Hotel Ravel

Blik vanaf de rooftop bar op de Ed Koch burg

Wat mij altijd opgevallen is aan New York, is dat eigenlijk de kosten als je in de stad bent helemaal niet zo duur zijn. Je kunt er best goed eten voor heel betaalbare prijzen, het openbaar vervoer is zonder meer goedkoop te noemen (misschien dat we in New York ook eens een Ubertje uit gaan proberen) en ook de entree tot de meeste attracties valt meestal alleszins mee. Er is echter één ding dat altijd bijzonder prijzig blijft en dat is de prijs van een hotel. En zeker na vakanties in Texas en Tennessee waren we inmiddels aan erg lage prijzen gewend geraakt. Nou, forget about it, zouden de Fransen zeggen, dan ben je in New York aan het verkeerde adres. We hadden daarom het plan opgevat om ons geluk eens via Airbnb te proberen, maar los van het feit dat René daar niet zo een grote fan van was, bleek het ook moeilijk om een fatsoenlijk appartement voor vier grote kerels te vinden tegen een schappelijke prijs. Van een collega kreeg ik de tip op eens te gaan kijken in de wijken Flushings en Long Island City. Flushings viel snel af, aangezien het inderdaad een stuk goedkoper is, maar het een uur reistijd in beslag neemt om naar Manhattan te komen. Long island City daarentegen.......dat ligt met de metro op een kleine 15 minuten van bv Central Park en Times Square!

Een korte zoektocht zorgde ervoor dat we een leuke set hotels hadden die ook nog goed betaalbaar waren. Een beetje tegen onze gewoonte in, namen we deze keer niet de goedkoopste variant (dat had Fairfield, Howard Johnson of Nesva geweest), maar is de keus gevallen op het hotel Ravel. Lekkere ruime bedden en gelegen dicht bij de metro (waar zelfs nog een shuttle busje naartoe rijdt) gaven uiteindelijk de doorslag. Vanuit het hotel schijnen er ook spectaculaire vergezichten te zijn op de skyline van Manhattan, die kunnen we vast vanaf de rooftop bar zien. 

Sneeuw in Halfweg

De eerste sneeuw in Halfweg deze winter

Nou, het was vandaag eindelijk zo ver. Toen ik de gordijnen open deed vanochtend was er een witte deken over onze tuin gelegd: de eerste sneeuw van de winter 2014-2015 was gevallen!   Het was direct weer geglibber en geglij in Nederland en Halfweg en Haarlem waren daar geen uitzondering voor. Maar we moeten het ook niet erger maken an het is, want als je bij ons De Dubbele Buurt uit was, dan was het prima te doen op de A200 en N200 en eenmaal in het centrum van Haarlem was er helemaal geen vuiltje meer aan de lucht. Het weer was wel onbestendig: sneeuw, natte sneeuw, regen, hagel, zachte wind, harde wind, windstil en zon, we hebben het vandaag allemaal gehad. Morgen gaan we op dezelfde voet verder heb ik net begrepen, dus ik vermoed dat het hockey van Jeroen morgen afgelast wordt. Wel wat lastig, maar het levert wel mooie plaatjes op !

Het Grote Griekse Geschiedenis Project

Daan aan zijn tafel!

Het was even flink aanpoten, maar vandaag was het dan eindelijk zo ver: het grote Griekse geschiedenis project was klaar en moest op school gepresenteerd worden. Daan was wel een beetje zenuwachtig hoe een en ander nu fysiek over zou komen, dus ik bracht hem even naar school en hielp hem met het tillen van zijn werkstuk naar de opslagruimte. Het was echt een groot item geworden, een schijf van 70 centimeter met daarom de twaalf werken die de Griekse held Herakles moest vervullen. In de middag mocht Daan zijn werkstuk laten zien aan docenten en medeleerlingen en uitleggen wat hij gedaan had en vanaf 15.00 uur mochten de ouders komen kijken wat de leerlingen gemaakt hadden en moesten de leerlingen aan iedere ouder die dat wilde een "elevator pitch"verzorgen over hun werkstuk. Daan had het goed geoefend en hij heeft het verhaal heel veel keer mogen vertellen, want zijn werkstuk trok veel aandacht! Om 16.15 was de expositie afgelopen en ging men opruimen, maar er bleef nog één actie voor de docent over en dat was het uitzoeken van de werkstukken die gebruikt gingen worden voor de open dag van het SGH. Daan begon wat ongedurige te schuifelen en fluisterde toen in mijn oor: "Papa, ik hoop echt heel erg dat mijn werkstuk uitgekozen wordt". En zijn harde werken werd beloond, want op vrijdag 6 februari tijdens de open dag is zijn werkstuk inderdaad te bewonderen! Daan was zo trots als een pauw en dat mag hij ook zijn, want hij heeft er keihard voor gewerkt. Goed gedaan, kerel!!!

Wat te doen in New York?

Ik had nog wat liggen, kan in ieder geval de taxi betalen

Nu besloten is dat de vakantie van Rene, Frank, Simon en mij in mei naar New York gaat, wordt het tijd om de invulling van de dagen te gaan doen. Dan begint het natuurlijk met de eerste hoog over ideeën. In plaats van een aantal steden of staten zal het deze reis het uitgangspunt zijn om de vijf wijken van New York te bezoeken: Manhattan, Brooklyn, The Bronx, Queens en Staten Island. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik toen ik daar voor het eerst aan dacht ik wat bedenkingen hierover had, want Queens en Staten Island, dat zijn nou geen wijken waar ik direct vijf dingen over op kan noemen die ik daar wil gaan zien. Een korte zoektocht op internet (Google is je vriend), lijkt het toch niet zo een probleem om een dagje in beide wijken te kunnen vullen. En voor een kennismaking met The Bronx heb ik de Big Apple Greeters benaderd om een wandeling te verzorgen. Dat moet dus allemaal goed gaan komen, maar mochten er tips zijn mbt zaken die je echt MOET zien op Staten Island en Queens, dan hou ik me sowieso aanbevolen!

Tussenstand project in ontwikkeling

De 12 werken van Herakles, super origineel gedaan, bijna klaar voor de expositie op donderdag!

