Pasen

Wie ziet wat Ans hier doet?

Dit jaar was het een rustig Pasen. Na een rondje eieren zoeken in de vroege ochtend (en godnondeju, wat was het vreselijk koud) was het duidelijk dat ook als je veertig paaseieren tien minuten eerder verstopt, het geen garantie is dat je ze daarna allemaal weer terug vindt, want uiteindelijk bleef de teller op zevenendertig steken. Daarna was het tijd voor een spelletje met de kids, natuurlijk een groot deel van de paaseieren opeten en daarna een familie film kijken. Aan het eind van de dag gingen we gezellig eten bij Het Gemaal. Er was geen echt paas diner gemaakt, maar dat maakte niet uit. Daan had zijn zinnen al gezet op de klassieke saté, terwijl Jeroen de kinderpasta soldaat wilde gaan maken. Vooraf even een bordje tomatensoep en een bordje bospaddenstoelen soep en achteraf de tiramisu met stroopwafels en onze buikjes waren wel afdoende gevuld. Nog even een frisse neus gehaald op de pier bij Het Gemaal en er was weer een eerste Paasdag afgerond.

All you can eat sushi

All you can eat = onbeperkt eten, mensen!!!

Een tijdje geleden zag ik een blogpost van Rene over een etentje dat hij had gehad met zijn nicht. Ze waren naar een all you can eat sushi gelegenheid gegaan. Ik ben er zelf geen fan van, want het "all you can eat" concept gaat bijna altijd ten koste van de kwaliteit en versheid van de ingrediënten. Maar wat mij eigenlijk nog meer verbaasde was dat in het restaurant je slechts een beperkt aantal ronden mocht bestellen en per ronde ook nog een maximaal aantal gerechten. Dan is het toch geen onbeperkt meer?  Wat een rare constructie. Maar de afgelopen weken zag ik nog veel meer van dit soort "oplichterij" plaats vinden. Verschillende restaurants bieden hetzelfde concept aan, terwijl anderen wel onbeperkt laten bestellen, maar je moet wel na maximaal anderhalf uur de deur weer uit zijn. Ongelofelijk, welk onderdeel hebben de restaurants van "all you can eat" niet begrepen...... dat doen de onbeperkt spareribs aanbieders toch beter, dat is ook niet weg te hachelen, maar als je wilt kun je bij blijven bestellen tot je erbij neer valt. Dat is in ieder geval wel eerlijk.

Bloed, zweet en tranen op SBS6

Talentenjacht met een twist, maar wat een puin erbij....

In de strijd om de kijker heeft SBS6 ook weer een nieuwe talentenjacht georganiseerd. Deze keer niet de singer songwriter competitie of de zoveelste Voice, Popstars of X-Factor, maar de zoektocht naar een nieuwe volkszanger(es). De nam van de show: bloed, zweet en tranen. Dat moest ik toch eens een keer bekijken. Het feit dat Gerard Joling in de jury zit zorgde er al voor dat ze een streepje tegen hadden. Nu komen er bij talentenjachten altijd wat vreemde snuiters langs, maar dit is wel een overtreffende trap. De keuzes die door de "coaches" gemaakt worden, zijn echt onbegrijpelijk. En de meeste mensen die deelnemen hebben het wel heel erg met zichzelf getroffen. Zo deed bijvoorbeeld Wesley mee, die echt alleen maar meedeed voor zijn fans, want die hadden het recht om hem ook op TV te zien. Maar de overtreffende trap was Joey Hartkamp, de zoon van een van de producers/ schrijvers van onder andere Rene Froger en Frans Bauer. Hij werd eerst geselecteerd, maar door de volgende kandidaat er alweer uitgegooid en kon dat moeilijk geloven, want degene die hem er uit bonjourde was toch "echt niet om aan te zien en kon ook heel erg slecht zingen". Wat een zelf ingenomen ventje, dat zijn vader als kruiwagen zag om ook een hitje te scoren. Nou, ik heb het wel gezien. Een keer dit programma bekijken was meer dan genoeg, het voldeed toch niet aan in ieder geval mijn verwachtingen (zonde overigens van de kwaliteit van Danny de Munck, hij liet zich ook in de ellende meeslepen). 

Werkbezoek

Heel veel varkentjes!!

Om weer eens in contact met onze klanten te komen, hadden twee van de programma managers die binnen mijn portfolio werken een uitstap geregeld naar een (potentiële) klant van onze bank. Omdat we groot zijn in het financieren van agrarische bedrijven, gingen we op bezoek bij een biologische varkensboer. Ik heb echt nog nooit zoveel varkens op een plek gezien (en dan was er nog veel meer ruimte dan bij en traditionele boerderij) en ook nog eens in zoveel verschillende soorten en maten: van net geboren, hele kleine, lieve biggetjes tot varkens van 250+ kilo. Hoewel het qua geur nog wel even erg wennen was (toch anders dan de uitlaatgassen van Amsterdam), was het een heel leuke ervaring om mee te maken hoe zo een boerderij nu uiteindelijk werkt en het is nog verbazingwekkend hoeveel ICT er tegenwoordig gebruikt wordt om zo een boerderij draaiende te houden. 

