Applestore Amsterdam

Op het Leidscheplein

Toen ik twee jaar geleden in New York was, brachten Ans en ik om zes uur in de ochtend een bezoek aan het heilige der heiligen, namelijk de Apple Store die door Steve Jobs als "degene die het meest geslaagd was" bestempeld werd. Het was een bijzondere ervaring die elders op het blog beschreven is. Prachtige winkel, uitstekend personeel, maar zeker ook de locatie en de vakantie beïnvloedde de "experience" enorm positief. Latere Apple Stores in Boston, Chicago en Miami waren best mooi, maar niet hetzelfde in ervaring. Nu hoorde ik maanden geleden het gerucht dat er op het Leidseplein de eerste echte Nederlandse Apple Store ging openen. Een tijdje werd het weer rustig, maar een paar weken geleden laaide het weer op. Maar toen was het allang geen gerucht meer, maar werkelijkheid! Op drie maart opent de winkel zijn deuren, ik zal er op die dag zeker nog niet zijn, want dat wordt natuurlijk een slachting. Maar later ga ik op zeker, bv om de grootste Genius Bar te wereld te zien. Maar of het de ervaring in New York gaat evenaren.....ik waag he te betwijfelen!!!

Poppenspel

Theater in een schoenendoos!!

Als er een creatieve geest in ons gezin is, dan is het wel Jeroen (hij heeft het niet van mij maar van zij  moeder!). Gisteren was hij met Ans in een boek van de bende van de Korenwolf aan het lezen, waar een aantal kinderen toneel gingen spelen. Dat vond hij zo ongelofelijk leuk, dat hij ging zitten denken hoe hij daar nu eens zijn eigen invulling aan zou kunnen gaan geven. Hij had dit weekend nog een schoenendoos geconfisqueerd (van mijn nieuwe Floris van Bommel kroko schoenen, daar kon hij "leuke dingen mee doen", zijn stelregel in het leven) en daar begon hij een gat in te maken. Daarna werd er flink in de doos getekend en begon hij een aantal van zijn tekeningen uit te knippen en daar draadjes aan te maken. Na een half uur vroeg Jeroen of we klaar waren voor een voorstelling. Ja, natuurlijk, en ik was erg benieuwd wat onze kleine regisseur ervan gemaakt had. Het bleek het verhaal "de chagrijnige prinses te zijn geworden". De tekening in de doos was van een kasteel in de wolken en daar zorgde een engel ervoor dat een prins vanaf de grond door de wolken omhoog vloog om daar met een prinses te gaan trouwen. Een heel mooi eind aan het sprookje natuurlijk, want ze leefden nog lang en gelukkig. Maar daar had Jeroen even wat anders voor bedacht. Toen de prinses namelijk vroeg wanneer de bruiloft ging zijn, zei de prins "ik ga echt niet met jou trouwen, chagrijnig vrouw!!". Einde!!! Ik kwam echt niet meer bij van het lachen, hij had er zo een onverwachte "twist" aan gegeven, dat "The Sixth Sense" er helemaal niets bij was. Als hij zo doorgaat, dan ligt er een hele mooie toekomst voor hem als theater- of film maker in het verschiet. Ik denk dat romantische komedies "met een twist" zijn sterkste punt gaat zijn!!!!

Wandelen in de Kennemerduinen

Drie keuzes, maar voor ons maar een :-)

Na een avondje Palazzo waren we zondag niet eens zo laat uit de veren. Om onszelf een frisse impuls te geven, besloten we om een stuk te gaan wandelen. We hadden naar Spaarnwoude kunnen gaan (dat ligt echt op 5 minuten echter ons huis), maar met name Jeroen wilde graag de duinen zien, dus besloten we naar de Kennemerduinen te gaan. Gelukkig is dat ook niet al te ver weg en een korte autorit van een minuut of 15 later zaten we in Overveen, waar aan de Zeeweg een parkeerplaats ligt en van waaruit je diverse rondwandelingen kan starten. Omdat we hier nog nooit hadden gelopen, kozen we voor de eerste keer maar even "op zeker"  te gaan en te kiezen voor de kortste rondgang door het gebied, wat in dit geval betekende dat we de "Rondwandeling Konijnenberg" voor ons rekening gingen nemen. Eenvoudig genoeg te doen, het was gewoon het blijven volgen van de groene paaltjes en dan kom je vanzelf weer terug bij de parkeerplaats. Het was overigens heerlijk rustig bij de start, in totaal stonden er drie auto's, waarvan wij er twee hadden meegenomen.

Er was ook tijd voor een meditatief moment

Na een korte start over een pad, kwamen we al snel bij een grote vijver, waar we door het mulle zand liepen en waar de kinderen als een gek de duinen op en neer renden (zelfs Daan ging als een Brutus tekeer, terwijl hij eerst had gezegd niet zo heel veel zin te hebben). Daarna volgenden diverse paden door het natuurgebied, waarvan er geen van allen verhard bleek te zijn. Op het midden van de wandeling was er een flinke stijle klim naar boven en, hoe verrassend, niet veel verder was er een stevige daling (lekker voor de bovenbenen). Daarnaast kwamen we nog een monument tegen voor gevallen verzetstrijders, maar dat was denk ik uiteindelijk nog beter verstopt dan de verzetstrijders zelf gedurende de tweede Wereldoorlog. De wandeling zelf werd overigens erg goed aangegeven met duidelijke paaltjes, die goed zichtbaar en goed onderhouden waren. Dat vind ik altijd wel erg prettig, niets vervelender dan verdwaald raken (nu zijn het niet de Pyreneeën, maar goed, vervelend blijft het toch...).