De klassieker

Het oude logo van ons aller Ajax

Zondag was ik voor de verandering weer eens in de Arena.  Het was tijd voor de klassieker Ajax - Feijenoord, maar waar ik vroeger al weken wist dat die eraan zou komen, vroeg een vriend mij een paar dagen van tevoren of ik mee wilde gaan en dat was eigenlijk de eerste keer dat ik eraan dacht. Een klassieker laat je echter net lopen, dus om 12.30 zat ik er helemaal klaar voor en ging ik er vanuit dat we een spektakelstuk voorgeschoteld gingen krijgen. Dat viel dus even flink tegen. Tenminste, als je jezelf Ajacied noemt. Hoewel het pijn aan mijn hart doet, is de waarheid dat Ajax met het resultaat van 0-0 zijn handen dicht mocht krijgen en dat ze echt een punt hadden gewonnen, wat ook nog eens bijzonder onverdiend was. Dat was wel even slikken, maar ja, als je de oorlog ook moet zien te winnen met Lucas Andersen op het middenveld en als Boilesen voor de zoveelste keer fout op fout stapelt en ook nog eens geblesseerd raakt waardoor een aanvallende wissel niet meer doorgevoerd kan worden, dan is het ook gewoon op. Zes punten achter op PSV, dat hoeft niet erg te zijn, de afgelopen jaren heeft ons aller dat steeds ingehaald, maar of het dit jaar weer feest vieren wordt, ik heb er een hard hoofd in. Als er maar geen paniek aankopen worden gedaan, dat is zonde van het geld (tenzij ze mij nog een contract aan willen bieden, natuurlijk :-)).

Beter en Leuk

Pannenkoeken van boekweit en haver met dadelboom

Zondag was het een druk dagje. Of beter gezegd: het lukte mij goed om dat er van te maken. Ik moest  's ochtend Jeroen en Anke naar naailes brengen, maar ik ging net iets te laat weg waardoor Jeroen boos werd, Anke bleek nog niet aangekleed te zijn toen ik aankwam en het verkeer zat ook niet mee. Gevolg: ik kon na het wegbrengen niet nog even naar huis voordat ik naar Ajax - Feijenoord ging en ik moest nog even wat eten. Gelukkig zag ik een vestiging van Bagels & Beans en wilde daar iets gaan verhapstukken, maar omdat het lastig parkeren was, moest ik een stuk lopen. Tijdens deze wandeling liep ik door de Eerste Oosterparkstraat en zag daar een leuke etalage van Beter en Leuk. Een bijzondere naam, dus daar wilde ik wel even verder kijken. Het zag er bijzonder uit, maar het had wel iets en ze schonken er koffie en wie niet waagt blijft maagd zegt Simon altijd, dus ik ging naar binnen, nam plaats aan een tafel en bekeek de kaart. Die zag er goed uit, met heel veel organische, veganistische en over het algemeen genomen gezonde gerechten. Ik bestelde uiteindelijk een latte macchiato en de pannenkoeken van haver en boekweit met dadelroom, noten en fruit.

Het duurde even voordat een en ander uitgeserveerd werd, ik vermoed dat dat door de kou kwam die het personeel ervaarde. Ik heb er zelf niet veel van gemerkt, maar een van de dames liep de hele tijd met een muts op, ik denk omdat ze een koud hoofd had :-). Het eten was echter wel het wachten waard, lekkere stevige pannenkoeken, alles helemaal vers met een bite en geserveerd met een uitstekende ahorn siroop. Ook de koffie was zonder meer goed te noemen, dus algeheel een prima ervaring en een leuk adres om te onthouden op de grens van Amsterdam Zuid en Amsterdam Oost.

Rock Café Bone

Het ruit van Bone

En wat denk je? We waren vrijdag echt vroeg klaar met eten, het leek wel Amerikaans :-). Om negen uur stonden we alweer buiten en dan is eigenlijk een avondje uit nog maar net begonnen. Dus even overlegd en vijf minuten later zaten we in de auto op weg naar Haarlem. Parkeren deden we in de Raaks (2,80 voor een hele avond, dat zijn nog eens prijzen!). De Jopenkerk zag er gezellig uit, maar helaas was hij ook afgeladen vol en we hadden niet zoveel zin om de hele tijd alleen maar te staan cq aan een tafeltje te hangen. Nu was er een café waar ik heel vaak langs rij, maar waar ik nog nooit binnen was geweest, maar die ik toch nog wel eens wilde bezoeken. Dat was Rock Café Bone. Met tien minuten lopen (en dan moet je rustig lopen) waren we er, stapten de warmte binnen en kwamen tot de volgende conclusies: 1) het café kan bepaald niet groot genoemd worden, 2) het kon voor vrijdagavond (hoewel het 21.30 was) niet bepaald druk genoemd worden en 3) het maakt in ieder geval de naam Rock Café waar, want het eerste nummer wat ons tegemoet schalde was Angel of Death van Slayer. Gelukkig was er een tafel vrij, konden we een rondje drank bestellen om vervolgens eens goed te kijken naar de andere bezoekers. Het was alsof ik een timewarp was ingestapt, want aan de bar zaten een aantal mensen die echt de stereotypen van de hardrock scène belichaamden. Het meest sprekend was een bijzonder enthousiaste jongen met lang haar, een leger broek, een armband met metalen stekels en een zwart t-shirt met een spijkerhesje eroverheen waarop het ene embleem bijna over het andere genaaid was, zoals DRI, Slayer en het meest prominent King Diamond. Maar het meest opvallend was een meisje dat aan de bar zat en de hele tijd maar keihard aan het meezingen was. Alleen wat raar was: het was altijd een ander liedje dan dat er op stond. De barjuffrouw vertelde dat deze dame inmiddels een paar keer heen en weer gewandeld was tussen Bone en een coffeeshop en dat ze steeds "vrolijker" terug kwam.

Ik heb me in ieder geval prima vermaakt. Zeker toen bleek dat ik ook nog een verzoekplaat aan kon vragen en kort daarna het lijflied van Simon, Frank, René en mij uit de speakers schalde, te weten Ace of Spades. De jongen met het spijkerjasje ging ook helemaal uit zijn bol, speelde als een wilde airguitar en had een heerlijke tijd die hij afsloot met "We are Motorhead and we play rock n roll!". Een fijn café, dat zijn naam waar maakt en waar ook de prijzen van de consumpties nog prima te doen zijn. Aanrader voor de hardrock en heavy metal liefhebber die een paar uurtjes eruit wil in Haarlem e.o. 

Graceland BBQ

The Four Amigos!

