Eerste kerstdag

Onze vintage kersttafel

Deze keer helaas geen geweldige eerste kerstdag. De hele familie kampte nog met de ziekte bacillen die nog in de lichamen aanwezig waren. Met name Daan zat er zielig bij, met aan beide oren een oorontsteking, waarvan degene in het linkeroor gelukkig doorbrak (niet het meest smakelijke, maar het verlichtte de pijn wel). Daarom was het een kerst met het kijken van veel familie films, zoals Home Alone en Beethoven en luisteren naar de top 2000. Als diner waren we deze keer vintage gebleven, namelijk een gourmet, omdat Daan en Jeroen dat zo leuk vinden. Ans had eea extra leuk omlijst, omdat ze ook van die klassieke gourmet/ fondue borden uit haar voorraad had gehaald om van te eten. Zag er hartstikke leuk uit, maar.....Daan voelde zich zo vervelend, dat hij na een hapje er als een dood vogeltje bij zat en daarna weer naar zijn bed vertrok. Erg jammer. Gelukkig voelden Ans, Jeroen en ik ons inmiddels weer goed genoeg om toch aan te vallen. Jeroen nam de taak van kok op zich om zaken anders dan het vlees te bereiden en uit te serveren, met als hoogtepunt een grand dessert, geïnspireerd door het programma "de Cupcakecup" (een aanradertje, trouwens). Nu maar hopen dat herstel vannacht plaats vindt, om morgen wel naar Het Gemaal te kunnen!

Ziekenboeg in Huize Janssen - van der Weg

Jeroen is erg, erg, erg, moe....

De afgelopen weken was het een ziekenboeg in huize Janssen - van der Weg. Iedereen was wel een keer aan de beurt, met forse keelontstekingen als dieptepunt. Net toen we dachten dat we er wel doorheen waren, werd Daan vrijdag weer niet lekker. Hoge koorts, heel erg moe en pijn in zijn keel. We hoopten dat het een "tussendoortje" zou zijn, maar het is nu maandag en hij is nog steeds niet best, met nu een stekende oorpijn. Jeroen is ook koortserig en hangerig en hij hoest de longen uit zijn lijf. Dat hebben Ans en ik inmiddels ook overgenomen, terwijl we ook allebei heel loom zijn, erg moe en last van spierpijn hebben. Erg vervelend nu we de kerstdagen in gaan.  Gelukkig eerste kerstdag een rustige dag zonder verplichtingen, anders dan die we onszelf opleggen, dus daar gaan we wel uitkomen, Hopen maar dat we voldoende hersteld zijn voor tweede kerstdag als we een familie diner  bij Het Gemaal. Fingers crossed, misschien helpt het !!!!

Koffie in Canada

Twee concurrenten gebroederlijk naast elkaar

Waar kun je in Canada koffie drinken? Natuurlijk zijn er allerlei individuele tentjes, maar de meeste mensen gaan toch naar de "ketens". Zoals in veel Noord Amerikaanse steden heeft Starbucks hier een grote positie veroverd. En zoals overal weet je dus ook precies wat je krijgt, zelfs inclusief de speciale kerst smaken die ook in Nederland verkrijgbaar zijn. Voor mij helemaal nieuw waren natuurlijk de "local players". Een winkel die je veel tegen komt, is Second Cup. Dit heeft veel weg van Starbucks, maar dan net een tandje lager. De koffie is prima en tot mijn grote genoegen, wordt er met Torani siroop gewerkt voor de "extra flavour", dezelfde siroop die ik thuis daar ook voor gebruik. Echter, de grootste speler in de Canadese markt lijkt Tim Hortons te zijn, een keten die gestart is door een bekende ijshockey speler die in 1974 aan de gevolgen van een auto ongeluk overleed. Hoewel dit echt een andere uitstraling heeft dan Starbucks (veel meer een soort kruising tussen Starbucks, Dunkin' Donuts en McDonalds) en de prijsstelling daar ook naar is, kiezen toch veel Canadezen om daar hun koffie te gaan halen en drinken. Kwalitatief is het ook van een andere orde, hoewel je er wel een aardige tosti kan krijgen en de "gezelligheid" is er bij de zaak waar ik geweest ben ook redelijk ver te zoeken. Maar ja, er is natuurlijk wel gratis WIFI :-).

