Another one bites the dust

Fame: hoeveel guldens en tijd heb ik hier niet besteed!!

Vanmiddag was ik even rustig met mijn NU.nl app aan de weer, om weer even "in sync with the world"  te komen. Naast alle verslaggeving over Libië en de gevluchte Khadafi, viel mijn oog op een ander artikel, dat ook een prominente plaats kreeg: Fame Music in de Kalverstraat gaat binnenkort zijn deuren sluiten. Na 21 jaar geeft deze vestiging er de brui aan. Op zich natuurlijk niet zo heel erg verrassend, de dingen die Fame voornamelijk aanbiedt, zijnde CD's, DVD's en games worden enerzijds vaak gedownload via semi legale sites, maar minstens zo vaak worden ze tegenwoordig gewoon on line gekocht. Waarom zou ik naar de winkel gaan om Dragon Age 2 te kopen, als ik ook gewoon op de site van EA/ Bioware een knop in kan drukken en een kwartier later aan het spelen ben. Het fenomeen winkel begint simpelweg niet meer een rendabel kanaal voor de verkoop en distributie van deze producten te zijn. Dus als je open wilt blijven, dan moet je iets extra's bieden en dat is Fame uiteindelijk dus niet gelukt. Men probeerde het nog met vinyl (echte LPs dus), maar daar kwamen geen hordes mensen op af, net zoals de toys niet echt heel erg aansloegen. Hoewel ik eigenlijk de laatste 10 jaar zelden meer bij Fame kwam, kan ik toch niet anders doen dan me een beetje weemoedig voelen bij dit bericht. Net zoals bij de sluiting van Boudisque al enkele jaren geleden, moest ik toch terugdenken aan de strooptochten die met name Rene en ik maakten op de zaterdag, langs bijna alle platenwinkels, beginnende bij de Munt en dan doorlopende naar het Centraal Station, vaak ook met uitstapjes richting de Utrechtse Straat (voornamelijk Concerto) en de Leidsche Straat (oa de Nieuwe Muziekhandel, waar we voornamelijk ook voor concertkaartjes kwamen).

Hele (mid)dagen konden we daarmee bezig zijn en voelde we de opwinding als er we een mooie uitverkoop hadden gevonden (waar je dan voor 5 gulden per stuk allemaal CD's kocht die je uiteindelijk toch nooit draaide :-)) of als we een oude cd van een obscuur rockbandje vonden, waar we al maanden of jaren naar op zoek waren gegaan. Fame had een uitstekende verzameling, ook in het genre heavy metal, hardrock en punkrock waar we met name naar op zoek waren, alleen vonden we Fame vaak a) net te duur (Virgin was bijna altijd goedkoper) en b) door de omvang wat onpersoonlijk (dan kon je beter naar Boudisque of Music Land in de van Ostade Straat). Maar toch zijn er heel wat guldens en uren van ons in Fame gaan zitten. Dat gebeurde dus al een tijd niet meer en zal over een paar maanden ook niet meer mogelijk zijn. Toch een stukje jeugdsentiment dat daarmee definitief tot het verleden gaat behoren. Ach, wie weet ga ik er voor old times sake toch nog een keer een laatste bezoek brengen voor ze sluiten, net zoals ik in een, bijna helemaal leeg, Boudisque heb gedaan.

Regen, regen en nog eens regen

De courgette heeft wel van de regen geprofiteerd!

Inmiddels weer twee dagen thuis. Tijdens de vakantie in Italie hoorde ik steeds dat het zo slecht weer was in Nederland en dat het drie weken bijna continue geregend had. Kon ik bijna niet geloven, maar na de afgelopen twee dagen kan ik dat wel. Kolere, wat een bagger weer.  Vrijdag toen we aankwamen regende het, zaterdag heeft het bijna de hele dag geregend en zondag was het bijna hetzelfde. Door de vele regen is er ook een plek in de muur van het kantoor ontstaan, waar het is gaan lekken (en nog wel aan de onderkant van een muur, zodat ik al twee dagen het kantoor mocht dweilen. Ook niet echt een heel fijn werk. Na veel zoeken hebben we toch een ding gevonden waar de regen goed voor is. Het gras is nog nooit zo groen en dik geweest als het nu is en in de moestuin hebben de courgettes echt buitenaardse proporties aangenomen. Ze zouden het nu goed doen in science fiction, heel slechte horror of bepaalde "natuur"-films :-). Maar ik offer de courgettes graag op voor nog een paar lekkere dagen met een mooi najaarszonnetje en een graadje of 23.

