Airbourne in Utrecht

Airbourne was weer fantastisch

Een van de bands waar ik mijn hart aan verpand heb, is het Australische Airbourne. Toegegeven, het is gewoon een jonge versie van AC/DC en alle clichés die je bij een hardrockband kunt bedenken gaan voor hen op. Hoewel......deze zaterdag gaven zij een concert in Vredenburg Tivoli en dat begon al om 17.45 uur! Wat zijn dat nou voor tijden, dan komt de gemiddelde rock ster toch pas zijn bed uit? Het betekende dat Simon, Frank, Rene en ik al vroeg naar Utrecht afreisde. Ik werd een beetje sentimenteel toen ik mijn auto in de parkeergarage van de Stationsstraat zette, want dat was de plek waar ik dat iedere dag deed toen ik nog als programma manager bij CRM Distributie werkte. Vandaar was het 10 minuten lopen naar Vredenburg Tivoli en waren we net op tijd (na het afgeven van de jassen en de aankoop van een paar oordoppen, terwijl we ondertussen de klanken van Ace op Spades al uit de luidsprekers knalde) voor de start van het voorprogramma, Bonafide uit Zweden. Ik kende de band al, lekkere rechttoe rechtaan jaren 80 hairmetal. Een probaat middel om de sfeer er al eens goed in te krijgen. Ze sloten of mer de enige semi hit die de band ooit gehad heeft, Hard Livin' Man en dat was geen straf! Heerlijk band, zeker goed genoeg om eens als headliner in de Melkweg te gaan spelen.

Klassieke lichtshow :-)

Na een set van 45 minuten vertrok Bonafide van het podium en begonnen de roadies het podium om te bouwen. Dat lukt snel (want eigenlijk hoefde er alleen een soundcheck gedaan te worden en moest er een doek weggetrokken worden) en niet al te veel later doofde het licht, gingen er rode spots door de zaal heen en werd de "wall of sound" door de mannen uit Warnambool onder leiding van Joel O'Keeffe opgetrokken en werd de ene na de andere meezinger te gehoren gebracht. Het viel mij op hoe goed Joel bij stem was (misschien helpt het dat het vroeg op de avond was en hij nog niet helemaal dronken was :-)), ook terwijl hij als een razende over het podium rende. Verder kan ik nooit genoeg krijgen van de klassieke hardrock poses, zoals de door Status Quo bekend gemaakte choreografie tussen de gitaristen en de bassisten, die allemaal tegelijkertijd dezelfde bewegingen met hun instrumenten maken. Uiteraard was er ook hier en daar een stagediver, werd er bier het publiek in gegooid en rende Joel door de zaal heen, tussen het publiek door. Heerlijk om de nummers als Too much, too young, too fast, stand up for rock n roll , cheap wine and cheaper women en girls in black live te horen.

Al met al een erg leuk bezoek op een vroege zaterdagavond en het enige kritiekpuntje van de avond was dat het concert gewoon te kort duurde. Dat moet de volgende keer dan maar weer hersteld worden!