Prometheus

Zoals al eerder geschreven: in het vliegtuig kun je soms de films kijken waar je thuis de tijd niet voor hebt cq maakt. Toen ik de trailer van Prometheus zag en las dat de regisseur Ridley Scott was, had ik de aandrang om deze film in de bioscoop te gaan kijken. Echter, dat kwam er weer eens niet van en hoewel ik de film klaar had staan om thuis te bekijken, was er ook geen goed moment voorbij gekomen om dat te gaan doen, mede ook omdat de rest van het thuisfront niet zo houdt van science fiction films. Toen ik op de terugweg vanuit Toronto het aanbod doornam kwam ik Prometheus echter tegen en aangezien ik toch weinig anders te doen had, nam ik de kans waar. Het plot is niet zo heel erg ingewikkeld: in de nabije toekomst (2094 volgens mij) vinden een paar wetenschappers een aanwijzing naar de oorsprong van de mens en weten een miljardair die op sterven na dood is te bewegen om in een expeditie te investeren. Op de expeditie gaat ook een androïde die de bediende van de miljardair was mee.Na 2,5 jaar een ruimtereis gemaakt te hebben, komt men aan op de plaats van bestemming en gaat men op onderzoek uit. Dan blijken onze "makers" zelf gestorven te zijn door een infectie van een soort monsters die zich in het lichaam nestelen (de liefhebber voelt hem al aankomen....). Nou ja, uiteraard ontstaat er een gevecht tussen de expeditie leden, een van onze makers (jaja, er was er toch nog een over en hij is niet zo aardig als men gedacht had) en de "infectie". Hierbij is uiteindelijk een hoofdrol weggelegd voor de androide David, die heel veel partijen tegen elkaar uit weet te spelen. Het is allemaal redelijk voorspelbaar, zelfs de allerlaatste scene, waarin duidelijk wordt dat uit dit geheel uiteindelijk een nieuw ras ontstaat: namelijk de Aliens uit de gelijknamige films van Ridley Scott.   

Al met al een aardige film, niet een klassieker zoals Alien en waarschijnlijk iets wat qua special effects een stuk beter tot zijn recht komt op het grote scherm van een bioscoop in plaats van een schermpje in een vliegtuig. Maar ik ben er niet rauwig om dat ik hier niet voor naar Cineworld of Pathe ben geweest.

Sport in Canada

De Stanley Cup in de HHOF

In de USA heb je de Big Four als het om sport gaat: Honkbal, American Footbal, Basketbal en IJshockey. Hoewel Toronto een MLB team heeft in de Bluejays (dat komend seizoen veel kansen wordt toegedicht om ver te komen) en een NBA team in de Toronto Raptors (dat dit seizoen geen hoge ogen gooit), is er in Canada echt maar een sport die de klok slaat, en dat is Hockey (zoals ijshockey in Canada genoemd wordt). Er is dan ook een bijna nationale rouw aan de gang, omdat het seizoen van de NHL nog steeds niet van start is gegaan, vanwege een geschil tussen de spelers en de eigenaren van de teams (uiteraard over geld). Een van onze gastheren vertelde me met een gigantische smile op zijn gezicht dat sinds dit seizoen er weer een team in zijn woonplaats is, te weten de Winnipeg Jets. Binnen een half uur waren alle seizoenskaarten verkocht (20.000 stuks). Een bijzondere situatie, zeker als je weet dat een seizoenskaart 7.000 Canadese Dollars(= 5.250 Euro) kost. Als bekostiging daarvan verkopen de eigenaars van een kaart vaak "wedstrijden" aan bekenden, omdat het a) heel veel wedstrijden zijn en b) op die manier de kosten enigszins te dragen zijn. In Toronto spelen de Maple Leafs, maar de sfeer daar schijnt niet representatief voor de andere teams in Canada te zijn, teveel "bioscoop publiek" volgens een aantal van mijn gesprekspartners, bij de andere teams is het altijd "madness". Dat Hockey echt bijna een "geloof" is, is ook te zien aan de in Toronto gevestigde "Hockey Hall of Fame", waar je veel memorabilia van oude sterren kunt zien, een nagebouwde kleedkamer kunt bezoeken, 3D film bekijken, slapshots kan nemen en ook zelf commentaar in kan spreken (wat best verslavend is).

