Stukske TV

Vanavond weer even tijd gehad om wat op TV te kijken. Het werden twee afleveringen van White Collar. Ik heb eerder over het eerste seizoen geschreven, maar dit was inmiddels al seizoen twee. En ik werd weer eens verrast door de Amerikaanse trend om geen enkele serie eenzelfde aantal afleveringen per seizoen te geven! Voor White Collar zijn het er dus negen in seizoen twee en vanavond keek ik de twee laatste afleveringen (niet dat ik dat dus wist toen ik eraan begon). Ik kan niet anders zeggen dan dat het weer erg goed was, aardige actie met een heel fijn soort humor. En een enorme cliffhanger op het einde van de laatste aflevering. Damn, ik natuurlijk snel kijken op internet, maar ze gaan pas half januari weer verder. Nee eens even wachten of ...... het overleeft! Gelukkig kunnen we snel verder met de volgende serie, want aangezien ik nu op mijn Popcorn Hour ook eenvoudig Xvids af kan spelen, heb ik zojuist de eerste aflevering van The Mentalist daarin gedownload. Ik weet wat er morgenavond op het programma staat!! Eten bij Vermeer, en zaterdag dan The Mentalist :-).

Even geen inspiratie

Beste lezers, wanhoop niet!!! Ik heb op dit moment het even zo verschrikkelijk druk met werk dat ik even geen inspiratie heb om een leuk stukje te tikken. En om jullie nu lastig te vallen met een saai artikel omdat ik dan een dagelijkse post gemaakt heb, dat gaat mij ook even te ver. Natuurlijk kan ik jullie vertellen over de uitstekende sfeer die gisteren in de Amsterdam Arena hing tijden Ajax - AC Milaan en dat dat echt jaren geleden was dat er zo een heerlijke Europacup stemming heerste, maar dat is een open deur. En ook dat ik het fenomeen vuurwerkhond gisteren mee mocht maken (lekker, een Duitse herder die je op alle plaatsen van je lichaam besnuffelt om een vuurpijl of een 100.000 klapper uit je broekspijp tevoorschijn te halen) is natuurlijk maar marginaal interessant :-). Of dat ik vandaag een waanzinnig leuke afstemming met een ex collega heb gehad over de implementatie van Agile Development was voor mij leuk, maar daar hebben jullie nu ook even niks aan. Dus daarom laat ik het nu even hierbij en verzeker ik jullie dat ik morgen gewoon weer "at your service" ben!

Niet ziek

Om mijn moeder gerust te stellen: vandaag geen blogpost en ik ben ook niet ziek :-). Het was een erg lange dag, met deze keer meer diepte- dan hoogtepunten, een intensieve Italiaanse les (wel erg leuk, ik zat naast de vrouw van een ex-CMG collega, at het gebruik van een Logica pen al niet kan veroorzaken :-)), om half tien nog een file op de ring A10 en een stijve nek van de spanning. Dan is de animo en inspiratie voor een leuke post even ver te zoeken.

CIA Comics

Begin jaren negentig bereikte in Nederland de populariteit van Amerikaanse comics een hoogtepunt. Naast de "traditionals" Marvel en DC waren ook de labels Image en Vailliant de markt aan het veroveren. Dat had ook zijn uitwerkingen op de Nederlandse markt, want te pas en te onpas schoten er winkels uit de grond, die comics gingen verkopen. De meeste waren het aanzien niet waard, maar de super uitzondering die de regel bevestigde, was CIA Comics. Ik was toen al een flink aantal jaren vaste klant bij Wonderland in Amsterdam Oost, maar ik werkte begin jaren negentig in de Damstraat en aangezien CIA Comics op de Zeedijk zat, was het voor mij altijd  mogelijk om even langs te fietsen. En op een gegeven moment werd dat ook bijna vaste prik. De (mede-)eigenaar die altijd in de winkel stond was Rob Meijer. Hij wist een bijzonder leuke voorraad back issue comics te verzamelen tegen aantrekkelijke prijzen (met name bronze & silver age), maar wat oor die tijd nog bijzonderder was: hij was in Nederland de eerste die een abonnementen systeem MET korting voor vaste klanten introduceerde.

Gezien de (lees: mijn) financiële situatie toen was dat zeer aantrekkelijk. Daarnaast was er een bijzondere klantenkring, waaronder Rudeboy van de Urban Dance Squad, Paul Banus en Frankie Kattenburg.  Maar grotendeels was Rob toch degene die ervoor zorgde dat je naar de winkel wilde komen. Een gezellige gast, die veel van comics wist, maar ook lekker in de rock muziek zat en veel voorkeuren voor bands deelde met de vier musketiers uit de Nederlandse Comics scene (René, Simon, Frank en ondergetekende). Na de sluiting van de winkel was het steevast even binnenlopen bij café de Vlek, waar Mick de barman achter de bar stond en ons trakteerde drank, snacks, harde muziek en pure Amsterdamse gastvrijheid (die zelfs tot zover ging dat het mogelijk was om als het niet meer lukte om naar huis te komen op een doordeweekse Koninginnedag op het biljart te mogen blijven slapen). Een bezoek of twee a drie aan CIA in de week werd vaste prik en dus omlijst met een heel scala aan bijpassende activiteiten met een vaste groep mensen. En ja, daar zaten echte nerd discussies bij, waarin een hele avond doorgepraat kon worden over de levensvraag wie nu eigenlijk de enige echte opvolger van Bruce Wayne als Batman zou zijn, als hij er ooit mee zou stoppen (fat change), wie nu echt de grootste scgurk uit het helaal was, Galactus of Darkseid (en dat zelfs nog voor de cross overs tussen Marvel en DC) of wanneer Jim Shooter met Valliant de verkopen van Marvel zou inhalen.

CIA was hard op weg één van de, zo niet de grootste en populairste comicwinkels te worden in Nederland. Echter, dat werd bruut afgekapt, doordat Rob op een avond op een niet nader te bepalen manier in de gracht terecht kwam en daar niet levend uit is gekomen. Een grote schok ging door de comic minnend Nederland heen, niet in de laatste plaats door de vaste klanten. Veel te jong door een ongeluk gestorven. Daarna heeft CIA nog een flinke tijd bestaan, maar de ziel was er grotendeels wel uit. Paul Banus deed een goede poging om Rob zijn werk over te nemen, maar het was toch niet hetzelfde. Uiteindelijk werd CIA verkocht en werd het een Go-Joker winkel (Je weet maar nooit waar de Joker opduikt!) en vertrokken veel klanten naar een andere winkel verder op de Zeedijk, Henk Lie Comics. Ikzelf ben na de verkoop nooit meer bij Go-Joker geweest en ook Henk Lie kon mij niet bekoren. Ik bleef dus daarna gewoon vaste klant bij Wonderland.

Tja, en dat alles werd dus getriggred door één nummer van The Georgia Satellites, herinneringen zijn rare dingen :-).