De reis naar huis, deel 2

De tassen zijn alweer uitgepakt

Na een ontbijt in Freiburg, vertrokken we om tien uur voor de tweede etappe richting Halfweg. Ik had er graag een mooi verhaal vol avonturen van gemaakt, maar dat was het niet echt. Het meest opwindende was dat de navigatie systemen van Hans en mij uit elkaar liepen, zodat ik een hele gekke route voorgeschoteld kreeg, de ons door Frankrijk voerde, maar toen we dachten dat dit dan een route via Luxemburg en Belgie naar Nederland zou betekenen, waren we alweer terug in die Heimat. Met nog twee stops onderweg, reden we uiteindelijk bij Venlo Nederland weer binnen. Het valt dan toch nog even wat tegen om nog 195 km te moeten rijden. Maar ook dat ging prima, bij de Shell bij Breukelen laden we de laatste spullen naar onze auto over en om 18.00 uur reden we de poort van ons erf in Halfweg binnen. Daarna begonnen we maar snel met uitpakken, want dan heb je het maar weer gehad. Inmiddels is alles uit de tassen en is de meeste was ook alweer gedaan. Ook zijn  de eerste boodschappen alweer in the pocket. Omdat we geen zin hadden om te koken. Daarom maar wat halen. Hmmmm......pizza???? Neeeeeee!!!!!! Het werd een loempia :-).

De reis naar huis, deel 1

Heerlijk, die Ipanima cocktail van Chez Eric!

Vanochtend om kwart over zeven ging bij ons de wekker. De laatste spullen werden in tassen gestopt en de auto ingeladen, zodat we om half negen uiteindelijk konden vertrekken. Wel een beetje raar, Barbara was er niet om ons uit te zwaaien, later bleek dat dat door een misverstand kwam, zij dacht dat we 's avonds zouden vertrekken en daarom was ze 's ochtends niet op komen dagen. Jammer, want we hadden graag even gedag gezegd, gaan we nu maar even via de email doen. Na een erg bekend stukje door de binnenlanden van Toscane, kwamen we op de A1 uit en toen werd het een beetje saai, want het was grotendeels rechtdoor naar school en kantoor naar Milaan. Daarna snel de grens bij Zwitserland over om een kleine 10 minuten voor de ingang van de Gotthard tunnel te staan om daarna de beruchte 16.942 meter af te leggen. Na een kleine file in Basel reden we snel Duitsland binnen om een uurtje later bij het Hotel Mercure Panorama Freiburg aan te komen. En dat zo tegen 18.00 uur. We hadden het toen wel gehad, even een uurtje opfrissen en dan eten bij Chez Eric (waar we een heerlijke Ipanima non alcohol cocktail dronken en genoten van het uitzicht vanaf de berg op Freiburg) en dan snel naar bed (nou ja, na eerst met Daan nog even Battleheart gespeeld te hebben en een moeilijk level geslecht te hebben :-)). Morgen het tweede deel van de reis, nog 625 km te gaan.

Mijn iPad!!!!!!