Een tijdje geleden las ik een kort artikel n het Parool dat er een echte Amerikaanse BBQ Pit cq Honkey Tonk op de Jan van Galenstraat was gekomen. Nu ben ik in mijn reizen naar de USA in veel staten geweest waar BBQ tot een kunst verheven is en heb ik daar redelijk wat verschillende soorten BBQ gegeten, dus ik was benieuwd of zo'n niveau in Amsterdam ook bereikt kon worden. Het was in ieder geval goed om te lezen dat de eigenaar een Amerikaan is, Brian, die veel zomers in North Carolina heeft doorgebracht en als er een plaats ter wereld is waar ze BBQ serieus nemen, dan is het daar wel. Ik ging hier samen met Frank, Simon en Rene eten. Parkeerplaats was snel gevonden (zeg maar voor de deur) en om 19.00 uur betraden we Graceland BBQ. Het was er gezellig druk en wat in ieder geval direct opviel was dat het idd erg op een Amerikaanse BBQ tent leek: de tafels staan dicht naast elkaar, zodat je ook goed met de gasten aan andere tafels kunt spreken :-).

Brian als DJ in zijn Radiola hok

We werden snel geholpen door bijzonder hulpvaardige en vriendelijke serveersters. De kaart is voor
de vleeseter erg interessant, maar er is ook een speciaal menu met vis en zelfs een vegetarische keus. Dat had ik niet verwacht. Maar bij de BBQ kom je toch over het algemeen voor het vlees, dus was de keus snel gemaakt: de Graceland XXXL, wat alle soorten vlees bevatte. Hier kwam eigenlijk de enige onaangename verrassing van de avond: deze schotel is voor drie personen en wij waren met z'n vieren, dus vroegen we of de schotel iets groter gemaakt kon worden. Helaas, dat bleek echt niet mogelijk te zijn. Dat zul je in de USA niet zo snel horen, maar na een paar keer doorvragen kon de serveerster er niets meer van maken (misschien hadden we het Brian moeten vragen bedenk ik nu...). Geen nood, we kozen er een extra portie Beef Brisket bij en dat probleem was ook weer opgelost.

Het eten kwam snel en ik moet eerijk zeggen dat het uitstekend was. Het vlees (beef briket, short ribs, spare ribs, pullen pork) was verrukkelijk, goed gekruid en met een fijne rokerige smaak, waardoor je ook de BBQ-saus niet nodig hebt. Met lekkere side dishes als sweet potatoe fries, fried beans en succotash (tuinbonen) en een stuk taart na (voor de echte liefhebbers: neem de Fat Elvis, om je vingers bij af te likken) heb je qua hoeveelheid ook niets te kagen.

Wat bijdraagt aan de USA ervaring is dat er veel Amerikaanse bieren geschonken worden, waarbij de Brooklyn Lager een favoriet was en het feit dat er continue lekkere hond tonk en rockabilly muziek gespeeld wordt, met Brian als DJ achter de knoppen.Ook verzoeknummers (in ons geval van Johnny Cash) kunnen aangevraagd worden. Dat verhoogt zeker de sfeer en dat is bij dineren ook erg belangrijk.

Al met al een mooie plek als je een USA BBQ in ons land wil vinden. Een aanvulling culinair, maar zeker ook qua gezelligheid. Denk overigens niet dat je een hele avond hier gaat vullen, daar is de zaak ook niet ingericht. Ook dat is Amerikaans :-). Maar absoluut een aanrader, ik ga hier zeker vaker komen!

USA 2015: het wordt New York

Flat Iron Building, zelf genomen in december 2013

Normaal is de reis die ik samen met Frank, Simon en René ieder jaar naar de USA maak al lang in kannen en kruiken, maar dit jaar liet het door omstandigheden een stuk langer op zich wachten. Het besluit waar we heen gaan was echter zo genomen: we gaan terug waar onze USA vakanties in 1993 begonnen, namelijk The Big Apple, New York City. De tickets zijn inmiddels geboekt, dat was nog best een uitdaging, omdat het KLM webcare team had aangegeven dit voor ons te gaan doen en dan blijkt dat je toch nog even op je hoeden moet blijven. Uiteindelijk duurde het drie dagen om de tickets geregeld te krijgen, waarbij ik enkele vragen wel drie keer moest beantwoorden. Maar goed, uiteindelijk was het geregeld en zijn de stoelen gereserveerd en betaald, dus een belangrijke stap is genomen. Volgende halte: het kiezen van onze verblijfplaats. Normaal is dat niet zo moeilijk en nemen we een leuk hotelletje voor weinig, maar "een leuk hotelletje voor weinig"  en "New York"  zijn twee begrippen die moeilijk in een zin samen te brengen zijn. Dus zijn de taken verdeeld: Simon gaat op zoek naar een paradijsje waar we kunnen slapen via AirBNB en René gaat zich storten op de mogelijkheden in hotels. Ik ben benieuwd wat eruit gaat komen, ik heb veel vertrouwen in mijn maatjes om met een mooi voorstel te komen! Wat in ieder geval anders gaat zijn dan in 1993 is dat waar we toen alleen maar op Manhattan zijn geweest we nu in ieder geval meerdere stadsdelen gaan zien. Uiteraard ook Manhattan (want met de nieuwe hobby van Simon, Frank en mij moet er natuurlijk een rondje Central Park hardgelopen worden), maar we zullen zeker ook Brooklyn en The Bronx bezoeken. Nou ja, 22 tm 30 mei zijn we er in ieder geval, ik heb er in ieder geval veel zin in!

Geflipt

Hans en Leny gingen voor de kipburger

De laatste tijd schieten de hamburgertenten die wat beters bieden dan de traditionele grillburger als paddenstoelen uit de grond. Vertelde ik eerder al over de ThrillGrill in de Gerard Doustraat en het filiaal van The Butcher in de Foodhallen (overigens zit er ook een zaak op de Albert Cuyp), deze keer sta ik even stil bij de meest recente toevoeging aan dit pallet van etablissementen die hamburgerminnend Nederland doen watertanden. Het betreft Geflipt op de van Woustraat 15. Deze zaak zit nog niet zo heel lang op deze locatie, maar via een vriend werd ik erop geattendeerd en nadat ik vorige week even langs de zaak was gelopen toen ik Daan en Thymo op ging halen bij de Games workshop en had gezien dat het er in ieder geval van buiten goed uit zag, besloot ik woensdag als lunch eens samen met mijn moeder en stiefvader de proef op de som te nemen. 