Moneyball: the art of winning an unfair game

Het is bijna weer tijd voor het begin van het MLB seizoen 2013. Op 1 april staan de eerste wedstrijden weer op het programma (ik ga er maandag eens voor zitten, 19.05 uur New York Yankees - Boston Red Sox). Een van de verrassingen vorig jaar was de Oakland Athletics en dat was niet de eerste keer in de geschiedenis van die club. In 2002 gooiden ze het roer om en vingen het verlies van drie bijzonder goede spelers op door op een heel andere manier tegen het spel en de samenstelling van de club aan te kijken. Manager Billy Beane wijzigde zijn aanpak om niet de bestaande situatie te optimaliseren, maar om iets radicaal nieuw en anders te doen. Hierbij werd een analyse van alle gegevens van spelers gekoppeld aan de prijs die de club voor een speler moet betalen. Een mooie uitspraak in de film is dat Oakland aan het eind van het seizoen evenveel punten als de New York Yankees heeft gepakt, maar per punt hebben de Yankees 1,4 miljoen uitgegeven, terwijl Oakland per punt 220.000 Euro betaalde. Daar moest het roer dus ook echt voor om en moest Billy (in de film overigens gespeeld door Brad Pitt) ook de nodige heilige huisjes afbreken en de bewoners van die huisjes buiten de poort van het stadion zetten. Hoe dit gelopen is, is vervat in een boek Moneyball: The Art of Winning an Unfair Game van Michael Lewis, wat vervolgens weer verfilmd is met Brad Pitt in de hoofdrol. Gisteren gekeken en een echte aanrader voor de liefhebber van sportfilms in het algemeen en honkbal in het bijzonder. Die moeten dus zeker kijken, als je niet van sport houdt, dan kun je je de moeite besparen :-).

Ron Blaauw ziet geen sterren meer

Benieuwd of er sterren komen voor het nieuwe concept.

In de auto op weg naar een heidag van mijn portfolio hoorde ik een interview met Ron Blaauw, die vertelde dat hij zijn twee sterren restaurant ging sluiten en over ging op een nieuw concept, Ron's Gastrobar. Alle gerechten zijn er 15 Euro en je kunt zelf bepalen hoeveel je er aan elkaar rijgt. Dit volgens Ron met name om de zaak laag drempeliger te maken voor jongere mensen. Eind van dit jaar moeten de Michelin inspecteurs een nieuwe beoordeling doen en dan zullen we zien of de Gastrobar in de prijzen valt qua sterren. Hoewel het eigenlijk niet zo een gekke beweging is, was ik toch wel wat verrast. Vorig jaar had Ron al de inspecteurs van de "Lekker" uit zijn zaak had gezet omdat hij niet mee wilde werken aan een "ranking die uitgevoerd werd door ondeskundige mensen" en was hij toch wel bezig zich een beetje tegen de gebaande paden af te zetten, maar om op deze manier toch de felbegeerde Michelin sterren op het spel te zetten is toch wel........ avontuurlijk.

Voor mij was de move van Ron Blaauw van Oudekerk aan de Amstel naar Amsterdam al een hele switch. Ron Blaauw was de eerste sterrenzaak waar ik heb gegeten en daar bewaarde ik warme herinneringen aan. Ik at daar voor het eerst Ron's scheermesje, wat tot de dag van vandaag een van mijn favoriete gerechten blijft. Door de jaren heen vond ik echter de kwaliteit echt achteruit gaan, dat leek een lineair verband te hebben met de aandacht die Ron zelf aan zijn vlaggenschip gaf. De beweging naar Amsterdam maakte van het restaurant een hippe tent, maar wel erg duur voor het gebodene en de totaal beleving werd er niet beter op (zie ook mijn review van enige tijd geleden). De grootste winst vind ik zelf dat hierdoor de bistro Ron's Vis van de Dag geopend werd, maar na een paar bezoeken begon ik al aan de levensvatbaarheid hiervan te twijfelen. Er zat bijna nooit iemand, terwijl het eten echt bijzonder goed was. Toen ik een paar maanden geleden weer eens wilde reserveren, bleek ik het bij het rechte eind te hebben gehad. Ondanks het feit dat de site Ron's Vis van de Dag nog bestaat, blijkt sous chef Jamie van Heije het restaurant overgenomen te hebben. Erg jammer.....

Ik zal zeker een keer bij Ron's Gastrobar langs gaan. Eerlijkheid gebied: ik heb er weinig vertrouwen in, want tot nu toe zit Ron in ieder geval voor mij in een glijdende schaal naar beneden. Mocht de Gastrobar niet aanslaan, dan is dat denk ik voor mij de laatste keer dat ik bij Ron Blaauw geweest ben.

Chipknip, au revoir

Chipknip kwam, zag en......verloor

Deze week weer de melding van een betaalmiddel dat eruit gaat. In 1995 werd de elektronische portemonnee Chipknip geïntroduceerd als alternatief voor pinnen, maar uiteindelijk werd het betaalmiddel voornamelijk gebruikt in parkeergarages en in bedrijfskantines van (middel)grote bedrijven. Een van mijn eerste onderzoeken die ik deed toen ik bij een van mijn eerdere werkgevers in dienst was (CMG) was een strategie uitwerken hoe dit nieuwe middel het best getest kon worden. Op die manier heb ik er nog wel een speciale band mee, maar uiteindelijk heb ook ik de Chipknip niet heel erg veelvuldig gebruikt. Nu het pinnen zoveel sneller is geworden dan toen en het het betalen met je mobiele telefoon steeds meer een vaart begint te nemen, zijn er simpelweg teveel makkelijkere alternatieven voor de Chipknip. Je ziet het nu ook al bij Rabobank waar  veel meer mensen inmiddels mobiel betalen in plaats van de Chipknip te trekken. We hebben nog even om de laatste restjes op de chips op te maken, maar vanaf 1-1-2015 is het echt definitief over met de Chipknip. Het is niet anders, ik zal het niet missen (ondanks die herinneringen aan een pand in Hoofdorp in 1996 waar we er heel druk mee bezig waren om dit tot een mega succes te maken.....).