Georgia Satellites

Enkele weken geleden zat ik naar The Expandables te kijken. In een één van de eerste scenes komt een gierende riff van Rick Richards voorbij. Rick Richards was het gitaargeluid van de band Georgia Satellites, die een aantal kleine hots scoorde in Nederland (zoals "Keep your hands to yourself"). Tijdens de film raakte ik in een iPad mail-chat met Eelco Rustenburg van Xebia over deze band, wat mij er weer toe deed bewegen de platen weer eens op te zoeken (wat wil zeggen dat ik de nummers nadat ik ze van René gekregen had op de iPod heb gezet). Georgia Satellites maakt heerlijke ongecompliceerde gitaarrock met die typische klank die bands uit het zuiden van de VS hebben, inclusief de tongval van de zanger, Dan Baird. Inmiddels zitten de Satellites in mijn auto en is het, zeker op de vernieuwde A2, opletten dat het niet teveel bekeuringen rijden is, want dat werkt de muziek wel enigszins in de hand :-). Ik kan iedereen die van tijdloze gitaren houdt de cd's Georgia Satellites, open all night en Land of Salvation and Sin bijzonder aanraden (en ook de solo cd's van Dain Baird zijn overigens goed te pruimen). Bij het luisteren dreven mijn gedachten overigens af naar de manier waarop ik ooit met de muziek van de Georgia Satllites in aanraking ben gekomen. Dat was via Rob Meijer van CIA Comics. Ik was al begonnen om daar meer over te vertellen, maar ik heb die zinnen verwijderd, want dat is (in hoogte- en dieptepunten) stof voor een zelfstandige post (en misschien zelfs wel twee :-)).

Naar de wethouder

Enige tijd geleden werden we opgeschrikt doordat een deel van ons erf niet in eigendom bleek te zijn, maar een obscure huurovereenkomst bleek te bevatten. Daarin werd door de vorige bewoner een stuk land voor één Euro per jaar gehuurd, maar de gemeente vond het nu wel gepast om de prijs te verhogen naar een kleine 2.000 Euro per jaar. Dat is pas nog eens inflatie! Met de bureaucraat achter het loket was natuurlijk geen land te bezeilen ("nee, dat zijn de regels, ook al hebben wij niks aan dat land en betaald u het onderhoud van de bomen en de sloot, u krijgt toch de volle rekening"). De enige andere weg was via de wethouder. In Amsterdam is het ondenkbaar dat je voor zoiets bij een wethouder komt, maar in de gemeente Haarlemmerliede en Spaarnwoude is dat geen enkel probleem. Ergo: afgelopen donderdag gingen wij naar Wethouder Marcus, die als VVDer de plaatselijke middenstand vertegenwoordigd. Bij het aankomen zagen we de burgemeester buiten een sigaretje roken. Na het parkeren was de burgemeester even verdwenen, maar gelukkig stond hij iets verderop koffie te leuten (ja, het is echt druk in de gemeenteraad). Voordat we binnenkwamen liepen we langs de parkeerplaatsen, waar de Picanto van de burgemeester stond en de Mercedes van de wethouder (PvdA versus VVD). Toen we bij de balie kwamen, schrok de mevrouw wakker, want er komt haast nooit iemand op het spreekuur. Een voordeel, want we konden gelijk doorlopen. De wethouder bleek een fidele vent die niet van pragmatiek gespeend was en in oplossingen dacht ipv wat er in het boekje staat. We kregen te horen dat er op negen november (op de verjaardag van mijn moeder) een notitie in de raad besproken wordt met als naam "snippergroen", die het mogelijk maakt voor burgers om stukjes land te kopen die eigendom van de gemeente zijn, maar waar de gemeente niet aan heeft vanwege ligging en omvang. We verlieten na een kwartiertje het gemeentehuis, met het verzoek om zelf een voorstel te bedenken hoe we het land zouden willen overnemen (dus bv directe koop, huurkoop of welke manier dan ook). De wethouder fluisterde ons nog in dat de grond met name verkocht wordt, omdat de gemeente geld nodig heeft. De grond wordt natuurlijk niet gratis weggegeven, maar ik ruik een goede onderhandelingspositie. Voor nu even niet betalen en de accordering van de notitie in de gemeenteraad afwachten!

De echte verjaardag

Vandaag ben ik 41 jaar geworden. Toch ieder jaar wel weer een speciaal momentje (vind ik dan, er zijn ook mensen die er niks aan hechten, maar ik wel). Omdat de viering eigenlijk dit weekend al was gebeurd, was het vandaag thuis niet zo een heel uitbundige boel omtrent dit evenement :-). Na een kus en een gefeliciteerd stapte ik in mijn auto om in de dichte mist naar Utrecht te rijden. Daar kwamen de eerste felicitaties al via diverse kanalen binnen. Gelukwensen via Twitter, Facebook, SMS en email, voor ik bij Rabobank was had ik er al meer dan twintig te pakken. Kan niet anders zeggen dan dat dat toch echt wel leuk is. Op de bank aangekomen veel felicitaties van collega's en dat ging de hele dag door. Om half twaalf was er gebak en het was ook gewoon echt leuk om te zien dat er meer dan 70 mensen waren gekomen die een "lang zal hij leve inzetten". Later op de dag kreeg ik van Berber en Geert Jan een mooi boek over Toscane (uit de 100% reeks, helemaal mijn favoriet) in het kader van mijn Italiaanse les en vakantie 2011 en kreeg ik van hen een diner aangeboden, waarbij ik nog niet mocht weten welk restaurant het was (daar wisten ze me goed te raken, een bijzonder grote mate van nieuwsgierigheid is namelijk één van mijn vele charmes). Een erg mooi gebaar, wat bijzonder door me gewaardeerd wordt, zeker ook door de mensen die het geven. Zo ging de dag erg snel voorbij (ook omdat ik vanaf 8 uur 's ochtends ongeveer aansluitende vergaderingen had) en ging ik om half zes weer richting Halfweg. Gelukkig zitten andere mensen in andere tijdszones, dus kon ik oa van Erik nog felicitaties en groeten vanuit een ontwakend San Francisco ontvangen. En nu, om half tien, alleen op de bank, kinderen naar bed, Ans naar cursus en Billy Joël op de iPod met "Only the good die young'. Nog 2,5 uur en de eerste dag van mijn 41ste jaar zit er alweer op. Niet teveel aan denken, straks word je er nog melancholisch van :-).

