Na vijftien jaar nog steeds goed....

Na 15 jaar smaakte het nog uitstekend

Er zijn van die dingen die je iedere verhuizing weer meesleept. Een van de zaken die dat bij ons is, is een fles gin die ik in 1998 voor Ans kocht. Het was bij de plaatselijke Gall & Gall in de Watergraafsmeer, die af en toe eens een "special" had. Dit was een serie flessen die in het teken stonden van Vincent van Gogh en omdat een deel van de fles doorzichtig was, kon je daardoor de contouren van een van Vincents werken zien. Natuurlijk was het niet de bedoeling om dezelfde dag de fles open en soldaat te maken, dus verdween hij in een vitrine kast, waar hij goed te zien was. Datzelfde gebeurde na onze verhuizing naar de Haya van Someren Downerstraat. Ook de periode daar ging de dop niet van de fles en zo verdween hij weer onaangeroerd in 2008 in de verhuisdoos toen we onze spullen pakten om naar Halfweg te gaan. Ook daar stond de fles op een zichtbare plaats (in onze zelf gecreëerde bar), maar er was geen intentie om hem open te maken. Totdat Ans van de week een ongelofelijke behoefte kreeg om weer eens een Gin Tonic te drinken. Ze haalde een flesje tonic bij de Albert Heijn en tot mijn schok wilde ze de Van Gogh fles open maken. Niet dat ik niet wilde dat hij open ging, maar ging dat na 15 jaar nog wel goed? Het is weliswaar alcohol, maar toch.....Gelukkig is Ans een stuk avontuurlijker ingesteld dan ik, dus haalde ze haar schouders op, deed zonder probleem de dop van de fles, schonk zich een goed en stevig glas in en......kwam tot de conclusie dat de gin nog altijd prima smaakte! Ik denk dat nu de fles open is, we er geen 15 jaar over gaan doen om hem te ledigen :-). En het scheelt in ieder geval ook weer in een volgende verhuizing....

Hommage aan Friday the 13th.....

Hmmmm......Jason gebruikte een ander ijshockey masker......

Weer eens bij De Nederlanden

Het was weer geweldig, tongschar en langoustine

Het was echt een hele tijd geleden geweest dat ik bij bij Wilco en Caroline Berends was weten eten bij De Nederlanden. Het werd dus wel weer een keer tijd om de nieuwe kaart uit te proberen. Caroline had het goed voor elkaar, want ze was een paar dagen met vriendinnen naar Venetië om daar de bloemetjes buiten te zetten, terwijl Wilco zich in het zweet moest werken :-). Deze keer koos ik voor het zes gangen menu, waarbij het hoofdgerecht, de duif, zonder problemen omgewisseld kon worden voor een gerecht van tongschar en langoustine. Zoals gebruikelijk waren alle gangen weer geweldig en ook de service was weer van de buitencategorie. De afronding met een mooi bordje kaas en cream cheese met sinasappel, compote van rabarber, creme suisse, gemarineerde aarbeiden en roomijs van lavas was subliem, evenals de signature souffle van Wilco. Echt top. Volgende keer niet zo lang wachten om weer terug te gaan!!s

American Football in Halfweg

Let's go, Cowboys!

Uit de USA heb ik een bal meegenomen, die gebruikt wordt bij American Football. Gekocht in het stadion van de Dallas Cowboys. Het idee was dat ik deze bij de andere memorabilia uit de USA zou stallen, maar daar bleek een klein, blond menneke andere gedachten over te hebben. Jeroen pakte de bal en spurtte ermee naar buiten. Natuurlijk dacht hij dat het een rugby bal was, maar ik kon hem snel uitleggen dat dit niet een attribuut was dat bij het brute Engels spel gebruikt wordt, maar juist bij het edele Amercian Football :-). Na wat heen en weer gooien met de bal kwam Daan er ook bij om wat rushes te maken. Daarna deden we wat field goals en kwam Ans er ook bij, zodat we ook een mini wedstrijdje konden doen. Inmiddels zijn er diverse avonden al wedstrijden geweest en hopen we binnenkort de Superbowl van Halfweg te spelen :-).

Nog één keer Texas

Van links naar rechts: Houston - Austin - Dallas -Houston

Inmiddels is mijn vakantie naar Texas al meer dan een week achter de rug. Mooie ervaringen opgedaan, gezellig met de jongens weg, maar ook weer fijn om bij Ans en de jongens thuis te zijn. Zou ik nog een keer naar Texas gaan? Grotendeels niet, het zit in de categorie "echt super leuk om een keer geweest te zijn, maar er zijn zoveel andere mooie plekken op de wereld dat we daar eerst maar eens gaan kijken". Echter, er was toch een plek die wel een klein beetje van mijn hart gestolen heeft en dat is Austin. Het blijft bijzonder om zo een vrijgevochten en liberale stad te vinden in het hart van het meest conservatieve stukje van de Verenigde Staten. Ik weer zeker dat we hier nog niet alles hebben gezien wat er te doen was (Simon en ik zouden sowieso Rainey Street nog een keer willen zien, alle huiskamers die tot bars en clubs zijn omgebouwd), maar het is een beetje een stad a la New York: je hoeft er niet per se heen om iets te bezichtigen, je gaat er ook heen om de stad te beleven. En dat is echt een aanrader, zeker onder een soundtrack van Stevie Ray Vaughan. Genieten, mensen!!!!

Black Dog Barking

De nieuwe Airbourne, erg lekker

Dit weekend een muziek weekend. Naast Stevie Ray Vaughan bleek ook het nieuwe album van Airbourne uitgekomen te zijn, Black Dog Barking. Ik herinner me het concert in Paradiso nog, dat was heel goed en heel erg hard. Black Dog Barking gaat overigens gewoon door waar Running Wild en No Guts, No Glory afsloten. Compromisloze hardrock, helemaal in de stijl van AC/DC en Rose Tattoo. Dus: ronkende en snerpende gitaren en liedjes met teksten over rock n roll, drank en vrouwen. Ja, voor de diepgang hoef je niet bij Airbourne te zijn, maar voor lekker veel energie en een feestje, daar weten de heren uit Australië wel van hoe ze dat over moeten brengen. Niet een verrassend geheel, gewoon wat je ervan verwacht, maar zo dat doet AC/DC inmiddels al bijna 40 jaar en ze trekken nog steeds volle zalen. Nu maar hopen dat Airbourne ook in deze contreien komt spelen, want ik heb wel weer eens zin in een concertje. 

Stevie Ray Vaughan

Beeld van Stevie Ray Vaughan 

Een vakantie kan soms wel wat los maken. Voorafgaand aan ons bezoek in Texas had ik al uitgezocht welke radiostations in Houston, Austin en Texas ons het meest konden bekoren. Dat wil dus zeggen: muziek zenders met rock. Op de radio in onze Cadillac vonden we de zenders zonder problemen en het zorgde voor een mooie soundtrack voor de roadtrips die we ondernomen. Wat opviel was dat er heel veel muziek uit de jaren 80 en 90 was, die ik bijna allemaal herkende en vaak ook nog letterlijk mee kon zongen, varierend van Metallica en Anthrax tot Cinderella en Poison. Maar wat opviel is dat op elk station er bijna elk uur wel een nummer te horen was van Stevie Ray Vaughan. En dat bleek niet alleen daar te zijn, want ook in bijvoorbeeld de Austin Duck Tours werden er diverse nummers van Stevie Ray gedraaid. En ook in de bars en clubs in Austin, San Antonio, Fort Worth en Dallas waar we zijn geweest, werd veelvuldig de muziek ten gehore gebracht. In de Louie Louie's Piano Bar in Arlington was er zelfs een maandelijkse Vaughan Tribute (toch knap hoe ze dan op de piano een gitaar virtuoos na gaan doen, maar vooruit, there you have it). Het toont enerzijds aan dat Texas trots is op zijn helden, ook al is deze held al 23 jaar geleden in een helikopter crash overleden. Of misschien draagt dat juist wel bij aan de legende en maakt het Stevie Ray nog groter dan hij was (het was geen trotse ridder te paard, de man kampte met zowel alcohol als drugs verslavingen, maar was juist weer op het rechte pad toen hij verongelukte). Geboren in Dallas en muzikaal groot geworden in Austin, toverde hij de ene solo na de andere uit zijn gitaar en in tegenstelling tot veel van zijn collega gitaristen ging het bij hem nooit vervelen. Ook ik ben, in ieder geval tijdelijk, aangestoken door het Stevie Ray virus en heb de afgelopen dagen al diverse malen de platen Texas Flood en Family Style geluisterd en die blijven nog steeds heerlijk klinken. Allebei terug te vinden op Spotify, dus als je wilt weten waarom de Texanen na zoveel jaar nog steeds plat gaan voor SRV, dan kun je hier de proef op de som nemen!

