Koninginnedag 2010

Zoals zo vaak was Koninginnedag niet het toonbeeld van een dag met een prettig weertje. Vorig jaar op 30-4 zat ik met Simon, Frank en René in Washington DC, dat was wel heel wat anders (overigens zagen we toen in een RadioShack de aanslag in Apeldoorn). Om een uur of 10 vertrokken we vanuit Halfweg naar Amsterdam, om precies te zijn het Vondelpark. Daar voor de deur parkeren was natuurlijk niet mogelijk, we konden de auto kwijt op de Stadionweg, dus het was nog een een stukje tippelen voordat we er waren. En dat terwijl de regen steeds harder naar beneden begon te komen (het was net Rome!). We waren nog amper onderweg, toen Jeroen de eerste score al binnen had (een klein poppenhuis) en Daan volgde precies één verkoper later (met het spel Ezeltje Strekje). In het Vondelpark waren het alleen kinderen die mochten verkopen (uiteraard wel geassisteerd door ouders), dat gaf een ongedwongen sfeer.De aankopen beperkten zich deze keer grotendeels tot eten, zoals pannekoeken en cup cakes. Bij het verlaten van het park liepen we tegen een verkoper van boeken op en daar was het toeslaan, want ze hadden de Griezelbus 4, een Lego boek en een Geronimo Stilton strip. Er waren ook veel Stilton boeken, maar helaas had Daan die allemaal al. Voor de lunch hadden we bij Hans en Leny afgesproken, dus liepen we die kant op. Toen we een paar meiden tegen kwamen die poffertjes verkochten, moest Jeroen daar natuurlijk even een stop maken! Om half één waren we bij Hans en Leny en genoten we van de lunch die zij gemaakt hadden. Na afloop was het  moeilijk om de mannen weer mee te krijgen, want die wilden graag lezen. Maar inmiddels was de zon weer gaan schijnen dus trokken we erop iot voor ons jaarlijkse rondje door de Beethovenstraat. Jeroen bietste daar bijna een hele outfit bij elkaar (hij werd alleen wel voor meisje aangezien, maar dat maakte hem niet uit :-)), terwijl Daan goed door oma bedeeld werd met een hele stapel Donald Ducks en de heren gezamenlijk van oma drie films kregen. Op de hoek van de Beethovenstraat richting Parnassus weg, gingen Hans en Leny naar huis, terwijl wij doorliepen naar de Stadionweg om de auto op te halen. Een half uur later zaten we weer in de C3 richting Halfweg, met drie zakken vol door Daan en Jeroen gekochte spullen. Op dit moment zijn ze er al druk mee bezig, met name de Micky Mouse film is een hit :-).

Nieuw lid Rabobank Wielerploeg

Na het tandartsbezoek van Jeroen was het tijd voor Daan om aan de bak te gaan. Met zijn nieuwe outfit (met dank aan Harrie en Dorette) was hij helemaal de hip op de wielerbaan van De Bataaf in zijn Rabobank oufit. En dat wilde Daan even laten weten ook. Hij draaide goed mee in de beginnersgroep, maar het hoogtepunt van de donderdag is altijd de individuele tijdrit. Daan zijn recordtijd stond op 3 minuten en 4 seconden en hij was vast besloten om die te gaan verbeteren. De verbetenheid stond op zijn koppie af te lezen en na het aftellen van 5, 4, 3, 2, 1 , GO, ging hij er als een bruut vandoor. Je kon zien dat hij er echt zin in had. Dus al stoempend ging hij de weg over en klokte aan het eind van de rit in op..... 2 minuut 54! Een verbetering van zijn persoonlijk record met 10 seconden of 6 procent van zijn vorige toptijd afgehaald. Dat mag er toch wel zeker zijn! Daan was er ook supertrots op en hij kon niet wachten om het aan mama te vertellen. Dat laat toch zien hoeveel plezier hij erin heeft!

Tandarts voor Jeroentje

Na een mislukte poging vorige week, was het vandaag dan weer zo ver. Jeroen moest een voortand laten trekken, want daar zat een ontsteking die anders zijn nieuwe tand aan zou gaan tasten. Vorige keer was het lachgas op, dus vandaag om 16.30 uur waren we weer paraat. Net als vorige keer was er een half uur vertraging, maar om 17.00 uur waren we aan de beurt. Jeroen had er weinig zin in, maar ging toch in de stoel liggen. Met een kapje op zijn mond zou hij wel snel in slaap vallen.....NOT!!! Jeroen had er geen zin in en hield zichzelf wakker, en aangezien het gas niet zo sterk was hield hij zijn ogen open, de kleine vechtersbaas. Na een minuut of tien was hij wel ontspannen en kon de tandarts alsnog de verdoving zetten, maar die voelde Jeroen wel en dat was wel een beetje pijnlijk. Maar hij sloef zich er verder goed doorheen en na de verdoving was het nog maar 3 minuten werk om het tandje los te wrikken (echt waar) en er vervolgens met een tang uit te halen. Vervelend om te zien, maar Jeroen had daar echt geen last van. Met een doekje in de mond om het bloeden te stoppen ging we daarna weer snel naar huis. Jeroen was nog een beetje beverig, maar 10 minuten na thuiskomst was meneer alweer begonnen aan een rijstwafel wel met witte chocolade pasta dus dat viel wel mee (deed mij denken aan zijn tante Danielle die een paar uur na het knippen van de haar amandelen alweer bezig was om de gebakken aardappelen naar binnen te werken :-)). Inmiddels is Jeroen alweer erg gewend aan het ontbreken van het tandje, dus hij gaat hier weer snel overheen komen!

But the question is......will it blend?

Een van de leukste zaken van een (lang) weekendje weg met de oude vriendenclub is naast het ophalen van oude herinneringen ook het uitwisselen van verder nutteloze trivia. En soms kom je dan bij zaken uit waarvan de één zegt: hoe is het mogelijk dat je dat niet kent. Dit weekend waren er twee van dat soort momenten. Één ervan heb ik reeds gememoreerd (de Emergindizer van Jiskefet), de andere was een openbaring voor mijzelf. Het betreft dan "Will it Blend?". Presentator is onze vriend Tom Dickson. Het principe is simpel: kan een Blendtec mixer iets "blenden". Nu is dat niet zo raar als je daar bv harde appels voor gebruikt of kun je makkelijk een ananas klein krijgen, maar het wordt wat bizarder als men een iPhone of een iPad in de blender gooit om te kijken wat ermee gaat gebeuren. Het is natuurlijk sufheid te top (en uiteindelijk met name bedoelt om aan te tonen dat een blendtec blender alles aan kan, alleen een breekijzer tot nu toe nog niet :-)), maar het is ongelofelijk humoristisch, zeker ook als je op de gelaatsuitdrukkingen van Tom let. Erg melig dus, maar als je wilt zien of je er veel tijd aan moet spenderen om de site af te speuren naar veel "will it blend"'s, dan is het goed om nu even de grootste hit te bekijken, te weten Tom en zijn iPAd: will it blend? Kun je hierom lachen, dan gerust verder kijken. Indien niet, verspil er dan gaan tijd meer aan. Ik ga ondertussen verder op de "will it blend?"-site kijken :-).

Het einde van de trip

De vlucht terug was net zo rustig als de heenreis en het inchecken. Alle heren waren wat aan het uitrusten van de vele kilometers die de afgelopen dagen gemaakt werden. Ik weet in ieder geval dat Simon een stukje Anita Blake: Vampire Hunter tot zich heeft genomen, terwijl ikzelf lag te luisteren naar The Four Horsemen en Face To Face.Na 2 uur waren we weer op de grond en snel het vliegtuig uit. Op weg naar de bagageband (die we toch niet nodig hadden met alleen handbagage) kwamen we nog langs een winkel waar Simon graag nog wat Calvin Klein eau de toilette wilde kopen, maar helaas was de aanbieding niet wat hij ervan had verwacht. Dus uiteindelijk lieten we die ook maar links liggen. Toen we net bij de aankomsthal 1 aankwamen, bleek Mirella buiten te staan en Ans bij aankomsthal 2. Maar we konden wel zien dat in de "America Today" die tegenover de aankomsthal lag....er een prachtige roze polo aan de aanbieding was. Dus daartegen zei Simone "Kip, ik heb je"! Voor 20 Euro was hij de man en kon hij zich weer bij Mirella vertonen :-). Bij aankomsthal 2 stonden Ans, Jeroen en Daan al op me te wachten en het was een genot voor mij om te zien dat toen de jongens mij zagen ze direct naar me toe kwamen rennen. Dat geeft je als vader toch wel een fijn gevoel! Na een kort afscheid (nooit ons sterkste punten), ging de groep uiteen met Frank en Simon die naar Volendam gingen en René en Dennis naar Amsterdam en Halfweg. Na René thuis afgezet te hebben, reden wij door naar Halfweg om daar lekker bij te praten. Het was weer een heerlijk uitje en we hebben ouderwets gelachen en genoten! We moeten ervoor zorgen dat we dat in Nederland ook meer doen!!! Helaas is het alweer voorbij, maar zoals de paparazzi journalist tegen de topless zonnende prinses ooit zei: "gelukkig hebben we de foto's nog" :-).

