Fitness martelwerktuigen

De martelwerktuigen

Voor mijn verjaardag had ik van Ans drie trainingen van Personal Trainer Ursula Pieter gekregen. Enerzijds om drie weken op zaterdag even lekker afgeknepen te worden :-), maar ook om een aantal oefeningen te leren die ik zelf uit kon gaan voeren ter afwisseling van het hardlopen. Daarom ging ik samen met Daan van de week naar de Decathlon om daar een paar hulpmiddelen te halen. Allereerst een springtouw, altijd goed voor de warming up. Daarnaast een paar gewichtjes van 1 kilo per stuk om de normale oefeningen wat extra cachet te geven (lees: wat zwaarder te maken). Als laatste een "rubber band", waarmee je voor de diverse spiergroepen oefeningen kan doen, ik gebruik hem voornamelijk voor oefeningen voor mijn arm- en borstspieren. De martelwerktuigen zijn in ieder geval binnen, nu wordt het tijd om ze de komende tijd ook echt ten gelden te gaan maken. 

RIP Lou Reed

RIP Lou Reed

Soms overlijdt er iemand, waar je eigenlijk niet zoveel mee hebt, maar wat je dan toch op de een of andere manier wel raakt. Dat gebeurde mij deze week toen ik hoorde dat Lou Reed overleden was. De grootste schok was denk ik dat ik hoorde dat Lou 71 jaar was geworden, een leeftijd die je niet zou verwachten van iemand die structureel drugs en alcohol in grote hoeveelheden mis- of gebruikte. Maar deze ongelofelijk chagrijnige man heeft natuurlijk wel een paar heel erg mooie nummers geschreven en uitgevoerd. Die passeren natuurlijk zo net na het overlijden allemaal de revue en kom je er weer achter dat "Take a walk on the wild side" toch wel een heel erg lekker nummer is, dat je lekker mee kunt zingen met "Dirty Boulevard" en dat "Perfect Day" zo een ongelijke mooi nummer vol emoties is, dat het dagenlang in je hoofd blijft zitten. We zullen geen nieuw materiaal van Lou (die natuurlijk zijn eerste bekendheid met The Velvet Underground kreeg) meer te horen krijgen, anders dan misschien van die slechte nummer die nooit een plaat hebben gehaald maar nu om de laatste Euro's eruit te persen wellicht nog uitgebracht worden, maar met klassiekers als Berlin en Coney Island Baby kunnen we natuurlijk nog wel even voort. 

Een nieuwe modem van Ziggo

Mijn zeer professioneel geïnstalleerde nieuwe modem

Vorige week ontving ik een brief (jawel, ze zijn er nog!!) van Ziggo. Omdat ik zo een trouwe klant was en Ziggo hartstikke meedacht met mij, kreeg ik van hen helemaal gratis een nieuwe internet modem. Het voordeel hiervan: het zorgde voor sneller internet en het had de wifi functie al in de modem zitten, dus een additionele router was niet meer nodig. Vandaag arriveerde het pakketje en omdat het er toch van moest komen, begon ik maar direct met het installeren ervan. Dat ging eigenlijk best goed en eenvoudig. De handleiding was prima en het ging lekker snel. De grootste stap was uiteindelijk om alle apparaten die van wifi gebruik maken ook aan te sluiten op het nieuwe netwerk. Dan merk je ook weer eens hoeveel dat er wel niet zijn. In ieder geval vier laptops, drie iPads en drie iPhones. Die gingen allemaal snel. Toen moest ook de desktop windows PC, daar zat een gateway wijziging die doorgevoerd moest worden, maar dat loste Bill Gates uiteindelijk voor me op :-). Daarna bleek ook de Apple TV nog even opnieuw ingesteld te moeten worden, daarvoor moest ik op zoek naar de afstandsbediening die ik eigenlijk nooit gebruik (normaal gebruik ik de iPhone, maar dat kon nu niet). Als laatste moesten ook al mijn Sonos apparaten om en dat wilde maar niet lukken. Maar de helpdesk van Sonos is rap, dus een twitter en 15 minuten later had ik de Sonos apparaten even gereset (sterker eruit en weer erin, dat is ook wel echt een geavanceerde oplossing) en draaide de muziek weer. Dikke thumbs up voor Sonos, wederom!!! En nu ik zit te typen, bedenk ik me dat ook de Playstation nog moet. Maar goed, die doen we morgen dan maar eens, ik heb er nu even geen zin meer in, even via de nieuwe modem Netflix opstarten om een aflevering van Luther te kijken.

Tidy

Tidy: goede app voor structureren foto's

Bij een recente analyse van mijn iPhone bleek dat de meeste ruimte op mijn iPhone ingenomen wordt door de daarop opgeslagen foto's. Alleen het organiseren van de foto's, zodat ik ook nog een beetje overzicht heb, dat bleek meestal wel een wat lastige opgave te zijn. Ja, natuurlijk kun je in de fotorol ook albums aanmaken, maar dat is best nog wel wat gehannes. Nu is er echter een app die daar goed bij kan helpen. Hij heet Tidy en doet wat het beloofd; het maakt het mogelijk om je foto's op een eenvoudige manier te rangschikken en overzicht aan te brengen in alle foto's die je genomen hebt. Ik blijk mijn oudste foto's bewaard te hebben vanaf 2010, dus dat is best een berg. Inmiddels heb ik al wat albums aangemaakt, voornamelijk foto's ingedeeld naar vakantiealbums (Londen 2012, Texas 2013, Oslo 2013, Parijs 2013). Maar het grootste album heeft een andere naam, te weten "Uit eten", ik blijk bergen foto's te hebben van gerechten die ik in vele verschillende restaurants gegeten heb. De eerste foto's, zoals gezegd, dateren uit 2010 en zijn ook in dit laatste album terecht gekomen, en betreffen een bezoek van Rene en mij aan La Rive voor een verjaardagsdiner. Ik ben wel blij met Tidy en ga nog fijn even door met het opruimen van mijn filmrol. Tip voor de makers: geef ook een mogelijkheid om vanuit Tidy een foto direct van de filmrol te verwijderen, dat gaat nog extra helpen om de boel binnen de perken te houden!

World Series kijken

De baarden uit Boston

Inmiddels zijn in de Verenigde Staten de World Series begonnen, de eigenlijke wereldkampioenschappen honkbal. Deze keer dus tussen de Cardinals uit St Louis en de Red Sox uit Boston. Helaas beginnen deze allemaal zo rond 2 uur 's nachts en dan kijken zit er over het algemeen toch niet in. Gelukkig kun je via mlb.com de wedstrijd integraal terug kijken en als je dan de uitslag nog niet kent, is dat eigenlijk erg leuk. Dus zat ik vrijdagochtend en zondagochtend in mijn badjas voor de buis om te kijken en moest ik me wel beheersen om niet even twitter, Facebook of email te bekijken, want daar zou zeker iets over de eindscore te vinden zijn. Helaas, helaas, de twee keer dat ik keek wonnen de Cardinals, terwijl ik hoop dat Boston er met de prijs vandoor gaat, met name vanwege al die mannen die hun mega baarden hebben laten staan. Echte "characters", daar hou ik wel van. En er speelt natuurlijk een Nederlander, Xander Bogaerts, dat helpt ook. De keren dat ik niet keek, won Boston wel, wat de huidige score 2-2 maakt. Nu zit ik in dubio: toch gaan kijken wat waarschijnlijk een overwinning voor de Cardinals oplevert, of alleen de samenvatting en dan winnen de Red Sox vast......Nee, ik ben niet bijgelovig, hoor :-).

