Airbourne, met hindernissen

Later dan verwacht, maar de groep was uiteindelijk toch in Paradiso

Maandagavond was de eerste keer dat ik een les Italiaans moest laten schieten. Die avond kwam namelijk Airbourne in Paradiso optreden. Voor de heidenen onder ons: Airbourne is de jonge versie van AC/ DC. Ja, ze maken in principe op iedere CD 10 keer hetzelfde nummer, maar " why fix it if it ain't broken", zeg ik altijd maar. De laatste keer dat ik naar een concert ben geweest was alweer een tijdje geleden (Dropkick Murphys in de Heiniken Music Hall) en het was sowieso weer leuk om samen met Rene, Frank en Simon (en aanhanger Robert, een vriend van Rene) weer eens in Paradiso te vertoeven, waar ik warme herinneringen aan de heg voor de deur heb. Als start spraken we om 17.30 uur af in Suvarnaphum, om daar een Thaise maaltijd te gaan nuttigen. Echter, door het slechte weer, waren alleen Robert, Simon en ik er. Frank zou er binnen een kwartier zijn en Ren stond in de file uit Almere. Na 10 minuten bestelden we maar een eerste voorgerecht (een selectie van diverse Thaise lekkernijen). Na deze opgegeten hebben: nog steeds geen Frank en geen Rene. Frank was niet meet te bereiken en Rene stond nog, met zijn vrouwelijke collega in de auto, op dezelfde plek als een half uur geleden. Weer een kwartier wachten, en toen tijd voor het tweede voorgerecht (doe eens een rondje soep). Aan het eind van die gang, kwam Frank binnen en at het restje soep van Simon en bleek Rene al een kilometer opgeschoten te zijn. Bij het hoofdgerecht bestellen bleek Rene het niet meer te halen om mee te eten, maar ging hij naar huis, waar we hem na het diner ophaalden om daarna met rappe gang naar Paradio te reizen, waar we klokslag 8 uur binnen vielen!

Joel O'Keeffe bovenop de Marshall stack van Airbourne

Daar aangekomen konden we nog 30 seconden genieten van het voorprogramma, Enforcer, om te zien dat het aan alle stereotypen voldeed van een mid jaren tachtig heavy metal band, inclusief magere zanger met vet, lang blond haar en aan zwarte handschoen met " spikes"  erop die " death to all but metal"  riep. Jaja, dat zijn de teksten. Wat echt lachen was: 5 minuten na het einde van de set, kwamen de bandleden van Enforcer zelf weer op het toneel om hun spullen op te ruimen. Dan sta je echt aan " the bottom of the foodchain" in muziekland. Om me heen kijkend zag ik dat ik niet per definitie bij de oudere garde van bezoekers hoorde en dat was wel weer verkwikkend. Ik deed dan weer wel afbreuk aan mijn eigen imago door te zeggen dat ik wel hoopte dat Airbourne strak om half negen zou beginnen, want ja, morgen moest er natuurlijk weer gewoon gewerkt worden....Na het weghalen van het Enforcer doek, werd overigens duidelijk dat Airbourne serieuze plannen had. Toen het doek wegviel werd er namelijk een gigantische marshall stack zichtbaar, je hoefde niet gestudeerd te hebben om te kunnen weten dat daar een ongelofelijk wall of sound vandaan zou gaan komen! Uiteindelijk was Airbourne natuurlijk rock 'n' roll, dus om half negen werd er niet begonnen, maar heel veel later werd het niet, om 20.45 uur doofden de lichten in de zaal, gingen de spotlights heen en weer en ongeveer een minuut later, gierde het eerste nummer van Airbourne van die avond, " Raise the Flag!" als een raket door de zaal heen!

Klassieke pose bij een hardrock concert, ik kan het nog!

Het zou uiteindelijk een fantastisch concert worden. De mannen van Airbourne hebben ene gigantisch enthousiasme en dat straalt helemaal af op het publiek. Natuurlijk moet je niet teveel naar de teksten luisteren (of er in ieder geval niet teveel over nadenken, want je kunt ze zelf schrijven, als je de woorden rock n roll, drank, vrouwen en rock n roll een paar keer achter elkaar zet heb je waarschijnlijk elk willekeurig nummer) en verwacht niet dat je riffs van Clapton of Henrickx zult horen, want het zijn geen virtuozen, maar dat geeft ook niet, daar kom ik niet voor. Veel energie en plezier, herkenbare deuntjes, makkelijke meezinger en een mega hard volume, dat zijn de ingredienten voor een succesvol Airbourne concert. Gelukkig ging zanger/ gitarist Joel O'Keeffe lekker door met alle rock clichees uitmelken, dus we kregen op een gegeven moment een podium vol fans die daar aan het dansen waren, een gitaarsolo die eigenlijk nergens over ging, macho poses van de bandleden, handbangen a la Status Qua (helemaal synchroon), het op het balkon van Paradiso klimmen, op de nek van de security een rondje door de zaak heen gaan en het klimmen op de Marshall stacks op het podium het zat er allemaal in. en weet je wat: dat geeft ook helemaal niks, want voor deze groep is dat gewoon authentiek!! Het was jammer dat nummers als Overdrive en Armed & Dangerous niet gespeeld werden (twee van mijn favorieten van No Guts No Glory), maar er was zoveel lekkers te horen, dat dat niet uitmaakte. De eerste set werd natuurlijk afgesloten met het hitje " Too much, too young, too fast"  (ook bekend van de Les Mills programma's uit je plaatselijke sportschool), terwijl de twee toegiften afgesloten werden met de cult klassieker " Stand up for rock n roll", waarna Joel ons meegaf dat "as long as we live, as long as you live, rock n roll will never die"!! En zo is het maar net!!!

Uiteindelijk vertrokken we zo rond half elf uit Paradiso, na een geweldig concert en we kregen nog een cadeautje mee naar huis, namelijk een flinke piep in de oren. Maar ik weet een ding zeker: de volgende keer dat Airbourne weer in Amsterdam is, ben ik er bij!!!!

Artistieke vrijheid

En Randy, bedankt voor deze beeldige avatar, he!!

Ik ben nu sinds drie jaar programma manager van het Internet Portaal programma binnen Rabobank Groep ICT. Een geweldig programma, dat nog geweldiger gemaakt wordt door de mensen die erin werken. Een van de zaken mij altijd opvallen aan de mensen die in het programma werken is een grote liefde voor het vakgebied en een groot enthousiasme om resultaten neer te zetten. Maar de afgelopen tijd is er nog een andere grote invloed ingekomen, namelijk een verhoogde mate van creativiteit. Nu was die er altijd al geweest in het zoeken naar technische oplossingen, maar met het toetreden van Randy Daal aan ons team, hebben we er ook een echte artiest bijgekregen. Randy probeert de creativiteit die hij niet in zijn werk kwijt kan (en als je nagaat dat hij een front end expert is, die al leeft bij de creativiteit van zijn werk, dan kun je afleiden dat hij wel heeeeeel veel creatieve energie in zich moet hebben :-)) in het maken van avatars te steken. Dus op basis van enkele fysieke persoonskenmerken plus meer de kenmerken van iemand karakter cq liefhebberijen maakt Randy er een impressionistisch meesterwerkje van, war overigens qua uitstraling een erg hoog South Park gehalte heeft. Na enkele van zijn kunstwerken aanschouwd te hebben, kon ik er ook niet helemaal aan ontsnappen en kreeg ik dit meesterwerk opgestuurd. Ik ga er maar vanuit dat imitatie en persiflage de grootste vorm eerbetoon is, dus ik ben er blij mee, zeker met de geuzennaam Mr. Gadget :-). Maar een ding moet ik er toch wel bij zeggen: in het echt heb ik meer haar, dat is wel belangrijk om te weten :-)!!!

Na jaren zoeken....succes!!!

De oplossing voor het dagelijks scheren

Sinds mijn 15de moet ik me regelmatig scheren. Omdat mijn vader uit de klassieke school kwam, was dat keurig met een hoop scheerschuim en een scheermesje van Gilette. Dat ging tijden goed, namelijk toen ik nog weinig baardgroei had. Maar later werd het wat lastiger, want om goed glad te blijven moest ik eigenlijk dagelijks dit festijn herhalen. En daar bleek mijn huid lastig tegen te kunnen. Voor mijn huid bleek het slechts mogelijk om dat twee keer per week te doen, omdat ik anders gigantische rode plekken in mijn nek of op mijn wangen begon te krijgen en het helemaal schraal werd. Maar dat betekende over het algemeen ook veel baardgroei die ik eigenlijk niet wilde hebben. Veel scheerapparaten geprobeerd, maar die maakten het geheel alleen maar erger, mijn gezicht bleek ook niet echt geschikt voor geautomatiseerd en droog scheren. Maar het bleef 25 jaar lang wel iets wat in mijn gedachten bleef en waar ik om de zoveel tijd weer eens een verwoede, maar mislukte poging toe deed om op te lossen.