Op het vliegveld en in het vliegtuig

In de hal van het vliegveld aangekomen was er even verwarring, want onze vlucht stond niet op de borden. Maar na een korte videochat door René (de techniek staat voor niets) met  een dame van Alitalia kwamen we erachter dat in Italië de vluchten alleen in de vertrekhal aangegeven staan van waar ze ook vertrekken, dus snel van T3 naar T1 en ja hoor, daar stond hij. Het passeren van de douane ging heel snel hoewel Frank wederom zijn schoenen uit moest trekken en aangehouden werd voor de “zeepbellenpistolen” die in zijn tas zaten, maar in tegenstelling tot de USA Border Patrol of Hetze op Heathrow mocht hij ze wel meenemen van de aardige Carabinieri. Na de roltrap liepen we tegen een winkel met verse fruitsappen op en name een rondje bloedsinaasappelsap, weer eens wat anders dan 3 bier en een cola light J. Daarna volgt een tip voor de reiziger: daar waar op schiphol de winkels gegroepeerd zijn is dat op Rome niet het geval. Dus de aanname dat ee erg weinig winkels waren omdat in het eerste deel van het vliegveld dat zo was, bleek niet correct te zijn, want d winkels gaan echt helemaal tot de gate door. Dus helaas is daar niet alles gezien. Om half één begon de check in die ook deze keer weer heel relaxed verliep (geen wachttijd, echt ongelofelijk) en het vliegtuig vertrok weer keurig op tijd. Ha, dat is echt genieten dat het zo ook kan. Deze keer een kist van KLM, waarin in tegenstelling tot Alitalia wel een zeer fatsoenlijke boterham werd geserveerd (in tegenstelling tot de zandkoekjes van de heenreis). En nu dus de tijd om in ieder geval de tekst van het blog te maken, dan is de vliegtijd ook nog eens nuttig besteed! Nog een uur , dan landen we alweer op Schiphol en zit dit reisje er weer op. Jammer hoor, maar ook fijn om vrouw en kinderen weer te zien! 

De start van de terugreis

’s Ochtends ging het interne wekkertje weer om 8 uur strak, snel een douche en op de blackberry de eerste Rabobank mails van de dag wegwerken. Om half negen waren Simon en ik beneden. Daar troffen we Frank, die al aan het ontbijt begonnen was. René had een “sleep in”dag, dus was niet aanwezig, maar een half uurtje later was hij toch van de partij om smakelijk een broodje weg te werken. Daarna maakten Simon en ik nog een korte wandeling om afscheid te nemen van de stad. Heerlijk in de lentezon was het perfect wandelen zo, en door één straat even een andere afslag te nemen, zagen we in deze drie kwartier gewoon nog een paar interessant stadspaleizen. We kwamen ook nog langs het restaurant “That’s Amore”, waar Frank en ik gisterenavond nog tot veler plezier de hit van Dean Martin ten gehore brachten (maar helaas deze keer geen publiek J).  Om 10.25 waren we weer terug in het hotel, waar de taxi chauffeur inmiddels al was aangekomen.  Na het afrekenen van de hotelbar rekening (drie dagen slempen voor 100 Euro, het had erger gekund) stapten we in de mini van die ons naar het vliegveld “Leonardo da Vinci” bracht). Deze keer reed het allemaal prima door en hadden we ruimte zat om te zitten en…het was nog eens 5 euro goedkoper dan de heenrit (de 5 euro ging overigens naar de chauffeur als tip, maar dat terzijde).

Laatste diner in Rome

Na een kort overleg besloten we niet om naar het restaurant "Gusto" te gaan, aangezien dat op internet erg slechte recensies kreeg. Van de nieuwe concierge kregen we wat tips voor restaurants en aangezien dat op loopafstand was, tippelden we die kant op. En verdikkeme, het internet café dat dicht zou zijn, was toch open. Dus snel even naar binnen gewipt en 5 minuten later waren de boarding passes netjes geprint en in de broekzak van Simon opgeslagen. Vervolgens bleken de twee restaurants die genoemd waren dicht te zijn. Even terug lopend was er nog wel een traitoria open te zijn, dus daar maar naar binnen.We hadden er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in, maar je moet toch wat. En verdraaid, het was hartstikke goed! Simon en René hadden er zin in, dus namen ze een kleintje pils. Wel even anders dan gisteren, want na een uur waren we weer buiten :-). Daarna nog een wandelingetje door de straten van Rome met de Trevi Fontein in de avond en op de terugweg een ijsje. Nu zitten we weer in de hotelbar op onze laatste avond in Rome. Beetje bijtijds naar bed, want morgen moeten we wel fris en fruitig op tijd naar het vliegveld. Time flies when you're having fun!

Wat een zooitje

Na het eten liepen we nog een tijdje rond in de buurt van het Colosseum. Zo zagen we nog het monument van de onbekende soldaat. Daarna liepen we richting metro en terug naar het hotel. Daar probeerde ik via inbternet in te checken voor morgen. Dat lukte wel, maar toen kwam het erop aan dat we de boarding passes ook nog uit gingen printen. Dus naar beneden naar de balie. Nee, sorry, er zit geen printer aan de algemene pc die voor de gasten hier staat. Kan het dan op de pc achter de balie. Nee, sorry, daar hebben we het password niet van, maar morgen komt er iemand die dat wel weet, dus rond 16.00 uur kunnen we u helpen. ja, maar dan moet ik al thuis zijn. Oei, ja dat is wel lastig. Misschien kan het bij een internet cafe. Dat zit daar, maar waarschijnlijk is dat dicht want het is een feestdag, maar ja, probeer eens wat. Kun je dan in ieder geval een taxi reserveren voor morgen? Nee, dat is morgen vroeg genoeg. Uhhh......maar ik wil het vandaag geregeld hebben. Nee, nee, dat kan echt niet. Zucht....ik kan niet anders zeggen dan dat dit nu wel een tegenvaller van het hotel is. Nou ja, maar eens even afwachten hoe het morgen nu weer gaat.

La cicala e La Formica

Het Forum Romanum liepen we zo rond een uur of twee uit. Na een korte stop voor het kopen van een zonnebril voor Simon (van 20 Euro terug naar 8), gingen we naar aan adresje uit de 100% Rome gids. Helaas bleek dat adres dicht te zijn, maar geen nood, 50 meter verderop zat een ander adres uit hetzelfde gidsje, te weten La Cicala e La Formica. Toen we buiten wilden gaan zitten werden we bijna door een oudere mevrouw in elkaar geslagen, want zij zat al op die plek te azen! Vriendelijk en galant als wij vier zij  gunden we de oude lelijke heks haar plek en gingen binnen zitten. De keuze van het restaurant bleek bijzonder goed te zijn. Het eten was verrukkelijk, van de antipasti tot aan het dessert. Maar wat vooral ook opviel was hoe relaxed men hier met zijn klanten om ging. Dit was slow food op zijn best. Bij het bestellen was dat al. Simon wilde iets nemen, maar dat was er niet, waarop de ober zei: "dat geeft helemaal niks hoor kerel, want de andere dingen zijn ook lekker". In Nederland denk je dan "die gast is gek", maar hier paste het prima in de sfeer. Zo ook dat bij de pasta ik geen mes kreeg, het kan toch ook alleen met een vork :-). Helemaal goed, zo goed ook dat we er lekker anderhalf uur bleven zitten en de tijd vloog ook voorbij. En dan de rekening: voor 115 Euro was iedereen helemaal voldaan, dus daar hoef je het echt niet voor te laten. Echt een aanradertje in Rome!