De Saffraan

Groentesoep in een andere vorm

Het was al een flinke tijd geleden dat ik een Groupon voor restaurant de Saffraan had gekocht. Een van  de collega's in mijn portfolio vertelde me dat het een erg goed restaurant was, dus besloot ik er maar eens werk van te maken om een reservering te plaatsen. Dat was maar goed ook, want de bon bleek nog meer drie weken geldig te zijn. Gelukkig was er in de resterende periode nog plek, dus reden Ans en ik in vijftig minuten van Halfweg naar Amersfoort, waar De Saffraan gevestigd is. Het bleek in ieder geval voor een onderdeel een eerste keer te zijn, want de Saffraan is op een schip (een 100 jaar oude klipper, genaamd Hoop op Welvaren) gevestigd (het is lang zoeken als je dat niet weet, overigens.....). De zaak was helemaal gevuld, wat in deze tijden van crisis nog wel eens anders is (zie mijn bezoek aan de Posthoorn van twee weken geleden). Na even bijgekomen te zijn van de gure Oosterwind die buiten aan het waaien was werden we al snel weer warm: enerzijds van de lekkere verwarming, maar anderzijds ook door de hartelijke begroeting van Monique. Na een korte uitleg over het menu, waarin voor mij een wissel van een gerecht met lam gedaan moest worden, kon het feest gaan beginnen.

Veluws Hert met een saus van gerookte thee en chocolade, goddelijk

En een feest was het. De drie amuses die we als eerste kregen voorspelden al veel goeds (met name de derde, waarin een pittig pepertje verwerkt was, was een streling voor de tong). Daarna kregen we nog zeven gangen voorgeschoteld, die varieerden van goed tot uitmuntend. Persoonlijk vond ik de schelvis gewoon ok, maar eerlijk gezegd een beetje flauw, maar de pittige rundertartaar als eerste gang, het Veluws hert met een saus van gerookte thee en chocolade en het dessert "het tuintje van passievruchten" waren zonder meer gerechten die in de categorie "hier komen we graag voor terug" vallen. Als ik een onderdeel moet noemen wat iets minder was, was het de tijd die tussen de gerechten genomen werd om uit te serveren. Hier was weinig consistentie in te ontdekken. Op het ene moment werd het eerste bord weggehaald en daarna de volgende bijna onder je neus geschoven, een andere keer hebben we bijna 40 minuten tussen de gangen moeten wachten, ondanks een aansporing aan de bediening dat het van ons best iets sneller mocht (de volgende dag was gewoon een werkdag, nietwaar....). Oh ja, en de stoelen zijn wel aan de harde kant om een hele avond op te zitten. Maar een prima restaurant en een aanrader van iedereen die van een diner op hoog niveau houdt. In tegenstelling tot De Posthoorn, vermoed ik dat we hier nog wel eens terug zullen komen! 

Bezoek aan het Elysium

De mannen hadden er zin in!

Een of twee keer per jaar ga ik met Frank en Simon, zoals eerder gememoreerd, een dagje naar de sauna. Deze keer dus naar het Elysium in Bleiswijk. Na een tussenstop op de A4 om met 1 auto richting Zoetermeer te rijden (ik was net te laat voor het ontbijt bij de Delifrance) arriveerden we om 10.45 bij het Elysium en een korte wachttijd en uitleg later stonden we in de kleedkamers. De dag kon natuurlijk niet beginnen zonder eerst even een koffie, een cakeje en, omdat we in cafe Max plaats hadden genomen, een bagel. Twee keer tonijnsalade en een gesmolten geitenkaas bagel verder, gingen we de eerste sauna in, om precies te zijn de Duinsauna. Niet te warm om te beginnen, en hij dankte zijn naam omdat hij, hoe raadt je het, in een duin ongebouwd was. Daarna volgden onder andere de Russische Banja, Panorama Sauna (met daarin de kop van een hert en een everzwijn), Turks Stoombad, diverse hot tubs en bubbelbaden. De afsluiting was in de lavendel sauna, waar een opgiet ritueel werd uitgevoerd, en dat is best heet! Nog een klein bubbelbadje ter afkoeling en afsluiting en daarna verlieten we rond half acht 's avonds het pand. 

We hadden een superdag, erg relaxed, zowel fysiek als mentaal. Of we volgende keer weer naar het Elysium gaan weet ik niet. Qua personeel en eten & drinken was het superieur aan Spa Zuiver, maar qua sauna's viel het uiteindelijk wel mee (in mijn herinneringen was het verschil groter). We zullen het zien, ook altijd leuk om volgende keer weer iets nieuws uit te proberen. Ik hou me aanbevolen voor tips!

Ontwikkelingswerker

Zo lief van Jeroen

De afgelopen tijd is Jeroen helemaal into het helpen van de medemens. Zo heeft hij al een keer zijn zakgeld besteed aan het vullen van een collectebus, maar is hij ook al eens 's avonds wakker geworden om Ans en mij te vertellen dat hij later graag kinderen in arme landen zou willen gaan helpen. Het concept van armoede in Nederland, maar zeker ook verder in de wereld begint bij Jeroen steeds meer in te dalen (zijn broer Daan, 3 jaar ouder, heeft daar overigens nog geen last van :-)). Op school is Jeroen er ook erg mee bezig en dat geldt ook voor een paar vrienden en vriendinnen van hem, zoals Aniek, Anke, Kyle en Ryan. Ze zijn vaak bezig met te bedenken hoe ze kunnen helpen. Vorige week kwam Jeroen met het verhaal dat er een sponsorloop georganiseerd ging worden om de armoede tegen te gaan. Een mooi initiatief natuurlijk, ik had alleen de indruk dat het actie was die vanuit school georganiseerd werd, mede omdat de sponsorloop op maandag 25 maart plaats ging vinden. Maar wat bleek? De boys en girls hadden het helemaal zelf bedacht! Jeroen was zelfs al zover gegaan als het ontwerpen van een poster ter aankondiging van het evenement. Een geweldig initiatief natuurlijk, maar de tijd tussen bedenken en uitvoering was wel wat erg kort (vier dagen om precies te zijn :-)). Uiteraard werden er hier en daar wel wat sponsors gevonden en maandag zal er op kleine schaal dan ook een mooie actie plaats vinden, maar de volgende keer heeft Jeroen alvast op zijn netvlies dat hij iets meer tijd voor de nodige marketing in moet plannen. Mochten er nog liefhebbers voor sponsoring zijn, dan kunnen jullie via mij met Jeroen contact opnemen, iedere bijdrage wordt door hem gewaardeerd! Maar dat kinderen van acht jaar hier al mee bezig zijn en zo gedreven, dat is bijna ontroerend om te zien!