Het beter snoeiwerk

Bij ons in de tuin staan knotwilgen. Veel knotwilgen. Nee, dat is verkeerd, er staan echt heel erg veel knotwilgen. Toen wij in Halfweg kwamen wonen in 2008, hebben we ze allemaal laten snoeien. Toen waren ze helemaal kaal en nu, twee jaar later zijn ze weer helemaal volgegroeid. Soms verbazingwekkend om te zien hoe dik takken in twee jaar kunnen worden, helemaal vanuit het niets. Inmiddels is het dus weer hoog tijd om de knotwilgen te snoeien dan zondag hebben we de eerste poging gedaan. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat zwaar werk is. Het wegknippen van takken ging nog redelijk goed (hoewel het boven je macht werken geen feest is), het zagen ging een heel stuk minder. En na het snoeien komt het echte leuke werk, namelijk het opruimen. Gelukkig konden we Jeroen en Daan enthousiasmeren ons hierbij te helpen, in ruil voor een extra portie zakgeld (vastgelegd op YouTube). Dit gaat nog wel even een tijdje duren om gedaan te krijgen, dus mochten er mensen zijn die graag een middag in de tuin willen klussen, feel free om in Halfweg langs te komen en even een wilgje te knotten! Anders zou het toch zomaar eens kunnen zijn, dat ik voorzichtig bij een hovenier ga informeren voor welke bedrag zij dit miniscule werk zouden willen doen :-)!

Travestie

Op mijn verjaardag was er gelukkig nog tijd voor een klein stukske entertainment. Ans is altijd al een fan geweest van toneel waarbij mannen zich als vrouwen verkleden (not..!!!!), maar deze keer werden de rollen omgedraaid. De dames in het gezelschap  namen de moeite om de accessoires die Hinkje mee had genomen op te doen, wat betekende dat iedereen een snot op deed. Het bijzonder pittige resultaat werd op de gevoelige plaat vastgelegd, zodat in een later stadium de nodige chantage plaats kan vinden richting aanverwante partijen. Hoewel het tot vel hilariteit leidde, denk ik dat het toch beter is als we de snorren volgende keer maar gewoon aan de mannen overlaten, die kunnen dat toch beter gewoon zelf dragen (hoewel, ook bij een man is een snor nou ook niet pr definitie de meest frisse beharing, zeker niet als er regelmatig wat etensresten achter blijven).

Verjaardagsfeestje

De prachtige brief van Daan

Zaterdag gaf ik mijn verjaardagsfeestje. Vorig jaar pakten we wat groter uit, omdat ik veertig werd, maar dit jaar was het in redelijk besloten kring, namelijk alleen de directe familie. Ik hou er eigenlijk niet zo van mijn verjaardag voor de dag zelf te vieren (en ja, ik ben op sommige zaken wat bijgelovig), maar volgende week is Yinte jarig en dan is het feest in Zutphen. Dus ik stapte over mijn eigen schaduw heen en organiseerde het feestje op 18 september. Nadat Jeroen en ik lekker naar het zwemmen waren geweest, was het tijd voor de cadeautjes. Ik kreeg een mooie tekening van Jeroen en Daan had een fantastisch mooie brief geschreven. Bij het lezen daarvan (hij staat op de foto hiernaast, werd het mij even teveel en stonden de tranen van emotie (een goede, gelukkig) in mijn ogen. Het zijn toch de mooiste cadeau's die je van je kinderen krijgt als ze zulke mooie woorden over je schrijven. Geweldig om zo mee te maken. Maar de jongens hadden deze keer samen met Ans nog verder uitgepakt. Want ze hadden ook nog een ander cadeau voor me uitgezocht (of beter gezegd, ze hadden Ans bevestigd dat dit er wel "vet" uitzag. En inderdaad, ik vond het prachtig. Het was een geweldig mooie horlogebox, waarin ik mijn "kleine schatten" een mooie plek kon geven. Het bleek nog goed zoeken te zijn geweest voor een box die er enerzijds estetisch verantwoord uit zag en anderzijds ook nog eens bij ons in de kluis paste (de zes horloges die in de verzameling zitten zijn toch een aardig bedragje waard), dus het was de moeite waard om even goed te oriënteren! Maar dat is perfect gelukt!!

Om half twee kwamen de eerste gasten, Willie, Jos en Yinte. Heerlijk voor Daan en Jeroen, want zij konden gelijk met Yinte op de trampoline spelen, overigens nadat Daan vijf minuten Yinte van zich af had weten te houden, omdat Yinte hem een dikke zoen wilde geven (maar ja, het blijft een volle nicht, hé!!). Daarna kwamen Leny en Hans, Hinkje en als laatsten Daniëlle, Edwin, Morisson en Jeremy. Ik kan niet anders zeggen dan dat "a good time was had by all", met centraal daarin wat dingetjes voor de lekkere trek! Beginnend met een heerlijke chipolatota taart, via het atijd goed scorende plankje gezelligheid van Chris (dus.....), een uitgebreide selectie tapas, diverse zelf gemaakte maaltijd salades (één met ald hoofdbestandsdeel paddenstoelen en de ander ossehaas), een selectie  pasteitjes van de Pieman en afsluitend met ijs van Ben & Jerry. Ik kon verder nog veel mensen kennis laten maken met Shaken Ice Tea. Niemand ging nog met honger naar huis, zullen we maar zeggen! De eerste viering is geweest, nu nog even wachten tot 21 september, de dag waarop ik officieel 41 wordt.

Beroofd

Vrijdag eind van de dag zat ik rustig op de bank, met de iPad te klooien. Met name het verkennen van de iWork apps (zeg maar de Word, Excel en Powerpoint van Apple, maar dan op de iPad). Was even wennen ("aaarrgghhh.....waar is de save knop !"), met name ook het hier nog niet multi task te kunnen werken is een beperking. Na een uurtje kwam er één schooier bij me rondhangen en vijf minuten later de tweede. De vraag die heel snel kwam, was: "Papa, zitten er ook spelletjes op de iPad ?". Ja jongens, die zitten erop. Dat was een verkeerd antwoord, want 0.001 seconde daarna was de iPad uit mijn handen verdwenen en had Jeroen hem overgenomen, terwijl Daan mijn poging om de iPad terug te vorderen verijdelde. Vervolgens gingen de jongens los met eerst Bejeweled en daarna het machtige Angry Birds! Ik ben bang dat we het monster in de jongens los hebben gemaakt, dus mijn eerste taak gaat worden om de iPad weer terug te krijgen en dan een plek te vinden waar ze niet steeds hem te pakken kunnen krijgen.

Binnenkort: een nieuwe site voor Ans

Hij is er bijna, de coachingssite van Ans

De afgelopen weken is er hard gewerkt aan de nieuwe site van Ans. Zoals ieder zichzelf respecterend bedrijf of kleine zelfstandige is het tegenwoordig broodnodig om een website te hebben. Dus binnenkort is via http://www.ansvanderweg.nl/ de site van één van de beste coaches van Nederland te bereiken (ok, ik ben enigszins bevooroordeeld :-)). Een sneak peak preview kun je nu al krijgen en bij "hoge nood" is het al mogelijk om een mail te sturen naar Ans via de gepubliceerde link! Ik heb zelf al een paar voorbeelden van pagina's die door Cristina Creates ontworpen en gebouwd zijn gezien en die zien er echt schitterend uit. Als het goed is, gaat de site 20 september live en ik zou iedereen die dit leest willen vragen en adviseren er eens een bezoek aan te brengen. Naast de diensten die aangeboden worden (van EFT tot Light Coaching) ook een tal van praktijk voorbeelden en persoonlijke ervaringen die het werk van Ans beschrijven. En daar gaat het natuurlijk uiteindelijk om, wat houden de cliënten er uiteindelijk aan over. Veel plezier met het bezoek en wie weet, tot in Halfweg!