Tot twee maanden geleden ik weer een reclame van Braun zag. Je kon hun nieuwste apparaat, de Braun 3 series, geschikt voor nat en droog scheren, nu zonder risico uitproberen, want als het niet beviel stuurde je het gewoon terug en kreeg je je geld terug. Ik kreeg het apparaat en er stond al op dat je twee maanden je huid de tijd moet geven om te wennen. Dat was even doorzetten, maar....het is gelukt!! De Braun Series 3 is hetgeen waar ik 25 jaar naar gezocht heb op scheervlak!! Ik kan me nu iedere dag heerlijk scheren, zodat ik fris en fruitig en met babyzachte wangen :-) de nieuwe dag tegemoet kan treden. Voor de kleine finesses natuurlijk nog wel een Gilette erbij, want dat blijft natuurlijk uiteindelijk het betere ambachtswerk!!! Zo zie je maar, ook op je 41ste kun je nog verrast worden met iets dat al 25 jaar niet ging zoals je wilde!!!

Niet te missen iPad apps!

Tunein Radio, de enige radio app die je nodig hebt!

Wat wordt die iPad toch een geweldig apparaat. Ik hoorde overigens dat begin 2011 (eind januari/ begin februari) de volgende generatie er wel weer eens zou kunnen zijn. Zal wel even uitgesteld worden, zoals dat betaamd, maar wie weet, als ik in april/mei met Simon en Rene in Florida ben, dan zou het toch mooi zijn om de nieuwe versie mee naar huis te kunnen nemen! Natuurlijk wordt een groot deel van het succes van het apparaat door de beschikbare software die je erop kunt draaien bepaald. En daar blijft maar een stroom van goede dingen ontstaan. Sinds kort heb ik de ultieme Radio app ontdekt. Het betreft dan TuneIn Radio. Tja, wat kun je erover zeggen: het streamt duizenden en duizenden radio stations via je iPad (en waarschijnlijk ook iPhone en iPod :-)) en in combinatie met een Bowers en Wilkins Zeppelin heb je dan een mooie set up om radio van over de hele wereld te luisteren. Dus ik heb de spullen inmiddels klaar staan om van de Top 2000 in december te gaan genieten!!De app is overigens ook zo goed omdat hij zeer eenvoudig te bedienen is en je in een handomdraai voor jou relevante stations geeft. Dat kan op locatie of genre. Oh ja, je kunt ook een wekker instellen zodat je met de radio wakker wordt en je kunt zelfs de uitzendingen opnemen (ik krijg weer het gevoel van vroeger, toen je met je tape recorder bij de top 40 in de aanslag zat om de nummers op te nemen). Voor 1,59 Euro ben je de man/ vrouw. Om met Maurice de hond te spreken: ik zeg doen!!!

Notability: prima elektronisch schrift met dictafoon

Een andere app waar ik sinds een week of twee echt heel erg veel plezier van heb, is Notability. Ik heb heel lang gezocht naar een "elektronisch"  schrift. Het memo blok dat op de iPad zelf bijgeleverd wordt is echt slecht. Ik heb een tijdje met iNotes gewerkt, maar op de een of andere manier voelde dat toch niet echt helemaal lekker aan. Met Notability kan ik echter goed uit de voeren. Het voelt meer als een schriftje gebruiken, het is eenvoudig om nieuwe "dossiers" aan te maken en het sorteringsmechanisme binnen een dossier werkt uitermate simpel en effectief. Je kunt ook heel eenvoudig afbeelding en zelf opgenomen spraakfragmenten toevoegen. Ik merk dat ik met de combinatie van Omnifocus (als taken organizer) en Notability bijna geen papier meer nodig heb. Waarom dan nog steeds wel? Simpele reden: het maken van tekeningen om zaken uit te leggen gaat nog steeds veel en veel beter op een stuk papier dan op de iPad. Als ik daar ook nog een waardig opvolger van heb, dan ben ik bijna helemaal om op " paperless office". Ik ga de komende tijden dat proberen te doen met de apps Sketchbook Pro en OmniGraffle, maar ik heb daar tot nu toe nog niet het juiste gevoel bij. Oh ja, en een andere oplossing is natuurlijk de binnenkort te arriveren Moleskine hoes voor de iPad, waar aan de ene kant de iPad in kan en aan de andere kant nog steeds een notitieblok. Best of both worlds :-)!!

Warhammer

Een van de battle tables in de Games Workshop in Amsterdam

Gisteren had ik een ochtendje alleen. Daan en Jeroen gingen naar school en Ans ging naar Deventer om een opdracht voor K-Zus te doen. Na een kort bezoek aan Anne & Max in Haarlem bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn om een cadeautje voor Sinterklaas te kopen voor mijn neef Joost. Die had ik namelijk vorige week gesproken tijdens de takkendag en die was helemaal gek van Warhammer, hij wilde zelfs graag naast de science fiction variant ook de fantasy tak gaan spelen. Dus toog ik naar het Rokin in Amsterdam waar de grootste Games Workshop winkel van Nederland zit. Bij aankomst werd ik gelijk op een herkenbaar tafreeltje getrakteerd. Twee mannen van middelbare leeftijd (een medewerker van de winkel en een vast klant) waren bezig om een doos open te maken om een toren te gaan bouwen. In eerste instantie komt dat toch een beetje raar over, maar je raakt toch snel in gesprek. Zeker als een van  de mannen begint te vertellen over het feit dat hij jaren geleden pelgrimages naar Londen maakte, om daar Warhammer figuurtjes te gaan kopen.

Een mooi geschilderde miniatuur, een lust voor het oog!

Dat kwam wel heel bekend voor. Ik heb zelf ook een tijdje Warhammer gespeeld. Dat was zo in de periode 1985 - 1995. Dat was wel een periode met obstakels om dat in Nederland echt te kunnen doen. Eigenlijk waren er maar twee winkels in Amsterdam die toen iets deden op dat gebied. Je had een winkel in de Hartenstraat, waarvan ik de naam vergeten ben, maar waar ik nog van weet dat er een chagrijnige Chinees achter de toonbank stond en je had de American Discount in de Kalverstraat (tegenwoordig heet die de American Book Center overigens). Figuurtjes en medespelers waren moeilijk te vinden, maar gelukkig was er wel het blad White Dwarf, waar we ons konden vergapen aan wat voor moois ze allemaal in Engeland hadden gemaakt! Ook ik heb die tocht naar Engeland gedaan om uiteindelijk op New Oxfordstreet te belanden, in het Warhammer walhalla van de wereld. Helemaal alleen, via de traditionele weg: Amsterdam, met de trein naar Hoek van Holland, met de boot naar Harwich, met de trein naar Londen Paddington en met de metro naar het hotel in Bayswater en vijf dagen later de hele weg weer terug! Wat een onderneming was dat! Ik kwam wel terug met een tas vol mooie spullen, waarbij Skarloc's Woodelf Archers mij het meest bij is gebleven, met als hoogtepunt daarin Glam The Laughin Warrior (een Wardancer!!!). Mijn God, nu begin ik zelf als een fanboy te klinken :-). Maar goed, daar kan ik een aparte blogpost aan wijden, wat ik toen allemaal mee heb mogen maken (zoals het anderhalf uur zoeken naar je kamer in het hotel).

Uiteindelijk was het dus best een leuk bezoek aan de Games Workshop winkel, samen met de drie nerds (er kwam er nog een binnengelopen iets later) en ikzelf. Ik kreeg ook nog even een mini cursus dry brushing van miniaturen, en wat had ik dat 25 jaar geleden graag geweten!! Ik word altijd erg hebberig als ik daar ben, maar ik kon me beheersen en kocht de starters set, Island of Blood. Gelukkig krijgt mijn bezoek op korte termijn een vervolg, want Hinkje bleek dezelfde set voor Joost gekocht te hebben om om hem nou twee startersets te geven is wat veel van het goede. Kijken of ik me deze keer weer kan beheersen, of dat ik me laat vangen om zelf ook een legertje te kopen :-).

De restanten van een losbandige takkendag

Een berg haksel zo groot als een C3

Zoals inmiddels meerdere malen te lezen viel op het blog was afgelopen zaterdag takkendag 2010. Tjonge, dat dat alweer bijna een week geleden is, wat gaat de tijd toch snel (oei, nu klink ik en voel ik me echt out...:-)). Uiteindelijk leverde dat bergen en bergen afgezaagde takken op, waar tien mensen echt druk mee zijn geweest. Vraag was of we die takken nu af moesten laten voeren of iets anders mee doen. Het werd een alternatief, namelijk, we gingen de boel verhakselen! Na enige navraag vonden we een bedrijf dat het geheel voor 170 Euro wel wilde vermalen, zodat wij het konden gebruiken om het onkruid aan de waterkant tegen te gaan. 170 Euro is niet echt heel veel, maar toen men zei dat ze met twee uur werk klaar dachten te zijn, moest ik daar wel om lachen. Die berg in twee uur, dat lukt nooit. Maar wonderen zijn de wereld nog niet uit....het lukte de twee mannen en het grote haksel apparaat prima om dat allemaal voor elkaar te krijgen. En zo werd door twee mannen (nu ja, een man en een jongen) en een groot haksel apparaat dat de stukje hout in een vrachwagen blies in een kleine twee uur de hele productie van tien volwassenen die een dag hadden lopen zwoegen erdoorheen geblazen. Dat was een onnuchterende ervaring :-), maar het ruimde wel lekker op. Het enige dat nog achterbleef was een berg haksel die net zo groot was als Ans haar C3. En dat is dus het enige restantje dat over is gebleven van een zeer losbandige takkendag 2010 (en natuurlijk de fot's van Hinkje die we uit de sloot moesten halen :-)).

