Le Pain Quotidien

Le Pain Quotidien, nu ook in Amsterdam!

Een van de leukste plekjes die Ans en ik tijdens onze vorige vakantie naar New York tegen zijn gekomen was Le Pain Quotidien. In het reisverslag hebben we dat uitvoerig beschreven, met name voor het ontbijt vonden we het echt een verademing tov alle "normale" Amerikaanse diners. Wij vonden het in ieder geval geen straf om er iedere dag 20 minuten voor te lopen om hier de dagstart te kunnen doen. Enige charme werd wel verloren toen bleek dat dit eigenlijk gewoon een keten ipv een heel apart tentje was, maar aan de andere kant: het werd er niet minder door! Ik heb er nog warme herinneringen aan, bijna iedere dag, want tijdens de vakantie heb ik nog een mooie koffiekom gekocht, waar ik graag mijn latte of cappuccino uit drink.

Wat schets nu mijn verbazing? Vorige week was ik met Daan zijn werkstuk aan het maken toen ik plotseling door Ans gebeld werd, die met Jeroen naar mijn moeder was gegaan (die er overigens niet was omdat ze loads of money aan het uitgeven was op de zwarte markt in Beverwijk, maar dat terzijde). "Raad eens waar ik nu tegenaan kijk?", was de door de telefoon gestelde vraag. Nu kan ik in De Pijp veel dingen bedenken, maar geen alle bleken correct te zijn, tenminste, het bleek niet te zijn wat ze op dat moment bedoelde. Wat bleek? Sinds kort zit er op het Cornelis Troostplein nummero 4 een vestiging van Le Pain Quotidien! Dat is toch wel heel toevallig, want daar heb ik vroeger erg in de buurt gewoond! Nu is het wat uit de richting, maar ik ben wel benieuwd hoe eea zich gaat verhouden tot de versie in New York. Hmmm....vrijdag heeft Daan tot drie uur school en gaat Jeroen na de ochtend op verjaardag bij Aniek. Ik denk dat ik weet wat wij vrijdagochtend gaan doen......

Six human needs

De zes menselijke behoeftes

Van Ans kreeg ik een tijdje geleden een mooi model dat ze in de coachingspraktijk tegen was gekomen. Het betreft het model "Six Human Needs" van Tony Robbins. In essentie komt het erop neer dat een mens zes behoeftes bij zijn geboorte meekrijgt, waar hij/ zij in meer of mindere mate invulling aan wil geven. Als je vier van die behoeften op een dag bevredigd hebt, dan heb je een goede dag gehad en als het er een eer zes zijn, dan was het toppie joppie!! Deze behoeften zijn als volgt in te delen: 1) zekerheid/ comfort, 2) spanning/ variëteit, 3) erkenning/ uniek, 4) liefde/ connectie, 5) bijdragen aan en 6) persoonlijke groei. Uiteraard zit er veel meer achter, maar je moet dus kijken wat je op een dag doet en in hoeverre je daar invulling aan geeft. Volgens de theorie dus.

Nu helpt het mij altijd om een voorbeeld te hebben om het voor mij tastbaar te maken. Dus wat doe je dan? Je pakt iets wat je leuk vindt, eens nadenken.......hmmmmm......wat dachten je van "winkelen"? Ok, daar gaan we! Geeft het mij zekerheid en comfort? Ja, dat is zo, ik heb er veel ervaring mee en ik kan het goed, dus dat is prima. Is het spannend en zit er variëteit in? Jazeker, dat ook, gezien mijn interesse is er veel verscheidenheid in de winkels en is het altijd spannend om te zien of je iets verrassends gaat vinden. Die tellen we dus ook! Komen we eenvoudig al op een 50% score? Ik denk het wel, want ik krijg veel complimenten voor de zaken die ik gekocht heb en ik zoek altijd naar zaken die speciaal zijn, "to make my mark". Tot nu toe een score van 3 uit 3.

We gaan over naar nummer 4.  Dat is ook een check in the box (elleboog op tafel en......STIFT!), want ik koop ook vaak zaken voor andere mensen, uiteraard vanuit vriendschap en liefde en dat wordt zeer gewaardeerd, waardoor de connectie nog sterker wordt. Op nummer 5, komen we ook goed uit de verf: mooie dingen kopen draagt natuurlijk bij. Zowel aan een mooiere wereld (de wereld ziet er toch mooier uit als we wat mooie kleren aan hebben dan jutte zakken :-)) en het draagt natuurlijk bij aan een verbetering van de economie in deze barre tijden! Als laatste de persoonlijke groei: veel winkelen zorgt ook voor het leggen van veel contacten en het verder ontwikkelen van social skills en onderhandelingsvaardigheden, wat me als persoon natuurlijk weer laat groeien.

Mijn conclusie is dat het nu uiteindelijk wetenschappelijk bewezen is: winkelen is "good for you" en verrijkt je leven! Iets wat ik al wist, maar ik ben blij dat ik dat nu met de hele wereld kan delen :-)! Dank voor het model, lieve schat!!!

Gevonden!!!

De sleutels zijn weer gevonden, met dank aan Ans!

Sinds een paar maanden ben ik mijn sleutels kwijt. Dat is best vervelend. De belangrijkste sleutels had ik natuurlijk in de kluis in reserve, maar met name de sleutels voor Shurgard en mijn postbus die ik niet meer had waren lastig te vervangen (Shurgard best duur, en door het gemis van de sleutel van mijn postbus mistte ik een aantal afschriften van facturen voor mijn administratie). Na alle tassen, jassen en eigenlijk het hele huis op zijn kop gehad te hebben, waren ze nog steeds weg en heb ik me er maar bij neergelegd dat ik ze kwijt was. Maar vandaag was Ans een rugzak, die ze voor een EFT-sessie had gebruikt, en hoorde daar iets in rammelen. En wat schetste haar verbazing? Mijn sleutels bleken daarin te zitten!! Nu kan ik me echt niet herinneren dat ik die tas gebruikt had (het is een rugzak van Health City, dus die kan nooit een hoog gebruik gehad hebben het laatste jaar :-)), dus geen idee hoe ze erin zijn gekomen, Misschien een actie van Daan en Jeroen? Maar who cares, ze zijn weer terug, dus dat draagt bij aan een goede bui vandaag!!! Leuk hoe soms kleine dingetjes je zo een plezier kunnen geven!

MTV's Remote Control

MTV's Remote Control was echt heel erg cool!!

Gisteren had ik de jongens naar bed gebracht en aangezien Ans weg was, deed ik iets wat ik al sinds jaren niet meer gedaan had: ik ging zappen op de TV :-). Tegenwoordig hebben we ongeveer 720 kanalen met de komst van digitale televisie, dus je kan er een paar minuten wel mee vullen. Op een gegeven moment kwam ik bij een vaag kanaal, dat zich helemaal gewijd had aan tv quizzen (het is maar waar je 24 uur per dag mee kunt vullen). Het was allemaal redelijk triestig, maar hierdoor wandelden mijn gedachten wel naar een TV Quiz waar ik vroeger echt met heel veel plezier naar gekeken heb. En dat was nog op MTV ook, namelijk MTV's Remote Control, en nog in een tijd dat MTV voornamelijk gericht was op de M (van muziek en niet allerlei andere dating- of lifestyle programma's)! Het programma duurde altijd maar een half uurtje, maar dat was bijna continue in een stuip liggen van het lachen! De show liep van begin 1987 tot eind 1990, en samen met Danielle keken we bijna dagelijks, vonden wij het echt geweldig, terwijl mijn moeder ernaar keek met een blik van "waarom is dit nou leuk", tja, dat was toch een kleine generatie kloof :-).

