dus hoefden we maar anderhalf uur te wachten. In het vliegtuig bleek dat we op een rij na helemala achterin zaten, en achter ons zat een man die kennelijk veel vloog en zijn mond er maar niet over wilde houden. Voeg daaraan toe dat er een dame voor me zat die vanaf de eerste minuut haar stoel stijl naar achteren zette en dat het eten deze keer echt waardeloos was (zeker dat van Ans die glutenvrij had besteld) en het was een niet zo lekker reis. Gelukkig gingen we erg snel en deden we er iets minder dan 7 uur over, voor mij nog voldoende tijd om een hele slechte Pirates of the Carribian 4 te kijken (niet doen!!!) en op aanraden van Rene X-Men: First Class, wat wonderwel een goede film bleek te zijn (in ieder geval voor de comic liefhebbers onder ons). Maar al met al was ik blij toen om 6.20 plaatselijke tijd de KLM machine de wieltjes aan de grond zette!

Argo Tea, Mista en de aanvaarde terugreis

Een Teacino bij Argo Tea: nog best lekker ook!

Als afsluiting van onze reis door Chicago deden we nog een leuke wandeling door The Loop. Nu bleek dat we daar echter al ongeveer 80% van gezien hadden via andere slenterpartijen die we er al op hadden zitten. Prima hoor, want sommige zaken zijn het zeker waard om meer dan 1, 2 of zelfs 3 keer te zien. Het gaf ons wel de tijd om nog even rustig van enkele uitzichten te genieten. Daar is een lekkere kop koffie handig bij, maar deze keer werd het geen koffie maar thee. En dan wel bij Argo Tea om precies te zien. Eenvoudig concept: neem Starbucks en vervang de koffie door thee. En weer een winkelconcept ontwikkeld. Hoewel de keten vijf winkels in New York heeft, is de thuisbasis Chicago, waar er meer dan 60 winkels zijn. Ans nam een simpele Green Tea, maar ik vond dat als je bij een specialiteiten theehuis bent, je ook een specialiteit moet nemen, dus nam ik een Teacino, een mix van een rode thee met een cappuccino (zonder de koffie dan, uiteraard). Als je het leest denk je: dat kan niet lekker zijn, maar dan vergis je je toch, want ik was onder de indruk van het resultaat.

Mista maakt grote wraps!

Als echte Chicagoans namen we rustig de tijd om van de thee te genieten, terwijl heel Monroe Street aan ons voorbij trok. Daarna was het tijd om de wandeling af te maken, die eindigde bij Sears Tower. Na even overlegt te hebben besloten we dat we het op "we gingen langs Sears Tower"  in plaats van "we gingen in de Sears Tower" te houden. Vanuit hier liepen we terug richting Allegro, om voordat we gingen vertrekken eerst nog even een wrap bij een tentje te halen dat steeds dicht was als we langs kwamen en wat op "organic food" gericht was. Ik kon er niet precies uithalen wat er organic aan was, anders dan veel sla, maar groot waren de wraps in ieder geval wel. Dus we gingen niet met honger het vliegtuig in. Om 13.15 verlieten we voor de laatste maal het Allegro, namen een taxi en waren om 13.45 uur op O'Hare Airport om weer naar Amsterdam af te gaan reizen.

Zo, straks op huus an

Eerste voorbereidingen voor vertrek

Vanochtend was weer traditioneel: om 6 uur wakker :-). Gaf tijd om een flinke stoot mail vanuit Rabobank te beantwoorden, dat scheelt in ieder geval dit weekend weer :-). Vandaag is de laatste dag van ons verblijf in Chicago. Dus dat betekende dat de tassen weer uit de kast kwamen, alle spullen die we gekocht hadden bij elkaar verzamelen en het ritueel van het zo optimaal mogelijk ingepakt krijgen van onze tassen in gang zetten. Het blijft toch altijd een vreemde dag, zo vlak voor je de terugreis aanvaard. We vertrekken pas om 16.20 plaatselijke tijd, wat betekent dat we nog tot zo ongeveer 13.30 hier zaken in Chicago kunnen gaan ondernemen. We hebben nog wel een leuke rondwandeling in The Loop op het oog, als een soort afscheidsrondje. Gelukkig is het Allegro flexibel, want we konden zonder problemen en "late check out" organiseren, zodat we niet weer eerst spullen in opslag moeten gooien of er de hele dag mee rondzeulen. Nu eerst maar eens een ontbijt en dan gaan we er in Chicago nog 1 keer tegenaan vandaag!

How's everything going over here???

Pangea speelde een paar lekkere deuntjes

Andy's was ons aangeraden voor Bill Feldman als de jazz club in Downtown Chicago. Hoewel de muziek pas om 17.00 uur zou gaan beginnen, gingen we toch eerder naar binnen. We begonnen namelijk wat om te vallen van de honger. In een volstrekt lege zaak werden we naar een tafeltje gebracht, waar we wat klassiek Amerikaans eten bestelden, wat overigens verder prima was. Tijdens het eten kwam onze serveerster enkele malen vragen "how' everything over here?", waarna ze ons verwachtingsvol aankeek en twee duimen omhoog stak. Wat een koddig gezicht!! Inmiddels begonnen de muzikanten van de groep Pangea rustig binnen te druppelen en zo rond 16.59 trok de laatste zijn jas uit. Na even overlegd te hebben wat ze vandaag eens zouden gaan spelen, begonnen ze diverse jazz nummers van Miles Davis te vertolken. Net na het begin van de set, kwam onze serveerster langs en vroeg "how' everything over here?", waarna ze ons verwachtingsvol aankeek en twee duimen omhoog stak. He, dat was een bekende actie, die vervolgens gedurende de hele eerste set van 50 minuten zo ongeveer 8 keer herhaald werd. Dit begon irritant te worden.

In de tweede set werd er zang aan het optreden toegevoegd

De muziek was overigens wel erg goed en het kijken naar de artiesten op het podium was ook een belevenis op zich, met name de bassist zat zo in de muziek, dat je bijna zou denken dat hij aan een vorm van autisme leed (wie weet.....). In de pauze kwam onze serveerster naar ons toe om te vragen "how' everything over here?", waarna ze ons verwachtingsvol aankeek en twee duimen omhoog stak. Aaaarrrgghhhhh........De tweede set begon om 18.00 uur en was een vervolg van de eerste, met als toevoeging dat er een volumineuze zangeres op het podium kwam om een paar moppies mee te zingen. Dat gaf toch wel wat extra's voor het optreden. Daarnaast begon ik ook te leren wanneer je in een jazz nummer moet klappen. Dat is als de saxofonist begint met zijn stuk, eindigt met zijn stuk (iedere keer) en aan het eind van het nummer. Pak ik toch weer even mee.

Tijdens deze tweede set kwam onze serveerster om de vijf minuten vragen "how' everything over here?", waarna ze ons verwachtingsvol aankeek en twee duimen omhoog stak. Daarmee was de maat vol en pakten we onze spullen op en verlieten Andy's. Een prima club en het een keer live meemaken van een optreden in een jazz club met zoveel historie als deze vind ik echt een grote aanrader en een hele leuke ervaring, maar met zul bedienend personeel werd ik op een gegeven moment wel erg afgeleid.