De "Vurig"

Het was redelijk rustig op woensdagmiddag, dis konden we eenvoudig plaats nemen aan een van de grote houten tafels. We zaten naast de store manager en wat mij opviel was dat hij geen burger had maar een tosti. Dat voorspelde niet veel goed en dat vertelde ik hem ook maar direct, waarop hij mij kan vertellen dat Geflipt ook tosti's wil gaan verkopen en dat zij de eerste proefbaksels aan het proberen waren. Nou vooruit, we vertrouwen er maar op. Na de kaart bestudeert te hebben koos ik uiteindelijk voor de Vurig, de pittige burger van Geflipt terwijl Hans en Leny allebei voor de Kiplekker. Daarbij een portie franse frietjes en de rode koolsalade en daarmee zouden we toch genoeg moeten hebben voor de lunch. De burgers werden snel uitgeserveerd (ik denk een minuut of tien) en ze waren bijzonder smakelijk. Ik moet wel eerlijk zeggen dat Vurig voor mij niet helemaal de lading dekt. Ja, het was een goede burger en ja, er zat een jalapeno peper op, maar om nou te zeggen dat dit in de top 10 pittige gerechten staat? Nou nee. De frieten waren prima en de salade zelfs uitstekend. Voeg dat bij een erg correcte en leuke bediening en ik kan me voorstellen dat Geflipt een leuke plek gaat worden voor zowel mensen van bedrijven die willen lunchen (DNB zit om de hoek, dus ik vermoed ook wel wat pakken van bankiers :-)) of voor studenten die 's avonds nog lekker een burger willen tikken voordat ze stad in gaan. Ik kom hier zeker nog terug, maar als me het mes op de keel gezet zou worden, zou ik toch eerder voor de Thrill Grill gaan. Eerlijk is eerlijk.

Het geschiedenis project van Daan

De basis van het 11de werk: de gouden appels

Het leuke van het Stedelijk Gymnasium is dat de kinderen regulier naast hun "normale" huiswerk ook projecten krijgen om aan te werken. Zo heeft Daan al een keer een mooie leesbiografie gemaakt, evenals een woordenboek der criminaliteit. Het project waar hij nu aan werkt is voor geschiedenis en is een thema wat mij vroeger ook heel erg aansprak, namelijk de Griekse Mythologie. Daaruit moet hij een verhaal kiezen en daarover een werkstuk maken, maar deze keer geschreven stuk, maar beeldende kunst. Dat mag ook een film of een muziekstuk zijn. Het was best even goed nadenken over wat het nu ging worden, maar uiteindelijk besloot Daan iets te maken dat te de 12 werken van Heracles uit ging beelden. Het wordt een zonnewijzer, met daarom per "uur"  een icoon wat iets verteld over het werk wat uitgevoerd werd. Zo begint het eerste uur van de dag met de leeuw van Nemea en eindigt he verhaal om 12 uur met het ontvoeren van de bewaker van de Hades, de hellehond Cerberus. Het is echt een flink werk, maar hij beleeft er wel veel plezier aan. Donderdag 29 januari moet het geheel klaar zijn en worden de mooiste stukken aan de ouders tentoongesteld. Fijn dat Daan maandag een korte dag op school heeft (ja, hij moet er toch een coole 90 minuten zijn), want er moet nog wel een en ander aan gedaan worden. Gelukkig dat opa Hans handig met de zaag is, want dat scheelt veel werk :-).

Vondelpark Loop 2015

Puffend over de finish

Zondag was het alweer tijd voor de eerste wedstrijd in het Rondje Mokum Loopcircuit. De start van de 10 km was om 13.00 uur, dus er was voldoende tijd om tijdig een goed ontbijt te eten en niet te haasten bij het omkleden. En, hoopte ik, ook voldoende tijd voor de regen om weg te trekken. Dat laatste bleek helaas ijdele hoop te zijn. Daarom brachten Ans, Daan en Jeroen mij om 12 uur richting het Vondelpark en liepen we naar de muziektent waar de warming up plaats zou vinden. Die was er ook, alleen waren er wat minder mensen dan ik had verwacht, namelijk om precies te zijn acht stuks. Nou ja, in ieder geval persoonlijke aandacht en de trainer bracht de groep na de warming up naar de start. Dat ging echter nog wel 20 minuten duren, dus snel naar binnen bij de StayOkay om warm en droog te blijven, om 12.55 naar buiten en om 13.00 uur strak klonk het startschot om drie ronden door het Vondelpark te lopen. Wat viel me uiteindelijk op aan de race? Als eerste dat drie keer hetzelfde rondje eigenlijk best saai wordt, ik heb toch liever een ronde of zelfs een loop van A tot B, dat is toch interessanter. Het viel me ook op dat de mensen die voor de prijzen lopen, dat echt heel hard doen :-), toen ik aan de tweede ronde begon, haalde de uiteindelijk winnaar me al in, omdat hij al aan zijn derde ronde startte. ook opvallend was dat ik bijna de hele wedstrijd naast een dame heb gelopen die geen schoenen nodig had en de hele race op blote voeten heeft gelopen. En als laatste werd me wel duidelijk dat in de regen lopen met een muts op voor een brildrager geen feest is, want je ziet haast geen sier, telkens beslaan je brillenglazen en wordt je afgeleid om de bril weer schoon te maken. Dat gaat ook zeker ten kosten van de tijd, want uiteindelijk kwam ik niet sneller dan 1.03 over de finish. Jammer, ik had gehoopt deze keer voor een tijd binnen het uur te gaan, maar dat zat er deze keer niet in. Nou ja, op naar de volgende wedstrijd, volgens mij de Louis Vink loop op 15 maart. Dat wordt dan overigens een druk loopmaandje, want daarin zitten ook de Brettenloop en de Zandvoort Circuit loop.  

ThrillGrill ook in Haarlem!

Erg goed nieuws, vanaf april komt de Thrill Grill ook naar Haarlem!