Samhoud Places

Je leest het goed

Een tijd geleden las ik in het Parool over &Samhoud places, het nieuwe restaurant van Moshik Roth, voorheen van het Brouwerskolkje.  Het droeg de bijzonder naam &Samhoud Places. Johannes van Dam gaf het een 10 en Moshik vertelde dat hij minimaal altijd een acht wilde scoren, als een gast een lagere beoordeling gaf, dan ging hij zelf contact met die gast opnemen om te kijken wat het euvel geweest zou zijn. Het moest er natuurlijk van komen dat ik hier eens ging proeven. Bij binnenkomst zag ik dat de lounge beneden er lekker uit zag en je kon er goed zitten en een prima tomatensap drinken, maar ik kwam natuurlijk voor het diner. Dat was een etage hoger. Na aan tafel gegaan te zijn bekeek ik de kaart en viel van mijn stoel. Het menu voor 169 euro was stevig, maar nog binnen de perken. Het seizoensmenu 369 sloeg mij al uit het veld en toen ik las dat wagyu rundvlees tussen de 160 en 310 euro kostte, verging een deel van de smaak mij al. Het menu op zich was uitstekend, maar wat mij wel irriteerde was dat bij elk gerecht de bediening mij ging vertellen welke ge-wel-di-ge ideeën Moshik hier over gehad had. En als de sommelier chagrijnig kijkt als er een fles wijn van "slecht" 99 euro besteld wordt, dan helpt dat ook niet mee om de sfeer te zetten. Voeg dat toe aan het feit dat ik een vieze vork kreeg, er plat water bij het bruiswater geschonken werd en het bord van een tafelgenoot weggehaald werd terwijl die nog aan het eten was......tja, dan is het toch niet echt waar voor je geld. Op de evaluatie hebben we het dan ook een zeven gegeven en inmiddels wachten we op Moshik die ons op zeker gaat bellen (al doet hij daar inmiddels wel wat lang over). Voor mij is &Samhoud geen terugkomertje. 

Gogobot

Leuk, cadeautjes!

Ondanks een wat trage start, ben ik inmiddels een trouw bijdrager aan de site Gogobot. Net als op Tripadvisor is het idee dat je informatie achterlaat over plaatsen waar je op vakantie bent geweest en wat je daar van vond. Tripadvisor is was uitgebreider, Gogobot is wat eenvoudiger. Toen ik met Gogobot begon, bleek door het gemak om een review in te dienen, ik opstoom te komen en bracht ik de een na de andere review in en werd ik al snel al grote kenner van Amsterdam en New York aangemerkt (dat is overigens 1:1 afhankelijk van het aantal reviews je plaatst :-)).  Daardoor kreeg ik de titel van Gogobot Pro voor in ieder geval het jaar 2013 (inclusief de bijbehorende badge, dat is altijd en lekker gevoel :-)). Maar naast de "titel" kreeg ik ook een mail, dat de directie van Gogobot de bijdragen erg waardeerde en mij wat "swag" (= amerikaanse slang voor spullen) op wilde sturen. Daar zeg ik natuurlijk geen nee tegen, maar ik verwachtte er niet veel van, zeker niet toen het daarna enkele weken stil bleef. wat schetste echter mijn verbazing dat toen ik na mijn vakantie in Texas thuis kwam er een grote door voor me bezorgd was vanuit de USA. Er zat een sticker van gogobot op, dus de afzender was niet onbekend. Na opening bleek er in de doos een stel teenslippers te zitten (ja, helaas, die draag ik niet), een strandtas en een groot badlaken. Nou zijn het geen spullen die een eeuwigheid mee zullen gaan, maar ik vond het toch leuk dat er voor de input die gegeven is, er een attentie voor gegeven wordt. Dat motiveert toch weer om nog een paar recensies te gaan schrijven!!! Eens kijken of ik nog kan stijgen op de lijst van topbijdragers (ik sta op plaats 222 met 4200 punten, de nummer 1 heeft er 82.000, ik heb nog wat werk te doen :-).

Terug naar Nederland

Weer terug naar Nederland

We leverden de Cadillac in (de tranen stonden bij Rene in zijn ogen) en na een korte wandeling en een busrit konden we onze spullen inchecken en waren we om anderhalf uur voor vertrektijd door de douane heen. Omdat we toch nog iets wilden eten voordat we vertrokken, aten we voor het eerst bij Einstein Bros Bagels, dat werd ook gelijk voor het laatst denk ik. Niet slecht hoor, maar ook niet speciaal en het duurde echt lang voordat het klaar was. Om 14.30 gingen we aan boord van onze Blauwe Vogel en om 15.10, precies op schema, vertrokken we om 9 uur later weer op Schiphol te landen. De reis was wat minder plezierig dan de heenreis, omdat we deze keer niet een extra stoel hadden die niet ingevuld werd op ons rijtje van vier, zodat we best krap zaten. Maar goed, ik kon de Hobbit kijken en dan ben je alweer drie uur verder. En daarna nog een tv documentaire over  The Monkeys en de helft van de reis was alweer om. Deze keer bijzonder aardige stewardessen, dat hielp er ook weer bij (je kunt volgens mij beter de stewardessen van Economy hebben dan business, dat zijn toch vaak chagrijnige ouwe tangen...). Op Schiphol aangekomen liepen we bijna rechtstreeks door de paspoort controle heen en kwamen onze tassen als eerste op de bagageband terecht, zodat we wel erg snel door de douane waren. Mirella had de auto voor Simon al klaar gezet (zij was die ochtend met Sam en Max naar Griekenland vertrokken) en Ans kwam, samen met Daan en Jeroen, Rene en mij ophalen. Vanaf Schiphol naar LAdogameerhof is 20 minuten rijden en dan weer 10 minuten verder ben je in Halfweg. En toen..........was de Texas vakantie 2013 voorbij.

Terug naar Houston

Bluebird, bring us home!

Zaterdag was het dus alweer zover, het einde van de vakantie in Texas. De wekker was gezet en het was ook de eerste keer in de vakantie dat ik wat moeilijker opstond (zal er een causaal verband zijn?). Omdat we geen afhankelijkheid van een tussenvluchtje wilde hebben, hadden we eerder al besloten om vanuit Houston naar Dallas te rijden. Echter, de reistijd was wat langer dan we verwacht hadden en KLM had de vertrektijd een half uur naar voren geschoven en we wilden geen risico's op een te late aankomst hebben, dus schoot het geplande ontbijt bij Benedicts er helaas bij in :-(. Het werd een Subway onderweg, omdat we geen IHOP meer tegen kwamen. We konden gelukkig nog een uitvoering van "all together now" ten gehore brengen, waarbij we aan het eind het applaus van de medewerkers van Subway in ontvangst konden nemen. Daarna was het weer 2 uur doorrijden, waardoor we om 12.15 uur op George Bush International Airport aankwamen.

Billy Bob's Texas

Parmalee is een nieuwe country & western rock sensatie

Met het kaartje van de rodeo hadden we ook direct gratis toegang tot Billy Bob's Texas, geadverteerd als de grootste honky tonk ter wereld. En eenmaal binnen gekomen konden we inderdaad vaststellen dat het een grote tent is. Er blijken 21 bars in het gebouw te zijn, twee podia waar opgetreden wordt, ongeveer 20 pooltafels, een arcade hal, een elektrische stier en nog heel veel andere dingen. Er is bijna voor ieder wat wils. Zelf vond ik het net even te massaal voor de honkey tonk ervaringen die ik tot nu toe op heb gedaan. Na onze binnenkomst wist Rene direct een tafel te scoren dicht bij een van de podia, waar op dat moment net een massale "square dance" gestart werd (met meer dan 100 mensen gelijktijdig op de vloer). Dat was niet echt hetgeen waarvoor ik gekomen was, maar Rene had een vooruitziende blik, waarvoor grote complimenten! Hij had namelijk al bedacht dat de band van de avond, Parmalee hier op zou gaan treden. Nu had ik die net bij het andere podium rond zien wandelen, dus ik had er weinig vertrouwen in, maar Rene bleek meer dan gelijk te hebben, want strak om half elf betrad Parmalee het podium en begon aan een set met een mix van country & western en rock. De eerste nummers waren eigenlijk meer lekkere rocknummers, die toevallig over western thema's gingen, maar toen de hit werd gespeeld bleek dat weer een ballad te zijn, genaamd Carolina, dat zowel over een meisje gaat dat Carolina heet, maar ook over de staat waar de heren vandaan komen (North Carolina). Ook geen slecht nummer, maar de up tempo nummers vond ik zelf echt veel beter.