Uitbouw in Halfweg

De kachels hebben we al!

Een van de uitdagingen die we al jaren op ons af zien komen is dat ons huis maar twee slaapkamers heeft. Daan en Jeroen hebben samen een grote kamer, maar het is er wel slechts 1. Dat vonden ze vijf jaar geleden toen we verhuisden nog helemaal niet erg en ook nu valt het allemaal wel mee, maar Daan begint toch wel behoefte te krijgen aan zijn eigen plekje. Zeker nu hij richting de middelbare school gaat (nog anderhalf jaar en mijn lieve kleine schat is een brugpieper.....wat gaat dat toch snel). Nu is het klimaat op de woningmarkt niet zo dat we even wat extra aan de hypotheek toevoegen, dus wordt het wat creatief zijn de komende periode, om vast te stellen hoe we deze wensen in kunnen vullen en ook nog binnen budget daarvoor te blijven (het lijkt wel een project). Het idee is nu om eerst een flink stuk aan de keuken aan te bouwen (een bijkeuken, net zoals we in ons vorige huis hadden), dan een mooie trap naar beneden (aangezien ons huis op een heuveltje ligt) en dan een additioneel gebouw erbij te plaatsen. Daarin dan de "master bedroom", terwijl Daan en Jeroen dan de kamers op de eerste etage verdelen).

Best nog een klus om te kijken wat er dan allemaal moet gebeuren, want wat doe je met faciliteiten als gas, water, elektra etc etc. Ans had in ieder geval al een oplossing voor een onderdeel: in plaats van de centrale verwarming door te trekken, kwam ze in haar retro speurtocht twee prachtige gaskachels tegen, waarvan er dan in ieder geval een in onze nieuwe slaapkamer terecht zal komen. Zo zie je hoe twee sporen elkaar dus soms kunnen kruizen en versterken? Wat denken jullie: moet de rode of de groene in de slaapkamer komen??

Kiekeboo!!!

                           Wat is het toch een ongelofelijk schatje, die Jeroen!!!

Creeper

Wat een lieve Creeper

Van zijn verjaardag had Daan nog geld over en nog geen idee wat hij ermee moest gaan doen. Dat probleem was echter na een bezoek aan de Minecraft site snel opgelost. Niet met software om Minecraft te spelen, maar op de site zijn ook andere zaken te koop. Het merendeel beslaat kleding, maar er zijn ook diverse speelgoedjes te koop. Daan had zijn ook laten vallen op een Creeper knuffel, waar ook nog geluid uit kwam. Na een bijzonder korte discussie met hem of hij echt als elf jarige nog wel een knuffel wilde, hadden we een paar klikken verder de knuffel besteld (plus een t-shirt van Minecraft). Enige nadeel was dat er een levertijd van 24 dagen opgegeven werd. Maar ja, het was niet anders, Daan had zich er al op ingesteld. Hoe verrast was hij dat zes dagen na de bestelling er al een pakje in de bus lag vanuit de USA met daarin een klein groen monstertje dat een sissende en exploderend geluid kon maken. precies: de Creeper. Daan was er super blij mee en de Creeper gaat inmiddels het hele huis mee rond. Fijn dat hij zo een cadeau gevonden heeft!!

Elysium

Mooie sauna in het Elysium

Een keer per jaar word ik uitgenodigd door Frank en Simon voor een "welness" dag. Altijd erg gezellig om met de mannen op stap te zijn. Rene is niet zo van de sauna's, dus die laat helaas dan van stek gaan. De meeste keren zijn we naar de Spa Zuiver gegaan. Op zich een prima plek, maar qua sauna's redelijk beperkt en qua eten eerlijk gezegd best wel slecht. Daarom is het idee opgevat om dit keer af te reizen naar Zuid Holland, om precies te zijn het Elysium in Bleiswijk. Een mooie locatie, met veel verschillende (14!) soorten sauna's, mooi vorm gegeven. En verschillende soorten eetgelegenheden (van koffie tentje tot a la carte restaurant), waarvan ik weet dat ze een stuk beter zijn dan Spa Zuiver en waar ook de bediening een hoger niveau haalt. Ik heb er zin in, eens een goed boek opsnorren om, naast het slappe ouwehoeren dat zeker gaat gebeuren, ook nog even wat bij te kunnen lezen. 

Wandelen in de duinen

Even uitpuffen

Na een "binnendagje" op zaterdag, was het zondag tijd om weer eens wat lichaamsbeweging te krijgen.  Daarom togen we naar Overveen naar de duinen om daar de Parnassia route door de duinen te gaan lopen. We parkeerden de auto op de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum en begonnen aan de wandeling van ongeveer 14 kilometer. Na een kilometer liepen we al langs het meer en daar doken we ook al direct de duinen in, war direct al in de kuiten te voelen was. Daan en Jeroen hadden hun hockey sticks meegnomen en die werden voor allerlei acties gebruikt (van het naspelen van een geweer tot wandelstok). We gingen heuveltje op en heuveltje af, en na ongeveer 2 uur lopen bereikten we ons rustpunt op de helft van de tocht. Dat was bij het restaurant PAZ, waar het goed toeven was. Lekkere broodjes, soep en puntjes taart en een heerlijk vuurtje in de open haard en vuurkorf om even op te warmen. Daarna verder voor het tweede deel van de tocht, waar Jeroen een lekke voetbal vond en die de hele reis meezeulde. Daan en Jeroen wilden ook nog een tijd alleen lopen, ze vinden nu al dat papa en mama ze teveel betuttelen.

De laatste twee kilometer waren wel zwaar, maar even doorzetten en we waren alweer op de parkeerplaats, waar ik na het weer in de auto plaats nemen, hoorde dat Ajax met 2-3 van AZ gewonnen had. Een leuke afsluiting van de wandeltocht :-) Volgende halte: in ieder geval de bloesemtocht in Geldermalsen!