Het doet teveel pijn om een foto te nemen, daarom komt hij er ook niet op. Vanmiddag ging Jeroen met mijn iPad aan de haal om bij een vriendje op Rosa dei Venti met Angry Birds te gaan spelen. Bij terugkomst droeg Daan de iPad en gaf hem terug, met een wat schaapachtige blik in zijn ogen. Gevoelsmatig deed ik de iPad open, en wat zag ik: twee grote barsten over het scherm van de iPad. Aaaaarrrggghhh........hel en verdoemenis!!!! Navraag bij de heren leerde dat Jeroen de iPad had laten vallen en dat hij op een punt terecht was gekomen en zo de barsten erin waren getrokken. Twee minuten verdriet en daarna Jeroen troosten die zich erg schuldig voelde. Maar ja, dan had ik hem er maar niet mee moeten laten spelen natuurlijk. Vanuit Toscane daarom maar een mail gestuurd naar iPhoneworld om te kijken of zij eea nog kunnen herstellen. Hopen waar dat dat kan.....we wachten nog op antwoord. En anders nog maar een nieuwe kopen, kan vast op de zaak :-).

De laatste dag op Rosa dei Venti

Als dit geen vakantie kiekje is.....

Vandaag is onze laatste dag op Rosa dei Venti. We hebben de jongens verteld dat ze vandaag mogen doen wat ze willen. Dat betekent op Rosa dei venti blijven, zwemmen en met de iPad en DS spelen en zich tegoed doen aan chips, snoep en Fanta. Ach, het is de laatste dag, dus dat is prima zo. We zijn het inpakken inmiddels begonnen en zijn tot de conclusie gekomen dat we weer veel te veel kleding mee hebben genomen, mn ook voor de kinderen, want die hebben bijna alleen in hun zwembroek gelopen. Daarnaast nog even de terugweg bekeken en vastgesteld dat we een tussenstop maken in Freiburg (net over de helft van de afstand heen) in het Mercure Hotel Panorama Freiburg. Deze keer drie kamers nodig, want een familie kamer was helaas niet beschikbaar, maar we slaan ons er maar doorheen. Nu nog even een paar frisse duiken en vanavond als afsluiting eten bij Antica Pieve, toch het leukste restaurant waar we deze vakantie geweest zijn en dan morgenochtend zetten we de terugtocht in.

Cante Napoli

Yummie, mosselen!!

Dinsdagavond gingen we eens een keer gevaarlijk leven. Waar we tot nu toe steeds aan Barbara gevraagd hadden om een reservering voor ons te maken bij een restaurant, zodat we van een tafel verzekerd waren, gingen we deze kee rop de bonnefooi. Oeeeeii......dat is wel echt op het randje :-). Deze keer was de keus op cante Napoli gevallen, op een kwartier van Rosa dei Venti, en dit was de eerste dag van de vakantie dat ze weer open waren. Bij binnenkomst keken we tegen een volledig lege zaak aan, maar toen Ans vroeg om een tafel voor zes personen, werd er moeilijk gekeken. Raar hoor, willen ze niks verdienen? Omdat we in Cortona al wat gegeten hadden en ook thuis nog wat zaken weggewerkt hadden, besloten we tot een drie gangen diner, waarbij pizza (behalve voor Hans) de hoofdmoot vormde.  Of misschien vier gangen, want deze keer deden we zeker een kopje koffie na!

De citroentaart was heerlijk!

Cante Napoli staat bekend als het beste visrestaurant in de omgeving (gevolgd door Il Pescatore waar we al eerder waren geweest), dus Hans en Ans lieten zich qua voorgerechten deze keer zich de mosselen goed smaken! Daan en Jeroen lieten gezamenlijk een pizza zakken. Toen wij ongeveer aan het hoofdgerecht begonnen, kwamen er wat meer mensen de zaak binnen. En nog meer. En nog meer. En nog meer, totdat binnen een half uur de zaak echt helemaal afgeladen vol zat, en er zelfs mensen binnen kwamen die op vrijkomende tafeltjes gingen wachten. Bijzonder om dit mee te maken! Na de pizza's volgende een paar lekker desserts, waarbij Ans de winnaar was met de citroentaart. Na goede espresso en stevige cappuccino was de maaltijd weer gedaan, vochten we ons uit een inmiddels overvolle parkeerplaats en waren snel weer bij Rosa dei Venti, waar de huizen nog steeds erg, erg, erg warm zijn in de avond (terwijl het buiten op het terras heerlijk is!!!).