Lincoln Park

Bijzonder grappige winkels op Armitage

Naast Buck Town hadden we ook al diverse malen gehoord dat het winkelgebied rondom Lincoln Park (en dan met name de stukken van de straten Armitage en Halsted) aanraders waren. Zo ook weer vandaag, dus konden we het niet verder uitstellen: daar moesten we ook nog heen. Wederom een taxi ingedoken (tja, ze zijn hier ook wel erg goedkoop, en het metronet is hier echt veel minder goed ontwikkelt dan in New York) en binnen een paar minuten waren we er. De eerste winkel die we aandeden was een, hoe verrassend, Lululemon Atheletica. Bij binnenkomst werden we door een van de medewerkers begroet, die het zo leuk vind dat Ans een Boston pet en ik een Chicago pet op had. Wat is dat hier, dat was al nummer drie!!! Ook bij deze Lululemon was er iets van Ans haar gading, dus ook die verdween in de tas. De winkels hier zijn inderdaad bijzonder leuk te noemen. Een beetje meer "upscale"  dan het meeste in Bucktown, maar dat mag ik wel.

Ralph Lauren Rugby: weer eens wat anders en helemaal goed!

Na verloop van tijd vonden we de Ralph Lauren Rugby winkel. Had ik nog nooit gezien, dus moesten we toch even naar binnen. De contouren waren duidelijk van een Ralph Lauren winkel, ook hier heel veel donker hout dat de klok sloeg. Daar was het voor Ans liefde op het eerste gezicht met een vest dat ze zag hangen! We werden uitstekend door Jordan geholpen en naast het vest ging er ook een polo voor mij mee naar huis (weer eens wat anders dan die polo mannen op een paard). Zeker een aanrader om op je lijstje van winkels te zetten, wanneer je door de Lincoln Park buurt slentert. Inmiddels was het al over vier uur geworden en werden we wat hongerig. We konden in Lincoln Park iets gaan eten, maar we pakten liever het openbaar vervoe.....oh nee......de taxi, om naar 11 East Hubbart Street te gaan. Daar zou namelijk om vijf uur de eerste set van de live muziek in het door ons te bezoeken Jazz cafe beginnen en daar wilden we wel graag op tijd voor zijn! Dat lukte prima, want uieindelijk bleken we toch ook al een flink stuk de goede kant opgelopen te zijn, dus strak om half vijf stonden we voor de plaatse van bestemming: Andy's.

Bucktown en Wicker Park

Leuke buurten!

Een tip die we van Kelsey van de Segway toer hadden gekregen, was om ook eens een kijkje te gaan nemen in de wijken Buck Town en Wicker Park. En omdat we voor donderdag nog geen plannen hadden, besloten we om dat te gaan doen. Na Lou Mitchells verlaten te hebben vonden we snel een taxi en reden we naar het noord westen van Chicago. De taxi chauffeur bleek geen grote kenner van de omgeving te zijn, maar uiteindelijk wist hij toch de juiste plek te vinden. Omdat we deze keer geen wandeltochtje bij ons hadden, werd het dus ad hoc verkennen. Je zag gelijk dat dit een heel ander deel van de stad was. Vele malen rustiger dan we in Downtown Chicago gewend waren de afgelopen dagen. In een schoenenwinkel waar we als eerste naar binnen gingen, raakten we aan de praat met een van de verkopers die ons vertelde hoe we de verkenning het beste aan zouden kunnen pakken. Op zich niet zo moeilijk, we konden de schoenenzaak als uitvalsbasis gebruiken en vandaar de zes straten die op dat punt uitkwamen doorlopen. Net voordat we weg gingen, kregen we nog complimenten over onze petten, Boston en Chicago gaan kennelijk goed samen :-).

Italian Beef: niks voor mij!

Een van de eerste winkels die we tegen kwamen was een nieuw filiaal van Lululemon Athletica en daar kon Ans natuurlijk niet aan voorbijlopen. Een vest ging mee de tas in. Tevens kwamen we nog een geweldige winkel met kinderkleding tegen, met shirts van AC/ DC, Ramones en Poison. Ik wilde de knip al trekken voor een flinke voorraas, maar vervolgens bleken er alleen maar kleine maatjes te zijn. Potdomme!!! Gelukkig kon ik nog een leuk shirt vinden voor Jeroen van e Beastie Boys, maar daar bleef het ook bij. Erg jammer!!! Om te kopen was er voor mij niet veel, maar ik kon wel een ander ding van mijn lijstje wegstrepen: ik kon hier namelijk een broodje Italiaan Beef bestellen! Dus terwijl Ans me meewarig aankeek toen ik deze bij George's bestelde, ging ik er eens goed voor zitten, nam een flinke hap.....en kwam tot de conclusie dat ik dit niet lekker ging vinden. Er zat voor mijn gevoel een te weeïge smaak aan, ondanks het feit dat ik de "hete"  versie had genomen. Had ik toch beter een Chicago Hot Dog kunnen nemen, maar nu weet ik in ieder geval dat ik de Italian Beef aan mijn deur voorbij kan laten gaan.

Na ongeveer 3 uur in Bucktown rondgestruind te hebben, hadden we alles wel gezien. Het is inderdaad een heel ander deel van de stad, met een eigen ritme en een heel eigen sfeer. Voor een half dagje zeker een aanrader. Maar verwacht geen Brooklyn (ook een hippe en trendy wijk die tegen Manhattan wordt gehouden), want die statuur heeft het in ieder geval in mijn ogen zeker niet.

Lou Mitchells

Lou Mitchell voor een goed ontbijt

Na gisteravond een plannetje gemaakt te hebben over wat we vandaag (donderdag) zouden gaan doen, kwamen we ook nog langs een aardig feitje: Chicago is het begin van de beruchte Route 66. Nu blijkt dat aan het begin een van de eerste diners ligt, die nog steeds in de handen van de oorspronkelijke familie is. Het betreft Lou  Mitchells en het aangezien het op minder dan een kwartiertje lopen van het hotel ligt, konden we het niet maken om daar niet een keer te ontbijten. Helaas was het weer regenachtig, maar in de kast van het Allegro vonden we een paraplu die we mochten lenen, dus gewapend met een lichtblauw regenscherm gingen we op pad. We liepen er inderdaad eenvoudig heen (toch handig, zo een raster als blauwdruk voor je stad :-)) en bij binnenkomst complimenteerde de eigenaar ons met onze petten (Boston Red Sox en Chicago Cubs), hij vond dat een erg mooi stel. De Yankees pet had er niet gewaardeerd geworden, vond ik uit na enige vragen gesteld te hebben. Het ontbijt bij Lou Mitchells is erg klassiek Amerikaans. Ans nam boekweit pannenkoeken en ik een omelet. De serveerster zag er eerst super chagrijnig uit, maar gedurende het ontbijt werd ze steeds gezelliger. Dat betekende overigens niet dat ze erg goed luisterde, want ik had aangegeven bij de omelet geen hashbrowns of aardappelen te willen en wat denk je? Zat er toch een portie aardappelen bij. Wat is dat toch, denken ze dat we anders met honger weg zouden gaan? Ontbijt was overigens verder prima en het was een gezellige, drukke boel en om het mee te maken en weer meer inzicht in het doen en laten van de Chicagoans te krijgen was het weer een hele ervaring, maar om nou te zeggen dat ik nooit ergens een lekkerder ontbijt heb gegeten zou simpelweg een leugen zijn. Dan zou ik het ontbijt in Librije's hotel echt te kort doen :-).