Naar de kapper

Rene krijgt een knipbeurt

De kapper is sinds lange tijd een gezamenlijk ritueel voor Rene en mij. Was het vroeger nog wel eens een echte knipbeurt, tegenwoordig is het gewoon de tondeuse met standje 1 eroverheen en klaar is Kees. Of in dit geval "klaar is Shirley". Want na eerst samen naar onze vriend Hugo in de Watergraafsmeer en onze vriendin Miranda van Nassau Kappers geweest te zijn, gaan we sinds een klein jaar naar Kapsalon Shirley. Shirley is een oude bekende van mij, want voorheen knipte ze bij Nassau Kappers (jaaaaaaaren geleden) en Ans is als vaste klant altijd met haar mee gegaan. Nadat Shirley een eigen zaak had opgezet, wilden we haar wel sponsoren als beginnend onderneemster. En dat bevalt prima. Iedere vier weken togen we weer die hele reis (5 minuten) naar Zwanenburg om even geschoren te worden en bij mij volgt er meestal ook nog even een lekkere hoofdmassage, vanwege mijn erg droge hoofdhuid. En wat ook bijzonder is: er is altijd een goede sfeer onder de klanten, want waar ik zelf normaal nooit zoveel behoefte heb om met mensen die ik niet ken een praatje aan te knopen, gebeurd dat hier bijna elke keer als we hier zijn. Zo hebben we al verhalen gehoord van een dame die met haar kind in de sloot was gevallen, hebben we een gesprek gehad met een mevrouw die gek op reizen was en als volgende bestemming naar Moskou ging en een levendige discussie met een neef van Shirley over hoe het best een Apple TV te installeren. Ik kreeg er bijna het gevoel van een oude Amerikaanse "barber" bij, waar het niet alleen om het knippen gaat, maar ook om de sociale contacten. Gezellig hoor!!

Wederom een creatieve middag van Jeroen

                        Jeroen wil mensen blij maken, daarom een mooi vaas bloemen gemaakt!

Naar de kookshow

De mannen hadden er zin in

De school van Daan en Jeroen had zich gekwalificeerd om aan een TV programma mee te doen, waarin kinderen koken, proeven en vragen over voedsel beantwoorden. Ze zaten in de finale van Noord Holland. Daan had het team helaas niet gehaald, maar de hele klas mocht mee om aan te moedigen en omdat de klassen van de Halverwege niet al te groot zijn, mochten ook de broertjes en zusjes van de kinderen uit groep 7 mee, dus ook Jeroen stapte de bus in om naar Hilversum te rijden. Helaas, helaas, ik mag niks schrijven over de uitslag (staat zelfs een boete op, heb ik gehoord, net zoals toen Ans en ik bij The Voice of Holland waren), maar de jongens hebben een topdag gehad en kwamen helemaal vol energie en mooie verhalen weer thuis. Zeker Jeroen heeft inmiddels nog meer interesse in koken gekregen, misschien dat hij wanneer hij in groep 7 zit ook onderdeel van het team uit kan maken, de creativiteit heeft hij er zeker voor!

De Posthoorn

Echt druk was het niet

Zoals ieder jaar trakteren Rene en ik elkaar op een diner voor onze verjaardagen. Door omstandigheden was het er in december niet van gekomen om hem te trakteren, maar de locatie was wel al een tijd bekend: het werd de Posthoorn in Monnickendam. Qua reistijd viel het enorm mee, vanaf De Aker was het 25 minuten rijden. Parkeren kon gelukkig bijna voor de deur en na onze jassen afgegeven te hebben stapten we het restaurant in. Erg druk was het niet en dat is een understatement, naast Rene en mij was er nog een tafel bezet met twee bijna dove, bejaarde gasten en direct naast ons was er een tafel met vier personen maar die had qua volume net zo goed leeg kunnen zijn, want er werd niet aan die tafel gesproken. De sfeer had wel iets gezelliger kunnen zijn, maar we hadden wel het geluk om direct bij de open haard te kunnen zitten, gezien het winterse weer was dat zeker een pre! De gehele bediening bestond vandaag uit twee dames die bijzonder correct waren, maar waar ik eerlijk gezegd de hele avond geen echte klik mee kreeg.

De kaas was uitstekend, maar....dubbel rekenen?

Het eten was zonder meer bijzonder goed te noemen. We breidden het zes gangen diner uit met een gangetje kaas erbij (waarover later meer).  Er was een heerlijk gerecht met zalm, kreeft met hachee (de bediening kon niet uitleggen waarom deze combinatie gemaakt was) en als hoofdgerecht ossenstaart. Wat mij opviel was het tempo dat aangehouden werd. Rene had zijn cava nog niet op, of het eerste glas wijn werd er al naast gezet en letterlijk 1 minuut nadat de restjes van de amuses weg werden gehaald stond de eerste gang al op tafel. Het was duidelijk dat het personeel snel naar huis wilde (ze zeiden het ook bijna letterlijk want de twee weken ervoor hadden ze steeds lang door moeten werken), maar daardoor werd het wel een beetje gehaast. Dat viel me toch tegen. Bij de kaas gaf ik aan dat ik graag alle stukjes wilde proeven (tien stuks), dat was geen probleem. Maar de verrassing hierin kwam bij de rekening: daar werd mijn kaas plateau namelijk zonder vooraankondiging dubbel gerekend. Dat vond ik toch wel wat ver gaan. Gaat niet om het geld, maar de keus had wel even voorgelegd mogen worden.

Al met al een geslaagde avond met goed eten en goed gezelschap. Dat is altijd fijn! Maar mn qua bediening viel de Posthoorn me toch een beetje tegen en ik voelde me op het laatst bijna het restaurant uitgejaagd. Dus De Posthoorn was een eenmalig experiment, voor dat geld kun je echt beter naar Vermeer, Vinkeles of De Nederlanden!