Billy Bob's Texas vond ik een leuke plek om eens te zijn en je moet er wel een keer geweest zijn als je in Texas bent. Maar geef mij maar de zaken op Sixth Street of Rainey Street in Austin, daar vond ik zelf de sfeer anders en voor mij leuker. Niet alleen maar zo grootschalig.

Hoewel het een goed en strak optreden was, gingen we toch maar rond 11.30 weg, omdat de volgende dag we alweer moesten vertrekken naar Nederland en het nog een uurtje rijden naar het hotel was. Daar viel iedereen snel in slaap, na een lange, hete (35 graden), ervaringsrijke dag.

Rodeo.....yeeehhaaahhhhhh

In de "skybox" van het cow collessium, stiertje doen!

Het Cow Collessium was erg veranderd sinds vanmiddag. Het gebouw natuurlijk niet, maar er klonk country en western uit de speakers, de kraampjes ervoor waren open en er waren gelukkig veel meer mensen. Dat betekende nog niet dat het heel erg druk was, want na binnenkomst bleek dat ongeveer 50% van het gebouw gevuld was. Het was dan ook niet een officiële rodeo wedstrijd (hoewel er wel een soort competitie was), maar met name ook uitleg aan niet-Texanen hoe een rodeo nu eigenlijk werkt. We hadden plaatsen direct aan de ring, dus we zaten er goed bovenop. De eerste oefening was het stieren rijden, wat door zes cowboys gedaan werd, maar in deze ronde won de stier. Geen enkele cowboy bleef er de noodzakelijke 8 seconden op zitten en een van de cowboys ging zelfs nog even op de hoorns, waardoor hij een paar meter door de lucht vloog.

Cowboys in de Cow Collessium

Wel indrukwekkend om te zien trouwens wat een kracht die beesten kunnen ontwikkelen! Daarna kwamen er een aantal oefeningen, waarbij kalveren losgelaten werden en er een cowboy te paard achteraan gaat om hem met een lasso te vangen en dan de poten vast te binden (een handige skill om te hebben als je je kinderen bij elkaar moet zien te krijgen). Daarna nog een variatie waar waar een cowboy en cowgirl achter het kalf aangingen en zowel hoofd als been door een lasso gevangen moesten worden.Tussendoor werden er nog een aantal spelletjes door de rodeo cowboys gedaan (met een aantal kinderen die achter een kalf en een schaap aan moesten. Na een paarden slalom race door de cowgirls eindigde de sessie met een tweede ronde stierrijden, waar uiteindelijk een Braziliaanse cowboy het dan acht seconden volhield. Rodeo zal nooit iets worden waar ik eens een avondje voor de televisie voor ga zitten, maar zo voor een keer is het gaaf om te zien, er komt veel energie en enthousiasme los van de deelnemers en het publiek en dat werkt bijzonder aanstekelijk!

Cattlemen's Steakhouse

Cheers bij Cattlemen's Steakhouse

Het diner kun je eigenlijk maar op een manier doen in de Stockyards: steak. Je kunt ze er in allerlei soorten en maten krijgen en op verschillend niveau. An eerst helaas niet bij Lonesome Dove terecht te kunnen (we konden alleen aan de bar eten, maar dat vonden we gezien de prijs echt even niet kunnen), verhuisden we naar Cattlemen's Steakhouse, ook een hotspot, die inmiddels al sinds 1947 open is. We werden ontvangen door Victoria, die de honeys en de sugars spontaan door elkaar gebruikte. Na drie lichte voorgerechten (ik had een aardappel soepje, dat was meer dan prima) kwamen de stukken vlees op tafel en dat was meer dan prima. Bijzonder goed gebakken, erg smaakvol (saus dus echt niet nodig en dus ook niet doen) en qua portie goed te doen. Daarom bleef er nog ruimte over voor een dessert van bananenpudding dat er, zelfs met de geringe omvang, meer inhakte dan de steaks. Na twee uur waren we klaar, zonden een "all together now" toen gevraagd werd of we aparte rekeningen wilden hebbn of dat het samen mocht), wensten we Victoria een prettige avond en liepen we richting het Cow Collisseum, waar de rodeo plaats zou gaan vinden, waarvan we besloten hadden die te gaan doen. Wat ook opviel: deze wijk komt ook 's avonds tot leven, want bij het verlaten van Cattlemen's begonnen op straat al artiesten hun plaatsen in te nemen, zowel op straat als in de cafés, waardoor de sfeer alweer een heel stuk gezelliger en zelfs vriendelijker werd. Mijn conclusie: overdag hoef je eigenlijk niet in de Stockyards te wezen!

Niet veel te doen

Je moet wat met je vrije tijd....

Na de lunch maakten we ons rondje Stockyards af, maar toen was het al snel duidelijk dat dat niet een afgeladen programma ging worden. De winkels waren allemaal hetzelfde, dus dat hielp ook niet echt. Uit baldadigheid kroop ik nog op een levende Longhorn  om me door Simon te laten fotograferen, wat enkele geinige foto's opleverde en enkele zonder mijn hoofd omdat hij zijn duim voor de camera hield. Gelukkig vonden we daarna een terras waar wat konden drinken en konden wachten op het moment dat om 16.00 uur de Cattle Drive door de straten van de Stockyards plaats zou vinden. De spanning werd flink opgebouwd bij ons, want in ieder reisboekje staat dat je dit gezien moet hebben. De cowboys begonnen om half vier al te arriveren, ze hadden er zin in, zo in klassieke outfit en uuuhhh……een fijne beker van de Starbucks in de ene en een donut in de andere hand. Maar da mag de pret niet drukken, toch?? Om 16.00 uur was het zover, een cowboy klapte met een zweep over straat, en daar kwam de hele kudde Longhorns……het waren er wel zeker een stuk of…….zeven. Wat krijgen we nou, zeven koeien die door de straat lopen en dus na 2 minuten alweer voorbij zijn? Hebben we daarvoor nou die hele tijd zitten wachten. Ja, dat bleek inderdaad het geval te zijn. Aaaarrrrghhhh. Nou is het best leuk om te zien hoor, maar niet als het zo opgeklopt wordt en als je er zo lang op zit te wachten. Toch de anticlimax van deze dag.

Stockyards Station

De hang out spot van Chuck Norris

De rit naar de Stockyards Station duurde ongeveer een kwartiertje en door de vrienden van het visitors center hadden we een goede tip gekregen om gratis te kunnen parkeren. We zetten de auto neer en stapten uit, waarbij de warmte gelijk weer toeslag. De temperatuur had inmiddels een punt van 95 Fahrenheid gehaald, ongeveer 35 graden Celsius. En dat is best warm, maar klagen zou te gek zijn, nadat we al de hele week om zon hebben verzocht! We wandelden rustig de hoofdstraat van de Stockyards op en ook daar viel op dat het godvergeten rustig was. Wat we met name zagen waren bars, restaurant, souvenir winkels en af en toe een western kleding winkel. En dat was het. Een van de punten die we wilden bezoeken was de White Elephant Saloon, met name omdat een van onze cult helden, Chuck Norris, hier een vaste stamgast wat ten tijden van de opname van Walker, Texas Ranger. Zouden we hem hier misschien in levende lijve tegen komen???