Wat een pet al niet teweeg brengt

Cardinals pet zorgde voor veel aanspraak

Afgelopen week in Parijs had ik zoals vaak een pet bij me. Altijd handig ter bescherming tegen zon en regen (zeker met een steeds dunner wordende haardos). Voor deze reis had ik degene gepakt die toevallig in de hal lag en dat was er een van de St. Louis Cardinals, die zojuist de World Series hadden gehaald en ook was bekend geworden dat ze tegen de Boston Red Sox zouden gaan spelen. De eerste dag in Parijs liep ik bij de Eiffel Toren, toen ik een jongen tegenkwam met een Boston Red Sox pet op. Hij kwam gelijk naar me toe om me de hand te schudden en daarna te zeggen "You're gonna lose, big time!!". Een dag later bij de Pont des Arts kwamen we een groep Amerikanen tegen die uit Missouri bleken te komen en zij gaven me een "big thumbs up". Niet veel verder kwam er een man aan met een Los Angeles shirt aan, die een heel verhaal tegen me begon dat het echt een schande was dat de Cardinals de World Series hadden gehaald, terwijl zijn Los Angeles Dodgers (die van de Cardinals hadden verloren) eigenlijk vele malen beter waren geweest. Dit ging de hele drie dagen zo door, ik denk dat ik in totaal wel een keer of tien aangesproken ben over het feit dat ik een Cardinals pet droeg (zelfs door iemand op Twitter die dacht dat ik opeens voor de Cardinals was geworden, omdat ze de World Series hadden gehaald). Eigenlijk wel leuk om op deze manier ook met andere mensen in contact te komen, je hebt in ieder geval altijd een leuk gespreksonderwerp. Benieuwd wat er de volgende keer gebeurd als ik bijvoorbeeld een Yankees pet in Boston op ga zetten :-). 

De reis terug naar Halfweg

Goede patat bij de Frietketel

De reis vanuit Parijs naar Halfweg had heel saai kunnen verlopen. Het was even zoeken in Parijs wat best avontuurlijk is met al die geweldige Parijse chauffeurs om ons heen die niet op een deukje kijken en natuurlijk is het altijd druk op de rondweg van Parijs. Maar verder ging het best goed en maakten we goede voortgang. Echter, toen we in België aankwamen, werd Daan spontaan misselijk en moest helaas overgeven in de auto (gelukkig kennen we hem, dus lag er een plastic zak naast hem!). Het werd dus tijd om een stop in te bouwen en we kozen ervoor om even naar Gent te gaan. En als je dan in Gent bent, dan moet je natuurlijk Vlaamse friet eten. Een snelle speurtocht leerde dat de plek om dat te doen volgens de kenners De Frietketel moest zijn. Het was een beetje druk in Gent (ook daar is het rond 17.00 uur spitsuur), maar de aanhouder wint. De Frietketel zit in de Papagaaienstraat en van buiten verwacht je nou niet iets bijzonders, maar dat bleek er mee te vallen. Men was er helemaal ingesteld op vegetarisch snacken (dat zie je in Nederland niet zo vaak), maar ook de traditionele vleesliefhebber kon hier aan zijn trekken komen. We bestelden vier friet, twee met mayonaise, een met veganist en een met de samoerai saus (mayonaise met sambal erdoorheen) en wat snacks. Vervolgens gingen we boven zitten en wachten op de bestelling. Toen deze afgeroepen werd ging ik ze halen en kwam tot de conclusie dat de Frietketel per portie VEEL friet serveert. Mijn God, wat een hoeveelheid. En het erge: het was nog erg lekker ook!!! Hoewel we echt ons best hebben gedaan kregen we het niet op. Ondertussen begon de zaak ook helemaal stampvol te worden, het blijkt namelijk gezien hoeveelheid, kwaliteit en prijs ook erg populair bij studenten te zijn. Zeker de moeite van het bezoeken in Gent waard. Oh ja, speciaal voor Rene: hier scoorde ik ook de Gent Foursquare badge :-).

Met een goedgevulde maag was het daarna een eitje om naar Halfweg te rijden. de jongens sliepen lekker op de achterbank en toen we thuis waren schoven we ze zo het bed in. Een mooi einde van een korte stedentrip naar Parijs en de eerste plek die ik van mijn "There's a world to see"-verlanglijstje op het blog af kan strepen.

Het Louvre

Jeroen bij de Venus van Milo!

Woensdag was alweer onze laatste dag in Parijs. Er was nog zoveel te zien en zo weinig tijd. Om er het meest van te maken besloten we om de activiteiten te concentreren op een plek: het Louvre! Deze stond hoog op de lijst van zaken die Jeroen wilde zien. Inmiddels kenden we de weg naar en in de metro intussen, dus met een minuut of twintig waren we bij misschien wel het bekendste museum ter wereld. We zagen al snel de wereldberoemde pyramide bij de ingang......en daarachter de bijna even beroemde lange rij mensen die naar binnen wilden. Foutje van ons: we hadden natuurlijk gewoon kaarten on line kunnen en moeten bestellen, dat had ons twintig minuten tijd gescheeld. Maar uiteindelijk ging het best wel snel, zelfs toen bleek dat een ongenode gast Ans haar rugzak had doorzocht. Binnen was het erg druk, zeker op de looproutes naar de meest bekende kunstwerken. Als je daar naartoe loopt, dan merk je ook hoe groot het museum is (ze hebben dan in totaal ook maar liefst 400.000 kunstwerken in de collectie, die natuurlijk niet allemaal tentoongesteld worden), je kunt er met je Fitbit genoeg stapjes halen op een dag.  Oh ja, wel leuk om te vermelden: de kosten van de kaartjes voor het gezin zijn 24 Euro totaal. Ter vergelijking is dat het geweldige goochel museum ons 32 Euro kostte. Nogmaals: wat een afzetters die goochelaars, ze goochelen zo je geld weg!

Bij de pyramide van het Louvre

Onze eerste stop was het schilderij waar Jeroen zijn zinnen op had gezet. Hoe verrassend, dat was de Mona Lisa. Ik wist al dat het een klein schilderij was, maar in het echt was het nog kleiner dan ik had gedacht. En het was er erg, erg druk! Met name drommen met Japanners en Chinezen verdrongen zich voor het kleine schilderij. Nou, wij waren voor geen kleintje vervaard, ik zette Jeroen op mijn schouders en baande mij een weg door de gele zee om Jeroen vooraan te krijgen, zodat hij een mooie foto kon maken van zijn favoriete schilderij. Na de laatste klik van hebt toestel hoorde ik boven me een keihard "yes!!" en kon ik een lach op mijn lippen niet bedwingen. Heerlijk dat hij daar zo enthousiast over kan zijn. Daarna liepen we door zalen vol met Italiaanse en Spaanse schilderijen, om daarna af te dalen naar de Griekse vleugel om de Venus van Milo te bewonderen en daarna snel door te steken naar het Egyptische gedeelte van het Louvre, waar prachtige beelden te kust en te keur stonden. Heerlijk om doorheen te struinen.

Ondertussen liepen we al bijna vier uur door het museum en werd het tijd om de stutten te trekken, want de reis naar Halfweg moesten we toch eens beginnen. Eerst nog een goede lunch tegenover het Louvre gegeten, daarna met de metro terug naar Jack's Hotel, de auto inladen (dat ging snel, deze keer paste de bagage prima in de auto) en daar gingen we. Halfweg, here we come.