Forum Romanum

Om 12 uur liepen we naar het oppikpunt voor de rondleiding op het forum romanum. De gids die we verwacht hadden was Greg, maar die ging een andere groep doen (his loss!) en nu kregen wij Jason. Net voor vertrek sprak een oude Amerikaan René aan om hem te condoleren met de slechte start die de Baltimore Orioles dit jaar hebben. Dit vanwege het feit dat René daar een pet van op had. Ja, zo krijg je zelfs daardoor allerhande gesprekspartners. Het Forum Romanum laat het begin van de stad Rome zien, en Jason vertelde het allemaal erg leuk, maar ik persoonlijk had er toch veel moeite mee om me echt voorstellingen hiervan te maken. Hier waren toch wel heel erg veel stukken steen te zien, waar ik moeilijk van kon zeggen: "Hé, dat was vroeger een....". Maar de verhalen waren de moeite waard en een aantal uitkijkpunten ook, dus pirma om te doen. Na de toer nog een uurtje rondgewandeld, waarbij het gesprek op enig moment op de Emergendizer van Jsikefet terecht kwam. Voor degene die de sketch kennen was dat lachen, terwijl Frank met stomheid geslagen achterbleef (maar als hij op de bovenstaande link klikt, komt het helemaal goed!).

Colosseum

Het was een stralende dag. Waar de eerste twee dagen de dag begon met plenzen water die uit de hemel vielen, waren dat nu zonnestralen. De weg naar de metro was inmiddels bekend, evenals het ritueel van kaartjes kopen. Deze keer echter één nieuwigheidje: we moesten overstappen van de rode op de blauwe lijn (ooooeeeeeee...). Maar deze keer probleemloos. Na de metro uitgestapt te zijn liepen we ongeveer recht het Colosseum in. Maar voordat we ook maar één stap verder hadden gezet, werd Frank aangeklampt door een aantrekkelijke Italiaanse dame die met een "nudge, nudge, wink, wink, say no more..." uitstraling voorstelde dat wij een guided tour zouden doen ipv in de rij te gaan staan. Met name dat "niet in de rij staan" sprak aan, dus we gingen ervoor. Uiteindelijk was de toer 3 euro duurder dan gewone kaartjes, dus dat viel hele erg mee. En daarbij: zonder een bijpassend verhaal naar een paar stukken steen kijken, begint echt heeeeel snel te vervelen. De gids deed het prima (en probeerde ondertussen natuurlijk nog wat boeken en andere prullaria te verkopen) en gaf meer inzicht in hoe de Colosseum nu precies werkt en hoe de spelen daar in zijn werk gingen. Daardoor ging het veel meer leven. Het verhaal was ook niet te lang, dus na een uur waren we klaar, konden we zelf nog even rondkijken om om 12.00 uur weer klaar te staan voor een toertje Forum Romanum.

Op naar het Colosseum

Hoewel we om een uur of half één naar de kamers gingen gisterenavond, sliepen sommigen pas rond een uur of twee (wegens luisteren naar audio boeken, ik zeg niet om wie het gaat, omdat het Simon is). Maar fris en fruitig waren we om acht uur weer wakker en zaten om half negen aan het ontbijt (met ene iets verlate René die nog even meer tijd nodig had om toilet te maken, dat krijg je met 32 creme soorten die nog aangebracht moeten worden :-)). Verrassend genoeg was het ontbijt identiek gelijk aan dat van gisteren. Tja, dat zal bij ons nooit de hoofdprijs winnen. Maar goed, het is voldoende om een kleine bodem te leggen voordat we zo dadelijk de metro in gaan stappen om richting Colosseum te vertrekken. Nog even deze post schrijven en saven en "off we go!". En deze keer zonder paraplu, maar gewapend met zonnebrillen, want het is heerlijk weer nu in Rome. Zo kan het dus ook!!

Diner a quatre

Om 8 uur waren we er klaar voor. Tijd voor het diner. Nu bleek het voorgenomen restaurant we een stukje op streek te zijn, dus we besloten we om eens bij de concierge te vragen of er nog leuke restaurants in de buurt waren. We kregen het advies voor een restaurant op 5 minuten lopen, dat gespecialiseerd was in gerechten van Sardinië. De naam ontschiet mij, maar het was iets me Albino (wat niet inhield dat we door Heino, de populaire Duitse zanger bediend werden, aangezien Heino zelf al door de pastoor bediend is). Er was plek, dus we namen achterin plaats, onder het genot van de zoete klanken van live muziek (de plaatselijke troebadoer). Het diner was uitstekend. Klassiek Italiaans begonnen we met een pasta (2x penne en 1 keer risotto, Frank sloeg over, hulde!), het hoofdgerecht was twee maal ossehaas, een zeebaars en een gebraden kippetje. Leuke bediening ook, hij liet een keer een kopje vallen over René heen, wat leeg bleek ter zijn, maar wat toch een schrikreactie opriep (jammer dat hij dezelfde grap later ook weer bij Frank uithaalde). Dessert was ok, maar deze keer het minst van het diner, en de Amaratto bleek iets anders te zijn, meer een kruidenbittertje. Ik heb het meegemaakt: Frank en Simon lieten het staan, René dronk het op! Daarna was het half twaalf, dus om nog verder weg te gaan in het bruisende nachtleven van Rome hielden we voor gezien, omdat we voor morgen ook weer een fors programma op de rit hebben staan. Dus maar weer even de gezellige hotelbar in, waar de service deze keer iets  beter was (er was bier en er waren pinda's) en we nog ene tijd met de andere groep Noorse vakantiegangers hebben gezet. Morgen: op naar het Colosseum!

Op jacht naar de schat

Een klein stukje vergeten, maar zeker memorabel. René had zichzelf tot doel gesteld om vandaag twee zaken te kopen: een ijskast magneet en een kofiiebeker met de foto van de Paus erop (ik zeg niks, ik ben geen verrader...). De ijskast magneet werd in het Vaticaan gevonden, maar een beker met zijne heiligheid was lastiger aan te komen. Gelukkig heeft René drie bijzonder goede vrienden die hem graag in zijn moment van nood willen helpen. Dus zonder verder dralen ging Frank op onderzoek uit en liep snel diverse winkels in op zoek naar een beker met de Paapse Vader. De eerste winkels hadden niets, daarna waren er bekers met Johannes Paulus II (nog een restantje ouwe meuk), maar daarna was het BINGO!! Maar toen ging René tegensputteren dat hij hem straks wel een keertje ging kopen, nu hoefde nog niet, maar ja, dat werkt natuurlijk niet zo. Dus zonder veel gedraal gingen Frank en Dennis de winkel binnen en kochten voor René de machtig mooie mok die jullie hier op de foto zien. Ja, dat is toch echt genieten, een mok met de grote kinderliefhebber erop. Je moet hem maar willen hebben (ik zeg achter de tralies met die vent, maar vooruit...:-)).

De zon!!!

Bij het verlaten van MoteCarlo gebeurde er iets wat de hele vakantie nog niet gebeurd was: de zon scheen!!!! Yippieee!!!! De stad ziet er toch een heel stuk mooier uit met een beetje zonlicht erop! En om het verder te helpen: uiteraard gelijk de Oakley Zonnebril op! Direct kon je de Italiaanse sfeer weer beleven, want net om de hoek bij de pizzaria was Plaza Navona, een echt Italiaanse authentiek plein wat direct volgestroomd was. Frank liet zich er door een Tamil twee zeepbellen pistolen aansmeren en na afdingen nam hij er ook nog twee voor Simon (een echt LVTtje). Daarna struinden we heelrijk in de zon (het werd gelijk goed warm) over het plein en door de straten van Rome, onder het genot van een Italiaans ijsje. Na een flink stuk slenteren kwamen we bij onze bestemming, de Trevi Fontein. En eerlijk is eerlijk: ook die was indrukwekkend. Het was er ook Godsvergeven druk, want het leek wel of nu de regen gestopt was alle toeristen uit alle hoeken en gaten van Rome waren gekomen om naar de Trevi te komen kijken. Ook deze: de moeite waard. Daarna, het was inmiddels zo rond half zes liepen we rustig terug naar het hotel om even wat uit te rusten, want de nodige kilometers waren vandaag wel gemaakt. En aangezien de wifi verbinding werkt in Hotel Cecil heb ik nu mooi even de tijd om het blog bij te werken :-), voordat we straks weer een restaurant opzoeken voor het diner.

