De nieuwe A2

Misschien is de titel misleidend, maar dit gaat niet over een nieuw model uit de stal van Audi. Maar het heeft wel te maken met mobiliteit in het algemeen en auto's in het bijzonder. Het door mij in mijn leven meest afgelegde stuk weg is de snelweg A2, en dan precies te zijn het stuk tussen Holendrecht en Oudenrijn. Dat is namelijk het stuk dat ik altijd heb gereden (en nu ook rij) om bij de kantoren van de Rabobank in Utrecht te komen. Deze weg heeft altijd drie banen gehad, maar er is al jaren gewerkt om dat uit te breiden. Daardoor is er inmiddels al zoveel jaar werk aan de weg, dat het niet eens meer opvalt. Daardoor werd ik afgelopen week opgeschrikt toen ik terug uit Utrecht naar het schone Halfweg reed, want opeens waren er vijf banen beschikbaar vanaf het punt Breukelen. Ja, je leest het goed, VIJF banen waarover we in volle vaart konden doorscheuren! Het bewijs is o de foto hiernaast te zien, genomen met de Blackberry. Er stond zelfs een bord om het nog een keer aan te kondigen (voor degene die het niet konden zien of waarschijnlijk nog meer voor degenen die het niet geloofden!). Ik kan niet anders zeggen dat het er goed uitziet en het rijdt ook echt als de spreekwoordelijke tierelier. Voeg daaraan toe dat de afrit naar de A9 ook van één naar twee stroken is gegaan en dit stuk zal in ieder geval een stuk snelle gaan tegenwoordig. Wel jammer dat als je Amsterdam in wilt je uiteindelijk nog steeds over één baan de Rijnstraat in gaat, maar toch.....kleinigheidjes hou je altijd. Nu de andere kant ook nog even, please!!!

Mario in the house

Afgelopen woensdag had Daan een aantal kleurplaten weten te bemachtigen van één van zijn grootste helden: Mario! Donderdag wilde hij ze kopiëren bij het kinderdagverblijf, omdat thuis de inkt cartridge van de printer op was. Echter, dat ging helemaal fout, waardoor hij helemaal teleurgesteld thuis kwam en Jeroen dat snel over nam. Maar ik ben natuurlijk een held, dus ik stapte in de auto, reed naar PC Depot en haalde als een bruut een zwarte cartridge. Daarna was het even zoeken op internet, maar ik kan je verzekeren dat er VEEL kleurplaten van Nintendo figuren op het net rondzwerven. Dus een half uurtje later lag er een gigantische stapel, waar Daan en Jeroen direct mee aan de gang konden gaan. En dat deden ze met heel veel passie. Donderdagavond waren er al veel ingekleurd en vrijdag gingen ze er full speed mee verder. Aan het eind van de ochtend waren alle tekeningen ingekleurd en toen moest de volgende stap genomen worden: behangen! Met de kleurplaten in de hand gingen ze naar boven en twee uur later hadden alle kleurplaten ergens in de kamer van Daan en Jeroen een plekje gekregen. Zo zaten ze op de deur, de ramen, de muren, de verkleedkist en het bed (op het bed, in het bed, onder het bed...ja dat kan met een hoogslaper). er bleven nog een paar stukjes muur zichtbaar, maar gelukkig vonden de heren nog meer kleurplaten, en daar zijn ze nu mee bezig om in te kleuren. Ik hoor net dat het streven is om zicht op de verf van de muur weg te werken.....het begint bij amibitie!

En toch El Hamdaoui naar Ajax

Tja, van mij had het niet meer gehoeven, maar vandaag toch de overgang van El Hamdaoui naar Ajax. Laten we het er maar op houden dat iedereen een tweede kans verdiend, maar wel raar als je die nodig hebt terwijl de eerste nog niet eens geweest is (maar ja, waarschijnlijk had hij de kansen tegen PAOK wel gemaakt en dan waren we nu vrienden voor het leven). Wel benieuwd of Mido en Daniel de Ridder nu ook nog gaan komen?

Ik ga op reis en neem mee.....

Vandaag had in mijn laatste werkdag voor de vakantie. Ik kijk tegen een nagenoeg schone mailbox aan, er staan nog slechts twee mails in die allebei te maken hebben met een notitie die ik nog moet schrijven. Dat wil ik dit weekend nog proberen te doen, zodat ik echt met een schone lei en een goed gevoel de vakantie in ga (hoewel er maandagochtend natuurlijk alweer mail in gaat komen, maar such is life). Om in de stemming te komen dacht ik nog even het gras te maaien vandaag, maar dat bleek geen heel goed idee te zijn, met de messen van de maaimachine tegen stenen aangekomen en even doorgeduwd, wat waarschijnlijk tot een beschadiging van de messen heeft geleid. Ik ben er niet voor in de wieg gelegd. Om tot rust te komen, kwam ik, hoe suf ook, bij een oud spelletje terecht, namelijk "ik ga op reis en neem mee...".

Dat zullen velen van jullie vroeger ook wel eens gespeeld hebben. In mijn hoofd werd het gelijk een checklist van zaken die ik niet moet vergeten als ik zaterdag het vliegtuig naar New York instap. Zoiets begint natuurlijk met de meest basale zaken, zoals mijn Spire rugzak, mijn Orioles baseball pet, en een reisgidsje voor New York en één voor Boston. Maar natuurlijk mogen mijn favoriete G-star slippers niet ontbreken (het is nu 35 graden in New York) en om mijn ogen te blijven beschermen (en natuurlijk niet omdat het über cool is) mijn Oakley Straight jacket zonnebril. En vervolgens kom je er achter dat je de halve wereld aan electronica mee wil/ moet/ gaat nemen, namelijk je kan niet zonder je laptop, maar ook de iPhone (privé) en de blackberry (werk) zijn niet weg te denken in de bagage. Oh ja, en je iPod en de Monster Dre Dré in ear headphones natuurlijk. En om te lezen natuurlijk (nog op papier) een leuk boek, deze keer een mix van ontspanning en leren, namelijk een soort roman waarin de werking van Agile ontwikkeling uitgelegd wordt door het bedrijf Xebia. Anyways, het is dus een veelvoud van waar je vroeger aan dacht. Wie de dingen wil zien die op mijn lijstje staan, die kan het webalbum erop naslaan.

Dawn of War 2

Nadat ik Dragon Age: Origins had uitgespeeld, was het lang wachten tot het vervolg werd aangekondigd. Dat is inmiddels een twee weken geleden gedaan, en op internet is daar al veel discussie over. In de tussentijd zijn we verblijd met een grote add on, Awakenings, en verschillende kleine DLC's. Ik verwacht dat er tot Dragon Age 2 en nu weinig DA add ons uit gaan komen, dus op game gebied was ik even op zoek naar iets om nog wat mijn tanden in te zetten. Nu wil het geval dat mijn neef Joost inmiddels helemaal into de Warhammer 40K is. Nu is het niet meer helemaal van mijn leeftijd om met miniatuur figuurtjes veldslagen te spelen op een tabletop, maar tja, op een PC is dat natuurlijk heeeeeeeel anders. Nu bleek het spel Dawn of War II, dat zich in het Warhammer 40K Universum afspeelt, tot de beste RTS/ RPG van 2009 gekozen te zijn, en via Play.com in de aanbieding te zijn voor 9,95 Euro, dus die kun je gewoon niet laten liggen. En dan kreeg je de add on Chaos Rising er nog bij ook! Na een paar dagen spelen kan ik niet anders zeggen dan dat het een leuke opvuller is. Voor mij herkenbaar qua rassen die meedoen, niet het RTS-achtige van Command & Conquer en een aardig rpg sausje eroverheen, door het upgraden van je teamleiders. Verhaallijn is ook best aardig, er is in ieder geval enige aandacht aan besteed. Zeker geen Dragonage, die vergelijking gaat mank in soort spel, maar ook in de beleving. Echter, zeker de moeite waard om eens mee aan de slag te gaan!

Voetmassage in Halfweg

Vorige week deed ik mij best om voor Ans en mij voordat we naar New York en Boston gaan een pedicure te organiseren, maar Dr Fish wilde niet meewerken (zoals eerder geschreven was de pedicure er niet meer en er kwam pas over een paar maanden een nieuwe, goed voor je business). Echter, de voeten hadden nog steeds verzorging nodig. Nu wil het toeval dat ik dinsdag langs de winkel Lush in de Kalverstraat liep. Lush is een winkel met biologisch verantwoorde cosmetica (dus er zijn bv geen dierproeven mee gedaan). In de etalage werd reclame gemaakt voor iets nieuws in het assortiment, namelijk de Stepping Stone, een voetscrub. Aangezien ik geen enkele gene ken, ging ik zonder problemen de winkel in, waar ik de enige man was (zowel personeel als klanten waren van het vrouwelijke geslacht). Ik had de stepping stones snel gevonden, waarna bij het afrekenen het IQ van het meisje achter de kassa heel snel duidelijk werd (ik kreeg namelijk een proefmonster aangeboden om de buste te versterken, maar na mij enigszins bestudeerd te hebben zei het meisje: "Maar misschien wilt u het niet, want u bent geen vrouw...."). 's Avonds na het naar bed brengen van Daan en Jeroen ging Ans op de bank zitten en kwam ik met mijn verrassing, een heerlijke voetmassage met scrub! Dat viel in de goede aarde, want ik kan niet anders zeggen dat dat ik op dat gebied ook magische vingers heb (het is geen arrogantie als je het waar kunt maken!). Maar zoals ik eigenlijk al wist heeft Ans gevoelige voeten, dus 20 seconde nadat ik gestart was, viel ze al bijna om van het lachen vanwege het kriebelen aan haar voeten! Dat werd zo erg dat de jongens naar beneden gesneld kwamen (gelukkig wonen de buren op minimaal 50 meter afstand dus die hebben niks gehoord....hoop ik). Die vonden het zo leuk dat voordat ik het wist gestrikt was voor drie voetmassages in plaats van één. Gelukkig werd het door iedereen erg gewaardeerd en hebben we er heel erg veel om en mee gelachen. en aan het eind, heerlijke, schone en super zachte voetjes! Mocht ik ooit nog van carrière willen wisselen, dan heb ik hier een alternatief :-).