Dr Fish

Toen Daan en later Jeroen iedere maandag bij mijn moeder bivakeerden reed ik twee maal per dag door de van Baerlestraat. Daar is Dr Fish gevestigd, een dependance van de Zwaluwhoeve. Ik was altijd geïntrigeerd door de etalage, maar ben er nooit naar binnen gegaan. Een paar maanden geleden kwam ik hier weer langs en toen besloot ik toch eens te kijken wat het nu precies was en het bleek een behandeling aan voeten en handen te zijn, waarin de Garra Rufa vis dode huidcellen van handen en voeten eet. Tja, dat klonk zo bizar, dat ik dat moest proberen. ik zou samen met Ans gaan, maar helaas haakte die af, want ze moest naar een congres van de Beroepsvereniging Coaches. Dus ik ging alleen richting Amsterdam Zuid, waar ik vriendelijk ontvangen werd door Esther van Beekhuizen. Ik werd direct naar boven gebracht, waar ik schoenen en sokken uit mocht doen, de broekspijpen omhoog en horloge af (aai...) om vervolgens in een zeer rustige kamer te komen met een zacht muziekje en blauw licht. Daar mocht ik in een stoel gaan zitten met een extra kussen om wat hoger te komen om vervolgens de voeten en handen in het water te doen. Direct stroomden de visjes toe en begonnen aan mijn handen en voeten te zuigen. Echt een bijzonder gevoel, na enige tijd lijkt het alsof je voeten "slapen", een tintelend gevoel, wat bijzonder was. Na een paar minuten begon he te wennen en kon je zelf met de visjes spelen. Na een half uur was ik klaar en waren mijn handen en voeten door de visjes gemasseerd en van alle dode huidcellen ontdaan en daarmee ook lekker glad en zacht geworden. Na de visjes nog even een pedicure en ik was weer het mannetje. Heerlijk tot rust gekomen, ik kan het iedereen aanraden. Oh ja, voor degene die het zich afvragen: ja, ik was de enige man in het gebouw :-).

Ruzietje

Het is altijd leuk om te zien hoe kinderen samen spelen. Daan heeft een aantal vaste vrienden waar hij veel mee speelt, en de grootste vriendin is AnnaSofie. Nu was Annasofie maandag bij ons aan het spelen, maar op het eind van de middag wilde ze graag bij ons een filmpje van Sonic kijken. Niets vermoedend zette Ans dit op, omdat ook Daan daar graag naar kijkt. Vervolgens bleek dat een foute zet, want Daan had een heel spel in zijn hoofd zitten om uit te voeren, maar AnnaSofie zat inmiddels aan de buis gekluisterd en gaf geen reactie. Daardoor werd Daan zo door en door kwaad, dat hij eerst buiten ging zitten mokken en daarna naar boven ging om een bord te maken om op zijn deur te hangen. Om precies te zijn een "verboden voor AnnaSofies"-bord. Helaas gaf ook dat geen reactie bij de aangesprokene, wat tot nog meer woede leidde. Dat het Daan hoog zat, bleek wel, want het heeft twee dagen geduurd, voordat hij het weer op kon brengen om vriendjes te worden (en AnnaSofie een DVD te geven met Sonic, zodat ze thuis kan kijken ipv bij ons :-)).

De eerste Italiaanse les

Na een intensieve dag bij Rabobank (veel LEAN) reed ik maandag om half zeven weg uit Utrecht op weg naar Amsterdam, omdat die dag de eerste les van mijn cursus Italiaanse voor beginners plaats ging vinden. Door een opstopping bij de RAI en parkeeruitdagingen kwam ik één minuut voor half acht binnengestormd bij Studio Lingua. Net op tijd om door de leraar (PierFransesco) opgevangen te worden. Samen met vier andere cursisten zat ik bij cursus A01.03. Ik was er helemaal klaar voor, maar toen de leraar direct in het Italiaans begon te praten, was ik snel "lost". Na vijf minuten vroeg ik maar eens of ik wel bij de beginnerscursus zat en toen dat bevestigend werd beantwoord, was dat misschien wel het antwoord wat ik het meest vreeste. Ik ben niet meer gewend dat ik mezelf zo dom voel als ik ergens mee bezig ben. Maar de leraar stelde me gerust dat het snel beter zou gaan. En inderdaad, na een uurtje kon ik in ieder geval al een en ander volgen. Ik deed samen met twee mede cursisten al wat kleine oefeningen (Hans en Barbro) en dat ging al verrassend goed. Inmiddels kan ik dus al vertellen wat mijn naam is (Mi chiamo Dennis Janssen), wat ik voor werk doe ("Sono Programma Manager") en waar ik vandaan kom (Sono di Halfweg). Leuk om te zien dat dat redelijk snel gaat. Ik ben in iede rgeval voldoende geënthousiasmeerd om lekker verder te gaan met het uit mijn hoofd leren van de vervoegingen van zijn en hebben. Ik zal denk ik niet snel Dante's Inferno in het Italiaans gaan lezen, maar hopelijk kan ik me volgend jaar in Toscane enigszins verstaanbaar maken! Dan leer je het land, de cultuur en de mensen toch echt beter kennen en daar doe ik het tenslotte voor! Ciao bella's!!!!

Eerlijke mensen, ze bestaan nog

Gisteren was ik even boodschappen aan het doen. Ik kwam eerlijk gezegd wat moeilijk op gang, want vrijdag was het laat geworden bij Vinkeles en daarna mocht ik met Jeroen naar zwemles, waarbij we, zoals gememoreerd, om acht uur 's ochtends acte de presence mochten geven. Daar kwam ik Roland van PC-Depot tegen die me vertelde dat er nog twee cartridges voor me klaar lagen. Damn, inderdaad helemaal vergeten, hij had me gebeld toen ik in de VS zat en daarna was ik het vergeten. Dus ik 's middags naar PC Depot om de cartridges op te halen en zonder verder op te letten betaalde ik via de pin. Toen ik vervolgens in mijn auto stapte, kwam Roland nog achter me aan rennen. Oeps...wat heb ik nu verkeerd gedaan? Nou, dat was dat ik teveel had betaald, namelijk het dubbele :-). Ipv 2 waren er 4 cartridges aangeslagen, en dat was bij het archiveren van de bon bij Roland duidelijk geworden en ik kreeg per direct de helft cash. Kijk, dat gebeurt echt niet als je bij de Mediamarkt of Dynabyte afrekent. Thumbs up voor PC-Depot, eerlijkheid duurt uiteindelijk het langst!