Na ongeveer anderhalf uur waren weer op de plaats waar we de wandeling gestart waren. Die was uitermate goed bevallen en zeker voor herhaling vatbaar. Volgende keer maar eens de rondwandeling "Bleek en Berg" proberen.

Palazzo 2012: 12,5 jaar Hans en Leny!

Mandy Mercedes was erg goed

Dit jaar zijn Hans en Leny 12,5 jaar getrouwd. Dat moest uiteraard gevierd worden, en na een tijd zoeken kwamen ze uit op Palazzo, een diner show met veel acrobatiek, humor en beter eten. Vijf jaar geleden waren we hier ook al een keer geweest, toen zwaaide Ron Blaauw de scepter en stond de tent bij de Westergas Fabriek. Nu had Palazzo de tenten opgeslagen naast de Heineken Music Hall en was Robert Kranenborg de bedenker van het menu. Om kwart over zes mochten we aan tafel aanschuiven en werden we door Mr PP, de gastheer van de avond, naar onze plek gebracht. Dat was een van de beste, want hij was vlak naast het podium waar alle acts optraden. Hoewel, de beste....de eerste act was een rolschaats duo uit Italië (Duo Giurintano), dat de zwaartekracht tartte en waarbij sommige mensen angstig werden dat de dame van het gezelschap het publiek in geslingerd zou worden. Hierna volgenden de acts zich in rap tempo op. Hoewel alle acts wel iets in zich hadden wat ze speciaal maakten, waren mijn persoonlijke favorieten de erg lenige Mandy Mercedes uit Portugal, die een mix van acrobatiek en jongleren liet zien  die zijn weerga niet kende en het duo Vik en Fabrini uit Brazilië, die een weegaloze goochelact combineren met "de menselijke machine". En dat allemaal aan elkaar gepraat door de eerder genoemde Mr PP en de Chef/ stand up comedian John Fealey, die ons ook een kijkje in de keuken gaf hoe Engelsen naar Nederland kijken ("lekker" is niet alleen goed eten voor jullie, maar het is het hele universum van de Nederlander, alles is "lekker", van het eten tot de vrouwen tot het weekend....).

De tonijn was erg goed

En dan het eten.  Het betrof een vier gangen menu dat door Robert Kranenborg samen was gesteld. Soms waren het wel wat erg bijzondere combinaties, zo heb ik zelden tonijn met popcorn voorgeschoteld gekregen. Het was soms even zoeken hoe de ingrediënten bij elkaar pasten. En voor de "niet vis- of vlees eter" (we hadden er vier aan tafel die of geen vis of geen vlees aten), vond ik dat meneer Kranenborg zich er wel erg makkelijk af had gemaakt, door bv dan de vis door tofu te vervangen en de rest van het gerecht hetzelfde te laten. Je zou van een kok van zijn statuur toch iets creatievers mogen verwachten dan dat. Maar ik had daar zelf gelukkig geen last van :-), en ik vond het diner prima in combinatie met de optredens die gegeven werden (dat is toch het mooie van Palazzo, normaal heb je bij een diner show goed entertainment maar dan eten wat je thuis beter kan maken, dat was deze keer niet het geval :-)). Met name de cocktail met zalm en het tussengerecht van bonito tonijn (ondanks de popcorn :-)) waren erg lekker!!

Al met al een erg fijne avond met top entertainment en goed eten. Hans en Leny, bedankt voor het mogelijk maken van deze avond!!!!

Heavy Metal

Daan uit zijn dak!!!

Je kunt geen genoeg krijgen van Spotify! Er staat zoveel muziek op, dat je er soms in verstrikt raakt. En je komt weer dingen tegen, die je wellicht lang verloren waande. Dus toen ik weer eens aan het struinen was, kwam ik een oude klassier tegen: Iron Maiden. Het album wat ik zelf altijd het best vond, was The Number of the Beast. En uiteraard is dat zonder problemen op Spotify terug te brengen. Het was heerlijk om weer eens terug te keren naar NWOBHM (New Wave of British Heavy Metal), en daarop mee te brullen. Waar vroeger mijn favoriet het titel nummer was of Hallowed be thy name, ging ik nu lekker uit mijn dak op Run to the Hills. En ik was niet de enige, want mijn grote vriend Daan kwam er gezellig bij toen ik in de keuken bezig was om te "airguitaren". En wat denk je? Hij ging lekker mee headbangen, had alle handgebaren al helemaal onder controle (zoals je op de foto kunt zien!!) en hij ging helemaal uit zijn dak. Ik denk niet dat ik een opvolger in de familie ga hebben, maar af en toe gezamenlijk uit de plaat op gitaarmuziek is wel leuk voor vader en zoon.

Le Fournil de Sébastien

Heerlijk brood, en een mooi embleem!

Voor de verjaardag van Daan had ik vorige week heerlijke kaasjes bij L'Amuse gekocht. Maar sinds zij verhuisd zijn, zit L'Amuse ongeveer naast Le Fournil de Sebastien. Deze bakker maakt zijn producten op traditionele Franse wijze. Normaal staat er een flinke rij buiten de deur, maar deze keer was dat niet het geval. Omdat Ans nog nooit hier iets gegeten had en ook ikzelf er pas een keer geweest was, konden we het niet laten om naar binnen te duiken. Het eerste wat me opviel was dat de zaak binnen erg klein is (er is flink meer ruimte voor de bakkerij dan voor de winkel), dus het is uiteindelijk niet raar dat er vaak mensen buiten staan. Het tweede wat ik zag, was dat de prijzen van het brood me echt bijzonder meevielen. Zo koop je een mooie baguette voor 1,15 Euro. Dat is gewoon minder dan een stokbrood bij de Albert Heijn. En ten derde zag ik een hele mooie sortering broden en broodjes, ook belegde, en een fraaie sortering patisserie. De vangst was uiteindelijk een baquette, een notenbrood, een zoet broodje met rozijnen en een appel beignet. En er was maar een woord voor: geweldig!! Alles helemaal goed, en zeker als je de baguette belegd met kaas van L'Amuse heb je een winnaar in je handen (of beter: je mond!!).