Second City

De ingang naar Second City

Iets wat me door ongeveer iedereen in Chicago werd aangeraden om te doen: bezoek Second City, het mekka van de comedy en de bakermat van de carrières van veel komieken, waaronder Bill Murray, Dan Akroyd en John Belushi. Voor alle zekerheid had ik maar kaarten gereserveerd voor de voorstelling South Side of Heaven, hoewel ik eigenlijk dacht dat dat voor een doordeweekse woensdag dat niet nodig zou zijn. Maar dat had ik mis, want de hele zaal zat hutje mutje afgeladen. We hadden zo ongeveer de beste plaatsen van de zaal. Dat werd "at the rail" genoemd, de stoelen zijn net iets hoger waardoor je uitstekend zicht hebt en je hebt een richel voor je waar eten en drinken op gezet kan worden. Wel zo relaxed. Om acht uur begon de show, eerst met een intro waarin wat mensen in de zaal geïnterviewd werden en sound bytes daaruit worden later in de voorstelling gebruikt. Een van de beste stukken is wanneer een van de acteurs een douanier speelt, die door naar iemand te kijken een heel verhaal verteld over diegene. Mensen staan verstelt wat hij allemaal weet, maar de eerst persoon blijkt gegoogled te zijn (want zijn naam stond op de gastenlijst) en naast de tweede personen was de acteur voordat de show begon gaan zitten, maar dan verkleed met pet en bril. Dat was echt heel erg goed gedaan! Maar de hele show was erg goed. Daarbij moet ik wel eerlijk zeggen dat ik niet alle grappen helemaal begreep, maar dat kwam omdat ze heel erg Amerikaans waren of zelfs helemaal gericht op Chicago. Maar wat ook wel leuk was, was juist dat we sommige Chicago grappen wel begrepen, onder andere die over de ex-burgemeester Daley. Al met al een hele grappige ervaring om dit meegemaakt te hebben, zeker om de sfeer van Chicago en de Chigacoans verder te leren kennen!

Kamehachi

Een goede keus: het "complete diner" in Kamehachi

Maar voordat we eens lekker gingen lachen, moest er natuurlijk gegeten worden. We lieten ons naar Wells Street brengen, waarbij we al een "show voor de show"  kregen, doordat we een taxi chauffeur hadden, die wat agressief reed. Toen een collega hem daarop aansprak en vroeg waarom hij dat deed, was zijn snedige antwoord "Because you crazy, stupid ass!!!". En ja, het klopt dat onze chauffeur geen oorspronkelijke inwoner van de USA was :-). Ans had gisteren een leuk Japans restaurant gezien (we hadden al Indiaas en Thais gehad, dus waarom niet), dus om half zeven gingen we naar binnen bij Kamehachi in Old Town. Eerste wat opviel: drie Japanse heren die sushi aan het maken waren, dat gaf vertrouwen. De bediening was bijzonder attent en nadat ik aangegeven had dat we naar een show moesten die om acht uur begon, werd daar steeds rekening meer gehouden. We namen een sushi als voorgerecht, als hoofdgerecht nam Ans een noodle gerecht en ik ging voor het "complete diner", dat uit oa miso, tempuri, teryaki en california roll bestond. Het was allemaal prima en als je in Old Town bent, dan is het een absolute aanrader. Het is welliswaar geen Ki Sushi uit Brooklyn, maar het is echt een goed alternatief in Chicago, ook voor een zeer redelijke prijs. Highly recommended!!

Field Museum

Samen met Sue op de foto

Bij het opstaan op woensdag zagen we letterlijk en figuurlijk al een bui aankomen. De hemel zat dichtgetrokken en er was geen blauw plekje te bekennen. Het regende en het zag er niet naar uit dat het op korte termijn ging stoppen. Geen paniek, want we hadden toch al besloten om vandaag naar het Field Museum te gaan. Daar staat onder andere het meest complete skelet van een T-Rex met de mooie naam Sue opgesteld en die wilde we wel eens zien. Het Field Museum ligt tegenover Soldier Field (het stadoin van de Chicago Bears) en het is echt groot. Je kunt er een dag in struinen en nog niet alles gezien hebben. Om onzelf ook nog wat "verwerkingstijd" te gunnen gingen we naar Sue (inclusief bijbehorende 3D film), de tijdelijke exposities "Whales" en "Chocolate", de "Bugs Life" attractie en de Egyptische afdeling, plus nog wat kleinere kamers (Ans kon het niet laten om langs de juwelen kamer te lopen :-)). Met een lichte lunch bij de Corner Bakery, waren we zo maar van 10.15 tot 15.00 uur onder de pannen. We dachten er nog aan om daarna naar het Adler Planetarium te gaan, maar aangezien we a) dan een flink stuk door de regen en wind moesten lopen (waardoor ik ook maar geen Chicago Hot Dog nam voor de tweede keer in mijn leven, die had weggewaaid...) en b) het Planetarium al om 16.00 uur dicht ging, besloten we dat niet te doen. We gingen terug naar het Allegro, om ons op te maken voor een avondje lachen, want straks gaan we naar Second City, de comedy club van Chicago!

Intelligensia Coffee

Baarden maken je slim, denk ik....

Toen we gisteren na onze wnadelingen terug liepen naar het hotel hadden we trek in koffie. Ik zag de Starbucks al opduiken en had mijn zinnen op een Vanilla Latte gezet, maar Ans had andere gedachten. Die wilde namelijk koffie halen bij Intelligentsia Coffee. Schoorvoetend ging ik mee, want voor je vrouw heb je natuurlijk alles over. De zaak was wel leuk, met name het feit dat de koffie op een bepaald soort apparaat gezet werd, inclusief het opschenken op filter zag er wel leuk uit. Wat mij echter ook opviel was dat van de vijf jongens die de koffie zetten, er vier allemaal erg op elkaar leken, inclusief vieze, onverzorgde baarden (de vijfde was een homofiele Afro American, die zijn haar mooi blond had laten maken). Ik haak dan al snel af. En de discussies die ik hoorde gingen grotendeels ook over de zin van het leven en welke plek koffie daar dan in kon spelen. Dan haak ik nog sneller af. Hoewel de koffie best goed was, was het geen Starbucks en vind ik die 10 keer lekkerder. Ans was echter helemaal met haar hoofd in de wolken, want dit was tenminste echte goede en lekkere koffie en niet dat prutje van Starbucks. Ik hoor hier in ieder geval een groot verschil van mening. Zo lang we in Chicago zijn en in de buurt van ons hotel koffie willen halen, denk ik dat het kan gaan gebeuren dat we twee keer in de rij moeten gaan staan om allebei ons bakkie troost te gaan halen, want ik ga het in ieder geval niet meer doen bij de jongens van intelligentsia Coffee, daarvoor heb ik denk ik niet het juiste IQ bereikt, een harde constatering, maar je kunt er maar beter eerlijk in zijn en er niet omheen draaien, anders kom je van een koude kermis thuis :-)....

Charlie Trotter's

De fazant was erg, erg goed!

