 |
| Nog wat wolken bij de start |
Vorig jaar liep ik samen met Simon voor het eerst in mijn leven de Dam tot Dam loop. Dat was zo'n happening dat daags na die loop Simon en ik besloten om ook in 2015 mee te doen. Om zeker te zijn van deelname was ik lid geworden van Le Champion, waardoor ik daar van zeker was. Simon had dat niet gedaan en gokte erop dat hij er wel doorheen kwam. Helaas was dat niet het geval en waren alle startbewijzen op voordat hij er één had kunnen bemachtigen. Maar een Volendammer laat zich niet voor één gat vangen en deels om een startbewijs te krijgen, maar zeker ook om een goed doel te steunen, besloot Simon om zich aan te melden bij het D2D team van het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis om sponsoren te vergaren. Voor zo'n goed doel wilde ik natuurlijk ook lopen en ook ik schreef me in en samen haalden we in de loop van de weken meer dan 1.000 Euro sponsorgeld op om bij te dragen om met onderzoek kanker een stap voor te blijven.
Door deze actie had ik natuurlijk alleen wel een startnummer over. Ans wilde daar graag gebruik van maken, maar doordat ze twee weken geleden aan haar had geopereerd was en deze nog niet afdoende herstelt was kon ze niet mee. Ik had me er al bij neergelegd dat het startnummer niet gebruikt zou worden, totdat ik een bericht van Frank kreeg of hij er gebruik van kon maken. Dat was natuurlijk geen probleem, het was echt een geweldig avontuur voor Frank die nog niet de kilometers in de benen had die Simon en ik wel hadden, maar die dit toch aandurfde. Het betekende dat we deze zondag om 9 uur bij mij thuis in Halfweg afspraken, daar ons omkleedden en nog een power sommatie dronken, voordat we de trein naar het Centraal Station namen. Op deze korte reis kwamen we nog diverse andere lopers tegen. Bij iedereen zag je dat de sfeer er goed in zat, maar bij de meesten was toch ook nog wel een klein stukje spanning te ontdekken.
 |
| In het startvak |
Zoals gewoonlijk was alles weer superstrak en supergoed georganiseerd bij de D2D loop. Bij aankomst op het CS was al direct duidelijk welke kant we op moesten om tassen en kleding in te leveren en hoe we vervolgens het meest efficiënt naar de start toe kwamen. Frank ging om 10.45 uur van start, terwijl Simon en ik om 11.15 los mochten gaan. Nadat we Frank af hadden gezet en hem toi toi toi hadden gewenst, liepen Simon en ik nog even de benen los en kwamen we zowaar Hans en Leny tegen die ons bij de start aan kwamen moedigen, dat geeft natuurlijk altijd een heerlijke mentale opkikker. Daarna maar snel naar het startvak, waar Churandy Martina (Neerlands beste mannelijke sprinter) het startschot gaf. Onze start was prima, niet te snel, waardoor we al pratend de IJ-Tunnel in liepen, waar we door twee muziek groepen voortgestuwd werden en ik ook nog een bekende tegenkwam (wat is daar nou de kans op in een groep van 50.000 mensen). Bij het uitgaan van de IJ-Tunnel waren de eerste twee kilometer afgelegd en liepen we als de spreekwoordelijk kieviten verder.
Ik had me voorgenomen om deze loop "wetenschappelijk" te doen. Dat betekende dat ik erg lette op mijn hartslag, die in de zone tussen 148 en 158 de beste prestatie zou verzorgen. Het was even wennen om zo regelmatig dit in de gaten te houden, maar het ging prima. Na de eerste kilometers werden we getrakteerd op diverse DJs (waaronder een vrouwelijke DJ die Simon uit Volendam kende) die diverse soorten muziek uit hun speakers lieten knallen, soms vanaf bakfietsen en soms vanuit oude Volkswagen busjes. De muzikale voorkeur veranderde toen we Amsterdam Noord binnen liepen. Hier geen Tiesto of Garrix, maar Hazes en Beense en dat veelal ook nog live uitgevoerd door lokaal talent. Ik vond het persoonlijk leuk om de interactie met de artiesten te zoeken en dat leverde leuke situaties op.
 |
| Yes, we made it! |
Na Amsterdam Noord uitgekomen te zijn en Tuindorp - Oostzaan voorbij te zijn gelopen, volgde even een saai stuk langs de snelweg, waar we de 10 km passeerden. Na het fotomoment aldaar kwam ik erachter dat ik nog nergens last van had en dat het "nog maar 6 kilometer was". Die verliepen heerlijk, waarbij het meest moeilijke moment was toen we net Zaandam binnen kwamen, waar je een klap van eerst de patat en daarna de vislucht krijgt. Bij de laatste twee kilometer aangekomen, barstte het volksfeest helemaal los. Iedereen stond buiten en had ook zijn muziekinstallatie meegesleept, waardoor het een orkaan van geluid was, die volstrekt niet op elkaar afgestemd was. Ik voelde dat ik nog wat over had, dus plaatste nog een versnelling, ook gedreven door een medeloper die we tijdens de wedstrijd ontmoet hadden en die de sokken erin had. Daar ging mijn idee om op hartslag te lopen, want die vloog omhoog, maar goed, het waren nog maar een klein stukje. De laatste kilometer was een zegetocht, een lang gerekt stuk waarbij de mensen rijen dik je aan staan te moedigen, dan moet je wel door.
 |
| Koffie! |
Met een laatste sprintje kwam ik over de finish, snel gevolgd door Simon. Frank stond ons al op te wachten, hij had ook super gelopen en was helemaal enthousiast over deze ervaring! Samen konden we heel even uitpuffen, voordat een vriendelijke mevrouw ons vroeg toch door te lopen, want er schenen nog meer mensen aan te komen :-). Net als vorig jaar was het een korte loop om de tassen op te halen, waarna we ons even opfristen (voelt toch fijner) om daarna een kort bezoek aan het D2D park te brengen. Na daar een rondje gelopen te hebben, liepen we weer richting het Station van Zaandam, want van vorig jaar wisten Simon en ik nog dat op de weg daar naartoe een uitstekend koffietentje zat, waar we toen uit hadden zitten rusten. Deze bleek er nog steeds te zijn en het was perfect om daar even een half uurtje na te praten. Vanuit daar snel naar het station, de trein bracht ons weer naar Halfweg en bij aankomst werden we verwelkomt door Ans, Daan en Jeroen die ons als de helden de we waren geworden binnen haalden. Het was weer een super evenement en de drie matadors waren het eens: volgend jaar weer!!!
Maar voor Simon en mij: 18 oktober eerst nog even de halve marathon van Amsterdam doen :-)!