De eerste zwemles van Jeroentje

Jeroen ligt in het water bij zijn eerste zwemles

Zaterdag om zeven uur ging het wekkertje. Hoewel ik door de week zo rond kwart over zes wakker wordt, is het in het weekend toch anders om vroeg op te staan, zeker als je de dag daarvoor uitgebreid uit eten bent gegaan. Maar er was een goede reden, Jeroen ging op voor zijn eerste zwemles. Ik moest Jeroen wel wakker maken, maar om vijf voor acht waren we in zwembad de Sporthoeve in Badhoevedorp. Ik mocht deze keer nog even mee, dat was maar goed ook, want Jeroen werd in de normale klas gestopt, terwijl hij voor privé les (nou ja, in een klein groepje) ingeschreven was. Maar nadat dat herstelt was, ging het helemaal goed. Jeroen had er super veel zin in (hij wil volgens jaar een diep zwembad bij ons in de tuin en dan is diploma A een minimum vereiste en dat weet die donderstraal erg goed) en deed alles heel erg goed mee. Mooi om te zien dat hij na één les (die wel heel intensief was, want Jeroen heeft samen met nog één kindje les) al grote vorderingen maakt. Bij zijn eerste sprong moest de zwemjuf hem nog een hand geven, de tweede sprong was een kleintje, zijn derde een grote en de vierde was een mega bom! Na een half uur was hij klaar en kwam hij stralend het bad uit. Ja, dat gaat wel goed komen met Jeroen. Voor degene die de nieuwe Pieter vd Hoogenband alvast wil bewonderen: de eerste filmpjes zijn op mijn YouTube videokanaal te bewonderen.

Vinkeles

Gisteren was het een gevalletje van "driemaal is scheepsrecht". Na om verschillende redenen twee keer te hebben moeten afzeggen, was het tijd om samen met René naar Vinkeles te gaan. Vinkeles is een restaurant met één Michelin ster en zoals het een goede traditie in Amsterdam is, is het gevestigd in een hotel. Dat is in dit geval The Dylan, op de Keizersgracht. The Dylan is gevestigd in het oude "armenhuis" van Amsterdam, en Vinkeles heeft de plek ingenomen van de bakkerij (wat in het decor nog steeds te zien is). De inrichting van Vinkeles is in één woord op te sommen met "sfeervol". Het is redelijk klein (negen tafels), wat een erg comfortabele sfeer oplevert. De tafels staan zeker niet te dicht op elkaar, zodat het naast het geborgen gevoel ook nog een voldoende "personal space" voor een ieder aan tafel geeft. Nu moet daar wel bij gezegd worden dat deze avond er twee ruim bezette tafels waren, één met een flink aantal Amerikanen (en we weten dat die per definitie een wat hoger volume hanteren dan de gemiddelde Europeaan) en later op de avond een tafel met een aantal Engelse dames die op een gegeven moment wel erg luidruchtig werden, zeker toen er in de dames net teveel drank aanwezig begon te zijn. Maar daar is natuurlijk weinig kruid tegen gewassen in de opstelling en inrichting van het restaurant. De stoelen waren uitstekend, altijd belangrijk als je een uur of vier gaat tafelen. Een verbeterpunt vanuit mijn opinie: een klein beetje meer licht zou mij beter lijken.

De avond begon al goed. Bij de Keizersgracht aangekomen was het eenvoudig parkeren, maar dat blijkt meestal zo te zijn op de grachten als je tussen zes en acht arriveert.Vijf minuten wandelen later waren we bij het prachtige pand van The Dylan. We werden goed ontvangen en om half acht naar onze tafel begeleid. Daar werden we opgevangen door maître Casper Westerveld, die ons direct een bijzonder welkom gevoel, één van de belangrijkste onderdelen van een echte "dining experience" waar we naar op zoek zijn, ipv alleen "uitstekend eten". We kregen de kaart geserveerd, maar dat was eigenlijk bij voorbaat al niet nodig, want de keuze viel natuurlijk op het Chef's Signature Menu, maar door de uitleg hoorden we wel over de chef's foie gras en het kostte weinig overtuigingskracht om deze aan het menu toe te voegen.

Daarna kon het feest beginnen. We werden getrakteerd op enkele amuses, waar voor mij de "sorbet met tonijn" er bovenuit stak. Ik zou het "sushi in een glas" noemen. Heerlijk! De amuses zijn aan de ruime kant, maar aan het begin van het diner merk je dat nog niet zo. Dat gold ook voor het brood dat geserveerd werd, mn het olijfbrood was van een kwaliteit waar je wel van kan blijven eten. Tip voor de toekomstige gast: doe het niet, neem uzelf in acht,  anders loopt de portionering uit de hand, vertrekt u met een te vol gevoel en heeft u minder van de kunststukjes van chef de cuisine Dennis Kuipers kunnen genieten. Het zijn soms kleine dingen die het verschil maken: zo worden boter en olijfolie  per persoon geserveerd, veel beter dan het geheel midden op tafel zetten. Een extra punt voor de aandacht die hierin is gaan zitten.

Vanaf de langoustine met kalfsschenkel (de formele eerste gang) komen de smaak sensaties je tegemoet. De Sint Jacobs Mosselen (altijd een favoriet) met Pancetta brengen je in vervoering als je het over de smaakpapillen laat rollen. Het hele menu is natuurlijk op de website van Vinkeles te vinden, dus ik ga niet alles weer opnoemen, maar laat ik er nog twee gerechten uitpikken die voor mij de favorieten van de avond waren. Als eerste is dat de "Gnochetti" met gepocheerde eierdooier en zomer truffel. Het is sowieso altijd leuk als de chef aan je tafel komt, en dat was deze keer het geval om de truffel a table voor ons te schaven. Een bijzonder goede combinatie die geserveerd werd, en ja, met truffel kun je bij mij nooit fout zitten. Als tweede speciale aandacht voor de Anjou duif die zo mals was, dat je hem met een rietje naar binnen kon zuigen en in combinatie met de cinq epices en gedroogde abrikoos was dit echt één van de beste bereidingen van duif die ik ooit heb gegeten.

Na de hoofdgerechten van duif en foie gras belanden we bij de nagerechten, een goede selectie kazen die zeer enthousiast gepresenteerd werden. Helaas heb ik de naam van de betreffende blondine niet opgevangen, maar een grote "thumbs up" hoe zij e.e.a. kon vertellen, zowel qua kennis van de materie als ook het duidelijke plezier dat zij erin had! Dat gold overigens voor de hele zwarte brigade van Casper, die allemaal op een ongedwongen manier een bijzonder hoge professionaliteit uitstralen, enthousiast en behulpzaam zijn en grote productkennis hebben. Een duidelijke blijk dat hier op kwaliteit geselecteerd wordt en dat daar niet op beknibbeld mag worden! Vergeet overigens ook hier het geroosterde notenbrood niet te proeven, magnifiek! Afsluitend hadden we hangop en werden we getrakteerd op friandises van zeer hoge kwaliteit.