Ken Ober was de presentator, helaas RIP

Remote Control was in essentie natuurlijk gewoon een heel basaal quizje, dat zich af leek de spelen in een kelder van de presentator. Er waren drie deelnemers, die beantwoorden vragen over met name muziek, films en TV. Daarnaast waren er speciale items, zoals vragen van Studboy of de "your opinion" vraag (waarin elk antwoord goed was, want het was je mening, ik herinner met de vraag: "Aren't papercuts the worst?", met als antwoord "ja", wat tot een staande ovatie leidde :-)). Met een afstandbediening in de hand (die uiteraard niet werkte), zei de kandidaat naar welk net hij wilde zappen, dat kanaal had een bepaalde inhoud en dan kreeg je een vraag. Maar het was gelardeerd met stand up comedians, die later zekere maten van bekendheid gingen genieten, zoals Colin Quinn, Denis Leary en Adam Sandler (die Studboy speelde, overigens).  Presentator was Ken Ober, die inmiddels helaas overleden is. Het geheel was uiteindelijk natuurlijk vrij flauw, maar het bleef lachen geblazen om de grappen en grollen, de typetjes die mee deden en het was ook een inkijkje in de Amerikaanse cultuur, waar ik zo verzot op was (zo bekend als de Partridge Family, Brady Bunch en Gilligan's Island in de USA waren, zo onbekend was het in Nederland, maar ik wist er meer van dan van Nederlandse programma's).  En het was duidelijk echt gericht op de MTV generation waar ik toen ook toe behoorde, het ging heel snel heen en weer, en het was iets wat je ouders niet zo konden waarderen. Wat wilde je als tiener nog meer :-). Voor degene die Remote Control nog nooit gezien hebben of die dat wel gezien hebben maar weer een keer terug willen keren naar het einde van de jaren tachtig: op youtube zijn diverse afleveringen terug te vinden, via deze link kom je in ieder geval bij een aflevering uit waar alle aspecten in terug komen. Ik kon het in ieder geval niet laten om er weer een keer een uurtje voor te gaan zitten, en for old times sakes, I laughed my ass off!!!!

Creatief met klei

Diverse creaties werden met klei gemaakt

Vorige week ging ik met Daan naar Aikido les. Dat vond Jeroen niet zo heel erg leuk, want dan moest hij alleen spelen. Maar gelukkig vond hij snel een ander slachtoffer, namelijk zijn lieftallige moedertje. Ze moesten even denken wat ze wilden gaan doen, maar Jeroen had een goed idee: hij ging aan de slag met de klei die hij eerder gekregen had. Ze begonnen eerst met een paar mooie bloemetjes, maar daar kreeg Jeroen op een gegeven moment genoeg van. Hij wilde graag een connectie leggen naar iets anders waar hij de afgelopen tijd mee bezig is: creatie van mode! Dus wat moest er gebeuren? Ze gingen kleren van klei maken! Uiteraard waren daar modellen voor noodzakelijk, dus werden de Polly Pockets die Jeroen gekocht had de afgelopen dagen uit de kast gehaald en werden er twee mooie creaties gemaakt, een kittig geel jurkje met rode stippen, maar het hoogtepunt was een azuur blauwe jurk (Jeroen zijn nieuwe favoriete kleur). De Halfwegse Victor & Rolf waren bijzonder content met het resultaat. Ik zie toch dat Jeroen een keer mee gaat doen aan Project Catwalk!!

Slecht nieuws

Vandaag ging ik er weer echt een keer voor zitten om een leuke blogpost te schrijven. Onderwerpen genoeg, van leuke nieuwe apps tot zaken die de kids mee hadden gemaakt of zelfs een New Yorkse favoriet die de oversteek naar Amsterdam had gemaakt. Nou daar gingen we......tot de telefoon ging. Het was mijn moeder die vroeg "of ik het al gehoord had". Uhh.....dat klinkt niet goed, wat zou ik al gehoord moeten hebben? Het was inderdaad slecht nieuws, bij een goede vriend van mij, die herstelt was van nier kanker was bij een reguliere controle een nieuwe tumor geconstateerd in de long. Dat lijkt niet te bestralen of via chemo aan te pakken en moet er operatief een deel van de long verwijderd worden. Dat nieuws sloeg natuurlijk in als een bom, want anderhalve maand geleden had ik mijn maat nog gesproken en toen was hij super opgewekt en voelde zich helemaal gezond. Niets wees erop dat hij weer ziek was, maar kennelijk had hij toen alweer eea onder de leden.

Hoewel ik toch nog wat verder werkte, kon ik het niet opbrengen om een vrolijke blogpost te schrijven. De emotie was te hoog en ik kon me er echt niet toe zetten om iets enthousiast te schijven. Ik kan alleen duimen dat hij er weer bovenop komt, uiteraard voor hem, maar ook voor zijn vrouw en twee kleine kinderen.....

En wat zie ik net op TV? Bij Pauw en Witteman komt een andere ex-collega in de uitzending, namelijk Peter Kapitein, die precies over dit onderwerp gaat speken. Hoe wrang kun je het krijgen.......:-(

Instagram

Even een kortje voor de iPhone gebruikers onder ons. Sinds kort gebruik in een leuke nieuwe app om foto's met anderen te delen. Het betreft dan instagram, en je kunt er ook direct mee naar twitter, facebook en foursquare publiceren. Eenvoudig en hartstikke leuk om te gebruiken. Aanradertje om erop te zetten en eens mee te expirimenteren, er zitten voor de foto's ook leuke filters op, zodat je een kiekje een mooi 1970 gevoel kan laten krijgen!

Het eerste werkstuk van Daan

De kaft van het werkstuk van Daan

Vandaag was het een dag om eens even flink hard te werken. Nee, deze keer betrof het nog niet mijzelf (ik mag vanavond weer aan de bak om de administratie voor de programma's in orde te krijgen...), maar Daan was de gelukkige. Hij had zijn huiswerk een beetje teveel opgespaard, dus vandaag was hij de klos. Om hem eens flink te enthousiasmeren ging papa naast hem zitten. Eerste halte: een set van tien sommen, dat was geen probleem, die waren met een kleine tien minuten alweer klaar. Daarna voorbereiding voor een kleine overhoring morgen over het altijd interessante thema Madurodam. Een dat was met een kwartiertje geregeld. So far, so good. Daarna kwam er een minder favoriet onderwerp, namelijk de voorbereiding voor het dictee, waarbij we 65 woordjes moesten oefenen. Op zich ging dat meer dan prima, maar daar kwam Daan zijn zwakte naar boven: hij is een klein perfectionistje, dus als er twee foutjes inzitten, dan is meneer gelijk helemaal over de zeik. Maar uiteindelijk werd dat ook weer in goede banen geleid, en hadden we drie van de vier taken af. Helaas voor Daan, kwam daarna de grootste brok met werk, namelijk het maken van zijn allereerste werkstuk (waarbij ik me afvroeg of ik vroeger in groep 5 ook al een werkstuk had moeten maken, volgens mij was dat pas in groep 8). Daan had als onderwerp "de boer" gekozen, omdat hij uit een aantal beroepen had mogen kiezen (programma manager bij een grote bank stond er helaas niet bij, zei hij).