Het kon dan ook bijna niet anders dan dat ik vandaag, na een bezoek aan Gary's Deli (met een bonnetje voor gratis koffie en lemon drizzle en een innig contact met Erik P via de iPhone/ iPad :-)) even een stukje omreed naar Le Fournil. Want was het nou een keer zo goed en kwam ik nu van een koude kermis thuis, of was het gewoon altijd top. Gelukkig was dat het tweede! Los van het feit dat ik het even aan de stok kreeg met een van de winkeldames over het feit dat ik een foto in de winkel nam (je zou denken dat gratis aandacht altijd welkom is, maar goed....), was alles weer super. Een baguetteje, notenbroodje (ik heb nog wat restjes kaas....), olijvenbrood, croissant voor Jeroen, zoet broodje voor Ans en acht madeleines later stond ik snel weer buiten. En mijn portefeuille was slechts 9,50 Euro lichter. En genieten dat het weer was.....

Voor de echte liefhebbers zit er dus niets anders op dan regelmatig toch een bedevaart naar Olympiaplein 119 te aanvaarden voor je broodnodige portie Franse traktaties. Enne.....L'amuse zit ernaast, he :-)!!!! 

Chez Rene

Met Rene in LA....oh nee, Orlando!

De afgelopen twee dagen waren erg zware dagen. Dusdanig zelfs, dat ik echt geen tijd, maar eigenlijk nog minder energie om iets leuks te schrijven. En aangezien ik dan geen "stukjes op niks af" wil schrijven, sla ik dan over. Gelukkig had ik nog wel de puf om het blog van een van mijn allerbeste vrienden, Rene van Hasselaar, te lezen. Dit blog, Nuff Said,  zijn we ooit gestart als een gezamenlijk blog van Rene, Simon, Frank en mijzelf, maar op een paar losse posts van mij, werd het heel snel het blog van Rene. Voor de liefhebbers van diner advies en ook tips voor het gaan stappen op de Zeedijk, kan ik met veel plezier doorverwijzen!!! De afgelopen paar dagen kon je er onder andere lezen dat Rene druk bezig is om de kaarten te regelen voor activiteiten die we in mei gaan ondernemen als wij (als The good ol' Boys) naar Tennessee en Missouri gaan. Ondanks alle zaken van afgelopen dagen, kon het toch niet anders zijn dan dat er een flinke lach op mijn gezicht getoverd werd, toen ik las dat bij ons bezoek aan de Grand Ole Opry we getrakteerd gaan worden op een optreden van de beste Country & Western artiest uit......Japan!!! Ik blijf een trouw lezer, zeker met dit soort artikelen :-).....

De Fles

De fles van Ans

Na de verjaardag van Daan was het vandaag de verjaardag van Ans. Tien jaar geleden heeft ze inderdaad het mooiste verjaardagscadeau gehad wat er maar mogelijk is met Daan, maar de dag daarna kreeg ze van mij een hele mooie fles port. Daar vertelde de verkoper toen bij dat we hem eigenlijk nog 10 jaar moesten laten leggen, want dan zou hij helemaal perfect zijn. Mooi verhaal, maar dat zouden we toch niet volhouden. Maar wat blijkt: dat was toch het geval. Dus naast dat we vandaga de verjaardag van Ans vierden, vierden we ook de verjaardag van de fles Cockburn Vintage Port. Het was daarom nu een perfect moment om de verjaardag van Ans ook extra luister bij te zetten, door de fles port open te maken. Dus vanavond om negen uur was het zover. Eerst op temperatuur laten komen, daarna decanteren, even laten rusten en daarna een glaasje voor Ans. En wat denk je: hij smaakte echt ge-wel-dig!! Het was zonder meer het wachten waard. Cheers op Ans en Daan!!!

Daan is 10 !!!

Heel veel Lego en Donald Duck

Ik had het niet verwacht, maar toch was het zo. Vanochtend om zeven uur kon ik gewoon doorslapen!! En dat is een unicum, want Daan was jarig en dan trekt hij normaal gesproken alle registers open om pap en mam zo vroeg mogelijk uit bed te krijgen om de cadeaus in ontvangst te kunnen nemen. maar deze keer, ging hij naar beneden om filmpjes van Project Mindcraftia te kunnen kijken en pas om de afgesproken tijd van acht uur kwam hij ons wakker maken. Beneden gekomen kon hij zich gelijk op de pakjes storten, waarin Lego de boventoon voerde, maar waar de show gestolen werd door een prachtige collage die Jeroen had gemaakt. Na tien minuten uitpakken lag alles op tafel en was de eerste Lego doos (uit de nieuwe Ninjago reeks) al geopend en voordat we naar Aikido gingen was de set al in elkaar gezet.

Prachtige collage van Jeroen voor Daan!!