Pizzaria MonteCarlo

Pizzaria MonteCarlo werd zonder al teveel problemen gevonden. Ik heb nu voor het eerst echt de "Maps" functie van mij iPhone gebruikt en ik begin er nu al verslaafd aan te worden (en een beetje angstig voor de rekening die gaat komen van het mobiel internet gebruik buiten Nederland, maar dat ter zijde :-)). Toen we aankwamen dachten we: "dit kan toch niet?". Er stond een rij buiten om op een plek in deze pizzaria te wachten! De borden buiten lieten overigens zien Le Routard deze pizzaria jaren achtereen in de aanraderskolom heeft staan, dus er komen veel toeristen op af. maar nog belangrijker, ook heel veel Italianen zelf! Gelukkig duurde het voor ons maar iets van 10 minuten, toen kregen we een tafel. Die was wel lekker knus (lees: klein), maar inmiddels was het rond drie uur en hadden we allemaal wel een knaagje in het maagje, dus dat kon de pret niet drukken. We bestelden een assortie voorgerechten, wat knoflook brood en ieder een pizza (twee keer pepperoni en twee keer MonteCarlo). Midden in het voorgerecht kwam één van de obers ons vragen te verkassen, want ze hadden de tafel nodig (omdat de tafel naast ons vrij was konder er 8 man zitten en er was een grote groep). Uiteraard toonden wij de Hollandse flexibiliteit door gewoon de spullen op te pakken en elders te gaan zitten. Pizza's waren meer dan prima en met ee Tirimisu en een cheesecake als dessert konden we er weer tegenaan. Toen we om de rekening vroegen was dat ook een ervaring: geen bon ofzo, maar gewoon een bedrag dat op het tafelkleed geschreven werd! Dat had ik nog nooit meegemaakt! Volledig gespijsd en gelaafd verlieten we de zaak!

Sint Pieter

Na het Vaticaan was het een kwartiertje lopen naar de Sint Pieter. Gelukkig waren de parapluutjes mee, want nog steeds was er een niet aflatende stroom water die uit de lucht op ons neerdaalde. Om bij de Sint Pieter de komen moesten we eerst door detectiepoortjes heen, dat ging redelijk snel. Daarna moesten we in de rij. Ons idee was dat dat was om de kerk zelf in te mogen. Na op slinkse wijze de eerste rij omzeild te hebben kwamen we in een andere rij terecht. Die ging t-r-a-a-g vooruit. Ik wilde er de brui aan geven, maar de drie andere dappere Dodo's wilde per se naar binnen. Tot we ongeveer 40 meter voor de ingang kwamen, want toen bleek dat het de entree naar de koepel van de Sint Pieter was. Dat betekende dus de bestijging van de toren, deels dia lift en deels via hele smalle trappetjes. Daardoor taaide initiatiefnemer René helaas af, want zijn hoogtevrees kon dit niet aan. De andere drie krijgers gingen door en bestegen de koepel tot grote hoogten. En ook daar moet gezegd worden: het was meer dan de moeite waard (556 treden waar om precies te zijn en je moet geen last van claustrofobie hebben). Er waren twee stops, namelijk de middenring in de Sint Pieter zelf en de ring bovenop de kerk, die was buiten waar het voor het eerst niet regende (maar gelukkig werd dat snel verholpen :-( ). Mooie uitzichten over de kerk en over heel Rome. Na een steile afdaling vonden we René voor de deur van de kerk en begonnen we onze voettocht naar Pizzaria MonteCarlo, die als één van de beste van Rome aangeschreven staat!

Prijsvraag

Gezien in het Vaticaan. Na ongeveer anderhalf uur bestuderen, zijn Simon, Frank, René en ik er niet uitgekomen wat dit nu is. Niemand die ook maar een enkel idee had. Daarom bij deze de Stuif es in prijsvraag: wie kan ns vertellen wat dit is en wat het inhoud. Onder de goede inzendingen wordt een knuffel van een van de reisgezellen van deze trip naar keuze verloot.

Het Vaticaan

Bij het Vaticaan stond er een rij. Wat heet: een flinke rij. Sterker nog: een lange rij. Of misschien beter gezegd: een hele lange rij! Gelukkig had René met zijn vooruitziende geest de kaarten op Internet geboekt, waardoor we LANGS de rij konden lopen en zo rustig het Vaticaan in konden wandelen (kostte wel 4 euro per persoon meer, maar dat hadden we er graag voor over!). Na eerst drie andere vertrekken (zoals de ontvangstruimte en de eerste giftshop, er zouden er vele volgen) doorgegaan te zijn, kwamen we toen het echte gebouw binnen. Een uitgebreid verhaal gaat te ver om hier op het blog te zetten, want daar zijn boeken en boeken over volgeschreven. Laten we zeggen dat er heel veel indrukwekkende zaken bij zaten. Hele vertrekken waar geen stukje wit meer op muren en plafond te zien was, maar die helemaal beschilderd waren.Bijzonder indrukwekkend. Persoonlijk vond ik de drie kamers die Rafaël met zijn fresco's had versiert het hoogtepunt van het geheel, maar natuurlijk kan de Sixtijnse kapel niet onvermeld blijven. Als atheïst had ik mijn twijfels, maar ik moet onomwonden toegeven dat voor iedereen die Rome bezoekt een bezoek aan het Vaticaan aan absolute must is.

En de dag begint met....regen

Vanochtend om 8 uur werd er bij Simon en mij op de deur geklopt. Voor ons een vraag: wie gaat dat zijn! Geheel tegen de verwachting in waren daar René en Frank die eens een keer voor liepen op de twee jonkies van het gezelschap. De eerste vraag was natuurlijk: "en, hoe is het weer?". Daar was een kort antwoord op te geven. De grote K met de hele grote Peren. De weergoden waren ons wederom slecht gezind, want het kwam wederom met bakken en bakken uit de lucht. Zucht....Maar we hielden goede hoop. Na een kort ontbijt (erg uitgebreid ontbijten doen die Italianen niet, dat is wat anders dan een ontbijtje in het Hiilton van Washington DC) vertrokken we richting Vaticaan. Geen verkeerde bestemming, want daar zou een groot deel van het programma binnenskamers plaats vinden. Dus snel de metro in (eerst in de verkeerde stappen, maar het Arendsoog van René bemerkte snel dat we de verkeerde kant op gingen), die ons voor de somma van 1 Euro per persoon naar de plaats van bestemming bracht. Daarna was het een korte wandeling naar het Vaticaan. Onderweg werden we belaagd door diverse mensen die ons tours aan wilden binnen in het Vaticaan, maar René wees die als de bruut die hij is van de hand. Na een kleine coachingscursus ("van een beetje vriendelijkheid is nog nooit iemand door gegaan en het doet geen pijn ook"), lukte het hem om de mensen ook met zachte hand om mensen te vertellen dat we geen interesse hadden. Je leer telke dag weer wat bij :-).

When it rains, it pours.....

Na het diner besloten we terug te wandelen naar het hotel. Helaas was het er niet minder om gaan regenen. Sterker nog, het regende pijpenstelen en het ging alsmaar harder en harder. Dat maakt de pret niet groter. En als klap op de vuurpijl liepen we ook nog de verkeerde kant op. Dus ipv 1,5 kilometer werd het ongeveer een wandeling van 4 kilometer in de stromende regen, waarin broeken en schoenen het nodige water te verdragen kregen. We waren rond half elf terug in het hotel. Even een droge broek aantrekken en toen de hotel bar in. Nou, dat was een kleine deceptie, want bij het bestellen van de drankjes bleek het bier op te zijn. Je zou verwachten dat de barman dna zou vragen “wilt u wellicht iets anders”, maar dat bleek niet in de vocabulaire te staan. Met stomheid geslagen wist René verder geen woord uit te brengen, en ging zitten zonder consumptie. Een andere domper was dat ook het wifi netwerk  down was, dus het posten van het blog ging niet lukken. Dus op het moment dat dit gelezen kan worden, zijn we alweer een tijdje verder J. Laten we hopen dat het alsjeblieft morgen droog is, want hoewel ik denk dat Rome een mooie stad is, heb ik er tot op heden nog niet heel erg van kunnen genieten. Natuurlijk gezellig, zo met de jongens, maar dan hadden we ook in Limburg kunnen gaan zitten (daar is het nu warmer en droger….). 