De binnenkant van het werkstuk, oude tijden herleven!

Daan had zelf al een opzetje gemaakt, namelijk dat hij iets wilde schrijven over de boer in het stenen tijdperk, in de middeleeuwen en nu, dat was natuurlijk al een stap in de goede richting. Gelukkig was er redelijk veel materiaal op internet te vinden, inclusief een paar mooie plaatjes die al illustratie bij het verslag konden worden geplakt. Het was wel even duidelijk wennen voor hem om zoveel op een dag te moeten schrijven, wan top een gegeven moment zei hij: papa, ik zie alleen nog maar pennen voor mijn ogen....Dat was voldoende om even een pauze in te lassen. Maar na een half uur gingen we dapper door en vloog de ene vloeiende zin na de andere uit de pen en op het papier. Na het maken van het geheel van tekst en plaatjes, was het nog tijd voor de zaken die het af maken, zoals een inleiding, een inhoudsopgave en een bronvermelding (ik heb projectmanagers die mindere rapporten maken, administratieve tijgers als het zijn....) en daarna was het helemaal om door een ringetje te halen!! Nu alleen nog de kaft kleuren, en het geheel is primadeluxe in orde. Hoewel Daan er echt moe van geworden was, was ik helemaal trots op die grote kerel, wat gaat het toch snel dat ze dit soort zaken moeten doen, maar hij heeft zich er perfect doorheen geslagen!

En als bijkomend voordeel: ik weel weer wat meer van de agrarische medemens, niet verkeerd als je bij Rabobank werkt :-).

La Rive re-visited

Mag port toch wel bij kaas? Wel van Ted, niet van Simon

Vrijdag gingen Rene en ik zijn 49ste verjaardag vieren. Zoals de afgelopen jaren gebruikelijk doen we dat in een goed restaurant en deze maal viel de keuze op La Rive, het restaurant dat in het Amstel Hotel gevestigd is. Om 19.15 gingen we strak aan tafel en om 00.45 uur vertrokken we weer, zoals gebruikelijk als laatste. Normaal gesproken zou ik hier een mooi verhaling opschrijven over al het heerlijks dat chef de cuisine Roger Rassin voor ons op tafel toverde, maar dat ga ik deze keer niet doen. Wat namelijk bleek was dat, de vorige keer dat ik bij la Rive ben geweest, we precies aan het begin van de periode van het menu zaten en dat gisteren de op een na laatste dag was dat het menu geserveerd werd. Wat dus betekende dat ik alle gerechten die ik gisteren gegeten heb al een keer geproefd had. Dat maakte ze uiteraard niet minder speciaal en heerlijk, maar ze nog een keer beschrijven terwijl ik dat vorige keer ook al gedaan heb, dat is een beetje overkill. Dus voor een beschrijving daarvan, verwijs ik graag de blogpost van 22-10-2010. Maar toch heb ik gisterenavond weer iets bijzonders "geleerd", of misschien juist niet...

Een selectie kaas van La Rive, de Nederlandse komen van L'Amuse

Wat wil het geval? Door Simon Veldman van Vermeer is ons inmiddels diverse malen verteld en aangeleerd dat port ab-so-luut niet bij kaas geserveerd kan worden. De port is dusdanig sterk, dat hij goed bij een kaas past, maar dan helaas de smaak van de andere kazen in de weg zit. Een wijze levensles die we mee hebben genomen. Uiteraard was gisteren ook een van de gangen een selectie uit de uitgebreide (misschien zelfs te uitgebreide) kaaswagen van La Rive. Hoogtepuntjes: de Brillat Savarin (72% volvet, tweede van lkinks) en de Remeker van Jan Dirk vd Voort (uiterst rechts). Maar wat schetste onze verbazing? Sommelier Ted Bunnik, die overigens al 28 jaar bij La Rive werkt, schonk Rene een bijzonder mooi glas......port in!! Daar moesten we toch even naar vragen, want dat ging tegen de order van Simon in. En wat bleek? Ook in de sommelierswereld zijn er meerdere versies van de waarheid, want Ted was van mening dat er ook geen wijn was die bij elke kaas past en dat als je de juiste Port kiest, dat net zo goed kan als een wijn. Tja, zo zie je maar, twee meester sommeliers die toch allebei een hele andere mening hebben. Wie heeft er gelijk? Uiteindelijk kun je dat alleen met de eigen smaakpapillen vaststellen!

Rockstar

Yeah, I wanne be a rock star!!!

De afgelopen dagen was het hektiek, hektiek, hektiek. Een nieuw programma erbij, dat betekent herijken, nieuwe mensen leren kennen, de inhoud beter leren kennen en nog veel meer zaken. En als dan ook nog diverse locaties per dag aangedaan moeten worden, kost dat best veel tijd en energie. Gelukkig heb ik nu even een adequate oppepper gevonden! Toen ik de top 2000 zat te luisteren hoorde ik het nummer "Rockstar" van Nickelback op de radio en het bleef direct hangen. Tekstueel eigenlijk een volledig niemendalletje, maar het beschrijft precies datgene wat de gemiddelde 18-jarige jongen wil, namelijk een rockster worden met alle bijgaande privileges van, in willekeurige volgorde: geld, drank en lekkere wijven (vrij naar Gerrit Dekzijl en Wim T Schippers). Oh ja, en er komen ook nog eens ergens drugs in voor ook! Als je daar een lekker melodietje aan toevoegt, dan kun je al snel een hit scoren! In essentie is het zeker niet de beste plaat onze Canadese vrienden ooit gemaakt hebben, maar wel iets wat erg laagdrempelig is en, zoals gezegd, erg tot de verbeelding spreekt van iedereen die wel eens op de klanken van AC/DC, Kiss of Metallica air guitar heeft staan spelen. Ze hebben er ook nog een leuke clip bij gemaakt, die je via deze link kunt bekijken. Dit is dan de ongecensureerde versie, want op MTV moest de zin "everybody has a drug dealer on speed dail" weggepiept worden. In de clip overigens naast diverse interessant uitziende onbekende personen ook een flink aantal BA' ers (Bekende Amerikanen). Benieuwd wie er enkele van herkent, laat dat eens achter in een reply als je wilt! Ik geef zelf de aftrap met de alom bekende en beruchte Kid Rock (wie???). 

Sorry

Lezers, exuses voor het feit dat er twee dagen geen posts zijn, ben even druk met het inrichten van een nieuw programma en vanavond was Ajax - Feijenoord en ben net thuis. Dus: morgen weer een artikel!

Voor schut lopen!!