Voordat de visite kwam werd die ook al door de tweede doos gevolgd. Er was even een stress momentje toen Hinkje belde dat ze helaas niet kon komen, maar gelukkig konden Joost en Yinte wel meekomen met oma Willy en Opa Jos, zodat er in ieder geval flink op los gespeeld kon worden. Daan ontving zijn pakjes met plezier, deze keer goed gevulde enveloppen om, jawel, nog meer Lego te kunnen kopen. De rest van de dag werd er veel gestoeid, met de Angry Birds knuffels gegooid, met Lego gespeeld (hoe verrassend) en werd Cluedo Harry Potter open gemaakt. Deze keer geen gekochte taart, maar Ans en Jeroen namen het voortouw om cupcakes te gaan maken en Willy had een heerlijke appeltaart meegnomen die in de eerste ronde al grif op ging. Na veel lekkernijen sloten we de avond af met twee zelfgemaakte pastas, waar we nog zoveel van over hielden dat ik denk dat ik binnenkort weer pasta eet. De gasten vertrokken zo rond half negen, maar voor Daan was het nog niet afgelopen, want we besloten om snel een deel van zijn verjaardagsgeld soldaat te maken. Een bezoekje aan de site van A-Tembo (goede tip van Cathelijne Koets, much apprciated!!) maakte dat zonder meer mogelijk en met vele nieuwe Lego sets in het vooruitzicht en een minder gevulde spaarpot ging Daan lekker slapen en sloot hij daarmee zijn eerste dag als tienjarige af.

De vruchten van de striptekenclub

Prachtig gedaan door Jeroen

Vandaag is de tweede sessie van Striptekenclub Dagobert geweest. De hele club was weer aanwezig en er werd flink er op los getekend. Maar in de afgelopen week hebben de heren zelf al flink geoefend. Daan had al zijn eigen strips gemaakt, waarin echter de nadruk meer op de verhalen (en de punchline aan het eind :-)) lag, dan op de tekeningen. Jeroen probeerde dat ook, maar uiteindelijk ging zijn aandacht toch meer in de tekening zitten. Hij maakte zijn eigen creaties, maar omdat hij ook druk bezig was om Geronimo Stilton boeken te lezen, kreeg hij het idee om eens een kaft na te tekenen. Hij pakte het boek waar hij net zelf aan begonnen was en ging er eens goed voor zitten. Na een klein half uur kwam hij aanrennen om zijn resultaten te laten zien. En ik was oprecht verbaast door het resultaat, het was echt geweldig wat hij gedaan had. Hij had Geronimo erg goed nagetekend, maar zelfs kleine details, zoals het lichtknopje op de muur, had hij meegenomen. Het past ook wel, want in het rapport dat hij deze week heeft gekregen, scoorde hij op alle creatieve vakken een maximale score (overigens net als bij rekenen, dat kan een mooie combi worden :-)). Super gedaan, Jeroen, ben benieuwd naar de andere mooie tekeningen !!

Adieu, mon ami!!

Onze C5, nou ja, ex-onze C5

Een van de dingen van het in dienst gaan bij Rabobank, betrof het vervangen van mijn lease auto. Hoewel er een poging werd gewaagd om mijn C5 naar Athlon over te hevelen, bleek dat toch een brug te ver, aangezien Multilease er een te hoge overname prijs voor vroeg (in combinatie met het verwachte onderhoud dat zou komen, bij een kilometer stand van 108.500 km). Daardoor moest ik de C5 inleveren bij Multilease vandaag. Het inleverpunt was in Leiden, niet zo ver van Halfweg vandaan, dus dat was ok. Om het lot nog een keer goed te tarten, reed ik weg met een tank waar nog voor 40 km diesel in zat. En laat Leiden nou 42 km ver zijn.....Het was even "living on the edge", maar op de dampen kwam ik het parkeerterrein oprijden. Na een wasbeurt en een korte inspectie kon ik het pand weer verlaten, met achterlating van de C5. Het was een gemengd gevoel. Enerzijds heb ik echt nog nooit zoveel onderhoud met een auto gehad als met deze C5 (met name het linker achterwiel en de achterklep waren bekende problemen) en is de service bij de dealer zelden zo slecht geweest. Anderzijds was het een heerlijke auto, met geweldig gemak en onweerstaandbare bekleding (en heel veel snufjes die ik nooit gebruikt heb, zoals het Lane Departure Warning System en de Park Assistent), waar je zonder dat je het voelde opeens 180 km per uur mee over de A2 kon rijden. Ik had hem graag tot einde contract gereden, maar het zat er niet in.

Ik kan nu vast wennen aan mijn toekomstige nieuwe auto, een VW Passat Variant, want als voorloper van mijn versie heb ik nu de uitgeklede versie ervan. Dus geen parkeersensoren, geen van afstand te openen achterklep, geen panorama dak, geen leer, geen stoelverwarming, etc etc. Het is even behelpen, maar dat zal de lol alleen maar groter maken als de "echte" binnenkomt.

Nog meer cakejes

Ninjago cakejes

Het kan misschien lijken of Ans een nieuwe hobby heeft, namelijk het bakken van cakejes. Maar dat komt omdat Daan en Jeroen ze hartstikke mooi en nog beter, ze heel erg lekker vinden! Nu is Daan aanstaande zondag jarig en had besloten dat hij vrijdag graag al uit wilde gaan delen. nu deden we vroeger op school een lekker zakje chips, maar daar had Daan geen zin in. Hij wilde graag iets bijzonders doen en omdat hij de laatste tijd erg "into Ninjago" is, was het idee snel geboren om Ninjago Cup Cakes te maken. Nu heeft Daan een erg grote fantasie en kan hij de beste ideeën bedenken, maar in de uitvoering blijf thet soms wat steken. Dat betekende dat Ans vandaag als kerntaak had, om voor Daan zijn hele klas allemaal mooie cupcakes van Cole, Zane en de andere Ninjago strijders te maken (en zelf een nieuwe te introduceren, want de groene Ninja was zelfs bij Daan onbekend :-)). Het was een heidens karwei, maar ze zijn super gelukt en Daan was er echt heel erg blij mee en hij kan er morgen de blits mee maken. Dan is het toch echt de inzet waard !