Kippen

Het hok is gevuld

Ik denk dat het iets van negen maanden geleden is dat Ans een impuls aankoop deed. Geen schoenen of een mooi jurkje. Ook geen slow juice pers. Nee, het betrof een kippenhok ! Samen met Rilana en Mark en Hans en Leny werd het hok in elkaar gezet en iets later door Ans in de verf gezet. Het enige wat nog nodig was, waren een paar vaste bewoners. Dat duurde een paar weken en nog een paar weken en nog een paar weken, totdat het zo lang duurde dat ik dacht dat er binnenkort krakers in het hok zouden gaan zitten. Maar opeens werd er actie ondernomen. Het moest een verrassing blijven, maar mijn kinderen zijn niet zo goed in het bewaren van geheimen, dus net voordat ik naar Boston vertrok vertelde zowel Jeroen als Daan mij dat er die week kippen gehaald gingen worden bij GroenRijk. En inderdaad, via de whatsapp had ik de eerste foto's al binnen toen ik Logan Airport opliep en een paar dagen later kon ik de kippen in levende lijven beschouwen. Uiteindelijk zijn het er drie geworden, met de namen Dance, Ninja (de adoptiekip van Rilana en Mick) en Karate Henkie. Jeroen is helemaal into de kippen en verzorgd ze erg goed, geholpen door Ans en met veel enthousiasme aangemoedigd door Daan. Nog een paar weken wachten en dan zal ik mijn plicht mbt de kippen gaan vervullen, namelijk het eten van de eieren die ze dan gaan leggen :-). Maar eerlijk is eerlijk: het zijn gezellige beestjes en het geeft toch extra sfeer in de tuin! 

Inhalen

De cast van Game of Thrones

Een paar jaar geleden schreef ik op het blog al een stukje over de TV Serie van Game of Thrones. Nadat ik de eerste twee seizoenen gekeken had schakelde ik over naar de luisterboeken, omdat seizoen drie nog niet begonnen was. Ik kwam tot het eind van boek vier, op de een of andere manier begon ik nooit aan boek vijf. Door het spel dat op de iPad uitkwam, werd mijn interesse in de TV Serie weer vergroot en via de dienst Popcorn Time kon ik snel alle afleveringen die inmiddels uitgezonden zijn terug vinden. Om er weer even in te komen keek ik nog even de laatste aflevering van seizoen twee en binnen een uurtje zat ik er al weer helemaal in. Inmiddels heb ik seizoen drie helemaal gekeken, dat eindigt met de afronding van The Red Wedding, iets wat in het boek al erg uitvoerig en meeslepend beschreven werd, maar wat ook als je het ziet erg indrukwekkend is. Volgende week begin ik aan seizoen vier, ik verheug me er nu al op! En voor wie Game of Thrones nog nooit gezien heeft: je mist er iets aan, dus snel gaan kijken!

Kleine kinderen worden steeds groter

Nog even en Daan is groter dan Ans....

Hier zat eens....

Hier zat vroeger stripwinkel Wonderland

De naailes van Jeroen is in Amsterdam Oost, om precies te zijn op het Makassar Plein. Laat iets verderop nou altijd Stripwinkel Wonderland hebben gezeten (die eind oktober 2009 helaas haar deuren sloot). Ik kon het daarom niet laten om eens te kijken hoe één van de voor mij bekendste hoeken van Amsterdam er tegenwoordig uit zag. Wat mij in ieder geval opviel was dat hetgeen waar Han altijd op hoopte, namelijk een renovatie (om uitgekocht te worden :-)) nu wel plaats had gevonden. De huizen zagen er een stuk netter en frisser uit dan ik gewend was. Op de hoek waar de winkel gevestigd was zat nu een onderneming, waarvan ik echt geen idee heb wat het nu eigenlijk deed. Het was een of ander vaag adviesbureautje, maar ik kon er geen hoogte van krijgen waar ze dan advies over gingen geven. Nou ja, dat maakte ook helemaal niet uit. Ik heb nog een paar minuten staan kijken, maar terwijl ik voor mij uit stond te staren (mensen die langs liepen zullen het wel vreemd gevonden hebben) zag ik niet het interieur van dit vage bureau, maar zag ik nog steeds een piepende en krakende houten vloer, bakken vol met strips en nog veel meer bakken vol met comics, een vitrine met beelden van Marvel figuren en een replica van Battlestar Galactica, een gordijn dat de toegang naar het toilet verborg en "het domein van Han", waar zijn stoel en de kassa stond en waar stickers hingen met de teksten "'s ochtends voor de koffie niet zeuren"  en "om klachten over de service te voorkomen verlenen wij vanaf heden geen service meer".

Wat heb ik daar prachtige tijden meegemaakt en door het even langslopen herleefde het gevoel van toen weer heel even bij mij. Dingen veranderen en dat is ook goed, maar het is fijn om zulke mooie herinneringen zonder problemen op te kunnen halen. Hoewel ze het blog niet zullen lezen: Han en Gerda, bedankt voor zoveel mooie jaren waar ik nu nog met veel plezier aan terugdenk!

Jeroen op naailes

Jeroen achter de naaimachine

De laatste jaren is het best moeilijk om voor de kinderen een leuk verjaardagscadeau te bedenken. Daan is helemaal into videogames en warhammer, maar wil wel zelf alles uitzoeken, dus gaarne bonnen of geld, terwijl Jeroen het altijd lastig vindt om iets te bedenken, omdat hij eigenlijk zo creatief is dat hij juist graag dingen zelf maakt. Dat laatst gaf Ans echter een bijzonder goed idee. Jeroen is sinds kort erg met kleren en mode bezig, maar vindt het soms moeilijk om die dingen te vinden die hij in zijn hoofd heeft zitten. Dan is het natuurlijk de beste manier om het zelf te maken! Alleen blijven kleren van papier niet echt lang goed in de regen en een gepimpte plastic tas zit uiteindelijk ook niet zo lekker. Dus kreeg Jeroen voor zijn verjaardag een naaicursus van IEKS cadeau! Samen met Anke gaat hij nu een aantal weken op zondag hiernaartoe en gaat twee kledingstukken maken en leert er de basis van hoe je kleding ontwerpt en maakt. De eerste les zit er inmiddels al op en hij is super enthousiast. Het zou mij niet verbazen als we over een tijdje niet alleen een Tommy Hilfiger of een Ralph Lauren kunnen kopen, maar ook een Jeroentje Janssen!