La Chocolaterie de Jacques Genin

Klssieke Mille Feuille

De wrange smaak die we in onze mond hadden van het bezoek aan het fan-tas-ti-sche goochelmuseum moesten we natuurlijk wel snel kwijt. Gelukkig deed de kans zich snel voor om dit voor elkaar te krijgen. De locatie waar we dat konden doen was bij La Chocolaterie de Jacques Genin. Deze zaak wordt als de haute cuisine van de chocolade in Parijs aangeduid. Dat merkten we ook wel bij binnenkomst, want het was best een wat chique bedoening. De bijzonder nette serveerster bracht ons, na ons eerst weer even achter een koordje gezet te hebben, naar onze tafel en daar kregen we een kleine, maar appetijtelijke menu kaart. We bestelden twee klassiekers van Jacques, te weten de warme chocolade melk (eigenlijk gesmolten, pure chocolade) en de mille feuille (een wat meer up scale versie van een tompouce). Daarnaast een selectie van zeven bonbons voor Daan, terwijl zowel Ans als Jeroen een eigen keus maakten uit het grote aanbod karamels. Er was maar een woord voor al deze zaken: HEERLIJK! Het zal niet verbazen dat de prijs er ook wel naar was, maar zowel de omgeving als de heerlijke lekkernijen waren dat meer dan de moeite waard. Voor een rustpuntje waar je na een dag wandelen heerlijk een uur de voeten kan laten rusten en zonder gigantische hoeveelheden weg te werken toch kan genieten is het aan te raden om een bezoek te brengen aan Jacques Genin. Lekkerrrrrrr!!!!!

Rip off in Parijs

Een van de goochel apparaten

Tijdens onze toch naar L'As de Fallafel waren we langs Musee de la Magie gekomen. Omschreven als het museum voor iedereen die van alles over de kunst van het goochelen wilde weten. Omdat Jeroen nog steeds een beetje teleurgesteld was over Pompidou, en hem dit ook wel erg leuk leek, liepen we terug en gingen we hier naartoe. Het bleek best prijzig te zijn, nl voor ons vier 32 Euro. Betalen met een credit card zat er niet in en toen wij echt alle munten bij elkaar moesten zoeken om de 32 Euro bij elkaar te krijgen, straalde het chagrijn en de ongeïnteresseerdheid van de dame achter de kassa af. Gatverdamme, ik had het al helemaal met haar gehad en wilde alweer weggaan, maar zag toen het koppie van Jeroen en besloot om toch te blijven. Na alle muntjes te hebben verzameld kwamen we er net en gingen we naar binnen. Nou, ik heb geprobeerd om objectief te blijven en volgens mij is dat redelijk gelukt, maar dit vond ik echt een gigantische rip off. Het "museum" (en ik gebruik deze term losjes) is een verzameling van een paar oude apparaten, een paar lachspiegels een podiumpje voor een goochelshow en een winkel waar goocheltrucs verkocht worden en......dat was het. Echt ongelofelijk dat ze dit er van kunnen maken, of beter gezegd: niet van kunnen maken. Ik denk dat we maximaal 15 minuten binnen zijn geweest en toen hadden Jeroen en Daan het wel gezien en wilden ze weg. Ook het wachten op een Franstalige goochelshow was aan hen niet besteed. Ergo: deze keer een omgekeerd, bindend advies: ga hier alsjeblieft niet heen, echte geldklopperij met arrogante mensen (een typische stereotype van de Fransman kan hier gevonden worden).

L'As de Fallafel

Geweldige fallafel, super aanrader

Na de teleurstelling van Le Centre Pompidou was het eigenlijk tijd voor de lunch, maar omdat we nog niet echt veel trek hadden, besloten we een stuk verder te lopen. Met een tussenstop bij de draaimolen voor het stadhuis (weer wat geleerd, ik dacht zelf dat L'Hotel de Village de nieuwste loot aan de boom van Hilton of Marriott was). Daar was overigens nog wel wat actie, want naar het bleek was een kleine crimineel bezig de draaimolen exploitant af te persen, waardoor deze laatste enkele rake klappen begon uit te delen. Na flink wat stappen gedaan te hebben (de FitBit ging al snel af tijdens de wandeling), kregen we uiteindelijk toch wel trek en op aanraden van de experts van 100% Parijs besloten we in Rue de Rosiers te gaan eten. Dit is de belangrijkste straat in de Joodse wijk van Parijs en daar moet je maar een ding eten: fallafel. En de "place to be" is dan ook nog eens L'As de Fallafel, een plek die regelmatig ook door Lenny Kravitz gefrequenteerd wordt. Net voor we naar binnen stapten vroeg de portier aan ons: "Vier?". Toen we bevestigend beantwoorden knikte hij, wuifde ons naar binnen en riep naar zijn vrienden in de binnendienst keihard "VIER!!!!". We kregen snel een tafel (natuurlijk plastic, evenals de stoelen) en kwamen erachter dat ook hier de tafels weer erg dicht bij elkaar stonden. En het was er erg, erg druk. Een paar redelijk alternatieve obers gaven ons echter een menukaart en kwamen snel daarna de order opnemen (uhhhh.....doe maar de fallafel compleet). Tien minuten later stond het eten op tafel. Wat kan ik erover zeggen: het was helemaal super!!! Van de groenten (ja echt, ik vond ze lekker) via de humus naar de fallafel en de pita en alle sauzen die erbij horen, ze waren stuk voor stuk top. Ik kon van de maaltijd twee broodjes fallafel maken en dan bleef er nog een restje over. Ondanks dat ik het graag op had gegeten weigerde mijn maag in deze dienst, hij zat echt nokkie vol. Zal hij na de afgelopen drie maanden ook nog wat gekrompen zijn, of was het gewoon VEEL? Ik gok op het laatste (en hoop een beetje op het eerste :-)). Een klein uur later stonden we alweer goed gevoed en met uitgeruste voeten buiten. Echt een top adres en een absolute must voor de foodies die naar Parijs vertrekken!!!

De start van de dinsdag wandeling

Achter het Palais Royal

Voor mij even wennen: op vakantie zijn en dan tot minimaal half negen in bed liggen. Tenminste, de rest van de familie. Ik moet er nog even aan wennen dat vakantie niet vroeg je bed uit springen is, snel aankleden, een kop koffie achter de kiezen hebben en dan gelijk aan de wandel, maar dat is mijn makke. Daarom rustig uitgeslapen, rustig ontbeten en toen met metrolijn 4 naar het beginpunt van onze wandeling. We hadden graag het Louvre bezocht, maar wie verzint het, dat is dicht op dinsdag!!! Daarom als eerste een bezoek aan het Palais Royal en de tuinen die daarachter liggen. Nou ja, de tuinen, die hebben we ampr gezien, want er waren ook tal van winkels op om de tuinen heen. Die varieerden van oorlogs memorabilia (heel vel medailles) tot vintage designer kleding (Prada, Channel, YSL) tot......een opticien. En waar Ans in Haarlem niet kon slagen voor een bril, kon ze dat hier wel! Na een korte pasbeurt had ze een mooi retro montuur gevonden, dat we kochten en waarvoor we nu in Nederland nog wel even glazen voor moeten gaan regelen, maar dat zou geen probleem moeten zijn. Waar we daarom dachten er een kwartier over te doen, waren we al anderhalf uur bezig, voordat we de tuinen van Palais Royal uit kwamen. We gingen daarna op rappe gang naar Le Centre Pompidou, want daar had Jeroen zijn zinnen op gezet. Een prachtig gebouw, dat is zeker. Na het van afstand wat bewonderd te hebben liepen we naar de ingang en.....werden we subiet weggestuurd, want het was vandaag gesloten voor het publiek, omdat er een tentoonstelling geopend werd. Niet te geloven , wat een pech hebben wij met dit soort zaken deze dagen!!! Jeroen was hevig teleurgesteld, want hij had echt zijn zinnen gezet op het bezichtigen van zowel het Louvre als Le Centre Pompidou en beide lukten dus niet vandaag :-(. Gelukkig weet Ans altijd de juiste snaar bij Jeroen te raken om hem weer zijn energieke zelf te laten zijn en wat deze keer ook zeker hielp was dat we aan de achterkant van Le Centre Pompidou mooie foto's konden maken van alle buizen die in diverse kleuren over het gebouw liepen. Maar goed, het bleef toch echt heel jammer dat we niet naar binnen konden, hopelijk maakt op kunstgebied ons bezoek morgen aan het Louvre veel goed!