De kogel is door de kerk

Gelukkig hebben we Garibaldi wel gezien

We hebben het besluit genomen.In plaats van vrijdag gaan we donderdag al terug richting Halfweg en Amsterdam. De twee belangrijkste redenen: de verstrengelende hitte die de rest van de week aan gaat houden en, net zo belangrijk, dat we de hoogtepunten van de omgeving (midden Toscane) eigenlijk wel gezien hebben. Als we nu nog iets willen gaan bewonderen (en als we Daan en Jeroen daarvoor gemotiveerd krijgen :-)), dan is het minimaal twee uur rijden voordat we er zijn. Uitzondering is Florence, maar met Daan en Jeroen bij ons kunnen we daar niet uithalen wat er in zo een bezoek zit, en dat is gezien hun leeftijd ook wel te begrijpen. Dus woensdag gaan we alles zo een beetje uitzoeken en weer in de koffers terug proppen om ervoor te zorgen dat we donderdag om een uur of acht in de auto kunnen stappen om vanaf Rosa dei Venti de eerste etappe naar huis te beginnen (we rijden het gewoon in twee dagen0.

Nog een keertje naar Cortona

Under the Tuscan Sun

We waren al twee keer in Cortona geweest, maar eigenlijk alleen om er te eten. Het lastige parkeren schrikte ons af, maar dinsdagochtend waagden we er ons toch weer aan. Iets later dan gepland, omdat de jongens later wakker waren en we ze graag even uit lieten slapen, vertrokken we om half tien. En deze keer had iemand van ons het goed gematerialiseerd (volgens The Secret methode, denk ik :-)): we kwamen aanrijden en er stonden letterlijk twee prachtige vrije plekken voor ons klaar. Daarna was het een korte wandeling naar de stadspoort en weer vijf minuten later zaten we aan de koffie met zoete broodjes bij het zaakje waar ook Frances Mayes tijdens het schijven van haar boek “Under the Tuscan Sun” vaak zat. Daarna verkenden we Cortona wat beter, wat ons in ieder geval de zwembrillen voor Daan en Jeroen opleverde, mooie tassen voor Ans en Leny en voor de hele familie een bijzonder vraag uitzicht vanaf de top van Cortona (aan het eind van de Via Republica), waar je zelfs ook het Trasimenomeer kon zien.  Ik moet zeggen, er viel een stuk meer te zien dan ik in eerste instantie gedacht had, dus de hele ochtend was hier wel besteed! Nu willen Daan en Jeroen weer snel terug, want er is een nieuwe Nederlands gezin op Rosa dei Venti met kinderen van hun leeftijd en ze willen de zwembrillen graag uitproberen door staafjes op te duiken. Nou, vooruit dan maar. Uiteraard eerst nog even langs Snoopy’s (smurfenijs voor Jeroen) en dan maar weer ons verpozen aan het zwembad.

Il Melone

Proost, dames!

Na een bloedhete dag, moesten we toch ergens verkoeling zoeken. What to do? Ans had een briljant idee: als we nu eens een restaurant met airconditioning zochten! Zo gezegd, zo gedaan en we belanden uiteindelijk bij Il Melone, dat Ans tijdens de rit naar de supermarkt had gezien en wat er vanaf de weg erg mooi uit zag. Ander voordeel was dat het een kwartiertje rijden was vanaf Rosa dei Venti. Om half acht waren we paraat en het gebouw zag er in ieder geval qua locatie erg goed uit. We gingen met de lift naar boven en toen we daaruit kwamen…..liepen we een heerlijke, gekoelde ruimte binnen. Wat een verademing! Kennelijk waren we bijna de enige die dit idee hadden gekregen want de hele avond was er slechts één andere tafel bezet, zodat we bijna de volle aandacht van de ober en kok kregen. En deze keer een kaart die ook in het Engels was plus een ober die redelijk goed in het Engels uit zijn woorden kon komen. Culinair gezien was het erg goed, prijs was er ook wel naar, maar dat hadden we voor heerlijk eten en een flinke brok verkoeling graag over. 