Na onszelf opgefrist te hebben en onze nette kleren uit de kast gehaald te hebben, was het tijd voor ons bezoek aan Charlie Trotter's, een twee sterren Michelin restaurant in Chicago. Om kwart over acht waren we aanwezig en konden we plaats nemen. Ook hier bleek weer dat privacy niet het grootste goed is in de USA, want zelfs hier zaten we redelijk dicht op andere mensen die hier aan het dineren waren. Ik vond de seating wel wat weg hebben van hoe het nu bij Ron Blaauw is, een op de bank en een op een stoel. Na een blik op de kaart besloot Ans voor het vegetarisch menu en ik voor het grand menu. Dat Ans daarbij het wijn arrangement nam was niet zo raar, maar voor het eerst in mijn leven kreeg ik in een restaurant een non alcoholisch dranken arrangement aangeboden. Dat vond ik een bijzondere vinding dus die kon ik niet aan me voorbij laten gaan. De meeste dranken waren heerlijk en vulden de gerechten ook echt mooi aan (zoals de drank met Jalapeno pepers). Alleen de Chai thee met grapefruit ging na twee slokjes terug. Maar voor de rest: ge-wel-dig.

Twee voorbeelden van het dranken arrangement

Laat ik verder met de negatieve zaken beginnen. In Nederland ben ik gewend voor het menu start enkele amuses te krijgen. Ja, dat is hier jammer, want daar doet men niet aan. En het brood dat we geserveerd kregen, kreeg je ook echt geserveerd, hoewel en een bak met vele soorten broodjes was, werd het niet gevraagd, maar kreeg je iets op je bordje gelegd. Dat vond ik wel echt een beetje slecht. Maar daar bleef het ook bij. De rest van het diner was bijzonder goed! Hoewel de eerste gang mij net iets te koud was, ging het daarna alleen maar berg op, met als hoogtepunten de fazant en het rundvlees dat 72 uur gegaard was. De bediening was wel ok, maar ook daar ben ik denk ik inmiddels (te?) verwend in. Een sommelier die alleen een fles omhoog houdt en dan het etiket opdreunt en zegt dat het echt een goede wijn is, daar raak ik niet meer zo van onder de indruk als je Simon Veltman gewend bent. Verder hebben we nog erg kunnen lachen om een wat oudere heer, die net een paar glazen teveel op had en diverse malen luidruchtig om een extra glas port vroeg en een jongeman die een dame mee had genomen om haar ervan te overtuigen dat hij echt de enige echte ware voor haar was, maar daar was zijn tafelgenote nog niet echt van overtuigd, ondanks de felle en vele pogingen die hij deed :-). Dat we uiteindelijk maar 3,5 uur aan tafel hebben gezeten (dat is eigenlijk voor ons een korte zit), omdat we de tweede seating hadden vonden we deze keer niet erg, want de vermoeidheid van het vele lopen en het doen van vele activiteiten was er een klein beetje ingeslopen, dus toen we om 12.15 weer terug waren in het Allegro vielen we allebei als een blok in slaap.

Hancock Tower

Prachtig beeld van Chicago

Na het verlaten van Lou Malnati zagen we dat we dicht bij de Hancock Tower waren. Met een minuut of tien waren we bij de ingang van de lift naar de Hancock Signature Lounge die op de 96ste verdieping gevestigd is. waar zaterdag ongeveer een rij van meer dan 100 mensen stond, stonden er nu om prcies te zijn.....nul. We konden gewoon de lift aanroepen, instappen en binnen twee minuten stonden we op de bovenste verdieping. En wat een geweldig uitzicht gaf dat wel niet, de hele bar is rondom van grote ramen voorzien, zodat je alle delen van Chicago in het oog hebt. Helaas was er een klein beetje mist, maar de stad in zijn geheel was prima te zien. Het mooiste beeld bleek overigens nog in de dames toiletten ze zijn, waar geheel glazen muren waren (en waar Ans ook deze foto genomen heeft). Heel erg lang zijn we echter niet in de Signature Lounge gebleven. Bij het uitstappen van de lift merkte ik al dat Ans een beetje stil viel en hoe dichter we bij de ramen kwamen, hoe stiller ze werd. Toen we bij het raam gingen zitten en ze haar stoel een stuk naar achteren schoof, wist ik al hoe laat het was: de hoogtevrees had net even teveel vorm aangenomen. Dus na een kort bezoek van een paar minuten en het uitzicht in ons opgenomen te hebben, vertrokken we weer uit de Signature Lounge (wat ons overigens een cola van 13 dollar scheelde, end aardoor de hele ervaring ons dus geen cent gekost had, wel even anders dan als je kaartjes voor het observatory deck neemt, dat ook nog eens lager in de toren ligt :-)), liepen regelrecht de lift in en een minuut later waren we weer 96 verdiepingen lager en met beide beentjes op de grond.  En ook dat was eigenlijk wel een fijn gevoel! Ik denk dat we het uitzicht van de bovenste verdieping van de Sears Tower maar laten voor wat het is :-).

Lou Malnati's

De traditonal chicago deep pan pizza van Lou!

Bij het stukje stad net onder de Gold Coast werd in ons gidsje aangegeven dat je daar uitstekend kunt eten. Omdat we woensdagavond pas om half negen aan tafel zouden schuiven, hadden we wel wat trek gekregen. Waar heen te gaan? Nou, dat bleek best eenvoudig, want vlak voor onze neus dook Lou Malnati's Pizzaria op! Dat was volgens ons gids van gisteren samen met Pizzaria Uno de beste Pizzaria van Chicago (Lou was ooit samen met iemand ander de oprichter van Uno, maar op een gegeven moment ging men ieder zijns weegs) en staat bekend als de bedenker van de Original Deep Pan Pizza. En die stond op het culinaire to do lijstje :-). Dus wij snel naar binnen, waar we leuk intvangen werden. De keus was snel gemaakt, we gingen voor de Traditional Chicago Deep Pan Pizza. Dat ging wel een half uurtje duren om te bereiden, maar dat hadden we er wel voor over. We bestelden overigens de "kleine"  variant, die voor twee personen geschikt moest zijn en aangezien Ans alleen een hapje wilde, moest dat genoeg zijn. Na strak 30 minuten werd de pizza geserveerd en dat zag er prima uit. Er zat wel erg veel wordt op, maar ja, dat was ook de traditie :-). Ans haalde de worst eraf en nam een klein stukje, en nog een klein stukje en uiteindelijk at ze ook de helft van de pizza op. Dat was ook niet zo raar, want hij was heerlijk! Echt een lekkere knapperige dikke bodem, met lekkere kaas, prima tomaten saus en een heerlijk worstje. Inderdaad een Chicago classic en zeker hier waar het uitgevonden is een aanrader om je een keer te buiten te gaan!!

Gold Coast

Op e Gold Coast staan echt gigantische panden!

Aan Old Town grenst een ander gebied van Chicago waar wij nog graag kennis mee wilde maken: het rijk van de gevulden der aarde, Gold Coast, het duurste gedeelte van Chicago als je kijkt naar huur- en verkoop prijzen van huizen en appartementen. Zo zagen we dat een 2 kamer appartement hier qua huur on kleine 4.000 dollar per maand op moet brengen, maar dan heb je wel een eigen badkamer erbij, dat is toch niet niks!! Op de Gold Coast staan veel panden die door beroemde architecten zijn ontworpen en waar beroemde personen wonen cq gewoond hebben. Zo heeft de aartsbisschop van Chicago er ook een optrekje, met de grootste tuin van de buurt (je ziet, het mag wat kosten voor de parochianen :-)). Ook deze wandeling gaf ons een uitstekende indruk van de buurt en de huizen zijn echt magnifiek, maar het gaf mij ook een "Buitenveldert gevoel". Natuurlijk niet vwb de huizen, dat is dag en nacht, maar ook hier kon je bijna een kogel afschieten op straat zonder dat je kans had om iemand te raken, want het was echt verschrikkelijk rustig. Aan het eind van de wandeling kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht, waar we bij een Walgreens een paar flessen sunblocker kochten (die van ons waren in Italie opgegaan) en waarna we iets verderop een ontdekking deden!!!

