De kippen fluisteraar

Zandvoort Circuit Run 2015

De helden van Zandvoort

Een half jaar geleden had ik me ingeschreven voor de Zandvoort Circuit Run 2015. Dit is een van de meest populaire hardloopwedstrijden van Nederland, getuige het feit dat er dit jaar meer dan 13.000 lopers meededen. Aangezien de wedstrijd eind maart gelopen wordt, de lente tegenwoordig in Nederland vroeg begint en de foto's van de 2014 versie een zonovergoten dag toonde, ging ik er vanuit dat dit een fijne loop zou worden waar ik in korte broek en met korte mouwen aan de start kon verschijnen. Door mijn overtuigingskracht en deze argumenten ging ook Simon overstag en schreef zich in. Hartstikke leuk, ik had er veel zin in en we dachten er ook aan om na de wedstrijd de dorpsfeesten van Zandvoort te gaan bezoeken. Echter, de weergoden hadden andere gedachten en toen ik 's ochtends uit het raam keek zag ik de donkere wolken al samen pakken en de eerste druppels kwamen al snel naar beneden. En dat werd gedurende de rest van de dag niet minder. Om mezelf toch op te peppen deed ik 's ochtends eerst nog een boksles bij Health City en precies op het moment dat ik thuis kwam, arriveerde ook Simon. Na ons omgekleed te hebben liepen we naar het station in Halfweg om daar de trein naar Zandvoort te nemen. De reis nam 30 minuten in beslag, inclusief een discussie in een stilte coupe en een wachttijd van 10 minuten op Haarlem.

Buiten het station regende het nog steeds. Hoewel, regen.....het was een mix van grote druppels, hagel en natte sneeuw. En de wind werd steeds harder en harder. Na een stief kwartier lopen kwamen we aan op het circuit, waar twintig minuten later de start zou zijn. Dus snel nog even omkleden, tas inleveren en naar de start. Ondanks al het water wat we al op ons hadden gekregen, hadden we er goede zin in en onder aansporing van de man die het geheel aan elkaar praatte, deden we een korte warming up en strak om 13.40 klonk het startschot. Daar ging we, over het circuit en dat was echt een gave ervaring. Grappig ook om te merken dat het circuit niet vlak is, er zitten vele heuveltjes in en ook de baan zelf liep erg scheef. De eerste vier kilometer zat er dan ook zo op en zowel Simon als ikzelf liepen makkelijk. Toen draaide de wereld echter even om. We gingen het asfalt af, waarbij de laatste stappen door diepe plassen waren, waardoor onze schoenen doorweekt raakten, draaiende een paar scherpe bochten en liepen toen het mulle zand van het strand van Zandvoort op. Dat bleek een pittige opgave: 4 km lang over het zand met windkracht 9 vol tegen en continue zand, hagel, natte sneeuw en ijzige regen in je gezicht en tegen je lichaam. Veel mensen moesten adem pauzes nemen en er bleek ook iemand in een gat gestapt te zijn en daarbij zijn enkel gebroken te hebben. Het verstand ging op nul en de blik op oneindig en het was doorbeuken om naar het einde te komen, wat ook nog eens heuvel op ging. Het was daarom echt een genot om het strand af te gaan en uiteindelijk in het dorp terecht te komen, wat wat meer stevigheid voor de enkels gaf en omkeer beschutting tegen de slagregens en de windhozen. Dat we onze krachten goed verdeeld hadden bleek wel, want de laatste vier kilometer waren onze snelsten en we haalden ook nog heel veel mensen in. De regen nam niet af, het werd zelfs steeds erger en ook de wind ging steeds heftiger tekeer. Met de finish in zicht deden we nog 1 versnelling en kwamen Simon en ik nagenoeg gelijk over de finish (Simon nog net iets eerder).

Met een flesje AA (waarom altijd die blauwe!!!!) in de hand en de medaille om de nek liepen we naar de tent om onze tassen te halen. Dat bleek nog een flink stuk strak door de regen, maar met de tassen met droge kleren in de hand gingen we uiteindelijk naar de Runners Tent om, samen met vele anderen ons om te kleden en in wat drogere kleren te heisen. Wat kan een warme trui dan toch lekker zijn :-). Na een half uurtje moesten we toch weer richting huis en, he, het regende nog steeds. Anderhalve kilometer later waren we weer op het station, waar we op de foto moesten met de dames van de NS. De trein zat stampvol en als niemand dan gedoucht heeft, ruikt het toch niet heel erg fris in de trein. Maar goed, ik vond de toch heroïsch en ik heb er uiteindelijk veel van genoten. Volgend jaar, als het 21 graden is, dan kijken we hier natuurlijk met heimwee op terug!!

Jeff Healy Band: See the Light

Mijn eerste CD

In de auto heb ik soms de radio aanstaan als een soort achtergrond geluid. Radio 2 werkt daar erg goed bij. Zo reed ik afgelopen week naar Zutphen om iets voor RetroAns op te halen toen ik een programma hoorde, waarin iemand iets vertelde over een favoriet nummer en uitlegde dat zij daar warme herinneringen aan had, omdat het stond op de eerste CD die ze ooit kocht nadat ze van haar ouders een CD speler had gekregen (toen nog 1000 gulden kostend). Ik moest toen gelijk terug denken aan mijn eerste CD. Ik was met geslaagd voor mijn propedeuse economie (1988) en had van vele familieleden geld gekregen als "cadeau" hiervoor en daarmee kon ik een CD-speler kopen (een Sony, lekker eenvoudig in de bediening weet ik nog) en hield ik nog geld over voor 1 CD. Dat was natuurlijk een lastige keuze, want hoe kun je nou uit al die muziek de juiste keuze maken (dat is wel wat eenvoudiger geworden met Spotify :-)). Ik was op dat moment echter helemaal into gitaristen en was mijn horizon qua muziek wat aan het verbreden, zodat ik niet meer alleen naar heavy metal, hard rock en punk luisterde, maar ook blues erg kon waarderen. Op Countdown had ik een interview gezien met een rijzende ster aan het firmament, de Canadees Jeff Healey, die mij nog eens extra intrigeerde, omdat hij blind was en zijn gitaar niet op de traditionele manier vasthield, maar hem op zijn schoot neerlegde en op die manier bespeelde. De eerste CD van zijn band, getiteld See The Light, was net uit en ik besloot dat dat geen toeval kon zijn en ging tot aanschaf over. Ik weet nog goed dat de cover van lichtbruin papier was en veel weg had van een aanplakbiljet zoals je die wel eens in een rock kroeg zag waneer de plaatselijke rockband op ging treden. Dat gaf nog meer het gevoel alsof je bij een klein concert aan kon schuiven. Vanaf de eerste tonen van Confidence Man knalt de vuige bluesrock door de speakers en ligt de wat deze stem van Jeff heerlijk in het gehoor. Het was een feest om de CD te luisteren en ik heb hem echt helemaal grijs gedraaid (zelfs de instrumentale nummers).

Bij het schrijven heb ik het album, nu via Spotify, opgezet en anno 2015, 27 jaar nadat het album is uitgekomen klinkt het nog steeds al een klok. Bizar genoeg is Healey vandaag precies 7 jaar geleden overleden (2-3-2008) aan de ziekte die hem ook blind maakte, een kankergezwel achter zijn ogen. Hij werd 41 jaar, veel te jong natuurlijk, maar gelukkig heeft hij een paar meesterwerkjes achtergelaten waarin hij voortleeft.