Ajax, wat een ellende....

Gelukkig, het kan altijd erger

Tja, wat moet je er nu nog over zeggen.....Gisteren in de Arena getuige mogen zijn van de ontmanteling van instituut. Dat Real Madrid beter was, dat wisten we van tevoren. Maar dat het verschil zo groot zou zijn, was ontluisterend. De statistieken spraken boekdelen, bij rust had Ajax twee doelpogingen gedaan en de vrienden uit Madrid 13. Bij Ajax lukte echt helemaal niets, Enoh kreeg het niet voor elkaar om een pass over 3 meter naar een medespeler te geven en Suarez heeft geen enkele geslaagde actie gedaan (en hij zette niet eens zijn tanden erin....:-)). In tegenstelling tot mijn gebruikelijke opstellling ("de gifbeker moet helemaal leeg, we blijven zitten tot de blessuretijd om is"), ging ik deze keer zelfs vijf minuten eerder weg, ik wilde het mijn mede toeschouwer niet aandoen om nog langer te blijven. En dan vandaag ook nog het nieuws dat Suarez zeven wedstrijden geschorst is. Dat Ajax niet in beroep is gegaan zegt ook wel veel. Misschien komt het wel goed uit, want Suarez was hopeloos uit vorm en waarschijnlijk erg moe van de afgelopen periode waarin hij ongeveer alles gespeeld heeft wat er te spelen viel. Je wordt er droevig van, maar gelukkig vond ik bijgaande spreuk op internet en dan weet je dat het altijd erger kan :-).

Even uitrusten

Heerlijk, een tukje doen, samen met Bullenbeest

Het is al even geleden, maar toch nog een korte blogpost over " the day after takkendag". Na 's ochtends nog naar Aikido geweest te zijn, waren Daan en Jeroen eigenlijk wel een beetje moe. Wat heet een beetje, Jeroen die zat de hele tijd te gapen en bijna te tollen op zijn stoel. Toen we hem het advies gaven om even naar bed te gaan, hadden we eigenlijk verwacht dat hij zou roepen: "Neehee, ik ben niet moe!!". Maar wonder boven wonder, Jeroen vond het eigenlijk wel een heel goed idee!!! Dus hij pakte zijn dekentje, klom de trap op, liep naar zijn kamer om daar zijn op dit moment meest favoriete knuffel op te halen (Bullenbeest van Toy Story) en daarna liep hij gelijk door om in ons bed te duiken en bijna helemaal onder de dekens te verdwijnen! En binnen 2 minuten was hij vertrokken, hij lag heerlijk te snurken. Wonderen zijn de wereld nog niet uit!!

Een cadeau van Sinterklaas

De heren in een Aikido oefening

Je zou verwachten dat na al het werk van takkendag en het late naar bed gaan Daan en Jeroen wel een beetje uit zouden willen slapen op zondag. Maar nee, dat is aan onze kinderen toch niet besteed. Misschien dat het ook wel iets te maken had met Sinterklaas, want zaterdagavond hadden de mannen hun schoentje mogen zetten. Dus zondagochtend om een uur of zeven stommelden de heren alweer naar beneden. Het plezier was groot, want naast de obligatie pepernoten en een stukske chocolade, hadden ze allebei een Aikido pak gekregen (overigens is dat hetzelfde als een judo pak voor de junioren, maar dat terzijde). Bij Jeroen bleek er alleen geen band bij te zitten, maar dat werd snel opgelost door de riem van zijn badjas erbij te pakken. Ze hadden er in ieder geval veel schik in, de pakken werden snel aangetrokken en konden direct gebruikt worden, want zondagochtend 10.15 uur is het natuurlijk tijd voor de Aikido les. Toch wel heel erg knap van die goede, oude Sint dat hij zelfs met dat soort zaken rekening houdt!!

Een avond na de takkendag

Aan tafel na het zagen, slepen en sjouwen...

Na de noeste arbeid in de tuin, moest er door Leny en mij nog even verder doorgewerkt worden. Na even een uurtje bijgekomen te zijn bij de open haard, gingen wij daarom aan de slag om het avondeten klaar te maken. Dat moest wat vroeger dan we normaal doen, want Hans en ik moesten 's avonds nog naar Ajax - PSV. We begonnen met een keuze tussen tomaten- of bruine bonensoep. Daarna jachtschotel (ja, dat paste goed bij deze situatie) met een aardappel salade van Leny en een couscous salade van Gary (ja, die van de bagels :-)). En als dessert een frisse, verse fruitsalade met een toef(je) slagroom. Iedereen kon er goed van genieten, waarschijnlijk ook omdat het harde werken een goede uitwerking op de spijsvertering had gehad. Om half acht waren we strak klaar, bedankte ik iedereen uitvoerig en ging samen met Hans op weg naar de Amsterdam Arena. Wat zich daar afspeelde kunnen we beter maar snel vergeten, laten we het erop houden dat we blij mogen zijn dat er een punt in Amsterdam achterbleef.

Takkendag 2010

De eerste takken gaan eraan!

Na een gedegen voorbereiding (inkopen eten en drinken voor de catering, uitproberen gereedschap, opladen accu's) waren we zaterdag helemaal klaar voor Takkendag 2010. Tenminste, dat dacht ik, maar er waren toch nog wat "kleine dingetjes". Na eerst met Jeroen nog even gezwommen te hebben, moest ik nog flinke vaart maken, want ik moest voor tien uur 's ochtends toch nog een aantal zaken doen. Even langs de AH om drinken voor de kinderen te halen, daarna snel ma en hans ophalen en nog de bagels en muffins voor de lunch bij Gary's Deli halen (uniek moment: Gary was er zelf!). Net na tienen waren we weer in Halfweg, waar Willy en Jos met Joost en Yinte al waren aangekomen. Hinkje was vrijdag al gearriveerd en ook Herman was er. Daarmee was de ochtendploeg (met mijzelf, Leny en Hans die ik net opgepikt had) compleet.

Hinkje belandt in de sloot, wat een vieze drek!

Na even als start een rondje koffie met taart van Arnold Cornelis te hebben genuttigd, was het tijd om te beginnen. Met twee kettingzagen en een hoop spierkracht en loopvermogen werden de knotwilgen aangevallen! Ik begon flink te snoeien en dat ging erg lekker. Joost hielp mij een tijdje met het afzagen van veel takken en ik was erg enthousiast over mijn aankoop van de kettingzagen. Dat werd wat minder toen de ketting eraf liep en mijn handkettingzaagje na de eerste poging hem te gebruiken er gelijk de geest aan gaf, maar Hans en Herman legden de ketting er weer om en het handzaagje ging terug naar de leverancier die een tijdelijke vervanger gaf. Inmiddels had Hinkje de kettingzaag overgenomen en was driftig aan de klus gegaan. Echter, bij het zagen aan de waterkant (en ja, dat hebben we veel) viel er een tak net anders dan verwacht, Hinkje deed een stapje achteruit, en......verdween in de sloot!!!! Wat een vieze prut. Met vereende krachten wisten we Hinkje weer uit de sloot te krijgen, want de modder zoog haar gelijk vast. Nou ja, vereende krachten, ik moest gepaste afstand nemen, want er moest toch iemand zijn die de foto's maakte hiervan!!

De werkgroep van takkendag 2010, exclusief uw fotograaf

Dit voorval luidde in ieder geval de break voor de lunch in. Hinkje nam natuurlijk even een douche, terwijl de rest zich tegoed deed aan de bagels van Gary. Ze verdwenen als sneeuw voor de zon en uiteraard hadden we voor de ongelukkige dame twee stuks (een redelijke Ayurvedische en een met roomkaas) bewaard en die gingen erin als koek! Na de lunch gingen we vrolijk verder en kregen we hulp van Danielle, Andrew, Morisson en Jeremy (die gelijk het kantoor in vertrok waar de andere kinderen ook zaten). Edwin heeft uiteindelijk de reis naar Halfweg niet gehaald, vanwege werkzaamheden in Purmerend. Er werd echt heel erg hard gebuffeld, want we moesten en zouden het voor elkaar krijgen om alle knotwilgen zaterdag te snoeien. En wonder boven wonder, dat lukte ook nog!! Er werd veel gezaagd, maar nog meer gesleept met alle takken die eraf kwamen, en ook de hele tuin werd voor alle kleine takjes (heel erg vervelend, alles bij elkaar rapen en opbinden, lastiger dan de grote takken) door Leny aangeharkt. En dat parallel aan Jos en Willy die de hele patio onder handen hadden genomen! Om vijf uur vonden we het welletjes en dat konden we ook zeggen, want we hadden alle wilgen (nou ja, op eentje na dan waar we niet goed bij meer konden op dat tijdstip). Iedereen vertrok rozig, moe, maar voldaan naar binnen, om even rustig bij te komen!!

