De laatste koninginnedag

Kijken naar de abdicatie, in de kou in Sepvret

Toch weer typisch iets voor ons. Normaal zijn we eigenlijk altijd op koninginnedag in Nederland, maar als we er niet zijn, dan gebeurd er altijd iets bijzonders. De vorige keer iets slechts (de gek die met zijn auto op de koningin in probeerde te rijden in Apeldoorn, dat verhaal hoorde ik in een Radio Shack in Washington), deze keer de abdicatie van Beatrix en de kroning van Willem Alexander. Hoewel we in Frankrijk zitten, wilden we natuurlijk wel de hoogtepunten mee maken. Dat bleek makkelijk en moeilijk te zijn. Makkelijk, omdat het weer zo ongelofelijk slecht was, dat we er niets anders voor op hoefden te geven. Moeilijk, omdat we in onze gite geen TV hebben. Gelukkig had Yong Soo een TV in het open gebouw tegenover ons geïnstalleerd, waar het weliswaar koud, maar wel droog was. Dus zagen we om 10.00 uur, op de bank in een schuur met truien en jassen aan en petten op, de abdicatie live op TV, waarna de balkon scène volgde. Hier overigens een hilarisch moment, waarin Bea vergat dat de microfoon open stond en WA van Buren te kennen gaf dat hij nu moest gaan zwaaien (gaat Bea op de achtergrond eigenlijk nog steeds regeren, als ik Willem was zou ik haar ver weg stoppen in Drakensteyn).

De echte Franse markt in Lezay

Daarna was er even pauze voor ons, waardoor we snel naar de boerenmarkt in Lezay konden om boodschappen te doen. Dat was overigens kort, want bijna de hele markt was weg geregend. Met wat stokbroden, honing met frambozen, groenten voor de avond en gebak kwamen we net op tijd terug om om half twee verder te kijken naar de beëdiging. Mooie speech van Prins Pils….uhhh…Koning Bier, maar het hoogtepunt was het afleggen van de eed door de 225 leden van eerste en tweede kamer. 's Avonds mochten we natuurlijk het koningslied niet missen (het was inmiddels nog kouder in de schuur geworden…..) en de rondvaart op het IJ. Daarin bleek inmiddels wel dat we een ander koningschap gaan krijgen dan we gewend waren. Misschien was het overgaan van het Concertgebouw orkest naar Armin van Buuren wel het meest kenmerkend daarvoor, zeer ook toen Willem en Maxima nog even van boord gingen. Het ziet er uiteindelijk iets menselijker uit, zelfs voor een verstokte republikein als ik.

Het was toch leuk om zo samen met de andere gasten wat stukken van deze dag mee te pikken, heel anders dan als we in Nederland waren geweest. Nu hopen dat de zon die in Nederland wel scheen ook nog even naar hier in Sepvret in Frankrijk komt!!

Nee, papa, ik ben echt helemaal niet moe!!!

5 minuten na klagen dat hij niet naar bed wilde....

Le petit chaillot

Welkom in Le Petit Chaillot!

De aankomst op onze bestemming was bijzonder hartelijk. Deze locatie wordt gerund door vrienden van Ans (Yong Soo en Mira) die enkele jaren geleden naar Frankrijk zijn verhuisd en deze boerderij met gites hebben gekocht en nu aan het exploiteren zijn. We hadden ze al vele jaren niet gezien, dus het was ontzettend leuk om daar weer eens over bij te praten. De kinderen klikten gelijk ook goed met Daan en Jeroen, waarbij Jeroen zelfs direct de hort op ging met de twee meisjes (Indy en Chloe). Yong Soo, altijd al een fervent kok geweest, ging voor ons de maaltijd bereiden, in de buiten keuken. Dat klonk erg goed en qua eten was dat ook zo, alleen was het weer precies omgeslagen, waardoor het nu, met name door de Noorderwind, ijzig koud aan het worden was. Gelukkig heeft de gite waarin we verblijven een mooie houtkachel, ik denk dat, gezien de weersvoorspellingen van de komende dagen, dat een essentieel onderdeel van het huis gaat worden (en het is ook nog best leuk om de houtkachel goed op te stoken, er schuilt toch een pyromaan  in iedere man, of is het die overlevingsdrang die we van de Neanderthalers mee hebben gekregen :-)). Het eten was uitstekend, maar door de kou en de zware reis, gingen de ogen toch wel toe, waardoor de familie Janssen om half elf geheel in zijn bed lag. En dan kan ik je vertellen: dan is het hier echt heel erg donker en heel erg stil!! 

File, file en nog eens file

De peripherique, altijd een feest....