Kon ik mooi Simon zijn schoenen poetsen

Uit die droom werden we snel verholpen, want een tot indiaan geschminkte Texaan vertelde ons dat hij Chuck al bijna 5 jaar hier niet gezien had en hij stond elke dag voor de deur om de gasten te vermaken. Ik begreep wel waarom, want toen we binnen kwamen zaten er twee andere gasten en was de barkeeper nergens te bekennen. Die vonden we ongeveer 10 minuten later. We besloten in deze klassieke bar toch een biertje te nemen en onze lunch te gebruiken. Dat was ook lachen, want de lunch werd niet in de Saloon gemaakt, er ging gewoon een order naar de Love Shack, een fast food restaurant ernaast en daar kwam een ober ook vandaan toen hij ons letterlijk de zak met eten gaf. Dat was best goed hoor, begrijp me niet verkeerd, maar de sfeer vond ik het nou niet ten goede komen. Gelukkig maken wij het altijd gezellig, dat lukte nu ook wel weer, maar erg geholpen werden we er niet mee.

Naar Fort Worth

In Molly the Trolley

Dat we donderdag wat later naar bed waren gegaan, had toch wat gevolgen voor de volgende dag. Natuurlijk hadden we wel kunnen forceren om vroeg op te staan, maar we hebben vakantie, dus dat deden we maar even fijn niet. Betekende dat we iets later dan gepland ons hotel verlieten om naar de zusterstad van Dallas te vertrekken, te weten Fort Worth. Nu is Fort Worth geen dorp, want in het overzicht van grootste Amerikaanse steden, staan ze op plaats vijftien (als je ze samen telt met Dallas, komt het geheel op plaats zeven uit). Onze eerste stop was het Sundance Square in Downtown. Ik denk dat het een erg leuk gebied is, maar dan wel later op de dag. Voor in de ochtend is er eerlijk gezegd niet veel te beleven. We hadden wel een leuk gesprek met de mensen van het Visitors Center, maar deze gaven dat eigenlijk ook aan en de volgende tip was om naar de Stockyards te verkassen. Dat stond ook op het programma, maar eerst deden we een rondje lopen, wat best lekker was, omdat het inmiddels 33 graden geworden was. Er bleek ook een trolley te zijn, genaamd Molly, naar de mascotte van Fort Worth (dat is overigens een koe). Rene wilde daar graag een rondrit in maken, dus stapten we in, maar na afloop waren het het gezamenlijk eens: het beste van de rondrit in de trolley waren a) de airconditioning en b) het einde van de rit. Daarom maar de auto weer opgezocht en de trip ingezet naar de Stockyards, het oude deel van Fort Worth.

Louie Louie's Dueling Piano Bar

Buiten bij Louie

De honkbalwedstrijd was tond half elf afgelopen, maar dat was niet het iend van het programma op donderdag. Nabij het stadion bevond zich namelijk Louie Louie's Dueling Piano bar, een ethablissement waar twee pianisten tegenover elkaar zitten en liedjes spelen die grotendeels door de het publiek aangedragen worden, bij grote voorkeur voorzien van een bankbiljet. Een en ander wordt dan natuurlijk ook gelardeerd met een gezonde portie humor, die soms wat aan de schunnige kant is (je gelooft het niet … :-)). Het eerste wat mij opviel van de pianobar was dat het niet bijzonder druk was. Er zaten een paar vrijgezellenfeestjesgezelschappen (dat moet driedubbele woordwaarde bij Scrabble zijn), een paar mensen die van het honkbal doorgegaan worden en een stuk of wat toeristen (uit Japan en Duitsland, naast ons natuurlijk). Met een man of vijftig was je er denk ik wel. We namen snel plaats en de eerste bekende nummers vlogen al over het podium heen. Ok, het waren niet de allerbeste zangers en het waren niet de allerbeste pianisten, maar pianist Mark en zijn vriend van wie ik nu de naam vergeet weten er wel een feestje van te maken.

Binnen bij Louie

Uiteraard konden wij niet achter blijven en daarom gaven we al snel het eerste verzoekje vergezeld van een mooi dollar biljet door. Pianist Mark keek even moeilijk en zei met een droevig gezicht: "deze heb ik net al gespeeld" …… om daarna met een grote grijns op zijn gezicht te zeggen….."BUT I LOVE MONEY!!!", waarvan hij in zijn variant van Highway to Hell losbarste, luid meegezongen uit drie Hollandse kelen. Sommige andere verzoekjes van ons werden ook nog ingewilligd, zoals Proud Mary, maar andere bleken de pianisten niet te kennen. Dat ging Simon wel even oplossen, want toen een van de pianisten naar het toilet ging, ging hij erachteraan en liet hem daar even een stukje van Long Tall Glasses van Leo Sayer horen, volgens Simon echt een liedje voor een piano bar. Op een gegeven moment mochten er ook drie dames op de piano gaan zitten, een mooie combinatie van white trash, een dametje en een Duitse die geen woord Engels begreep. De pianisten gingen daarna "improviseren" om liedjes over de dames te maken, maar daar kan ik niet teveel over schrijven, vanwege het volwassenen gehalte hiervan :-).

Dat het ondanks de geringe publiek toch erg gezellig was, bleek wel uit het feit dat we het na zo een volle dag toch tot 1 uur 's nachts vol wisten te houden. Daarna was het nog 45 minuten rijden naar het hotel, zodat pas om een uur of kwart over twee de lichten in kommer 105 van het La Quinta Dallas/ LBJ uit gingen.

Texas Rangers vs Detroit Tigers

Everything is bigger in Texas!

Met het goede gevoel van de Dallas Cowboys nog in lijf en leden, vertrokken we bijna direct door naar het volgende sport evenement, namelijk de honkbal wedstrijd tussen de Texas Rangers en de Detroit Tigers. De stadions liggen hemelsbreed een kilometer van elkaar af en rondom de stadions zijn tal van eetgelegenheden, dus veel te reizen hadden we niet. Voorafgaand aan de wedstrijd had Rene, die de kaarten had besteld, een mail gekregen met een voorbeschouwing en tot mijn vreugde speelden twee van de beste pitchers van de hele MLB, Yu Darvish en Justin Verlander tegen elkaar. Mijn vreugde werd nog groter, toen de zon doorbrak en ook geen aanstalte meer maakte om weg te gaan. Goedkoop is het allemaal niet bij de Rangers trouwens. Parkeren kostte in dit geval 20 dollar en een biertje startte bij 7,50 dollar. En als je bij het baseball bent, dan moet je natuurlijk welk in de traditie mee en kun je er niet onderuit om een hotdog te gaan eten. In de gehele traditie van Texas is alles hier groter, zo ook de hot dogs (voor de som van 9,50 dollar, trouwens, exclusief belasting). Rene liet deze keer verstek gaan, Simon nam de Texas dog, maar ik deed wat dwars en nam de Chicago dog (goede herinneringen aan!!). In het stadion zelf hadden we uitstekende plekken, alleen waren ze toch wat krap, maar dat werd in inning 1 tm 3 en 6 tm 9 opgelost, doordat mensen te laat kwamen of alweer eerder weg gingen, zodat we niet heel lang bij elkaar op schoot hoefden te zitten. De wedstrijd zelf was weer geweldig, alleen volstrekt anders dan verwacht. Ik had op een "pitchers duel"  gerekend, met heel weinig punten, maar de slagploegen kregen het beste voor elkaar, waarbij zelfs Justin Verlander (algemeen beschouwd als de beste pitcher ter wereld) na 2 2/3 inning en met 8 punten tegen daarin het veld moest ruimen. Ook Darvish leek die kant op te gaan, maar herpakte zich en bleef uiteindelijk 8 innings staan. Wederom een geweldige ervaring, helemaal gaaf om hier weer geweest te zijn. Go, Rangers, go!!!! 

Dallas Cowboys Stadium Tour

De twee nieuwe top aankopen van de Dallas Cowboys

Na de heerlijke lunch en een helaas mislukte poging door Simon om een setje Legendary Skylanders bij Toys R Us te kopen, kwamen we al snel aan bij het stadion van de Dallas Cowboys (de sportclub met de hoogste "waarde" ter wereld, net boven Manchester United en New York Yankees). Dat kon ook niet anders, want het stadion is erg groot. Gelukkig kregen we via borden aanwijzingen waar we moesten parkeren voor de start van onze Stadium Tour, want als er meer dan 30.000 parkeerplekken zijn, dan wil je niet per ongeluk even aan de andere kant staan, want dan wordt het een fikse tippel. Keurig om 15.00 uur begon de tour  door het stadion en wat je in ieder geval ervan kunt zeggen: het is groot! Onze gids was ook geweldig en vertelde leuke verhalen en wetenswaardigheden. Zo kan het stadion 100.000 toeschouwers huisvesten, dat is het dubbele van de Amsterdam Arena. Boven het veld hangt ook de grootste TV ter wereld, die de leuke som van 4 miljoen dollar heeft gekost en per uur 600 dollar aan stroom verbruikt. Het is nogal wat. Iedere plek heeft uitstekend zicht, wat een vereiste was voor de architect om aan te voldoen.