Het restant van de wandeling

Het Panthéon, waar de grote Fransen liggen

Na de lunch vervolgden we de wandeling, waarbij we mooie uitzichten kregen over de achterkant van de Notre Dame en nog een slotjesbrug, maar waarbij we ook langs de Sorbonne Universiteit liepen en het Panthéon, waar onder andere Voltaire en Victor Hugo begraven liggen. Ons doel was echter SugarPlum, aangeschreven als een van de beste taartenwinkels van Parijs. Vol verwachting liepen we er heen, Jeroen rende de laatste hoek om, Daan trok nog een sprintje......om er vervolgens achter te komen dat de winkel op maandag gesloten was :-(. Dat was wel even een flinke tegenvaller en het kostte de nodige moeite om de jongens, wiens benen ondertussen toch wel wat moe begonnen te worden, weer te motiveren om fijn verder te gaan. Uiteindelijk liepen we verder en rustten we onze voeren bij Cave de Bourgogne, met wat drinken en een creme brullee en een salade met warme geitenkaas. Jeroen en Ans sloegen het eten hier over en haalden iets lekker bij de bakker iets verder op de hoek, wat ze vervolgens weer opaten in de Jardin des Plantes. Op dat moment wa de teleurstelling wel weer verdwenen, want Daan en Jeroen begonnen hier hun film carriere door het eerste deel van de "fat ass pigeon movie"  op te nemen (dat wordt denk ik een "direct to video" succesje :-)). Hiermee zaten we al redelijk aan het eind van de wandeling, we liepen nog even over Place Saint German waar veel winkels gevestigd zijn, maar ondanks de heerlijke geur lieten we hier wel de geurkaarsen van 48 euro per stuk (!!) toch liggen. Een metrorit en een diner bij het itliaanse restaurant Verdi (aardig, niet de moeite van een review waard) verder zat de dag er al bijna weer op. We maken ons op voor de dag van morgen, waarin we wandeling 4 uit 100% Parijs gaan doen, met daarin onder ander Centre Pompidou als een van de hoogtepunten!

Notre Dame

Onze twee kanjers voor de Notre Dame

Na de Pont des Arts liepen we over de Pont Neuf om daarna al snel bij de Notre Dame te komen. Wat kun je daar nu nog over zeggen? Het is de grootste toeristische trekpleister van Parijs, er komen ieder jaar zelfs meer mensen dan bij de Eiffel toren (wellicht dat het helpt dat toegang tot de Notre Dame gratis is en dat je om op de Eiffel toren te komen je nog grif moet betalen). Daan en Jeroen keken hun ogen uit naar alle gedetailleerde figuren op de kerk, waarbij er van de heren extra aandacht was voor alle waterspuwers die zich op de Notre Dame bevinden. Jeroen maakte er zelfs een hele foto reportage van. Dat gaat nog wat worden als we thuis zijn! We hebben de Notre Dame denk ik wel van alle kanten gezien en ook zowel vanuit een hoog als een laag perspectief, wat ervoor zorgt dat je toch telkens weer andere dingen opvallen! Al met al waren we er een flinke tijd en toen we klaar waren, merkten we dat onze magen inmiddels flink aan het rommelen waren geslagen! Au Lys D'Argent boodt daarvoor echter uitkomst. En kleine zaak, maar wel een die helemaal afgeladen vol zat vanwege de uitstekende prijs/ kwaliteit verhouding en daarmee ook in diverse reisgidsen terecht was gekomen (zo ook in 100% Parijs, moet ik toegeven). De lunch was helemaal prima, crêpes voor Ans en Jeroen, groentesoep voor Daan en een omelet voor mij. Gegeten aan een tafel die op 10 centimeter afstand stond van medebezoekers. En het restaurant had overigens een toilet waar ik net niet rechtop in kon staan. Het zegt iets over de omvang :-). Maar we hadden er uitstekend gegeten en dat was de hoofdzaak, het zorgde weer voor genoeg brandstof om de weg te vervolgen.

Pont des Arts

Ons slot zit goed vast!

Na een redelijk ontbijt in Jack's Hotel (iets meer dan het standaard Franse ontbijt van een croissant met jam en een kop koffie), vertrokken we rond 9.30 uur vanochtend om te starten met wandeling 1 uit het boekje 100% Parijs. De metro bracht ons op het Île de la Cité, het eiland wat ooit het begin van Parijs was. De eerste passen brachten ons langs Sainte Chapelle, La concergierie en het Place Dauphine. Hierna betraden we de Pont Neuf, maar toen gebeurde er iets geks: waar we normaal de route feilloos volgen, zag Jeroen nu in de verte de Pont de Arts. Dit is de brug waar mensen elkaar de liefde betuigen door een slot met hun namen erop aan de brug vast te maken en de sleutels in de Seine te gooien. Dat moest natuurlijk direct gedaan worden (dat klinkt als Jeroen :-)), dus liepen we langs de rivier naar de brug. Gelukkig konden we onderwerg bij elk stalletje dat we tegen kwamen een slot kopen en schreven we onze namen daarop. Een sprint verder waren we op de brug en daar bleek het best lastig te zijn om nog een plek te vinden, maar Jeroen was natuurlijk voor geen kleintje vervaard. Het duurde nog even, omdat met zijn kleine handjes het soms wat moeilijk was om het slot vast te maken, maar uiteindelijk lukte dat ook, om daarna samen met Daan en een een, twee, drie in Godsnaam, de sleutels van het slot zo de Seine in te mieteren. Ik vond het een erg mooi moment, zeker de gedrevenheid waarmee Jeroen zich hierin stortte en hoe hij naar het slotje bleef kijken en aan het eind zei "nu blijven we zeker voor altijd bij elkaar!". Daar gingen mijn ogen toch wel een beetje van tranen, moet ik eerlijk zeggen!!

De Eiffeltoren

Een mooie kerel bij een mooie toren

Na de koffers opgeborgen te hebben was het al tijd om gelijk er op uit te gaan. Het is de vakantie van Jeroen, dus hij mocht de keuze maken en deze viel na veel gewik en geweeg op het bekendste "landmark" van Parijs, namelijk de Eiffel Toren. Gelukkig is er een metrostation bij ons om de hoek, namelijk Place d'Italie. In een klein half uur stapten we alweer uit en zagen we direct al de contouren van het bekendste werk van de Gustave Eiffel. We maakten een aardige wandeling, die uiteindelijk eindige recht onder de Eiffel toren. Nog steeds best indrukwekkend, deze metalen kolos. Na alle noodzakelijke foto's gemaakt te hebben (en dan nog een paar extra) bewonderden we de toten die er al meer dan 130 jaar staat, om daarna naar de overkant te lopen. Daar maakten Daan en Jeroen een ritje in een klassieke carrousel (Jeroen in een vliegtuig en Daan op de rug van een dodo), wat ze vervolgens nog afronden met een lekkere crêpe, een met siroop en een met kaas. De mooiste kiekjes konden echter geschoten worden vanaf de flanken van het instituut voor de architectuur, vanwaar je het beste zicht hebt op de Eiffeltoren. We wilden daarna graag nog een stuk lopen, maar er barstte op dat moment net een onweersbui los, waardoor het met bakken uit de hemel kwam en we, na het kopen van veel te dure souvenirs voor Jeroen, de metro in vluchten. De metro bracht ons snel terug naar Jack's Hotel en omdat de jongens te moe waren om uit eten te gaan, moest ik op een "foodrun", die als gevolg had dat ik met drie pizza's naar het hotel ging en daar de hongerigen te eten gaf :-). Nu wordt het tijd voor een goede nachtrust, want morgen staat er een mooie maar lange wandeling op het programma!