Deze zaterdag was dus even anders dan anders. De wekker ging namelijk om 6 uur, wat normaal een werkdag inluid. Maar deze keer was dat niet het geval, we moesten vroeg opstaan om naar het rustieke plaatsje Sepvert te vertrekken, waar we een week logeren tijdens de voorjaarsvakantie. Na Jeroen nog wakker gemaakt te hebben (het is me toch en slaapkop, ook!!) was iedereen in opperste staat van paraatheid om klokslag zeven uur te vertrekken. Dat verliep prima, de reis door Nederland en België (waar we vlak langs Gent reden, waar René  dit weekend de boel onveilig maakt) ging erg snel. Maar daar stopte het ook direct. Letterlijk toen we over de Franse grens heen waren ontstond er een file. Die bleek toen wij aansloten niet to heel lang te zijn, vijf kilometer kon ik later uitmeten, maar het ging heel erg langzaam. Erg frustrerend, omdat we ook geen idee hadden hoe lang het ging duren. Uiteindelijk bleek dat bijna 1 uur en drie kwartier te zijn, vanwege werk aan de weg, we zagen de werklieden nog net de laatste pionnen opruimen. Daarna gas op de plank om iets van de verloren tijd in te halen maar, helaas helaas, op de ringweg rondom Parijs was een ongeluk gebeurd, waardoor we ook daar een flinke tijd in de vertraging terecht kwamen. Het zat ons niet erg mee :-(. Gelukkig was het daarna redelijk afgelopen met de problemen en reden we door naar onze eindbestemming Le Petit Chaillot, alleen wel met een aankomst vier uur later dan gepland…..

Voorbereidingen Frankrijk

Van de klas van Jeroen mochten we gaan

Om zaterdag af te kunnen reizen naar Frankrijk moest er nog het nodige gebeuren. Dus nadat ik de werkdag (een uitstekende sessie met een van de directie teams was de afsluiting van mijn week om 17.30 uur) achter me had gelaten, snel naar huis om alle spullen nog te pakken. Helaas, niet zo heel erg goed nieuws, want waar ik normaal graag drie korte broeken, drie polo's en een paar slippers meegenomen had, gaven de weersvoorspellingen weinig goeds aan. Lage temperaturen (max 13 graden) en grote kans op regen voerden de boventoon. Dat voelt natuurlijk niet zo goed aan als je op vakantie gaat, maar het is niet anders. We moesten dus flink wat andere zaken inpakken dan normaal en ook meer dan normaal, want tegen de kou en regen heb je eenvoudig wat meer nodig. We hebben wel besloten om onze pret hier niet door te laten bederven, het is een prachtige omgeving, dus met ieder weertype kunnen we er zonder meer iets leuks van maken. Ik heb er zin an!

Migraine

Soms heb je wel eens dat je opstaat en weet dat het niet je dag gaat worden. Dat was een dag zoals ik vandaag beleefd heb. Ik stond op en voelde al dat ik een lichte hoofdpijn had. Omdat ik zaterdag af ging reizen naar Frankrijk en er nog veel werk te doen was, toch naar het Utrechtse getogen. Dat bleek een niet al te groot succes, bij mijn derde afspraak had ik het idee dat er iemand een hete naald door mijn oogbol naar binnen aan het steken was en gutste het zweet over mijn lichaam. Al de adviezen van mijn collega's in de wind slaand ging ik toch nog voor afspraak vier, maar toen ging het lampje echt bijna uit. Gelukkig heb ik enige ervaring in het rijden naar huis met hoofdpijn (ik zal binnenkort eens het verhaal uit de oude doos vertellen waarbij er bijna een politiejacht naar me werd gemaakt omdat men dacht dat ik vermist werd…..), dus het lukte zonder al te grote problemen om de auto terug naar Halfweg te navigeren. Daar had ons de slaapkamer al klaar gemaakt en viel ik bijna gelijk in slaap om na een comateuze staat van bijna zes uur weer te ontwaken. De pijn was grotendeels weg, de wol in mijn kop was er nog wel, maar dat was een grote verlichting ten opzichte van de ochtend…..

Foursquare in Texas

Nou, we dachten dat alles van texas voorbereid was, maar toch niet helemaal. Er bleek nog iets uit te zoeken, waarvan 99,9% van de mensenheid zal denken: hoe gek kun je zijn! Maar ja, kennelijk behoren wij als reisgezelschap (Simon, René en ik) toch tot die 0,1%. In het verre Texas zijn namelijk ook een aantal Foursquare badges te verdienen. Virtuele "kenmerken van verdiensten" die je krijgt als je op een aantal plekken incheckt, soms onder speciale omstandigheden. René is onze boekenwurm (of misschien beter gezegd internet wurm) in deze, die eea heeft uitgezocht en er blijken er ongeveer een stuk of zes te verkrijgen te zijn, zoals het er nu uitziet. Was een flink gepuzzel, want je moest van sommige pagina's fan worden, dat is inmiddels gedaan en dan is het met name op diverse plekken komen en dat via Foursquare laten weten. Eens kijken of we tijdens de reis inderdaad onze virtuele prijzenkast hier verder mee kunnen uitbreiden. En ja, we weten dat het suf is, maar we doen het toch :-).

Texas Time

De vakantie naar Frankrijk staat voor de deur, maar vlak daarna staat er ook de TNT, de Trip Naar Texas, gepland. Afgelopen weken zijn alle voorbereidingen op het gebied van vliegtickets, hotels en autohuur afgerond. Daarna ging Rene even helemaal los, voor het regelen van de kaartjes voor de verschillende onderdelen die we willen bezoeken. Zo werden onder andere de plaatsen voor de Houston Astros tegen de California Angels en Texas Rangers tegen Detroit Tigers aangeschaft, maar ook zijn we verzekerend van entree bewijzen voor onder andere de Austin Segway Tour (die doe ik alleen met Simon), Austin Duck Tours, Nasa in Houston, de Austin Duck Tours, een boottocht in Austin om de grootste vleermuis kolonie te zien en het Sixth floor museum in Dallas (plek vanaf waar Lee Harvey Oswald JFK neerschoot). Daarna was ik weer aan de beurt, want via Open Table (ook weer zo een mooie internet functionaliteit), reserveerde ik bij een aantal restaurants, zodat we ook zeker weten dat we daar terecht kunnen. Fogo de Chao, Tillman's Roadhouse en het beste steakhouse van Texas, Reata zijn wat dat betreft ook in the pocket. Meer voorbereidingen zijn niet meer te treffen. Straks eerst maar eens naar Frankrijk, dan een kleine week werken om daarna weer richting de good old US of A te vertrekken.