Oefenen voor takkendag

De eerste knotwilg is te grazen genomen!

Morgen is het de jaarlijkse takkendag. Dan gaan de families weer flink tekeer om de takken van de bomen af te halen en te bundelen zodat de gemeente ze mee kunnen nemen (vorige keer kwam de afvoer van de takken van de knotwilgen op een coole factuur van 1500 Euro, die besparen we liever en geven we aan andere dingen uit). Onze geheime wapens zijn dit jaar de twee kettingzagen die we gekocht hebben. Om eens te proberen hoe goed we er zelf mee om kunnen gaan, hebben we de proef op de som genomen en is de eerste knotwilg onderhanden genomen. Dat ging met de kettingzaag op de stang uitermate goed, maar je moet het wel duidelijk met z'n tweeen doen. Want als je een tak afgezaagd hebt, moet hij natuurlijk opgepakt en afgevoerd worden als hij in de tuin valt. Maar dat is de positieve kant, want veel van de wilgen staan aan de waterkant en als je dan niet oplet, dan ligt de tak in het water en kun je hem eruit gaan vissen. Dus de proof of concept is geslaagd met nog wat kleine aandachtspunten om het geheel nog efficienter te maken (voor de rabobankers onder ons: dat is echt heel lean en agile!!).  De accu van de kettingzaag is inmiddels aan het opladen en er is genoeg proviand ingeslagen. Ik ben klaar voor morgen, voor takkendag!!!!

Maatschoenen passen

De schoenen vorderen, maar de zool zit er nog niet op!

Daar waar mijn grote vriend Rene van Hasselaar zich aan het vermaken is in Thailand en zich daar een maatpak laat aanmeten, was het voor mij deze week tijd om mijn eerste pasronde te doen voor mijn maatschoenen die Bart Duivenvoorde van DuivShoes voor mij aan het maken is. Dus maandag aan het einde van de dag ging ik even langs bij de winkel in Haarlem, waar Bart de schoenen klaar had staan. Ze leken mij wat laag op het eerste gezicht en dat klopte wel, want de zolen en hakken zaten er nog niet onder :-). Maar ze kregen al bijzonder mooi vorm en bij het passen voelde het al heel goed aan. Maar Bart was nog niet tevreden, aan de enige schoen moest nog zeker 0,1 cm bij de kleine teen opgerekt worden. Jaja, je hebt maatschoen of je hebt ze niet. Na een kwartiertje passen (en meten, daarmee gaat de meeste tijd versleten), een klein herontwerp van de gaatjes voor de veters (the devil is in the details...) en de kleurstelling van het donkere leer (hoe gaan we dat oppoetsen) besproken te hebben, vertelde Bart mij dat hij de volgende dag de zolen en hakken aan ging brengen en daarna ging de schoen gespannen op het rek, om het leer helemaal strak te trekken. Al met al nog twee weken wachten en de schoenen zouden klaar moeten zijn. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat!!!

Travelteq Trash

De travelteq thrash: een aanrader voor iedere gedistingeerde reiziger!

Ongeveer een jaar geleden begaf mijn tas die ik voor mijn werk gebruikte het. Het was een mooie leren tas die ik hij Hoogstins gekocht had, maar hij begon stapsgewijs uit elkaar te vallen. Omdat ik een goede ervaring had met de laptop rugzak van Spire keek ik eens op die site en vond er een mooie laptop tas. Deze had een goed beschermend apart compartiment voor de laptop en veel ruimte in de tas en hij deed goed dienst, maar op de een of andere manier kon hij mij toch niet bekoren. Van een bevriende zakenrelatie krijg ik de tip om eens te kijken op de site van Travelteq. Dit is het nieuwe speeltje van Maarten van den Biggelaar, de ex-eigenaar van Quote media, die zich tot doel gesteld heeft om voor de zakenreiziger de meest mooie en handige tassen en koffers te maken. En bij het zien van de site, begon ik mij te gedragen als een hond bij een Pavlov reactie. Dat zag de zakenrelatie ook en als cadeau mocht ik van hem een tas uitzoeken. Toen kwam toch de Calvinist in mij boven en ik koos voor de Trash Original (het had er echt niets mee te maken dat ik deze uiteindelijk ook het mooist vond :-)).

Ik heb hem nu een week of drie en ik kan niet anders zeggen dan: het is een toppertje!! Leer is van hoge kwaliteit, afwerking is gigantisch goed gedaan en de indeling is bijzonder efficient. De tas is niet te groot, maar dat is prima, er is dus controle aan de deur wat je meeneemt. Naar Rabobank neem ik meestal mijn iPad mee, dat is prima, maar ook de Macbook Air gaat er prima in. Daarnaast uiteraard een plekje voor mijn iPhone, een vakje voor de business cards en een apart vak voor mijn zonnebril (ik heb nu standaard de Wayfarer in de ras zitten). En er is een houder om je sigaar mee te nemen, waar overigens in de dames versie van de Trash Cougar een houder voor de heer T. Arzan aanwezig is (en ik neem jullie niet in de maling, kijk maar op de site!).

Ik ben zeer tevreden over de Trash en ik kan hem echt aan iedereen aanraden. Het kost je een kleine rib uit je lijf als je hem zelf moet kopen (395 Euro voor de heren versie en 425 Euro voor de dames vanwege de verlengde handvatten), maar ik zou dat bedrag er ook zelf zonder meer voor neertellen! Zit voor mij in de categorie " must haves". Hoe kon ik ooit zonder :-).

Lunchen met de business analisten

Lekker bij Tai Soon, maar voornamelijk gezellig. Rechts zit de stagiair :-).

Daar waar ik enige tijd geleden een " weekly challenge" verloor, of beter gezegd de testers wonnen hem, moest ik afgelopen week weer bakzeil halen. Deze keer richting de business analisten binnen mijn programma. Ook zij kregen het voor elkaar om binnen een week iedere business analist lid te laten worden van " A Daily Dose Of Dennis". Dus dan moet je natuurlijk de tegenprestatie ook leveren.  En dat was een lunch bij het reeds beruchte Tai Soen. In totaal een kleine 20 mensen, waarbij we op het eind aanjongden met een testmanager (Ruben Woudsma, was ik tijdens de testlunch vergeten, mijn nederige verontschuldigingen!!), Sander Gieling (net binnen, dus hij moet nog wel even formeel lid worden) en Geert Jan in 't Veld (de beste Business Architect van het IPCM programma). Uiteraard was het qua eten weer een gezellige chaos bij Tai Soen (het is altijd goed om te zien dat vijf gangen dim sum er uiteindelijk zonder problemen negen worden) en voor mij was het de enige onderbreking van een dag die verder niet met hoogtepunten maar wel met heel veel overleg gevuld was. Aan het eind werd ik door Wim Wijsman, de Lead Business Analist van IP, verrast met twee uitstekende flessen wijn, een campofiorin uit Italie. Hartstikke bedankt, super gezellig en zeker voor herhaling vatbaar!!

Tivoli kapot

De tivoli set, ziet er mooi uit, maar wel snel kapot

Op sommige zaken ben ik niet een echte man. Sommige mensen denken dan direct aan bijvoorbeeld het feit dat ik erg van winkelen houdt, en dan niet alleen klassieke mannen dingen als boeken, DVDs of plasma TV's, maar ik mag ook graag door bijvoorbeeld kledingswinkels struinen. Of een paar leuke laarzen uitzoeken, of een extra tas...:-). Maar wat er bij mij ook niet ingaat zijn van die grote, dikke, lelijke kabels door mijn huis!!! Verschrikkelijk!!! Als er iets lelijk is, is dat het wel. Hoewel veel mannen het stoer vinden om van die dikke kabels door het huis te hebben om naar nog grotere boxen te laten gaan om dan te laten horen dat je echt wel het verschil hoort t.o.v. andere stereo installaties met minder volume, kijk ik meer naar de esthetiek van het geheel. Daarom deed ik een jaar of drie geleden ook mijn hele Denon home cinema set weg.