Naar Parijs

Goed, schoon hotel, maar wat een kleine kamers!!!

Vanochtend om 7 uur ging de wekker. Ik had me nog voorgenomen om een uurtje te gaan hardlopen, maar ondanks de goede bedoelingen zat dat er even niet in. De tassen werden gepakt, de broodjes werden gesmeerd en de auto ingeladen (en oh ja, vooral de knuffels niet vergeten!!!), zodat we om 9.04 vertrokken. Normaal is een reis door en naar Frankrijk voor ons een aaneenschakeling van files, maar deze keer was er geen enkele. Nou ja, bijna niet, want 10 km voor ons hotel stonden we toch vast op de rondweg van Parijs, maar dat hoort bijna bij het vakantieplezier. Na een korte tocht door het Chinatown van Parijs (wat overigens best groot is, kwamen we aan bij ons "home away from home", te weten Jack's Hotel. Checken ging soepeltjes, de wifi werkt erg goed en de kamers zijn netjes en schoon. Het enige nadeel: de kamers zijn echt heel erg klein en met name in de badkamers kun je je kont bijna niet keren. Maar ja, het is toch niet de bedoeling dat we hier de hele dag binnen zitten :-).

SnappyCam

Actiefoto genomen met SnappyCam

Vroeger als ik op vakantie ging, was er altijd een ding dat standaard in de tas ging en bijna iedere minuut aan mijn zijde was: het fototoestel. Dat was ook zo toen de mobiele telefoons hun intreden deden, want de eerste camera's daarop waren een leuke gadget, maar kwalitatief echt bagger. Met de introductie van smartphones werd dit echter steeds beter en op dit moment zitten er voor de normale fotograaf echt erg goede camera's in. Zo ook in de iPhone 5. Deze camera is zo goed, dat ik eigenlijk nog maar zelden een apart fototoestel gebruik. Er zijn twee dingen waar het nog wel zo is, dat de kwaliteit op de iPhone echt achterblijft. Dat zijn het inzoomen (op korte afstand prima, maar als het wat verderop is, wordt het een drama) en het snel achter elkaar kunnen nemen van foto's. Voor het inzoomen heb ik nog geen oplossing gevonden, maar voor het snel foto's achter elkaar nemen wel. Je kunt dit namelijk uitstekend oplossen door gebruik te maken van de app SnappyCam. Door deze app te gebruiken maak je echt tientallen foto's per seconde, als je er doorheen scrollt is het alsof je een film aan het afkijken bent. SnappyCam is daardoor erg geschikt om bijvoorbeeld foto's van bewegende dieren te nemen of, wat bij mij meer het geval is, een serie foto's achter elkaar te klikken tijdens een sportwedstrijd. Uit de stream van foto's die je dan achter elkaar geschoten hebt, kun je eenvoudigweg degene kiezen die je het mooist vindt en deze uiteindelijk op de fotorol van je telefoon terecht laten komen. Ik ben in ieder geval erg tevreden over deze app en voor de prijs van een coole 0,89 Euro kan je, ook als het toch niet echt je behoeftes invult, een grotere miskoop doen. Wat mij betreft voor iedereen die vaker foto's maakt met zijn iPhone een absolute aanrader.

Naar de Andre Hazes sing-a-long

Meezingen met Andre zijn nummers

In juni kwam ik erachter dat iemand mijn idee van een grote Andre Hazes sing-a-long had gestolen en in het ZiggoDome organiseerde.  Omdat Ziggo dit sponsorde, was er een live uitzending op het "in the spotlight" kanaal op hun kabel en ik moet zeggen dat los van het gekweel van  Roxanne en Dreetje Hazes het best goed was. Jammer dat ik er laat achter kwam, anders was een live bezoek wel leuk geweest, Maar er komt nog een herkansing. Mijn moeder kreeg een bericht van Joop vd Ende (jaja, mijn moeder en Joop zijn natuurlijk heel erg dik met elkaar :-)) dat er opnieuw een concert georganiseerd ging worden. Deze keer op 28 en 29 maart en mijn moeder wilde graag trakteren om samen met mij hierheen te gaan. Nu ga ik meestal naar andersoortige concerten, maar een bezoek lijkt me toch wel heel erg leuk. Het enige juiste antwoord was dus "ja, ik wil" en de deal was gesloten. Het duurt nog vijf maanden, dus tijd zat om de klassiekers nog een keer te luisteren en een passende garderobe aan te schaffen (wat zal ik doen: een ongelofelijk fout bloemetjesoverhemd of een zwarte hoed........decisions, decisions.......).

Goed voorbereid naar Parijs

Genoeg leevoer!

Nog een paar dagen, dan reizen we af naar Frankrijk voor een paar dagen in, zoals Jeroen ons blijft vertellen, "de stad van de liefde en de lichtjes". Nu is Parijs natuurlijk een erg grote stad en er is ongelofelijk veel te zien, dus om het meeste uit het bezoek van drie dagen te halen, is een goede voorbereiding essentieel. OP internet is er natuurlijk genoeg te vinden, maar beide kinderen van de familie Janssen blijken op dat gebied toch wel heel erg "oldschool" te zijn en hebben liever papier in hun handen dan dat ze van een laptop of een iPad lezen. Dat betekende dat er wat reislectuur ingeslagen moest worden en dat is zonder meer gelukt. We hebben een magazine voor de inspiratie van de mooieplaatjes, zoals gebruikelijk ook een 100% boekje over Parijs om ons met een aantal voorbeeld wandelingen langs veel van de meest interessante plekken te leiden en, nieuw in het assortiment, een uitgave van Lonely Planet speciaal voor kinderen en waar ook speciaal opstaat dat het "niet geschikt voor ouders"  is. Jeroen heeft er al flink in zitten lezen en Daan heeft er ook wat doorheen gebladerd. In ieder geval nog genoeg te lezen in de auto aanstaande zondag, we hebben er zin in (en Daan ook wel en beetje....).

Uit eigen tuin

Klassieke salade, maar heerlijk door Ans gemaakt!!

Het voordeel van een grote tuin, is dat je er ook wel het een en ander in kunt verbouwen. Nu ben ik niet zo van het verbouwen, maar wel van het eten :-). Dit jaar hebben we een erg goede oogst. Zo zijn de verschillende soorten appels van uitstekende kwaliteit en hebben we ze redelijk tegen de vogels kunnen beschermen. Maar dat is niet het enige wat van het land kwam. We hebben heerlijke sappige peren (twee verschillende soorten), we hebben een paar trossen druiven kunnen oogsten en, mijn persoonlijke favoriet, een hele karrenvracht met de meest fantastische walnoten die je ooit geproefd hebt. Echt super!!! Maar de echte liefhebber weet alles ook nog in een perfecte mix te brengen. Daarom maakte Ans een mooie klassieke salade, namelijk een mooie veldsla met onze peren, druiven en walnoten, aangevuld met een mooie Blue Stilton en afgemaakt met een balsamico azijn dressing. Om je vingers bij af te likken enog lekker gezond ook!! 

There's a world to see!!!