Naar Mario in Neck

Heerlijke risotto

Een afspraak is soms moeilijk te maken. Zo hadden Ans en ik al een hele tijd zin om met Gunny en Edward uit eten te gaan. Toen er een mooie aanbieding op Groupon van het restaurant Mario in Neck voorbij kwam, konden we die echt niet laten lopen, want het paste precies bij wat we in gedachten hadden. Een datum vinden bleek nog wat lastiger, met name omdat de Groupon alleen de mogelijkheid gaf om of donderdagavond of zondagmiddag hiervan gebruik te maken. Het duurde daarom even, maar uiteindelijk kwamen we op 21 april uit. Neck is niet ver, een ruime 20 minuten rijden vanuit Halfweg en we kwamen daarom strak om 13.00 uur aan. Bij binnenkomst zag ik dat er meer tafels stonden dan normaal in het restaurant en de ober vertelde ook dat het erg druk zou worden. Oei, ik hield mijn hart vast, het zou toch niet zo een Groupon drama worden waar ik wel vaker van gehoord had? Terwijl de andere gasten ook stuk voor stuk binnen druppelden, speelde een oude (en dan bedoel ik ook echt oud!!) Italiaanse troubadour eerst enkele weemoedige liedjes op zijn gitaar om, naarmate het voller werd, er ook bij te gaan zingen en vrolijkere nummers te spelen.

Ook Gunny en Edward konden Mario waarderen!

Daarna ontspon zich een mooie reis door Italië, via diverse mooie gerechten, zowel pasta's als vis- en vleesgerechten. Ik was zelf bijzonder gecharmeerd van de risotto met gamba's, waar zoals het in een echte Italiaanse setting hoort, zonder problemen de borden nog een keer bijgevuld werden, toen men hoorde hoe lekker we het vonden. Al mijn zorgen bleken derhalve voor niets te zijn geweest. Er waren wel een paar kleine "hick ups", zo bleken er niet genoeg karaffen te zijn voor het water en moest er een fles bijgevuld worden, maar die zag ik gezien de prijs graag door de vingers: 149  Euro voor een acht gangen menu, plus wijn, plus aperitief, digestief en koffie met friandises. Ik denk dat dit een van de beste, zo niet dé beste, Groupon aanbiedingen was die ik gehad heb. Dat werd nog eens aangevuld door het geweldige gezelschap dat Ans en ik hadden. Gunny en Edward, ook jullie bijzonder bedankt voor een heerlijke middag (lunch van 13.00 tot 17.45 uur, dat doe je toch ook niet vaak….).

Niet fokken, lekker wokken!

Veel koks in de keuken

Na een stevige wandeling, moeten ook de reserves natuurlijk aangevuld worden. In Elst is zojuist een nieuw wok restaurant geopend en Jos had voor de stoere wandelgroep een reservering gemaakt. Dus na even een uurtje de voeten laten rusten bij Willy thuis, gingen we met zijn allen naar het restaurant. Het was net twee weken open, het zag er qua inrichting lekker strak uit en het concept is vrij simpel. Je mag twee uur zoveel eten en drinken als je wilt tegen een vaste prijs. Er zijn verschillende soorten 'keukens' in het restaurant: je kunt er een wokgerecht laten maken, je kunt op de bakplaat een aantal zaken laten bereiden, er is een noedels bar (met Indonesische, Thaise en Vietnamese noedel gerechten), er is een onderdeel met de "Nederlandse Chinees" en er is een kinderbuffet met onder andere friet en bitterballen (waar ook nog menig volwassenen iets van meepikt). Daarnaast een buffet voor soep, salades en voorgerechten (geen aanrader: de paar stukjes sushi die daar liggen) en een groot dessert buffet met ook een chocolade fontein. Ik moet zeggen: dat was best lekker. Natuurlijk, per keuken ken ik alternatieven die beter zijn, maar al in al kun je hier prima eten. Met name de bakplaat was ver boven wat ik ervan verwacht had en kun je uiteindelijk ook mager en gezond eten als je dat wilt. Nadeel blijft toch dat je veel heen en weer moet lopen, dus voor een rustige tijd aan tafel met de andere gasten moet je een andere plek zoeken. Maar voor deze setting met de boys erbij: thumbs up! Dank jullie wel, Willy en Jos!!!

Bloesemtocht 2013

Lekker wandelen, maar geen bloesem te zien!