Are you taking me in the mailing?

De afgelopen dagen ging de soap omtrent Mounir El Hamdaoui vrolijk verder! Eerst ging hij niet naar Ajax, een paar dagen later weer wel, hij werd medisch gekeurd en gaf mondeling zijn ja-woord en toen.....waren er toch nog een paar kleine dingen in het contract die uitgewerkt moesten worden, of beter gezegd: aanvullende eisen. Ik was benieuwd wat dat dan zou zijn. Vandaag kwam daar duidelijkheid in. Meneer heeft samen met twee broers een sportwinkel in Rotterdam, verwacht dat doordat hij voor Ajax gaat spelen die zaak minder klandizie krijgt en wil daar nu voor gecompenseerd worden. Pardon? Ik dacht echt dat ik in de maling genomen werd met een zeer verlate één april grap, maar het blijkt echt de waarheid te zijn!! Kun e het geloven? Wat een randdebiel moet dat zijn. Los van het feit dat het kennelijk niet erg is om eerst je woord te geven en het dan te breken, maar kennelijk gaat het hier echt alleen om de centen en niet om het feit dat er een nieuwe sportieve uitdaging ligt. En ja, ik begrijp echt wel dat geld een belangrijke rol speelt (ik heb ook graag een hoog tarief), maar je een eerste champions league wedstrijd hiervoor laat schieten, dan ben je echt niet goed bij je hoofd. Ik zou zeggen: ook al komt hij nu op zijn knieën smeken, afvoeren die gast. Dan maar verder met Mido (zolang we de scharen opruimen, zijn we wel veilig, denk ik :-)). Zakkenvuller!!!

Reisbescheiden Florida 2011

Tegelijkertijd met de reisbescheiden van de trip naar New York en Boston, kreeg ik ook al de eerste stukken mee voor een volgende reis. Die vindt plaats 29 april 2011 tm 7 mei 2011, waarbij Simon, René en ik heen naar Miami en terug vanaf Orlando vliegen voor een week naar Florida. Deze keer alleen een ticket dat vastgelegd is, want zelfs voor vliegreizen over 9 maanden liepen een aantal vluchten alweer vol. Hoewel ik het liefst KLM of een associate daarvan heb, gaan we deze keer met Continental. Nog te regelen is de huur van een auto en de hotels. Een en ander is natuurlijk afhankelijk van het programma wat we samenstellen, want dat bepaalt wanneer we in welke stad gaan zijn en hoeveel kilometers we moeten gaan rijden. Dat is nog wel even een goed puzzeltje, want gezien het aantal dagen dat we hebben moeten we een plan verzinnen om de reistijd tot een minimum te beperken. Maar goed, we hebben nog flink wat tijd om daar over na te denken. Nu maar eerst de opmaat naar New York en Boston, daarna kijken we weer verder naar andere delen van de Verenigde Staten.

Snooker

Het jaar is 1986. Ik zit in de laatste klas van het gymnasium en daar wordt als voorschot op de universiteit alvast een meer academisch schema gehanteerd. Dat wil zeggen: je komt als je wilt en denkt dat je het nodig hebt om je schoolonderzoeken of centraal schriftelijk eindexamen te halen. Aangezien ik me alleen wat zorgen maak over mijn vertaling voor Latijn (maar ook weer niet teveel, want ik sta gemiddeld een 9,7 voor alle cultuur aspecten en die tellen voor 50% mee, dan is het moeilijk uiteindelijk een onvoldoende te scoren) sla ik af en toe wel eens een lesje over. In die periode worden ook de eerste grootschalige kabelnetwerken in Amsterdam echt actief en kan ik opeens op een goede manier de BBC ontvangen. Dat zorgt ervoor dat ik in contact kom met echte Engelse sporten. Bowls is leuk om een keer te kijken, maar het is een variant op jeu de boules en daar heb ik eigenlijk alleen interesse in als ik op vakantie met plastic ballen sta te gooien. Darts geeft mij een goed gevoel door de figuren die erin meedoen (Eric Bristow, John Lowe, Jocky Wilson en later Phil Taylor)  en het is heel toegankelijk, want een dartbord is snel gekocht. Maar het meest word ik gebiologeerd door snooker. Het spel is simpel om te begrijpen, maar oh zo moeilijk in de uitvoering. Er zit veel meer diepgang in dan bij bowls en darts en de figuren zijn diverser dan bij de darts. En het ziet er gewoon chique uit. Alle mannen moeten zich netjes melden in een driedelig pak met das of strik, wat het geheel een bijzonder mooi cachet geeft. Ik kom er al snel achter dat het leuke personages zijn die meedoen. De superster is Steve Davis, de man die bijna alles wint, maar ook "very, very boring" is. Er is een schok door Engeland het jaar ervoor gegaan, want Davis heeft de wereld titel aan Dennis Taylor verloren, een bijzonder aardige Noord Ier, waardoor miljoenen Engelsen tot midden in de nacht opbleven om te zien hoe de 100:1 favoriet na een gigantische voorsprong uiteindelijk op de allerlaatste bal verloren ziet gaan (legendarische tv en sport historie, uiteraard via deze link op youtube te vinden). Ik ben gefascineerd door het spel en kijk het WK van 1986 vanaf de eerste wedstrijd tot de laatste, bijna frame voor frame (overigens gewonnen door Joe Johnson, bekend om zijn lakschoentjes, weer van Steve Davis). Het is ook heerlijk om bij te studeren, want het commentaar werkt erg rustgevend, evenals het getik van de ballen.

Tot dan toe zijn het echter allemaal brave jongens. Maar opeens komt er een vent binnen, die geen wit overhemd heeft, maar een groen shirt. Merkwaardig. En na de thee komt hij terug, maar deze keer in een wit pak. Het blijkt de bad boy of snooker te zijn, Alex Higgins. Waar Dennis Taylor een vriendelijke, rustige Noord Ier is, is Higgins de tegenpool die zich tegen van alles afzet. In de beleefde wereld van het snooker gaat hij de discussies met de scheidsrechters aan. En ipv van een glaasje water, zet Higgins er een whisky naast. Hij is mateloos populair vanwege zijn aanvallende spelstijl, waarbij de ballen soms als kanonskogels over de tafel vliegen. Hij vliegt als een razende over de tafel, terwijl andere rustig de tijd nemen om na te denken. Wat een geweldenaar, hij heet niet voor niks The Hurricane!!! Dat wil ik ook kunnen!! Helaas, in het echt blijkt een snooker tafel wel HEEL erg groot te zijn en kost het vele uren om daar echt een beetje leuk in te kunnen spelen. Ik waag een poging met mijn beste vriend van de lagere school, we spelen twee tot drie keer per week in het Bavaria Snooker Centrum (tegenwoordig Pool & Snooker Centrum Amsterdam Zuid) in de van Ostade Straat in Amsterdam Zuid, maar we komen er uiteindelijk achter dat pool, de wat simpelere variant om te leren ons beter ligt. Mooi gelegen overigens, want het ligt boven mijn favoriete platenwinkel Musicland zodat ik altijd even ook daar langs kan wippen (voer voor een andere blogpost). Jarenlang spelen we diverse keren per week, en we worden allebei er eigenlijk wel goed in. Totdat hij samen gaat wonen en er de klad in komt, aangezien hij naar Amsterdam noord verhuisd en ik in zuid blijf wonen. Af en toe spreken we nog wel eens af, maar het contact vervaagd en daarmee ook mijn idee om de nieuwe Alex Higgins te worden (lees: goed en extravagant). Door minder te spelen (ik heb het inmiddels wel over een kleine tien jaar verder) verlies ik ook mijn interesse in snooker en verdwijnt ook Alex "Hurricane" Higgins voor mij uit beeld.

Dan knip ik gisteren teletekst aan. Alex Higgins, de rebel in hart en nieren, stierf op 24 juli 2010 aan de gevolgen van keelkanker. Berooid, en levend van een gehandicapten uitkering. Ik heb de foto's van de man net bekeken en daarna ze van mijn netvlies gewist. Ik hou het beeld van Higgins zoals hij was in zijn gloriedagen liever voor me.

