Je maakt soms wat mee bij een ijshockey wedstrijd .....

Chara blijft een reus op schaatsen

Ik geniet altijd van de sportmentaliteit als ik in de USA ben. Een wedstrijd van het lokale honkbal/ basketbal/ american football/ ijshockey meemaken is altijd een belevenis. Afgelopen week had ik de mogelijkheid om een ijshockey wedstrijd te bekijken tussen de New Jersey Devils en de Boston Bruins. Vanuit het hotel was het een kwartier lopen naar de TD Garden, maar wel bij minus 15 Celsius, dat soort temperaturen kennen we toch haast niet meer in Nederland. Na een paar taco's gegeten te hebben bij een van de stalletjes in het stadion (die verrassend goed waren, maar misschien komt dat ook door mijn lage verwachtingen), gingen we naar onze plaatsen toe.  Ik had 's ochtends in de Boston Globe gelezen dat er wat consternatie was bij de Bruins vanwege mindere resultaten en dat coach en team gebrand waren op een goede prestatie vanavond. Dat was te merken, want vanaf het begin volgende Bruins erop, tot teleurstelling van de mensen links en rechts van me, die gehuld waren in het rood/ zwart van de Devils. Na de eerste periode stond het qua score 1-0 en daar kwamen de Devils nog goed weg, want in schoten op doel stond het 17-2 voor de Bruins. In de rust na de eerste periode ging de camera door het stadion en schoot beelden van het publiek. Plotseling stond een van de mannen die voor mij zaten op en begon als een waanzinnige te dansen. Leuk dat hij zo enthousiast was, maar wat trieerde dat nu? Toen ik op het scherm boven het ijs keek, begreep ik waarom: hij was op het scherm en direct daarachter, ook vol in beeld, zat ik! Toch wel bijzonder om jezelf zo uitvergroot op een scherm te zien, inclusief die charmante lachrimpels die ik inmiddels heb.

Het scherm in de TD Garden

De rest van de wedstrijd vertoonde hetzelfde beeld als de eerste periode, uiteindelijk resulterend in een 3-0 overwinning voor de Bruins. Zo op de helft van de derde periode had iedereen dat wel door en verslapte de aandacht soms wat. Zo ook bij mij, want met nog een minuut of vijf te spelen, had ik wel even de tijd om snel een WhatsApp (of as het Twitter....?) bericht te sturen. Ik zat naar mijn telefoonschermpje te staren toen ik opeens iets voorbij zich vliegen en ik een tik tegen mijn rechterbeen voelde. Dat kon maar één ding betekenen: ik was getroffen door een puck! Ik stond snel op, keek onder mijn stoel en jawel, daar lag hij! Wat een mooi moment, het is iets waar veel sportfans op gebrand zijn, namelijk een echt wedstrijd souvenir mee naar huis nemen. Je kan naar heel veel wedstrijden gaan en het nooit meemaken, maar ik was de gelukkige vanavond!! Een rij voor me zat een hele jonge Bruins fan, die met grote ogen naar de puck keek. Ik ving iets op dat hij zo gehoopt had dat die puck bij hem terecht was gekomen, maar dat had ik niet eens hoeven horen, want zijn blik zegde genoeg. En wat doe je dan? Voor mij was het simpel: ik boog naar voren en gaf de puck aan het jongetje. Hij kon het niet geloven en kon alleen stamelend uitbrengen "Do you really mean it? Do you really mean it?". Uiteraard, het zou wel heel cru zijn om de puck weer terug te trekken :-). Het jongetje ging uit zijn dak van plezier, zijn vader gaf me een hand en een mannelijke "hug", andere mensen in het vak gaven me een schouderklop en op het eind kreeg ik zelfs nog applaus voor dit spontane gebaar. Hoewel de puck natuurlijk een mooi souvenir zou zijn geweest, ben ik blij dat ik hem weggegeven heb, die ervaring is veel meer waard dan het stuk rubber! Enige jammere is dat ik, vanwege het spontane karakter van de actie, niet eens een foto van jongetje en puck heb als fysieke herinnering, maar goed, daar leer ik ook wel mee leven, denk ik :-).