Valentijn

Het was een bijzonder Valentijnsdag vandaag. Niet dat er nu een ongelofelijke berg kaarten in de bus was beland (dat zou wel bijzonder zijn geweest :-)), maar het begon al met het feit dat Daan vanochtend over moest geven. Daarna kroop hij weer lekker zijn bed in en zag alles er op zich prima uit, maar later bleek hij toch niet lekker te zijn en moest hij thuis blijven. Jeroen was van hetzelfde laken een pak. Gisterenavond was hij al wakker geschrokken en had hij erg pijn, waardoor hij zelfs zat te rillen, en na een nachtje tussen papa en mama in geslapen te hebben (waar de ouders ook niet echt veel frisser van zijn geworden), was hij nog onvoldoende opgeknapt om er op de Halverwege eens lekker tegenaan te gaan. Ans deed mee in de malaise, hoewel een stukje minder had ook zij niet haar beste dag van het jaar en ik, als noeste arbeider, ging hoestend en proestend om 6,45 uur de auto in om naar de Rabobank in Utrecht te rijden. Het was geen gevalletje "allemaal gezonde mensen"  in Halfweg vandaag. De dag was ook best even doorploegen, maar ik werd zo tegen het einde van de middag opgeschrikt door een belletje op de iPhone, dat er een foto binnengekomen was. Die deed mijn hart toch wel opveren, want op de foto was te zien dat Ans en Jeroen een paar heerlijke Valentijnsdag cakejes hadden gebakken. Hoewel er natuurlijk altijd nog werk te doen was, was er maar een actie: spullen inpakken en "op huus an". Daar stonden de sierraadjes voor het oog en de maag al te wachten en je kan er maar een ding van zeggen: ze waren echt heerlijk!!!! Dank Ans en Jeroen, voor het opvrolijken van deze "ziekelijke" dag!!!

Striptekenclub Dagobert

De eerste figuren van Daan

Een van de grootste hobby's van Daan en Jeroen is tekenen. Het leek Daan erg leuk om dara wat meer mee te doen en toen we een cursus striptekenen tegen kwamen was hij gelijk super enthousiast. Maar helaas, die cursus ging niet door. Gelukkig vond Ans een andere cursus en waren we er helemaal klaar voor. Maar wederom rampspoed: ook deze cursus ging niet door. Erg balen!!! Maar Ans was niet voor een gat te vangen, want ze raakte in gesprek met tekenaar die de cursus zou verzorgen en na wat mails heen en weer, werd afgesproken dat de tekenaar bij ons thuis les kwam geven. Dat was natuurlijk al erg leuk. Maar het werd nog beter: Ans en Daan kregen samen het idee om een club op te richten, namelijk Striptekenclub Dagobert. Daan nodigde een aantal vrienden uit om op zaterdag lekker aan de gang te gaan, en op een na (helaas kon AnnaSofie niet meedoen in verband met haar training schoonspringen) maakten ze er allemaal tijd voor.

Ook Jeroen deed heel goed mee!

Zaterdag om 10.30 uur was het dan zover. Tekenaar Wietse arriveerde keurig op tijd en ook de leden van de club waren op tijd aanwezig. Ze waren erg druk en enthousiast, maar toen de les begon, werd het ineens heel erg stil. Niet omdat het enthousiasme gedoofd was, maar omdat ze juist heel erg goed wilde luisteren wat er allemal gezegd werd en ze wilden de technieken en bijbehorende oefeningen goed begrijpen. Later in de ochtend werd het een gezellig gepraat aan de tafel waar Daan, Jeroen, Thymo, Keet, Puk en Mick ingespannen en met het puntje van de tong uit de mond de eerste tekeningen aan het maken waren. Erg leuk om te zien hoe ze daar aan de gang gingen en ook hoe je met enkele simpele vormen al leuke figuren kon maken. Al met al een hele gezellige ochtend voor kinderen en ouders en iedereen had er erg veel zin in om de komende zes weken hier lekker mee verder te gaan. Een mooi initiatief is geboren! Misschien hierna paardrijclub "de kleine pony"?

Gandhi

Het was weer gezellig!

Het begint een gewoonte te worden: diners met mijn maatjes Rene, Frank en Simon beginnen met het zoeken van een passende Groupon aanbieding. Voor februari hadden we onze zinnen gezet op een bezoek aan tapas restaurant Jottum in de Jordaan, maar om een onverklaarbare reden hadden die de aanbieding een paar maanden verschoven. Geen nood, we hadden nog een bonnetje klaar liggen, namelijk voor een diner bij Gandhi in Haarlem. Voor mij een bekende plek, want iedere zondag als Daan naar Aikido is en ik van een ontbijtje bij Het Hofje Zonder Zorgen ga genieten, loop ik langs deze plek op het Houtplein. Een week van tevoren had ik gereserveerd, en aanschuiven om half acht bleek geen probleem te zijn. Dus nadat ik de andere heren om zeven uur bij Rene had opgehaald (helaas wel ondertussen met een flinke verkoudheid onder de leden), reden we lekker snel naar Haarlem, waar we in de Parkeergarage Houtplein de auto neer konden zetten. Overigens bleek daar parkeren niet te duur, voor de hele avond mocht ik aan het eind maar liefst 2,50 Euro betalen.