Diner bij Otello

Toen we uit het café kwamen hadden we een mooie doorbraak: het was droog! Yes! Na een korte wandeling met gebruik van de “MAPS” functionaliteit van de iPhone waren we snel bij het restaurant dat René uit de 100% Rome gids had weten te vinden, Otello alla Concordia. We kregen een tafel buiten, enigszins overdekt door bomen en met een terras heater was dat prima te doen. Nu stond het aangeschreven als een “kleinschalig familie restaurant”, maar met meer dan 100 plaatsen vond ik kleinschalig toch een wat bijzondere beschrijving. We bestelden allemaal een ander aperitief, als anti pasta allemaal hetzelfde (namelijk bij Ravioli met ricotta en spinazie, want die was alleen op vrijdag verkrijgbaar) en als hoofdgerecht hadden drie heren een stuk vlees en ik hield het bij een vegetarische ovenschotel met aubergine. Na het aperitief begonnen er echter weer druppels te vallen. We dachten eerst wat restanten, maar helaas, helaas, het begon gewoon weer volop te regenen. Helaas betekende dat dat we weer naar binnen moesten, maar gelukkig was er nog een plekje binnen. Het eten was verder prima, niet super, maar goed om ons te plezieren. Simon en ik namen nog een stukse Tiramisu na, die was lekkerrrrrrr. Wat ik niet kan zeggen is dat dit een Italiaans “slow food” restaurant was, want na anderhalf uur stonden we weer buiten.

Regen, regen en nog eens regen

Na de Spaanse trappen liepen we de Via del Tritone in waarin we de algemene ketens weer een keer tegen kwamen: Gucci, Prada, D&G en Louis Vutton. Leuke dingen voor de mensen! En het bleef regenen. Na een flink stuk wandelen besloot René toch maar een paraplu te kopen, want zijn vest begon toch wel erg nat te worden. Dus voor 5 Euro was hij de man en liep hij er ook weer een keer fatsoenlijk bij J. Na een half uurtje wandelen kwamen we Piazza del Popolo. Hier haast geen mens te bekennen. Ook dat zal zeker te maken hebben een niet nalatende regen die maar naar beneden blijf komen. Mooie beelden, maar de gezelligheid van een Italiaans plein, die was ook hier wederom verder te zoeken. En het bleef regenen. We werden er niet chagrijnig van, want het gezelschap was natuurlijk top. Gelukkig vond Simon de eerste Burger King, zonder drive in maar wel met een take away, dat was de eerste keer dat ik dat heb gezien! Na nog eens een half uur wandelen en enkele leuke straatjes te hebben gezien kwamen bij het “Music Café” terecht, waar we onder het genot van een rondje bier en cola en heerlijke tapas (pinda’s en chips L)  gingen wachten met de hoop dat de regen op zou houden. Straks vertrekken we richting restaurant om het eerste avondmaal in Rome te gaan nuttigen. Schijnt de coleur locale te zijn, dus ik ben benieuwd! En het blijft regenen.....

Hotel en sandwiches

Hotel Cecil bleek een aardig middenklasse hotel te zijn. Na een korte incheck bekeken we de kamers en die zagen er prima uit. Niet heel erg speciaal, maar we hebben in ieder geval aparte bedden, dat is wel weer eens wat anders (minder gezellig voor Simon, maar ja….het is soms behelpen J). Na een half uurtje gingen we op ene eerste verkenning door Rome. En wat denk je…..het stroomt van de regen! Frustrerend, want we kregen diverse smsjes van familieleden in Nederland die aangaven dat het daar stralend weer is! Tja, dat verwacht je toch meer in Italië dan in Nederland. Na ongeveer 75 meter lopen, kocht Frank drie keer een paraplu, alleen René wilde er niet aan, die wilde het graag bij zijn pet houden. Na ongeveer 150 meter vonden we een eerste “snackbar” waar we een tussenstop deden met een rondje sandwiches voor de hele crew. Na een half uur en weer energie bijgetankt te hebben liepen we een stukje verder en kwamen we op de Spaanse Trappen terecht. Het was er redelijk druk, maar door de regen viel het mee. Ik denk dat het een heel stuk indrukwekkender is als het lekker weer is met een zonnetje op de trappen zal het veel beter zijn, maar ik vond het niet echt super. 

De vlucht naar Rome

De vlucht naar Italië vertrok keurig netjes op tijd. Ik heb zelden een zo rustige check in meegemaakt als deze reis. Precies om één uur reden we weg en tien minuten later hingen we in de lucht. De vlucht duurde om precies te zijn 1 uur en 55 minuten en toen stonden we alweer op de grond. Daarna kon je merken dat Schiphol wel een heel erg goed vliegveld is. We waren namelijk een paar minuten eerder in Rome aangekomen en konden toen het vliegtuig niet uit, omdat de trap (!) die nodig was om naar benden te gaan bij een ander vliegtuig stond! Daarna moesten we met de bus naar het gebouw, waar we zo door konden lopen naar buiten, want een paspoort controle om Italië in te komen bleek niet nodig te zijn. Toen we keken hoe we in de stad konden komen, werden we door een mevrouw aangesproken die ons aanbod om met een taxi voor 60 Euro (totaal) naar het hotel te gaan. Dat was een aanbod dat we natuurlijk niet konden laten passeren, dus hup, de Mercedes in. Dat ging prima, beetje agressief rijdende chauffeur, maar daardoor gingen we wel snel. René zat voorin, op de achterbank was het uitermate gezellig, hoewel het niet helemaal op drie gezonde jongens van Jan de Wit berekend was. Na een kleine 40 minuten stonden we voor hotel Cecil.

De eerste halte richting Rome

Vanochtend om 8 uur was ik er klaar voor. Fris uit bed, snel de jongens aangekleed en om half negen naar school gebracht en even langs de drogist om een "kleintje deoderant" te halen die in het vliegtuig in de handbagage mee mag. Daarna was het tijd om de koffer voor Rome in te pakken. Zelden zo weinig meegenomen voor een trip als deze keer. Voor alle zekerheid wel een extra lange broek, want in het Vaticaan zijn blote benen niet toegestaan. Verder alleen het hoog noodzakelijke, dus het paste prima in mijn Samsonite koffer die ik in San Francisco had gekocht. Om half elf was Ans terug van de kapper en reden we met rappe gang naar René. Die stond al op ons te wachten en om klokslag 11 uur waren we op Schiphol. Door een verbouwing werden we iets omgeleid, dus terwijl ik met René naar de andere ingang liep, bedachten we om Frank en Simon te bellen. Dat bleek echter niet nodig te zijn, want al lopende zagen we 50 meter voor ons de blonden Goden uit Volendam voor ons lopen! Het reisgezelschap was derhalve echt snel bij elkaar. Daarna volgde een korte zoektocht naar Gate B, want vanwege de verbouwing was het kruip door sluip door. Bij de douane en bagage check aangekomen wilde ik toch de Privium incheck proberen. Dat ging op zich supersnel, jammer dat iemand voor me ongeveer 5 minuten gecontroleerd moest worden, waardoor ik 10 seconde voor de andere (die de normale controle hadden) erdoor was. Jaja, dat is die 180 Euro per jaar waard :-). Net binnen zagen we een vaste stop, namelijk Starbucks. Die konden we niet laten liggen, want dat is de enige keer dat we een Starbucks gaan zien deze reis, want in Intalie is er geen plaats voor Starbuck, ze worden door de koffie Goden aldaar uit het land geweerd! Na een lekker bakkie wandelden we rustig naar gaat B27 waar we zojuist zijn aangekomen. Als de vlucht op tijd gaat (de kist staat in ieder geval al klaar), gaan we over 40 minuten de lucht in. Lekker hoor!