De Bloesemtoch vertrekt traditioneel vanuit de fruit veiling in Geldermalsen en dat was ook dit jaar weer het geval. Na een autorit van een uurtje parkeerden we weer in de weilanden, waarna we al een tochtje van 2 kilometer aflegden om bij het startpunt te komen. Daar vonden we zonder problemen Willy en met z'n vijven begonnen we aan de tocht. Deze keer hadden we vanwege Daan en Jeroen voor de kortste afstand gekozen, namelijk acht kilometer (normaal net genoeg voor inwandelen). Het eerste was opviel was dat de Bloezemtocht dit jaar niet echt haar naam verdiende: er was namelijk echt geen bloesem te zien,vanwege het koude weer wat we de afgelopen tijd gehad hebben. Dat was toch wel jammer, want normaal is het een pracht en praal van mooie kleuren in de bomen. Na een kilometer of twee was het natuurlijk tijd voor de eerste rustpauze, zeker toen we zagen dat daar lekkere verse appeltaart te verkrijgen was. Onder het genot van de muziek van een van de plaatselijke kappellen lieten we ons de taart goed smaken, om daarna weer flink de beugels te gaan. Op kilometer vijf waren we op het keerpunt aangekomen en aangezien het toen een uur of 13.00 was, was het natuurlijk lunchtijd en daarmee tijd om de boterhammen en broodjes die we mee hadden genomen te verorberen. Even lekker rusten dus :-).

Daarna begon de terug reis alweer, met name over een mooie dijk waar we het restaurant "De os en het paard" tegen kwamen, die natuurlijk ook gecontroleerd diende te worden. Uiteindelijk kwamen we zo rond 14.30 uur weer bij het startpunt aan, waar we onze medailles kregen (Jeroen was zo trots als een pauw) en nog het nodige uitstekende fruit voor erg lage prijzen konden kopen. Al met al 12 kilometer redelijk relaxed gewandeld, met goed weer, lekker eten een goed gezelschap. Er zijn slechtere manieren om de dag door te brengen.

Grote kerels, maar gek op hun knuffels!!

To Bloesemtocht or not to Bloesemtocht

Omgeving Geldermalsen

In het grijze verleden hadden Ans en ik al eens de Rode Kruis Bloesemtocht in Geldermalsen gelopen. Wat mij daar nog het meest van bijstaat, is dat het erg erg erg nat was en dat we heel veel moeite moesten doen om de auto (mijn eerste lease auto, de prachtige blauwe Renault Megane) van het weiland waar hij geparkeerd stond af te krijgen, omdat door de regen de banden (te) ver in het gras waren gezakt. Hoewel de prestatie wel goed was (we liepen toen 25 kilometer ter voorbereiding op onze wandelingen in de Pyreneeën), is het toch niet iets wat ik aan zou raden, een hele dag in de regen lopen. Nu is het wel leuk om zeker met de jongens een wandeling te maken, maar met slecht weer hadden we daar natuurlijk geen zin in. Leve het internet daarom, we konden tot de avond voorafgaand aan de Bloesemtocht wachten met het besluit, want toen we hoorden dat het droog zou blijven, kochten we onze toegangskaarten en parkeerkaart mooi via de site en zaterdag konden we er tegenaan gaan.Leuk dat we ook gelijk voor Willy een kaart konden kopen, zodat ook oma mee kan!

World Wrestling Entertainment

Leuk voor een keer

Een van de leukste TV herinneringen die ik heb is samen met mijn zuster kijken naar de shows van de World Wrestling Federation op Sky Channel. Het was het begin van de gouden tijd van iconen als Hulk Hogan (die met name groot en sterk was en veel charisma had en in de film Rocky III had gespeeld waardoor hij bij het grote publiek bekend was geworden), Andre the Giant, Mr Wonderfull Paul Orndorff, Rowdy Roddy Piper en zo kan ik nog wel even doorgaan. Het was altijd een geweldige show, waarbij iedereen die ook maar even goed keek zag dat het gevecht "fake" was, maar dat het wel super atleten moesten zijn om dit allemaal te kunnen doen. Het waren geweldige shows, waarbij het "goed versus slecht"  een belangrijk element speelde. Heerlijk om met een groot glas cola en een zak paprika chips goed voor te gaan zitten.

Deze woensdag was het een flashback: Rene en ik hadden kaarten voor de eerste WWE show in meer dan 20 jaar en omdat we de vorige keer gemist hadden (ja, je moet er even op wachten), hadden we besloten deze keer de energie in levende lijve te willen ervaren. Plaats van handeling was Ahoy in Rotterdam, dat een stuk voller was dan verwacht. Strak om 20.00 uur ging het licht uit en begon de show. Hoewel veel van de worstelaars voor ons onbekend waren (we kenden William Regal en John Cena en toen hield het wel op), was het een flink spektakel. Wel erg slecht van ahoy: we hadden de duurste kaarten, maar het zicht was echt slecht, zolang het gevecht staand plaats vond ging het wel, maar ging er iemand tegen de grond dan zagen we het echt niet. Het was een leuke ervaring, maar haalde het natuurlijk niet bij de herinneringen. leuk om een keer bijgewoond te hebben, maar toen aangekondigd werd dat de WWE volgend jaar weer zou komen, dacht ik "fijn voor jullie, maar ik zal er niet zijn!".

Rancho

Welk beefje gaan we nemen?

Normaal splits ik zelden zaken die op een dag gebeurd zijn, maar voor deze keer maak ik een uitzondering. Op weg naar een evenement moesten Rene en ik nog even een hapje eten. Deze keer waren we eens bijtijds vertrokken, zodat we nog echt een keus konden maken in plaats van een keus opgedrongen worden door de tijd. De keus viel op Rancho, een steakhouse dat we vroeger vaak frequenteerde op de locatie in de Spuistraat. Daar kwamen we deze keer echter niet, het werd de locatie langs, over beter gezegd boven, de A4. Niet de meest gezellige locatie aller tijden, maar je kunt er een lekkere biefstuk eten en dat lukte deze keer ook weer. Wat ik bijzonder vond (of in ieder geval nog nooit gezien had), was dat bij de ingang van het restaurant er een vitrine was, waarin de verschillende stukken vlees uitgestalt waren, zodat je een keus kon maken en je ook nog eens wist wat er ongeveer op je bord terecht zou gaan komen! Is weer eens wat anders dan de kreeften uit de bak kiezen :-). 