De drie musketiers op de middenstip van Cowboys Stadium

We kregen een tour van alle tribunes, waar Rene het op een gegeven moment te kwaad kreeg door zijn hoogtevrees (het was ook best een stukje steil op sommige onderdelen). In het stadion zijn ook een flink aantal kunstwerken te zien, ik weet niet of de football fans daar nu echt veel ook voor hebben, maar er is een app te downloaden die je langs alle kunstwerken leidt en de kunstenaars over hun werk laat vertellen. Persoonlijk vond ik de kleedkamers van de cheerleaders en de spelers net iets interessanter, met name die van de spelers, omdat je daar ook de shirts van drie van de topspelers aan kunt trekken. Dat moest natuurlijk gebeuren. Daarna kregen we zicht over hoe de Cowboys het veld op koment, dat is gewoon dwars door het publiek heen en het veld op bij de 50 yard lijn (in tegenstelling tot alle andere stadions in de NFL waar ze via een hoek het veld op komen rechtstreeks vanuit de kleedkamer). Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog het veld op en als je daar staat zie je pas echt hoe groot alles is. Het was ook wel bijzonder om op het heilige gras (nou ja, astro turf) te mogen lopen en zelfs even een balletje te gooien. Al met al een absolute aanrader om heen te gaan!

Met uitgeruste voetjes naar Thai House

Spicy Noodles, yummie!!!

Na het bezoek aan Lone Star Comics zaten we even met een probleem? Wat nu te doen, want er stond weinig op de agenda en we hadden toch flink wat tijd over. Gelukkig is er dan altijd nog wel een Foursquare Badgehunt die we kunnen doen, dus daar besteden we nog een half uurtje aan om die uit te voeren (lezers denken nu dat we gek zijn, maar ik zeg altijd maar "as long as you like it and it doesn't hurt anybody else.....just do it), maar daarna was de koek even op. Totdat we het briljante idee kregen om eens te kijken of er in Arlington ook een voetmassage te krijgen was. En wat denk je? Die was er, bij Xi'an Foot. Simon en ik hadden ons oog laten vallen op een uurtje massage, maar Rene had hier geen trek in, dus beperkten we het tot 30 minuten, wat weer erg verkwikkend werkte. Daarna was het tijd voor onze lunch, die we bij Thai House gingen gebruiken. Het was er niet heel erg druk, wat achteraf gezien raar bleek, want de prijs kwaliteit verhouding was buitensporig goed! Er waren speciale lunch menu's die bestonden uit een kleine loempia, een tom yan kai soep en een hoofdgerecht (in mijn geval een spicy noodles met kip gerecht) voor de somma van 6,95 dollar, dat was echt een koopje!! Zowel Rene, Simon als ik aten de bordjes schoon leeg en we hadden een zeer voldaan gevoel, ook niet te vol, wat hier in de USA nog wel eens wil gebruiken. Toen ik de rekening kreeg zag ik dat we voor 3 personen 25 dollar moesten  betalen!! Dat was wel erg goedkoop en een nadere bestudering liet zien dat de drank niet de rekening was verschenen, dus dat vertelde ik toch maar even aan de eigenaar die me daar zeven keer voor bedankte. De rekening werd toen een giga 29 dollar, dat deed wel even pijn natuurlijk. Nu zullen er niet snel veel mensen die dit blog lezen in Arlington komen, maar mocht je hier verzeild raken en om een lunch verlegen zitten, Thai House is the place to go!! 

Arlington

Het oldschool gevoel

We hadden besloten om donderdag de dag in Arlington door te brengen. Arlington is een zelfstandige stad, maar valt wel onder de besturing van Dallas. Het staat niet bekend als de meest dynamische stad ter wereld, maar is met name bekend vanwege het feit dat de stadions van de Dallas Cowboys en de Texas Rangers er staan. Onze eerste stop was er echter een "uit de oude doos". Jaren hadden we vroeger in comics gelezen over Lone Star Comics, de grootste comic winkel van Texas met een van de grootste backissue voorraden ter wereld. We arriveerden hier om 10.50 uur en wilden naar binnen, maar de deur was nog op slot. Dar gaf een oldschool gevoel, want als echte fanboys waren we er dus al voordat de winkel open ging. Om 11 uur strak ging Lone Star Comics los en........sprong er iemand uit zijn auto om nog voor ons de winkel naar binnen te rennen. Ze zijn er dus nog, de echte liefhebbers :-).

De korte samenvatting van ons bezoek: er staat nog wel comic in de naam van de winkel, maar die hebben ze haast daar niet meer. Alle back issues staan in een pakhuis en moeten on line ontsloten worden (wel humor, de manager zei dat ze dat kort geleden besloten hadden, namelijk pas 11 jaar geleden). De trade paperbacks en hardcovers nemen ongeveer 10% van de winkel in beslag, evenals de nieuw uitgekomen comics. Er is wat speelgoed, maar het is voornamelijk een spellen winkel geworden. Dat betekende dat de score erg tegenviel (een hardcover van Rio voor Rene en een paar sleutelhangers voor Simon) en dat we na 30 minuten weer buiten stonden, terwijl we hadden verwacht hier anderhalf uur binnen te zijn.

Texas Tornados

Tornado in Texas met grote schade

Donderdagochtend weer vroeg uit de veren, in de ontbijtruimte stond de televisie al aan en met laptop en jus d'organge ging ik zitten om ons vakantiebon bij te werken. Toch werd mijn oog getrokken naar de televisie die aan stond en die de hele tijd over een ding ging: de onverwachte tornado's die over Texas hadden getrokken. De ergste hadden het stadje Cleburne getroffen, waar meer dan 50% van de huizen verwoest was. Ik moest natuurlijk even googlen naar waar Cleburne dan precies ligt en wat bleek? Dat was op iets minder dan een uur afstand dan waar wij woensdagavond waren. Het noodweer waar wij in terecht gekomen waren was dus de uitloper van deze tornado geweest, wat in ieder geval veel van het noodweer qua regen en storm verklaarde. Gelukkig was de wind nu helemaal weggetrokken en hoewel er nog onstuimig weer voorspeld werd, zag het er een stuk beter uit dan de avond van woensdag! Om onszelf een hart onder de riem te steken om de dag verder weer aan te kunnen, namen we een ontbijt in het Dream Cafe nabij Elm Street om daarna ons dagprogramma in te zetten.

Geen fijne reis terug

Na de rekening bij Deep Sushi betaald te hebben speerde ik de 20 meter naar onze auto om drijfnat door de slagregens de auto binnen te kunnen springen. Ik reed de auto voor, zodat Simon en Rene redelijk ongeschonden bleven. Maar wat te doen? We wilden toch wel iets van Deep Ellum mee krijgen, dus reden we naar een van de populairste bars in Deep Ellum, Double Wide. Maar de 1,5 kilometer daarheen lieten al zien dat het een best obstakel zou worden, want door de regens was het zicht heel erg gering. Bij Double Wide bleek nergens parkeerplek te zijn en inmiddels stonden er ook drie politie wagens de buurt af te zetten. Voor ons een reden om maar huiswaarts te keren. Dat was eenvoudiger gezegd, dan gedaan. We reden over enkele straten van Dallas, waar zoveel water lag, dat het leek alsof je door een rivier reed. Op een gegeven moment lag er zoveel water, dat het al bijna op de motorkap al lag. Daar doorheen rijden zorgde ervoor, dat er een golf over de auto heen ging, leek bijna of we in de Amazone terecht waren gekomen, maar dan zonder diesel 4x4 wagen. Gaf een adrenaline stootje enerzijds, maar was ook echt wel even schrikken. Al met al kwam ik er met behulp van Rene als navigator goed doorheen, het was voornamelijk niet te snel rijden en goed om je heen blijven kijken en ruimte laten. Er waren ook mensen die de auto aan de kant zetten onder bruggen en enkele idioten die als een gek over de linkerbaan doorreden. Met een minuut of twintig waren we weer in het hotel, best even intensief geweest, maar de laatste vijf minuten waren weer bijna "normaal" in de regen rijden. Erg jammer dat dit ons bezoek aan Deep Ellum dwarsboomde, want we zagen best een aantal leuke locaties. Maar ruimte in het programma voor een hernieuwde kans is denk ik niet te maken :-(.

