Eten in Boston - deel 1

Het was binnen net zo gezellig als buiten

De afgelopen jaren ben ik meerdere malen in Boston geweest. Net voor mijn laatste bezoek vond ik een artikel in het Flying Dutchman magazine wat ik eens per kwartaal krijg als lid van KLM's frequent flyer programma, Flying Blue. Dat artikel ging over Boston en gaf drie wandeltochten aan. Een daarvan was een tocht langs 15 plekken waar je als liefhebber van lekker eten volgens de schrijvers geweest moest zijn. En ik kan niet ontkennen dat ik van lekker eten hou! De wandeling begon in North End, het Little Italy van Boston. Omdat ik enigszins hongerig aan de wandeling begon, kon ik het niet laten om als eerste binnen te ploffen bij Regina Pizza, volgens de schrijver dé plek in Boston om een pizza te verhapstukken, ook omdat deze zaak al diverse landelijke prijzen had gewonnen en deze vestiging de oorspronkelijke zaak was. Dat moest natuurlijk een feest worden, dat kan niet anders, want de beste pizza van Boston, daar loop je natuurlijk graag een stukje voor om.

Mijn uitzicht

Toen ik aan kwam lopen, spatte de gezelligheid niet echt van de zaak af. Het was stil buiten, er was niks te horen aan muziek of iets dergelijks. Bij binnenkomst werd het niet veel beter: er waren weinig klanten in de zaak, de meeste mensen die aan de tafels zaten waren de pizza koeriers die met hun telefoon zaten te spelen en personeel dat verveeld voor zich uit zat te staren. Na drie stappen naar binnen gezet te hebben, werd ik door een ober aangesproken met de vraag of ik een slice kwam halen of dat ik binnen wilde eten. Ik koos voor het laatste, dat viel volgens mij niet echt in goede aarde, want vervolgens werd ik aan een heel klein tafeltje gezet, achter een hoge stapel pizza dozen. Dat die stapel misschien wel te hoog was, bleek uit het feit dat het erg lang duurde voordat uiteindelijk iemand mij wist te vinden om mijn bestelling op te nemen...."I didn't know you were sitting over here!!", was dan ook de eerste regel die de serveerster uitsprak. De meneer die me achter de dozen had gezet had inmiddels het pand verlaten en had niet gezegd dat ik nog niet besteld had of zelfs maar dat ik er zat. Maar goed, een foutje kan gebeuren (ook een groot foutje in de gastvrijheid), dus ik streek met mijn hand over mijn hart en bestelde een Giambotta, omdat deze volgens de kaart de pizza was waar het allemaal mee begonnen was. Ik wreef nog eens in mijn handen, ging er gemakkelijk voor zitten (wat niet eenvoudig was gezien het oncomfortabele bankje waarop ik zat) en wachtte rustig af.

De Giambotta

Dat wachtte duurde toch nog wel even een kwartiertje (op zich toch wel raar voor een pizza in een volledig lege zaak), maar toen kwam de Giambotta ook op tafel, samen met een mooi kartonnen bordje. Maar goede wijn, behoeft geen kans, plachten wij in Nederland te zeggen, dus sneed ik een stuk af, nam een hap en.....proefte een goede pizza. En dat was het dan ook: gewoon een goede pizza, maar niets meer en niets minder dan dat. Lekker korstje, rode ui, stukjes worst, goede tomatensaus, prima mozzarella en als bijzondere topping een paar stukjes venkel erop. Op zich niks mis mee, zeker niet voor 12 dollar die hij kostte, maar eigenlijk verder niks speciaals en zeker niet de moeite om voor om te lopen of je een slechte service voor te laten welgevallen. Nee, deze aanbeveling kan ik echt niet snappen, het is natuurlijk beter dan een Dokter Oetker uit de magnetron, maar de beste pizza van Boston....? Nee, dat zeker niet. Figs, waar Ans en ik in 2010 aten, is bijvoorbeeld al echt vele malen beter. De schrijver van het artikel had het wat mij betreft echt bij het verkeerde eind: eten ok, bediening was echt slecht, oftewel een niet al te beste ervaring. Ik zou hier echt geen meter voor omlopen, er zijn veel restaurants die veel beter zijn in Boston, zonde om hier je tijd te verdoen.