Een stukje Nederlandse les

Les van Daan, en bedankt hé!

Je kunt merken dat je kinderen op beginnen te groeien als ze je beginnen te corrigeren. Neem het volgende geval. Er komen twee mensen bij ons aan om iets te kopen dat Ans op Marktplaats had gezet. Ik ben nog boven en Ans is in het kantoor, dus Daan doet open en staat de mensen te woord en vertelt ze hoe ze bij de ingang van het kantoor kunnen komen. Nadat hij de deur dicht heeft gedaan, roep ik naar beneden" "Daan, heb je de mensen netjes de deur gewezen?". Ja hoor, zegt Daan, ik heb gezegd "Wegwezen jullie, ga van ons erf af". Ik schrik me natuurlijk wezenloos, maar Daan begint keihard te lachen. "Ja, papa, want dat moest ik toch doen, ik moest ze van jou de deur wijzen en dat betekent dat ik ze weg moest sturen". Gelukkig bleek het maar een grap richting zijn oude vader te zijn en had hij de mensen naar het kantoor gebracht. Inmiddels word ik dus door mijn kinderen op mijn taalfouten gewezen. Nou ja, eigenlijk wel leuk zelfs (Daan heb ik natuurlijk wel een uur in het kippenhok opgesloten, dat spreekt dan weer vanzelf :-)). 

PSV - Ajax, spannende wedstrijd

Altijd al gezegd: die Boerrigter is zo'n spelertje!!!!

Het begint ook een gewoonte te worden dat de voetbal competitie ieder jaar bijna tot de laatste dag spannend zijn. Ook dit jaar is er weer veel te beleven, met name ook vanwege het verliezen van punten op stompzinnige manieren bij ons aller Ajax. Daarom was de wedstrijd vanmiddag in Eindhoven tegen PSV een heel spannend moment. Ik ging daarom vanmiddag om 16.30 toch wel gespannen op de bank zitten, met het goede gevoel dat Vitesse en Feyenoord punten hadden laten liggen, zodat een gelijkspelletje ook een goede uitslag zou zijn. Dat gevoel verdween echter snel, toen ik de kop van van Bommel voorbij zich komen, de aansteller liep al vanaf het begin tegen de scheidsrechter te klagen om onze rechtgeaarde en zeer sportieve middenvelder Poulsen een gele kaart aan te smeren. Bah, wat een viezerik is dat toch (heeft er niets mee te maken dat een van de meest traumatische gebeurtenissen uit mijn voetballeven is dat Ajax thuis met 0-4 van PSV verloor en van Bommel drie doelpunten maken, echt niet....). Het was geen super wedstrijd, maar Ajax was echt twee klassen beter, alleen maakten ze het weer niet gelijk af, wat een terugkerend thema is dit seizoen. Na twee keer voorgestaan te hebben en die stompzinnig verspeeld te hebben was het gerechtigheid dat Boerrigter uiteindelijk de wedstrijd met 2-3 besliste door een fout van de net ingevallen Pieters (ik hoop voor hem niet dat hij weer een raam heeft ingeslagen, straks heeft hij nog een slagaderlijke bloeding). Nu vijf punten voor op Vitesse met nog vier wedstrijden te spelen. Als alles goed gaat, dan kan het kampioenschap tegen Willem II behaald worden, nog net voordat ik op vakantie ga naar Texas. Dat zou wel een lekker gevoel zijn!

Aan de slag in de tuin

De hele week staat al in het teken van het feit dat het dit weekend mooi weer zou worden. Nou, zo mooi als men voorgespiegeld had werd het niet, maar het was een stuk beter dan we de afgelopen weken voor onze kiezen hadden gekregen. En als het dan wat warmer wordt en het zonnetje gaat schijnen, dan gaan de mensen er weer op uit me de fiets (en zien we talloze fietsers bij ons langs rijden die de verkeerde afslag nemen en niet naar Spaarnwoude gaan maar naar het gebouw van Gemeentewerken). Dat zien we voornamelijk ook, omdat we dan ook weer wat werk in de tuin moeten doen. Prachtig hoor, 3000 vierkante meter grond en het kan een genot zijn, maar als er opgeruimd moet worden, dan is het een hele klus. Ik ben geen tuinier, maar gelukkig Ans en haar moeder wel, dus zij hebben alweer een en ander op orde gekregen. Natuurlijk wilde ik ook graag mijn bijdrage leveren, maar dan moet je mij niet op te moeilijk mentaal werk zetten, dus kreeg ik de taak om de gevallen bladeren zoveel mogelijk op te ruimen. Dat is een klus die niet te complex is, maar voor mij wel fysiek zwaar (de bladeren zijn namelijk bijna massief aan elkaar gaan zitten, met water en zand), dus het is kruiwagen vullen, naar de groenbak, kruiwagen legen, terug lopen en weer hetzelfde ritueel. Uiteindelijk deed ik tien kruiwagentjes, toen zei mijn rug dat het genoeg was geweest :-). Respect voor Ans en Willy die nog een paar uurtjes doorgingen! Ik wacht op de volgende warme dag om weer wat verder te gaan scheppen....