Mowing the lawn, mowing the lawn!!

Na wat warme dagen, die soms gepaard gingen met hier en daar een bui, was het gras in onze tuin erg gegroeid. Normaal gesproken doet onze tuin- en klusjesman dan een rondje op de maaimachine, maar ook hij heeft recht op vakantie en daar is hij nu van aan het genieten. Dus toen was de keuze om of het gras gewoon tot kniehoogte te laten groeien (mijn optie), of je kunt zelf op de maaimachine plaats nemen om eens helemaal los te gaan (Ans haar optie). Dus nadat ik zaterdag de tickets voor onze vakantie in New York en Boston had gehaald, zag ik toen ik op het fietsje terug kwam dat de grasmaaier rondreed. Eerst met Hinkje erop (helaas is die foto dusdanig schunnig dat ik hem helaas niet kan plaatsen), mar daarna namen Jeroen en Ans het stuur over om de 3000 m2 grond van ons perceel te maaien. Uiteindelijk waren ze na een klein uurtje klaar, dus eigenlijk valt het best wel mee. De liefhebber van uitstekend maaiwerk, kan op via deze link op YouTube de activiteiten van Ans en Jeroen bekijken. Een aanrader van iedere tuinman in spé.

Delifrance in Amstelveen

Na het bezoek aan het Cobra museum wilde Daan en Jeroen nog wat eten in het Cobra Café. Helaas bleek de keuken al dicht te zijn (jaja, het was natuurlijk al half vijf geweest, dan moet je natuurlijk wel naar huis als bediening). Daan was zo hevig teleurgesteld, dat we de onbewoonde eilanden even in de auto zetten en daarna naar het winkelcentrum Amstelveen liepen, waar een aantal restaurantjes annex cafés zaten. De eerste zaak zat het personeel buiten lekker te roken en te bieren en toen we aanstalten maakten om die kant op te lopen, keken ze zo nors, dat we maar verder liepen. We gingen de volgende zaak in, de Delifrance. Ahhh...warme herinneringen kwamen in mij op. Delifrance, dat stond in mijn jeugd gelijk aan kwaliteit, heerlijke beegde broodjes en de beste (kaas)croissants in Amsterdam. Dat kon niet anders dan goed zijn. Tot zover mijn gedachten, maar helaas werden die echt wreed verstoort. We hadde uiteindelijk een muntthee, twee cappuciono's met kleine zoetigheden en een smoothie en saucijzenbroodje. Maar echt, wat een slechte kwaliteit en wat een bagger service. Geen kennis van zaken, geen interesse in de klanten, bij de koffie werd geen suiker geserveerd en zelfs na twee keer vragen was het het personeel nog teveel om het te komen brengen. Dus we maakten zo snel mogelijk dat we wegkwamen om hier zeker nooit meer terug te komen! Dat was overigens de derde slechte horeca ervaring die we in het Amstelveense winkelcentrum hebben gehad, wat er in ieder geval voor zorgt dat we daar nooit meer ergens gaan zitten om iets te eten (dan maar een sandwich van de Hema, als het echt moet!).

Cobra

Als ouder wil je je kinderen natuurlijk meerdere aspecten van het leven meegeven en kennis mee laten maken. Ans had een hele mooie mogelijkheid daartoe gevonden. In het Cobra Museum in Amstelveen, was een rondleiding voor kinderen, gevolgd door een workshop waar voor 6 Euro kinderen als beeldende kunstenaar aan de slag konden gaan. Voor de liefhebber: Cobra staat voor Copenhagen, Brussel, Amsterdam, een collectief kunstenaars dat net na de oorlog een paar jaar samenwerkte om "blije kunst" te maken (vanuit Nederland zijn Karel Appel en Corneille de meest bekende participanten). Om 13.00 uur startte de rondleiding, met om precies te zijn drie kinderen (waaronder Daan en Jeroen). Dat mocht de pret niet drukken, de jongens vonden de verhalen over de schilderijen en maskers erg interessant en deden heel actief mee. Het tweede deel van de rondleiding was een speurtocht door het museum, waar de mannen erg fanatiek in waren. Een belangrijke aanwijzing zat in het schilderij "Les gens du soleil" van Anton Rooskens, waar Daan even naast kon poseren voor een snelle snapshot. Na de speurtocht gingen de jongens om 14.00 uur naar de workshop, waar ze gingen boetseren om hun impressie van een onbewoond eiland te maken. We dachten dat we wel even mochten kijken, maar dat was buiten de waard gerekend, de ouders werden vriendelijk verzocht op te zouten.

Dus na even een kopje muntthee in het Cobra Café gedronken te hebben, gingen Ans en ik even de hort op, want helaas was had het winkelcentrum Amstelveen haar koopzondag op 1 augustus, dus daarvoor waren we een week te vroeg. En het weer was nu niet zo lekker dat we even een terrasje gingen pakken. Dus even naar de PC Hooftstraat om de Nespresso winkel te bezoeken en omdat Scapa een 50% korting actie had, ook daar even naar binnen, waar het vaste prik was, namelijk dat we een mooi shirt voor Daan vonden (dat jong staat ook bijna alles en hij trekt het nog aan ook, in tegenstelling tot Jeroen die ook veel staat, maar een dusdanige eigen mening heeft dat hij zelf wel bepaald wat hij aantrekt :-)). Na deze twee korte bezoeken konden we alweer richting Amstelveen, want we bewogen alweer naar half vier. Aangekomen mochten we bewonderen wat de kinderen gemaakt hadden. En dat was echt heel erg mooi! zowel Daan als Jeroen hadden hun eigen impressies gemaakt van wat er allemaal op een onbewoond eiland zou staan en wat zich daar af zou spelen. Jeroen wilde zijn stuk eerst aan het museum doneren, maar na enig overleg besloot hij het toch mee te nemen (goede set, als hij later kunstenaar is is het vast voor veel te verpatsen :-)). We waren heel trots op de jongens, want ze hadden hun creativiteit goed de vrije loop gelaten. Wellicht dat er toch nog wel een kunstenaartje in de dop bij zit.

Reisbescheiden NY en Boston zijn binnen!

Zaterdag om half drie kreeg ik een email binnen van Jeannine van Globe in Zwanenburg dat de reisbescheiden van onze trip naar New York Cirty en Boston binnen waren. Zoals altijd een prima service van Jeannine, die net als wij gek is op Amerika, daar ook vaan geweest is (zie hier bv een aantal van haar bezoeken en foto's) en altijd goede tips heeft. Natuurlijk had ik de spullen ergens in de eerste week van mijn vakantie (startend vanaf 2-8) kunnen halen, maar voor maximale voorpret is het leuker om natuurlijk gelijk op de fiets (jawel!) te stappen en gelijk de spullen op te halen. Dus een half uur later was ik bij Globe om de zaken door te nemen. Alles was goed doorgekomen. Het hotel voor New York was omgeboekt en nu dus The Muse geworden, terwijl in Boston nog steeds het Lenox in de boeken stond (en het nog steeds het nr 1 hotel in Boston is volgens Tripadvisor). Het verhaal van onze kaartjes voor de Amtrak was iets lastiger, ik had verwacht dat de tickets er gewoon bij zaten, maar helaas hebben we alleen een reserveringsnummer en moeten we de kaarten bij een Amtrak loket op het station ophalen. Nou ja, eens kijken of we dat op Grand Central Station kunnen vinden. En de vertrektijd is nog steeds hetzelfde. We vliegen op 7 augustus om 10.25 vanaf Schiphol met Delta Airlines naar New York JFK Airport (gelukkig hebben we een Flux abonnement, dus daar komen we snel door).  Het zal in het begin zeker even zwaar worden zonder Daan en Jeroen die met Hinkje, Joost en Yinte thuis blijven in Halfweg, maar ik heb er wel vreselijk veel zin in!

Mille grazi

Zoals kort geleden geblogd was mijn opleiding Italiaans afgezegd door de VU Haarlem. Ik twijfelde, net zoals Martin Jol en Clown Flappie: zal ik een nieuwe opleiding zoeken of het toch maar laten schieten. Met alle druktes is het natuurlijk eenvoudig om dan maar te zeggen "jammer, maar helaas...". Maar ja, die 1/8 Italiaan in mij, die bleef toch als een vervelend stemmetje achter in mijn hoofd zitten (prego, prego....). Dus toen Ans een advertentie van een nieuw en trendy opleidingscentrum op mijn laptop neerlegde, toen was dat voor mij de doorslaggevende factor om toch door te zetten. Het gaat Studio Lingua worden. De site ziet er goed uit en niet alleen door de opmaak, maar ook door het aanbod van opleidingen en de ervaring van de docenten. Plaats van handeling deze keer niet Haarlem, maar Amsterdam (nabij het Convert Gebouw), enige nadeel van de site is dat ik het precieze adres nergens heb kunnen vinden. Maar de mail met de inschrijving is inmiddels de deur alweer uit, vier september is de "open avond" en op 13 september begint de eerste les. Benieuwd of deze wel doorgaat :-), maar ik heb er vertrouwen in!!