Om kwart over twaalf verlieten we Vinkeles, zeer voldaan van de spijzen, de wijnen (waarin ik alleen op de kennis en ervaring van René af kan gaan, de non-alcoholische cocktails die ik had waren prima) en de gastvrijheid die we hebben mogen ervaren. Ik had niet zo snel verwacht dat ik aan mijn "favoriete hang outs" Vermeer en De Nederlanden een derde loot aan de boom toe zou voegen, maar het zou mij niet verbazen als Vinkeles dat toch gaat worden. Een absolute must try voor alle lezende lekkerbekken van dit blog en een zeer goede kandidaat voor het programma directie diner van begin 2011!!!

Voorlezen

Één van de hoogtepuntjes van mijn dag is bijna elke dag het voorlezen voor Daan en Jeroen vlak voordat ze naar bed gaan. Dat is echt wat "quality time" dat je met de kinderen samen besteed. Aangezien Daan nu al wat ouder begint te worden ("ik ben al 8,5 hoor!!!"), worden de boeken nu ook voor papa en mama wat interessanter. Na rupsje nooitgenoeg en "ik wil de maan" zijn we nu toe aan Deltora en de Griezelbus, terwijl ook Jeroen wat meer verhaal en wat minder plaatjes wil (terwijl natuurlijk ook stripboeken nog favoriet zijn als ze zelf gaan lezen). Het is een heerlijk intiem momentje waarbij de jongens vaak helemaal tegen je aan kruipen als het spannend wordt en waarin je een flink stuk creativiteit kwijt kan.


Ik heb er zelf dus ook veel plezier in. Dat is belangrijk, want als je het ongeïnteresseerd afraffelt, dan merk je gelijk dat de jongens daar doorheen prikken en zelf ook minder luisteren. Vanavond  net na het voorlezen zat ik eigenlijk eens te denken of er nu een reden is waarom ik het zo leuk vindt om te doen. Ik denk toch dat de oorsprong daarvan komt uit mijn vroege jeugd. Mijn moeder (ook wel "oranje oma" of Leny genaamd) las mijn zuster en mij heel veel voor. Ik herinner met nog echt avond aan avond op camping de Lucht waar het ene boek na het andere erdoor ging, waarbij soms de vrije interpretatie groter was dan hetgeen op papier stond. En er werden hele voorraden met stemmetjes uit de kast gehaald. Daniëlle en ik vonden het prachtig en we genoten er heel erg veel van. TV was echt niet nodig, want door het beeldend voorlezen (soms van de echt meest suffe boeken die er waren, 99 cent boekjes uit de campingwinkel) maakte je eigen fantasie de meest mooie films, gebaseerd op de verhalen die je in geuren en kleuren verteld werden.

Ik weet 101% zeker dat daardoor mijn eigen woordenschat vele malen beter ontwikkelt is, dat ik een veel beter begrip heb gekregen waarom het belangrijk is je zinnen goed te formuleren en dat mijn eigen creativiteit daar zeker een extra impuls van heeft gekregen. En ook de lust en interesse voor het lezen komt daar vandaan. Mama, bedankt voor dit prachtige cadeau dat je ons in onze kinderjaren gegeven hebt en ik zal er zeker zorg voor dragen dat het aan onze kinderen doorgegeven wordt!

Witch Hunt

In afwachting op DragonAge 2, heeft Bioware de fans nog één maal vergast op een uitbreiding op de Origins verhaallijn. Het is het onderdeel waar de meeste fans om hebben gevraagd, namelijk de afronding van het Morrigan verhaal (aan het eind van origins is het mogelijk dat deze heks met de baby van de held stiekem vertrekt en natuurlijk wil je als held weten wat er met het kind gebeurd). Dat er veel enthousiasme was, bleek wel op Facebook. De update zou op 7 september gedownload kunnen worden en vanaf 7 uur 's ochtend waren er al mensen aan het checken of dit al kon en toen het twee uur later nog niet mogelijk was, begon er een gigantische posting richting Bioware om als de sodemieter te regelen. Uiteindelijk werd e.e.a. om 23.00 uur beschikbaar gesteld en ook ik kon het niet laten om gelijk dit binnen te halen. Ik had gehoopt vanavond een start te maken, maar helaas voor mij moest Ans advies geven over de inrichting van een huis, en aangezien de desktop in ons kantoor staat en Daan en Jeroen lekker lagen te slapen vond ik het toch mijn vaderlijke plicht om gewoon in het hoofdgebouw te blijven voor het geval één van de jongens wakker zou worden. Dat vergt wel even ijzeren discipline, maar anderzijds verhoogd het de voorpret en de teleurstelling als dit hoofdstuk(je) straks uit is, want dan komt er ook geen vervolg meer tot medio maart 2011 en het is maar zeer de vraag of we de figuren uit Origins nog in DragonAge 2 terug gaan zien (ik hoop het, maar ik vermoed van niet of hooguit een cameo appereance).

iPad

iPad versus Vaio: beide excellent, maar wel voor andere doelen

Na mijn terugkeer uit de VS had ik de de tijd om eens naar mijn nieuwe aanwinst te kijken, namelijk de iPad. In de VS zelf had ik er nog niet veel mee gedaan, want daar was te weinig tijd voor. Na enige koud watervrees, begin ik het apparaat zeker te waarderen. Het is lekker eenvoudig, lekker snel en je neemt het makkelijk mee. Als je een ontbijtje bij bv Anne en Max doet, dan is het geen ballast om mee te nemen, maar iets wat simpel in de hand ligt. Inmiddels heb ik er een aantal bijzonder goede apps op staan, zoals iThoughtsHD (een goed mindmapping programma met een connectie naar box.net of dropbox), Amazon Kindle (de app om het mogelijk te maken boeken van Amazon te kopen en lezen), MLB at Bat (een must voor iedere baseball fan) en Nu HD. Maar voor mij de killer app op dit moment is het feit dat ik mijn rabobank mail ook op de iPad kan krijgen, waardoor het nog eenvoudiger wordt om die goed te managen. Ik merk dat ik inmiddels de iPad steeds meer mee neem en er ook naar grijp tov de VAIO. Overigens zijn het wel twee machines voor echt verschillende doelen, want zwaar typewerk is echt niet aan de iPad besteed. Ik kwam r wel achter dat ik de 3G mogelijkheid miste, dus inmiddels heb ik de iPad die ik in de VS had gekocht, ingeruild voor een nieuwe versie met 3G en dat werkt nog beter (had ook via mijn iPhone kunnen theteren, maar dat was weer allemaal zo een gedoe, dan is een vodafone abonnementje toch echt makkelijker). Met het nieuwe iOS voor de iPad op komst in het vierde kwartaal van 2010 gaat men weer een grote sprong maken (in principe wordt minimaal de functionaliteit die nu in iOS4 voor de iPhone zit ook overgezet naar iPad). Hoewel ik eerst wat sceptisch was, zie ik nu echt wel het nut van de iPad in en vermoed ik dat we pas aan het begin van de hele (r)evolutie van dit platform staan, ik hoop en verwacht veel meer van de kranten en magazines die veel interactiever kunnen worden. Een aardig voorbeeld is de ANWB steden special die net uitgebracht is, waarin artikelen afgewisseld worden met filmpjes, maar daar zijn echt nog tal van mogelijkheden en verbetering op te vinden. Voor mij is de iPad nu in ieder geval een standaard stuk uitrusting geworden om mee naar de zaak te nemen! En dat had ik echt een maand geleden niet verwacht toen ik hem voor het eerst uit de doos haalde.