Deep Sushi, Deep Ellum, Deep inks

Het eten was goed bij deep Sushi

Deep Ellum is het uitgaansgebied voor de rock n roll bevolking van Dallas. Daar moesten we natuurlijk heen als ouwe rockers die we zijn. De start van de avond gingen we doen bij Deep Sushi, om eens van de hamburgers en steaks af te kunnen blijven. We hadden er zin in, want het was inmiddels droog geworden en er was een lekkere temperatuur ontstaan. Bij Deep Sushi begrepen ze weinig van onze bestellingen, terwijl we toch geen Russisch spraken. We bestelden twee rolletjes sushi vooraf (toch apart dat Amerikanen gewoon cream cheese in de sushi stoppen), dat ging nog goed, maar daarna bestelde ik een hoofdgerecht en verdween de ober zonder dat Rene en Simon iets konden bestellen. Ik dacht dat hij de bestelling na het voorgerecht op zou nemen, maar bij het uitserveren daarvan, kwam ook gelijk mijn hoofdgerecht. Gelukkig mochten Simon en Rene gelijk bestellen, maar mijn bord weer meenemen zodat we gezamenlijk konden eten, dat was er niet bij. Inmiddels hoorde ik wat rare geluiden boven ons. Een hard getik. Wat bleek? Het was keihard gaan hagelen, waarbij hagelstenen zo groot als knikkers uit de hemel kwamen. Dat werd gevolgd met enorme licht flitsen en donderslagen en een stortvloed aan regen. We hoopten dat het snel over zou trekken, want in dit weer over Deep Ellum lopen ging niet werken natuurlijk. Maar na een dessert dat dezelfde manier verliep als het hoofdgerecht en ongeveer anderhalf uur wachten was wel duidelijk dat het niet even over zou drijven. Er moesten dus andere acties ondernomen worden…..

Texas State Fair

Bij de Texas State Fair

Inmiddels was de hemel helemaal dicht getrokkken en werden de wolken donkerder en donkerder. Het begon flink te regenen, dus besloten we op weg naar de auto snel ergens te schuilen en een lichte lunch te gebruiken. Na een klein uurtje van redelijk eten en slechte service, gingen we toch maar weer verder. Het middag programma was om een bezoek te brengen aan het Texas State Fair Park. Dat lukte ook wel, maar deState Fair was er niet en ook de andere dingen in het park vielen wel erg tegen. Zo was de Cotton Bowl (een bekend Football stadion in renovatie en niet toegankelijk voor het publiek) en de Texas State Hall waar een stuk geschiedenis van Texas tentoon gesteld wordt was bijzonder saai. De bewaker die ons ontving schrok wakker toen we binnen kwamen en begon toen allerlei oninteressante verhalen te vertellen en wilde ons niet laten gaan, want we waren de eerste die hij die dag gezien had. Je zal zulk werk toch maar hebben, verschrikkelijk. Om onszelf niet te frustreren besloten we er een eind aan te breien, want het regende inmiddels flink, dus gewoon even cruisen door het park zat er ook niet in. Een bezoek aan het tankstation en de Toys R Us later (waar Simon een nieuwe Skylanders Giants voor Sam en max kocht) waren we weer in het hotel, waar Simon en Dennis in de regen in de hot tub van het hotel gingen zitten en Rene een uiltje ging knappen, als voorbereiding op het bezoek aan Deep Ellum vanavond.

Sixth Floor Museum

Dealey Plaza

Na het ontbijt vertrokken we naar de eerste activiteit van de dag: het Sixth Floor Museum. Dit museum staat in het teken van de moord op John F. Kennedy, maar is meer dan dat. Het vertelt ook iets over de persoon Kennedy en de invloed die hij heeft gehad op de tijd waarin hij leefde. Na de auto geparkeerd te hebben (er was een parkeerplaats bij het museum, maar Rene vond een mooie plek voor ons een kilometer verder op, zodat we ook nog tijdens de wandeling een mooi stukje Dallas mee konden pakken), kwamen we bij het museum uit, waar Simon direct door iemand aangeklampt werd door een zeker persoon die hem een krantje onder zijn neus duwde en vervolgens een theorie over de moord begonnen te vertellen. We dachten gelijk aan een "conspiracy theorist", maar uiteindelijk bleek het gewoon iemand te zijn die de krantjes verkocht, we kwamen er namelijk een aantal meer tegen. Zelfs de complot theorie lijkt inmiddels gecommercialiseerd te zijn :-(. In het museum was het best druk, we werden via een audio tour in anderhalf uur door het museum geleid, waarbij je ook een blik kunt werpen uit hetzelfde raam waar Lee Harvey Oswald heeft gezeten en welk uitzicht hij had toen hij JFK neerschoot (als we de CIA en de FBI mogen geloven). Ik vond het een indrukwekkend bezoek, maar wel met de audiotour erbij, anders gaat er toch veel verloren. Ook de films die gedraaid worden zijn meer dan de moeite waard!! 

De meest gefotografeerde plek van Dallas

Na het bezoek aan het museum liepen we nog wat door de buurt en zagen we onder  andere de plek waar Kennedy echt neergeschoten werd (nog steeds staat er een kruis op de weg dat een van de meest gefotografeerde plekken van Dallas was, wij deden er vrolijk aan mee), Dealey Plaze, The Grassy Knol, het Kennedy Memorial landmark en nog diverse wat kleinere bezienswaardigheden (zoals onder andere de plek waar het eerste huis van Dallas gevestigd was). Waar we verwacht hadden dat allemaal mensen ons gingen bestoken met verhalen over de dood van JFK, hun complot theorieën daarover, we hebben het allemaal niet gezien. Wellicht dat door het slechte weer ze toch maar thuis waren gebleven om verder onderzoek te doen in plaats van het gospel te verkondigen.  Maar dit deel van Dallas is leuk voor een bezoekje van een halve dag, daarna hield het voor ons wel op, precies zoals we gepland hadden.

Kozy Kitchen

Ontbijt bij Kozy Kitcheb

Ondanks dat er best een aardig ontbijt in het hotel lijkt te zijn (eenvoudig, doch voedzaam), hadden we besloten om de start van de dag te vieren bij Kozy Kitchen, dat door velen gezien wordt als een van de beste ontbijtplekken van Dallas. vanuit het hotel hadden we gezien dat de hele weg inmiddels vol zat met verkeer vanwege het slechte weer, maar we hadden deze keer geluk: wij moesten precies de andere snelweg hebben dan waar we op uitkeken, hebben we eindelijk ook eens geluk daarmee. Bij Kozy Kitchen was het niet echt druk te noemen. Misschien kwam het door het weer, misschien door het tijdstip (we waren er rond 9.30 uur), misschien omdat het woensdag was…..maar er waren twee tafels bezet toen wij binnen kwamen. Een gezellige ober kwam al vlug toesnellen en vijf minuten later waren de ontbijten besteld, voor het eerst deze vakantie had ik er een pannenkoekje en een wentelteefje bij. Als je in de USA bent, dan hoort dat er natuurlijk ook bij. Dat er dan ook weer een bakje met gebakken plakjes worst bij zat, daar had ik dan weer niet op gerekend, maar die waren eigenlijk ook best ok. Lekkere plek om de dag te beginnen en als je er als barber shop koortje gaat zingen ("all together now….."), dan wordt het nog gewaardeerd ook!

Simon vond een foto in een oude krant van het Texas parlement.....

De drie helden van Austin

Daar gaan we weer

Het ziet er weer lekker uit :-(.....

Was het dinsdag echt heerlijk weer, woensdag begint weer zwaar klote. Bij het opstaan hoorde ik al getik tegen de ramen, dat waren niet Hans en Grietje, maar regendruppels. Waar dinsdag het heel erg licht was en de zon ons lachend tegemoet trad, is het nu grijs en donker en laten de wolken geen openingen zien om hun stralen door naar beneden te schijnen. Ook regent het nog steeds, afwisselend zware buien (waardoor het verkeer ook helemaal vast komt te zitten) en soms een miezer buitje. We beginnen vandaag gelukkig met twee binnen activiteiten. We vertrekken later in de ochtend naar een van de meest bekende plekken in de geschiedenis, namelijk Elm Street, de plek waar president John F Kennedy vermoord werd. Daar zullen we rondgeleid worden door het museum dat gevestigd is op de plek vanuit waar Lee Harvey Oswald de dodelijke schoten loste. Maar eerst is het tijd voor ontbijt en dat doen we bij de Kozy Kitchen!