RIP: Hokkai Kitchen Haarlem

Helaas, geen Hokkai meer in Haarlem

Ken je dat gevoel? Om een onverklaarbare reden krijg je opeens trek in iets. Dat had ik van de week en het betrof sushi. Toeval bestaat dan niet, want op het moment dat ik eraan dacht dat ik snel weer eens een mooie box moest gaan halen bij mijn favoriete sushi tent, Hokkai Kitchen, mailde Ans mij of ik toevallig trek in sushi had en dat zij die wel kon halen als ze weg ging bij de Raaks Halle. Nou, dat kwam goed uit en ik mailde terug dat dat een erg goed idee was. Helaas kreeg ik een paar minuten later het bericht dat Hokkai Kitchen op zaterdag dicht was. Dat kon echt niet kloppen, want ik heb vaker op zaterdag daar sushi gehaald. Dat bleek correct te zijn, want nog een paar minuten later kreeg ik van Ans het bericht dat de zaak voorgoed gesloten was! Er hing een brief op het raam (zie foto) die er in het kort op neer kwam dat er simpelweg onvoldoende klandizie de afgelopen jaren was geweest om deze locatie rendabel te maken en dat daarom 31-12 de laatste dag was dat ze open waren. Super jammer, want dit was echt by far de beste sushi zaak die ik tegen ben gekomen in Haarlem en ook voor zover ik weet in Amsterdam (ok, op het Okura hotel na dan, maar daar betaal je dan ook 25 Euro voor 5 stukjes tonijn nigri en dat is toch wel aan de prijs). Het enige goede nieuws was dat de locatie in IJmuiden nog open is gebleven, dus ik denk dat ik daar nog wel eens wat ga halen, is alleen een stuk langer rijden. Maar ja, voor goede sushi moet je wat over hebben!

Je maakt soms wat mee bij een ijshockey wedstrijd .....

Chara blijft een reus op schaatsen

Ik geniet altijd van de sportmentaliteit als ik in de USA ben. Een wedstrijd van het lokale honkbal/ basketbal/ american football/ ijshockey meemaken is altijd een belevenis. Afgelopen week had ik de mogelijkheid om een ijshockey wedstrijd te bekijken tussen de New Jersey Devils en de Boston Bruins. Vanuit het hotel was het een kwartier lopen naar de TD Garden, maar wel bij minus 15 Celsius, dat soort temperaturen kennen we toch haast niet meer in Nederland. Na een paar taco's gegeten te hebben bij een van de stalletjes in het stadion (die verrassend goed waren, maar misschien komt dat ook door mijn lage verwachtingen), gingen we naar onze plaatsen toe.  Ik had 's ochtends in de Boston Globe gelezen dat er wat consternatie was bij de Bruins vanwege mindere resultaten en dat coach en team gebrand waren op een goede prestatie vanavond. Dat was te merken, want vanaf het begin volgende Bruins erop, tot teleurstelling van de mensen links en rechts van me, die gehuld waren in het rood/ zwart van de Devils. Na de eerste periode stond het qua score 1-0 en daar kwamen de Devils nog goed weg, want in schoten op doel stond het 17-2 voor de Bruins. In de rust na de eerste periode ging de camera door het stadion en schoot beelden van het publiek. Plotseling stond een van de mannen die voor mij zaten op en begon als een waanzinnige te dansen. Leuk dat hij zo enthousiast was, maar wat trieerde dat nu? Toen ik op het scherm boven het ijs keek, begreep ik waarom: hij was op het scherm en direct daarachter, ook vol in beeld, zat ik! Toch wel bijzonder om jezelf zo uitvergroot op een scherm te zien, inclusief die charmante lachrimpels die ik inmiddels heb.

Het scherm in de TD Garden

De rest van de wedstrijd vertoonde hetzelfde beeld als de eerste periode, uiteindelijk resulterend in een 3-0 overwinning voor de Bruins. Zo op de helft van de derde periode had iedereen dat wel door en verslapte de aandacht soms wat. Zo ook bij mij, want met nog een minuut of vijf te spelen, had ik wel even de tijd om snel een WhatsApp (of as het Twitter....?) bericht te sturen. Ik zat naar mijn telefoonschermpje te staren toen ik opeens iets voorbij zich vliegen en ik een tik tegen mijn rechterbeen voelde. Dat kon maar één ding betekenen: ik was getroffen door een puck! Ik stond snel op, keek onder mijn stoel en jawel, daar lag hij! Wat een mooi moment, het is iets waar veel sportfans op gebrand zijn, namelijk een echt wedstrijd souvenir mee naar huis nemen. Je kan naar heel veel wedstrijden gaan en het nooit meemaken, maar ik was de gelukkige vanavond!! Een rij voor me zat een hele jonge Bruins fan, die met grote ogen naar de puck keek. Ik ving iets op dat hij zo gehoopt had dat die puck bij hem terecht was gekomen, maar dat had ik niet eens hoeven horen, want zijn blik zegde genoeg. En wat doe je dan? Voor mij was het simpel: ik boog naar voren en gaf de puck aan het jongetje. Hij kon het niet geloven en kon alleen stamelend uitbrengen "Do you really mean it? Do you really mean it?". Uiteraard, het zou wel heel cru zijn om de puck weer terug te trekken :-). Het jongetje ging uit zijn dak van plezier, zijn vader gaf me een hand en een mannelijke "hug", andere mensen in het vak gaven me een schouderklop en op het eind kreeg ik zelfs nog applaus voor dit spontane gebaar. Hoewel de puck natuurlijk een mooi souvenir zou zijn geweest, ben ik blij dat ik hem weggegeven heb, die ervaring is veel meer waard dan het stuk rubber! Enige jammere is dat ik, vanwege het spontane karakter van de actie, niet eens een foto van jongetje en puck heb als fysieke herinnering, maar goed, daar leer ik ook wel mee leven, denk ik :-).

Boston by Night

Boston by night geeft wel erg mooie plaatjes!!!

Eten in Boston - deel 3

The Viera

Maar wat was nou de absolute aanrader van de Flying Dutchman nu eigenlijk? Dat was het Parish Café op Boylston Street.  De eigenaar van dit etablissement had een slim idee: vraag aan de 15 beste chefs in Boston om hun lekkerste broodje te bedenken binnen een bepaald budgetair kader en zorg ervoor dat je dan alles zo vers mogelijk maakt. Ik heb wel eens slechtere concepten gehoord! Ik had een flink stuk moeten lopen voordat ik bij The  Parish Café aankwam en met een temperatuur van -12 Celsius was dat op zijn best een verkwikkende wandeling, maar ik had het flink koud gekregen. Toen ik door de deuropening stapte kwam de warmte me al tegemoet, op de achtergrond klonk Frank Sinatra en met een stralende glimlach werd ik begroet door een jonge dame die me met de vaste vraag in de USA, namelijk "Hi, how are you doing??", welkom heette. Het was gezellig druk, een vrolijk geroezemoes gonsde door het restaurant. Ik kreeg een plek aan een hoge tafel, kreeg snel de kaart en na deze bekeken te hebben besloot ik om de Viera te bestellen (een versgebakken baguette met entrecote, waterkers, koriander en hete pepers) plus een non-alcoholische cocktail. Tien minuten later (waarbij je overigens gebruik kan maken van de prima gratis WiFi heb ik gemerkt) arriveerde zowel broodje als cocktail en beide waren bijzonder goed binnen te houden. Lekker mals vlees, prima gekruid en in goede combinatie met de overige ingrediënten op het broodje. En de cocktail was gemaak van vers geperste bloed sinaasappels, de vitaminen spatten er nog vanaf. Als ik een nadeel mag noemen was dat het best veel was, ik heb het tweede stuk brood laten staan en alleen het beleg opgegeten. Verder was het helemaal prima, ik kan The Parish Café dan ook zeker aanraden voor lunch of een snel diner! 

