Rock Café Bone

Het ruit van Bone

En wat denk je? We waren vrijdag echt vroeg klaar met eten, het leek wel Amerikaans :-). Om negen uur stonden we alweer buiten en dan is eigenlijk een avondje uit nog maar net begonnen. Dus even overlegd en vijf minuten later zaten we in de auto op weg naar Haarlem. Parkeren deden we in de Raaks (2,80 voor een hele avond, dat zijn nog eens prijzen!). De Jopenkerk zag er gezellig uit, maar helaas was hij ook afgeladen vol en we hadden niet zoveel zin om de hele tijd alleen maar te staan cq aan een tafeltje te hangen. Nu was er een café waar ik heel vaak langs rij, maar waar ik nog nooit binnen was geweest, maar die ik toch nog wel eens wilde bezoeken. Dat was Rock Café Bone. Met tien minuten lopen (en dan moet je rustig lopen) waren we er, stapten de warmte binnen en kwamen tot de volgende conclusies: 1) het café kan bepaald niet groot genoemd worden, 2) het kon voor vrijdagavond (hoewel het 21.30 was) niet bepaald druk genoemd worden en 3) het maakt in ieder geval de naam Rock Café waar, want het eerste nummer wat ons tegemoet schalde was Angel of Death van Slayer. Gelukkig was er een tafel vrij, konden we een rondje drank bestellen om vervolgens eens goed te kijken naar de andere bezoekers. Het was alsof ik een timewarp was ingestapt, want aan de bar zaten een aantal mensen die echt de stereotypen van de hardrock scène belichaamden. Het meest sprekend was een bijzonder enthousiaste jongen met lang haar, een leger broek, een armband met metalen stekels en een zwart t-shirt met een spijkerhesje eroverheen waarop het ene embleem bijna over het andere genaaid was, zoals DRI, Slayer en het meest prominent King Diamond. Maar het meest opvallend was een meisje dat aan de bar zat en de hele tijd maar keihard aan het meezingen was. Alleen wat raar was: het was altijd een ander liedje dan dat er op stond. De barjuffrouw vertelde dat deze dame inmiddels een paar keer heen en weer gewandeld was tussen Bone en een coffeeshop en dat ze steeds "vrolijker" terug kwam.

Ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Zeker toen bleek dat ik ook nog een verzoekplaat aan kon vragen en kort daarna het lijflied van Simon, Frank, René en mij uit de speakers schalde, te weten Ace of Spades. De jongen met het spijkerjasje ging ook helemaal uit zijn bol, speelde als een wilde airguitar en had een heerlijke tijd die hij afsloot met "We are Motorhead and we play rock n roll!". Een fijn café, dat zijn naam waar maakt en waar ook de prijzen van de consumpties nog prima te doen zijn. Aanrader voor de hardrock en heavy metal liefhebber die een paar uurtjes eruit wil in Haarlem e.o.