Jeroen acht jaar!!!

Geweldige koekjes, gemaakt door Jeroen en Anke

Vandaag is Jeroen acht jaar geworden. Hij was er al dagen zenuwachtig over, en wilde graag alles tot in de puntjes voorbereiden. Hij had een geweldig idee gekregen over wat hij uit wilde delen op school, namelijk zelfgebakken koekjes! En die moesten stuk voor stuk uniek zijn. Het was een werk van jewelste, maar met hulp van Ans en Anke lukte het. De slagroom op de taart was dat de koekjes uitgeserveerd werden middels een (rode) kerstboom waar ze in hingen en die mee naar school gebracht werd. Het was een super succes, want alles ging schoon op. Ook op de naschoolse opvang was Jeroen een succes, met het uitdelen van soesjes met slagroom en pudding. Aangezien de kerstfeest 's avonds bij Don Bosco was, dachten we dat hij daar ook wel uit wilde delen, maar daarvoor was Jeroen wat te verlegen, want hij durfde niet te vertellen dat hij jarig was. Gelukkig vertelde een van de moeders het wel aan de leiding, zodat er voor Jeroen een speciaal feestnummer opgezet werd en hij op de schouders van twee leiders door het gebouw gedragen werd. Gelukkig kon hij daar wel om lachen.

Na nog even lekker gespeeld te hebben met zijn cadeaus (onder andere de twee Skylanders die Daan zelf voor hem gekocht had, echt heel erg lief!!!) en nog wat gelezen te hebben was het alweer snel 21.00 uur en gingen de jongens naar bed. Jeroen vond de dag veel te snel voorbij gegaan, maar eenmaal in bed draaide hij zich een keer om en voordat ik de kamer uit was, hoorde ik al een zacht ronkend geluid. Kennelijk had de dag toch wel wat energie van de kleine dynamo gekost.

Not too cheap

Veel winkels op Dundas en Yonge street, maar bar weinig koopjes

Een andere vergelijking met de USA. Ik vind het altijd heerlijk om zaken in de Verenigde Staten te kopen. Los van alle leuke dingen die ze daar hebben, is de prijs bijna altijd ook interessanter dan in Nederland. Natuurlijk door sommige outlets, maar ook in de normale winkels heb je minimaal een mooi voordeel door de koers. Ik had het idee dat dat in Canada ook zo zou zijn. Nou, ik kan jullie vertellen dat dat mooi niet het geval is! Ongeveer alles wat er in de winkels te koop is, is sowieso duurder dan in de USA (voorbeeld: honkbalpet die in de USA 28 dollar kost, gaat in Canada voor 35 dollar van de hand), maar ook in vergelijking met Nederland, liggen de prijzen gemiddeld echt hoger. Ik had in mijn hoofd om voor Daan een doos Hobbit Lego mee te nemen, maar na een korte hercalculatie kwam ik tot de conclusie dat deze sets in Nederland 10% goedkoper zijn dan in Canada. Natuurlijk loop je wel eens tegen een leuke aanbieding aan, maar door de bank genomen hoef je niet naar Canada te gaan om eens lekker voordelig te shoppen. Jammer hoor, voor een shopaholic zoals ik!