Op de straten van Philadelphia

Een van de leukste dingen om te doen vind ik reizen. Nou ja, het reizen zelf is nou niet helemaal mijn ding, maar verschillende plekken op de wereld bezoeken des te meer. Als ik de Staatsloterij zou winnen en Daan en Jeroen niet meer onder de leerplicht zouden vallen, dan zou ik mijn paspoort vol laten stempelen :-). Het is denk ik genoegzaam bekend dat ik een grote voorliefde voor de Verenigde Staten heb als favoriete vakantieland, maar daar beperkt het zich zeker niet toe. Toen ik eens na ging denken wat ik nou allemaal nog in mijn leven van de wereld zou willen zien, begon er een flinke lijst te ontstaan. Dat varieerde van "kleine"stedentrips naar plekken in Europa, tot een bezoek van enkele maanden aan Australië. Omdat het een mooie lijst is (nou ja, dat vind ik in ieder geval), kon ik het niet nalaten om dit nu ook op het blog te plaatsen, het is nu aan de rechterkant te zien, onder het kopje "there's a world to see !!!". Helaas: de loterij heb ik nog niet gevonden en de kinderen prefereren nu nog steeds een paar weken lekker thuis of anders een vakantie op 1 plek die faciliteert in zon en een zwembad. Maar ik denk dat het voor hen ook nog wel gaat komen dat ze het leuk vinden om een paar weken door Thailand te trekken of een weekje de sfeer van New York op te snuiven. Het eerste slachtoffer op de lijst gaat overigens snel vallen: zondag vertrekken we namelijk met het gezin naar Parijs.

The Witcher 2

Leuk spel, best wel moeilijk, trouwens!!

Eens in de zoveel tijd krijg ik weer eens de kriebels om een computer spel te doen. Ik was blij met de aankondiging van Dragon Age 3 en ik hoop dat er nog een keer een vervolg gaat komen op Dawn of War 2. Maar dat is nog toekomstmuziek. Nu krijg ik af en toe nog wel eens een mailtje met een aanbieding van het een en ander en vorige week werd het spel The Witcher 2 met een korting van 80% aangeboden. Voor die 4,50 Euro kon ik het niet laten liggen en een paar uur later was ik begonnen met de avonturen van Geralt die de moord op een koning op moet lossen. Aardig verhaal, leuk concept, maar wat het voor mij wat bijzonder maakt is een gevoel naar een verleden tijd. Namelijk de tijd dat als je aan een spel begon, je je soms nog afvroeg of je het einde van het spel wel ging zien, want het was een uitdaging om het echt uit te spelen. Dat is er bij de huidige generatiespellen wel wat af, want het lijkt soms wel eerder de trend om het spel 674 keer uit te spelen, in plaats van er helemaal voor te gaan om dat een keer te doen (mijn moeder heeft overigens ooit geprobeerd Ms Pac Man uit te spelen, totdat ik haar vertelde dat na het doorlopen van alle levels, het spel weer opnieuw begon :-)). Nou, dat is bij the witcher geen probleem, want met name het gevechtsysteem is echt wel ingewikkeld. Maar dat zorgt er wel voor je als je een gevecht winnend afsluit wel even denkt: YES, in plaats van "op naar de volgende". Ik ben nog geënthousiasmeerd, dus benieuwd hoe ver ik hiermee ga komen.   

Let there be war!!

This means war: deze keer vechten met tanks!

Een maand of twee geleden heeft Daan een nieuwe hobby ontdekt. Of eigenlijk: hij kende het al, maar kreeg er nu pas interesse in. Deze hobby heet Warhammer 40K en is een "totaal hobby", waarbij je modelbouw, schilderen en strategische gevechten combineert in een science fiction omgeving. Je zet dus poppetjes en voertuigen in elkaar en daarmee ga je met elkaar de strijd aan! Zijn neef Joost doet dit al een paar jaar en daar was Daan wel geïntrigeerd door, wat niet raar is, want een mooi opgezette tafel waarop het spel gespeeld wordt met prachtig geschilderde miniaturen, is echt een lust voor het oog. Na een bezoek aan de Games Workshop en kennis gemaakt te hebben met de manager, met de prachtige naam Dennis :-), ging Daan er met een starterspakket vandoor. Daarbij zaten ook een aantal introductielessen, om te leren hoe de poppen te maken, hoe makkelijk te schilderen en, niet geheel onbelangrijk, om de spelregels te leren kennen. Daarbij mocht hij ook een paar vrienden meenemen, waardoor Daan nu samen met Mick en Thymo geregeld in de winkel te vinden is. Deze zondag bleek Mick verhinderd te zijn, maar was Joost er en kon deze mee als "vervanger". Het was even doorploeteren gezien het heerlijke weer, maar dat had ook zijn voordelen: het was lekker rustig en de mannen kregen veel aandacht en hebben weer veel geleerd en iedereen vond het super gezellig. Nog een keer zullen ze een bezoek op het Damrak brengen bij de Games workshop voor een les, want daarna zal de winkel verhuizen naar de van Woustraat in Amsterdam Zuid. Benieuwd of dit een lange hobby voor de mannen blijft of dat het een tijdelijk iets is (het spoort in ieder geval de fantasie aan van Daan en zijn maten, want los van de poppetjes e.d. bedenken ze allemaal verhalen hierover).

Just Eat

Leuk idee, maar voor mij werkte het nog niet helemaal

Omdat bijna iedereen op de dag van mijn verjaardag niet in Nederland was, gaf ik vandaag een klein "feestje" voor mijn familie. Helaas bleek het door ziekte voor mijn zus en kinderen niet mogelijk te zijn om te komen, maar de rest van de familie was om 15.00 uur strak aanwezig voor het festijn :-). Na een paar uur gezelligheid en flink wat hapjes werd het toch tijd om het avondeten te gaan verzorgen. We hadden het liefst dat Marcel Middelkoop (de BBQ koning van Zwanenburg en omstreken) een diner voor ons had verzorgt, maar helaas was hij verhinderd. Daarom viel de keus op Teparos Wok in Haarlem om daar een paar porties noodles te halen, plus loempia's, spare ribs en saté. Om nu niet een half uur te moeten wachten, wilde ik eea van tevoren bestellen. Ik dacht eerst aan bellen, maar de Nederlandse taal is niet het grootste pluspunt van de bemensing bij Teparos. Nu had ik een advertentie gezien dat er ook via www.just-eat.nl bij Teparos te bestellen was. Google is je vriend, dus ik had al snel de juiste plek gevonden en vijf minuten later had ik de bestelling ingeklopt. Bij de betaling twijfelde ik even, maar koos uiteindelijk voor "contant" in plaats van al via Ideal of Credit Card te betalen.

Twee minuten later zat ik samen met Joost in de auto op weg naar Haarlem. Ongeveer op de helft van de weg werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik nam op en had een mevrouw van Just Eat aan de telefoon die erg omslachtig er probeerde achter te komen of ik echt ene bestelling geplaatst had of dat ik de boel aan het flessen was met een fake order. Na het beantwoorden van een paar vragen was ze gerustgesteld en vertelde ze me dat Teparos de order geaccepteerd had en bezig was de bestelling te bereiden. Mooi, dacht ik nog. Echter, op ongeveer 1 km van Teparos werd ik weer gebeld. Dit keer een nummer vanuit Haarlem. Ik nam weer op en wat dacht u wat? Het was de eigenaar van Teparos, die zelf ook nog even kwam controleren of ik niet de boel aan het bedonderen was. Ik vertelde hem dat hij gerust kon beginnen, want ik zou binnen een paar minuten aanwezig zijn. Bij binnenkomst herkende hij mij ook direct en gaf hij toen pas het teken dat de dames achter de wok konden beginnen! Hij vertelde dat hij veel nep bestellingen kreeg via Just Eat die "contant" betaald zouden worden en dara had hij geen vertrouwen in. Zeker niet met deze omvang van de order. Ik kreeg het verzoek om als ik weer bestelde dat toch gewoon maar rechtstreeks bij hem te doen door even te bellen (was ook voor hem nog goedkoper :-)). Tja, je kunt je afvragen waarom je dan op Just Eat bereikbaar bent, maar goed, de volgende keer zal ik ze bellen en me door het halve Nederlands heen worstelen, want nu kon ik toch nog een minuut of 20 wachten. Gelukkig was het eten wel weer helemaal top, dus dat vergoedde veel, vonden ook alle aanwezigen!!! 