Rome,we komen denk ik wel

Even een korte update, want ik heb vanavond nog veel te doen want....zoals het er nu uitziet gaan we morgen toch vliegen naar Rome. Ik heb zojuist de check in voor het hele reisgezelschap gedaan en we staan nu gepland om op 13.00 uur de lucht in te gaan en om 15.00 uur in Rome aan te komen. Ik heb er zin in (hoewel ik het altijd moeilijk vindt om vrouw en kinderen tijdelijk achter te laten, ook al is het maar een paar dagen), maar dat betekent vandaag nog de koffer pakken en ook alle mail van de Rabobank wegwerken en nog even de laatste hand leggen aan de status rapportage. En aangezien Ans vanavond een stapavond met de Postbank damesclub heeft, moet ik ook nog even Daan en Jeroen naar bed brengen. Dus een drukke avond, maar dat is dan een investering in een stukje ontspanning de komende dagen (en voor de zekerheid toch maar de blackberry in de tas, je bent een control freak of niet!).

Rome, komen we?

Toen de vulkaan op IJsland as begon te spuien dacht ik eerst nog: goh, wat bijzonder, een natuur evenement dat je toch niet vaak meemaakt. Toen het luchtruim dicht ging, had ik het idee dat dat een dagje zou zijn. Maar toen er een aantal dagen geen vliegverkeer was, begon ik mij zorgen te maken, want a.s. vrijdag staat op de rol om samen met Simon, Frank en René naar Rome te vertrekken. Het was een pak van mijn hart dat er gisteren daarom weer vliegtuigen vanaf Schiphol vertrokken. Maar dat was natuurlijk mondjesmaat, dus afwachten maar hoe het vandaag ging. Twee zaken gaven mij weer wat vertrouwen. Enerzijds zag ik op de KLM site dat vluchten naar Zuid Europa weer vertrokken en terug kwamen (en ja, daar zat de bestemming Rome ook bij, dus dat is goed!). Daarnaast zij de voorzitter van de Raad van Bestuur van KLM vandaag dat men zoveel mogelijk vasthoud aan de bestaande reisschema's en dat mensen die "gestrand" waren niet per se voor gaan. Nu begrijp ik dat de gestrande reizigers daar at moeite mee hebben, maar logistiek gezien begrijp ik het wel (pak de pijn op een relatief klein aantal mensen en hou de rest stabiel) en daarnaast komt het mij goed uit :-). Ergo: de komende dagen goed monitoren hoe de voortgang op Schiphol is, maar ik heb er weer wat meer vertrouwen in gekregen dat ik vrijdag om 11.00 uur op Schiphol sta om in te checken voor vier dagen Rome!

Nog een dagje in de tuin werken

Na zaterdag al het e.e.a. in de tuin gedaan te hebben, was het zondag nog beter weer om er nog eens flink tegenaan te gaan. Bij het opstaan scheen de zon al volop en het was dus tijd om de korte broeken weer van de vliering te halen. Vandaag was mijn doelstelling om 4 bomen die in onze "border" te laten verdwijnen (en dan niet als Hans Kazan). Dus met een zaag was het eerst zoveel mogelijk takken van de bomen zagen, zodat e.e.a. goed in de groen container paste. Nadat er slechts nog vier kale stammetjes overbleven, ging het team van voorman Joost, Hinkje, Willlie en Ans aan de gang om de stammen eruit te trekken. Dat was nog een flink werkje, maar met vereende krachten lukte het al snel (zoals Joost de Wijze zei "vele handen maken licht werk", en hij is pas 11!). Om half twee was de klus geklaard en kon ik met een veilig gevoel naar ons aller Ajax gaan om een coole 4-0 winst op Heracles te zien (en via de radio getuige te zijn van de wanprestatie van de watjes uit Rotterdam, die hebben de wedstrijd niet weggeven, ze zijn gewoon zo slecht!!).

Werken in de tuin

Dit was echt een voorbeeld van "the day after the night before". De afwezigheid van Reus klinkt nog ernstig door bij ons thuis. Op veel plekken in het huis heb je de indruk dat Reus zo de hoek om komt zeilen achter een ballon aan of doe je dingen die niet meer hoeven, bv de rolgordijnen een stukje omhoog laten 's avonds, zodat Reus er nog een stukje onderdoor kon kijken :-(.  Gelukkig was het mooi weer en kwamen Willie, Jos, Hinkje, Joost en Yinte logeren en "lekker" in de tuin werken. Nu zet ik bijzonder zelden de woorden "lekker" en "werken in de tuin" in één zin, want na klussen is huis staat dat redelijk hoog op mijn lijstje "things NOT to do...". Maar het was wel een goede manier om even de gedachten te verzetten, dus ik kreeg van Ans de taak om een pad met stenen weg te werken, wat betekende alle stenen uit de grond halen, ze in een kruiwagen leggen en dan vervolgens naar de voorkant van het kantoor brengen, zodat we er een ander pad mee konden maken. Ans c.s. gingen elders in de tuin aan de slag. En wat zie je dan? Dat er in de tuin toch weer een heleboel dingen zijn die aan Reus doen denken. Zo vond Ans nog een verstopt bot en ik een aantal afgekloven klompen....tja, het zal nog wel even duren voordat we al die zaken kwijt zijn. Gelukkig belde Ans 's avonds nog met Nettie en Piet en ging het goed met Reus. Dat is toch echt een pak van mijn hart!

Adieu Reus (snik, snik, snik)

Ik ben mijn blog gestart om zaken te vertellen en delen van dingen die mij bezig houden. Gelukkig is het merendeel (bijna alles) leuk geweest en hebben we hele erg veel kunnen lachen. Maar soms, heel soms gelukkig, zijn er ook tranen die je met anderen wilt delen. Donderdag kreeg ik tijdens een diner een nood sms van Ans dat er honden crisis was. Dus met rappe gang ging ik naar huis. Ik ga niet de hele situatie uitleggen, want dat kan en wil ik niet allemaal op internet neerzetten. Echter, de conclusie was dat het voor het gezin niet meer verstandig was om Reus nog langer bij ons te houden. Het heeft niets met de hond op zich te maken, want dat is een prachtig dier dat hartstikke slim en lief is. Maar de combinatie bleek niet houdbaar. Gelukkig wilde de fokkers, Piet en Nettie, ons helpen door Reus bij hen te laten wonen en vanuit daar naar een nieuw baasje voor hem te kunnen laten zoeken. Vanmiddag moesten we het natuurlijk ook Daan en Jeroen vertellen, dat was natuurlijk een emotioneel gebeuren, hoewel Jeroen er voor hem ook veel lichtpuntjes in zag (wat ook één van de redenen was om Reus een ander thuis te geven). De hele dag stond in het teken van het afscheid van Reus, Daan en Jeroen maakten een prachtige afscheidstekening waarop Daan schreef "we zullen altijd aan de blijven denken, Reus". De tranen stonden in mijn ogen toen hij dat schreef. Om 17.30 was het zover, toen kwamen Nettie en Piet Reus halen. Hij voelde het helemaal aan en wilde niet de auto in, maar met vereende krijgen hadden we hem toch snel binnen. Bij het uitzwaaien hield niemand het droog (misschien ben ik toch niet zo een gevoelloos onmens als sommige op het werk denken...), en nog steeds is denken aan Reus op dit moment "top of mind".

Reus, het was een geweldig half jaar dat je bij ons hebt gewoond. We hebben erg met je gelachen en het was een genot om je die tijd op te zien groeien. Je bent een hele lieve hond, maar helaas was de combinatie uiteindelijk niet houdbaar. Daan, Jeroen, Ans en ik wensen je een heel erg mooi leven toe, dat verdien je!! Heel veel liefs van je vorige baasjes!!!

Het wordt heel spannend!

In januari keek ik naar de wedstrijd NAC - Ajax. Dat werd een vervelende 1-1, waarna ik eigenlijk alweer een seizoentje Ajax had afgeschreven. Zeker nadat even later Feyenoord - Ajax in 1-1 eindigde, was het weer een kwestie van "jammer, maar helaas...", met een achterstand van 9 punten op Twente en PSV. Martin Jol gaf toen aan "we moeten nu eigenlijk alles winnen en dan hebben we nog een kansje". Yeah, right, dream on! Maar tot nu toe heeft Ajax echt alles nog gewonnen na de uitwedstrijd tegen Feijenoord. En de achterstand werd maar kleiner en kleiner en kleiner.....en ik werd zelfs weer een beetje enthousiast (en dat was een tijd geleden). Het was lang geleden dat ik ook een wedstrijd waarin Ajax niet speelde met de billen tegen elkaar geknepen zat, maar gisteren mer AZ - Twente was dat zo, met de best mogelijke uitkomst voor ons aller Ajax. Gelukkig deed men vandaag ook zijn plicht (hoewel ik me echt afvroeg of Mitchell Donald de boel bij Willem II opzettelijk aan het frustreren was, het blijft toch een echte Ajacied :-)), en merkte ik een opgewonden spanning terwijl ik naar de wedstrijd keek (en de jongens onder de douche aan het zetten was en aan het voorlezen). We hebben het nog niet in eigen hand, want als Twente nog twee keer wint, dan is het nog steeds "lege handen" (ik vind een tweede plek ook nog steeds met lege handen staan, hoewel het qua centjes ivm Champions League op zijn minst een troostprijs is) maar is er wel gestreden tot de laatste snik., en dat is echt wel eens heel erg anders geweest!