Poutine

Poutine, waarschijnlijk in Montreal beter

Bij het eerste bezoek aan een bank in Calgary, was er tijdens de lunch tijd voor een wat luchtiger gesprek. Waar kom je dan toch snel op uit, als je ook nog eens "buitende deur"  gaat eten? Natuurlijk, de plaatselijke eetgewoontes. De inwoners van Calgary waren erg uitgesproken over het beste wat je in Calgary kunt eten: STEAK. Volgende autochtonen eet je de allerbeste biefstukken in Calgary (wat natuurlijk eigenlijk niet kan, want die haal je altijd bij Loetjes of Piet de Leeuw in Amsterdam, maar dat zijn natuurlijk de buitencategorie), volgens eigen zeggen ook beter dan in Texas en als de Texanen eerlijk zouden zijn, dan zouden ze dat ook ruimhartig toe moeten geven. Nu was ik op de een of andere manier al bekend met biefstuk, dus hoewel ik voor de lunch het advies om de 10 ounce steak te nemen natuurlijk wel opvolgde, vroeg ik toch nog even door wat er nu nog meer plaatselijke specialiteiten waren. Dat duurde ook niet lang om over na te denken, want het tweede echte Canadese gerecht bleek poutine te zijn, en hoewel je het eigenlijk in Montreal moest gaan eten (de bakermat van dit gerecht), zou je overal in Canada het kunnen krijgen. Dat was voor mij iets nieuws, dus nieuwsgierig als ik ben over dit soort dingen, moest ik toch even doorvragen wat dit nu eigenlijk precies was. Het bleek frites te zijn, overgoten met "gravy" (dikke jus) en stukjes kaas. Een echte lichte lunch, dus :-). Het sprak me niet direct aan, maar er werd enthousiast over verteld, dus toen ik in Toronto de kans kreeg om het te proberen liet ik me die niet ontnemen. Korte samenvatting: mocht ik ooit nog in Montreal komen, dan waag ik me er nog een keer aan, want ik ben wel benieuwd hoe mensen zo enthousiast hierover kunnen zijn, want de versie die ik heb gegeten was zeker niet mijn cup of tea.

Canada

Afgelopen week ben ik voor een aantal referentie bezoeken in Canada geweest. Bijzonder goede bezoeken, waar we veel van geleerd hebben (hoe dingen wel kunnen, maar zeker ook hoe zaken niet gedaan moeten worden). De bezoeken waren in Calgary en in Toronto. Tijdens zo een bezoek doe je toch wat kennis op van het land. Zelfs als je er maar een paar dagen bent. De komende dagen zal ik daar een paar zaken over schrijven, variërend van zaken over eten maar ook met betrekking tot culturele achtergronden. Om heel eerlijk ze zijn, had ik zelf het idee dat toen ik Canada binnen kwam, ik de 51ste staat van de USA binnen zou gaan. Niets blijkt echter minder waar. Een van de zaken die mij namelijk direct opviel, was namelijk dat Canada nog een grote hang heeft naar Engeland. Zo staat op de bankbiljetten het portret van koningin Elizabeth. In Toronto zie je zelfs bijna meer pubs dan je in Londen tegen komt (met mooie namen als "Henry 8th", "The Bishop and the Becher"  of "Hair of the Dog"). Maar wat bij mij het meest is blijven gangen, is dat toen ik bij aankomst in het hotel in Calagry nog even de TV aanzette, ik in de Canadese versie van "Den Haag Vandaag" terecht kwam. Alleen had ik dat niet direct door, want de opstelling in het parlement ziet er namelijk identiek uit aan zoals dat in Engeland eruit ziet. Dus twee mensen tegenover elkaar met katheders er tussen en rijen met back benchers die de hele tijd "hear, hear" roepen. De relatie gaat dus ook in dat opzicht erg diep. Met een paar Candezen ook gesproken over "gun control", iets wat later die week op een zeer trieste wijze actueel werd. Het wapenbeleid in Canada is "gewoon Europees". Met als gevolg: in Canada blijken per jaar minder moorden plaats te vinden dan in de stad Detroit. Zo dichtbij en op dit soort zaken dus echt een wereld van verschil.....

Bij Babette

De cakes waren wel lekker, maar erg klein

Het was al een tijd geleden dat ik een Groupon had besteld voor een High Tea in Bloemendaal bij de tearoom "Bij Babette". De eerste keer dat ik gereserveerd had, bleek de reservering niet doorgekomen te zijn (email lazen ze haast niet, daarom deze keer per telefoon). Om 16.00 uur parkeerden we voor de deur en gingen we gevier naar binnen. Het begin was al wat rommelig, want hoewel de reservering wel aangekomen was, was de tafel nog niet leeg en moesten de gasten daar weggejaagd worden. Nadat we plaats konden nemen, bleek er Sinatra gedraaid te worden als muziek, dat beloofde wat voor de rest van de middag! Maar helaas was Sinatra een van de hoogtepunten. Kort samengevat: we kregen drie trays met zoetigheden en die waren heerlijk. Maar alle scones en cakjes waren echt van een Ienie Mini niveau, je kon ze zonder problemen in een keer in je mond stoppen (zelfs Jeroen). De bediening was echt waardeloos. Duurde veel te lang met uitserveren, geen interesse in de mensen aan tafel. Ik kreeg een kopje waar duidelijk nog de lippenstift van de vorige gebruikster aan zat, wat verder zonder excuses omgeruild werd. Tja, dan gaat het toch niet echt leven. En als klap op de vuurpijl: voor de hoeveelheid die ik gekregen heb tov wat ik voor de Groupon betaalde, vond ik het nog schandalig duur, laat staan als je de volle mep zou betalen. Dat we voor twee chocolade melk dan alsnog bij moesten betalen, schoot dan ook in het verkeerde keelgat.