Niet geheel bijpassende combinatie

Vanochtend was ik niet op mijn sterkst, ik had een onrustige nacht gehad, aangezien Jeroen ziekjes was (last van veel slijm in zijn keel en heel veel hoesten). Toch ging het wekkertje weer om 6.15 uur. Ik ging door alle normale acties heen van tanden poetsen, gezicht wassen, scheren, etc, etc heen. Daarna hees ik mij in mijn pak en ging ik richting Rabobank. Ik dacht nog wel even dat ik iets afgevallen was, want mijn broek voelde iets ruimer aan. Verder niets aan de hand, gewoon aan de slag. Na een dag noeste arbeid kwam ik weer in het rustieke Halfweg aan (gelukkig stond de A9 weer vol) en na een hapje gegeten te hebben trok ik mijn pak weer uit. Shok en horror vielen mij vervolgens ten deel, want ik kwam erachter dat ik een jasje aan had getrokken dat niet bij de broek hoorde die ik ook aan had. Een zwart jasje met een streep op een antraciete broek, dat is geen gelukkige combinatie, zelfs niet als je een vrije interpretatie van modebewustheid hebt! En het erge is: niemand heeft me er vandaag voor gewaarschuwd dat ik voor schut liep!!! Voor morgen maar even de spullen klaar gelegd want zoals het spreekwoord zegt: preparation is everything!

The Killing, een Deense thriller serie in 20 delen

Normaal gesproken beperk ik het kijken van series en films tot twee talen: Nederlands en Engels. Heel af en toe durf ik een uitstapje naar het Frans of Duits aan, maar dat is echt de hele grote uitzondering die de regel bevestigd. Ik heb wel eens de "oorspronkelijke" Wallanders in het Zweeds geprobeerd en zelf het eerste half uur van het origineel van The Ring in het Japans, maar ik haak toch vaak af, omdat het dusdanig afleidt, dat ik het verhaal niet meer kan volgen of dat ik meer op het gebrabbel zit te letten en me eraan erger dat ik de link met de ondertiteling niet kan maken. Maar afgelopen weekend zat ik wat te surfen op FTD toen de serie "The Killing" voorbij kwam. Dat lijkt natuurlijk Engels qua naamgeving, maar het bleek een Deense serie te zijn, waarvan het eerste seizoen 20 afleveringen telt die elk een dag van het onderzoek zijn (hoor ik iemand "24" zeggen ?). Ik wilde al weg klikken, maar onder de titel stonden letterlijk meer dan honderd berichten, waarvan de samenvatting was: "Dit is een geweldige serie, hier moet je naar kijken, en neem het feit dat er Deens gesproken wordt op de koop toe". Tja, dat leek zo op mij van toepassing, dat ik besloot de eerste DVD maar te downloaden en gisteren maar eens de eerste aflevering te gaan kijken. En ik moet zeggen: het is inderdaad een uitstekend stukje werk. Wel heel anders dan ik normaal gewend ben (dat is het snelle Amerikaanse werk, dit is een heel stuk trager, met nu al uitdieping van de personages en complexe en diverse verhaallijnen), maar om de een of andere manier wil je wel verder kijken nadat een aflevering afgelopen is. En het Deens? Nou, dat valt tot nu toe erg mee, ik stoor me er in ieder geval niet aan. Durf nog niet te zeggen of ik het hele seizoen volhoudt, maar tot nu toe zijn de tekenen gunstig gestemd. Zo zie je maar, weer een les: soms denk je dat je iets niet leuk vindt, maar het loont de moeite om af en toe toch maar weer eens een poging te wagen, het kan net zijn dat je zo veranderd bent of het product zo veranderd is, dat het toch een goede mix is. Een mooie les die zeker op andere zaken in het leven van toepassing is!

Florida herinnering

Een verbrande rug in Florida is niet fijn!

Vorige week heb ik de laatste zaken geregeld voor wat betreft mijn vakantie naar Florida in april/ mei. Tijdens die activiteiten dwaalden mijn gedachten af naar de laatste keer dat ik de Sunshine State bezocht, 15 jaar geleden, om precies te zijn september 1995. Toevallig kwam ik het betreffende fotoalbum van die reis tegen (jaja, nog een fysiek fotoalbum, uit de tijd dat je nog een fotorolletje in je camera moest doen om een foto te maken) en daar doorheen bladerend, kwam ik hetgeen tegen dat uiteindelijk een pijnlijke herinnering werd. Op 16 september 1995 reden Ans en ik vanuit Homestead, aan het eind van de Everglades richting Key West. We stopten in het plaatsje Marathon, omdat we gehoord hadden dat Key West dure hotels had en we reisden op een niet al te groot budget. In Marathon aangekomen, zagen we direct een trip op een boot waarmee je de Golf van Mexico op zou gaan om daar te snorkelen. Dat leek ons geweldig, dus snel een broodje bij de Subway en we haasten ons naar de rederij en off we went. We gingen met de speedboot en ik waande me helemaal Sonny Crocket. Toen de boot stil legde, begon echter de ellende. Binnen 12,3 seconde was ik kotsmisselijk en een halve minuut later was ik aan het overgeven.Vanwege de schaamte en het misselijke gevoel dook ik direct de zee in met mijn snorkel en in het water ging het weer wat beter. Ik weet nog dat ik hele mooie vissen heb gezien en uiteindelijk teruggeroepen werd omdat een zeeschildpad in de buurt was en die schijnen nogal gevaarlijk te zijn. Weer op de boot begon de ellende opnieuw, maar een voor mijn gevoel eeuwige tijd later (objectief gezien 15 minuten) waren we weer op het vaste land en dankte ik God op mijn blote knieën dat ik dit overleeft had. Dit was echt een SABENA ervaring (Such A Bloody Experience Never Again) en ik weet zeker dat dit mijn "liefde"  voor de wilde vaart aangewakkerd heeft :-).

Echter, het ergste moest nog komen. Naar de auto terug lopend zei Ans dat mijn rug er wat rood uitzag. Nou, dat bleek ook echt zo te zijn, want ik was de zee ingedoken zonder mijn rug in te smeren of een t-shirt aan te trekken. Dus: zout water + middag uur + loodrechte zon + 41 Celsius = zeer slechte combinatie en had de ergste zon verbranding die ik ooit heb gehad tot gevolg.  In het hotel, Pirates Cove, teruggekomen was het tijd voor een inspectie van de verbranding en daar was te zien dat het vel op mijn rug roder dan een Main Lobster was en dat het zo strak stond (na een uur) dat een stuiterbal ervan terug zou ketsen. Inmiddels was de pijn ook aan het toenemen, begon ik erge koorts te krijgen en kon ik niet meer rechtop staan. Gevolg was dat ik twee dagen in het hotel moest blijven, terwijl Ans continue mijn rug met Aloë Vera aan het insmeren was om verkoeling te genereren (ik ben de schat daar nog steeds dankbaar voor, ook omdat ze zelf een flinke verbranding had). Na twee dagen was het nog heel erg gevoelig, maar wel zover hersteld dat we weer erop uit konden, maar de hele rest van de vakantie (nog anderhalve week) plus een tijd in Nederland was mijn rug super gevoelig en ben ik enkele keren verveld.