Zwaardvechtles

De drie musketiers

Na een geslaagde periode gebruik makende van de sportpas, zijn Daan, Thymo en Mick begonnen met de echte lessen. Ze hebben inmiddels al een aantal lessen van "Meester Viking" gehad en stap voor stap krijgen ze er meer handigheid in. Iedere dinsdagavond gaan de drie musketiers naar Heemstede om hun vaardigheden in de Middeleeuwse krijgskunsten verder aan te scherpen. Daarbij hanteren ze tal van wapens, zoals gewone zwaarden, grootzwaarden en messen. Gelukkig wel allemaal van plastic nog :-). Deze dinsdag ging het weer een stap verder, want ter bescherming kregen de heren namelijk maskers uitgereikt, want het ging er nog allemaal even heftiger aan toe, omdat er ook groepsgevechten gehouden zouden gaan worden en dan kan het toch net even sneller gebeuren dat er een zwaard tegen een hoofd aankomt. Blek maar goed ook, want dat gebeurde inderdaad een paar keer en dan blijkt dat het toch nog flink aan kan komen. Maar gelukkig houden de mannen er dan ook nog lol in. Leuk om te zien en een mooie aanvulling aan de maandelijkse leesclub die ze ook nog samen organiseren, net even wat anders :-). 

Een nieuwe pet

Een mooie Japanse honkbal pet van de Seibu Lions

Een van mijn managers, Sandra, is de afgelopen drie weken op vakantie geweest of om beter te zeggen: ze was op bezoek bij haar dochter die in Japan studeert. Net voor ze weg ging, had ik geblogd dat ik aan mijn petten verzameling begonnen was. Sandra was zo aardig om voor mij ook een pet van een Japans honkbalteam mee te nemen. Dat bleek overigens lastiger dan verwacht. Ik had aangegeven dat ik een pet van de in Tokyo gevestigde Yumiori Giants wel mooi zou vinden, maar na een zoektocht door Tokyo en Kyoto bleek die moeilijk te vinden te zijn. Het werd bijna een opgave voor het hele gezin om een pet voor mij te vinden. Uiteindelijk moest ik de keus maken tussen er een van het Japanse nationale team of van de Seibu Lions. Ik ben toch meer van de club teams dan de landen team, dus ik ging voor de Lions. Een mooie aanvulling voor de collectie!! Sandra en gezin, ongelofelijk bedankt voor alle moeite, hij krijgt een mooie plek!

Creatief weekend van Jeroen

Prachtige tekeningen

Als er een persoon in ons gezien creatief is, dan is het Jeroen wel. Dat heeft hij zeker van zijn moeder, van mij kan hij het absoluut niet hebben. Dit weekend had hij weer een mooi idee, want hij wilde graag wat liefde uitdragen (mooi dat hij daar al aan kan denken). Na een tijdje flink nadenken, bedacht hij dat hij de vorm van een hart ging nemen en daar ging hij mooie dieren bij tekenen. De eerste tekening was van zijn lievelings dier, een giraffe. Maar daarvan tekende hij een jongen en een meisje, met het woord LOVE ertussen. Zag er geweldig uit! De tweede was zijn bijna lievelingsdier, namelijk een zebra. Zo ging hij nog door en op een gegeven moment kwam hij bij mij vragen wat mijn dier was. Ik dacht hem even mooi tuk te nemen, dus riep ik "gordeldier". Even heel kort nadenken, sprintje naar de keuken trekken, computer erbij, plaatje van het dier opzoeken en, voilà, daar was mijn tekening! Mooi dat Jeroen ook de nieuwe technieken nu al kan gebruiken om zijn creativiteit verder te stimuleren!! Echt heel mooi gedaan, Jeroen, echt helemaal top van je kereltje!!!!!

Sport teams USA

Een kopie van de kleedkamer van de Canadiens

Sport kijken is altijd leuker als je een favoriet team hebt. Hoewel het soms ook fijn is om gewoon naar een fijne pot te kijken (of bij Olympische spelen zelfs naar sporten waar je normaal het niet in je hoofd voor zou halen de tijd voor te nemen), is het gewoon intenser als je ook nog een "band" met een team hebt. Soms kan dat door gewoon voor het thuis team te zijn (zoals vaak bij wedstrijden die we in de USA bezoeken, dat is altijd een feest), maar nog leuker is het om een team te supporten. In Nederland heb ik dat alleen met  Ajax, maar na zoveel jaar een seizoenskaart te hebben gehad door goede en slechte tijden heen, kan dat ook niet anders. Maar tegenwoordig kijk ik meer Amerikaanse competities dan naar voetbal (naast Ajax kijk ik alleen nog maar wedstrijden van het Nederlands Elftal, zelfs finales van de Champions League en Wereldkampioenschappen sla ik over). Dus ook voor die competities heb ik inmiddels favoriete teams "gevonden".

Voor honkbal was het eenvoudig. Ik ben altijd aangetrokken door de "glamour" van de New York Yankees, hoewel ik ook wel een soft spot heb gekregen voor de underdog Baltimore Orioles sinds we Camden Yards in 2009 bezochten.  Basketbal was al wat lastiger, vanuit de geschiedenis was ik een fan van de Boston Celtics (toen nog met Larry Bird en Kevin McHale), maar dat heeft een tijdje stil gelegen. Hoewel minder historie draag ik nu Miami Heat een warm hart toe, helemaal nadat Rene en ik in 2011 Lebron James gehakt van, jawel de Boston Celtics, zagen maken. American Footbal dan. Heel lang geleden vond ik de Chicago Bears een leuk team, hoewel ik niet eens meer weet waarom. Nu hoop ik daar altijd op winst van de Green Bay Packers, in de kleinste stad van de USA waar een professioneel sport team zit (en dat ook nog met quarterback Aaron Rodgers). Als laatste ijshockey. Dat was een lastige, want het was hetgeen ik me het minst in verdiept had, maar de laatste tijd vind ik het steeds leuker worden. Mijn keus is uiteindelijk gevallen op een Canadees team, namelijk de Montreal Canadiens, het meest succesvolle team uit de geschiedenis, maar sinds 1993 staat ze "droog", dan is het wel mooi om een leuke uitdaging te hebben om eens weer een Stanley Cup binnen te halen.