New York Yankees, here we come

De afgelopen vakanties naar de Verenigde Staten probeer ik altijd een honkbal wedstrijd mee te pakken. Een heerlijk Amerikaanse traditie en ervaring. Echter, de laatste twee keer dat ik bij "the great american pass time" ben geweest, was ik bij teams die echt in de kelder van de MLB speelden (New York Mets en Baltimore Orioles). Deze reis wilde ik die trend toch eens doorbreken, want in New York en Boston spelen waarschijnlijk de twee meest bekende teams ter wereld: de New York Yankees en de Boston Red Sox. Komt het even uit dat op de zondag en maandag dat we in New York zijn (8 en 9 augustus) deze twee teams tegen elkaar spelen in Yankee Stadium in de Bronx. Even met Ans overleggen leverde op dat zij liever naar het Guggenheim en MoMa ging dan een hot dog tikken en naar mannen met knuppels kijken, dus bestelde ik via de site van de Yankees één kaartje voor maandag 9/8 om 14.05 uur (jaja, die Amerikanen spelen honkbal op bijzondere tijden). Voor de zekerheid even gecontroleerd: de Yankees staat op de eerste plaats in de Oostelijke divisie van de American League, dus deze keer waarschijnlijk meer volle dan lege stoelen. Lijkt me een heel aparte ervaring om ook bij de Yankees te zijn geweest, ik verheug me er nu al op!! Go Yankees!!!!

Schilderen

Sinds ongeveer een jaar staat bij ons in de tuin een zelfgemaakte hut (nou ja, zelf gemaakt, met name Hans heeft hier wel wat spijkers en schroeven inzitten). Maar het was Daan en Jeroen wel opgevallen dat de hut er qua kleur een beetje saai uitzag. Aangezien het nu vakantie is, was er nu tijd om hier eens iets aan te doen. Ans werd er op uit gestuurd om verf, kwasten en rollers te halen bij de Praxis en nadat zij terug was, gingen de mannen aan de gang om de hut een mooi kleurtje te geven. De ene kant werd door Daan rood geverfd en Jeroen ging meteen met de pot roze verd aan de gan. De mannen maakten er een feest van en nadat de zijkanten geschilderd waren gingen ze verder op elkaars onderdeel, om daar tekeningen te maken (ergo: roze tekeningen  op een rode ondergrond en rode tekeningen op een roze ondergrond). Ze waren er een fikse tijd mee bezig (terwijl Ans een tafelblad roze verfde) en hadden zo een dikke pret, dat de beide heren ook onder de verf zaten en nadat ze klaar waren gelijk onder de douche konden. Na het resultaat gezien te hebben, denk ik dat ze beide niet voor schilder in de wieg gelegd zijn....:-).

Jol: zal ik het doen....of zal ik het niet doen?

Eind vorige week zag ik opeens op internet het gerucht opduiken dat Martin Jol van Ajax naar Fulham over zou stappen. Ik dacht: "Nee, dat is een vuig gerucht, dat kan niet waar zijn". Maar het gerucht hield aan en er bleek toch een kern van waarheid in te zitten. Jol was boos dat er bij Ajax geen spelers aangetrokken konden worden of dat in ieder geval zijn ongerustheid niet gedeeld werd. Een beetje kijkend naar Porto  Ajax werd er hardop gezinspeeld dat dit de laatste wedstrijd was dat Jol op de bank zou zitten. Ik had het er echt helemaal mee gehad. Dit jaar heb ik voor de 30ste keer een seizoenkaart voor ons aller Ajax. Maar het wanbeleid van de afgelopen jaren heeft veel plezier weggenomen (los van het feit dat het altijd leuk is om met Erik en Onno in de Arena te zitten). En nu we eindelijk weer een beetje op de goede voet leken te komen, zou de trainer weer weg gaan. Mijn besluit stond vast: als Jol weg zou gaan, dan was dit het laatste jaar dat ik een seizoenkaart zou nemen. Pijn in mijn hart, maar ik was er echt klaar mee. De afgelopen vier dagen ontspon zich een soap die zich laat typeren als "Doet ie 't of doet ie 't niet" of zoals clown Flappie zei "zal ik het doooooeeeenn........of zal ik het niet dooeennnnnn.....ja, ik doe het!". Uiteindelijk bleef Jol nadat hij enige toezeggingen had gekregen van het bestuur. Ik hou de seizoenkaart dus nog even aan, maar het is wel weer een staaltje Ajax op zijn smalst en ik krijg nu al weer een onheimisch gevoel over het komend seizoen....maar ja, fingers crossed om eerst maar eens PAOK Saloniki de hielen te laten zien!

Ciel Bleu

Gisteren was het weer eens tijd voor een bezoek aan één van de beste restaurants van Nederland: Ciel Bleu. Deze keer samen met Erik Passchier naar de 23ste verdieping van het Okura hotel in Amsterdam. We waren iets eerder dan onze reservering op de plaats van bestemming, waardoor we even in Bar 23rd plaats mochten nemen. Onder het genot van een chardonnay en een mineraal water plus pikante zoutjes hadden we een prachtig uitzicht over Amsterdam, absoluut een unique selling point van het restaurant. Om 19.00 uur was het tijd om aan tafel te gaan. Daar was de keuze snel gemaakt, we kozen voor een reis door de keuken via het menu Ciel Bleu. Na een eerste amuse van een bonbon caprese (lle ingrediënten van een salada caprese, zijnde mozarella, tomaat en bascilicum) en een bitterbal van kreeft, wisten we gelijk dat het goed zat. Wat een machtig mooie combinatie en tot in de perfectie uitgevoerd. Daarna volgenden de culinaire hoogstandjes elkaar in een rap tempo op (zo rap dat we even "stop, hou op" moesten zeggen om de snelheid en enthousiasme van de zwart witte brigade te temperen).

Na een heerlijke oester met passievrucht (en ja, ik zeg inderdaad dat de oester heerlijk was!) en als tweede gang een mooi stukje zeebaars kwam als derde gerecht één van mijn favorieten, namelijk de Sint Jakobsmossel, prachtig geaccentueerd met truffel (die je al van verre rook). Dan denk je dat hierna de overtreffende trap moeilijk te vinden was, maar niets was minder waar. De volgende gang was een pefect, maar dan ook echt perfect stuk zeetong met daarin verwerkt Iberico spek in een saus van snijbonen en stukjes peer. Dat was echt goddelijk, ik vroeg bijna om een extra portie. Zowel smaak als textuur van het gerecht was bijzonder mooi en de combinatie maakte het helemaal af!  Daarna volgende het "hoofdgerecht" van duif met ganzenlever, een subtiel plakje kaas dat zelfs Erik bijzonder kon waarderen en een eigentijdse peche melba in een gouden doosje. Het laatste gerecht was samen met de zeetong het hoogtepunt van de avond: Seizoenfruit met een creme van Aloë Vera. BRILJANT!!!! Als ik Aloë Vera zie dan denk ik aan zonnebrand, maar dit was echt een geweldige constructie. Daarna was het natuurlijk nog tijd voor de koffie met friandises, waarbij de tweede "trademark" van Ciel Bleu langs kwam: de wagen met friandises. Vijftien verschillende soorten lekkernijen waarvan je eigenlijk wilt zeggen: doe ze allemaal maar, maar een dan ontplof je.Ik kon het niet laten om de bonbon gevuld met pindakaas en zeezout uit te proberen en dat was ook een smaaksensatie.Al met al een bijzonder geslaagde avond en Ciel Bleu blijft culinair tot de buitenklasse van Nederland behoren. Dat gezegd hebbende heb ik één kleine opmerking: de prijs van het menu vind ik aan de hoge kant, namelijk 35 tot 40 euro duurder dan bij Vermeer en de Nederlanden en dat vind ik el een groot verschil, Voeg daar nog bij dat ik 40 Euro parkeerkosten af moest rekenen (terwijl bij Vermeer in de binnenstad van Amsterdam het "gratis" is), dan is het financieel wel echt het onderste uit de kan halen. Gezien de kwaliteit komt men daar wel mee weg, maar het zou Ciel Bleu sieren om voor bezoekers de kosten van het parkeren niet in rekening te brengen

King of New York

Er is een film die ik al 5 jaar in de la heb liggen, maar waar ik steeds niet aan toe kwam om te kijken. Om precies te zijn gaat het om "King of New York". Vanwege het feit dat de dvd die ik gekocht had geen Nederlandse ondertitels bevatte, was er steeds wel iets anders wat ik liever keek. Een tijdje geleden werd de film met ondertitels op internet gezet en toen was die barrière ook weer geslecht. Met de reis naar New York op til dacht ik gisteren: "Nou vooruit, laten we hem eens kijken, hij duurt maar 95 minuten, dus wat kan me gebeuren". Het begin was in ieder geval goed. Met Christopher Walken in de hoofdrol ben je verzekerd van een cult film en als dan de ondersteunende rollen gespeeld worden door David Caruso (Horatio Kane in CSI Miami), Laurence Fisburn (tegenwoordig ook in CSI, maar dan Las Vegas) en Wesley Snipes (geen CSI, maar wel drie jaar de bak in voor belastingontduiking las ik gisteren), dan kan het aan de cast in ieder geval niet liggen. Maar ja, na vijf jaar wachten verwacht je toch heel wat en dat viel me dan wel weer tegen. Het is echt geen slechte film, en de acteurs leveren een bijzonder goede prestatie, maar ik vind het verhaal wel erg dunnetjes en dat tracht Abel  Ferrara met een giga hoeveelheid geweld te compenseren. Tja, dat is net zoiets als een matige film veel special effects geven die dan af moeten leiden. Korte samenvatting: gangster komt uit de gevangenis, wil zijn wijk weer terug en daarmee een ziekenhuis in Harlem te financieren. Dat doet hij door veel geweld in te zetten, concurrenten te vermoorden en drugs te verkopen. Politiemannen krijgen hem niet te pakken en doen zich als concurrerende bende voor en schieten alle vrienden van de gangster af, die vervolgens wraak neemt op de agenten en in de laatste scene schieten de gangster en de baas van de agenten elkaar neer en sterft de gangster in een New Yorkse taxi. Einde, doek dicht. Leuk om een keer gezien te hebben, maar ik had dus hogere verwachtingen. Deze gaat naar Hans en Leny, maar hij hoeft daarna niet meer retour :-).