Halloween

Pompoenen in overschot!

Wat in Old Town nog een keer extra opviel, was dat men hier in de VS al heel erg bezig is mt 31 oktober: Halloween! De winkels zijn afgeladen met verkleedspullen, oranje snoepgoed en je struikelt bijna over all pompoenen die je hier tegen komt. Maar ook de huizen zijn al versierd, zowel aan de binnenkant als ook aan de buitenkant. Voor sommige betekent dat, dat er een pompoen buiten hangt, maar anderen hebben er echt een heel werk van gemaakt, met spoken, kraaien, vleermuizen en spinrag. Natuurlijk grappig om te zien, maar ik vraag me wel af hoe sommige van die zaken zich de komende dagen gaan houden, omdat er veel wind en regen voorspelt wordt. Ik hoop uiteraard dat dat lekker weg blijft (in ieder geval tot na vrijdag :-)), maar ik vermoed dat een aantal families voordat het 31 oktober is, nog wel een keertje aan de gang mogen om de boel buiten te gaan versieren! Ach, het houdt je van de straat :-).

Old Town

Gezond en best lekker (ook de nucleair gekleurd drankje)

Een verrassing! Nou ja, half dan. Hoewel ik om 5.30 uur alweer klaar wakker was, sliep Ans een stuk in de dag en werd pas om 8.15 uur wakker. Dat is nog eens andere koek. Het kamermeisje was het ook niet gewend, want die begin al op de deur te tikken, maar we verzochten haar vriendelijk edoch dringend eerst maar wat andere kamers schoon te gaan maken. Tijdens ons loopje gisteren naar Bombay Spice hadden we een tentje gezien, genaamd de Protein Bar, die "gezonde ontbijten" serveerde. Omdat Ans direct triggered op "gezond" en "organisch" gingen we vandaag daar ons ontbijt gebruiken. De Protein Bar had de mooiste namen voor de gerechten en dranken en het was ook best goed, een granola voor mij en een havermoutpap voor Ans. En ook de Hi-5, een erg giftig gekleurd drankje was erg verfrissend, ook na het toch wel stevige ontbijt. Na het ontbijt stapten we de taxi in en die bracht ons naar onze plaat van bestemming voor onze eerste wandeling, Old Town. Gelukkig hadden we een bijzonder onbeschofte taxi chauffeur, die lekker bleef zitten bellen, ook terwijl wij hem wat vragen stelde en ons aan de verkeerde kant van Wells Street afzette. Nou ja, het gevolg is dat je dan uiteindelijk toch nog wel een coole 15 cent fooi krijgt. Eikel!!!

Old Town is ok!

Na even wat geïmproviseerd te hebben, kwamen we uiteindelijk bij het startpunt van onze wandeling. We liepen eerst door Wells Street, waar de meeste boetieks, verschillende soorten restaurants en koffie tentje  en ambachtelijke winkels waren. Wel leuk om ook die kant te zien, in plaats van alle Macy's, Bloomingdales, Nordstorms, Saks etc etc. En hoewel we erover nadachten om een schilderij te kopen in een galerie die ermee ging stoppen, kwam het uiteindelijk niet tot een koop. Uiteraard hier wel nog voor Ans, die handschoenen en sokken voor het hardlopen kocht. Onze wandeling leidde ons verder door bijzonder mooie en rustieke straatjes, met allerlei verschillende soorten huizen, zowel van hout als van steen, waarvan velen al in de Halloween stemming aan het komen waren (waarover later meer). Op de helft van onze wandeling kwamen we Delightful Pastries tegen, waar het tijd was voor "koffie met een punt" en ik ook Daan op zijn eigen telefoon belde. Dat had wat voeten in de aarde, maar uiteindelijk kreeg ik hem aan de lijn en hoewel hij het erg naar zijn zin had, moest hij toch even zijn beklacht doen over het feit dat hij niet met Hinkje, Jeroen en Yinte naar Spy Kids was gegaan maar naar Bennie Stout. Ach ja, kleinigheidjes hou je altijd :-). Na deze tussenstop vervolgden we onze weg door Old Town, met bijzonder fraaie aanblikken op de huizen, soms bijzonder goed onderhouden, soms tegen verval aan, maar wel allemaal vol karakter. Na zelfs nog de grootste boeddhistische tempel van Chicago kort aangedaan te hebben (helaas waren de Zen meditatie momenten al voorbij voor de dinsdag...),  kwamen we aan het eind van onze wandeling. Een erg relaxed stuk van Chicago, een mooie afwisseling van de Magnificent Mile of The Loop. Ik vond het wel wat weg hebben van Greenwich Village in New York. Uiteraard anders, maar qua sfeer leek het er wel op, vond ik. Zeker een aanrader om even een heel ander Chicago te kunnen zien. Woensdga komen we nog even terug, omdat we dan een voorstelling in Second City, dat hier gevestigd is, bezoeken.

Bombay Spice

De Biranyi was een goede keus, leuke vorm ook

De keus om te gaan dineren viel deze avond op Bombay Spice. Ik had even in de buurt gezocht naar een leuk Indiaas restaurant en via yelp.com kwam ik hier terecht. Menu zag er wel goed uit en het was 10 minuten lopen van ons hotel. Bij binnenkomst viel me echter wel direct iets op: er was geen Indiër te bekennen hier!!!! De zaak zelf zag er mooi uit, hip en trendy. De opstelling was bijzonder Amerikaans, waar ik weer even aan moest wennen: de tafel stonden op ongeveer 10 centimeter van elkaar af, zodat je goed met de conversatie van je buren mee kon luisteren :-). Overigens zag ik ook een andere Amerikaanse gewoonte, namelijk dat veel mensen hun restanten van het diner in een doggy bag mee namen naar huis, dat vertelde ook al iets over de omvang van de porties die geserveerd werden. Ans nam een Bombay cocktail om de avond mee te beginnen en ik deed mee met een avontuurlijke San Pellegrino. Als voorgerecht hadden we de Chicken Tikka, een papadum en een Indiaase Humus, terwijl ik als hoofdgerecht de biryani nam en Ans een eigen gerecht samenstelde, waar ze uiteindelijk wat teveel linzen in had gedaan en wat te weinig andere groenten. Maar al met al een prima maaltijd en ik verbaasde mij deze keer weer over de prijs. Ik wil niet steeds schrijven "....en dat is niet te duur", maar uiteindelijk betaalde ik 60 dollar voor het geheel, terwijl de cocktail van Ans al 15 dollar was. Ergo, voor 45 dollar = 33,75 Euro waren we klaar.  En dat was niet te duur....

Mijn eerste aankopen

Een bijzonder merk.....