Eten in Boston - deel 2

Cappuccino en cannoli

Het spreekt denk ik voor zich dat, na de pizza, ik geen bakje koffie bij Regina Pizza ging bestellen. Gelukkig stond er op de wandeling van de Flying Dutchman ook een plek die volgens de schrijver de beste cappuccino van Boston schonk. Nu was mijn vertrouwen in de term "de beste xxx van Boston" wat geschonden na mijn ervaring bij Regina Pizza, maar toch wandelde ik naar Caffé Vittoria. Toen ik binnen kwam, was het al direct anders dan bij Regina. Het was er gezellig druk en ik werd verwelkomt door een bijzonder aardige serveerster die me naar een tafeltje bracht en me direct de kaart gaf. Qua koffie wist ik het natuurlijk al, want ja, hier was de beste cappuccino van Boston, nietwaar :-)? Maar de gebakjes zagen er ook erg goed uit en hoewel ik me erg probeerde in te houden, bleek mijn wilskracht toch helaas niet goed genoeg om niet te bestellen en vergreep ik me aan een vers gemaakte cannoli. Zowel de koffie als de cannoli waren allebei erg smakelijk, de koffie was voor een cappuccino wel erg heet, maar dat kon ik eenvoudig oplossen door eerst de cannoli op te eten, die qua wafel erg krokant was en een smeuïge vulling van ricotta crème. Deze keer moet ik de samensteller van de wandeling door foodie-boston gelijk geven: dit café serveert inderdaad bijzonder smakelijke koffie en gebakjes, een echte aanrader voor een bezoekje als je de North End van Boston bezoekt. 

Eten in Boston - deel 1

Het was binnen net zo gezellig als buiten

De afgelopen jaren ben ik meerdere malen in Boston geweest. Net voor mijn laatste bezoek vond ik een artikel in het Flying Dutchman magazine wat ik eens per kwartaal krijg als lid van KLM's frequent flyer programma, Flying Blue. Dat artikel ging over Boston en gaf drie wandeltochten aan. Een daarvan was een tocht langs 15 plekken waar je als liefhebber van lekker eten volgens de schrijvers geweest moest zijn. En ik kan niet ontkennen dat ik van lekker eten hou! De wandeling begon in North End, het Little Italy van Boston. Omdat ik enigszins hongerig aan de wandeling begon, kon ik het niet laten om als eerste binnen te ploffen bij Regina Pizza, volgens de schrijver dé plek in Boston om een pizza te verhapstukken, ook omdat deze zaak al diverse landelijke prijzen had gewonnen en deze vestiging de oorspronkelijke zaak was. Dat moest natuurlijk een feest worden, dat kan niet anders, want de beste pizza van Boston, daar loop je natuurlijk graag een stukje voor om.

Mijn uitzicht

Toen ik aan kwam lopen, spatte de gezelligheid niet echt van de zaak af. Het was stil buiten, er was niks te horen aan muziek of iets dergelijks. Bij binnenkomst werd het niet veel beter: er waren weinig klanten in de zaak, de meeste mensen die aan de tafels zaten waren de pizza koeriers die met hun telefoon zaten te spelen en personeel dat verveeld voor zich uit zat te staren. Na drie stappen naar binnen gezet te hebben, werd ik door een ober aangesproken met de vraag of ik een slice kwam halen of dat ik binnen wilde eten. Ik koos voor het laatste, dat viel volgens mij niet echt in goede aarde, want vervolgens werd ik aan een heel klein tafeltje gezet, achter een hoge stapel pizza dozen. Dat die stapel misschien wel te hoog was, bleek uit het feit dat het erg lang duurde voordat uiteindelijk iemand mij wist te vinden om mijn bestelling op te nemen...."I didn't know you were sitting over here!!", was dan ook de eerste regel die de serveerster uitsprak. De meneer die me achter de dozen had gezet had inmiddels het pand verlaten en had niet gezegd dat ik nog niet besteld had of zelfs maar dat ik er zat. Maar goed, een foutje kan gebeuren (ook een groot foutje in de gastvrijheid), dus ik streek met mijn hand over mijn hart en bestelde een Giambotta, omdat deze volgens de kaart de pizza was waar het allemaal mee begonnen was. Ik wreef nog eens in mijn handen, ging er gemakkelijk voor zitten (wat niet eenvoudig was gezien het oncomfortabele bankje waarop ik zat) en wachtte rustig af.

De Giambotta

Dat wachtte duurde toch nog wel even een kwartiertje (op zich toch wel raar voor een pizza in een volledig lege zaak), maar toen kwam de Giambotta ook op tafel, samen met een mooi kartonnen bordje. Maar goede wijn, behoeft geen kans, plachten wij in Nederland te zeggen, dus sneed ik een stuk af, nam een hap en.....proefte een goede pizza. En dat was het dan ook: gewoon een goede pizza, maar niets meer en niets minder dan dat. Lekker korstje, rode ui, stukjes worst, goede tomatensaus, prima mozzarella en als bijzondere topping een paar stukjes venkel erop. Op zich niks mis mee, zeker niet voor 12 dollar die hij kostte, maar eigenlijk verder niks speciaals en zeker niet de moeite om voor om te lopen of je een slechte service voor te laten welgevallen. Nee, deze aanbeveling kan ik echt niet snappen, het is natuurlijk beter dan een Dokter Oetker uit de magnetron, maar de beste pizza van Boston....? Nee, dat zeker niet. Figs, waar Ans en ik in 2010 aten, is bijvoorbeeld al echt vele malen beter. De schrijver van het artikel had het wat mij betreft echt bij het verkeerde eind: eten ok, bediening was echt slecht, oftewel een niet al te beste ervaring. Ik zou hier echt geen meter voor omlopen, er zijn veel restaurants die veel beter zijn in Boston, zonde om hier je tijd te verdoen.