Ik heb er in ieder geval een mooi verhaal aan over gehouden, plus het feit dat ik een hele grote fan van sunblocker factor 50 geworden ben, want na deze actie ga ik haast geen zonnetje meer in zonder smeersel. Een goede waarschuwing voor komende reis, want wellicht dat daar ook nog wel een snorkel activiteit plaats gaat vinden. Oh ja, ik heb ook jarenlang een fobie voor Subway gehad, terwijl dat er natuurlijk niets mee te maken had, de misselijkheid kwam van de deining. Zo zie je maar hoe associatie aan een slechte ervaring een fysieke reactie op kan wekken!!!

De EFT praktijk van Ans

Mooi artikel in de plaatselijke courant!

Een tijd geleden heb ik al verteld dat Ans inmiddels druk aan de weer is met EFT (Emotional Freedom Technique). Inmiddels is ze naast het zich verder verdiepen in de methodiek en het actief met mensen uitproberen, ook overgestapt naar het wereldkundig maken van haar praktijk en bijbehorende diensten. Daarbij wordt veel ervaring uit haar marketing verleden aangewend, en dat werpt vanaf 1 januari als zijn vruchten af. Op dit moment zijn de hoogtepunten een persbericht dat geplaatst is in het Witte Weekblad en de Westerpost, waarin de workshop "Ontdek EFT" gepromoot wordt en die in Zwanenburg gegeven wordt. Daarnaast had Ans een workshop in Zutphen gepland voor 10 mensen, maar na een dag zijn hier al negen inschrijvingen op binnen gekomen, dus het zou zo maar eens kunnen zijn dat daar een tweede, wegens succes geprolongeerd, aan toegevoegd gaat worden of dat er naar een "double header"  (twee sessies op een dag) of naar een grotere locatie uitgeweken gaat worden. Een hartstikke mooi succes zo vroeg in het jaar en ik ben dan ook ontzettend trots op de passie en drive die Ans hierin gooit en de resultaten die het dan gelijk oplevert. You go, girl!!! Iedereen die iets meer wil weten over wat EFT nu eigenlijk inhoud, wat je ermee kunt bereiken of als je een EFT of coachingstraject overweegt, dan is het zeer de moeite waard om snel naar www.ansvanderweg.nl te surfen, daar is heel veel informatie terug te vinden en via de site kun je Ans ook bereiken en vragen stellen. Aarzel niet, en neem eens een kijkje, het is maar een paar klikken in je browser verwijderd en je kunt er heel veel aan hebben!

Het succes van de blauwe schoenen

Zoals eerder geblogd kocht ik zaterdag een in het oog springend paar blauwe suede schoenen (leuk om te zien dat de ontwerper van de schoenen, Floris van Bommel, een bericht op het blog heeft achtergelaten, much appriciated). Mijn eerste idee was dat het heerlijke vrije tijd schoenen gingen worden, maar hoe meer ik erover nadacht, had ik het idee dat ze ook goed onder een pak zouden kunnen staan. Tja, het is wel even wat anders dan de Noble Blues of de Greve schoenen die ik normaal naar de Rabobank draag, maar zoals mijn goede vrienden Frank en Simon plachten te zeggen: wie niet waagt, blijft maagd. Dus trok ik de stoute schoenen aan (ik kon het niet laten deze woordgrap te maken :-)), pakte mijn mooiste pak gemaakt door New Tailor, een strak wit overhemd op maat van de Society shop en een aqua blauwe stropdas van Hermes en de combinatie was compleet. Tja en ik kan niet anders zeggen dan dat het het gewenste effect had. Iedereen die ik tegenkwam werd met zijn blik naar mijn schoenen getrokken, waarbij de reacties varieerden van "wow, wat cool!" en "prachtige stappers" via "je moet het wel durven te dragen"  tot "erg....uh....bijzonder". Ik was in ieder geval erg blj met het resultaat en het was zonder twijfel vandaag het gesprek van de dag in Utrecht! Wat mij betreft een onverdeeld succes voor de fashionista onder ons! Floris, bedankt voor het mogelijk maken :-)!!!

The end of an era

De laatste aflossing van de studiefinanciering!!

Het jaar was 1987. Ik had net mijn gymnasium beta opleiding afgerond en had, na een hele tijd nadenken (not...) besloten om Bedrijfskunde te gaan studeren. Ik had er zin in! Maar waar ik helemaal zin in had, dat was dat ik binnenkort (ik was 17 toen ik begon met studeren) ook studiefinanciering zou krijgen. Ik weet het nog goed, want ik ging per maand maar liefst 650 gulden incasseren (de vergoeding voor een thuiswonende student), plus nog 350 gulden lening, die ik er gezien mijn financiele situatie natuurlijk direct bij afsloot. Ik kan met recht zeggen dat ik er van genoten heb. Waar enkele van mijn collega studenten een stukje wegspaarden en de lening die ze hadden netjes op de rekening lieten staat, om als het nodig was of als dat niet zo bleek te zijn na de studie direct de lening af te lossen, was er aan het eind van mijn studie uiteindelijk plus minus nul gulden over. Het geld was natuurlijk deels in studie gaan zitten (collegegeld, boeken), maar eerlijk gezegd nog veel meer in zaken als stappen, vakanties en heel, heel, heel erg veel CD's, video's, boeken en comics. Daar heb ik meer dan dezelfde waarde als plezier van gehad. En zoals Herman Brood ooit zei: ik spaar geen geld, maar wel mooie herinneringen (en dat geldt eigenlijk nog steeds!!!). Betekende wel dat ik aan het eind van mijn studie in 1991 een flinke schuld had opgebouwd. Uiteraard maakte ik direct gebruik van de mogelijkheid om pas na twee jaar af te gaan lossen, maar daarna moest ik er toch echt aan geloven. De afgelopen jaren heb ik daarom continue maandelijks een bedrag afbetaald, in het begin was dat nog een substantiele aanslag op het budget, maar de laatste tien jaar was het eigenlijk niet zoveel en telkens dacht ik eraan: potdikke, laat ik het dit jaar maar eens aflossen, maar dan vergat ik weer een brief te schrijven (ja, dat is de enige manier om dat in gang te zetten) en dan verwaterde het vervolgens weer. Tot ik vandaag een brief uit Groningen kreeg, met daarin de melding dat ik inmiddels de hele schuld afgelost had (best snel, na 20 jaar :-)) en dat ik nu dus geen berichten meer zou krijgen. Soms lost actief niets doen dus ook de situatie op :-)!!

Tja, uiteraard fijn dat ik geen aflossing en rente hier meer voor hoef te betalen, maar het is ook wel de afsluiting van een periode voor me. Niet te sentimenteel worden natuurlijk, maar het laatste restje van mijn studietijd is daarmee ook wel echt voorbij. Het is niet anders, maar het was wel even een raar gevoel om dit zo te moeten lezen. 