Italiaanse les....of toch niet?

Zoals enige tijd geleden geblogd heb ik mij ingeschreven voor een cursus Italiaanse voor beginners. Wel een intensieve cursus, want ja, ik wil natuurlijk wel een beetje vaart maken als ik volgend jaar op zomervakantie daarheen ga. Ik had de woensdagavonden ervoor opgegeven en ik rekende ook wel op een avondje huiswerk. Echter, afgelopen week kreeg ik een mailtje van de VU Haarlem (en dan niet de Vrije maar de Volks Universiteit). Daarin werd mij simpelweg verteld dat de cursus van de woensdagavond niet door zou gaan, omdat ik de enige deelnemer bleek te zijn! Maar gelukkig had men alternatieven. Er waren nog plekken op maandagochtend van 9 tot 12 en op donderdagmiddag van 13 tot 16 uur.  Uiteraard een nette mail teruggestuurd met het feit dat het natuurlijk heel erg raar is, maar dat ik op dat moment gewoon aan het werk ben (kennelijk is de VU Haarlem met name gericht op pensionada's en werkelozen) . Dus zit ik met een dilemma: of gewoon dit geweldige idee maar gewoon een geweldig idee laten zijn en de woensdagen vrij hebben, of op zoek gaan naar een alternatieve cursus. Ik ben er nog niet uit, wellicht dat bij De Hoek in Zwanenburg er een Italiaanse cursus in de avond komt, dat maakt het qua reistijd wellicht weer aantrekkelijk. Ah well, decisions, decisions!!

Spa Zuiver, hemels genieten

Zondag was het mannendag. Daar kun je natuurlijk heel veel invullingen aan geven, maar in dit geval betekende het, dat Frank, Simon en ik ons een dagje gingen vermaken in Spa Zuiver in het Amsterdamse Bos. Om half elf waren we op de parkeerplaats bij de ingang, want die is gratis en als je 100 meter verderop parkeert, dan betaal je 2 Euro per uur, en ja, je bent dan toch Nederlander, hé. We kwamen ongeveer gelijk aan, en na het uitzoeken van welke kortingsbon we het beste konden gebruiken, hadden we ook de eerste "lesoon learned" van de dag te pakken, namelijk vooraf goed afstemmen hoe lang je die dag zult blijven. Frank en Simon hadden tot na het diner in de planning, ikzelf had het idee om om 17.00 uur weg te gaan. Dus voor een volgende keer: even expliciet afstemmen. Maar uiteraard lieten we dat de pret niet drukken, we gingen er een topdag van maken! En dat is zeker gelukt. Na een rondje koffie met een punt (bosvruchten taart) maakten we de Finse sauna onveilig voor een strakke 15 minuten. Daarna heerlijk in de hottub en even in de ligstoelen bijkomen. Daarna tijd voor een volgende sauna, we hadden de muziek sauna op het oog, maar dat was een "stilte sauna", wat op zich raar is als er muziek gedraaid wordt. Nou ja, dan maar de haardsauna, maar...dat was ook een stilte sauna. Vooruit, toch maar proberen. Op zich heeeeeerlijk (echt waar), maar niet praten is deze drie heren toch niet echt gegeven. Geklept moest er worden! Nou ja, ik kan nog de hele rij met sauna's en baden die we bezocht hebben opnoemen, maar dat voegt weinig toe. Het is genoeg om te zeggen dat we er het ritme van sauna, badderen, uitrusten, drinkje/ hapje op het terras aanhielden en dat een flink aantal rondes :-). Daarbij is ook het enige slechte aan de orde: dat is de service bij Spa Zuiver. Kennelijk moet er nog steeds op minimum bezetting gedraaid worden, dus er is bijzonder weinig personeel en dat personeel is ook nog eens bijzonder slecht opgeleid. Daardoor was er boven in de prachtige relax ruimte (inclusief waterbedden, een aanrader!) een mega bar, maar niemand om drank uit te serveren. En een initiatief om zelf dan drank van beneden naar boven te brengen werd gelijk door het "behulpzame" personeel in de kiem gesmoord, want er mocht geen glas door de sauna ruimte heen. Wat dat betreft is het Elysium toch echt vele malen beter geëquipeerd. Nogmaals: een topdag zo samen met Frank en Simon, maar de volgende keer denk ik dat we die drie kwartier extra reistijd nemen om richting Bleiswijk te rijden.

Het eerste stilleven van Jeroen!!!

Één van de Negen straatjes

Nadat Daan en Jeroen hun tassen hadden volgeladen bij A Space Oddity, liepen we terug naar de auto om de spullen weg te zetten (dat lukte net, want eigenlijk wilden de mannen alles meenmenen) en daarna even ergens iets te gaan eten. De verleiding was te groot, dus liep in met Daan en Jeroen "De Negen Straatjes" in, één van de leukste winkelgebieden van Amsterdam. Maar ja, met de jongens winkelen is echt geen gelukkige combinatie! De eerste stop die we deden was bij Hartenkaas in de Reestraat. Daar moesten we van Daan eten, want er stond een bord buiten dat men daar de beste broodjes van Amsterdam had, dus dan is het waar ("anders schrijven ze dat toch niet op papa, dan is het liegen!"). Binnen stonden een paar plastic tafels en stoelen, maar dat was niet zo erg, want dan konden de mannen niks slopen. Jeroen sloeg over, Daan wilde een super tosti en ik een broodje bal. Als we de kaart goed gelezen zouden hebben, dan hadden we gezien dat alles op stokbroden geserveerd werd. Toen de bediening langs kwam legde hij twee stokbroden in zilverpapier bij ons op tafel plus een mes, want de stokbroden waren wat groot. Het waren zeker niets de slechtste broodjes allertijden, maar de beste.....? Nee, ook zeker dat niet. Daan at de helft op om daarna over de zoete tacosaus te klagen ("bah, er zit jam op het brood ondder de kaas!") en Jeroen peuzelde ook een klein stukje mee.
Na de broodjes overtuigde ik de mannen dat het best leuk was om nog even een klein stukje verder te lopen. Dus liepen we de Reestraat uit, waarbij ik er niet omheen kwam om even in de etalge van "The Amsterdam Watch Company"te kijken, waar een aantal zeer fraaie Rolexen en Omega's in de vitrine lagen. Ook heeft men geautoriseerd dealer van Christiaan van der Klaauw, waar het hele actuele assortiment van in de etalage lag. Maar met Jeroen die aan mijn arm trok was dat toch lastig. Daarom alleen nog even kort de Hartenstraat ingelopen voor de enige flagship store Fred Perry, waar we een prachtige polo voor Daan kochten (tenminste, ik vond hem prachtig, Daan interesseerde het gene biet en Jeroen was bezig de winkel opnieuw in te richten, want de stoelen stonden niet goed en waren lelijk). Nadat we Fred gedag hadden gezegd (aardige mensen in de winkel daar overigens, ook goed met kinderen, dat is wel belangrijk!) gingen we terug naar de auto en reden naar huis. Op de terugweg kwamen we langs een nieuwe ijssalon in de van Limburg Stirum straat 15,  L'Arco Baleno. Heerlijk natuurlijk Italiaans schepijs (inclusief chocolade slagroom!!!) en een goede wc (Jeroens eerste vraag aan de eigenaar was: "Hallo, heb jij hier ook een wc?"). Leuk om te zien dat als er hier een winkel vrij komt, het niet weer direct een telefoonwinkel of een Turkse groenteman is geworden. Na het ijs gingen we naar huis, waar de jongens alle spullen uit de tas trokken en de hele verdere dag er samen mee gespeeld hebben.