Eigenlijk klopt deze naam van de blogpost niet, want mijn eerste aankoop deze vakantie deed ik bij Wrigley Field, waar ik in de lange traditie die ik aan het opbouwen ben een pet van de Chicago Cubs kocht (het daar spelende honkbal teams dus). Maar bij Macy's vonden we toch een paar leuke andere dingen. Ans vond er een nieuwe vriend, namelijk Karl Lagerveld, van wie ze een mooie jurkje kocht. Ze zag ook nog een bijzonder leuk jasje, maar door het merk dat erop stond, besloot ze deze toch maar even te laten liggen, omdat het in Nederland voor net iets teveel hilariteit zou zorgen :-). Mijn kooplust werd deze keer bevredigd door een Chicago Polo van Ralph Lauren en een trui van hetzelfde merk die in de uitverkoop was. En toen de vriendelijke meneer achter de kassa ook nog een visitors pass voor me ging halen, zodat we nog ene keer extra 10% korting kregen, toen kon ik dat natuurlijk niet meer laten liggen. Ik zeg: het is niet veel, maar uit een goed hart!!

Culinair Chicago

Popcorn van Garrett, een Chicago traditie

Tijdens de wandeling met Bill Feldman, kwamen we te spreken over restaurants en eten in Chicago. Ik vroeg hem of er nu typische zaken waren die je absoluut gegeten moest hebben in Chicago en waar nu de echt goede restaurants zaten. Die laatste vraag was wat moeilijk te beantwoorden, want het hangt natuurlijk erg van je smaak en budget af wat je "echt goed" vindt. Bill kwam niet heel veel verder dan wat leuke steakhouses, maar dat was het wel zo een beetje. Op het gebied van de plaatselijke delicatessen was hij wat meer uitgesproken. Er waren dier dingen die je gegeten moet hebben als je in Chicago bent: 1) de Chicago Hot Dog (de enige echte goede zijn te herkennen aan het V teken dat op de gevels staat bij de verkopers), dus absoluut zonder ketchup, 2) een Italian Beef Sandwich, bij grote voorkeur gekocht bij Al's Beef, 3) Italian Deep Pan Pizza, met veel wordt en 4) Caramel en/of Kaas popcorn (of gemengd) van Garret. Nummer 1 hebben we al gehad (maar ik lust er nog wel 1), 2 en 3 moeten nog volgen. Toevalligerwijs kwamen we na ons bezoek aan Macy's langs Garrett en ik kan je verzekeren, dat ruik je!! En ja, dan kunnen we zo een tip natuurlijk niet in de wind slaan en kochten we de kleinste zak, die overigens dan wel weer het formaat van een extra large in Nederland heeft. En ik moet zeggen: best lekker!!! Het zal voor mij de paprika chips niet vervangen als favoriete knabbel, maar inderdaad wel iets om geproefd te moeten hebben en waar ik me voor van kan stellen dat mensen er wel een bepaalde "verslaving" aan over kunnen houden. Nu maar eens kijken of we 2 en 3 ook nog kunnen vinden.

Lunch in de Walnutt Room

American Classis: cheesburger and fries

Op aanrader van Bill Feldman gingen we lunchen op de 7de verdieping van Macy's. Daar zit The Walnutt Room, waar je, in tegenstelling tot de rest van de etage, aan tafel kunt gaan zitten en bediend wordt. Blijkt toch een wat vaag concept te zijn in Chicago, waar food courts en fast food restaurants de lunch regeren. De Walnutt Room is een hele grote zaal, die je het gevoel geeft dat je jaren terug in de tijd gegooid wordt. Het heeft hoogpollig tapijt, maar net wel op een aantal cruciale plekken versleten. Alles is klassieker dan klassiek, zo ook het eten. Op de kaart voornamelijk Amerikaanse klassiekers, waardoor Ans het ging stellen met crab cakes en ik koos voor de cheeseburger (tja, het is geen Hooters, maar het kon er net mee door, en er was ook nog gratis wifi :-)). Die was overigens opperbest gebakken, maar wat toch wel het belangrijkste was: na een uur of vier gelopen te hebben, was het een hele mooie plek om de beentjes en specifiek de voetjes en kleine teentjes rust te geven. Ze krijgen het de komende dagen namelijk nog zwaar genoeg te verduren! Ondanks dat de ober nog even flink bleef aandringen op het nemen van een dessert hielden we voet bij stuk om daar niet in mee te gaan. We zaten namelijk beiden redelijk vol en zo lekker was het eten nu ook weer niet geweest. Dus na de rekening gevraagd te hebben en toch weer en coole 30 dollar afgerekend te moeten hebben (ik blijf verrast door de bizar lage prijzen voor eten hier in Chicago) pakten we onze tassen weer op en gingen we er vandoor. Hoewel we eigenlijk direct naar buiten zouden gaan, bleek de aantrekkingskracht van Macy's toch iets groter dan verwacht en konden we het toch niet laten om de winkel nog even verder te gaan verkennen.

Chicago Greeter

Ans en onze gids, Bill Feldman

Maandag 10.00 uur was het tijdstip dat we met de Chicago Greeter hadden afgesproken. Het "Greeter"  programma gaat erom dat inwoners uit Chicago een toerist bij de hand nemen en hem/ haar een stukje van de stad laten zien, bij voorkeur uitgelijnd op wat de gast wil weten en waar de gids veel van weet. en dat kost om precies te zijn.....nul Euro en je krijgt er nog een dagkaart voor het openbaar vervoer bij ook! Wow, als dat geen service is!!! Onze Greeter was Bill Feldman, een gepensioneerde accountant die na 16 jaar bij PWC gewerkt te hebben net voor zijn pensionering op staande voet ontslagen was, omdat het economisch tegen zat. Hij kon er zelf niet echt mee zitten, want zo werkt het nu eenmaal in de USA, vertelde hij. Na een kort kennismakingsgesprek, vertrokken en gingen we voor het eerst met de L, dat is de metro die bovengronds over Chicago rijdt. Een leuke ervaring, want het zorgt ervoor dat je weer eens een heel ander perspectief krijgt over de stad. Het blijft overigens best bijzonder dat de metro zo laag over de stad rijdt, maar als troost: hij is in 100 jaar pas vijf keer ontspoort :-).

Samen bij Wrigley Field

Na eerst een bezoek gebracht te hebben aan de oudste jazz club van Chicago, The Green Mill, die helaas nog dicht was (om 10.30 slapen alle jazz muzikanten ook nog, denk ik zo maar....), vertrokken we naar Wrigley Ville. Dat is de omgeving om het op een na oudste honkbal stadion waar een MLB club speelt, heen. Als fan is dat natuurlijk leuk om te zien, en Bill kon er mooie verhalen over vertellen. Wat echt heel bijzonder was om te zien, was dat het stadion echt middenin een woonwijk ligt. Dat heeft een aantal bewoners van huizen naast het stadion er zover toe gekregen dat ze op hun dak kleine tribunes hebben laten bouwen, waar je ook een kaartje voor kunt kopen om een wedstrijd te zien, in plaats van een kaartje aan de poort zelf. Als dat geen Amerikaans ondernemerschap is!! Na het kopen van een Cubs cap liepen we richting de bushalte, maar aangezien die er niet aankwam konden we rustig halte voor halte de buurt nog verder verkennen. Toen de bus eraan kwam zaten we natuurlijk tussen twee haltes in, maar een klein sprintje zorgde ervoor dat we toch nog mee konden. De bus bracht ons naar Lincoln Park, waar we even de plaatselijke hortus botanicus bekeken en een kort loopje door de dierentuin deden. Maar ik word altijd erg treurig van dierentuinen, dus ik was blij dat we hier weer uit waren (wel gratis overigens, dat moesten ze Artis eens uit gaan leggen). Via deze weg kwamen we weer bij Old Town uit, een stuk van de stad, dat anders is dan alle anderen. Hier geen wolkenkrabbers, maar gebouwen van maximaal twee verdiepingen, ik kreeg er een heel erg Boston gevoel van, waar de meeste straten er juist zo uit zien.