Het tandje van Daan

Zoals bij velen inmiddels bekend heeft Daan al enkele maanden een "dubbele tand". Dwz dat bij zijn linker voortand boven de nieuwe tand al door is, maar de oude zat er nog. Dat tot grote ergernis van zijn beide lieftallige ouders die meerdere keren hebben uitgeslaakt: "kom nou maar eens even hier, ik zal het tandje er wel even uithalen!". Afgelopen maandag mocht Daan naar de tandarts en wat hij al een beetje had aan voelen komen werd een feit: de tand was niet gezond meer en zat natuurlijk de nieuwe tand ook hinderlijk in de weg, dus hij moest eruit getrokken worden. Nu heb ik echt trauma's van de schooltandarts, maar de tandartselarij is inmiddels redelijk ver gekomen, dus het gaat allemaal een stuk vriendelijker. Dus na een klein zalfje en daarna een prikje werd de tand van Daan er netjes uitgelepeld door de tandarts. Het was even schrikken en een beetje pijnlijk, maar als een grote, stoere kerel sloeg Daan zich erdoorheen! Helemaal top van die vent! Helaas was er slecht nieuws voor Jeroen, want ook daar was een voortand niet goed meer die er volgende week uit moet (ontstaan nadat hij vier jaar geelden met zijn tand op de vensterbank was gevallen). Dat wordt waarschijnlijk een moeilijker verhaal, want Jeroen kan dat natuurlijk nog niet zo goed plaatsen. Zal wel wat van ons vergen om hem goed te begeleiden!

Gezinsuitje bowlen en plaatgrillen

Van de week vroeg Daan spontaan of we een keer konden gaan bowlen. Nu doe ik dat normaal alleen op vrijgezellen avonden (en die hebben we al een tijd niet gehad) of met de kinders, dus zo een smeekbede konden we niet langs ons heen laten gaan (zeker niet als Daan dan zijn smekende gezichtje opzet, de boef weet precies wanneer hij dat moet doen!). We besloten er gelijk een uitje van te maken, dus plakten we aan het bowlen een diner vast. Bij De Zoete Inval kun je bowlen en hebben ze een best goed plaatgrill restaurant, dus de keuze viel op die locatie (wat ook hielp was dat het tien minuten rijden was, maar dat was een bijzaak :-)). Om 17.00 uur hezen we ons in die prachtige bowling schoenen en gingen we de baan op (nr 3 om precies te zien). Bij de kinderen kwamen er bij het gooien hekjes omhoog, bij de volwassen bleven die lekker naar beneden.

Dat bleek jammer voor met name mij te zijn, want ik presteerde het om 8 ballen zonder het te proberen in de geul naast de baan te gooien. We hadden tijd voor een lange en een korte ronde. De lange, volle ronde werd glorieus gewonnen door Jeroen (die de tweehandige stuiterworp met doorglijder op de baan tot een kunst verhief), de korte ronde was een eenvoudige prooi voor Daan. Na de fysieke inspanning was het tijd voor de inwendige mens. Na een lekker kopje soep als start kwam het vlees voor de grill op tafel. Tja, het was geen Vermeer of De Nederlanden, maar het was prima te doen. Daan peuzelde lekker mee, Jeroen was eigenlijk te moe om nog te eten, dus hij at wat komkommer, broodjes en patat en toen ging hij met de iPhone aan de gang. Gezien het feit dat toen Daan ook uitgegeten was de beide heren zich begonnen te vervelen, lieten we het dessert schieten en togen we weer terug naar het pitoreske Halfweg, om nog even de nieuwe Mega Mindy te kijken. Daarna gingen de jongens voldaan naar bed, en na een klein stukje Deltora sliepen ze snel, en bungelde de beentjes uit bed! Een fotoverslag van het uitstapje is te vinden in het betreffende Picasa album.

Awakenings uitgespeeld

Drie weken geleden kocht ik zoals eerder geschreven de uitbreiding "Awakenings", die het "vervolg" is van Dragon Age: Origins. Vanochtend heb ik de laatste hand gelegd aan het uitspelen daarvan.  Het was wederom een bijzonder leuk en goed in elkaar zittend verhaal, dat zeer de moeite waard was. Maar je moet het wel echt als "uitbreiding" zien, want heel erg lang duurt de game niet. Maar als er ieder kwartaal zo een set uitkomt, dan trek ik het wel totdat Dragon Age 2 uitkomt (gepland Q1 2011). De storyline is deze keer redelijk rechttoe rechtaan, hoewel er wel duidelijke keuzes te maken zijn die het verhaal beïnvloeden (red je de stad of het kasteel, geef je geld aan de rijken of aan de armen). Omdat wel duidelijk was dat er een ander eind zou komen als je de stad of het kasteel redt, dacht ik "doe eens gek, ik speel alle twee de scenario's, kost een half uur extra" :-). Dat was in ieder geval wel de moeite waard. Voor degene die DA:O gespeeld hebben en ervan hebben genoten is Awakenings zeker een aanrader, nadeel was dus de duur en ik vond het net een beetje te makkelijk. Grootste nadeel van beide is dat de karakters van je metgezellen vele malen minder diep uitgewerkt konden worden, waardoor ze in ieder geval minder interessant lijken te zijn dan in het oorspronkelijke spel. Maar het personage van "Anders the Magus" maakt daar dan wel weer heleboel van goed. Highly recommended!

Nog een mooi moment!

Na een jaar hard werken was het dan zover! Een applicatie die jarenlang één van de hoekstenen van de internet architectuur van de Rabobank is geweest, is afgelopen donderdag formeel uitgezet! Een bijzonder fraaie prestatie van het team onder leiding van Berber Kruimel! Mooi om te zien dat dit gerealiseerd werd in een samenwerking tussen mensen in Utrecht, Zeist en .... Chennai! Een groot deel van de ontwikkeling van de nieuwe functionaliteiten werd namelijk door Cognizant offshore gebouwd. Om deze mooie gebeurtenis luister bij te zetten, was René Steenvoorden, de directeur van het ICT bedrijf van Rabobank aanwezig om de betrokkenen toe te spreken. En na een mooie toespraak waarin het belang van deze migratie in het kader van de doelstellingen van Rabobank werd geplaatst, vond een symbolische handeling plaats om de applicatie formeel af te sluiten (dat moest ook wel symbolisch, want de hardware was al weg :-)). Super prestatie van een super team, ik ben er trots op dit als programma manager te hebben mogen begeleiden!

Voetbal kijken

Toen ik een jaar of 12 was, waren er twee dingen die ik altijd wilde zien op tv. Dat was de WWF op Sky Channel (tegenwoordig heet dat de WWE, omdat men een aanvaring met het wereld natuurfonds kreeg) en voetbal. Heel erg veel voetbal! Ik keek alles in Nederland (ere- en eerste divisie), op zaterdag Sportschau, op de BBC Match of the Day, op de BRT Sportweek enzovoort. Als op TV5 een wedstrijd voorbij kwam van twee vage Franse teams, dan bleef ik hangen en keek de wedstrijd uit. En een wedstrijd van 20 jaar geleden die integraal uitgezonden werd? No problem! Dat heb ik jaren volgehouden, want ook in mij studententijd had ik tijd genoeg om veel voetbal te kijken (het Amerikaanse worstelen had ik toen wel ongeveer vervangen door snooker, iets minder extreem, wel rustgevender :-)). Tegenwoordig heb ik vele malen minder geduld om voetbal op tv te kijken. Het hele concept van Champions League vind ik eigenlijk helemaal niks (geef mij maar gewoon een knock out systeem vanaf het begin en ieder land één vertegenwoordiger) en ik mis de Europa cup 2 (nou ja, mis....ik vond het altijd wel leuk om vage ploegen uit bv Omsk te zien). Dus ik beperk me meestal tot mijn oud liefde Ajax. Maar gisteren toen ik mijn mail aan het wegwerken was, had ik toch maar even als "bewegende lamp" Barcelona - Arsenal aangezet. En na 15 minuten werd ik toch de wedstrijd ingezogen door het wonderkind Lionel Messie. Wat een voetballer, 4 doelpunten in zo een wedstrijd en de één was nog mooier dan de ander. Het afwerken van de mail duurde wat langer, maar dit had ik toch echt niet willen missen. Ik voelde me weer helemaal terug in 1982, met grote ogen kijkend naar het Brazilië van Socrates, Eder, Zico en Paulo Isidoro (en een hele slechte keeper, Valdi Perez :-)). Mooi om te zien dat een super prestatie dat nog steeds kan bewerkstelligen!