De ossehaas was geweldig

Persoonlijk vond ik deze keer de reepjes ossehaas met een glacé van balsamico azijn de topper van de avond, erg mals vlees en extra luister bijgezet daar het laagje eroverheen.  Ook de afsluiter, een chocolade soufflé mocht er zeker wezen, altijd een goede proeve van bekwaamheid voor elk restaurant. Enige smet op de avond was dat Daan door al het onder water zwemmen van in de middag heel geïrriteerde ogen had gekregen en die gingen precies tijdens het eten ernstig prikken, waardoor er ook een continue stroom tranen volgde. Gelukkig wist papa een goed middel daartegen: een flinke set hele oude moppen, maar wel op zijn papa’s verteld. Dat en een lekker bord tomatensoep hielp Daan er uiteindelijk snel weer bovenop! Maar om het voor een volgende keer te voorkomen zullen we morgen nog even kijken of we voor onze Daan toch niet nog een zwembrilletje kunnen vinden. Samengevat: voor een heerlijk diner in een bijzonder aangename temperatuur kan ik iedereen Il Melone van harte aanbevelen!

De hitte!!!!

De enige manier om een beetje fris te blijven!

Ik heb het er inmiddels al een paar keer over gehad, maar het is hier echt ongelofelijk warm. En na in Death Valley te zijn geweest en in de Mojave, denk ik er in ieder geval iets van te weten. Maar op de een of andere manier, slaat deze warmte vele malen meer aan dan in de woestijn. Wellicht is het omdat er geen ontsnappen mogelijk is op Rosa dei Venti (daar heb je het weer, er is geen airco….ik huil nog even verder) , maar ook gewoon buiten in de schaduw is het anders dan ik in hete gebieden gewend ben (zoals in mei nog in Florida). Het zweet gutst hier echt van je af en dat heb ik zelden tot nooit meegemaakt als ik niet met een fysieke inspanning bezig was. Een bestudering van de weersvoorspelling heeft ons geleerd dat het de komende week zo gaat blijven (tussen de 38 en 42 graden) en ik speel serieus met de gedachten om een dagje eerder de terugreis naar Halfweg te gaan aanvaarden (donderdag in plaats van vrijdag), want als het zo blijft, is het echt niet te harden. Of we dan gewoon een dag eerder thuis zijn of dat we in drie dagen terug reizen met nog een leuke stop over is nog punt van discussie.

Met Hans naar de dokter

Pillen voor Hans waren noodzakelijk :-(

Na een erg slechte nachtrust, waarbij Ans en ik uiteindelijk omgekeerd in bed belanden om maar meer koelte van de ventilator te kunnen pakken, zaten we op het terras even bij te komen (eindelijk weer eens een briesje) toen Leny aankwam lopen. Hans had gisteren al last van zijn oor, maar het was niet beter geworden en nu moest hij naar de dokter in Foiana. Ik ging mee als amateur tolk, de dokter had spreekuur vanaf 11.30, dus om 11.00 uur reden we naar het dorp. Na een kleine zoektocht vonden we de plek van bestemming en wat we al een beetje vreesde: het was er vrij druk. En de temperatuur in de wachtkamer was zo gaf het metertje aan, ook een graad of 30. Hopen maar dat het snel zou gaan. Maar dat bleek ijdele hoop. De dokter zelf was een half uur te laat (kan kennelijk gebeuren), daarna werden de mensen voor ons tranentrekkend langzaam geholpen. Behalve de man die voor ons was, die had ook twee uur zitten wachten en was precies 1 minuut binnen! Na onderzoek door de dokter bleek Hans een oorontsteking te hebben en kreeg antibiotica voorgeschreven, die we gelukkig direct bij de apotheek die naast de dokter gevestigd was op konden halen. Helaas zit er voor Hans geen duikje onder water meer in deze vakantie, want herstel gaat een dag of vijf duren en tot die tijd moet het oor zo droog mogelijk blijven. Erg vervelend, zo tijdens deze hitte, maar het is helaas niet anders.

