Blote voeten pad

Na de eerste meters over het pad

Het was weer eens tijd voor een uitje in deze vakantie. Deze keer geen stad die we bezochten, maar een mooi stukje natuur. We reisden naar Twello, dicht bij Deventer. Hier is het Hof van Twello gevestigd en op dit Hof ligt een blote voeten pad. Het idee van dit pad is dat je meer binding met Moeder Aarde krijgt door de obstructie van je schoenen weg te nemen en de verschillende ondergronden te ervaren. Om dat eens te gaan doen verzamelden we samen met Jos, Willy, Hinkje, Joost, Yinte en de familie Janssen - van der Weg op het Hof van Twello. Na eerst een drankje en een hapje gedaan te hebben gingen de schoenen uit en ging iedereen behalve Jos het pad op, waar we liepen over aarde paden, modder paden, kiezelstenen (van klein tot groot), naalden van bomen en zand, terwijl we ook door stukken water gingen. Onderweg deden we voor het zen gevoel ook nog wat yoga oefeningen, om helemaal met onszelf in het reine te komen :-). De meeste hindernissen namen we zonder moeite, alleen de kiezelstenen deden met name bij de dames pijn aan de voeten. Na anderhalf uur kwamen we weer terug bij de entree om daarna de voeten bij de pomp te wassen. Een bijzondere ervaring, leuk om een keer mee te maken, maar als je wat wilt mediteren, dan moet je met een wat kleinere groep gaan :-).

Don Bosco Kamp 2015: het vertrek

Vandaag hoefde de fiets allen op de vrachtwagen

De dag na de laatste schooldag van het jaar 2014-2015 was al direct een bewogen dag. Het was namelijk de dag dat Jeroen op Don Bosco kamp ging. Dit jaar ws het eerste jaar dat Jeroen in de groep zat die naar het kampt fietst, dat wil dus zeggen dat hij 110 km af zou moeten gaan leggen!! Echter, de weersvoorspellingen waren dusdanig (38 graden Celsius en geen wind) dat voor het eerst in de geschiedenis van het kamp deze traditie niet door kon gaan en de kinderen met een gekoelde touring car naar Harderwijk gebracht werden. Jeroen stond erbij, keek ernaar en vond het eigenlijk helemaal niet zo erg dat dat ging gebeuren. Om tien uur verzamelden alle kinderen en ouders zich, werden de tassen en de fietsen op de vrachtwagens geladen en gingen de kinderen en de begeleiding de bus in. Natuurlijk was het even een stevige knuffel voor vertrek en Jeroen was best wel zenuwachtig, maar samen mt zijn vaste groep vrienden en vriendinnen veroverde hij een fijn plekje achterin de bus en na een paar minuten was hij het afscheid alweer vergeten en zat hij keihard in de bus te lachen. Net als de voorgaande jaren, weet ik zeker dat hij het ontzettend naar zijn zin gaat hebben (en we lachen altijd keihard om de kaartjes die hij ons toestuurt van het kamp, jaja, dat doen ze daar nog), maar een volle week je jongste weg zien gaan, is toch best zwaar, ik slikte daarom toch even een traantje in. Eigenlijk is het aftellen naar de dag dat hij terug komt alweer begonnen :-).