Chicken Saahr

Strak om 19.30 stapten we bij Gandhi naar binnen. Wat opviel: het was erg klein, het rook er erg lekker en het was er erg druk. Zo druk zelfs, dat alle tafeltjes bezet waren. De eigenaar kwam naar ons toe om te vragen of we gereserveerd hadden. Dat hadden we, we zagen onze naam op de lijst staan en toen ik hem vroeg hoe lang het nog gin duren voor er een tafel vrij kwam begon hij met zijn hoofd te draaien en vertelde ons dat het vijf minuten ging duren. Bij mij gingen alle alarmbellen af, want dit gedrag ken ik te goed van andere connecties die ik met India heb en dan is dit geen goed teken, want het betekent meestal dat het niet gaat lukken, maar dat men het niet durft te zeggen. Dat klopte ook nu weer, want om 20.05 konden we eindelijk aan tafel. En om 20.30 dacht iemand dat het wel een goed idee zou zijn om ons wat te drinken in te schenken. Dat bleek ook geen sinecure, want in de bediening liepen alleen de eigenaar en zijn vrouw, waarbij bleek dat mevrouw nagenoeg geen Nederlands sprak en de eigenaar het net verstond maar zelf nie tte verstaan was. De zaak is er trots op dat men al in 1985 geopend is, dus eigenlijk mag je natuurlijk niet verwachten dat men 27 jaar later enigszins fatsoenlijk de taal spreekt :-). 

De hoofdgerechten, Chicken Chilli is erg goed!!

Het restaurant bleek niet opgewassen tegen de drukte die er was. Bijna drie kwartier nadat we aan tafel gingen werd pas de bestelling opgenomen, en toen we meer wilden bestellen dan de Groupon dekte, was dat een flinke uitdaging om duidelijk te maken dat we best bij wilde betalen. Om ongeveer half tien werd het eerste voorgerecht, de soep, geserveerd. Daarna voltrok zich eigenlijk iedere keer hetzelfde ritueel. Het eten is zonder meer erg goed te noemen, met name het hoofdgerecht dat ik had, Chicken Chilli was verrukkelijk, lekker pittig, maar niet zo dat je tong wegbrandde. Het enige wat een beetje tegenviel, maar dat wist ik van tevoren, was het dessert, want daar hebben de Indiërs niet zo een cultuur in. Maar het andere deel van het ritueel was dat het iedere keer heel erg lang duurde tussen de gangen, voordat het volgende gerecht op tafel kwam. Wat uiteindelijk betekende dat we om 23.30 de koffie geserveerd kregen, een half uur nadat het restaurant eigenlijk al gesloten wilde zijn :-). In hun voordeel: men deed daar niet moeilijk over en voor ons was het ook niet zo een probleem, want wij hadden zoals gewoonlijk weer de grootste lol aan tafel. En met de Groupon in ons zak plus nog een gerecht of 15 bijbesteld, rekende we uiteindelijk nog 100 Euro additioneel af. Dat kun je alleen maar een koopje noemen!

Mijn advies: Gandhi is zeker een bezoekje waard. Erg goed eten voor een zeer acceptabele prijs. Ik denk dat als het minder druk is, de bediening ook wat beter gaat. Maar voor de zekerheid: alleen er heen gaan als je geen haast hebt en je aan de vaart van de bediening over kunt geven. Het helpt als je dan een paar keer in India zelf bent geweest, want als je dan Gandhi met het origineel vergelijkt, gaat het opeens bijna in een westers tempo :-).

Auction Hunters

Bij Auction Hunters ligt het er wel erg dik bovenop

In een duf moment vorige week, zapte ik langs Discovery Channel. Eigenlijk een beetje gek: dit kanaal heeft echt leuke programma's, maar toch blijf ik er maar zelden hangen of ga ik er speciaal naar kijken. Als ik tegen Wheeeler Dealers aanloop, dan ben ik altijd een half uur verkocht (maar zie ik ook minder sinds ik de sportschool niet meer bezoek) en ook Mythbusters kan mijn aandacht wel vasthouden. Maar voor de rest ga ik toch meestal snel door. Deze keer kwam ik echter het programma Auction Hunters tegen. Na vijf minuten was ik verkocht. Het principe is heel simpel: Allen en Clinton kopen in Californië de inhoud op van loodsen (bv zoals bij Shurgard) op, waarvan de eigenaren de rekeningen niet hebben betaald. Vervolgens onderzoeken ze de inhoud, knappen de boel op en gaan de spullen verkopen. In de eerste aflevering die ik zag, vonden ze een hele mooie Coca Cola machine uit de vijftiger jaren en in de tweede aflevering een waardevol samoerai zwaard. Toen ze in de derde uitzending (ja, ik bleef kijken :-)) een originele leugen detector vonden, begon ik toch wat te twijfelen aan dit programma. Alle loodsen waar ze op boden wonnen ze en in bijna alle loodsen lag wel een verborgen schat.

Nu kan ik me goed voorstellen dat "reality TV" zoals dit enigszins in scene is gezet (bij Wheeler Dealers is het eind van het programma als de koop gesloten wordt ook altijd wat tenenkrommend...), maar dit lag er wel erg dik bovenop. Een kleine speurtocht op internet leerde me dat de twee hoofdpersonen geen "auction hunters" waren, maar gewoon acteurs. En de van een loods is niet onbekende, er wordt een inventarisatie door de eigenaar van de loods gemaakt, omdat dat sowieso wettelijk verplicht is bij het aanzeggen van de huurder van de loods. Dus verborgen schatten.....nee. Nu is het programma an sich er niet minder vermakelijk om, maar persoonlijk vond ik het toch wel een let down, omdat het een beetje van de magie van "ik kan ook een schat vinden" weghaalt. Jammer dus, ik laat volgende afleveringen gewoon aan mij voorbij gaan.

