Het is iets meer dan een half jaar geleden dat ik mijn laatste blogpost schreef. Het was net voor de vakantie naar Chicago en Minneapolis en ik ging er vanuit dat ik zoals gebruikelijk het verslag van de vakantie op mijn blog zou gaan delen. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurde toch: op de een of andere manier had ik alle puf verloren om stukjes te schrijven. Er was niet echt een reden voor, hoewel ik zelf tijdens de vakantie de schuld gaf aan het hardlopen, want in plaats van 's ochtends vroeg het blog bij te werken ging ik met Simon hardlopen. Beter voor lijf en leden, maar de rest van de dag zat het zo vol met activiteiten, dat er geen tijd was om een stukje te schrijven. Vooruit, dacht ik, ik haal het na de vakantie wel weer in.
Maar dat gebeurde niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten om nieuwe blogposts te maken. Ja, natuurlijk had ik wel weer een stuk kunnen schrijven over de 167ste keer dat ik bij Gary's Deli een bagel nam of vertellen dat het door een ongeluk weer druk op de weg was. Maar dan was ik alleen maar digitaal papier aan het vullen en daar haalde ik geen voldoening uit.
Dan bleef er natuurlijk nog maar 1 ding over en dat was het netjes afsluiten van het blog, want dat verdienen mijn lezers toch. Maar hoe ik het ook probeerde om die laatste post uit mijn vingers te krijgen, het lukte maar niet. Ik kon de periode en het blog toch niet afsluiten. Ondanks dat ik de andere sociale netwerken zoals Facebook en Twitter wel onderhield, was er toch steeds een stemmetje in me dat zei dat ik nog voldoende te schrijven had.
Inmiddels is er de afgelopen zes maanden veel gebeurd in mijn leven. Ans is onderneemster geworden met de oprichting van Retro Ans en heeft haar eerste locatie in de Raaks Halle opgezet (hoe trots ben ik daar wel niet op, geweldig gedaan met durf om die stap te nemen!!!!), Jeroen is inmiddels een vaste waarde in het eerste junioren elftal van HockeyClub Spaarndam en heeft hij zijn eerste musical optreden gedaan en Daan is zijn middelbare school carriere begonnen op het Stedelijk Gymnasium Haarlem, waar hij na de eerste maanden gemiddeld een 8 staat.
Voor mezelf is het een turbulente tijd. De vakantie naar Chicago en Minneapolis was weer echt geweldig (dank aan mijn maatjes René en Simon daarvoor) en heb ik diverse hardloopwedstrijden meegedaan met als hoogtepunt het uitlopen (samen met Simon en nog 38 collega's) van de dertigste Dam tot Damloop, 16,1 km achter elkaar in 1.45 uur. Toen ik een jaar geleden begon en met pijn in mijn benen na 10 minuten lopen bijna niet meer van de bank kon komen, had ik niet verwacht dat ik dit voor elkaar zou krijgen. Maar er zijn ook vervelende zaken: de opstart van Daan op het SGH ging niet vanzelf en kostte veel energie (gepaard gaande met veel emotie), maar dat komt inmiddels weer goed (en daar ben ik super blij mee!!!), een goede vriendin van Ans is op 45 jarige leeftijd overleden met achter laten van man en drie kinderen in de leeftijd van Daan en Jeroen en voor het eerst in mijn 24 jarige werkleven ben ik sinds twee weken boventallig verklaard, waardoor mijn huidige functie per 1 februari vervalt. Dat voelt bizar en onzeker en ga ik zoals iedereen door een soort rouwcurve heen om een en ander een plek te geven. Wat de toekomst op dit vlak brengt weet ik niet, ik focus me nu op eerst het goed afronden van mijn huidige werkzaamheden, dat verdienen mijn medewerkers en daarna zien we wel weer verder.
Maar er blijkt dus eigenlijk best veel interessants te melden. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik kijk hoe de periode tot 31-12 gaat met het schrijven van stukjes voor het blog. Als dat weer regelmatig en met plezier gebeurd, dan ga ik ook in 2015 door. Mocht dat niet zo zijn, dan is 31-12-2014 een mooie datum om op een nette manier het blog af te sluiten.
Maar dat gebeurde niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten om nieuwe blogposts te maken. Ja, natuurlijk had ik wel weer een stuk kunnen schrijven over de 167ste keer dat ik bij Gary's Deli een bagel nam of vertellen dat het door een ongeluk weer druk op de weg was. Maar dan was ik alleen maar digitaal papier aan het vullen en daar haalde ik geen voldoening uit.
Dan bleef er natuurlijk nog maar 1 ding over en dat was het netjes afsluiten van het blog, want dat verdienen mijn lezers toch. Maar hoe ik het ook probeerde om die laatste post uit mijn vingers te krijgen, het lukte maar niet. Ik kon de periode en het blog toch niet afsluiten. Ondanks dat ik de andere sociale netwerken zoals Facebook en Twitter wel onderhield, was er toch steeds een stemmetje in me dat zei dat ik nog voldoende te schrijven had.
Inmiddels is er de afgelopen zes maanden veel gebeurd in mijn leven. Ans is onderneemster geworden met de oprichting van Retro Ans en heeft haar eerste locatie in de Raaks Halle opgezet (hoe trots ben ik daar wel niet op, geweldig gedaan met durf om die stap te nemen!!!!), Jeroen is inmiddels een vaste waarde in het eerste junioren elftal van HockeyClub Spaarndam en heeft hij zijn eerste musical optreden gedaan en Daan is zijn middelbare school carriere begonnen op het Stedelijk Gymnasium Haarlem, waar hij na de eerste maanden gemiddeld een 8 staat.
Voor mezelf is het een turbulente tijd. De vakantie naar Chicago en Minneapolis was weer echt geweldig (dank aan mijn maatjes René en Simon daarvoor) en heb ik diverse hardloopwedstrijden meegedaan met als hoogtepunt het uitlopen (samen met Simon en nog 38 collega's) van de dertigste Dam tot Damloop, 16,1 km achter elkaar in 1.45 uur. Toen ik een jaar geleden begon en met pijn in mijn benen na 10 minuten lopen bijna niet meer van de bank kon komen, had ik niet verwacht dat ik dit voor elkaar zou krijgen. Maar er zijn ook vervelende zaken: de opstart van Daan op het SGH ging niet vanzelf en kostte veel energie (gepaard gaande met veel emotie), maar dat komt inmiddels weer goed (en daar ben ik super blij mee!!!), een goede vriendin van Ans is op 45 jarige leeftijd overleden met achter laten van man en drie kinderen in de leeftijd van Daan en Jeroen en voor het eerst in mijn 24 jarige werkleven ben ik sinds twee weken boventallig verklaard, waardoor mijn huidige functie per 1 februari vervalt. Dat voelt bizar en onzeker en ga ik zoals iedereen door een soort rouwcurve heen om een en ander een plek te geven. Wat de toekomst op dit vlak brengt weet ik niet, ik focus me nu op eerst het goed afronden van mijn huidige werkzaamheden, dat verdienen mijn medewerkers en daarna zien we wel weer verder.
Maar er blijkt dus eigenlijk best veel interessants te melden. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik kijk hoe de periode tot 31-12 gaat met het schrijven van stukjes voor het blog. Als dat weer regelmatig en met plezier gebeurd, dan ga ik ook in 2015 door. Mocht dat niet zo zijn, dan is 31-12-2014 een mooie datum om op een nette manier het blog af te sluiten.
Welkom terug. Hopelijk voorgoed maar dat zien we wel op 31 december
BeantwoordenVerwijderen