Even terugvallen op de Zeppelin van Daan

Ja, het geluid was fraai en ja, als je een film keek leek het of de helicopter over je heen vloog, maar het zag er echt niet uit in mijn woonkamer. Het geluid uit de TV was voor een film ook prima. Toen ik daarom op zoek was naar een leuke geluidsinstallatie, kwam ik uit bij Tivoli. Een mooi klein apparaat, wat een ingebouwde subwoofer herbergde en er ook nog eens retro kek uitzag. En het mooiste: geen extra boxen nodig en dus ook niet van de spuug- en spuuglelijke kabels!!! Na een bestudering bij RAF in Utrecht besloot ik dat dit hem moest worden. Nu was het drie jaar geleden, dus een iPod dock zat er nog niet in, die moest ik er apart bijkopen. En internet radio was toen ook nog niet normaal, dus ik moest hem aan de kabel vastmaken. Maar al met al deed de Tivoli uitstekend dienst. Tot hij eind vorige week de geest begin te geven. De aansluiting met de iPod begin te kraken en de CD speler (ja, ja, Ans speelt nog wel eens een CD) deed het ook niet meer. En de radio, tja, die had het eigenlijk nooit goed gedaan. Dus na drie jaar had het apparaat het begeven!! Toch wel een beetje schunnig voor iets van 1250 Euro. Maar goed, ik hou van winkelen en inmiddels wil je toch wel dat de machine een iPod dock intern heeft en internet radio, dus binnenkort maar eens op onderzoek uit wat een goede vervanger zou zijn. Tot dan toe zijn we maar even teruggevallen op de Zeppelin van Bowes & Wilkens die normaal bij Daan op zijn kamer staat!

Sushi op zaterdag

Het rollen van de eerste maki's

Afgelopen donderdag, tijdens de stormachtige avond van Sint Maarten, hadden we uiteindelijk twee groepjes bezoekers. Het eerste was een groep kinderen die weer en wind getrotseerd hadden (ik kende de kinderen, deze vielen in de categorie " meer trek in snoep dan het hebben van hersenen"), de tweede waren Aniek met haar ouders Edward en Gunny, die toch nog even aankwamen. Spontaan ontstond toen het idee om zaterdag samen sushi te gaan eten (en spontaan mensen thuis uitnodigen, dat is niet mijn kerncompetentie, dus dit was wel speciaal :-)). Mijn insteek was om dat bij Sugoi te gaan halen, maar Gunny kan ook bijzonder goed sushi maken, dus na korte afstemming besloten we om dat dan te gaan doen. En uiteraard deed ik graag mee om de sushi te breiden. Zo gezegd, zo gedaan. Zaterdag om half vijf was de familie van de Brink bij ons aanwezig. Gunny had al de nodige voorbereidingen getroffen, enerzijds de nodige snijwerkzaamheden, maar bovenal het koken van de sushi (kleef)rijst, daar kwam een mega bak van mee. Na alles uitgepakt te hebben, werd ik door Gunny ingewijd in het rollen van eenvoudige maki's. Dus daar gingen we, met het bamboe matje, een halve vel Nori erop, daar een laagje kleefrijst op met als vulling om de beurt komkommer, avocado, zalm en tonijn. En dat ging, met wat eerst gezien te hebben hoe Gunny het deed en wat tips hier en daar best goed. Ondertussen was Gunny de zalm, tonijn en St Jacobsschelpen al aan het snijden voor de sashimi en nadat dat gebeurd was, was het tijd voor de eerste ronde! Daan en Jeroen lieten deze graag aan hen voorbij gaan, hoewel Daan nog wel een paar stukjes komkommer tot zich nam, maar Aniek at gezellig mee met de volwassenen.

De topwijn van de avond: Vigneti de Foscarino

Na de eerste ronde, nam Ans even het heft in handen om de kinderen verder van voedsel te voorzien. Geheel in Japanse traditie, gingen zij aan de pannenkoeken met suiker en stroop. En zodra die op waren, vertrokken ze weer naar boven om, wel Japans, op de Nintendo's te spelen en Takeshi's Castle te kijken. Ondertussen gingen wij verder met een mix van kleine Maki's (ik) en wat grotere en complexere rolls (Gunny). In de grotere maki's zat onder andere een mix van krab, komkommer en avocado, maar we hadden ook een heerlijke California Roll (met rijst ook aan de buitenkant van de nori en met rode viseitjes). En ook de nigiri's (sushi zonder nori) met daarop de zalm en tonijn die Gunny en Edward die middag nog in IJmuiden gehaald hadden en degen met omelet erop smaakten meer dan voortreffelijk! Zoals mijn grootmoeder zaliger altijd zei: maar vis moet ook zwemmen!! Voor mij was dat makkelijk, want de San Pellegrino kon rijkelijk vloeien, maar de anderen wilden wel iets sterkers. Bij vis natuurlijk witte wijn, en om precies te zijn twee mooie soaves! De absolute topper was, volgens de drie kenners, de vigneti di foscarino, een volle suave met een heerlijke kruidige smaak. Uiteraard te verkrijgen bij Smaragd Wijnen van Martijn Verkerk. Deze kreeg ik van hem op persoonlijk advies aangeraden, dus mocht je een wijn bij een gerecht of iets zoeken, dan kan Martijn he zeker verder helpen. Hoewel we een bijzonder grote hoeveelheid sushi hadden gemaakt bleef er uiteindelijk een klein stukje liggen, maar iedereen weet: je moet er nooit tegen in eten. Dus toen zelf na een leuk gesprek met Edward over horloges in het algemeen en Breitling in het bijzonder het laatste stukje er nog lag besloten we maar dat het qua eten genoeg was geweest, en was de afsluiting een heerlijk bakje Nespresso.En konden de kinderen uiteindelijk om half elf naar bed :-).

Een bijzonder geslaagde avond: uitstekend gezelschap, heerlijk eten en drinken en ik heb ook nog wat kookkunsten geleerd! Normaal zou ik zeggen: en gelukkig hebben we de foto's nog, maar helaas is het SD kaartje van de camera in de puin gedraaid, dus we moeten het met de twee bijgaande foto's van de iPhone afdoen, en dat doet de avond zeker geen recht!! Volgende keer maar dubbel klikken :-)!

Oh, en dat maakt het ook beter....

En dan denk je, om je frustratie weg te werken, eens lekker een stukje op je blog te gaan schrijven over een paar leuke dingen die je gisteren gedaan hebt. Zoals het maken van de sushi gisteren. En wat blijkt dan? Is de SD kaart uit het fototoestel corrupt te zijn geraakt en kunnen we de foto's er niet afhalen. Zucht, de dag wordt er helemaal niet beter door......Eens kijken wat ik wellicht nog op mij iPhone heb staan, want dit is wel heel erg zuur!!!!!

Waarom kijk ik nog?

Vanmiddag was het tijd voor AZ - Ajax. Ik had er al een bang voorgevoel over, en ook deze keer werd het wederom (helaas) bewaarheid. Volstrekt weggespeeld door een middenmoter, die minder dan een kwart van de begroting van Ajax heeft en waar we aan het begin van het jaar de beste speler van over hebben genomen. Veel verder dan een halve kans kwamen we niet. Ik begon gedurende de wedstrijd steeds smeer geïrriteerd te raken door het gebrek een enig raffinement en bezieling (anders dan bij Suarez, die heeft dat per definitie, maar ook hij liep er bijzonder gefrustreerd bij). En dat was de afgelopen wedstrijden ook al zo. Nu heb ik al dertig jaar een seizoenskaart, maar ik begin nu wel het eind van mijn Latijn te bereiken. Iedere keer als ik naar een wedstrijd kijk, dan krijg ik er een slecht gevoel over. En ben ik een uur chagrijnig, terwijl ik er zelf natuurlijk niets aan kan doen en tja, mijn kwaliteit van leven wordt er uiteindelijk toch niet minder om. Misschien wordt het wel eens tijd om hier na dit seizoen een punt achter te gaan zetten, want het levert uiteindelijk meer frustratie op dan plezier.

Ik heb niet eens de moeite genomen om er een leuke foto bij te zoeken, kun je nagaan....

Een badje verder

Jeroen is een bad verder: van wit naar geel!

Zoals elke zaterdagochtend ging de wekker om 7 uur. Wat gek blijft: op werkdagen sta ik fris en fruitig om 6.20 uur naast mijn bed, maar om 7 uur op zaterdag blijkt iedere keer lastiger, terwijl ik nou niet substantieel later naar bed ga. Gelukkig is er altijd iemand die er nog meer last van heeft, en dat is mijn partner in crime op zaterdagochtend, Jeroen. Waar Daan al als hij de kans krijgt om 6 uur beneden zit te lezen, tekenen of op de PS3 aan de gang gaat, ligt Jeroen nog te knorrepotten. Dus iedere zaterdagochtend is het een crime om hem wakker en mee te krijgen naar zwemles. Maar het vreemde is: als hij daar eenmaal is, dan is hij super enthousiast en kan hij niet wachten om het water in te springen! Zo ook vandaag weer. Om acht uur, na eerst lekker onder de douche te hebben gestaan in Sportplaza Badhoevendorp, dook hij het water in, samen met de twee andere kinderen uit zijn groep. Na een half uur intensief zwemmen was hij weer klaar en kreeg hij een leuke verrassing: hij kreeg zijn eerste zwemrapport en dat betekende dat hij een badje verder mocht. Jeroen was zo trots, dat hij het rapport stevig vast hield en het bijna mee onder de douche nam toen hij zich na de zwemles nog even af moest spoelen (en ja, enkele druppels hebben het papier wel gehaald, maar die drogen vast wel weer goed op :-)). Wat een stoere vent is het toch (inclusief het feit dat hij zonder aarzelen een jogging broek en een shirt met roze olifantjes aantrekt, het is nu al een authentiek iemand die zich niet andermans normen op laat leggen :-)), als hij nog even zo doorgaat dan is het diploma er zeker voor volgende zomer, zodat we dan echt een zwembad aan kunnen gaan leggen!