Benieuwd hoe alle teams in 2013 gaan doen. Miami Heat staat in ieder geval al in de play offs, dus dat zit wel goed :-).

Drie keer is een dikke, vette #fail voor Athlon

Hoezo service??

Vandaag weer een volgende episode van het Athlon drama. We gingen voor de derde keer proberen  mijn voorruit te laten vervangen. Vorige week nog expliciete, duidelijke afspraken gemaakt, dus je zou verwachten dat dat goed zou gaan. Nou, niet dus. Mijn auto werd om 10.00 uur opgehaald (weer een uur later dan aangegeven, maar daar let ik al niet meer op), maar toen ik de sleutel afgegeven had, wilde de meneer gewoon mijn auto instappen. Hallo, waar is de vervangende auto, beste vriend. Huh??? Nee, die heb ik niet bij me, daar weet ik niets van, hebben ze me niet gezegd. Nee, he.....De bestuurder deed een belletje, verzekerde me dat ik binnen een half uur terug gebeld zou worden en verdween met mijn auto. Daarna heb ik niets mee van Athlon vernomen, totdat ze de auto om 16.45 uur (terwijl voor 16.00 uur afgesproken was) weer de poort binnen gereden werd, zonder verder enige verontschuldiging. Nou, ik ben er goed klaar mee, de volgende onderhoudsbeurt of wat dan ook gaat gewoon weer bij de Volkswagen dealer gebeuren, stelletje ongelofelijke prutsers!!!!

Uitbreiding van de verzameling

De eerste pet van een ijshockey team

Een tijdje geleden blogde ik dat ik een nieuwe kleine verzameling aan het opzetten was, namelijk een honkbal petten verzameling. Inmiddels heb ik besloten dat de verzameling iets uitgebreid "mag" worden. Ik heb inmiddels een soft spot ontwikkeld voor ijshockey en daarom voeg ik aan mijn "scope" van honkbal georiënteerde hoofddeksels ook petten van ijshockey teams toe. Daar had ik er natuurlijk nog geen van, maar inmiddels heb ik de eerste al binnen, namelijk een leuke vintage pet van de Boston Bruins. Het maakt het aantal in Texas te kopen petjes in ieder geval groter. Aangezien ik al een cap van de Texas Rangers had, zit ik dan nu op de een leuke cap van de Houston Astros (honkbal) en van de Dallas Stars (ijshockey). Op de een of andere manier ben ik er nog niet aan toe om ook de hoofddeksels van de Amercian Footbal en basketbal teams te sparen, maar wie weet gaat dat er ook nog van komen. In de aard blijf ik natuurlijk een "ouwe verzamelaar" :-).

Het begint met ambitie

Hoe ver ben ik al?

Het zal de vaste lezer van mijn blog niet ontgaan zijn, dat ik graag eens een reisje naar de Verenigde Staten maak. Iedere staat heeft toch wel zijn eigen gebruiken en eigen cultuur: je kunt New York en Los Angeles moeilijk met elkaar vergelijken. Nu spreekt de ene staat en stad meer aan dan de ander, maar iedere keer is het weer een bijzondere ervaring. Zo was ik vorig jaar echt wel wat verrast over hoe leuk het diepere Zuiden eigenlijk was. Daarom heb ik mezelf toch een doel gesteld en dat is om te proberen alle 50 staten van de Verenigde Staten te bezoeken. En dan is bezoeken er echt enigszins doorheen reizen en niet alleen het vliegveld gezien hebben. In mei voeg ik in ieder geval dan weer een staat toe, namelijk Texas. Veel van de meest voor de hand liggende plekken heb ik dan denk ik wel gehad, maar dat wil niet zeggen dat er geen prachtige andere plekken zijn, denk bijvoorbeeld maar eens aan het schoon in Utah en  Colorado. Voor de uitdagingen van Nebraska, Montana en Noord & Zuid Dakota moet ik nog wel even verder zoeken :-). De grootste uitdagingen zijn denk ik uiteindelijk Alaska en Hawaii. Alaska omdat het er KOUD is, maar daar wil ik toch nog wel een keer graag heen vanwege de wilde natuur aldaar. Hawaii is het verst weg en spreekt me het minst aan, maar wellicht komt het er toch van. Ik kan in ieder geval voor de komende jaren alvast wat reisplannen maken :-).

Oldschool !!!

Wat een geweldige vondst van Ans, deze wil ik zelf houden!!

Arrow

Leuke serie als je de DC comic kent

Ik kwam afgelopen week weer eens een nieuwe serie tegen. Nou ja, nieuw...voor mij dan. Het betrof de serie "Arrow". Ik zag de naam en was wat geïntrigeerd, want ik had vroeger met veel plezier een comic gelezen die Green Arrow heette (met name de versies van Neal Adams en Mike Grell). Het zou toch niet.....maar jawel hoor, het bleek een TV bewerking van deze comic serie te zijn. Wat is de basis: een playboy samen met zijn vader en een paar andere op een schip, het schip vergaat, vader en zoon overleven het, vader vertelt zoon een aantal geheimen voordat hij zichzelf door het hoofd schiet, zoon spoelt aan op "onbewoond" eiland en wordt na vijf jaar weer terug gevonden. In die vijf jaar is er veel met hem gebeurd waardoor hij een ultieme vechtmachine is geworden met als voorkeurswapen pijl en boog. En zijn missie is om zijn vader te wreken op velen die hem onrecht hebben aangedaan. Uiteraard speelt er veel omheen, maar dat is veel leuker om zelf te kijken. Ook zonder de achtergrond van de comic serie te weten, is dit een heel aardige serie, maar als je die verhalen wel kent, is het des te leuker om hiernaar te kijken, want dan is het een feest der herkenning of je roept al snel "nee, dat klopt niet, zo was het niet in de comic" :-). Hoe dan ook, voor de liefhebber van actie series een aanrader!