Zaterdag winkeldag

Daan met zijn nieuwe fiets

Gisteren was het niet zulk lekker weer, maar er stonden een aantal zaken op de rol die absoluut gedaan moesten worden. Daarbij hoorde ook zeker een klein rondje winkelen in Zwanenburg bij. Om de dagelijkse beweging te krijgen, stelde Ans voor om vanuit Halfweg naar het bruizende hart van Zwanenburg, de Dennenlaan, te lopen. Dat het vervolgens ging stormen en slagregenen deed niet ter zaken, want als we ons iets voorgenomen hebben, dan gaan we er ook voor. Dus na eerst na 50 meter een melding via BuitenBeter op iPhone naar de gemeente Haarlemmerliede en Spaarnwoude gestuurd te hebben omdat er een lantaarnpaal omgewaaid was, waren we met een kwartiertje bij onze eerste plaats van bestemming. De eerste stop was "van Oeveren Tweewielers". Daar gingen we heen om een nieuwe fiets voor zowel Daan als Jeroen te kopen. Hoewel Jeroen ondertussen een beetje uit de meisjesspullen aan het geraken is, kon hij er toch niet omheen om een roze Lillifee fiets uit te kiezen. Nu maar hopen dat hij ook echt de geest krijgt om zich op het fietsen te storten. Daan daarentegen ging voor een grote stoere fiets, met een drager op zijn voorwiel waarop hij, na aanbrengen van de snelbinder, zijn tas vast kan zetten als hij naar school fietst. Daan is natuurlijk al bijna een volleerd wielrenner, dus hoewel deze fiets was groter is dan hij gewend is, maakte dat voor hem niets uit, stapte hij op en reed hij zonder problemen een rondje door de Dennenlaan en was hij helemaal de bink.

De schoenen voor Daddy Cool, don't step on my blue suede shoes!

Naast van Oeveren zit Bleeker Lingerie en Mode, waar we een snelle stop over deden om voor Ans een additionele legging te kopen. Daarna was het op naar absoluut de leukste en beste winkel in Zwanenburg, Haverhals! Het vervelende bij deze hoeksteen van de gemeenschap is dat ik er altijd zo ongelofelijk hebberig wordt. Ik moet altijd mijn uiterste best doen om me te beheersen. Gelukkig helpt het dan als de rest van de familie erbij is! Het was aardig druk in de winkel van Jenke, want de uitverkoop was net begonnen en dan stroomt Zwanenburg, Halfweg en omstreken leeg om te profiteren. En dat kan dan ook echt, want er zijn fikse kortingen op heel erg mooie producten, zoals Sendra, Ugg, Napapijri, Woolridge, Twinlife, Bjorn Borg, Superdry en ik kan nog wel even doorgaan. Dat konden wij ook niet nalaten, dus voor onze Daan en Jeroen waren er nieuwe paartjes Uggs, terwijl ikzelf naast een paar Bjorn Borgs mijn oog liet vallen op de allernieuwste Floris van Bommels. Iets wat je wel moet durven, namelijk blauwe suede schoenen! En uiteraard, dat was nieuwe collectie, dus geen korting, maar dat schijnt voor mij ongeveer altijd zo te zijn :-). Ik kon de verleiding niet weerstaan dus sinds gisteren staat dat paar bij mij thuis te blinken (naast mijn pasgekochte Sendra's en de schoenen die door Duivshoes gemaakt zijn). Mocht je de komende weken toevallig in de buurt van Zwanenburg komen (of als dat niet zo is: reis er dan gewoon even naartoe...), dan moet je Haverhals gewoon met een bezoek vereren. Geweldige producten met slechts een ding dat dat overtreft, en dat is de klantvriendelijke, enthousiaste, hartelijke en professionele zeer service die door Jenke en zijn team gegeven wordt. Absoluut mijn hoogste aanbeveling!!!

Daarna was het tijd om weer richting huis te gaan. Maar gezien de storm en regen die ons teisterden, hadden we nog een tussenstop bij Sandwich City, de beste broodjeszaak van Zwanenburg, die nu ook eigen gesneden patat verkoopt (lekker hoor!). Na het verorberen van een Thomas de Trein- en een Snorkel Menu, terwijl we lekker rustig konden zitten, was de storm grotendeels gaan liggen (de regen helaas nog niet) en keerden we met een voldaan gevoel terug. Nou ja, terug, voor even dan, want een uurtje later moest ik met de auto op pad om alle fietsen, laarzen en schoenen op te halen, want dat lukte toch niet helemaal op de voet door de regen!

Reislustig

Ik ga op reis en neem mee....

Het is 8 januari en mijn agenda begint zich qua reizen alweer redelijk te vullen. We beginnen in februari met een reis naar het door mij zeer beminde India. Jaja, lezers, daar kun je toch altijd alleen meer van genieten.....:-(. Deze keer doen we een nieuwe stad aan, te weten Pune, waarna we verder reizen naar Chennai. Gelukkig reis ik met zeer goed gezelschap, dus die zullen mij er wel doorheen trekken. Daarna blijven we begin maart iets dichter bij huis, namelijk een weekend Zwolle, in het Librije hotel (en uiteraard eten we ook bij Jonnie Boer). Een weekje later is het toch weer het buitenland, dan reizen we namelijk af naar Zweden, daar hebben vrienden van Ans een hotel gestart en aangezien ze daar al jaren wonen, werd het eens tijd om daar ons licht op te steken. Dat wordt overigens ook de eerste keer dat ik van Eindhoven Airport ga vertrekken. Tijd om warme kleren mee te nemen!

Anderhalve maand later kunnen we de warme kleren gerust thuis laten. Dan gaan Simon, Rene en ik vertrekken voor iets meer dan een week naar het zuid oosten van mijn favoriete vakantiebestemming, de USA. Deze keer is het Florida (dat wordt dan mijn derde keer), met als route Miami, Tampa Bay en Orlando. Hier volgt later nog meer over. Dan is het even afzien, want pas 2,5 maand later is het tijd voor de zomervakantie en gaan we met de hele familie van mijn kant naar het prachtige Toscane. Dat is dan voor drie weken, om echt even helemaal ondergedompeld te worden in de Italiaanse manier van leven. Dan is het inmiddels eind augustus en heb ik even niets meer staan, maar ik kan me eerlijk gezegd niet voorstellen dat het hierbij zal blijven. Tijd om de airmiles goed bij te houden :-).

Jeroen aan de afwas

Jeroen eindigt in de goot(steen)

Als goede ouders proberen we onze kinderen wat verantwoordelijkheid bij te brengen. Een van de dingen die daar bij helpt is ze af en toe klusjes in de huishouding te geven. Jeroen is degene die dan vaak wil helpen bij het afwassen van het bestek (ja, wij hebben bestek dat we zonde vinden om in de afwasmachine te reinigen, noem mij maar een snob). Vandaag deed hij dat weer, maar na een goede start ging hij op een gegeven moment iets te ver met zijn arm in het water, waardoor zijn trui nat werd. Toen dat gebeurd was, was het een kleine stap om vervolgens ook eens zijn hoofd in het water te doen, en toen mama de kraan aan zette toen hij met zijn hoofd in de gootsteen hing, was het hek van de dam. Na eerst zijn shirt uitgetrokken te hebben en zijn hoofd nog verder in het water gedaan te hebben, ging het van kwaad tot erger. En in plaats van onder de douche, eindigde Jeroen vandaag in de gootsteen om zijn bad te nemen! Nou ja, gelukkig paste hij er nog in, dat zou met zijn broer niet meer kunnen!!!

De nieuwe app store, voor de Mac

Een nieuwe App Store, nu voor de Mac!