Expendables

Na de training van gisteren kwamen er een paar pijntjes boven. Nu weet ik niet of er een causaal verband is, maar gisteren kreeg ik al een flinke pijn in mijn rug en ik had al een lastige knie. Vanochtend was het er niet veel beter op geworden, pijn in mijn hoofd, kramp in mijn nek, knie en hak pijnlijk en mijn rug was helemaal stijf en stram geworden. Gedurende de dag werd het er niet beter op. Daarom kon ik helaas niet mee naar de Lightcoach borrel en zat ik chagrijnig op de bank. Na enig intern beraad in mijn hoofd besloot ik The Expendables te gaan kijken. Ik had de posters en trailers al in New York gezien (heel groot op Times Square) en dat sprak mij wel aan: een actiefilm met alle grote namen van heden en verleden (Sylvester Stallone, Jet Li, Micky Rourke, Jason Statham, Dolph Lundgren, Steve Austin en heel kleine rollen van Senator Arnold en Bruce Willis). Dat komt met name omdat toen ik een nog jong was (ik denk een jaar of tien), ik zelf een filmposter had gemaakt van een soortgelijke film, maar dan met Clint Eastwood. Charles Bronson, Chuck Norris en volgens mij ook Sylvester Stallone. En ik weet nog dat ik toen dacht: waarom maakt nou niemand zo een film, dat trekt toch volle zalen met zo een "cast"? Nou ja, ik kan in ieder geval zeggen dat de film die ik bedacht had, in mijn gedachten in ieder geval beter was dan "The Expendables". Het was niet heel erg slecht, maar ik ben nog steeds op zoek naar het verhaal in de film. Gelukkig had ik daar ook niet heel erg veel van verwacht :-). Er wordt gelukkig wel heel veel opgeblazen en dat geeft fraaie special effects, maar als ik moet kiezen, zou ik toch voor het magistrale "Unthinkable" gaan (waar overigens slechts één keer iets opgeblazen wordt :-)).

Aikido

Vanochtend om kwart voor tien was het tijd om richting Haarlem te gaan. Daan zou daar namelijk samen met twee vrienden een proefles Aikido gaan doen.  De eerste hindernis was ons hek, dat wilde niet open met de afstandsbediening, waardoor we hem met de hand open moesten maken (en dat is best een klus). Daardoor waren we wat laat, dus wat snelheid maken maar voor de zekerheid toch de navigatie aanzetten. Dat was maar goed ook, want de dojo van Aikido Haarlem bleek ergens anders te zijn verwacht, maar wel erg mooi gelegen. Een van Daans vrienden had dat niet gedaan en was daarom helaas een half uur te laat. De les zelf was erg leuk, maar natuurlijk moest Daan wel even wennen. Zo werd hij in de eerste oefening tegen een pittige tante van een jaar of 12 geplaatst die al een paar jaar bezig was en Daan daarom snel neerlegde. Wat overigens ook de bedoeling was, want Aikido is een discipline waar geen competitie element in zit en waar e.e.a. helemaal gericht is op samen trainen (dus Daan mocht ook de oefening doen waarbij het meisje tegen de grond ging). Al met al deed Daan goed mee en was hij dusdanig enthousiast (net als de twee vrienden) dat ze volgende week weer gaan, en dat we een maand de lessen gaan volgen om te zien of hij er echt verder mee wil. Maar hij stapte in ieder geval wel lachend van de mat af, en dat is een vader en moeder echt heel veel waard!

Een bezoek aan de bieb

Afgelopen week was Daan door zijn voorraad Deltora boeken heen. Geen nood zou je zo zeggen, want we hebben een afspraak met hem dat als de boeken op zijn, we ze voor hem willen bestellen als hij zelf ook een deel(tje) mee betaald. Zo gezegd zo gedaan. Maar: rampspoed!!! Het volgende deel in de serie was bij bol.com uitverkocht, evenals bij alle andere internet boekverkopers! Ook op marktplaats en ebay geen geluk en ook een oproep aan de mensheid om Daan aan het boek te helpen hielp niet!! Wat nu? Tja, toen werd het tijd voor ouderwetse maatregelen (en dan bedoel ik niet zoals Daan dat we even de vuisten gaan gebruiken): we gingen eens in de bibliotheek van Zwanenburg polshoogte nemen. Virtueel uiteraard :-). En wat bleek: daar hadden ze het missende deel, dus snel gereserveerd en vrijdagavond naar de bieb. Daar stond het boek voor ons klaar, maar Daan vond er ook nog eens een flinke verzameling boeken van Paul van Loon, daar had hij een tas van vol mee kunnen nemen, maar het bleef uiteindelijk bij de Griezelbus zes en zeven. Jeroen had een leuk boek van Carry Slee (namelijk  "Van opa mag het ook") en een paar Donald Duck albums. Na de keuze van de boeken wilde ik ze aan de mevrouw achter de balie geven, maar dat toonde aan dat ik heel lang niet meer in een bibliotheek geweest was, want dat doet de mevrouw achter de balie niet meer, dat moet je bij een machine doen. Zo leer je weer elke dag wat bij! Nu even drie dikke boeken in drie weken wegwerken, of leren hoe het verlengproces bij de bibliotheek van Zwaneburg werkt (zou zo maar eens kunnen...:-)).

Een vervroegd verjaardagscadeau

Vorige week werd ik door Ans erop geattendeerd dat ik 3 september de ochtend vrij moest houden. Mijn vraag was natuurlijk "waarom dan" en na het omdraaien van haar arm kreeg ik er uiteindelijk uit dat het voor mijn verjaardagscadeau was. Nu is geduld een schone zaak maar niet mijn sterkste punt, dus ik was blij dat het 3 september was. Na de jongens naar school te hebben gebracht, de auto naar de garage (en een PRACHTIGE Opel Zafira meegekregen te hebben.....wat een ongelofelijke bagger auto is dat!!!) reden we naar Haarlem. Eerst even bij Anne & Max voor een kort ontbijt (waar ik op www.feest.je incheckte en daar spontaan de koning werd!) en om vijf voor tien vertrokken we daar weer op weg naar de winkel waar mijn cadeau zich zou bevinden. Dat was echt een kort loopje, want vijf minuten later waren we op de plaats van bestemming, om precies te zijn Paarlaarsteeg 3 in hartje Haarlem. De winkel bleek te zijn: Duiv Shoes!