Hoewel we alsnog best gelachen hebben en het voor een snack best ok was, vond ik het echt onder de maat. Wil je een high tea gebruiken, dan heb je volgens mij voor dezelfde prijs een High Tea bij The Grand en dat is echt een wereld van verschil in ongeveer alles!

Surprises

Wat een gave surprise!!

Door ziekte heeft het lang geduurd sinds de laatste blogpost. Maar met bijna 40 graden koorts, hoofdpijn, duizeligheid, spierpijn en een keel die twee keer dikker is dan normaal, is het niet echt lekker om achter de Mac een stukje te gaan zitten schrijven. Daarom wat later dan normaal een kort verslag van vijf december. Die dag is natuurlijk de verjaardag van onze Goedheiligman. Daan gelooft er natuurlijk al lang niet meer in, en Jeroen eigenlijk ook niet, maar hij wil het nog wel heel graag. Maar omdat beide jongens nu in de bovenbouw zitten, is er gen Sinterklaas meer die bij hen in de klas langs komt, maar moeten er surprises gemaakt worden. Nu staat surprises maken bij mij op plaats twee van "zaken die ik zou moeten gaan doen als ik in de hel terecht kom" (vlak na het altijd gezellige "klussen in huis" dat met stip op plaats 1 staat). Gelukkig ligt dat bij Ans anders, zodat zij Daan en Jeroen kon bijstaan met het maken van de surprises, terwijl ik me op het andere onderdeel stortte: het gedicht. Dat ging lekker soepel. Daan maakte een mooie microfoon en Jeroen ging helemaal los en maakte een prachtig paardenhoofd. Op vijf december werden alle surprises onthuld. Voor Jeroen een kleine teleurstelling, want degene die voor hem iets had gemaakt, had er denk ik toch een coole 3.32 minuut aan gewerkt, want de surprise was een "legoblokje": een schoenendoos met twee halve toiletrollen erop geplakt. Dat was nog niet eens de minste surprise, want een jongetje had alleen een doos gepakt en er een speelgoed pistool in gedaan en dat was de surprise (oh ja, plus een op internet gegenereerd rijmpje...). Daan kreeg echter de allermooiste surprise van de hele school. Shana had namelijk voor hem een pop gemaakt, namelijk "Daan Duck" (omdat Daan zo van Donald Duck houdt). Naar de cadeaus heeft hij haast niet gekeken, want de surprise zelf was zo mooi, dat dat het grootste cadeau was. Hij was er helemaal verguld mee en Daan Duck gaat een hele mooi plek op zijn kamer krijgen!!

Vintage gaming

Klassiek schermpje van een geweldige game

Een week of twee geleden kwam ik in de AppStore plotseling een game tegen met de naam Pitfall. Het zo een te groot toeval zijn geweest als dat niet een link had gehad met een spel dat ik in 1982 helemaal grijs heb gespeeld met diezelfde naam. Dus 1,79 Euro later startte ik de App op en tot mijn grote vreugde begon het spel precies zoals ik me van dertig jaar geleden kon herinneren. Overigens leuk gedaan: in het nieuwe spel bleken dit de beelden te zijn van een handheld game die de hoofdpersoon, Pitfall Harry, aan het spelen is alvorens er een vulkaan uitbarst. Hoewel het huidige spel er natuurlijk veel mooier uit ziet, moest ik toch terug denken aan al die uren en uren en uren die ik samen met mijn zus en mijn toenmalige beste vriend achter de Atari 2600 door heb gebracht! De Atari was overigens niet mijn eerste spelcomputer. We hadden een vroege versie van Pong, maar het echte gamen begon toen pas met de allereerste Philips spelcomputer, de Videopac G7000 (zoals het toen goede Nederlanders betaamde, steunde mijn vader liever de plaatselijke economie dan die domme Amerikanen). Hoewel ik daar heel veel leuke games op heb gespeeld (zoals de Pac Man versie op de Philips, Videopac 38, de Happelaar, dat ik me dat nog herinner.....) bleef de aantrekkingskracht van de Atari toch erg groot.