A Space Oddity

Vandaag gingen Ans en Hinkje een dagje naar Byron Katie, een goeroe voor een beter leven en een beter mens te worden. Daan, Jeroen en ik bleven thuis, terwijl het 's ochtend heel erg grijs en druilerig was. Niet echt een dag om er op uit te trekken. Maar de weersverwachting liet zien dat het een zo rond het middaguur beter weer zou worden. Daarom besloten we we een tripje te maken naar een winkel waar Daan en Jeroen al heel erg lang heen wilden, namelijk A Space Oddity, omdat ze daar op internet een heleboel speelgoed van Nintendo zagen. Omdat het nog een maand duurt voordat ik naar de Nintendo Store in New York ga en de mannen dan toch niet mee gaan, mailde ik even of alle zaken op internet ook in de winkel stonden. Dat was al een goede eerste indruk van A Space Oddity, want binnen een uur had ik reactie van Jef Bas, de eigenaar, die mij netjes liet weten dat alles in de winkel aanwezig is en dat hij het leuk zou vinden als ik met de jongens langs zou komen.

Zo gezegd, zo gedaan. We stapten in de C5 en binnen 20 minuten waren we vanuit Halfweg op de Prinsengracht 204, waar we bijna voor de deur (in casu voor het Pulitzer Hotel) konden parkeren! Dat is wel eens anders geweest. Nu waren we met twee minuten binnen. De eerste indruk is: "wauw!!!". Wat staat hier een ongelofelijke hoeveelheid speelgoed en collectibles!! De winkel is niet al te groot en staat helemaal vol met allerlei spullen. Dat gaat van een sleutelhanger tot grote bouwpakketten en van een speldje tot grote pluche figuren. Daan en Jeroen vlogen direct op de Mario Bross spullen af en dat was al een flinke hoeveelheid. Gelukkig wisten ze grotendeels te onthouden wat ik ze ingeprent had, namelijk: je mag naar alles kijken, maar alleen de spullen die je echt wilt hebben oppakken. Ik moet zeggen: respect voor hen! Want als je van speelgoed van games, films en tv-series houdt, dan is A Space Oddity echt een waar paradijs. Er is zoveel, dat het voor een deel ook iets weg heeft van een museum, waar voor een deel je kinderjaren weer terug komen (voor mij onder andere het "oude" Star Wars speelgoed).

Wij kwamen dus voornamelijk voor de Nintendo Toys en daar is een flinke sortering van. In onze tassen verdwenen onder andere Bowser, Yoshi (2x, nl ook een sleutelhanger), Mario, Donkey Kong, Sonic, Amy, Tails, Pica en nog een andere Pokemon wiens naam de boeken helaas niet heeft gehaald in allerlei soorten en maten. Wel leuk om te zien: Daan wilde eigenlijk steeds meer, Jeroen zei tegen mij "zo heb ik toch wel genoeg, hé, pappie??". Maar als je van Japans speelgoed en series houdt, dan is de bovenverdieping van A Space Oddity een waar paradijs (ik kwam daar ook nog in de verleiding om Dr Doom te kopen of en set Kiss poppetjes, maar ik wist me in te houden :-)). En op iedere verdieping is er heel veel werk van Star Wars te vinden, zowel van de zaken van de huidige generatie, maar nog veel meer dat slaat op de eerste drie films, met ook nog spul uit eind jaren zeventig. Hoewel het soms wat moeilijk te overzien is, helpt Jef Bas je graag verder op een heerlijke ontspannen manier (zoals elke eigenaar zijn klanten zou moeten helpen) en hij weet echt precies waar alles ligt. Super aanbod met super service op een super plek (want daarna kun je nog lekker winkelen in de Negen Straatjes). Persoonlijk kreeg ik een flashback gevoel naar Wonderland, daar was diezelfde sfeer (wat mindere locatie, de Dappermarkt is toch net iets minder interessant als achterland :-)), waar verzamelaars elkaar in extase konden treffen, alleen ging dat dan voornamelijk over comics en wat minder over toys. Ik weet zeker dat wij hier nog wel een paar keer gaan komen! Samengevat in twee woorden: Highest Recommendations!!!!

Testje voor Jeroen

Toen we bij het Vlaamsch Broodhuys zaten, zagen we dat daar ook witte chocolade pasta te koop was. Jeroen dacht dat dit "echt niet lekker was" dus besloten we gezamenlijk dat het tijd voor een consumentenonderzoek was. Dus nadat we thuis waren gekomen, werd er een volledig willekeurig proefpersoon aangewezen (door het lot werd dat Jeroen, hoe kan dat nou!!). Deze persoon werd vrijwillig geblindoekt met behulp van een stropdas van mij (let op de kleur van de das die door Jeroen werd gekozen) en daarna kreeg hij een stukje brood met de pasta van het Vlaamsch Broodhuys en een stukje brood met de witte pasta van AH. Toen werd er geproefd en werd de winnaar door Jeroen bekend gemaakt. Dat was het eerste stukje en dat was....van het Vlaamsch Broodhuys!! Kijk,e chte kwaliteit verloochend zich dus duidelijk niet. Vervolg actie van Ans: witte chocoladepasta van de AH verdween bij ons in de afvalbak. Toedeledokie!!!

Kort uitstapje Haarlem

Vanochtend na een uitgebreide conference call met het werk moesten Ans, Daan, Jeroen en ik even een kort uitstapje maken naar Haarlem. We parkeerde de auto eens in een andere garage (De Grote Houtstraat), omdat we bij een natuurwinkel moesten zijn. Maar eerst gingen we een paar gymschoenen voor Jeroen kopen. Laten we het erop houden dat Daan en Jeroen hun attitude voor winkelen niet van hun vader hebben. We moesten Jeroen bijna vastbinden om hem een paar schoenen te laten passen, maar uiteindelijk had hij een paar mooie Nikes (wit met oranje nike merk) waar hij de gymlessen volgend jaar zeker mee aan kan. Daarna nog even wat inkopen bij de plaatselijke kookwinkel (mooi boek gekocht met heerlijke salades!) en moesten we Jeroen bij de banketbakkerij wegtrekken (in de etalage stonden hele mooie taarten, ook zogenoemde Barbie taarten (een Barbiepop waar als jurk een taart omheen is gebouwd)). Als lunch schoven we aan bij het Vlaamsch Broodhuys, waar Ans, Daan en Jeroen aan de taart gingen en ik twee boterhammen met tartaar had. En zoals gewoonlijk: het was weer heerlijk! Naderhand nog inkopen bij de reeds genoemde natuurwinkel, waar Daan nog even een pot worstjes wist te torpederen en toen weer naar huis.

Nieuwe koffie apparaten

Sinds ik aan het werk ben gegaan, drink ik koffie uit de koffie automaat. Dat dat geen kwaliteitje is die uit mijn eigen Nespresso komt weet ik en het is natuurlijk ook geen Starbucks. Maar je raakt eraan gewend. De standaard is altijd Douwe Egberts geweest. Sinds kort zijn bij Rabobank echter "verantwoorde" koffie apparaten gekomen, waar Max Havelaar koffie, met een eerlijke prijs voor de koffie boeren, geschonken wordt. Nu gun ik iedere koffieboer een goed stukje omzet, maar alle drank uit het apparaat is echt niet te drinken! De koffie smaakt naar water, alle thee krijgt gezellig een scheutje koffie mee, de chocolade kun je doorheen kijken en het water heeft een heerlijk chemisch smaakje. Ik ga nu zover dat ik 's ochtend een rondje langs de Starbucks maak om daar mijn koffie shot te halen en de rest van de dag maar op water uit de kraan leef. Af en toe laat ik me verleiden als collega's zeggen dat het beter wordt, maar tot op heden merk ik er weinig van. Misschien is het gewoon weer een gewenningsperiode, maar dat gaat dan wel een lange worden. En als tip: je kunt nog zoveel LEAN trajecten doen m je organisatie efficiënter te maken, met slecht koffie doe je dat allemaal weer teniet!!!

Trust me on the sun blocker!!

Ik hou wel van een beetje zon, maar ik heb een bepaalde angst voor het verbranden door de zonnestralen. Twee keer in mijn leven is dat heel erg gebeurd. Één keer toen ik stoer wilde doen toen ik een jaar of 18 was en indruk op de meiskes wilde maken met een mooi zongebruind huidje. Ik ging toen vier uur zonder enige vorm van bescherming in de zon liggen en daarna heb ik enkele dagen om het uur onder de koude douche gestaan (ja, ook 's nachts) om de hitte uit mijn huid te halen. De tweede keer dat ik ernstig verbrand raakte was in Florida, omdat ik tijdens een snorkeltocht in de Golf van Mexico zo zeeziek werd, dat ik toen de boot stil lag, gelijk de zee in dook. Dat zonder zonnebrand, zonder t-shirt, maar wel met 40 graden, met de zon loodrecht op mijn rug in zout water. Een bijzonder slechte combinatie! Er is een prachtige foto van waarin je mij na dit debacle ziet staan en je de scheidslijn over mijn lichaam kan zien lopen (op mijn zij) waar de voorkant van mijn lichaam licht gebruind is en de achterkant roder dan een kreeft en zo strak staat dat een stuiterbal er van terug springt (als ik het fotoboek van de vakantie van Ans en mij in Florida gevonden heb, zal ik de foto nog eens posten). Kostprijs: twee dagen met koorts in bed in Marathon op de Florida Keys, geen goede besteding van je vakantie. Goede bescherming is voor mij dus echt noodzakelijk om in de zon te komen, maar het hele gesmeer met zonnebrand in Nederland vind ik weer heel veel moeite en ook een smerige rotzooi. Tijdens de vakantie van vorige jaar met de boys vond Frank een nieuwe uitvinding. Tenminste, voor ons dan. Namelijk zonnebrand in een spuitbus! Echt geweldig! Je sprayt het gewoon op je lijf en het trekt direct in, uitsmeren is niet nodig en binnen een minuut ben je helemaal klaar. Fantastisch!!!! Na de vakantie in Californië hebben we een flink aantal bussen meegenomen (Aloe Up om precies te zijn). Maar nu zijn de flessen op en.....dit product kan ik gewoon nergens in Nederland vinden! Ik heb Halfweg, Zwanenburg, Haarlem en Amsterdam doorzocht, maar geen winkel die dit verkoopt. Wel flessen met pompjes, maar die spuiten gewoon die smerige smeerseltjes uit!! Ik ben in paniek (nou ja, in zoverre dan dat ik over 3,5 week naar New York ga en daar weer in ga slaan), mocht iemand dit product of iets soortgelijks weten te vinden in Nederland of waar ik het kan bestellen, laat het me weten, je doet er mij een heel groot plezier mee!!!