Paas Lundi

Afgelopen maandag was het tweede paasdag. Traditioneel hebben we dan een Paas Brunch. Maar deze keer moesten we dat omdopen tot een Paas Lundi (Lunch en Diner in plaats van een Breakfast - Lunch), want we konden pas om een uur of één bij elkaar komen. Toen iedereen binnen was, werden ook alle gerechten binnengekruid. En ik kan niet anders zeggen: dat was echt een bijzonder indrukwekkende hoeveelheid! Zo waren er gehakt- en worstenbroodjes, zalmsalade, gekruid roerei, aardappelsalade, paasbrood, gekookte eieren, een kaasplankje, een mooie selectie tapenades en heerlijk zoet brood. Dat afgemaakt met een ruime hoeveelheid versgeperste jus d'orange zorgde voor een heerlijke en gezellig eten. Zelfs de kinderen aten hun buikjes rond en ik zeg niet teveel als ik stel dat "a good time was had by all". Aan het eind van de dag verzorgde Ans nog een "tap sessie" voor de dames uit het gezelschap, wat ook nog de nodige rust bracht na een intensieve dag (in ieder geval voor de ingewanden :-)).

Project Catwalk: het resultaat

Het zou natuurlijk geen pas houden als we de resultaten van de arbeid van Willy en Jeroen niet voor het voetlicht zouden brengen. Daarvoor hebben ze er vandaag veel te hard aan gewerkt. Natuurlijk is er een hele show gegeven, daarvoor is er net geen plek hier. Maar het hele traject van het eerste idee via de uitvoering tot de daadwerkelijke realisatie van deze prachtige creatie (waarbij Jeroen continue aanwijzingen heeft gegeven hoe hij graag het geheel zou willen hebben, omdat hij natuurlijk precies weet wat er in de markt van kinderen van 5 jaar speelt..:-)) is terug te vinden op Picassa. We hebben er een speciaal webalbum voor aangemaakt. Daar kun je komen als je deze link volgt. Liefhebbers van haute couture kunnen hun vingers erbij aflikken en hebben nu de mogelijkheid om te kunnen zeggen: "ja, ik was erbij toen Jeroen Janssen zijn eerste ontwerpen maakte in de familie studio". Zoals te zien is roze de mode kleur voor deze zomer (of volgens Jeroen eigenlijk altijd!). We zijn natuurlijk erg benieuwd naar de herfst- en wintercollectie, want die kan niet erg lang op zich moeten laten wachten. Uw mode reporter houdt u vanzelfsprekend op de hoogte van de ontwikkelingen!

Project Catwalk

Één van de vragen die kinderen vaak krijgen, is de vraag: "wat wil je later worden als je groot bent?". Ik krijg die vraag ook nog wel eens, maar dat is een ander verhaal :-). Daan weet dat nog niet helemaal, en gaat nog een beetje heen en weer tussen een succesvolle carriére als Formule 1 coureur bij het team van Ferrari en anderzijds wil hij ook wel graag gaan werken in de fabriek van Lego om nieuwe series daarvoor te verzinnen (en er daarna natuurlijk eerst zelf mee te gaan spelen). Jeroen is wat uitgesprokener, die wil graag de mode in! Hij heeft al heel wat spullen waarin hij tekeningen kan maken om kleren op mensen te projecteren. Maar Jeroen wilde graag een stapje verder, dus probeerde hij samen met Ans vorige week met een oude naaimachine een jurkje te ontwerpen en in elkaar te zetten. Maar aangezien mama nog de kennis en kunde als mede de middelen had, moest oma Willy eraan te pas komen, om de gedachtenspinselen van Jeroen vorm te kunnen geven. Dus gingen Willy en Jeroen vandaag lekker aan de slag. Het is  nog even wachten, maar het kan nooit lang duren voordat we Jeroen in "Project Catwalk" te zien krijgen!!

White Collar

Tv series waarin een buitenstaander de lange arm van de wet helpt zijn er natuurlijk al heel erg lang. Ik heb nog erg goede herinneringen aan Angela Lansbury die in "Murder, She Wrote" (eerste aflevering in 1984, oei....toen was ik 15) alle misdaden oploste die de aardige, maar domme sherrif niet voor elkaar kreeg. In dit soort series is het natuurlijk belangrijk dat de hoofdpersoon en met name ook de supporting cast interessant genoeg is om je aan de buis gekluisterd te houden. Het beste voorbeeld daarvan in de afgelopen jaren vind ik het eerder gememoreerde "The Mentalist", dat naast dit idee ook een rode draad in de serie presenteert (de jacht op de serie moordenaar Red John), in plaats van alleen maar individuele misdaden op te lossen. Sommige andere series slaan de plank een beetje mis, zo vind ik Numbers bijvoorbeeld helemaal niks (alle misdaden oplossen mbv wiskunde, yeah right...) of ook The Fringe heb ik na drie aflevering opgegeven. Wel aardig maar nog niet super is Castle (zou je kunnen vertalen als Murder HE Wrote), maar daar mist dan weer die rode draad die zaken aan elkaar rijgt. Een echte topper die dicht bij The Mentalist komt, is echter White Collar. Deze keer geen serie moordenaars, maar met name misdaden die te maken hebben met grootschalige fraude en kunstzinnige diefstallen. Hoofdrol is weggelegd voor Matthew Bomer die Neal Caffrey speelt, één van de beste vervalsers en con artists ter wereld, die uit de gevangenis ontsnapt omdat zijn vriendin niet meer bij hem op bezoek komt. Hij wordt, omdat hij haar niet kan vinden, weer snel gepakt door FBI agent Peter Burke die hem eerder achter de tralies kreeg. Vervolgens sluiten ze een deal waarin Neal ingehuurd wordt als "adviseur" (hé, dat wordt Patrick Jane ook in The Mentalist) en gaat hij Burke helpen om misdaden op te lossen, maar uiteraard blijft hij zoeken naar zijn vriendin (samen met zijn maat Mozzie). Goede acteurs die interessante personages spelen, leuke op zichzelf staande afleveringen, maar ook een rode draad die je geïnteresseerd houdt. Er zij veel slechtere dingen dan een aflevering White Collar om drie kwartier van je tijd aan te spenderen!

Schommelen

Op Goede Vrijdag hoeven Daan en Jeroen natuurlijk niet naar school. Het was een rustig dagje voor de mannen. Daan bleef de hele dag in zijn pyjama rondlopen, Jeroen nam nog wel de moeite om zich aan te kleden omdat hij graag met mij mee wilde boodschappen doen (en dat was echt beregezellig, het is toch leuker om dat te doen nu hij wat groter is). Aan het eind van de dag wilden ze toch nog eventjes naar buiten. Uiteraard was er tijd om de vaste routine te doen als het wat warmer wordt (namelijk lekker ravotten en stoeien op de trampoline), maar de jongens hadden nog één grote speelwens: schommelen! En dat kunnen de jongens heeeeeeeel erg lang volhouden. Met name het heel hoog opgetild worden en dan ongeveer naar voren gegooid worden door papa (zowel via hun rug als ook via hun enkels) vinden ze helemaal geweldig! Na drie kwartier hadden papa zijn armen en rug het ongeveer wel gehad, en onder luid geklaag van de heren Janssen gingen we uiteindelijk weer naar binnen. Als het aan hen had gelegen hadden we nog flinke tijd buiten gestaan. Het zijn ondertussen schommel professionals. Op dit moment vinden ze schommelen in ieder geval nog leuker dan wippen :-).