Bibliotheek

Vind ik zelf ook nog iets om te lezen

Zwanenburg is toch wel een metropool in de provincie Noord Holland. Het dorp is van alle gemakken voorzien, zoals bijvoorbeeld een stuk of tien kappers, drie snackbars, twee Chinezen en drie supermarkten. Maar voor de cultuur liefhebber gaat er natuurlijk niets boven de bibliotheek van Zwanenburg, een begrip in Nederland. Inmiddels zijn wij ook vaste bezoekers van de bibliotheek, want Daan en Jeroen verslinden inmiddels boek na boek en de meeste boeken willen ze niet nog een keer lezen en dan is iedere keer 15 Euro neertellen toch wel een desinvestering. Deze keer ging ik alleen met Daan en deze keer kwam Daan niet verder dan drie boeken. Omdat hij er nogal lang over deed om de selectie te maken, ging ik zelf ook nog even op speurtocht uit en kwam ik erachter dat de bibliotheek in Zwanenburg ook een sectie "USA" heeft. Een snelle inspectie van deze kast liet zien dat het merendeel bestond uit reisgidsen met een eerste druk van meer dan 15 jaar geleden (in sommige stond het World Trade Centre nog als een "must see"). Maar ik vond er een ook een boekje van Max Westerman (ook van 10 jaar geleden overigens) wat ik toen het uitkwam had willen lezen, maar waar ik toen niet aan toegekomen ben en in de loop der jaren vergeten. Ik kon het toch niet laten om het boek mee te nemen en het ligt nu op mijn nachtkastje om een of twee verhaaltjes voor het slapen gaan te lezen. Leuk geschreven, maar uiteraard wel enigszins gedateerd, maar ik ga het toch lekker uitlezen, want bepaalde stukken geven een sfeerbeeld van New York dat nooit gedateerd zal raken!

Schoolvoetbal

Programma schoolvoetbal

Deze week stonden de avonden in het teken van schoolvoetbal. Dit jaar was ik gestrikt om als coach van Halverwege 2 op te treden. Halverwege 2 zat in Poule B, de zogenaamde mixed group, waar teams in speelden waarin zowel jongens als meisjes zaten. Op dinsdag was de eerste speelronde en de finale ronde was op donderdag. De belangrijkste taak als coach is het meenemen van de tenues voor de spelers, het aanwijzen op welk veld er gespeeld moet worden, de wissels organiseren, vaststellen wie per wedstrijd de keeper is en, last but not least, zorgen dat er tussen de wedstrijden door voldoende eten en drinken is :-). Dat laatste was in ieder geval goed geregeld, want we deelden de kleedkamer met Halverwege 1 en van daaruit kwamen al klachten dat de coach van Halverwege 2 beter voor het team zorgde... :-). De andere zaken gingen ook redelijk gladjes (los van een discussie met een ouder over wie er op doel moest staan, maar toen ik simpelweg aangaf dat degene die hij voorstelde er de vorige wedstrijd 12 had doorgelaten en tijdens de wedstrijd er al geen zin meer in had, was die discussie ook snel voorbij). De resultaten waren dit jaar geweldig. Het team had er veel zin in, heeft lekker veel lichaamsbeweging gehad, er is ontzettend veel gelachen, er is niet op elkaar gescholden en in tegenstelling tot enkele andere scholen werden er door onze spelertjes geen Schwalbes gemaakt (ongelofelijk hoe kinderen van acht jaar zich al aan kunnen stellen, kennelijk hebben de mannen uit de eredivisie toch een heel slechte invloed op hen). En we hadden absoluut de allerbeste yell van het hele toernooi! Dat alle wedstrijden verloren gingen en het doelsaldo uiteindelijk 1-36 was, was een bijzaak. In ieder geval bleven al mijn spelers gewoon lekker bij elkaar en werd iedere wedstrijd volledig gespeeld en niet zoals bij de collega coach waar een speler gewoon het veld afliep omdat hij er geen zin meer in had.....

Naar de kapper

Daan heeft er zin in!

Soms ben ik wel jaloers op Daan en Jeroen. Zij hebben nog een volle bos haar op hun hoofd, terwijl bij mij er een landingsbaan op mijn schedel ontstaan is. Maar het nadeel is natuurlijk dat je toch wat meer werk bij de kapper hebt en dat vindt met name Daan niet zo erg fijn. Gelukkig gaat hij altijd gezellig naar Shirley en dan valt het wel weer mee :-). Deze keer moest Daan en dan toch echt aan geloven, hij begon namelijk al op een ADO Den Haag supporter te lijken, want hij had een ongelofelijke dikke mat in zijn nek. Na een kort telefonisch overleg met Ans had Shirley duidelijk in beeld hoe Daan gekapt moest gaan worden en ging ze aan de slag. Het begon met het nat sproeien van zijn haren (zie foto) om er met een kam en schaar doorheen te kunnen komen. Waar ik na tien minuten klaar ben (tondeuse, standje 1), was Daan toch bijna een half uur onder de pannen, maar toen hij klaar was, zag hij er weer toppie uit en was hij weer de goede vangst voor de dames uit groep zeven van de Halverwege die hij normaal altijd al is. Het zal wel weer een paar maanden duren voor we hem weer terug in de kappersstoel krijgen :-).