Nieuwe schoenen

Het rapport van Asics

Voor de hardlopende mensch onder ons is een essentieel onderdeel van zijn uitzet natuurlijk een goed passend paar schoenen. Aangezien ik inmiddels na twee jaar zo ongeveer door mijn eerste paar heen was, besloot ik mezelf te trakteren. Mijn huidige schoenen waren van Asics en aangezien ik niets hierover te klagen had gehad, toog ik naar de Asics Flagship Store nabij het Leidseplein. Parkeren kan dan makkelijk in de Byzantium parkeergarage, dat is altijd handig en vanaf daar was het een coole twee minuten lopen naar de winkel. Ik werd hartelijk begroet door een spontane jongeman die me graag wilde helpen. Na de vraag of ik wist hoe mijn voeten er uitzagen en of ik schoenen nodig had die bepaalde zaken in mijn lopen zou corrigeren en daarop volgend een blik in mijn ogen gelijk aan een konijn die in de koplampen van een auto kijkt, stelde hij mij voor om een aantal testen te doen om te zien hoe ik liep en welke schoenen daarbij het best zouden passen. En omdat het bij aankoop van een paar schoenen een gratis test was, liet ik dat natuurlijk niet lopen.

Mijn nieuwe schoenen

Na eerst een 3D scan te laten hebben gemaakt van mijn voeten en diverse filmpjes van mij op de loopband te hebben gemaakt (alles bij elkaar toch snel een half uur) bleek voor mij het best de Asics Fortitude 6 2E te passen. De 2E staat voor een maat voor een bredere voet en dat was een klein probleem, want die schoenen bleken niet op voorraad te zijn. De service was tot nu toe echter zo goed geweest, dat ik besloot te wachten op de bestelling van de winkel in plaats van zelf verder op zoek te gaan naar een passend paar bij een andere winkel. Het duurde twee weken, inclusief een net belletje vorige week dat de schenen niet gearriveerd waren (daar heeft men toch wel een goed idee wat klant communicatie is, prima!!), maar inmiddels zijn de schoenen gearriveerd en ga ik ze dit weekend op zeker inwijden. Daar moeten toch nog strakkere rondetijden van komen, dat kan toch echt niet anders.....:-). 

Cupcakes voor MAF

Een goede dag voor MAF

Jeroen zijn vriendin Aniek, beide 8 jaar,  zijn allebei erg sociaal bewogen kinderen. Een half jaar geleden organiseerden ze een sponsor loop in Halfweg voor "arme kinderen in Afrika", waarvoor ze zowel de affiches maakten, de route uitstippelden, sponsoren zochten, geld incasseerden etc etc. Deze week was er op de Halverwege (hun school in Halfweg) een kinderboekenweek avond, waarin ouders naar school kwamen om boeken voor hun kinderen te bestellen. Daar zou ook een stand zijn van MAF (Mission Aviation Fellowship), een organisatie  die zieke kinderen in afgelegen gebieden naar ziekenhuizen in Afrika vliegt om goede medische zorg te krijgen. Toen Aniek en Jeroen dit hoorden, wilden ze gelijk een bijdrage hiervoor regelen.Maar hoe konden ze dat doen? Ze kwamen op het geweldige idee om een van hun grote passies, namelijk het maken van cupcakes hieraan te verbinden. Binnen twee dagen bakten en versierden ze namelijk 120 cupcakes na schooltijd. Donderdagavond om half zeven stonden ze er helemaal klaar voor om de cupcakes op school te verkopen. Ze hadden er echter niet op gerekend dat ze zoveel succes zouden hebben, want binnen een uur waren alle cupcakes uitverkocht!!! Ze hadden wel het dubbele kunnen verkopen. Goed om te onthouden voor een volgende keer. De winnaars van vandaag waren in dit geval de twee vertegenwoordigers van MAF, want zij konden deze avond een cheque en een spaarpot in de vorm van een cupcake incasseren voor het mooie bedrag van 100 Euro!!!! Maar los daarvan was het zo mooi om te zien hoe deze twee kinderen al zo betrokken zijn, echt top. Geweldig gedaan, Aniek en Jeroen!!!!!

Sportbril

De sportbril van Oakley

Als je flink aan het sporten gaat, heb je de juiste uitrusting nodig. Een van de dingen die voor mij dan best lastig is, is dat ik een brildrager ben (al sinds mijn 15de). Met hardlopen trilde mijn bril bijna van mijn neus en dat leidde soms tot vervelende en irritante situaties. Wat wel goed werkte was lopen met een van mijn zonnebrillen, namelijk de Oakley Jawbone. Daarom toog ik vorige week met Ans naar Lukx in Haarlem, mijn vaste opticien, waar advies nog hoog in het vaandel staat. Mijn eerste vraag was of in mijn Jawbone ook gewone glazen gezet konden worden, want hardlopen met een zonnebril op tijdens donkere winterdagen vond ik toch een beetje raar (en je ziet ook zo weinig). Het simpele antwoord daarop was "ja, dat kan", maar er waren twee nadelen; De eerste was dat een setje glazen neer zou komen op ongeveer 350 Euro (best prijzig) en het tweede was dat je er wel erg als een alien uit zag als je niet gekleurde glazen in het montuur zette,

Maar er was een alternatief: er was een sportbril van Oakley, die niet als zonnebril uitgebracht was en ook nog eens als normale bril dienst kan doen. Hij zag er zelfs lekker hip uit. Bril met glazen: 300 Euro. Dat klonk al veel interessanter en na een pasbeurt besloot ik hiervoor te gaan. Omdat de glazen niet van Oakley zelf hoefde te komen, was een en ander binnen een dag geregeld en kon ik een dag later de echte proef op de som nemen door een uurtje met de nieuwe bril op te gaan lopen. En dat was een verademing tov mijn normale montuurtje. Helemaal goed dus, weer een hindernis genomen op weg naar de best passende sport uitrusting :-)!!!

Afvallen

Trainen in de tuin

Op 7 juli 2013 ben ik begonnen om, samen met mijn Fitbit, mijzelf een andere levensstijl aan te leren om wat gezonder te leven en ook om wat kilootjes af te vallen. Enerzijds gaat het dan om wat meer te letten op hetgeen ik eet, zonder mezelf zaken echt te onthouden, want dan hou ik het uiteindelijk echt niet vol. Anderzijds is het om meer beweging in mijn dagelijks ritme te krijgen. Ik probeer nu zeven dagen per week expliciet iets aan beweging te doen, variërend van hardlopen (nu drie keer per week, gemiddeld 7,5 km per keer met als streven om structureel naar rondjes van 10 km te komen), bezoeken aan de sportschool om daar cardio-fitness en krachttraining te doen of als het niet anders kan een een stevige wandeling te maken.  Maar wat ik ook doe zijn kleine dingen in te bouwen. Dus bijvoorbeeld de auto wat verder parkeren om zo in ieder geval wat meer beweging te krijgen of tussen twee afspraken door even naar de 25ste verdieping gaan om vervolgens naar beneden te lopen, goed voor de beenspieren. Resultaat nu na drie maanden is dat ik in totaal 12,7 kilo afgevallen ben en ik moet zeggen, dat voelt wel heel erg lekker!! Voor mijn eerste "doel" heb ik nog 9,1 kilo afvallen te gaan om dat gewicht eerst eens te stabiliseren om daarna te proberen er nog 10 kilo aan te rijgen. Ik ga voor goud!