Nog steeds ijspret

Samen op de slee!!!

Hoewel net het bericht kwam dat de Elfstedentocht voorlopig niet door gaat, is het in Halfweg nog goed koud. Daan en Jeroen willen veel buitenspelen en op de slee is dan favoriet bij ze. Net in Spaarnwoude is een heuveltje waar ze vanaf kunnen. Waar in het begin ze nog voorzichtig waren, begint dat er inmiddels wel af te raken. Ze storten zich inmiddels op een van hun drie sleeën met een rotgang naar beneden en hoe harder ze tegen het hek crashen, hoe mooier ze het vinden! En daarnaast ook nog kunstjes uitvoeren, want het is natuurlijk veel leuker met zijn twee op de slee!! Goed om te zien, want hoewel Jeroen een echte buiten banjer is, is Daan dat zeker niet. Des te mooier om waar te kunnen nemen, dat ook hij het zo leuk vindt om te doen en dat hij er ook echt zelf initiatief toe neemt. Het is toch een prachtig gezicht om al die jongens met een dikke rode blos op de wangen over de dijk te zien draven. Het toonbeeld van Hollands Glorie!! En misschien de toekomstige bemanning van het tweemans bobslee team voor Nederland op de Olympische Winterspelen van 2022???

Geen aikido? Wat nu....??

Een heerlijk ontbijt!

Hoewel het flink gesneeuwd had, gingen we zondag toch op pad naar Aikido les. Deze keer met ook Jeroen erbij, want Ans ging zich bij de sportschool uitleven. We waren er keurig op tijd, maar bij aankomst bleek het hek nog dicht te zijn en was de sensei in geen velden of wegen te ontdekken. Na tien minuten gewacht te hebben, was duidelijk dat er niemand zou komen. Wat moesten we nu? De keus was snel gemaakt: we waren toch in Haarlem, dus was het op naar Het Hofje Zonder Zorgen, om daar een ontbijtje te gaan nuttigen. Met mijn vooruitziende blik had ik een Groupon bon meegenomen, zodat ik 50% korting op het ontbijt kreeg. Bij binnenkomst een warm ontvangst (de kachel stond goed aan) en een kwartiertje later stond er een heerlijk maaltje op de tafel. Heerlijke oude kaas, gerookte kip, serano ham, frambozen jam, huisgemaakte eiersalade, warme croissants en twee soorten brood. De mannen konden zich bijna niet inhouden en vielen bijna direct aan. En niet al te veel later was het hele bord leeg en de buikjes vol! Vervelend dat de wekelijkse work out er niet van kwam voor Daan, maar het was wel erg gezellig met de jongens, dus zoals het orakel uit Barcelona al zei: ieder nadeel heb zijn voordeel!!!

A different kind of truth

Goede plaat, niet wereldschokkend, maar gewoon lekker

Eind vorig jaar kwamen de geruchten los dat er op korte termijn een nieuw album van Van Halen uit zou komen. Dat zou dan de eerste in 12 jaar zijn. Inmiddels is het zover, en heeft Van Halen "A Different Kind of Truth"  gepresenteerd. Als je het op de keeper beschouwd, kan dit bijna alleen maar tegenvallen, want de verwachtingen zijn natuurlijk erg hoog gespannen. Ten opzichten van de bezetting van de vorige plaat zijn er twee wijzigingen. Sammy Hagar heeft de band natuurlijk al een tijd geleden (met ruzie) verlaten en het sprak bijna voor zich dat David Lee Roth de vocalen weer voor zijn rekening ging nemen. Geen verrassing daar. Wat wel bijzonder was, was dat bassist Marc Anthony ingeruild werd voor Wolfgang van Halen, de zoon van Eddie. De beste jongen is meer dan 25 jaar jonger dan alle andere bandleden. Maar goed, het is maar de bassist, he.....:-). "A Different Kind of Truth" heb ik inmiddels nu een keer of drie beluistert via Spotify (voor mij de ontdekking van 2011, no doubt about it!!). Het openingsnummer "Tattoo"  is vintage Van Halen, lekkere zanglijnen, strakke drums en gierende gitaren van Eddie (waar is die baspartij nou??). Daarna volgen lekkere hardrock nummers, zoals She's the Woman en You and Your Blues. The Trouble with Never vind ik ook een nummer dat lekker in het gehoor ligt en wat tussen de oren blijft zitten. Dat geldt ook voor "Honeybabysweetiedoll", maar dan op een andere manier: wat een ongelofelijk bagger nummer is dat zeg!

Al met al is A Different Kind of Truth een goede plaat. Niet wereldschokkend, zeker geen Van Halen I en II, 1984, 5150, For Unlawful Carnal Knowledge of een van de beste live platen allertijden, te weten "Van Halen Live: Right Here, Right Know". Maar in tegenstelling tot Guns 'n Roses die met Chinese Democray echt een wanprestatie afleverde, is dit gewoon een leuke 7,5.  Hij gaat de annalen niet in als het hoogtepunt van de carriere van Van Halen. Maar wellicht wel als de plaat die de 2012 tour van Van Halen initieerde en als dat ertoe leidt dat Van Halen ook in Nederland op komt treden, dan is dat al genoeg om de plaat überhaupt gemaakt te hebben!!!

Wat is het koud, he???