Een stukje Shakespeare, anyone???

Alas, poor Yorick! I knew him, Horatio; a fellow of infinite jest, of most excellent fancy.

Django Unchained

Aardige film, maar echt veel te lang

Er leek een trend te ontstaan dat films weer wat korter aan het worden waren. Maar met de Hobbit werd die trend natuurlijk alweer doorbroken en ook de meest recente film van Quentin Tarantino, Django Unchained, is aan de lange kant. Het is best een goede film hoor (ook met twee Oscar beloond, oa voor Christoph Waltz), over een Duitse premiejager die een verbond aangaat met een slaaf, Django (Jamie Foxx), die hij bevrijd en met wie hij uiteindelijk op zoek gaat naar diens vrouw. Met Leonardo Di Caprio in de rol van grootste schurk is er in ieder geval iemand gecast in een rol die hem normaal niet op het lijf geschreven is en met Samuel L. Jackson heb je altijd een top acteur in huis. En het verhaal is ook best ok, met de nodige hoeveelheid bloed zoals we dat van Tarantino kennen en ook gelardeerd met fijne muziek. maar godsallemachtig, 2 uur en drie kwartier, dat is echt te lang. Waarom moest dat laatste half uur, dat dan ook nog eens gehaast overkomt, er nou bij. Nou ja, in totaal een aardig zeventje, maar meer dan dat niet.

La fierté de Quebec

In het stadion van de Canadiens (Bell Centre)

Afgelopen week ben ik voor het eerst in Quebec geweest. Kan niet anders zeggen dan dat het een bijzondere ervaring was. Hoewel het natuurlijk ook "gewoon" een stuk van Canada is, is het toch echt heel anders dan Toronto of Calgary. Het meest duidelijk komt dat natuurlijk naar voren doordat Frans de voertaal is (alhoewel, Frans, het is een verbastering ervan, want met mijn vier gymnasium Frans kennis, kon ik er in ieder geval geen touw aan vast knopen). Gelukkig kunnen de inwoners snel naar Engels overschakelen en in tegenstelling tot de echte Fransen doen ze dat ook zonder problemen. De straatnaambordjes en de bewegwijzering is ook allemaal in het Frans. Wat ook opvalt, is dat de vlag van Quebec op bijna elk gebouw zichtbaar is, en dat die vlag veel meer te zien is dan de vlag van Canada zelf. Nergens komt de "trots van Quebec" meer naar voren dan bij hun sport teams. Het meest fanatiek in de hele NHL zijn de fans van de Montreal Canadiens, als je erbij hoort is het een feest, ben je voor de tegenstander dan is het bijna een vijandige sfeer. En de koning van Quebec is Georges St Pierre, de weltergewicht kampioen van de UFC (zeg maar free fights), die echt als de zonnekoning gezien wordt. Ga je naar Montreal, dan is het snuiven van de sfeer van de trots van de Quebecois bij een sportwedstrijd echt een aanrader! 

Werkstuk van Jeroen

De overdracht van het werkstuk

Soms heb ik wel eens een flashback als ik zie wat Daan en Jeroen tegenwoordig op school moeten doen. Jeroen zit in groep 5 (vroeger was dat de derde klas van de basisschool) en moest dit jaar al zijn eerste werkstuk maken. Diep in mijn geheugen terug gravend, kwam ik niet verder dan dat ik ooit in groep 8 voor het eerst een werkstuk mocht maken op de Boumanschool. Dat ging over de Azteken en ik haalde veel van mijn informatie uit de bibliotheek bij ons om de hoek en uit de Kuifje (jaja, ik heb er iets van geleerd, al die stripbladen!!). Jeroen had als onderwerp "De Kunstenaar" gekozen, iets wat natuurlijk helemaal bij hem past! Hij was er een week hartstikke druk mee en deed het heel erg old school: met de hand schrijven, boeken lezen, plaatjes knippen en eigen tekeningen maken. Hij was er super creatief mee bezig, hij bond het werkstuk zelfs in. Bij de overdracht naar de juf was hij er toch wat gespannen over: wat zou zij er nou van vinden? Nou, dat was prima, als een van de weinigen van de klas kreeg Jeroen een "Goed", de hoogste beoordeling die gegeven werd. Grote klasse, Jeroen!!!