Tribunes op de daken!

Na een tijdje wandelen en huizen bekijken, kwamen we in het hart van Old Town aan, waar een belangrijke plek weg is gelegd voor Second City, de broedplaats van veel komisch talent. Aangezien we hier voor woensdag kaarten voor hebben, besloten we dit onderdeel dan verder te gaan verkennen. Inmiddels waren we 3,5 uur onderweg en werd het tijd om de wandeling af te gaan sluiten. In Old Town vonden we een bushalte en met een klein kwartier waren we weer heel dicht bij ons hotel. Bill bracht ons nog even terug naar Macy's waar hij aanraadde om de lunch te gaan gebruiken in de Wallnut Room, alvorens met een ferme handdruk afscheid van ons te nemen. Het was een geweldige ervaring om weer iemand met zo veel liefde maar zo anders dan bij de Chicago Architecture Foundation over de stad te horen vertellen. En dat voor nul dollar. Ik begrijp niet hoe het kan, maar ik profiteer er maar wel van, want ook een tip mocht door Bill niet aangenomen worden. Een echte aanrader voor iedereen die naar Chicago gaat, met daarbij ook gelijk de opmerking: zorg ervoor dat je het vroeg in de reis doet, dan haal je er maximaal voordeel uit.

Magnificent Mile deel 2 en Millennium Park by night

Millennium Park by night

Na ons "overweldigende"  bezoek aan Navy Pier, waren we toch weer in de buurt van de Magnificent Mile en besloten we daarom deze wijk maar af te maken, zodat we ons in de rest van de week op andere delen van de stad konden concentreren. Na een lunch bij weer een enigszins tegenvallende Thai te hebben gebruikt (waarschijnlijk bestellen we steeds het verkeerde.....), moest Ans nog even langs bij Lululemon Athletics voor een hardloop broek. Voor Daan en Jeroen kochten we wat kleding (Captain America en Chicago Bears shirts voor Daan en een GAP verst voor Jeroen). Bij Macy's vonden we het keramieke horloge van Skagen wat Ans in een vorige versie kapot had laten vallen, en als vervanger kochten we daarom een zwarte variant. Dat bleek nog een heel gedoe, want de twee schakels die eruit moesten worden gehaald om hem mooi te laten passen, bleken taaie rakkers te zijn, en het duurde uiteindelijk meer dan 20 minuten voordat dat geregeld was :-(. Maar daarna was Ans wel erg blij met deze aanwinst.

De stad, deels gezien in "the bean"

De goede lezer heeft overigens in de gaten dat ik nog NIKS gekocht heb. Ook bij de Apple winkel, waar je deze keer gewoon naar binnen mocht lopen, was het geen prijs. De iPhone 4S was uitverkocht, daar deed het feit dat er de hele winkel door personeel met doosjes heen en weer rende om die aan mensen te geven en dat er boven nog een paar honderd op een stapel lagen niets aan af.... Inmiddels was het zes uur geworden en anders dan in New York beginnen dan de winkels hier gewoon dicht te gaan? Wat?? Ja, echt!!!! Op het moment dat dat gebeurde trad de duisternis ook en en waren we net dichtbij Millennium Park, waarvan ook was aangegeven dat het een bijzondere ervaring is om te zien als de lichten aan gaan. Dus niet getreuzeld, wij daarheen. En ik moet zeggen, het zag er inderdaad wel indrukwekkend uit. De grote zuilen met foto's van burgers van Chicago eruit die je nat spugen (met water uiteraard) komen dan veel veel beter uit de verf. En ook het open lucht muziek theater ziet er dan bijna buitenaards uit. Maar wat ik zelf het mooist vind, was de "bean", een gepolijst kunstvoorwerp in de vorm van een boon, die verder geen enkele toegevoegde waarde heeft, maar die wel heel erg mooi de omgeving reflecteert, zodat je de gehele omgeving inclusief wolkenkrabbers in het voorwerp kan zien. Een plaats waar erg veel foto's gemaakt worden, maar deze die Ans heeft gemaakt mag er toch zeker wel zijn, omdat echter gebouwen en weerspiegeling in de bean in elkaar over lopen. Mooi shot!!! Na ons bezoek aan het park gingen we terug naar het hotel, aten daar een hapje (niet slecht, maar verder het beschrijven niet waard), keken de Bears wedstrijd (appeltje eitje overwinning) en daarna was het tijd om de moeie beentjes de broodnodige rust te geven. Morgen staat er immers een serieuze wandeling met onze Chicago Greeter, Bill Feldman, op het programma en dat zal de nodige kilometers wandelen tot gevolg hebben.

Navy Pier

Nee, de navy pier was het niet voor ons

Nadat we de Chicago Tribune hadden verlaten en ons eerste bakkie Starbuck soldaat te hebben gemaakt, stond op het programa om naar de Navy Pier te gaan. Nu hadden we daar wat gemengde gevoelens over, want wat we in deboeken haden gelezen sprak niet direct tot de verbeelding, anderzijds hoorden we van vele dat je het minstens een keer in je leven gezien moest hebben. Na een wandeling van een kwartiertje arriveerden we en zagen we als eerste dat het redelijk leeg was, zelfs op zondag. Het grootste deel van de attracties e.d. was gesloten, in verband met het seizoen dat afgelopen was. Het leukste was om een keer een locatie van Margaritaville van Jimmy Buffet te zien, maar als dat het hoogtepunt is, dan weet je het wel. Ondanks dat we toch nog een half uurtje door de Navy Pier struinden heb ik maar een advies: ga hier niet heen. In ieder geval niet als het seizoen afgelopen is, want dan is er bijna geen zak te doen, maar wat ik zag en wat niet open was, dat sprak ook niet tot de verbeelding.

Chicago Architecture Foundation

Willis of Sears, het blijft de hoogste van de USA

Na een wat onrustige nacht (deze keer was ik om half drie wakker en duurde het een half uur voor ik de slaap weer te pakken had) en een ongebruikelijk ontbijt (ik had pannenkoeken met ananas en walnoot) werd het tijd om weer op pad te gaan. En waar zit je dan niet op te wachten? juist ja, regen!! Dat is wel een echte spelbreker, zeker als je op een open boot wilt gaan zitten. Maar we lieten ons niet kisten, een taxi bracht naar Wacker Street, waar Chicago's First Lady, het vlaggenschip van Chicago Architecture Foundation al op ons lag te wachten. En alsof het lot ermee speelde, op het moment dat we aan boord gingen, vielen de laatste druppels waarna het kurkdroog werd en zelfs de zon begon te schijnen. Ik kan alleen maar zeggen: gerechtigheid! Na de stoeltjes drooggemaakt te hebben, ging onze gids (een dame op leeftijd) helaas los. Alle gidsen van Chicago Architecture Foundation zijn vrijwilligers die uit passie voor hun stad hun verhaal komen vertellen. En dat merk je: geen standaard verhaal wat afgedraaid wordt, maar je kon gewoon zien dat ze alle verhalen  bijna doorleeft had.