Mooie plaatjes door de sneeuw

Vanochtend om zeven uur werd ik gewekt door het "zachte geluid van kindervoetjes op de trap". Nou ja, zacht, het was alsof er twee molenpaarden naar beneden gingen. Uit gewoonte wierp ik een blik op mijn iPhone die standaard naast mijn bed ligt. He, ik moet verkeerd kijken, dacht ik nog, want op het scherm stond dat het -16 Celsius was!! Het bleek echter geen vergissing te zijn, het was vannacht echt zo koud geweest, en het is toch wel een hele tijd geleden dat we die temperaturen gehad hebben. Een dag om lekker binnen te blijven, dacht ik nog. Alleen een bezoek brengen aan Slagerij Melman in Vijfhuizen en verder lekker binnen blijven. Dat bleek helaas buiten de waard gerekend. Bij het starten van mijn auto kreeg ik namelijk de melding "linker achterband lek". Nadere inspectie leerde dat de band wat zacht was, maar daar bleef het bij. Nu heb ik al eerder last gehad van dergelijke meldingen, en die loste zichzelf vaak op door even wat lucht bij te pompen. Ik ging er vanuit dat dat nu wel weer het geval zou zijn. Voordat ik dat kon controleren, was het echter eerst even echt het ijs van mijn ruiten bikken, waarbij zelf het krabbertje dat ik daarvoor gebruikte, onder de druk bezweek, zo vast zat het ijs. dat had ik nog nooit meegemaakt!

Kwik Fit blijft een deprimerende omgeving....

Daarna reed ik naar Vijfhuizen, waar net voor de slagerij een tankstation staat. Ik reed mijn auto voor het luchtdruk apparaat, schroefde het dopje eraf, stelde het apparaat op de juiste druk in en zette het op mijn band, waarna ik na het piepje het er weer af haalde. Normaal is het dan klaar, maar deze keer spoot er met een ongelofelijke druk lucht uit de band!!! Ik kon nog net het dopje erop draaien, maar zag gelijk dat de band een stuk zachter was. Na snel vlees en vleeswaren gehaald te hebben (prioriteiten moet je stellen), daarom maar naar de Kwik Fit in Haarlem. Daar bleek het stervensdruk te zijn. Er zat al een man of tien voor me, en de monteurs liepen zich het apezuur. De band moest toch gemaakt worden en terwijl ik wachtte en wachtte en wachtte, heb ik denk ik wel meer dan 20 mensen een nieuwe accu zien halen! Na iets meer dan twee uur bleek mijn band het begeven te hebben als gevolg van een bevroren ventiel dat kapot gegaan was en ook door Kwik Fit niet meer te maken, dus het enige wat ze konden doen was het vervangen van de band door mijn reservewiel. Beter dan niet in ieder geval, en met drie winter- en een zomerband reed ik weer door de Haarlemse sneeuwvlakte naar huis.

Lekker schaatsen in het zonnetje!

Thuis aangekomen bleken Ans en de jongens aan het sleetje rijden te zijn, maar ze waren redelijk snel weer terug. Daan omdat hij lekker wilde lezen, maar Jeroen wilde gaan schaatsen. Die hadden we niet meer voor hem, dus hup, op naar Haverhals, waar het nog twee keer drukker dan bij de Kwik Fit was en waar iedereen uit was op schaatsen en Uggs. Na schaatsen voor Jeroen en Ans gekocht te hebben, weer snel door naar een aangelegde schaatsbaan op natuurijs in Spaarnwoude. Daar kon Jeroen zich heerlijk uitleven met zijn vrienden Kyle en Ryan. Even gecontroleerd, maar het was om precies te zijn min vijf Celsius. Als je in de zon stond was het goed te doen, maar kwam je in de schaduw of deed je je muts af of handschoenen uit, dan voelde je gelijk de ijzige kou je vastgrijpen. Na een uurtje had ik het wel gezien en gingen Ans en Jeroen zelf nog even verder (hoewel Jeroen redelijk snel daarna de slee boven de schaats verkoos), terwijl ik Daan op ging zoeken. Toch gelukkig nog iets heel leuks als afsluiter door de kou!!!

Daan alleen naar huis

Onze klusjesman (tik 'em aan ouwe!!)

Onze lieve Daan maakt weer een volgende stap in zijn opgroeien. Vanaf 1 februari zit hij niet meer op De Hoek (het kinderdagverblijf). Dat is goed, want hij had er helemaal geen zin meer in. Vandaag was de eerste middag dat hij daarom alleen vanuit school naar huis moest komen. Daan had goed onthouden dat hij niet meer naar De Hoek hoefde, waardoor hij om 15.00 uur gewoon fijn met zijn vrienden op het schoolplein ging spelen. Daarbij vergat hij alleen even naar huis te bellen dat hij nog even daar bleef. na verloop van tijd werd Ans toch wat ongerust en moest ze ook met Jeroen naar turnen. Daan nam echter zijn telefoon niet op (het grote voordeel van mobiele telefoons: je kunt ze overal laten liggen), waardoor hij het moest doen met een sms waar de sleutel lag om de deur open te doen. Nou, bijna dan, want Ans ging nog net even kijken en vond hum dus bij de Halverwege en gaf hem de sleutel mee. Voor de zekerheid had ze het kantoor opengelaten. En dat was maar goed ook, want onze kleine buitenspeel held kreeg de deur niet open!!! Nu was het nogal koud buiten (min zes), dus had hij echt geluk dat Ans een vooruitziende blik had. Omdat ik bijtijds thuis wou zij, zodat hij niet te lang alleen was, zat hij er maar 15 minuten. Ik dacht dat hij er wel zielig op de bank zou zitten, maar meneer had lekker de Pc aangezet en was Ninjago filmpjes op Youtube aan het kijken. Ook hier zie je het weer: kleine kinderen worden groot en bijna zelfredzaam :-).