Il Pescatore

Cheers!!

“En op de zevende dag, rustte hij…”. Omdat we ons graag netjes aan ’s lands wijs, ’s lands eer houden, besloten we zondag om er een rustdag van te maken. Het zou ook iets te maken kunnen hebben gehad met het feit dat het meer dan 40 graden was en dat er geen briesje wind te bekennen was, maar die kans acht ik toch klein. Omdat er natuurlijk wel gegeten moest worden en het echt te warm was om zelf ook maar iets in de keuken te doen, besloten we om naar het restaurant te gaan dat door Barbara en Stefano aanbevolen was als één van de weinig goede visrestaurants in de wijde omgeving, Il Pescatore. Het was een klein half uur rijden vanaf Rosa Dei Venti en we moesten zelfs een stuk over de snelweg A1 om er te komen (waarbij we een coole 0,90 Euro af moesten tikken als tolheffing). Deze keer geen probleem met parkeren, want er was een grote parkeerplaats voor de deur voor de wagentjes van de Italiaanse TNT en die plekken waren lang niet allemaal bezet. Misschien gaat het hier met de postbodes dezelfde kant op als in Nederland....

De mosselen gingen goed op!

Bij aankomst zag het er toch wat anders uit dan we verwacht hadden. Op de een of andere manier dachten we meer in de trend van Antica Pieve, maar dit was toch heel iets anders, veel meer een pizzaria. Bij onze aankomst waren we ongeveer de eersten die plaats namen. We wilden binnen gaan zitten, er vanuit gaande dat daar de airco zou brullen, maar vluchten snel weer naar buiten, want dat bleek niet het geval te zijn en het was er nog warmer dan we buiten inmiddels al hadden ervaren. Het bestellen was deze keer uitdagend, want dit is echt een lokaal restaurant en een Engelse kaart was er niet, en verwachten dat de bediening de Engelse taal machtig was, was ook duidelijk een brug te ver. Gelukkig kwamen we wederom een heel eind met iTranslate (geweldige uitvinding toch, zeker in combinatie met het afkopen van de kosten van mobiel internet in het buitenland, voor 14,95 Euro per week is dat te geef, hiervoor moet ik deze keer toch echt T-Mobile een pluim geven). 

En een heerlijke tonijn!

Voor de eerste keer deze vakantie, kon er daarom vis gegeten worden. Qua kwaliteit van het eten kan ik niet anders dan het gewoon erg goed te noemen. De pici (begint een favoriet van me te worden) was erg goed gemaakt en ook de in stukjes gesneden tonijn met tomaten en rucola was een genot voor de tong, evenals de gegrilde tonijnsteaks die het olijke duo Hans en Ans kregen. Daan en Hans aten beiden een heerlijke garnalencocktail en het plateau van fruit de mere van Ans mocht er zeker ook wezen. Daarnaast zag ik op de kaart de meest bizarre pizza die ik ooit gezien heb, namelijk de pizza met Frankfurters en patat erop, die kon Daan ook niet aan zich voorbij laten gaan, dus we hebben hem ook nog van dichtbij kunnen aanschouwen. Echter, de ambiance vond ik niet bijzonder goed (erg slechte stoelen ook, die keihard waren en waar je door de warmte bijna aan vastplakte) en ook de tijd tussen de gangen vond ik erg lang. Nu kan dat laatste ook met de hitte en het feit dat Jeroen erg moe was en naar huis wilde te maken hebben dat we dat nog wat heftiger ervaren hebben dan we normaal zouden doen. Om 22.00 uur keerden we weer huiswaarts en om 22.30 schoven we ongeveer ons mandje in, dat aanvoelde als een oven. Waar is toch die airco als je hem nodig hebt????

Elektronische breakdown

Complex hoor, elektronika....