Sinds de introductie van de iPhone en mijn eerste aanschaf daarvan (de 3GS, dus dat is nog niet eens zo lang geleden) ben ik langzaam aan een Apple addict aan het worden. Prachtige apparaten (voor de esthetisch verantwoorde mensch) en super gebruikersvriendelijk. Maar over het algemeen is het uiteindelijk natuurlijk ook de software die het succes bepaald. Daarbij is een van de unieke features de app store voor zowel iPhone als iPad. Het wachten was natuurlijk op de online winkel voor de Macs, want zo'n succes kon natuurlijk niet zonder opvolging blijven. En vandaag is die app store voor de Mac dus live gegaan. Sinds vanavond kun je door een update van het OSX de app store benaderen. En wat was de eerste applicatie die ik te zien kreeg in de store?? Angry Birds!!! Als ik die nog even download, dan heb ik dat spel echt op al mijn Apple machines staan (zullen ze onderling levels synchroniseren, hmmm......). De eerste download heb ik reeds gedaan, namelijk Aperture, en wat opvalt is dat het goedkoper is dan de software op een DVD en dat het net zo eenvoudig is als het gebruik van de app store op iPad en iPhone, alle installatie gaat gewoon als vanzelf. Wederom een goede score voor Apple! Even zorgen dat ik niet te hebberig word, want volgens mij wordt de prijs van een applicatie hoger hoe groter het apparaat wordt (iPhone -> iPad -> Macbook ;-)).

Ondertiteling, maar dan echt slecht

Deze keer hadden we echt hele slechte ondertitels!

Als je ziek bent, dan is er vaak weinig anders te doen dan TV kijken (tenminste, bij mij dan). Nu past dat goed bij een avond ritueel dat Ans en ik hebben, als we allebei thuis zijn. Dat noemen wij "een afleveringetje kijken". Dat zijn dan meestal Amerikaanse TV series, die ik download via links van FTD. Deze afleveringen zijn dan daags daarvoor in de USA uitgezonden. Een groep fanatiekelingen vertaalt e.e.a. dan zelf en "bakt de ondertitels in". Dat waardeer ik altijd zeer. Je vraagt je soms af of die mensen niks anders te doen hebben, maar vooruit, ieder zijn pleziertje. Gisteren keken we naar de serie Rizzoli and Isles. Aardige serie, zeker geen top (zoals bijvoorbeeld The Mentalist, Criminal Minds of The Human Target), maar leuk genoeg. Wat echter e.e.a. hilarisch maakte, waren de ondertitels. Ik begrijp dat een deel van de vertaling met een "vertaalmachine"  gebeurd, maar dan moet je als vertaler nog wel even een check doen op wat daaruit komt. Ik wil jullie deze juweeltjes toch niet onthouden, dus maak je borst maar nat!

1. She had a locker at the gymnasium: ze had een kastje in het gymnasium (werd bedoeld: sportzaal).
2. There were several entries in the calender: er waren diverse ingangen in het dagboek (werd bedoeld: er waren verschillende afspraken in de agenda).
3. In college, I used to do some fencing:  tijdens collega, deed ik aan hekwerken zetten (werd bedoeld: op de universiteit deed ik aan schermen).
4. En mijn persoonlijk hoogtepunt..."Uh, gross!": Uh, bruto! (werd bedoelt, Uh, wat smerig).

Het was zo amateuristisch dat ik uiteindelijk de ondertitels niet meer las, want die waren echt niet meer te begrijpen. Deze keer geen bedankje voor degene die de ondertitels heeft gedaan, want dit was echt prutswerk eerste klas. Als je er geen tijd in wilt stoppen, doe het dan gewoon niet, is ook geen probleem, dat is in dit geval beter dan gewoon maar wat op het net pleuren!

Ziek kijken naar Super Nanny

Super Nanny Jo Frost

Mijn nieuwe werkjaar begon niet zo heel erg lekker. Ik werd vanochtend wakker met een knallende hoofdpijn, duizelig in mijn hoofd, misselijk en rillerig. Als stoere macho laat je je niet kennen, dus ik stond netjes in pak olm naar kantoor te gaan, toen Ans me vertelde dat ik er wel erg beroerd uitzag en dat het misschien beter was dat ik een dagje thuis zou blijven. Het zegt veel over mijn toestand dat dat de enige overtuigingskracht was die nodig was om me weer mijn bed in te krijgen. Na een kwartiertje iedereen mailen dat ik niet op kantoor zou zijn, dook ik dik gekleed (nee, niet mijn pak...) weer mijn bed in om gelijk in slaap te vallen en pas weer om 13.00 uur wakker te worden. Ans was toen net de lunch aan het nuttigen en ik schoof even aan. Op TV, die Ans aan had staan omdat ze dacht geen aanspraak te hebben :-),  bleek een programma te zijn dat de naam "Super Nanny" heet, waarbij Jo Frost (zie foto) mensen met "moeilijke kinderen" helpt om deze weer onder controle te krijgen.

Nu is het hebben van kinderen echt niet altijd een pretje. Elke ouder die zegt dat zijn of haar kinderen altijd maar lief zijn en goed luisteren liegen dat het gedrukt staat. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar er zijn echt tijdstippen dat ik ze achter het behang kan plakken. Nu keek ik deze aflevering echt met een groeiende ontsteltenis. Niet zozeer vanwege de vier kinderen (ja, die waren inderdaad strontvervelend en eigenwijs en brutaal), maar met name vanwege de rol van de vader in het geheel. Of moet ik zeggen: de rol die niet ingevuld werd. Een van de kinderen vraagt aan zijn vader om eens iets met hem te gaan doen en krijgt als antwoord dat de vader er geen tijd voor heeft in het weekend, want dan moet hij stappen met zijn vrienden of naar het voetbal van Liverpool kijken. De vader ondermijnt ongeveer alles door telkens de kinderen toch maar weer hun zin te geven om "van het gejengel af te komen'. Hij zegt telkens "nee, dat mag niet van je moeder", waardoor de kinderen moeder als boeman gaan zien. En tot overmaat van ramp staat hij er bijna lachend bij als het oudste kind de moeder begint te schoppen en te slaan. Het was enerzijds om je hart om te laten draaien (hoe erg kun je een kind afwijzen als iedereen altijd maar voorrang boven je krijgt) en anderzijds weerzinwekkend om het onverantwoordelijke gedrag te moeten aanschouwen (uitspraak: "ik vind de kinderen best leuk als ze aardig doen, anders vind ik ze niet interessant en ga ik weg"). Ik werd er bijna nog meer misselijk van dan ik al was.

Je stelt jezelf natuurlijk de vraag hoe zoiets kan. Natuurlijk, het kan voorkomen dat je als persoon je vergist hebt in het krijgen van een kind en welke zaken daar dan bij komen. En misschien blijk je dus meer personal time nodig dan je dacht nodig te hebben. Maar deze man had het gepresteerd om vier kinderen op de wereld te schoppen en zich dan nog steeds zo te gedragen. Ik vond het echt ongelofelijk om dit te aanschouwen. Het eind van het verhaal leek positief af te lopen, maar na een paar goede dagen viel men weer terug in het oude patroon, waarna de moeder besloot om het maar alleen op te gaan knappen, en dat vond die kerel nog eigenlijk wel best ook. Je zou toch hopen dat dit soort mensen sneller tot inzicht komen en hopen dat dit soort zaken niet meer zouden voorkomen. Maar ja, ik ben bang dat er meer gezinnen zo rondlopen dan je denkt.