Project van Jeroen en Dennis

Soms is het leuk om het nuttige met het aangename samen te voegen. Deze keer ging ik samen met Jeroen aan de knutsel om een natuurfenomeen na te gaan bootsen, te weten het uitbarsten van een vulkaan. Daarvoor hadden we een "Volcano Making Kit" gekocht, waarvan ik dacht dat alles erin zou zitten om dat mogelijk te maken. Voor het begin klopte dat: in de doos zat een plastic vorm die we in elkaar zette en het goedje dat we moesten mengen om de vorm mee te vullen. Dat ging redelijk snel, na een uur konden we de mal eraf halen. We wilden de vulkaan gelijk gaan schilderen, maar helaas bleek dat deze eerst een dag uit moest harden, omdat anders de verf opgezogen zou worden. Een dag later was het inderdaad een hard voorwerp geworden, maar Jeroen had geen zin om te schilderen. Dat moet binnenkort dan maar gebeuren, daarna moet er een mix in onze vulkaan gedaan worden van "baking soda", verf en azijn (wat niet in de doos zat), wat een chemische reactie gaat geven waardoor de uitbarsting gesimuleerd wordt. Eens kijken of ik Jeroen binnenkort kan enthousiasmeren om het project af te gaan maken :-).

NFL Play offs 2015

In de kleedkamer bij de Cowboys

Inmiddels zijn de play offs van het American Football weer begonnen. De eerste ronde gaf geen verrassingen en mijn favoriete team, New England Patriots, komt pas volgende week in actie. Maar toch keek ik naar een wedstrijd uit en wel de Detroit Lions die op bezoek gingen bij de Dallas Cowboys. Eerlijk gezegd niet zozeer om de teams, maar in 2013 waren René, Simon en ik op vakantie in Texas en een van de hoogtepunten daar was een dagje Arlington (een buitenwijk van Dallas), waar we de honkbal wedstrijd van de Texas Rangers tegen de Detroit Tigers bekeken, we een erg leuke pianobar bezochten en waar we ook een rondleiding kregen door het Cowboys Stadium (inclusief een tripje naar de kleedkamer). Dat was natuurlijk toen leeg, dus ik wilde ook wel eens zien hoe het nou zou zijn als het helemaal vol zat, want gezien de omvang moest dat indrukwekkend zijn. Nou, dat bleek het ook wel te zijn, zoveel zelfs, dat de scheidsrechters zich lieten imponeren, want ze maakte fout na fout, wat uiteindelijk de bezoekers uit Detroit de das om deed. Jammer voor de Lions, maar de wedstrijd bracht mij wel weer even terug naar die vakantie en de ontzettend leuke herinneringen die ik daar nog aan heb. En dan is een blog toch wel handig, want ik heb gelijk even teruggebladerd en de vakantie opnieuw beleefd!

Game of Thrones: the game

Het volgende spel van TellTale Games

Twee jaar geleden bracht TellTale Games een spel uit op de iPad dat gebaseerd was op de TV-serie The Walking Dead. Hier is inmiddels ook deel 2 van uit en sinds een maand heeft TellTale ook een spel uitgebracht dat gebaseerd is op een van de meest succesvolle TV series van dit moment, namelijk Game of Thrones (wat natuurijk weer gebaseerd is op de boeken van George R. R. Martin). Nu zijn al deze spellen zeker aanraders en worden ze geprezen voor de vernieuwing die ze brengen, maar eigenlijk zijn het spellen die al een jaar of 30 geleden uit hadden kunnen komen, alleen dan in een andere vorm. Wat doe je bij de TellTale Games? Nou, eigenlijk niet zo heel veel. Het is hier en daar wat met je vinger over het scherm vegen om onder een zwaard door te duiken of een klap uit te delen,  maar het belangrijkste is dat je keuzes maakt in het spel en dat die het verhaal dat je voorgeschoteld krijgt beïnvloed. En let op: dat verhaal is wel heel, heel erg sterk!

Maar wat was er dan 30 jaar geleden? Nou, toen had je al boekjes die opgedeeld waren in lossen stukken en waar je aan het eind een keuze moest maken of je bijvoorbeeld de weg naar links nam of de weg naar rechts en die keuze verwees je dan naar pagina 40 of pagina 50 en op die manier ging je door het verhaal. Eigenlijk precies hetzelfde qua idee, alleen nu is de uitvoering wat interactiever. Maar het concept van toen blijkt dus nog steeds goud waard te zijn, dat vond ik wel leuk om te zien. Nu maar wachten op de volgende episode van Game of Thrones, want de kwaliteit van dit spel valt of staat bij de kwaliteit van het verhaal en zoals gezegd: die is zonder meer hoog! 

Oude CD's luisteren

Dit is de eerste CD die ik weer ging luisteren

Het leuke van de top 2000 is dat je vaak denkt: hé, dat was inderdaad een heel goed liedje en de CD was ook prima, raar dat ik hem de afgelopen jaren helemaal niet geluisterd heb. Dat gevoel bekroop me de afgelopen paar dagen enkele keren en ik bedacht me dat ik de laatste tijd zelfs heel erg weinig "hele albums" luister, het is meer een serie liedjes van verschillende artiesten achter elkaar als ik iets opzet. Daar is op zich natuurlijk niets mis mee, want als er slechte nummers op een plaat staan, dan is het natuurlijk zonde van de tijd om ernaar te luisteren, maar een album is toch eigenlijk wel iets wat een geheel hoort te zijn.` Een artiest heeft erover nagedacht welke nummers op een plaat moeten komen en waarom die nummers dan bij elkaar horen (ook als het niet om een concept album gaat is dat toch wel vaak het geval).  Daarom ga ik de komende dagen eens terug naar de tijd dat als je een plaat opzette, je hem ook gewoon een helemaal afluisterde, daar zijn ze uiteindelijk toch voor gemaakt. De eerste waarmee ik dat heb gedaan? Ik had er twee op het netvlies, te weten Tunnel of Love van Bruce Springsteen, maar het is vandaag toch Ozzy Osbourne met zijn eerste solo album, Blizzard of Ozz, geworden en het was ouderwets genieten en ook wel weer leuk om ook even voor de muziek te gaan zitten (of staan, of op en neer te springen of te headbangen...) in plaats van alleen als achtergrond muziek het op te hebben. Waar de top 2000 al niet goed voor is.