Inmiddels beginnen de elektronische problemen een beetje teveel toe te nemen. Aan het begin bleek de Macbook Air niet meer met de USB stick te koppelen, zodat ik geen mobiel internet kon gebruiken. Daarna bleek de Macbook ook niet aan de Wifi van Rosa dei Venti te koppelen. Eergisteren stopte opeens het SD kaartje van de camera ermee (gelukkig had ik bijna alle foto’s al op de laptop overgezet) en in heel Pienza en Montalcino geen andere kaartje meer te krijgen. Vanochtend kwam de klapper, want zonder aantoonbare reden herkent de iPad de simkaart van Vodafone niet mee. Als professionele helpdesk medewerker heb ik de simkaart eruit gehaald en weer terug gezet, maar dat bracht geen soelaas. Nou ja, in ieder geval genoeg te doen in Nederland om deze “leuke dingen” weer herstelt te krijgen :-(.....

Montalcino

Alcoholica!

Omdat we toch al een eind op streek waren, besloten we om nog een dorpje op onze weg aan te doen. Dit keer was het Montalcino, bekend van het feit dat de Brunello wijnen hier gemaakt worden. Vaste prik: het was weer even zoeken naar een parkeerplaats (geef mij toch maar de USA waar je ongeveer overal je auto kwijt kunt, zolang het niet Manhattan is). Daarna liepen we langs het Fort dat aan het begin van Montalcino ligt, het dorp in. Als je een echte wijnliefhebber bent, kun je hier je hart ophalen. Net als in Montepulciano val je om de anderhalve meter over een wijnwinkel heen. We banjerden door het oude centrum, waar Ans een leuk, niet zo schreeuwerig winkeltje vond, beheert door een wat oudere vrouw, waar ze rustig een paar Brunellootjes kon proeven en die gingen erin als Ketellapper. Resultaat: de aanschaf van twee mooie flessen wijn van plaatselijk producenten die ook niet buiten Italië verscheept worden. Niet de goedkoopsten, maar dat het altijd gekker kon bewees een bezoek aan de wijnwinkel in het fort, waar zonder problemen flessen voor 1000 en 1500 Euro aangeboden werden. Daan en Jeroen begonnen er inmiddels flink genoeg van te krijgen en dan is het niet leuk meer om met de mennekes door een dorp te lopen. Dus besloten we naar de auto’s te gaan en door het spelen van een spelletjes (“noem een dier en de volgende persoon moet weer een dier noemen met de laatste letter van  het voorgaande dier” en variaties daarop) waren we in een handomdraai weer terug, waar een frisse duik in het zwembad ons de broodnodige verkoeling gaf!

Da Falco

Gezelllig kopje koffie

Da Falco is een ristorante net buiten Pienza. Het was er best aardig, maar het zal niet de prijs voor het beste eten van de vakantie krijgen (maar zeker ook niet het slechtste, want uiteindelijk was het goed binnen te houden). De plaatselijke pasta, de pici die ik eerder ook bij Antica Pieve had gegeten, was ook hier aanwezig met een zeer goede pittige tomatensaus. Als dessert kozen Hans en ik een citroen sorbet, maar dat bleek geen ijs, maar een ijzig drankje te zijn. Wel erg verfrissend en daardoor in deze temperaturen een echte aanrader. Helaas kreeg ik wel een flinke aanvaring met Daan, die geen pilletje tegen wagenziekte in wilde nemen en het op de grond van het restaurant uitspuugde. We kregen hem er niet van overtuigd dat het beter was om even de (letterlijk) bittere pil door te slikken dan misselijk in de auto te zijn. Dan is het als ouder ook moeilijk om je innerlijke rust te bewaren en ik moet tot mijn schande toegeven dat mij dat niet gelukt is. Gelukkig ben ik ook hier niet te groot om mijn ongelijk toe te geven, dus bood ik aan het eind van de lunch mijn excuses aan Daan, niet voor de boodschap, maar wel voor de manier waarop ik hem bracht. Gelukkig konden we dit hoofdstuk afsluiten met een dikke, gemeende knuffel van ons allebei.