Oh ja.....WK2010

Ja, daar gaan we natuurlijk verder geen woorden meer aan vuil maken. Waarschijnlijk krijgen we deze week nog te lezen dat Stekelenburg en vd Wiel voor gezamenlijk 35 miljoen naar Bayern München gaan (jaja, Louis weet waar hij de koopjes moet halen, de beste rechtsback en doelman van het WK) en Suarez voor 35 miljoen naar Barcelona verhuisd, da hebben we qua voetbal en mn ajax tenminste weer iets om lekker over te kankeren.

En zoals ik tegen Daan zei: tweede van de wereld is ook heel erg mooi (met zijn antwoord: ja, maar je bent dan wel de loser die uiteindelijk niet de beker heeft gewonnen).

Een Jeroenetje

In navolging van eerder in dit blog gememoreerde "Hannetjes" (uitspraken van de heer Han Slotema, eigenaar van de webwinkel Wonderland) introduceer ik vandaag de Jeroenetjes. Dit zijn de magische woorden van mijn liefste jongste zoon Jeroen, die ons elke dag wel met een gouden greep uit zijn vocabulaire weet te verrijken. Soms zijn ze aardig voor de ouders, maar soms denk ik ook dat anderen er erg om kunnen grinniken. Gisteren vond ik er één memorabel. Jeroen kwam bij mij aanlopen om te vragen of we in zijn bad in de tuin zouden gaan zwemmen. Als goede ouder zei ik natuurlijk: : "Goed idee Jeroen, maar papa is even met iets bezig, we doen her straks". Daarna liep Jeroen naar Ans om te vragen of ze koekjes konden gaan bakken, waarop Ans als goede ouder antwoordde: "Jeroen, dat is leuk, gaan we straks doen". Vervolgens liep Jeroen en nadenkend rond en kwam een half uur later bij mij terug om te vragen; "Papa, is het nu al een keer straks geweest..??". Tja, wat een geweldenaar is het toch, kinder logica in optima forma!!!! Wat een schat is en blijft het toch!!!

Fromagerie L"Amuse, deel 2

Zaterdagochtend gingen Daan en ik naar Hans en Leny. Hans had een iPhone gekocht en die aan de praat krijgen is toch even wat anders dan een standaard mobiele telefoon, dus gingen we een handje helpen. Twee uur na aankomst had Hans een werkende iTunes, iPhone met diverse leuke apps (de Teletekst app still rules!!!) en wist hij hoeje Outlook aan kunt passen en kunt synchroniseren met de telefoon. en ondertussen was Daan verwend door oma Leny met weer nieuwe Donald Duck pockets en een mooi cadeau voor Jeroen. Daarna gingen we weer richting Halfweg. Maar ja, we waren in Amsterdam Zuid, dus toen ik langs het Roelof Hartplein reed, zag ik de Waterwinkel en aangezien ik tegenwoordig de cola vanwege maagklachten laat staan, kon ik het niet laten om daar even binnen te duiken. Leuke winkel en ik nam een stuk of tien verschillende watertjes mee (en geloof het of niet, ze hebben zelfs daar een uitverkoop periode, dat sprak mij natuurlijk direct aan :-)).

Met vier tassen vol ging ik weer terug naar de auto waar Daan nog heerlijk in zijn nieuwe Donald Duck pockets zat te lezen ("huh, ben je net weg geweest, papa..?"). Toen ik wegreed bedacht ik me dat ik ook in de buurt van de Stadionweg was, en daar zit de nieuwe winkel van L'Amuse. Daan vond de belegen kaas daar zo lekker van, dus dat was voldoende argumentatie om daar langs te gaan. De winkel ziet er wat minder volgepakt uit als degene in Santpoort en heeft ook iets minder op voorraad. Daarentegen was het personeel vele malen capabeler en geïnteresseerder dan in Santpoort, dus dat vergoede veel. Naast de belegen kaas, kochten Daan en ik een bakje kaassalade en een bakje bospaddestoelentapenade. En drie kaasjes die we zondag soldaat gaan maken, te weten Fouchtra Chevre, Vacherin des Bauges en Robiola Pineta. Ik denk dat L'amuse Amsterdam de keuze wordt als ik niet een dagje Santpoort wil doen.

Dos

Eens per kwartaal hebben de boys een afspraak. Dan wordt door één van ons (Frank, Simon, René of ik) een diner georganiseerd. De afgelopen jaren hebben we van heel erg goed gegeten tot soms wat minder (dat wordt niet altijd hetzelfde door iedereen ingezien, zo zijn er mensen die A-Fusion een top restaurant vinden, ik vind het echt "the pits" wat ik nooit aan iemand aan zal raden, terwijl René er niet weg te slaan is). Een echte klassieker vond ik het eten bij Kota Radja. Eten was bijzonder matig, maar het feit dat Simon en Frank een body warmer a la Han van Wonderland aan hadden getrokken om duidelijk te maken waar we heen gingen en ook een imitatie deden, was echt hilarisch! Deze keer was het de beurt aan René om met een voorstel te komen en dat deed hij met verve! Om 18.30 uur verzamelden we ons bij René thuis en reden we in de C5 naar de Jordaan.

De plaats van bestemming was Tapas restaurant Dos. Het begon goed met een stukje gerechtigheid, we konden namelijk net voor de deur parkeren. Er was een fijne tafel voor ons gereserveerd, bij de deur zodat we nog een stukje frisse lucht meekregen. Daarna konden we starten met de tapas. Onze strijdkreet hier kan worden samengevat met  "Just bring it!". We begonnen met een klassieke start van brood met aioli, olijven, geroosterd brood met tomaten pasta, wat Spaande kaas en Spaanse Ham en worst. Daaraan was prima te zien dat dit een echt Spaanse restaurant was. Enerzijds door de smaak van de gerechten, maar zeker ook door de traagheid van de bediening (om de aandacht te krijgen was het echt nodig om met een menu door de zaak te zwaaien!).  Daarna een heerlijke Gazpocho, lekker pittig met verse groenten, een echte aanrader.

Vervolgens namen we een rondje vis en schaaldieren, waarbij de Sint Jacobsschelpen speciale aanbeveling verdienen. De sardines waren goed van smaak, het feit dat we echt moesten pulken om de graat eruit te krijgen maakte het eetplezier wel veel minder  voor mij. Na de vis kwam het vlees en de groenten. Daar zat helaas één gerecht bij, dat mij echt deed kokhalzen, namelijk witlof met blauwader kaas. Twee keer bitter en te vette en dik besmeerde kaas, zorgde echt voor misselijk makende smaak. Slecht van de bediening om niets te vragen over het feit dat dit gerecht onaangeroerd naar de keuken terug ging. Na een bocadillo met varkenshaas kwamen we bij de desserts. De flan was bijzonder goed, de huisgemaakte chocolade mousse was goed van smaak maar wel heel erg zwaar (dat past niet bij een mousse). En ondertussen waren we weer op de bediening aan het wachten.....Samengevat: wederom een fantastisch gezellige avond met de heren, het eten was ver boven gemiddeld (ik geef het een 8+), de bediening bleef op een krappe voldoende steken (6,5). Hou je van tapas, dan is dit een goed alternatief als je in de Jordaan bent als die dwingende behoefte opkomt. Nu eens afwachten wat Frank in het derde kwartaal gaat regelen.