Opruimen

Daan en Jeroen hielpen ook mee met opruimen!

Het voordeel van een grote tuin hebben als je vuurwerk afsteekt, is dat je niet elkaar in de weg loopt en voldoende plek hebt om veilig de eurootjes de lucht in te laten gaan. Het nadeel van een grote tuin hebben als je vuurwerk afsteekt, is dat de restanten er helemaal doorheen liggen, wat het opruimen niet gemakkelijker maakt. Maar ja, de boel laten liggen is geen optie, het ziet er enerzijds natuurlijk niet uit en anderzijds is het ook gewoon slecht voor de grond. Dus gaf Ans het goede voorbeeld en ging de tuin in om de restanten van een losbandig leven bij elkaar te zoeken. Gelukkig waren Daan en Jeroen erg sociaal dus gingen ze (na een kleine aansporing :-)) ook helpen om de boel bij elkaar te zoeken. Dat gaf dusdanig mentale druk, dat ik ook de tuin in ging om alle uitgebrande cakes bij elkaar te zoeken. Dat was nog best een aardige klus, want uiteindelijk hadden we meer dan een hele kruiwagen vol! Gelukkig staat de afval container op de hoek, dus we waren er snel weer vanaf. We konden dus helemaal schoon het nieuwe jaar in, eens kijken hoe lang we dat zo gaan houden :-).

Leuke montage: Steve Jobs in "The Dragons Den"

Steve Jobs in "The dragons den"

Wie kent het programma "The Dragons Den"? Oorspronkelijk uit Engeland, inmiddels heeft het in Nederland ook een versie gekregen, gepresenteerd door Jort Kelder of is die er alweer uitgesmeten?). Idee is dat mensen met een goed idee een aantal gefortuneerde investerdeers overtuigen om geld in hun idee te steken. Soms echt hilarisch, als je ziet waar die mensen mee aankomen, maar soms ook kei- en keihard (in Engeland nog veel erger dan Nederland). Enkele creatieve geesten hebben nu een montage gemaakt tussen afleveringen uit The Dragons Den en de keynote speech die Steve Jobs heeft gehouden bij de introductie van de iPad, waardoor het dus lijkt alsof Steve zijn idee van de iPad aan de draken aan het pitchen is. Uiteraard komt Steve er met zijn idee niet heel goed vanaf. Ik kan niet anders zeggen dan dat het leuk en erg goed gedaan is. Toch tweeeneenhalve minuut humor. Mocht je geinteresseerd zijn, kijk het filmpje dan even via deze link.

Vrolijk 2011!!

Je kunt nooit genoeg laarzen hebben

Gisteren alweer de laatste dag van 2010. De eerste helft van de dag stond in het teken van de nodige inkopen doen. Dat was geen sinecure. Het was lang geleden dat ik de Dennenlaan in Zwanenburg zo dichtbevolkt heb meegemaakt. Ik moest de auto een flink stuk voorbij Haverhals parkeren. Mijn eerste stop was de plaatselijke Marskramer, omdat daar het vuurwerk verkocht werd. Dat was gelijk een grote schok, want er stond een mega menigte te wachten. Ik maakt me op voor een flinke partij wachten, maar brutalen hebben de halve wereld, dus liep ik op een kassier af, terwijl die bezig was met een andere klant, maar even stil viel met mijn bestelbon en wat bleek? De bestelling stond keurig netjes al voorgesorteerd en ik kreeg omdat ik al betaald had voorrang en binnen 5 minuten stond ik weer buiten! Goed geregeld, Dennis! Ik moest wel eerst terug naar de auto lopen om het vuurwerk te dumpen, want met bestellen bleek ik wat overijverig geweest te zijn. Daarna de Albert Hein aandoen, dat was voller dan vol, alle karretjes waren weg, maar als boodschap guerrilla, wist ik er snel een van iemand af te troggelen. De AH bleek een flinke obstakel te zijn, want hoewel ik niet zoveel hoefde te hebben,  waren de rijen LANG! Na deze horde even bij Haverhals naar binnen voor de nieuwjaarsgroet, en oh ze hebben ook nog 20% korting op het hele assortiment. Tja, dan kun je die Sendra laarsjes natuurlijk niet laten staan!

Het kindervuurwerk werd rond 21.00 uur afgestoken

Na de boodschappen mocht ik direct door ons Hans en Leny te halen, die samen met Danielle en Edwin al het eten en drinken voor de avond zouden organiseren. Na even een korte ruzie met iemand die op oudejaarsdag erg vele haast had en het moeilijk vond om het fatsoen op te brengen om even ene minuut achter mijn auto te wachten tot we alle spullen ingeladen hadden, verliep de rest van de reis voorspoedig. Om vier uur waren we weer binnen, en zo rond half zes waren alle genodigden wel gearriveerd. Toen kon het oudejaarsdiner beginnen, met een heerlijke pompoensoep als eerste gang. Na de soep wilden de kinderen alvast beginnen met wat vuurwerk afstekken, en dat houden we dan natuurlijk niet tegen. Je kunt zien dat de kids groter aan het worden zijn, want Joost en Morisson wilden zelf graag de rotjes afsteken en ook af en toe eens een vuurpijl. De anderen hielden het voornamelijk bij sterretjes in diverse vormen en maten.

Groepsfoto 31-12-2010, Dennis neemt foto, Jeroen slaap!

Daarna volgende de volgende gangen, uitstekend gemaakt door keukenprins(je) Hans, maar ook worstenbroodjes van Danielle en appeltaart vanEdwin. Lekker hoor!! En dat alles terwijl we aan het genieten waren van de Top 2000. Toen ook nog het Paul de Leeuw Spel uiteindelijk open ging, was het dolle pret, zeker toen ik glorieus won! Zo gaat de tijd snel en zonder dat we het merkten was Hotel California alweer op de radio en as het bijna 12 uur.  Met de klok op TV kon het aftellen beginnen en al kijkend naar Guus Meeuwis (wat erg eigenlijk) konden we elkaar een paar tellen later "gelukkig nieuwjaar!!" wensen. Jeroen kon het helaas niet meemaken, want die was om half twaalf als een blok in slaap gevallen en moest daardoor helaas ook het vuurwerk missen :-(.  Dat hadden we deze keer goed ingekocht, minder knallen, meer sier en dat was naar ieders tevredenheid. Maar gezien de hoeveelheid waren we wel een uurtje bezig met afsteken! Daarna deden we nog even een nazit (met tijd om iedereen die je na staat te SMSen) en speelde ik taxi om Hans en Leny naar huis te brengen. De terugweg was overigens met hindernissen, want terwijl ik de Ceintuurbaan probeerde te bereiken, had iemand genoeg van zijn kerstboom gekregen en flikkerde die van drie hoog het raam uit, waarna de boom ongeveer 20 cm naast mijn auto landde!! Gelukkig maar, anders was het een slecht begin van het jaar geworden.

Nu rest mij niets anders dan alle lezers van het blog een voorspoedig, gelukkig, gezond, gezellig, gul, vrolijk en succesvol jaar toe te wensen!!!