Dat was een verrassing. Een schoenenwinkel, wat gingen we daar doen? Voor mij niet helder, want ik kende Duiv shoes nog helemaal niet. Nou, dat veranderde snel, want we werden opgevangen door Bart Duivenvoorden, één van de twee eigenaars die mij het concept uitlegde. Dat is in essentie niet zo moeilijk, Bart maakt prachtige schoenen, helemaal op maar en helemaal handgemaakt. Elk paar is uniek (er is geen tweede van!) en wordt helemaal toegesneden op de wensen van de klant. Dus de soorten leer, kleuren, stiksels, de tong van de schoen, zolen, veters, je kunt het zo gek niet bedenken. Omdat ik hier helemaal niet op gerekend had moest ik even schakelen om in de modus te komen om eens leuk te gaan combineren. De eerste keus was overigens nog de lastigste: neem ik schoenen voor de vrije tijd waarmee ik helemaal los kan gaan, of maak ik iets wat toch onder mijn pak kan en die ik daardoor waarschijnlijk meer zal dragen. Uiteindelijk viel de keus toch op het praktische aspect en koos ik voor de een model dat ook onder mijn pak naar het werk te dragen is.
Maar geen nood, ook dan kan er genoeg gekozen en ermee gespeeld worden, samen met de meester van de schoenen, Bart. Na de keus voor de leest gemaakt te hebben, was het de beurt aan welk leer er op de schoen zou komen. Uiteraard was mijn eerste voorkeur python of krokodil. De krokodil viel om kostentechnische reden af (tja, ook voor mij is 13,50 Euro per centimeter net iets te duur), de python zag er prachtig uit, maar uiteindelijk vond ik dat toch meer voor de vrije tijd en koos ik twee prachtige bruine leer soorten. Zo gingen we nog een uurtje door met het invullen van alle details die de schoen rijk is en uiteindelijk leidend tot een getekend ontwerp (de foto hiernaast is niet het eindresultaat overigens), om uiteindelijk zeer uitgebreid mijn voeten op te meten (dat gebeurd bij Duiv Shoes alleen tussen 11 en 14 omdat dan de voet hiervoor "op zijn best is"). Ook dat was weer een ervaring, ik wist niet dat je voeten op zoveel punten kon meten :-). Anderhalf uur later was alles qua ontwerp en bestelling in kannen en kruiken. Helaas is het nu een maand wachten op de leesten en daarna duurt het nog een maand om de schoenen te maken (onder andere Mart Smeets is nog voor mij in de rij om zijn schoenen te laten maken, dat was vorige keer met mijn bril bij Lukx ook al zo!!) en na d eerste pasbeurt is er een grote kans dat er nog getuned moet worden en dat duurt dan nog twee weken. Dus, ik reken erop dat de schoenen half november gereed zijn. Ik ben erg benieuwd!! Ik vond het een bijzondere en hele mooie ervaring om dit zo te doen! Ik moet natuurlijk eerst eens even een tijdje op de schoenen lopen, maar ik acht de kans niet ondenkbeeldig dat ik nog wel een additioneel paartje bij Bart ga bestellen.

Een prachtig cadeau dus, hartstikke bedankt lieve schat dat je dit voor me geregeld hebt!!!

Rosa dei Venti

Na dit jaar de zomervakantie als gezin verdeeld doorgebracht te hebben (de jongens thuis en Ans en ik in de USA) hebben we besloten om volgend jaar het tegenover gestelde doen. Naast als gezin te gaan, gaan we ook met Hans en Leny en met Daniëlle, Edwin Morisson en Jeremy. Het oog is gevallen op Italië, want ik doe de cursus natuurlijk niet voor niets! Ans heeft zich de afgelopen twee weken als onderzoekster en vergelijkster opgeworpen en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Door het kleine, maar bijzonder goede adviesbureau Mijn Hemel (gespecialiseerd in vakantie huizen in Italië), werden we uitstekend geadviseerd. Volgend jaar gaan we naar Villa Rosa dei Venti in Toscane! Idyllisch gelegen nabij Montepulciano en Arezzo met drie aparte huizen ziet het er echt geweldig uit! En iedere week gaan we met de eigenares (die ook de schrijfster van diverse kookboeken is) iets koken (anti pasti, echte italiaanse pizza, tiramisu....hmmmmm....goddelijk), dat klinkt nu al als iets om echt naar uit te kijken. Nou ja, het is nog maar 11 maanden,dan zitten we er al :-).

Rework done

Zoals jullie kunnen zien is het rework aan de site voorlopig gereed. Het was heel leuk om te zien hoe we stapsgewijs tot een mooi resultaat zijn gekomen. Dank aan Marc voor het uitstekende werk. Nu even stabiliseren en dan eens nadenken of er nog wat leuke tweaks te doen zijn die ik zelf door kan voeren. Maar voor nu: even ervan genieten!

De blauwe reiger

Vanmorgen ging, zoals gebruikelijk, om 6.15 uur het wekkertje af. Kwartiertje rustig wakker worden, daarna het ochtend ritueel in de badkamer en een schoon pak aan. Om 7 uur zat ik in de auto op weg naar Utrecht naar Rabobank Nederland. Na een stukje Haarlemmerweg draaide ik de oude Osdorperweg op. De weg was open, er waren geen andere mensen op de weg. Net toen ik een dotje gas wilde geven vloog er plotseling een blauwe reiger uit de berm voor mijn auto langs! Ik schrok mezelf helemaal het apenlazerus! Wat een gevaarte als dat plotseling vlak voor he voorruit hangt! Het scheelde echt een centimeter of vijf of de vogel had vol erop gezeten en dan was de schade waarschijnlijk niet te overzien geweest! Nu was het ook even een stuk stuurmanskunst, want door de snelle uitwijkbeweging die ik deed, kwam ik in een spin terecht, waardoor ik op een dijk (en ja, dat is met aan twee kanten water) de C5 180 graden gedraaid moest krijgen zonder door te blijven tollen. Ik denk dat eea in totaal 5 seconde geduurd heeft, enn gelukkig was er geen ander verkeer, waardoor ik snel de boel weer onder controle had. de hartkloppingen had ik echter de hele reis naar Utrecht zo ongeveer nog, zelfs na even naar huis gebeld te hebben om mijn hart uit te storten. Ik hou wel van een avontuurtje, maar deze laat ik graag aan me voorbij gaan!