Imagic, nooit meer wat van gehoord

Dus na een jaar besloot ik de boel in te ruilen en van het geld een Atari te kopen. Betekende een paar spellen minder (ik denk van een stuk of twintig naar drie, dus het was even behelpen), maar wel spellen die veel meer aanspraken. De eerste aankoop was toen uiteraard Pac-Man en Space Invaders en Missle Command kreeg ik er gratis bij. Eelt op mijn vingers heb ik er van gehad. Het eerste spel na de initiele aankoop was dus Pitfall, waar je in een sessie van 20 minuten zoveel mogelijk punten moest scoren (maximaal 114.000, 32 schatten die je moest vinden). Het spel is natuurlijk helemaal lineair en je weet precies wat je moet doen, dus voor de creativiteit hoef je dat niet te doen :-), maar het was zo een geweldige ervaring dat je meer, meer meer wilde. Na een paar keer het op maximale score uitgespeeld te hebben, werd het tijd voor nieuwe games, met veel hoogtepunten, vaak van Atari zelf, maar ik was zelf ook helemaal verzot op bijna elk spel dat Activision op de markt bracht. Barnstorming, Keystone Capers, Pitfall II en mijn persoonlijke favoriet, River Raid. Van Activision hebben we natuurlijk als gamers nog heel veel gehoord, het brengt nu nog top spellen uit, een andere producent van gave games, Imagic, daar hebben we nooit meer wat van gehoord. Atlantis en Demon Attack waren toppers die ook kapot gespeeld zijn, Demon Attack zelfs letterlijk, de cartridge werd op een gegeven moment door plakband bij elkaar gehouden. Dat waren nog eens tijden voor de videogame liefhebber, zelfs zonder HD graphics en 5.1 surround geluid, maar gewoon spellen waar je maar mee door wilde blijven gaan. Natuurlijk moest ik een aantal van de spellen aan Daan en Jeroen laten zien omdat ik in een melancholische bui was en op Youtube staan zat filmpjes, maar veel verder dan "oh, leuk, papa" kwamen de heren niet. Kennelijk toch een andere generatie met een ander referentie kader. Ik denk maar niet dat ik een oude Atari ga zoeken om de games nog een keer te spelen, zullen vast tegenvallen (hoewel in de AppStore nu wel Activision Anthology te verkrijgen is met daarin alle Activision spellen die ooit voor de Atari uitgebracht zijn, maar het speelt toch anders met een joystick in je hand tov een touchscreen van een iPad/ iPhone).

Na de Atari 2600 was de stap natuurlijk klein naar de computer der computers, de Commodore 64, maar dat is een verhaal voor een andere keer :-).

India op werkbezoek

Het blijft een bijzonder land

Afgelopen week weer een visite aan India gebracht, om te bezien hoe de systeemontwikkeling van enkele van onze applicaties daar beheerd worden en te onderzoeken hoe er tegen ontwikkelingen die we verwachten door te gaan maken aangekeken wordt. Drie intensieve dagen, maar dat zijn werkbezoeken in Chennai eigenlijk altijd. Ook bijzonder blijven altijd de tochtjes van het hotel naar het kantoorgebouw, omdat je tijdens die ritjes toch iedere keer weer het "echte"  India te zien krijgt. Zo is het bijvoorbeeld geen enkel probleem dat op een snelweg mensen langs de kant van de weg staan om het asfalt te schilderen. En waar in Nederland de weg half afgezet wordt  en de snelheid naar 50 km per uur terug wordt gebracht als eraan gewerkt wordt, is het in India geen enkel probleem om midden op de weg een gat te gaan graven, met als bescherming niet meer dan een klein bord met "Beware"  erop. En van een koe op de snelweg kijken we inmiddels ook al niet meer op.  Ach ja, 's lands wijs 's lands eer zullen we maar denken. Maar ik ben blij dat een volgende dienstreis naar meer westerse sferen lijkt te gaan :-).