Sint Maarten, maar toch niet....

Buiten storm en bliksem: dan maar binnen met de lampions

Op elf november is het natuurlijk de dag, dat mijn lichtje branden mag! Sint Maarten dus. Daan en Jeroen hadden de afgelopen dagen al flink geknutseld aan hun lampions en waren er helemaal klaar voor. Om op tijd aan de wandeling langs de huizen te beginnen, ging ik om 16.00 uur weg uit Utrecht. Bij het aanzetten van de radio hoorde ik al dat het erg ging stormen cq al aan het stormen was (er was al een sleepboot in Rotterdam omgegaan). Dat had ook zijn uitwerking op het verkeer. Hoewel Utrecht uit en het stuk over de A2 lekker soepel ging, reed ik bij het begin van de A9 direct in een file van 23 km. Gevolg: ik was om 17.50 bij de Hoek, waar Daan me al op stond te wachten met een "Papa, waarom ben je zo laat". Het weer werd er helaas niet beter op. Vanaf 18.00 uur was het onophoudend aan het stormen en stortregenen. Toen we thuis waren snel een kop soep en een broodje gegeten en ondertussen begon het ook te onweren en bliksemen. Hoewel de jongens wel heel graag wilden lopen, kwamen ze zelf met het voorstel maar thuis te blijven, want met zulke harde donderslagen, vonden ze het best nog wel een beetje eng. En toen ook Aniek, de vriendin van Jeroen niet ging lopen, was de keus gemaakt: we bleven binnen. Overigens hadden meerderen dat idee, want we hebben om precies te zijn 1 groepje kinderen aan de deur gehad, waar dat vorig jaar er wel 50 waren. Tja, erg jammer, want het blijft uiteindelijk toch altijd wel leuk om te doen, maar dit jaar hebben we verstek laten gaan (en hebben Jeroen en Daan onze eigen snoepvoorraad aangevallen :-)).

Smaragd Wijnen

Martijn Verkerk, sommelier 2010 NL

Als ik uit eten ga (een van mijn favoriete hobbies) is er altijd een moment van hilariteit. Dat komt op het moment dat men na de keuze van de gerechten (toch vaak het menu van de chef of als ik bij Vermeer, De Nederlanden of Vinkeles kom worden er " wat gangetjes gekookt"). Dan wordt er namelijk gevraagd of we de wijnkaart willen zien of dat we het wijnarrangement willen gebruiken. Het antwoord is dan bijna altijd dat mijn tafelgenoot verheerlijk kijkt en dat ik als antwoord geef: "ik hou het bij een San Pellegrino". Hoe gek mensen het ook vinden, als lekkerbek drink ik geen wijn. Niet uit principe, maar ik vind het gewoon niet lekker en waar de wijn/ spijs combinatie voor velen een extra dimensie geeft, kan ik daar helaas niet van genieten. Ik vind het wel geweldig om de verhalen te horen van de sommeliers, die met zoveel liefde over het vak kunnen praten. Simon Veltman van Vermeer is iemand die dat briljant kan doen, maar ik wil toch graag Martijn Verkerk noemen. Martijn werkt als sommelier bij De Nederlanden is is een gepassioneerd liefhebber, die een grote productkennis koppelt aan een welbespraaktheid die vele spreekstalmeesters jaloers zullen maken. Het is een genot om naar hem te luisteren. Sinds kort is Martijn ook ondernemer, hij heeft Smaragd Wijnen gestart. Daar geeft hij uitstekende adviezen uit een breed assortiment wijnen die hij in opslag heeft. En als hij in de buurt is, komt hij de bestelling nog zelf afleveren ook. Wat een service! Liefhebbers van het edele druivenvocht moeten zeker op de site gaan kijken en eens contact met Martijn zoeken voor een leuk persoonlijk advies. Vanuit Halfweg komt het advies: ga voor de suaves, hij heeft er minimaal drie die heerlijk zijn, in de prijsklasse van 10 tm 25 euro per fles en die zijn erg lekker to briljant. En dat voor die prijzen, kan ik alleen maar zeggen: vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan!! Martijn, veel succes met Smaragd Wijnen, dat moet gewoon een succes worden!!

En natuurlijk een van harte gefeliciteerd

Vandaag zijn zowel mijn moeder (Leny Waal van Doesburg) als ook een van mijn beste vrienden (Simon Rikkers) jarig!!! En gisteren was mijn schoonzuster Hinkje van der Weg jarig. Wat een feest in twee dagen tijd, ik hoop dat ik er snel bij van kan komen! Iedereen van harte gefeliciteerd!!!!!

Een testje met de Macbook Air

Van Windows naar Mac, het is nog even wennen

In het kader van de overstap maken van de VAIO naar de Macbook Air ben ik natuurlijk bezig met een geleidelijke migratie :-). Nadat ik het Telewerkportaal aan de gang had gekregen (wat dus ook betekende dat ik zonder problemen mijn draadloos netwerk ingesteld had, tien punten voor Apple) en ook mijn privemail aan de praat had gekregen, lukte het ook binnen een minuut om de printer aan het werk te krijgen! Dat was dus ook geen uitdaging, maar dat is in dit geval een goed teken!!  Dan maar even verder met het uittesten van andere primaire functies die het natuurlijk moeten blijven doen. Ok, internet bankieren van Rabobank doet het prima als he gewoon Firefox gebruikt, dus ook dat is een check in the box (en even elleboog op tafel en....stift!!!). Maar ja, waar kun je natuurlijk ook niet buiten? Het kunnen bloggen via Blogger!!!! Dit is dus de eerste post die via de Macbook Air komt. En ik moet zeggen: dat is nog even wennen, hoor! Hoe save je een foto van internet naar je harde schijf (waar is in vredesnaam de rechtermuis button om de save functie op te roepen....ggrrrrrrr....). En ook Control-C en Control-V werkt niet, daarvoor moeten we een andere button gebruiken (CMD, gelukkig wel met een C en V :-)). Maar het went redelijk snel, dus ik heb er vertrouwen in dat ik hier uiteindelijk wel uit ga komen. En ik denk dat ik Onno nog een keer lastig ga vallen voor een kleine knoppencursus!

HTC Snap

De HTC Snap: wij worden geen vrienden

Zoals enkele tijd geleden al aangegeven heeft mijn Blackberry de geest gegeven. Door Nathalie werd een ultieme poging gedaan om een nieuwe te bestellen, maar helaas was die weg afgesloten en mocht ik me gaan verheugen op het werken met de HTC Snap. In de tijd dat het duurde dat deze geleverd werd, moest ik even uit de voeten kunnen met mijn iPhone 4, waar ik de mail van Rabobank op ingerold had (helemaal officieel en ondersteund door een certificaat, dus prima veilig). De levering van de HTC Snap duurde twee weken en in de tussentijds kon ik eigenlijk wel prima uit de voeten met de iPhone, typen op het touchscreen ging steeds beter, maar nog steeds niet zo snel als op de Blackberrys die ik gehad heb. Toen ik de HTC Snap kreeg, duurde het even voordat ik hem uitgepakt had en toen ik dat gedaan had, bleek het activeren een hels karwei te zijn. Waar de Blackberry bijna vanzelf ging, duurde dit echt een eeuwigheid voordat alle stappen doorlopen waren. Maar goed, dat is eenmalig, dus daar kom je wel overheen. Daarna ging ik met de Snap aan de slag. Of misschien beter gezegd: ik probeerde ermee te werken. Ik kan niet anders zeggen, dan dat het een wereld van verschil is. Qua uiterlijk lijken de HTC Snap en de Blackberry op elkaar en de Snap is zelfs was dunner en lichter. Maar het toetsenbord is niet handig. De toetsen zijn net te klein en de tab-toets zit op een onhandige plaats, waardoor je die veelvuldig intikt als je de A in wilt typen. Daarnaast is de interface volstrekt niet overzichtelijk (je hebt niet snel een eenduidig overzicht) en moet je echt zoeken naar wat de knoppen nu eigenlijk betekenen. Nu kan het zijn dat ik nog even door moet bijten en even hieraan wennen, maar het eerste gevoel is echt veel minder positief dan bv de eerste bakelieten Blackberry die ik ooit kreeg. Ik zet nog even door, maar het zou me niet verbazen als ik uiteindelijk overstap om nog maar met één telefoon te werken (ook op kantoor), zijnde iPhone. En dat had ik echt twee maanden geleden nooit verwacht te schrijven!