Nog meer batches..........door Gogobot

Batches van Gogobot

Ik ben al tijden een gebruiker van Foursquare. Een leuke app om je vrienden te vertellen waar je bent (je moet dat dan ook in klein gebruik houden ben ik achter gekomen, de meeste mensen zal het een worst wezen waar je op dinsdagmiddag bent :-)) en waarmee je "batches" kunt verdienen door bepaalde plaatsen vaker te bezoeken. Het gaat nergens over, die batches, maar het is toch wel leuk. Zeker als je zaken meeneemt uit andere landen (zoals de stadsbatch van Boston bijvoorbeeld), of van een sport organisatie (ik noem de NHL batch). Nu is er een andere app (en overigens ook een website) die voor mij twee interessante zaken combineert: Gogobot. Via Gogobot kun je onderzoeken wat er zoal in een stad te doen is en je kunt daar zelf ook commentaar en tips op achterlaten. Dat laatste heeft dan weer een link met de reeds genoemde batches, want door reviews achter te laten en bijvoorbeeld foto's van de plekken te uploaden, kun je daar ook je batches mee scoren. Niet zo uitgebreid en ook zeker niet zo diverse als bij Foursquare, maar op de een of andere manier enthousiasmeert het je toch om "nog een paar extra reviewtjes te doen, want dan hebben we weer een nieuwe status voor een stad bereikt, of hebben we er weer een nieuwe batch bij". Kennelijk werkt het toch als je dit soort "gamefication"inbouwt in je applicaties, want er ontstaat heel veel content tegen heel weinig geld. Overigens kreeg ik ook de "Pro 2013" batch toegewezen, vanwege het aantal reviews dat ik heb geschreven, maar ook voor de kwaliteit van deze reviews (zo ben ik inmiddels een "guur"  voor wat betreft New York, omdat ik daar meer dan vijftig reviews over heb geschreven). Als gevolg daarvan kreeg ik een persoonlijke mail van de oprichter van Gogobot, met zijn dank voor de reviews en dat ik "some swap" van hem zou krijgen. Hij wilde niet zeggen wat het was, maar ik moest wel mijn schoenmaat doorgeven. Ik ben benieuwd wat er uit de Gogobot koker zal komen, binnenkort :-).

Voorbereiding schoolvoetbal

De nieuwe van der Sar

Ieder jaar staat een week in teken van voetbal bij ons thuis. Schoolvoetbal wel te verstaan. De rest van het jaar hebben Daan en Jeroen nooit interesse in voetbal (anders dan dat ze vinden dat ik er teveel naar kijk, zelfs nu ik alleen nog Ajax wedstrijden kijk), maar tijdens schoolvoetbal draait dat om. Hoewel, Daan had dit jaar besloten niet mee te doen, maar Jeroen des te meer. Na heel erg lief mij aangekeken te hebben, kreeg hij het zelfs voor elkaar om mij als coach voor dit jaar te strikken. Een week voor de wedstrijden kregen we de wedstrijdtas al mee, met daarin de tenues, het programma en een fles aanmaak limonade voor het team. Kijkende naar de teamindeling, kwamen we er al snel achter dat Halverwege 2 duidelijk het lol team was, in plaats van het "echte voetbal team", Halverwege 1. Maar Jeroen wilde toch zijn beste beentje voort zetten, dus na een inspectie van de tas, kwam hij het keeperstenue tegen en binnen enkele minuten stond er opeens een hele jonge versie van Edwin van der Sar bij ons in de tuin! Ik moest gelijk mee de tuin in, waar we een doel bedachten tussen twee struiken (ongeveer even breed als een pupillen doel) en vanaf dat moment moest ik Jeroen "inschieten" en ging hij de bal uitgooien en uitschieren. En eerlijk is eerlijk, dat deed hij best goed en hij werd er steeds beter in. En hij had er ook nog eens erg veel plezier in. Duidelijk is dat Jeroen tot aan de wedstrijden een strak regiem gaat houden, om zichzelf in tip top vorm te krijgen als hij voor de eerste wedstrijd in het doel gaat staan!!

Kleine kinderen worden groot: Daan gaat aan de muziek

Op de bank, met Minecraft muziek op de iPhone, wordt een grote kerel!

Een nieuw kunstwerk voor de keuken

Mooi stukje werk, Hinkje!

Sinds onze verhuizing naar Halfweg, hing in onze keuken al sinds het begin een kunstwerk, waarin in 48 plaatjes Italie geschetst werd. Een mooi kunstwerk, zonder meer, maar we begonnen er toch een beetje op uitgekeken te raken. Alsof de duvel ermee speelde, had Hinkje een eigen kunstwerk voor ons gemaakt.   Een prachtige eigen creatie in de kleuren die favoriet zijn bij Daan en Jeroen, maar ook die perfect bij de keuken passen. Het is een groot hart, met daarin allemaal spullen opgenomen die zij representatief vind voor Ans, Daan, Jeroen en mij. Zo zijn er een paar mooie fot's van Daan en Jeroen van een paar jaar geleden, maar ook kleurrijke veren en Albert Heijn mini's van een paar van onze favoriete producten! Het ziet er echt helemaal top uit en het krijgt een prominente plek in onze keuken. Hinkje, hartstikke bedankt voor het prachtige cadeau!!

Skyfall

Goede film, maar de beste Bond?

De tweede paasdag was helemaal de rust zelve. Ans ging haar geluk beproeven op een rommelmarkt in Hengelo om te kijken hoeveel vintage spullen daar te vinden waren (helaas niet zoveel, dat was dan weer jammer....). Thuis waren de mannen bezig om te beginnen met de training voor het schoolvoetbal en het racen met Sonic op de Playstation 3. Na terugkomst van Ans even sushi eten en daarna gingen de jongens vrijwillig vroeg naar bed. Dat betekende dat Ans en ik weer eens iets op TV konden kijken en we hadden al lang op de planning staan om Skyfall te kijken. Het stond geadverteerd als de beste Bond ooit, dus dat beloofde wat. Nu moet ik zeggen: ja, het was een goede film, met hier en daar een verrassende wending en in ieder geval heel erg veel stunts die er mochten zijn. Twee uur zorgeloos vermaak, dat zeker, maar de beste Bond ooit? Hmmm.....nee, voor mij niet, maar wellicht dat dat ook te maken heeft met de Bond waarmee je opgegroeid bent, dus voor mij is dat toch nog Roger Moore en ik hou het dan bij Moonraker.