De geneugten van Internet

Vroeger, in een tijd die eeuwen weg lijkt was er geen internet. Nee, echt waar, die donkere periode in de geschiedenis is er echt geweest! In die tijden koos je, als je op vakantie ging, een hotel uit een boekje en als je geluk had was er een vriend of familielid al geweest (in ieder geval in de streek of plaats) en kon die je wat tips uit eerste hand geven. Zo kozen Simon, Frank, René en ik ooit in 1993 Malibu Studio als hotel in New York. Tja, voor vier jongens met weinig eisen wat dat ok, maar zelfs toen vonden we het al erg marginaal, laat staan dat ik daar nu met Ans heen zou gaan. We spoelen de band 17 jaar vooruit en ik heb wederom een hotel in new York geboekt, het DoubleTree hotel in Chelsea. Dat mn omdat we tijdens de vakantie van vorige jaar bij Fess Parkers Doubletree resort een heerlijke dag hebben gehad. Maar ja, in New York is dat toch even wat anders, dus ik deed nog even een dubble check op Trip Advisor. Dat was wel even schrikken. Er waren enkele goede reviews, maar veel reviews spraken ook over bijzonder kleine kamers (dat is wel New York eigen overigens), maar wat ik vervelender vond was dat er vaak over stank geklaagd werd en over onvriendelijk personeel. Oei....dat klonk niet goed. Een snelle speurtocht leverde een veel beter en betaalbaar hotel op, namelijk The Muse Hotel, dat dicht bij Times Square ligt en op 7 minuten lopen van le Bernardin. De dames van Globe reisbureau konden het gelukkig nog net omboeken (zaterdag was de laatste mogelijkheid), dus na vandaag een klein bedrag bijbetaald te hebben, zitten we in een hotel dat vele malen beter aangeschreven staat door reizigers die in de doelgroep van Ans en mij vallen. Ja, dat zijn toch wel de geneugten van Internet!!

Dragon Age 2

Na het succes van Nederland tegen Uruguay was het even uitpuffen geblazen. Wat een feest, nu wel enkele dagen zenuwachtig tot aan de finale, maar dat is natuurlijk primadeluxe (beter dan andersom). De dag erna was het alweer een klein feestje, want er was een add on voor Dragon Age, Leiliana's Song. Die gaat niet heel lang duren, maar voor een uurtje of twee gaan we hier wel plezier aan beleven. Maar vandaag was op DA gebied nog een overtreffende trap, Dragon Age 2 is namelijk aangekondigd! Er is nog weinig informatie beschikbaar, maar met wat er duidelijk is, barsten de discussies inmiddels al los of dit wel een waardig vervolg wordt of dat het meer een Mass Effect wordt, maar dan met zwaarden en bogen is tov plasma- en lasergeweren. Ik ben in ieder geval enthousiast dat er iets nieuws van Dragon Age gaat komen, nu nog even wachten op de release datum.

1978

Het jaar is 1978. Ik ben in de ban van Star Wars, de film is in 1977 uitgekomen, maar is een jaar later op videoband (VCR, jaja, wij kochten Nederlands :-)) uitgekomen en ik draaide hem grijs, zelfs als 7 jarig jongetje. Ik had alle speelgoed figuurtjes en ik wilde zelf altijd graag Han Solo zijn (en niet die loser van een Luke Skywalker). Thuis speel ik er elke dag mee, terwijl ik van mijn Lego gebouwen uit de film nabouw (met een grote mate van artistieke vrijheid natuurlijk). Mijn vaste plek is of mijn kamer, of achter de bank bij de kachel. Op 11 juni 1978 zit ik 's avond lekker te spelen met mijn spullen. Wat mij opvalt is dat mijn vader erg zenuwachtig is. Ik vraag hem wat er aan de hand is, en mijn vader, altijd de gezelligheid zelve, zegt kort dat straks Nederland - Schotland gaat beginnen en dat dat heeeel belangrijk is, want Nederland kan dan door naar de volgende ronde! De volgende ronde van wat vraag ik en hij zegt alleen "het WK". Wetende dat ik er niets meer uit ga krijgen, loop ik naar mijn moeder en vraag wat "het WK" is. Mijn moeder, een groot fan, zegt dat het 22 mannen zijn die achter een bal aanrennen en proberen die in het doel te schoppen. Ah, voetbal, dat heb ik op school wel eens gedaan. Marginaal interessant, ik ga verder met de bevrijding van prinses Leia. Bij het spelen, hoor ik mijn vader diverse kreten uitslaan. Eerst van genot, later van ellende. "Wat een stelletje klootzakken", hoor ik als veelvuldig commentaar. Ongeveer anderhalf uur nadat mijn vader op de bank was gaan zitten gebeurd het. Ik hoor gejuich op tv, ik hoor gejuich van mijn vader, ik zie mijn vader opeens door de lucht vliegen, terug op de bank landen, maar met zo een kracht dat de bank uit balans raakt en achterover valt, bovenop mij en mijn zelfgemaakte Lego Star Wars huizen. Ik schrik, maar ben voornamelijk gebiologeerd door wat het is wat mijn vader hiertoe heeft bewogen, dus ik probeer dat uit hem te krijgen, maar krijg 20 minuten lang geen antwoord totdat de scheidsrechter op de fluit blaast en de wedstrijd afgelopen is. Daarna legt mij vader uit wat voetbal is, wat het wk is, waarom hij zo blij was etc etc. Ik begrijp er weinig van, maar besluit zelf de volgende wedstrijd te kijken. En ja, vanaf dat moment ben ik ook gegrepen door het voetbal virus. Ik juich mee als Nederland Oostenrijk vernederd, ik zie hoe Arie Haan een kogel tegen West Duitsland uitvoert en die langs Sepp Maier ziet verdwijnen, hoe Nederland met 2-1 langs Italië glipt, ik trok de haren uit mijn hoofd toen Rensenbrink in de laatste minuut van de finale op de paal schoot en  en huilde toen we in de finale geflikt werden door Argentinië (wat haatte ik die "smerige Luque", die uiteindelijk best een goed mens bleek te zijn). Sindsdien ben ik een voetbal liefhebber in hart en nieren, waarbij het de laatste jaren best wel wat minder is geworden, maar het blijft altijd in je en levert goede momenten en soms chagrijn op.

Bijzonder wat een have finale als gisteren aan herinneringen bij je oproept.......

Geen tijd

Geen tijd om een blogpost te schrijven. Ben aan het bijkomen van Uruguay - Nederland en heb net mijn duikje in het zwembad genomen (water warm, wind erg fris :-)). Na winst in de finale: ik doe twee duikjes en laat mijn hoofd op standje 1 scheren!

Le Bernadin

Afgelopen donderdag was het 1 juli. Die datum stond al een tijdje in mijn agenda gehighlight want vanaf die dag zouden de drie sterren restaurants in New York reserveringen voor de maand augustus aannemen. Dus: gelijk naar de site van Le Bernadin, via Open Table naar de reserveringen pagina en.....potverdikke, ik krijg weer de melding dat de periode tot de aangegeven datum nog te ver weg is. Maar de maitre had toch aangegeven dat het kon vanaf 1 juli? Dus gelijk het andere kanaal, want een email is zo gestuurd (hoor ik het programma Contact Management hier vorm krijgen :-)). Snel na de mail krijg ik een bevestiging dat ze inderdaad reserveringen aannemen en dat ik nog net op tijd ben (jaja, het gaat snel) voor een tafel voor twee personen. Tja, dan kun je geen "nee" meer zeggen (het kan wel, maar dan ben je wel een culinaire loser). Dus zonder meer akkoord, maar voor de zekerheid vraag ik nog even naar de dresscode, want we zijn tenslotte op vakantie. Ouch.....dat valt iets tegen, want een pak is verplicht, een stropdas nog net niet. Hmmm......nou ja, voor goed eten moet je wat over hebben, dus er gaat een pak, overhemd en een paar "nette" schoenen mee in de koffer. Overigens zijn we bezig om te kijken of we ons hotel in New York wellicht nog over kunnen boeken en het nieuwe hotel (het flatotel) dat we op het oog hebben ligt....100 meter van le Bernardin af. Dat moet een voorteken zijn!

Lekker zwemmen op de verjaardag

Vandaag was het de viering van de verjaardag van neef Joost. Joost is pas op 25 juli jarig, maar aangezien hij op vakantie gaat, deden we het even wat eerder. Dus om tien uur reden we weg naar Zutphen en om half twaalf waren we strak aanwezig. Na uitvoerig toegezongen te zijn, kon Joost zijn cadeau's in ontvangst nemen. Van Hinkje kreeg hij een mooi nieuwe telefoon, van oma een goede vulling voor het spaarvarken en van Ans en mij een viertal sets van Warhammer 40K. Daarna was het op naar Vorden, waar een lekker buiten zwembad was. Daar was het heerlijk door het water plonzen, hoewel het steeds drukker en drukker en drukker werd. Met deze temperaturen was het lekker afkoelen en werd ik hard door Joost, Daan, Yinte en Jeroen onderhanden genomen. Na 2,5 uur was ik wel een beetje gaar en ging ik even lekker zitten, maar 5 minuten daarna kwam Jeroen terug, met een bloedende arm, want hij was van de trampoline gevallen. Daarom maar snel inpakken en naar huis, want Jeroen was goed van slag. Nog eerst even langs de toko "de tante" in Zutphen, om daar het avondmaal te halen. Aanraders daar zijn de pittige rendang en de ajam ricca ricca. Was heerlijk om zo na het vele zwemmen lekker Indonesisch te eten. Om kwart voor zeven weer naar huis, terwijl Ans en Jeroen lekker in de auto liggen te pitten en Daan Aladdin zit te kijken. Wat zullen ze heerlijk slapen, vanavond!