Fitbit

Me and my Fitbit

Vier maanden geleden kreeg ik een duidelijke wake up call. Ik paste al mijn pakken niet meer, waardoor ik bij een winkel waar ik al jaren niet meer was geweest, te weten Meyer & Meyer, twee pakken moest kopen in een maat die ik liever wilde vergeten. De maat was vol en ik besloot dat er echt iets aan gedaan moest worden. Nu weet ik dat ik soms een steuntje in de rug nodig heb en deze keer kwam dit uit onverwachte hoek, namelijk de techniek. Na enig uitzoekwerk kwam ik aan bij Fitbit. In principe is het niet veel anders dan een stappenteller, maar dan in een bandje om je arm die je beweging bijhoud, zowel overdag om te zien hoeveel lichaamsbeweging je hebt als ook 's nachts om te zien hoe je slaapt. Maar voeg daarbij een mooie app waarin je ook bij kunt houden wat je allemaal gegeten hebt, hoeveel water je gedronken hebt en hoeveel calorieën je door normale verbranding en door je beweging hebt verbrand (overigens ook te koppelen aan bv een app als Runkeeper en MapMyRun om geautomatiseerd je statistieken daarvan door te leiden) en je hebt een erg fijn dashboard om in de gaten te houden hoe deze zaken zich op een dag ontwikkelen. Sec genomen val je er natuurlijk niet vanaf, maar het zorgt wel voor inzicht en op basis daarvan kun je acties nemen (bijvoorbeeld toch maar een keer een boterhammetje minder en een soepje extra of na het avondeten een lekker wandeling inplannen om aan het geplande aantal stappen per dag te komen). Inmiddels zijn mijn Fitbit en ik onafscheidelijk en helpt het mij echt om dit soort keuzes bewuster te maken. En met succes. Maar daarover later meer.

Rolling Kitchens in het Amsterdamse Bos

Joeri Tandoori op De Heuvel

Sinds mijn reis naar Texas en in het bijzonder Austin, heb ik een groeiende interesse in foodtrucks, de rijdende restaurants die lekkers naar de mensen toe brengen. En dan niet de standaard friettent of een hot dog kraampje (gadverdamme....), maar juist echt lekkere dingen. Eerder dit jaar vond ik zo al de ThrillGrill met wellicht de lekkerste hamburgers van Nederland en was ik bij het foodtruck festival in Haarlem, wat helaas verregende aan het eind van de avond :-(. Aan het begin van deze week kreeg ik een Whatsapp bericht van Michael Gieltjes, die me erop attendeerde dat oktober in het Amsterdamse Bos in het teken stond van de foodtruck. Wat men gedaan had, was een selectie nemen van de foodtrucks van het Rolling Kitchens Festival (in mei gehouden op het terrein van de Westergas Fabriek) en deze een plek geven in het Amsterdams Bos, maar dan niet bij elkaar, maar op een soort wandelroute. Daarmee was een wandeling te combineren met het genot van het eten uit de trucks.

Joeri serveerde echt goed eten

Michael en ik spraken af om zaterdag met de familie eens een kijkje te gaan nemen. De start was bij het bezoekerscentrum en daar begonnen we met ICOON, die ik al kende van het festival in Haarlem. ICOON serveert een soort hoorntjes van brood, met daarin diverse vullingen. Ik nam die met pastrami en dat was prima. Wat echter een afknapper was, was de echt ongeïnteresseerde en bizar domme bediening. Hoe moeilijk kan het zijn om drie broodjes te maken? Nou, voor deze dames echt heel erg moeilijk!!! Na de broodjes gegeten te hebben, was er voor Jeroen even een teleurstelling, want de Poffernier, die zich gespecialiseerd heeft in, hoe raad je het, poffertjes had op het laatste moment afgezegd. Daarvoor in de plaats was Pass the Peas gekomen, een kleine truck die zich richt op comfort food: fried chicken, casave fries en sticky toffy pudding. Jeroen was snel de Poffernier vergeten, want hij deed zich tegoed aan de casave en toffy.  Na deze stop liepen we door naar De Heuvel (voor de sporters onder ons een begrip in het Amsterdamse Bos) waar Joeri Tandoeri stond. Het was er al gelijk gezellig, want er waren veel vrienden van Joeri meegekomen om er een leuke boel van te maken, veel hipsters ook (net teveel mannen met wilde baarden). Joeri gebruikt een Indiaase Barbecue om gerechten te maken en we konden dan ook niet anders dan voor het Tasting Menu te gaan. Voor 10 euro per person krijg je dan gamba's, een Banga Burger en Kip Tandoeri in een naan, uitgeserveerd op een LP. Daarnaast waren er diverse limonades en zelf gebrouwen bier, de Green Bullet (van Two Chefs). Het eten was echt heerlijk en ik had graag een extra portie genomen. Daar kwam alleen het enige nadeel: Joeri had deze menu's nog nooit zo gemaakt en kwam er nu achter dat die wel heel veel tijd kosten. En ja, een wachttijd van nog eens 30 minuten, dat ging ons net even te ver.

Het weer was overigens geweldig, wat ertoe leidde dat ook de wandeling echt lekker was. Toen we op de kaart keken om naar de laatste foodtruck te gaan, zagen we dat deze wel heel erg ver lopen was (en dan moest je het daarna nog terug). Daarom toch maar naar de parkeerplaats gegaan, auto's gehaald en naar de laatste stop gereden. Het was even zoeken naar de parkeerplaats, maar toen die eenmaal gevonden was, was het 10 minuten lopen naar Stokes BBQ. We waren net op tijd, want men was net begonnen met opruimen. De hete kip was op, maar gelukkig bleek er nog voldoende vlees te zijn voor wraps met coleslaw en pulled pork. En ....oh my God.....wat was die lekker. Een echte aanrader voor iedereen die van barbecue houd! Het was een erg goede afsluiter van deze culinaire wandeling en ik kan iedereen een dergelijke middag besteding aanrader. Lekker lopen voor de verbranding van de calorieën en ondertussen ook voldoende bijeten :-). De komende drie weekenden dus nog steeds in het Amsterdamse Bos (programma hier te vinden) en als het weer zo goed dan moet je er zeker een keer op uit trekken!!!!

To blog or not to blog......

Zoals lezers van mijn blog hebben gemerkt is er de laatste tijd weinig gebeurd. Dat komt doordat ik na de laatst gepubliceerde blogpost geen energie meer had om stukjes te schrijven. Ik dacht dat na een paar dagen het heilige vuur wel weer terug zou komen, maar helaas.....dat gebeurde niet. Ik heb enkele keren op het punt gestaan om een laatste blogpost te schijven waarmee ik iedereen zou vertellen dat ik ermee op zou houden, maar dat voelde iedere keer weer als een brug te ver. 

De afgelopen tijd kreeg ik echter steeds meer de vraag "hé, we zien geen artikelen meer, ben je ermee gestopt, dat zou wel jammer zijn". Ook werd ik een paar keer aangesproken, onder andere door mensen die op mijn aanraden een gadget, een boek of een plaat gekocht hadden. Dat deed me toch wel goed om te lezen en horen en maakte me nog meer aan het twijfelen. Het zorgde er in ieder geval voor dat ik de handdoek nog niet in de ring gooi en de komende tijd weer eens ga bekijken of ik nog steeds plezier uit het bloggen haal, op dit moment stroomt er in ieder geval wel weer wat energie door mijn handen. 

Dus, zoals de Fransen zeggen .... " without further ado"........