De eerste avond in Dallas

Voetmassage bij Yaya Foot Spa

De avond in Dallas begon met een klein rondritje door delen van Dallas in de jacht op Foursquare badges (ach, we hadden toch nog een paar minuten om handen). Maar al snel kwam we bij Tillman's Roadhouse voor het avondmaal. Ik vond het een bijzondere gelegenheid, want de voor- en nagerechten bestelde ik voor de tafel (drie soorten patat vooraf en een lemon ice cream sandwich als dessert), de hoofdgerechten konden uiteindelijk wel per persoon besteld worden en die waren uitstekend. Simon en Rene genoten ook nog van een aantal plaatselijke biertjes. Nadeel van Tillman's: het was niet echt druk, we waren om 8 uur binnen en voor half 10 stonden we alweer buiten. Wat te doen? We waren in de buurt van hetgeen we in de middag hadden willen verkennen, maar in de avond was dat toch wat minder interessant dan we gedacht hadden. Maar bij de verkenning kwamen we wel langs YaYa Foot Spa, die een aanbieding hadden voor een voetmassage die Simon en ik niet konden weerstaan! Rene liet verstek gaan en nam vast plaats in het cafe aan de overkant, terwijl Simon en ik door twee Chinese mannen flink onder handen werden genomen. Op sommige momenten erg lekker, maar op sommige momenten verwenste je die gasten ook, want dan deden ze je echt wel pijn door met hun knokkels onder je voet door te gaan. Maar na veertig minuten voelden mijn voeten echt een flink stuk beter aan, na een paar dagen zo slenteren door de USA hadden ze dat wel verdiend!

La Quinta Dallas

Even relaxen in het warme water van de "spa"

De reis naar Dallas was redelijk saai. Het lukte me om een uur lang een uiltje te knappen terwijl Rene de auto met gezwinde spoed naar de stad van JR en Sue Ellen bestuurde. Onderweg even een tussenstop voor een koffie bij Starbucks (waar René ook en heeeeerlijk broccoli sapje nam, dat noem ik nog eens lef!) en we door een winkelcentrum reden waar meer dan de helft van de winkels nog leeg stond en de rest niet interessant was. In Dallas was de La Quinta snel gevonden, bijna een kopie van degene in Austin, met hier en daar een paar kleine dingen die net iets anders en voornamelijk ouder waren. Hier geen wekkerradio waar je iPod in kan, maar gewoon een die alleen de radio af kan spelen. Nou, daar gaan we overheen komen. Inmiddels was het in Dallas echt heel warm geworden (33 graden) en omdat we niet een heel indrukwekkend programma voor de middag hadden en we ook al meer dan twee uur achter op het schema lagen vanwege de ingelaste foodtruck interruptie, besloten we er een rustige middag van te maken. Dus even broodjes bij de Subway halen, water en zonnebrand bij de CVS en een poging tot koffie halen bij de Starbucks (helaas, er was een stroomstoring, waardoor de machines er de brui aan hadden gegeven) en vervolgens een paar uur bij het zwembad zitten voor een verkwikkende duik in het zwembad, ontspanning in het bubbelbad en even de blogs e.d. bijwerken. Ja, dat is ook vakantie en dat soort momenten moeten we inderdaad toch ook in kunnen lassen in een overvol programma dat we al hebben.

Op weg naar Dallas, maar eerst.....

Eindelijk, een food truck die open is!!

Ondanks verschillende pogingen was het maandag niet gelukt om bij een foodtruck te eten. Dat kon natuurlijk niet, want je kunt niet in Austin terug komen en de vraag "En, hoe vond je de food truck scène in Austin?" moeten beantwoorden met een "Geen ide, ik heb er niks gegeten". Dat was onze eer te na. Daarom had Simon een foodtruck adres gevonden en reden we daar als eerste heen. Wederom rampspoed, want die was drie maanden terug weggesleepd. Daarom speelden we een laatste kaart: we reden weer naar het Austin Food Park vanwaar ook de Segway Tour was vertrokken en………ja hoor, er was er een open, om precies te zijn Crucitas Kitchen. De dame in de truck vertelde dat alle anderen pas om 12 uur open gingen en dat inderdaad de hele club op maandag dicht is. We bestelden er een aantal ontbijt taco's waaronder een met cactus en dat was gewoon lekker. Een goede start van de dag om vervolgens maar eens richting Dallas te gaan rijden. Toch 3,5 uur, dus we konden er even tegenaan.

Vleermuizen

Foto doet geen recht, de zwarte stippen zijn de vleermuizen

De hoofdmoot van de avond was een van de beroemdste attracties van Austin. En deze is niet eens door mensen gemaakt. Hoewel, een beetje. Doordat een brug verbreed werd, ontstonden daaronder hele kleine naden, waar vleermuizen zich in gevestigd hebben ter bescherming tegen roofvogels. En dat zijn er niet 1 of 2, maar tussen de 750.000 en 1,5 miljoen! We zaten vroeg in het seizoen, dus er werd geschat dat het nu ongeveer 800.000 vleermuizen betrof. We hadden besloten om dit spektakel via de beste plek te bekijken en dat is vanaf het water op een boot. Dat betekende om 19.15 uur opstappen om om 19.45 af te varen na de brug.  Daar kregen we een kleine rondtocht van schipper Jason (weer dezelfde dingen die we al gehoord hadden, maar hij wist het wel erg leuk te vertellen!!) en op het moment dat de zon onder ging lagen we precies goed richting de brug en alsof het getimed was: de vleermuizen kwamen naar buiten vliegen! Ik had verwacht dat het een grote massale wolk zou zijn, maar het bleek een gecontroleerde stroom vleermuizen te zijn, die als een grote sliert onder de brug vandaan kwam. Het is bijna niet te beschrijven wat er gebeurde, maar het is adembenemend om te zien hoe de vleermuizen onder de brug vandaan komen in een stroom die volstrekt ongecoordineerd lijkt, maar ging enkele vleermuis een andere raakt. Na een half uur gingen we terug, terwijl het geheel ongeveer anderhalf uur zou duren. En voor zonsopkomst zitten ze allemaal weer onder de brug. Ik heb geprobeerd om het op te nemen of te fotograferen, maar dat is bijna onmogelijk. Enige tip: zelf gaan kijken, ik dacht ook "hoe interessant kan dat nou zijn", maar het is echt een belevenis om mee te maken. echt imponerend!!

Duck Tours in Austin

Kwik, kwek en kwak!

Na een lekkere wandeling over Congress Avenue naar Sixth street (het wordt nu echt lekker weer, veel zon en temperaturen boven de 30 graden), meldden we ons bij het Austin Visitor Center om onze kaarten voor de Austin Duck Tour te halen. Ik heb de Duck Tours al in heel wat steden gezien, maar nog nooit aan deel genomen. Het idee is redelijk simpel. Je wordt in een voertuig rond gereden waarbij de gids je het een en ander over de stad verteld en daarna ga je met hetzelfde voertuig het water in om andere dingen te zien of dezelfde dingen vanuit een ander gezichtspunt. En als extraatje krijg je een fluitje dat eendengeluiden maakt. En de bedoeling is dan om met name golfers daarmee te laten schrikken. De bus/ boot is overigens niet voor grote mensen gemaakt. Rene en ik konden amper naast elkaar zitten en ik kreeg mijn benen niet voor me weggewerkt, dus moest ze in het gangpad leggen. De toer was op zich wel leuk, hoewel wel enigszins kinderachtig. Maar omdat Simon en ik veel van de binnenstad 's ochtends al gezien hadden met de Segway toer, konden we de verhalen van de gids, Joe, bijna allemaal al invullen voordat hij aan het eind van zijn verhaal was. Het stuk rondom Lake Austin was wel nieuwe en voegde er natuurlijk ook aan toe (altijd leuk om huizen van 12 miljoen voorbij te zien komen). Na een kleine anderhalf uur waren we terug op de plek van vertrek. Mijn conclusie: erg leuk om een keer gedaan te hebben, maar voor mij was een Duck Tour genoeg. De eendenfluitjes bewaar ik voor Daan en Jeroen, zodat ze met Donald en Katrien kunnen gaan praten :-).