Aikidojo Haarlem

Zondag was het na twee weken rust weer tijd voor Daan om naar Aikido te gaan. Toen we zover waren, begon Jeroen te stuiteren dat hij ook graag mee wilde. Nou, dat was natuurlijk akkoord, we namen voor de zekerheid zijn Nintendo DS mee, dan kon hij tenminste lekker spelen. Om 10.15 uur waren we strak in Haarlem bij Aikidojo Haarlem. Na de warming up van de leerlingen met de twee leraren zag ik dat Jeroen minder interesse kreeg in zijn DS en meer in wat er op de mat gebeurde. En toen men begonnen met het maken van rollen, ging Jeroen zijn rollen doen op de vloer. Dat was een beetje hard en hij kon beter op de matten rollen. Een beetje verlegen ging hij naar de twee leraren (René en Pieter) toe en 10 seconden later mocht hij meedoen. Hij was super enthousiast en het was ook heel leuk om te zien dat Daan gelijk de rol van grote broer op zich nam om Jeroen bij de hand te nemen hoe hij bepaalde oefeningen moest doen. Jeroen deed echt uitstekend mee en deed overigens bij de aikido oefeningen af en toe ook nog even wat balletpasjes er tussendoor! De mannen hadden het verder goed naar hun zin en bij het weggaan zei Jeroen: "dat was echt leuk, maar wel druk, want nu zit ik op drie sporten". Tja, dat betekent dus dat ik iedere zondag met twee kereltjes naar Haarlem mag rijden :-).

De nieuwe Macbook Air

De nieuwe Macbook Air, thanks to Onno

De oplettende lezer heeft vandaag vast gezien dat de "wishlist"aangepast is. Van de lijst is namelijk de MacBook Pro afgehaald. Dat kon natuurlijk zijn omdat de wens verdwenen is, maar dat is niet het geval :-). Sinds afgelopen woensdag ben ik namelijk de trotse bezitter van de nieuwe Macbook Air. Na afweging van alle input die ik van vele van jullie heb gehad (deels op het blog, maar zeker ook in person) heb ik de beslissing genomen om over te stappen van Windows naar Mac. Samen met Onno ging ik woensdag naar Amac in Utrecht en dankzij de bemiddeling van Onno (dank daarvoor, vriend!!!) kwam ik tot de koop van de 13,3 inch Macbook Air met wat additionele accessoires, zoals de Apple Super Drive, iWork, een sleeve voor de Macbook Air en wat kabeltjes om eea ook op een beamer aan te kunnen sluiten. En zoals het Apple betaamd, allemaal prachtig ingepakt. De Macbook Air ziet er geweldig uit. Voor degenen die van strakke vormgeving houden, is het een genot om ernaar te kijken en vast te houden. Zo dun en zo licht heb ik een laptop echt nog nooit gezien!

Ik merk wel dat ik nog wat onwennig ben om over te stappen, na zoveel jaren Windows in de vingers te hebben en ik kan niet zeggen dat Windows 7 niet lekker werkt. Zo schrijf ik deze blogpost gewoon nog op de Vaio (ook dat blijft natuurlijk nog steeds een geweldige machine) en heb ik het Rabobank Telewerkportaal nog niet werkend op de Macbook Air. Ik heb nu wel al van alles op de Macbook Air geinstalleerd, zelfs ook al OmniFocus (nu drie machines met Omnifocus, de Macbook Air, iPad en iPhone en het synchroniseert ook nog allemaal met elkaar :-))). Ik had gedacht cold turkey over te stappen, maar dat werkt nog niet helemaal. Zal nog wel even duren voordat ik de VAIO aan de kant kan zetten, maar de eerste stap is genomen. Benieuwd of het lukt om voor het eind van het jaar helemaal over te zijn.

Indian Summer in Halfweg

De amber bomen aan de lange zijde van ons erf

We zitten inmiddels diep in de herfst van 2010 en ook in Halfweg is die nu echt toegeslagen. Vroeger merkte ik dat met name doordat het kouder en vooral natter werd, maar tegenwoordig is er ook een hele goede andere indicator: de tuin! Gezien het grote aantal bomen dat we op en nabij onze erf hebben (toch zo'n 3.000 m2) is het een hele kunst om de blaadjes die van de bomen vallen een beetje binnen de perken te houden, door ze of weg te vegen, weg te blazen of met de grasmaaier te verpulveren. Een hele klus waar Ans en ook onze assistent tuinman Herman druk mee bezig zijn. Daarnaast moet de tuin ook winterklaar gemaakt worden in de herfst. Zo moeten alle bollen van de dahlia's uit de grond gehaald en gedroogd worden, omdat ze anders verrotten (en dat is dan weer een leuk werkje voor Willy en Jos, hartelijk dank daarvoor, mensen!!!). Het mooiste vind ik echter wel de kleuren die de bomen bij ons krijgen en hoe snel dat kan gaan. Zo hebben we een rij amber bomen aan de slootkant staan (dat is makkelijk, want de sloot gaat om 80% van ons erf heen :-)), die in enkele dagen van vel groen naar prachtig rood kleurden. Kleuren die precies die zijn van de Indian Summer in de USA. Alleen zijn de bomen wat kleiner, maar echt prachtig om te zien (tot na de wind van donderdag, want toen was nagenoeg al het blad er af gewaaid :-)).

Onze laatste stap ivm winterklaar maken zal 20-11 zijn. Dan is het "takkendag" en gaat er veel gesnoeid en gekapt worden, zodat het daarna verhakselt kan worden of klaargelegd om door de gemeente meegenomen te worden (dat is ook interessant, want een normale "vangst" van een takkendag kost rond de 1500 Euro afvoerkosten). En voor de liefhebbers: ja, afgelopen vrijdag zijn de ketting zagen gearriveerd, dus dat gaat goed komen.

1 lunch + 1 diner =2 keer eten

Monica en Jeroen aan de dis in Tai Soon

Gisteren was het tijd om een afspraak waar te maken. Met de testers van Rabobank had ik een weddenschap verloren (maar wel veel volgers gewonnen!!!) dus gingen we voor de lunch naar Tai Soon. Ik was zelf even ietsjes later, omdat ik nog even een korte afstemming met één van de programma directeuren van het CRM programma had. Bij de beste Chinees van Hoog Catherijne (naar mijn weten ook de enige Chinees van Hoog Cathrijne) zaten de mannen en de testkoningin van IPCM al aan tafel. Gelukkig hadden ze een plekje voor mij open gehouden en kon ik zonder problemen aanschuiven, waarna de dim sum maaltijd kon beginnen. Bij Tai Soon is het altijd lastig om te weten hoeveel gangen er komen. Normaal gaan we voor 5 gangen ("vijf is ons nummer..."), maar daar stoorde men zich nu niet aan, en zelfs toen mijn vraag "dit is de laatste gang?" met "ja" beantwoord werd, bleken er nog steeds twee gangen door te komen. Het was hartstikke gezelllig en mijn oude testhart ging weer een paar keer open met sommige discussies en ervaringen die over tafel gingen. Ook opvallend: degenen van wie je het het minst verwacht en aan wie je het het minst ziet, werken het meeste eten weg!!! De winnaar van de middag: Monica :-).

Een mooi voorgerecht van fazant en kwartel

Ikzelf moest mezelf inhouden, want 's avonds had ik een diner met twee collega's, die mij dit als cadeau voor mijn verjaardag aanboden. Geweldig natuurlijk als dat voor je gedaan wordt! een grote blijk van waardering en dat voelt natuurlijk altijd goed! Dus om half zes 's avonds toog ik samen met Geert Jan naar Restaurant Mas in de Schalkwijkstraat 26 te Utrecht. Nu bleek de binnenstad erg vol te zijn door de koopavond, dus na de auto op het dak van een parkeergarage gezet te hebben liepen we in 10 minuten naar het restaurant en zaten we om half zeven aan tafel. Bij restaurant Mas krijg je geen kaart, maar een doosje waarin allemaal kleine kaartjes zitten waar je je menu uit samen kunt stellen. Leuk gevonden! Maar er was ook een "wild menu" en dat klonk dusdanig aanlokkelijk dat ik dat niet kon weerstaan. Het voorgerecht was een duo van fazant en kwartel, gevolgd door een lekker soepje, waarvan mij nu ontschiet waar het van gemaakt is. Hoogtepunt was het hoofdgerecht, waarbij diverse bereidingen van wild zwijn gepresenteerd werden. Hoewel de polenta net iets teveel "door" was, was de bereiding van het vlees geweldig! Daarna volgde nog een leuke, welliswaar kleine, selectie aan kaas, die het kaasmonster en ik ons goed lieten smaken. Als afsluiting had ik een chocolade en hazelnoot taart die een prima afsluiter bleek te zijn. Al met al een goed restaurant, waar de bediening lekker spontaan en ad rem is, dat maakt de dining experience nog wat meer af. Voor de liefhebbers van wijn: er is geen suave!!!!! Maar wat er ook geserveerd had geworden, de avond was al geslaagd door het gezelschap en de goede sfeer die er gedurende het diner was en het vele lachen wat we gedaan hebben (oa een verhaal over een heg bij Paradiso, de kenners weten waar het over gaat :-)). Vrienden, bedankt voor de avond, het was reuze gezellig!!!

