Het was zo mooi: Guns 'N Roses

Guns 'N Roses: ze hadden de beste kunnen worden!

Ik had het niet verwacht, maar eindelijk is er een talentenjacht op TV die ik leuk vindt. Sinds vorig jaar vind ik The Voice of Holland echt hartstikke gaaf om naar te kijken. Zelfs de overduidelijk geforceerde sluikreclames die erin zitten (zoals voor Coca Cola, Samsung Galaxy Tab en Haribo snoepjes) irriteren me niet. Maar hier even geen beschrijving van The Voice (dat kunnen jullie allemaal een keer gaan kijken). Nee, wat juist ook zo leuk is, is dat je liedjes weer hoort die je al een tijd niet geluisterd had. Vorige keer was dat bijvoorbeeld "in love with a girl"  van Gareth DeGraw en deze reis heb ik "Sex on Fire" van Kings of Leon weer herontdekt. Maar wat me ook opviel is dat regelmatig nummers van Guns 'N Roses voorbij kwamen. En onwillekeurig gingen mij gedachten toen weer terug naar de tijd dat die band ook nog echt bestond....want hoewel formeel er nog een  band onder deze naam optreed, is er van de oude magie niets meer over.

De uiteindelijke versie van de hoes

1987: ik zit net op de Universiteit en koop me blauw aan hardrock LP's. Ik heb een vaste platenzaak, MusicLand, en een van de verkopers adviseert me een band die nog weinig mensen kennen, maar die in de USA de boel op stelten zet. Doe mij die plaat dan maar, zeg ik natuurlijk. Maar na een half uurtje zoeken, blijkt de LP er niet meer te zijn. Geen nood, verderop zit een Free Record Shop en daar hebben ze nog een exemplaar liggen van Appatite for Destruction. Gelijk naar huis en de plaat maar eens opzetten. Een uur later lig ik bij te komen, want wat een ongelofelijke explosie van gitaren, stevige rock, pakkende teksten (verwacht geen Bob Dylan, overigens...) en het swingt als een tiet!!! Er staat geen enkel minder nummer op de plaat, en dat kom je toch niet vaak tegen!!!! De week erna draai ik de plaat minimaal 25 keer en ik weet het zeker: dit zijn de nieuwe koningen van de hardrock!!! Maar helaas, helaas, de band begint al een paar jaar later uit elkaar te vallen, waarbij de drummer Steven Adler de eerste is die de band verlaat, omdat hij teveel drugs gebruikte en vervangen wordt door Matt Sorum. Een par jaar later verschijnen de albums Use Your Illusion 1 en 2, waarin echte topnummers met een aantal zeikliedjes afgewisseld worden (zoals het toch altijd hoog in de top 2000 scorende November Rain).

Maar in 1992 is er een hoogtepunt, want de Gunners komen naar Nederland om in de Kuip te spelen. Samen met onder andere Rene ga ik erheen Voorprogramma's zijn Soundgarden (aaiii.....de eerste grunge invloeden doen hun intreden.....) en Faith no More. Spelen erg goed en op tijd en dan......is het wachten, wachten en nog eens wachten. Gelukkig hebben we tribunekaarten (geheel tegen de principes in) en kunnen we zitten, maar het begint al donker te worden als Axl en zijn mannen het podium betreden. En ze zetten een show neer die zijn weerga niet kent! "We moeten om 11 uur stoppen, maar willen jullie dat?". Neeeeeeeeeeeee!!!!!!! Dus, ze pakken de boete en spelen gewoon door de door de gemeente gestelde tijdslimiet heen. Wat een energie, wat een show, wat geweldenaren!!!! Een uurtje of drie en vijf liter vocht later zijn we klaar. De beste live band die ik ooit gezien heb, optredend op hun hoogtepunt. Het T-shirt dat ik hier gekocht heb, heb ik zeker 15 jaar gehad en gehouden, zelfs toen de print helemaal vervaagd was. Een paar jaar later zie ik Guns N Roses nog in Nijmegen, met Blind Melon en The Cult in het voorprogramma. GNR start deze keer bijna op tijd maar na anderhalf uur geven ze er de brui aan en er is duidelijk minder chemie. Dat klopt ook, want vanaf dat moment valt het ene na het andere bandlid uit en blijft alleen Axl Rose van de originele line up over. Chinese Democracy, de plaat waar uiteindelijk 9 jaar op gewacht werd, bleek een aardige rock plaat, maar dat was het dan ook. Maar die moet je dan ook maar links laten liggen. Appetite for destruction kan ik echter nog letterlijk meezingen. En na 24 jaar zegt dat toch wel het meest!