Texas State Capitol

Raadslid Simon, Afgevaardigde Bell en kascommissie lid Rene 

Hoewel Simon en ik het Texas State Capitol al tijdens de Segway tour gezien hadden, wilden we dit natuurlijk niet aan Rene onthouden en we wilden ook nog even binnen kijken. Het is een groot gebouw dat naast het stuk boven de grond ook nog even vier etages onder de grond toegevoegd had. Binnen is het ook mooi om te zien, prachtig tegelwerk en ook de koepel is geweldig. Naast de begane grond wilden we ook op eerste etage kijken hoe het parlement en de senaat van Texas werkte, maar daar was iets geblokkeerd vanwege een foto sessie. Simon zocht ene opening en kwam een man met een hoed tegen. Hij raakte hiermee in gesprek en de persoon bleek Cecil Bell jr te zijn, een van de afgevaardigde van de staat Texas. Een echte politicus, dus! Aardige vent met soms wat erg Texaanse opvatting (blijf van onze wapens af), maar hij was erg gastvrij en wilde ons graag wat zaken over Texas vertellen.

Wij waren natuurlijk een en al oor, want de beste verhalen krijg je van de inheemse bevolking natuurlijk. En het voordeel van een afgevaardigde: die heeft meer toegang tot zaken dan de gemiddelde medewerker of bezoeker. Dus nam hij ons mee naar zaal waar hij en zijn collega's vergaderen. Waar iedereen achter de touwtjes moest blijven, mochten we met Cecil gewoon mee naar plekken waar de normale bezoeker niet komt. Zo mochten we even zitten op de stoelen waar de afgevaardigden in zitten als ze "in session" zijn, mochten we de vlag aanraken die tijdens de afscheiding van Mexico gebruikt werd (187 jaar oud) en mochten we een kijkje nemen achter de bank van de voorzitter plaats nemen. Echt lachen!! Na een ferme handdruk en het aanbod om ons een plek op de publieke tribune plaats te nemen als de vergadering om 14.00 uur ging beginnen, namen we afscheid. We hadden namelijk ook al een andere afspraak in de agenda staan, namelijk om een ritje te gaan maken met de Duck Tours vanuit downtown Austin.

Juan in a Million

Met Juan Meza bij Juan in a Million

Na de Segway tour haalden we Rene op en konden we vervolgens weer precies dezelfde weg terug rijden omdat onze ontbijt plek daar ook gevestigd was. Op zich niet erg, want Simon bleek zijn pet vergeten ze zijn, dus konden we die mooi ophalen. Rene had even een hersenkronkel gehad, want hij had zijn buikje al gevuld met het heerlijke ontbijt in het La Quinta, terwijl ons ontbijt genuttigd zou worden bij Juan in a Million, een Mexicaanse ontbijtplek die al diverse malen op de amerikaanse TV (met name The Food Channel) geweest is, vanwege smaak, prijs en hoeveelheid. Toen we binnenkwamen werden we verwelkomd door de eigenaar Juan Meza, de eigenaar, die ons een hand gaf alsof lang verloren gewaande vrienden binnen kwamen. Simon en ik namen de specials van Juan (de Don Juan breakfast taco voor mij en het uitgebreide ontbijt voor Simon, waarbij beiden minimaal dezelfde hoeveelheid waren), maar Rene had natuurlijk al gegeten, hij bestelde de heerlijke "garden salade" (ik gebruik dat cynisch, sla met stukjes tomaat, zonder dressing).

Daarna ontspon zich het volgende gesprek met de serveerster:
Rene: Ik wil een vergeperste jus d'organge en een cappuccino
Serveerster: we hebben alleen flesjes jus d'orange, niet vers geperst
Rene: dan wil ik een cappuccino
Serveerster: we hebben geen cappuccino, alleen gewone koffie
Rene: oh, doe dan maar gewone koffie.
Serveerster: dat hebben we!

Gezien de setting was het een bijna Monty Pythonachtige dialoog, maar je moet erbij geweest zijn om het echt te kunnen waarderen.

Het eten was echt erg goed. De salsa was wel erg heet, maar had ook nog een goede smaak, dat kom je niet vaak tegen. En ook de guacamole die ik extra bestelde was helemaal goed en lekker om op de taco's erbij te doen. De magen waren weer goed gevuld voor een dagje harde vakantie arbeid, waarbij we denk ik de lunch wel over kunnen slaan. Hoe ga je het overleven als je op een dag Juan in a Million en Franklin BBQ zou doen, dan plof je echt uit elkaar!!

Segway Austin

Bij het State Capitol in Austin

Na de poging van vorig jaar, had Rene geen animo om nog een keer te proberen om op een Segway weg te rijden. Daarom dit jaar voor Simon en mij de Early Bird tour, die om 7 uur 's ochtend ging starten. Dus om zes uur ons bed uit, kwart over zes in de auto en om kwart voor zeven arriveren. Oeps, nee, niet helemaal, want we hadden wat problemen met de navigatie, maar met twee iPhones, Waze, Google Maps en uiteindelijk toch de normale navigatie reden we om 6.58 uur de parkeerplaats van het Austin Food Park en vonden daar snel het "kantoor" van Gliding Revolution, het bedrijf waar we de tour mee zouden gaan maken. Helaas was er niemand binnen en na een van de medewerkers uit zijn bed gebeld te hebben (Ene Alex was niet zo blij met ons, tough luck....) hoorden we dat onze gids Ron eraan kwam. Na 10 minuten kwam Ron eraan, verontschuldigde zich want hij was met iets bezig en was de tijd vergeten (ja, slapen zeker....), maar we zouden snel op pad gaan. Oh jee, dacht wij, daar gaan we weer met alle films, oefeningen etc etc. Maar Ron was een pragmaticus. Hebben jullie al eens gereden? Ja? Mooi, hier heb je een Segway (Simon kreeg zelfs de off road versie), hier heb je een helm, zet hier even je handtekening en we kunnen vertrekken. Dat ging wel even anders dan in Chicago en St Louis, het zal de vrijgevochten natuur van de Austinites zijn, denk ik!! De tour begon in Rainey Street, een van hotspots van Austin, waar mensen hun huizen hebben verbouwd tot kleine bars en wat een "instant success"  bleek te zijn. De grondprijzen zijn ook enorm gestegen, voor een afbraakpand wordt nu 500.000 dollar betaald!!! Wow!!!!

Stevie lijkt op Han Solo in Star Wars 6

Daarna zorgde Ron voor een mooie tocht langs enkele van de karakteristieke plekken in Austin (zoals het Driskell hotel, sixth street, Texas State Capitol, de Congress Avenue Bridge) en wist er ook goede verhalen bij te vertellen, Soms geschiedenis, soms gewoon leuke weetjes. Weten jullie bijvoorbeeld dat als je in Texas een beeld ziet van een ruiter met paard dat als het paard vier benen op de grond heeft de ruiter in de strijd gestorven is, als hij drie benen op de grond heeft in de strijd gewond is geraakt maar wel heeft overleefd en als hij nog twee benen op de grond heeft hij een heroische overwinning heeft behaald? Mooie vraag voor triviant! Omdat we een prive rit hadden, vroeg Ron of we zelf nog iets hadden wat we wilden zien. Toen kwam onze mislukte poging om het standbeeld van Stevie Ray Vaughn te zien ter sprake en daar wilde Ron wel een omweg voor maken. Dus, daar gingen we, op terrein waar de Segway tour eigenlijk nooit komt, door het zand en het gras en met een obstakel waarin de drie Segways met de hand een muurtje afgedragen moesten worden. Maar het was het waard, we konden het beeld van onze gitaarheld bewonderen, met een mooi beeld van het hoogste gebouw van Austin op de achtergrond (nog een stukje info: het penthouse kost 8 miljoen). Daarna reden we weer terug en na 2,5 uur waren we weer op de plaats van vertrek. Helaas waren de foodtrucks nog dicht, zodat we niet even een proefje konden doen :-(. Ron had een beetje een slechte start, maar heeft het voor ons helemaal goed gemaakt. Goede gids en goede Segways, een prima manier om Austin te verkennen of beter te leren kennen!