Foutje van de regie

Een tijdje geleden kwam Daan naar mij toe. Hij vertelde dat hij het zo jammer vond dat ik niet meer met hem mee de klas in mocht als ik hem naar school bracht. "Maar", zei hij, "op de eerste woensdag van de maand mag dat wel en ik zou het zo leuk vinden als je mee zou gaan....". Tja, dan gaat je vaderhart echt open en zeg je dat natuurlijk toe. Nu bedacht ik mij afgelopen dinsdag dat het 3-11 de eerste woensdag van de maand was. Dat was Daan niet vergeten, want toen ik gisterenavond thuis kwam, was het eerste wat hij aan mij vroeg: "Papa, je komt morgen toch wel mee?". Natuurlijk kerel! Dus na het afzeggen van mijn afspraak met Geert Jan (want dan is de status van eBeleggen of Mobiel Bankieren toch net iets minder interessant), was ik er helemaal klaar voor. En ik zou nog geluk hebben ook, want de dames en heren uit groep vijf hadden ontbijt op school. 

Dus bracht ik vanochtend eerst Jeroen naar de klas en wilde toen naar die van Daan lopen. Maar dat mocht niet volgens daan, je mocht pas  om half negen naar binnen. Hoewel ik het wat vreemd vond, bleef ik maar even op het schoolplein, maar toen ik veel mensen naar binnen zag gaan, nam ik ook maar een kijkje en....ik trof een klas vol ouders aan die met hun kinderen van groep 5 vn de Halverwege bezig waren. Dus snel met Daan naar binnen, hij ging in zijn groepje zitten (met zijn hartsvrienden Anna Sofie en Davey) en.......tringggggg......daar ging de bel en kreeg ik het vriendelijk verzoek van de juf of ik het pand wilde verlaten! Aaiii....wat bleek? De inloop was van 8.15 tot 8.30 en daarna begon gewoon de les. Daan helemaal boos op de juf (of eigenlijk een beetje op zichzelf...) en ik had welgeteld 30 seconden kunnen genieten van mijn zoon in zijn klas. Om daarna 1,5 uur in de file te staan om naar Utrecht te komen. Foutje van de regie, gelukkig konden Daan en ik de afspraak maken om de eerste woensdag in december het gewoon nog een keer overnieuw te doen, maar dan goed!!!

Leuk, weer een cursus!!!

Enkele weken geleden blogde ik over de cursus Agile Product Owner die ik gevolgd had. Was een leuke cursus, met uitstekende docenten. Vandaag deden we nog een keer een Agile training, maar nu voor iets waar ik nog wat meer gevoel bij had: Agile Project Management. Hoewel ik er twee keer tussenuit moest omdat er twee kleine veenbranden ontstaan waren binnen het programma, was ik er lang genoeg om een flink stuk inhoud mee te krijgen. En om te zien dat trainer Eelco Rustenburg weer superieur op gang was, de man "oozes agile" en weet het zo goed te brengen, dat je niet anders kan dan meegaan in het enthousiasme!! Maar voor mij nog veel belangrijker was om te zien hoe actief de projectmanagers uit mijn programma hiermee omgingen. Zij pakten het bijzonder goed op (zeker voor mensen waar tegen gezegd werd: in Agile is er geen rol projectmanager :-)), waren erg enthousiast, hadden veel meningen en zienswijzen. Ook de sfeer was geweldig in het team onderling, waarbij je ook duidelijk kon zien dat het mensen zijn die al lang met elkaar samenwerken en elkaar goed kennen. En het bewijst een kernbegrip van Agile: zorg dat je de juiste mensen hebt en je hebt de helft al gewonnen. En ik kan niet anders zeggen dat dat ik uitstekende mensen in mijn team heb, ik ben bijzonder trots op ze!!! Op naar de volgende successen, dame en heren!!!!!

Kaasproeverij L'Amuse

Ik hou van kaas. Serker nog: ik hou erg van kaas. Misschien nog sterker: ik ben helemaal gek op kaas. Ik ken maar één persoon die er nog gekker op is (kaasmonster, je weet wie je bent :-)). In dat kader had ik samen met René enkele maanden geleden plekken gereserveerd voor het nieuwe seizoen van de kaasproeverijen van L'Amuse, waarbij Betty Koster, de beste en bekendste affineur van Nederland als gastvrouw optreedt. Nu waren er enkele hindernissen te nemen met betrekking tot deze proeverij. Het begon op dinsdag, toen parkeergarage de Appelaar uitbrandde. Nu werd de proeverij gehouden in Stempels in Haarlem en dat ligt ongeveer boven de Appelaar! Gelukkig was de brand niet dusdanig doorgeslagen dat Stempels gehaald werd en kon de proeverij gewoon doorgaan, en anders dan alleen het feit dat we iets verder moesten parkeren was er weinig aan de hand. Het tweede was dat ik, zoals al geschreven, zaterdag een flinke verkoudheid had opgelopen, waardoor mijn smaakpapillen me in de steek lieten. Dan een flink aantal kazen naar binnen slaan kan natuurlijk, maar als je niks proeft is dat toch jammer. Maar gelukkig was ook dit van tijdelijke aard en had ik zondag tijdens het middaguur weer wat smaak in de mond. Dus om kwart over twaalf haalde ik René op en reden we zonder problemen rechtstreeks naar een parkeerplek op een kleine 10 minuten lopen van Stempels. Daar werden we door Betty opgevangen en konden we direct aan één van de tafels plaats nemen.

Na een korte kennismaking met onze tafelgenoten begon de introductie, waarbij we ingewijd werden in de geheimen van het kaas maken. Interessant, maar ja, uiteindelijk kwamen we voor het eindproduct :-). Dus toen het eerste bord op tafel kwam, kon het feest beginnen. Ik dacht toen de eerste (en enige) onvolkomenheid gevonden te hebben. De kaas moest nog gesneden worden en dat moest aan tafel door één van de aanwezigen gebeuren. Velen begonnen elkaar schaapsachtig aan te kijken of vonden het plafond opeens erg interessant. Tja, dat kan ik niet over mijn kant laten gaan, dus samen met mijn buurman die in de horeca bleek te werken, hebben we bijna al het snijwerk gedaan, en dat was eigenlijk nog best leuk ook. Tussen het snijden door had ik de kans om nog even met Betty van gedachten te wisselen over de kaaswagen van La Rive, waarop meer dan 50 kazen lagen. We waren beiden van mening dat dat er indrukwekkend uit ziet, maar dat je uiteindelijk beter voor een beperkter aantal kan gaan (bijvoorbeeld 12) en die ook echt helemaal goed kennen. In dit soort gevallen kan het zijn dat overdaad schaadt en dat de beleving door een te grote keuze daaronder kan leiden. Ok, dan de kazen. Laat ik met de kwantiteit beginnen: we kregen er 18 voorgeschoteld!! En ja, dat is best wel veel, zeker in een periode van ongeveer 3,5 uur. Indeling was zoals verwacht: ronde 1 wit schimmel, ronde 2 geitenkaas, ronde 3 rood flora en harde kazen en ronde 4 de blauw ader kazen.

Op de eerste foto bij deze blogpost kun je zien welke kazen we gegeten hebben en ook welke wijnen erbij geschonken werden. Het gaat te ver om alle kazen te behandelen, want dan heb ik nog 2,5 pagina nodig, da's wat veel van het goede. Maar uiteraard hebben René en ik onze winnaars per onderdeel opgeschreven. Dus, stel dat je van het weekend een feestje hebt en je wilt een goed kaasplankje samenstellen, dan kwamen wij tot de volgende selectie. Als witschimmel een Brie de Melun, als geitenkaas Valencay en als rood flora (nu ja, rood, de korst is zwart van de as waarin hij gerold is) de Cendré du Vergy. Speciale aandacht voor de harde kazen, die echt allemaal geweldig waren (persoonlijk vond ik dit de beste selectie van de dag), waarbij de Comté Alpge en de Languiole allebei een 9 scoorden, maar de Wilde Weide extra belegen (de Nederlandse inzending voor de "beste kaas van de wereld 2010) nog net één tandje beter was. Ongelofelijk wat een beleving het is om die kaas te eten, je proeft bijna een de hele natuur erin (saillant detail: deze kaas wordt in de Zwanenburger polder gemaakt, dus ik ga eens kijken waar ik de boerderij kan vinden!!). En dan als afsluiter een Blue Stilton die rechtstreeks van Neals Yard vandaan kwam. Als je je gasten dit presenteert, dan kan niemand zonder een lach op zijn of haar gezicht het feest uiteindelijk verlaten. Maar je kunt natuurlijk ook jezelf er gewoon lekker op trakteren! Sowieso is een bezoek aan L'Amuse een ervaring in zichzelf, dus laat je dat niet ontnemen.

Om 17.15 waren de kazen op en vertrokken René en ik weer richting huis (waarbij we fijn op de A9 in de file kwamen). Een mooie ervaring rijker en iets wat zeker aan te raden is voor de levensgenieters onder ons. En misschien ook leuk voor een uitje! Kan wellicht ook voor bedrijven gedaan worden. Hmmmm....