De Marina Towers lijken op maiskolfen

Tijdens de tour kwamen heel veel bekende en minder bekende gebouwen langs. Uiteraard zagen we de Willis/ Sears Tower, nog steeds grootste wolkenkrabber in de Verenigde Staten en nummer 3 op de wereld. Ook de Hancock Tower kwam even langs, maar zagen we niet echt van dichtbij, maar we weten inmiddels wel waarom er gigantische X'en op het gebouw staan (helpt om meer weerstand tegen de wind te hebben). En weten we dat Merchandise Market, met een oppervlaktev an twee straatblokken veel meer inhoud heeft dan de grootste wolkenbragger. Een persoonlijke favoriet van mij waren de Marina Towers, die heel erg op maiskolven leken, en dan met name ook het contrast met het voormalige IBM gebouwn wat er naast staat, juist zo strak en zonder frutsels mogelijk (Mies van der Rohe in optima forma). En wat we allemaal moesten leren: dat was de naam van de favoriete rchitect van onze gids, te weten Harry Weese, de man die voornamelijk met de driehoek als vorm werkte! Dus ik heb er nog wat van opgestoken ook!. Na een kleine twee uur kwam het schip weer op de plaats van oorsprong en werden we voor onze aandacht bedankt, en kregen we nog de tip dat het vandaag er veel plekken gratis bekeken mochten worden en zo ook het gebouw van de Chicago Tribune in het algemeen en de kamer van Kolonel Robert McCormick (de oorspronkelijke uitgever) in het bijzonder. Omdat we er toch op een steenworp afstand vanaf waren, konden we het niet laten om daar ook even naartoe te gaan. Kan niet anders zeggen dan dat het een bijzonder mooi gebouw was en als je het een keer van binnen mag zien, dan voegt dat toch wel weer erg toe. Wederom een toer die dus zeer de moeite waard was en voor iedereen die Chicago voor de eerste keer bezoekt en echte aanrader, want waar krijg je zoveel informatie en enthousiasme in twee uur? Dat is niet op veel plekken!!!

Chicago Blackhawks - Boston Bruins

Michael Jordan is nog steeds de grote held!

Om kwart of zes stapte ik in een taxi om naar het United Center te rijden, de thuishaven van de Chicago Bulls en de Chicago Blackhawks. De weg ernaartoe was deels bekend, want dat was wat we vanmorgen verkeerd waren gelopen :-). Een kwartiertje later was ik al op de plaats van bestemming en zag ik de hele omgeving rood en wit kleuren. Dat doet mijn Ajax hart natuurlijk goed (hoewel onze fiere knapen eerder die dag 2-2 hadden gespeeld tegen het altijd lastige AZ), maar het zijn ook de kleuren van de Blackhawks. Het was leuk om even het stadion te verkennen en om te zien hoe het standbeeld van Michael Jordan nog steeds vereerd wordt, maar het blijft mij altijd verbazen hoe druk de "gift shops" altijd zijn. Iets fatsoenlijks te eten, nee, dat was er niet, dus moest ik mijn honger stillen met ene halve braadworst, maar gelukkig had ik 's middags al goed gegeten, dus daar kon ik nog op teren. De plek die ik had was op club level, wat betekende dat ik een uitstekend zicht had over het ijs. En vanwaar ik zat, kon je de snelheid van de puck erg goed volgen, vele malen beter dan op TV!! Ik zat overigens tussen de echte hardcore supporters in, die ook nog een onderlinge loterij hadden over wie de eerste goal ging maken. Oh ja, en achter me kon iemand ook nog een goed verhaal vertellen dat hij zijn kinderen echt een goede christelijke opvoeding wilde geven, gevolgd door een lofzang over de twee wapens die hij net gekocht had. Het blijft een bijzonder volkje, die Amerikann!! Daarnaast kun je zien dat het echt heel erg hard er aan toe gaat, de body checks waarmee mensen tegen het glas geslagen worden tijdens de wedstrijd is echt fors en de twee vechtpartijen die uitbraken deden ook niet onder voor een lekker robbertje boksen. Geen sport voor mensen die niet van fysiek contact houden!

Face off met sterspeler Jonathan Toews

Wat ook bijzonder was: het ijs moet diverse malen bijgewerkt worden tijdens de wedstrijd. Er komen dan zeer schaars geklede dames het ijs op (op schaatsen natuurlijk) met een schep die het schaafsel eraf scheppen. Het oog wil kennelijk ook wat :-). Voor wat betreft de wedstrijd kreeg ik echt waar voor mijn geld. Aan het eind van de reguliere speeltijd was het 2-2, in een zeer op en neer gaand verloop. In de verlenging werd niet meer gescoord, waarna begonnen werd aan de shoot outs (lees: de penalty's), die Boston uiteindelijk beter nam en daardoor met de overwinning vertrok, wat weer voor gemor bij het thuispubliek zorgde. Ik had ook de Blackhawks liever zien winnen, maar al met al vond ik het een zeer geslaagde ervaring om een keer meegemaakt te hebben. Meer show dan bij honkbal, minder dan bij basketbal. Als ik moet kiezen vind ik uiteindelijk honkbal toch net een tikje interessanter, maar nog een wedstrijd zou ik zeker niet afslaan.

Eerste verkenning Magnificent Mile

De achterkant van Marilyn

Omdat het weer erg goed was en bijzonder helder, vatten we het plan op om naar de Hancock Tower te gaan om daar in de bar iets te gaan drinken (96ste verdieping) en van het uitzicht te gaan genieten. Dat bleek nog een fikse wandeling te zijn die ons, zonder dat we ons daar direct van bewust waren, over de Magnificent Mile (het winkelgebied van Chicago) loodste. Mooie gebouwen naast alle winkels, maar wat me vooral opviel: ene bijzonder groot beeld van Marilyn Monroe uit de befaamde scene waar haar jurk omhoog geblazen wordt! En dan wil je toch even onder de rokken kijken......Bij de Hancock Tower aangekomen bleken nog ongeveer 10.673 toeristen hetzelfde idee gehad te hebben als wij en omdat we nu niet ene uur in de rij wilde staan, besloten we door te lopen en later deze week een keer terug te komen. Even verder zat het winkelcentrum "The 900 Shops", niet vernoemd naar het feit dat er 900 winkels zitten, maar dat het winkelcentrum op nummer 900 gevestigd is. Het was er een oase van rust en op de bovenste verdieping konden we een prima lunch nemen bij de Oak Tree Bakery. Na de lunch verkenden we het winkelcentrum, waar ans met name erg gecharmeerd was van Lululemon Athletica. Naast het vest dat ze daar kocht, waren er verder aankopen bij Columbia, Nike en Filene's Basement (de koopjeskelder). In tegenstelling tot het normale gebruik in de USA: allemaal aankopen voor Ans. Ik wilde zelf nog even de Apple winkel in, maar daar stond een rij voor de deur en moest je wachten tot je binnen gelaten werd. Ja, daaaaaggggggg!!! Op ons horloge kijkend, kwamen we erachter dat het inmiddels half zes geworden was en dat we van de Magnificent Mile nog niet veel gezien hadden. Maar dat was niet erg, we komen hier later deze week namelijk toch terug. Nu werd het tijd om even terug te keren naar Hotel Allegro, om de spullen weg te zetten, zodat ik daarna af kon reizen naar het United Center, om de wedstrijd van de Chicago Blackhawks tegen de Boston Bruins te gaan bekijken!