Een ongelukje komt nooit alleen

Twee broeken in twee dagen

Afgelopen week trok ik mijn twee jaar geleden in Zwolle gekochte G-Star spijkerbroek aan. Zat altijd heerlijk, maar bij het aantrekken zag ik op mijn linker broekspijp een klein plekje zitten. Leek een verdunning, maar dat was een understatement, want je keek er bijna doorheen. Later die dag zag ik een eerste rafeltje en aan het eind van de dag zat er een gat in. Nu kan dat stoer staan, maar een dagje later was er door het dragen ongeveer een scheur van 10 centimeter in en de tijd dat ik dat nog echt kon dragen ligt inmiddels al een jaar of twintig achter mij. Daar ging een broek de vuilnisbak in. Daar pakte ik de volgende dag mijn G-Star safari broek uit de kast. En wat denk je? aan de linke zijkant zat een heel klein gaatje. Zucht, daar gaan we weer. Hetzelfde proces zette zich door en een dag later zat er wederom op mijn linker been een scheur van ongeveer mijn middel tot het midden van mijn dijbeen. En daar ging broek nummer twee de kliko in. Tijd voor een bezoekje aan de G-Star winkel, denk ik......

Fail van Athlon

Dikke fail deze keer.

Vorige week berichtte ik over de goede service van Athlon Car Lease mbt het onderhoud van mijn auto. Er was toen een issue: het voorruit moest vervangen worden, maar het verkeerde ruit was geleverd. Vervelend, maar kan gebeuren, dus maakten we een afspraak voor vrijdag 1 maart om het opnieuw te proberen. Donderdag 28 februari kreeg ik een rare mail van Athlon, namelijk dat mijn auto voor onderhoud gebracht kon worden. Bijzonder, want dat was de week ervoor net gebeurd. Ik mailde dit terug, met nog extra de vraag of de afspraak op 1 maart goed in de boeken stond. Keurig netjes een bericht terug dat dit zo was en dat morgen tussen 9 en 12 mijn auto opgehaald zou worden en dat hij voor 4 uur weer terug zou zijn. Dus vrijdag bracht ik Daan en Jeroen naar school, ging weer naar huis om te werken en wachtte geduldig op de man van Athlon die ging komen, want de vweek ervoor was die er al 9.05 uur. En ik wachtte en wachtte en wachtte…..maar om 12 uur was er nog niemand gekomen.

Ik begon enigszins geïrriteerd te raken, dus belde ik naar de klantenservice op. Aaaiiiii vervelend, ik zie het wel in de agenda staan, maar ik kan er niets aan doen, ik bel met Lisserbroek waar de werkplaats is en die nemen contact met u op. Een half uur later werd ik terug gebeld. Ja, het was inderdaad wat uitgelopen, maar uiterlijk half drie zou mijn auto gehaald worden. Geen excuses dat het zo maar 2,5 uur later werd zonder er ook maar een belletje aan te wijden. Maar er was een ander probleem, ik moest de auto namelijk om 4 uur weer terug hebben. Nee, dat hadden ze zo niet genoteerd, hij mocht na zes uur terug gebracht worden. Nee, dan hebben jullie niet goed geluisterd, dat was vorige week, deze week heb ik hem om 4 uur nodig. Oh….maar dan gaat het niet lukken, want het plaatsen van het ruit gaat in totaal toch (met wachttijd) vier uur in beslag nemen. Ja, dat wist ik al, daarom zouden jullie de auto ook vroeg halen…….Om een lang verhaal kort te maken (mislukt….), de auto werd niet opgehaald, een nieuwe afspraak voor volgende week werd gemaakt en met pijn en moeite werd een vervangende auto met automaat geregeld. Nou, daar ging mijn goede gevoel van vorige week. Een probleem kan optreden, maar er dan maar vanuit gaan dat de klant wel wacht, dat gaat tegenwoordig toch ene beetje te ver. Daan zou zeggen: een dikke FAIL, papa!!!

Op de paal

WTF???

Vanmiddag hadden de jongens thuis hun broodje gegeten en was het tijd om weer naar school te gaan. Na Daan en Jeroen ingeladen te hebben reden we door het hek, gingen het viaductje onderdoor en...toen zagen we het beeld dat op de foto staat! Een auto stond met twee wielen in de lucht en op een paaltje "geparkeerd". Daarnaast stond een Marokaanse mevrouw druk te bellen. Daan en Jeroen kregen ogen zo groot als schoteltjes toen ze dit zagen. "Hoe kan dat nou, papa...?". Tja, ik wist het ook niet en na gekeken te hebben of er gewonden waren en geprobeerd te hebben met de mevrouw te spreken (wat niet lukte vanwege het feit dat ze zeer gebrekkig Nederlands sprak), moest ik toch door rijden om de jongens naar school te brengen. Een uur later kwam ik weer terug en toen was de auto alweer weg, je zag er haast ook niets van dat hier een auto op een paal had gestaan! Via de moeder van een van Daans vrienden die ongeveer naast deze plek woonde hoorde ik dat de auto met een takel van de palen getild was en toen gewoon weer weggereden was. De mevrouw had kennelijk de weg onvoldoende gekend en teveel gas gegeven onder het viaduct door, zodat ze via de verkeersdrempel iets omhoog was gekomen, de macht over het stuur had verloren, door het eerste paaltje gelanceerd was en uiteindelijk op het tweede en derde paaltje tot stilstand gekomen was. Een onfortuinlijk geval, maar gelukkig geen gewonden. Hopelijk heeft de mevrouw wel geleerd om in gebied dat je niet goed kent zo hard door een wijk te rijden.